ცხოვრება ამოუცნობი განტოლებაა... ზოგისთვის მას ერთი ამონახსნი აქვს, ან ორი, მაგრამ ზოგიერთმა ჯერ კიდევ ვერ ამოხსნა მისი მნიშვნელობა, ან შეუძლება არც უნდათ გაიგონ თუ რა იმალება ბოლოში, X-ის ნაცვლად... ვერგაიგებ შენს ბედს როგორია, რას გიმზადებს და იცი რატომ? შეიძლება შენ ახლა ბედნიერი ხარ, მაგრამ ხვალ ამდროს ყველაზე უბედური გერქვას, ან პირიქით, მაგრამ გახსოვდეს როდესაც შენ ბედნიერიხარ, ამ დროს ვიღაც ყოველთვის უბედურია, მაგრამ როცა შენ გტკივა, გეწვის მთელი სხეული, სისხლი ისე მიედინება დატოტვილ სისხლძარღვებში, რომ საცაა გასკდება და მას ყველა დალევს, როდესაც თავში ათასნაირ ხერხს განიხილავ სუიციდისას, ამ დროს ვიღაც ბედნიერია... აი ესაა ცხოვრება, მოვა დრო და ბედნიერიც იქნები, მაგრამ არ უნდა გიხაროდეს, იცი რატომ?? იქ სადღაც კუთხეში უბედურება და ტკივილი ჩასახვის პირასაა.. შემდეგში კი განვითარდება და უფრო დიდ გორას აღმართავს... მაგრამ უნდა გაუძლო.. იმისთვის ვინც გიყვარს... უნდა მიაღწიო იმ მაღალ მწვერვალს და სწორედ იქედან უცქირო უბედურმა თუ ბედნიერმა სამყაროს... ყველაზე უბედური მეგონა საკუთარი თავი, მაგრამ არ დავნებდი, ვცადე რომ საკუთარი ბედისწერა შემექმნა, მიუხედავად იმისა, რომ დავკარგე ყველაზე მნიშვნელოვანი ფიგურა ჩემს ცხოვრებაში, რომელსაც სანდრა ერქვა, და რომელიც ჩემი საკუთარი დედა იყო... იცით როდის ვიყავი მას შემდეგ ბედნიერიი?? ორი თვის შემდეგ, დიახ !.. სანდრას გარდაცვალებიდან ორი თვის შემდეგ და იცით რამიხაროდა?? მიხაროდა რომ სანდრას უკანასკნელი სურვილი ავასრულე... დუახ!.. მეე ელენე მაიერი მაშინ ყველაზე ბედნიერი ვიყავი... დიდ სცენაზე შევასრულე სანდრას ოცნება... ვიმღერე მისი საყვარელი სიმღერა, მისი ოცნება იყო რომ მიმეღო ასეთ შოეუებში მონაწილეობა... ჰოდა მეც ავდექი და მივიღე... ვმღეროდი მთელი არსებუთ, თითოეულ ბგერას ვატანდიი მთელ გრძნობას, თვალწინ კი დედას სახე დამიდგა... ზუსტად ვიცოდი, რომ სანდრა იიქ სადღაც ახლოს იყო და რაცმთავარია ბედნიერი იყო... შესარჩევი ტური და 4 ლაივიც შესანიშნავად გავიარე... ორჯერ მაყურრებლის ლიდერიც გავხდი... დღეს კუ მეხუთე და ყველაზე დაძაბული ფუნალური ლაივია... ახლა მხოლოდ სანდრაზე და სიმღერაზე ვფიქრობ... ვფუქრობ იმაზე თუ როგორ მიიღებს ჩემს გადაწყვეტილებას ხალხი, რადგანაც ამ ტურში უფლება გვქონდა, რომ გვემღერა სასურველ მომღერალთან ერთად, მე საქართველოდან აქ.. გერმანიაში ჩამოვიყვანე ჩემი მეგიბარი, გაბრიელი... ხოდა ახლა წუთი წუთზე ველოდებით როდის დაგვიძახებს ვალენტინა და გვაუწყებს რონ ჩვენი დროა..
- ელე ხომარ ნერვიულობ??
- ძალიან...-და ჩემი ცრემლიანი თვალები შევანათე
- რა გატირებ გოგო ნუ გადანრევ... გაიხედე ყველა შენთანაა... საქართველოდა ნახე რამდენი მეგობარი ჩამოვიდა შებთვის, და გუნდა, რომ მათ ასეთ მდგომარეობაში დაგინახონ? ბოლოსდაბოლოს ქართველი ხარ სხვა რომ არაფერი...
- შიშის გამო არ ვტირი-ამოვისრუტუნე მე..- უბრალოდ დედა ძალიამ მენატრება... მინდა რომ ჩემს გვერდით იყოს...
- ჩუუ ჩემო პატარა... იცი რა?? სანდრა დეიდა აქაა.. შენთან.. და ამას შენც კარგად გრძნობ...
- სანდრა მაიერი და გაბრიელ ახვლედიანი 5 წუთში სცენის გასასვლელთან მოდით...-კარი შემოაღო ვალენტინამ..
-კარგი-ვუთხარი გერმანულად..
- ენე(ასე მეძახოდა პატარაობიდან) აქ რაკარგი გოგოები ჩუთავს ტო... არგაგვატანენ საქართველოში ამ გოგოს??
- იდიოტო ახლა მაინც შეეშვი გარყვნილ აზრებს...
- კარგი კარგი წავედით, თორე აღარ გაგბიშვებენ ...
- კარგი..- თავი დავუქნიე...
- ჩემო ფერია იცოდე არ ინერვიულო... არაფერზე იფიქრო გარდა იმისა, რომ ეს გამარჯვევა შენ ყველაზე მეტად გჭირდება... სანდრასთვის გჭირდება...-მითხრა და შუბლზე მაკოცა.. ამასობაში ჩვენი დროც მოვიდა...
სცენაზე დავდგი თუარა ფეხი, მაშინვე ვიგრძენი ყველას ყურადღება, ვიგრძენი ჩემი გერმანელი და ქართველი მეგობრების თბილი მზერა, მაგრამ განსაკუთრებულად სანდრას იქ ყოფნა ვიგრძენიი...
- სანამ სიმღერას დავიწყებდეთ მინდა გითხრათ, რომ ამ სიმღერას ვუძღვნი დედაჩემს, რომელიც ორი თვის წინ გარდაიცვალა...ვიცი, რომ ის სადღაც აქაა და ყოველთვის ჩემს გვერდით იქნება...
მალევე გაისმა ჰარმონიული მუსიკა და გაბროს ხავერდოვანმა ხმამაც არ დააყოვნა... დუეტში ვმღეროდით და შესაბამისად გაბრომ დაიწყო სიმღერა... მაშინ კი როცა ჩემი ჯერი მოვიდა, გინება მოვიკრიბე და მიკროფონს მაგრად ჩავჭიდე ხელები... ვმღეროდი მთელი გულით... მონდომებით: "თითქოს მაშინაც ზეცა ტიროდა, მიგვაცილებდნენ წვიმის წვეთები, შენ თუ დროებით წახვედი ჩემგან, მე საუკუნოდ დაგელოდები...." დასასრულ გაბრომ ხრლი ჩემს მოშიშვლებულ ზურგზე აასრიალა და საოცრად ტკბილად წარმოვთქვით ბოლო სიტყვები, რომრლსაც მთელუ გული ამოვაყოლე: "შენ თუ დროებით წახვედი ჩემგან, მე საუკუნოდ.... დაგელოდებიიი....." და ცრემლებმაც არ დააყოვნა... ვტიროდი განა იმაზე რომ სანდრა ჩემს გვერდით არიყო, არამედ იმზე, რომ მთელი დარბაზი ფეხზე იდგა, ყველა.. ნაცნობი თუ უცნობი... ჟიურის წევრებიც კი ტიროდნენ ჩემთან ერთად... არ მჯეროდა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა და მეე ელენე მაიერმა ავასრულე დედას უკანასკნელი სურვილი....
- ჩუუ ჩემო პატარა, ნუ ტირი, ყველაფერი დამთავრდა.. აი ხომ ხედავ.. მორჩა..- ჩამესმოდა გაბროს სასიამოვნო ხმა, რომელიც ჩემს დამშვიდობებას ცდილობდა... არვიცი ჟიური რა შეფასებას მოგვცემდა, რადგან ფარულად იწერებოდა ქულები და ბოლოს გამარჯვებულს არა ხალხი, არამედ ჟიური გამოავლენდნენ... გულდამშვიდებული და გაბრიელზე აკრული გავედი სცენიდან, გსასვლელში კი ჩემი მეგობრების მთეი არმია დამხვდა..
- ვაიმეეე ელუუუ... ჩემო გგოოოგოოო როგორგაგვახარე შენხო არიციი- გულში ჩმიკრა თაკომ
- უიმე გამოდი გოგ შემახედე ამ კრასოტკას ერთი.... დედააშეხდე რაფერ დამშვენებულა ამ წითელ კაბაში - იმერული აქცენტით წარმოთქვა კოტიკომ, რომელიც ერთადერთი იმერელი იყო სასტავში, როგორც ელენე ერთადერთი გერანელი, დანარჩენი კი ყველა სვანი გახლდათ..
- მადლობა ბავშვებო... ყვეაზე დიდ სტიმული ხართ ჩემთვის... მაბედნიერებთ... ახლა კი ბოდიში უნდა გავიდე, ძალიან დავიღალე... წინ კიდევ რთული ეტაპია...-ამოვილუღლუღე დაღლილმა და გავეცალე ბავშვებს... არაფრის თავი მქონდა, ახლა მხოლოდ ველოდებოდი დასკვნით ეტაპს, მანამდე კი დაახლოებით ორი საათი იყო, რადგან ჩვენ მესამეგამომსვლელები აღმივჩნდით, ფინალამდე კი 9 კონკურსანტი იყო, თავისი შეფასებებით... გაბრიელი არ გამომყოლია, ალბათ ისევ რომელიღაც გოგოს შესაბმელად წავიდა.. ოხ გაბრო როგორარ შეცვლილხარ... გასახდეში დაღლილი შევედი... შუქის ანთებას ვაპირებდი, როდესაც სიგარეტის სუნი მეცა, შუქი ავანთე თუარა სკამით ჩემსკენ ვიღაც შემობრუნდა.. შევხედე თუ არა მაშინვე ჩავიძირე მის თვალებში , რიმელიც უცნაურად მომჩერებოდნენ.... მის ტუჩები კი ... ოო... არაა რა აქ ძალიან ცხრლა გამოაღეთ ვინმემ ფანჯრები თორე გაიგუდე ... ამ ფიქრებში ვიყავი გათული , რიცა მისი ბოხი, სასიამოვნო, მაგრამ ამავედროს გამყინავი ხმა შემომესმა
- არ მიყვარს რიცა ჩემსტუჩებს უყურებენ..- და ცუნიკური მზერა მომაპყრო...
- აა.. ისა... მერედა ვინ გიყურებდათ...-შევუცხადე მე..
- ჩემს და შენგარდა ამ ოთახში ხომ იცი რომ არავინაა.. არგინდა ეს თვალთმაქცობა.... ცალყბად ჩაიღიმადა სიგარეტს ნაფაზი დაარტყა... ვაიი ახლაგული წამივა.. როგორ უხდება სიგარეტიც კიი...
- კარგით მივრჩეთ, ვინ ხართ და აქ რა გინდათ... კითხვაზე პასუხი არ გამცა, ცოტახანი ასე მიყურა, შემდეგ სიგარეთი საფერფლში ჩაწვა, ნელ წამოდგა და ჩემს წინ აუსვეტა
- ჩაჩა დევდარიანი..- და ხელი გამომიწოდა
- ელენე მაიერი..-მის ხელ ჩემი შევგებე და კინაღამ ხელებში ჩავადნი, ახლაღა შევამჩნიე გრძელი, თლილი და მოვლილი თითები, როგორ მიყვარს ასეთი ბიჭები, ჩემი სუსტი წერტილია..
- სასიამოვნოა ელენე...
- ჩემთვისაც. მაგრმ აქ რა გნებვთ..
- ოოო ეს მეტად სერიოზულიი ამბაია პატაა ქალბატონო....
- შეგიძლია დაუწყოო, მე არსად მეჩქარება..
- არც შევმცდარვარ, გამბედავი ბავშვიხარ მართლაც...
- აჰაჰჰაჰ ბავში?? მისმინე თავდაჯერებულო იდიოტო, ბავშვი აღარ ვარ..
- ხოო?? ეს თქვ 17 წლის ელეემ??... როგორი სასაცილოა ელენნა შენი ნათქვამი..
- მე ელენემქვიადა არა ელენა.. არგაქვს შენ უფლებამაგ სახელი დამიძახო..
- რატო პატარა... არგევასება?? თუ მეტად ბებრული სახელია?.. - თვალებში მომჩერებოდა და თან ცინიკურად იღიმოდა..
- არა... უბრალოდ, უბრალო.. უბრ...
- უბრალდ რაა??
- უბრალოდ დედა მეძახდა ასე...- დააცრემლებული თვაები შევანათე...
- ბოდიში, არვიცოდი...
- კარგი არაუშავს... ჩემი ბრალია..
- ხო ალბათ... მხოლოდ ეს თქვა.. შედეგ კი ისევ გაუსაძლისი სიჩუმე.
. ასე ვიყავით დახლოებით ათი წუთი, შემდეგ კი სიჩუმე სევ მან დარღვია..
- ხუთ წუთში უკვე გამარჯვებულს გამოავლენენ.. გაიეცი სცებიკენ
- მაინც არ მეტყვი აქ რისთვის ხრ??
- მალე გაგებ ...ძაიან ძალიან მალე...
-კარგი.... მხოლოდ ეს მივუგდე და გაბრაზებული გავცაე იქაურობას.. გამოსვლისას გბრიეი შემხვდა...
- სად ხარ გოგო გეძებ რმდენიხაია..
- მე მეძებ თუ დაგადო იმ გოგომ -და ხელი ქერა გოგოსკენ გავიშვირე, რომლიც ჩვე აშკარდ არ გვკვირდებოდა და რომელიც გოგოს გრდაყვეა არსებსგავდა...
- არა.. შენ ძლიან პატარ ხარ ვერმიხვდებ..
-აა ანუუ მიიღო რა უნდოდა?
- ეს რ მიხვედრილი მყაავს მეე..- დაცხვირზე თითი ჩაომკრა..
-ვიცი-ცალი თვალ ჩაუკაი დალოყაზე გემრილად ვკოც..
-ჩემი ფერია... წავდით დღეს გაარჯვეული ხარ..
- ვნხით ვნაოთ...
მალევე სცენაზე დავდექით 12ვეჩვეი მეწყვილეებით... გაბრო ძლირა მიჭერდაწეზე ხეს და გამამხნევებელ სიტყვებს მეჩურჩულებოა... მალევე შევაჩნიე ჩაჩა, რომელმაც თვის ადგილი დაიკავა და ცოტა არიყოსგაიკვირდა საპატიო სტუმრებთან ერთად რომ იყო... შევამჩნიე რომ თვალი ჩამიკრა და ტუჩებით მანუშნ წამატებებიო, მე კი საპასუხოდ მხოლდთავი დავუნიე...
- კიდე ერთხე მოგესამებით ჩემ ძვირფასეო-სიტყვით გამვიდნენ წამყვანები-მოგეხსენებათ, რომდღეს დიიდი დღეა და ამ დღეს გმვლინდება გერმანიის ვარსვლავისვინაობა. აქამდე ჩეო ძვირფსებო თქვენ იღებდით გადაწყვეტილებას ვინ დაჩენილიყო პროექტში და ვინ პროექტს მიღმა.. ახლა კუ გამრჯვებულს ჟიური გამოვლენს... თითოეულ გმომსვლელს ეწერებოდა ფარულად ქულები, რომლებიც მხოლოდ ჟიური წევრებმა იცოდნნ.... გაამარჯვეულისვუნაობ კი აი ამ ბრათში ინახება...-და ყველას თვაწინ ოქროსფერი ბარათი ააფრიაა..- შეგახსენებთ გამარჯვებულს პრიზად გადაეცემა და ჩამითვალ სხვდახვა პრიზები...- ახლ კი თავსაღარ შეგაჭყენთ, მინდასცენზე მივიწვიო საქართველოს ელჩი გერმნიაში დავით დევდარიანის ვაჟი ჩაჩა დევდაიანიი...დაემან გამოვლინოსგემნიის ვარსკვლავ..
-როცაჩჩა სახელი გამოაცხადა აქგაკვირვებისგან პირი დავაღე...
- პირველ რიგში ყველს მოგესალმებით, რაც შეეხბა გაარჯვეულს , პირველ რიგში მინდა გითხრათ, რომ დღეს ყველა გამრჯვეულია, მიუხედავად იმია, თუ ვისი სახეი წერია ამ კონვერტში...სანამ კონვერტს გავხსნი მნინდა ჩემი სჩუქარიგადვცე ყველას... მე ქართვეი ვარ, საქართველოს ერთ-ერთ ულააზეს კუტხიდან, სვანეთიდან, და მიუხედავად იმისა თუ ვუნ ინებ გაარჯვებული მეყვეას გადვცემ 1 კვირაან საგზურს საქართველში, კერძოდკი ლაშქრობ სვანეთში, რომესა პირაადმე გავუძღვები, გარდა ამისა უფას იქნებ კვრბა და სასტუმროც..ახლა კი გახსნი კონვრტს-ამ დროს კი გულმა ფართხლი დმიწყო...
- მოდით ჯერ დავიწყებ მესამე ადგილით... მესამე ადგილზე გაიდა ჯონ მალიკი.. ხოლო მეორე და პირველი ადგილ გაინაწილეს ადამიანებმა, რომლებმსაც საერთო გვრ აქვს, ორივე მაიერია და ორივე ქალბატონი გახლავთ... - დარბაზშიინტრიგაჩმოვარდა, მე კი უფრო დაუფრო ვღეავდი..
- მაშ ასე, პირველი ადგილ დაიკაავა......



პრივე ბვშვებო, შემფასეთ, პირველი ისტორიაა ეს ჩემი, იცოეთ კრიტიკა მიიღება და არ მეწყინება.. ღირსგავაგრძელო???