***
თავიდან გაშეშებული უყურებდა ამ ყველაფერს შემდეგ უცებ მოეგო გონს ბექას მივარდა ხელში აიტაცა და კარისაკენ გაიქცა ანაც გამოეკიდა და მასთან ერთად ჩახტა მანქანაში ნიკოლოზი უდიდესი სიჩქარით მიაქროლებდა მანქანას და ასეთი დის შემყურე თვითონაც სტკიოდა გული მასზე კიდევ იყო გაბრაზებული მაგრამ არ შეეძლო გულგრილად შეეხედა ამ სანახაობისათვის მალევე მიადგა სავაადმყოფოს და ისევ აიყვანა ხელში ბექა და შიგნით შევარდა
-უშვეთ რამე კვდება ვიღაცა დამეხნარეთ-იყვირა და ამ ხნაზე ექიმებიც გამოცვივდნენ და წაიყვანეს დაჭრილი თვითონ კი მოსაცდელში დასხდნენ ანა ტიროდა ვერ ჩერდებოდა თავი ხელებში ქონდა ჩარგული და ფიქრობდა თუ როგორ გაძლებდა საყვარელი ქმრის გარეშე რომელთან ერთად ყოფნის გამოც ამდენი რამ გამოიარა და ამდენ ადამიანს ატკინა გული მაგრამ თავს მის გარეშე რომ წარმოიდგენდა ისევ ახლიდან უვარდებოდა ტირილი
-ანა თავი აწიე-გაისმა ნიკოლოზის მკაცრი ხმა და ანამაც ნელა ასწია თავი-შენ არ იცი მე რამდენი ვიტანჯე შენს გარეშე ყოველდღე მტკიოდა შენი დაკარგვა ყოველდღე დავდიოდი შენს საფლავზე შენს გამო შემს გამო ამდენი წელი დავკარგე ამდენი ძმაკაცი დავკარგე და ახლა უფლებას არ მოგცემ რომ აქ იჯდე და იტირო იმიტომ რომ მე ის ტანჯვა იმისთვის არ გამომივლია რომ შენ ბოოს მაინც უბედური ყოფილიყავი გაიგე?ნუ დასტირი ცოცხალ ადამიანს მორჩი ტირილს აწიე თავი და ასე დაელოდე ექიმის გამოსვლას-უთხრა და დას ხელი მოხვია წელზე-არ ინერვიულო გადარჩება ჩემი ხომ გჯერა არა?-დაამატა თბილად და თავზე აკოცა
-მჯერა-უთხრა გოგონამ და ამოხედა ნიკოლოზს
-ხოდა ძალიან კარგი აი ნახავ იცოცხლებს.
მთელი დღე სავაადმყოფოს მოსაცდელში გაატარეს და უშედეგოდ ელოდნენ ექიმის გამოსვლას უკვე ყველანი იქ იყვნენ ლილეს და ეკეს გარდა რადგან ისინი თაბლობის თვეში იყვნენ წასულები უკვე შუაღამე იყო როცა პალატის კარი გაიღო და იქიდან ექიმი გამოვიდა ძალიან დაღლილი სახე ჰქონდა და ისე მიდიოდა მათკენ მისი დანახვისას ყველა ფეხზე წამოხტა და მივარდა
-ექიმო როგორაა ბექა?-იკითხა ხმის კანკალით ანამ და პასუხის მოლოდინში ნიკოლოზის ხელს ჩაეჭიდა
-გადარჩა-თქვა და ყველამ ამოისუნთქა-ძალიან რთული ოპერაცია იყო გადარჩენის შანსი ცოტა იყო რადგან ტყვია გულთან ახლოს იყო მოხვედრილი ასე რომ თქვენი ქმარი სასწაულით გადარჩა უფალს უნდა უმადლოდეთ-უთხრა ექიმმა ღიმილით რასაც ანას შეკივლება და მისი ხელების ნიკოლოზის წელზე შემოხვევა მოჰყვა
-გადარჩა....გადარჩა...გაიგონეე გადარჩა-თან ტიროდა თან კიდევ სიცილით ამბობდა ნიკოლოზსაც ცოტახნით გადაავიწყდა ყველაფერი და დას მაგრად მოეხვია
-ხომ გეუბნებოდი არა?ხომ გეუბნებოდი გადარჩებათქო ამდენი რამის მერე ამისთვის ვერ გაგწირავდა-ეუბნებოდა და მონოტორულად თავზე კოცნიდა
-მადლობა ნიკ-უთხრა გოგონამ ისე როგორც ადრე ეუბნებოდა ხოლმე და უფრო მაგრად მოეხვია
-რისთვის?-გულწრფელად გაუკვირდა ნიკოლოზს
-იმისთვის რომ ყველაფრის მიუხედავად ამ მძიმე მომენტში ჩემთან იყავი და იმისთვის რომ ქმარი გადამირჩინე-ნიკოლოზმა უბრალოდ გაუღიმა და მისი შემოტრიალება უნდოდა რომ წესიერად დალაპარაკებოდა ხელზე მსუბუქად დაეჯაჯგურა მაგრამ გოგონას ძვრა ვერ უყო და გაკვირვებულმა შეხედა რაზეც გოგონამ ამოიოხრა და დასევდიანებულმა დაიწყო საუბარი-იმას ვხვდები რომ ახლა ისევ ისე გაგრძელდება ყველაფერი შენ გაბრაზებული იქნები ჩემზე და მე ვეღარ ჩაგეხუტები და დაგელაპარაკებუ ვიცი რომ ხვალ როცა გავიღვიძებ ისევ იგივე უფერულობა იქნება შენს გარეშე ამიტომ ძალიან გთხოვ სანამ ცოტა დრო მაქვს ჩაგეხუტები რაა-უთხრა და თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა
-კი მაგ...-ნიკოლოზს უნდოდა ლაპარაკის დაწყება მაგრამ ანას ხელმა გააჩერა
-უბრალოდ გთხოვ ცოტა ხანი-გოგონას იმდენად სევდიანი თვალები ჰქონდა რომ ნიკოლოზი მიხვდა ეს დრო მასაც სტკიოდა უნიკოლოზობა მის გარეშე ყოფნა და ახლა გადაწყვიტა რომ ცოტა ხნით გაჩუმებულიყო და იკის მიუხედავად რომ შერიგებას აპირებდა მიხვდა რომ ახლა ანა მაინც არ მოჰსმენდა ამიტომაც ისიც მაგრად ჩაეხუტა.
სავაადმყოფოში ათწნწბდნენ და აღამებდნენ ანა და ნიკოლოზი ბიჭი ბევრი ეხვეწა დაიკოს წადი სახლში მე დავრჩებიო მაგრამ გოგონა ეუბნებოდა სახლში რა გამაჩერებს როცა ვიცი აქ ჩემი ქმარი ცუდადააო და ამით რჩებოდა მათი საუბარი სანახავად ჯერ არ უშვებდნენ იმიტომ რომ რეანიმაციაში იყო ხანდახან გართულებები ჰქონდა ერთხელ კინაღამ გული გაუჩერდა ამის გამო კი მხოლოდ ორ დღეში გადაიყვანდნენ პალატაში და შეძლებდნენ მის ნახვას ამ დროის განმავლობაში ცოტნე დღისით მოდიოდა და ღამით მიდიოდა სახლში მთელი დღეები სავაადმყოფოში ნატალიას ეძებდა(ნატალია გადაგავიწყდათა ალბათ ეს ის გოგოა წინა ნაწილში რომ მოეწონა ცოტნიკოოოს და იმას რო ეგონა რომ შეყვარებული ყავდა ცოტნეს) მაგრამ ვერსად პოულობდა ამის გამო კი სულ გაბრაზებული დადიოდა და ყველას უბღვერდა მიზეზს კი ვერავინ ხვდებოდა
და გავიდა სანატრელი ორი დღე ანა და ნიკოლოზი როგორც ყოველთვის მოსაცდელში იყვნენ როცა ექიმი გამოვიდა და მათთან მივიდა
-გილოცავთ თქვენი ქმრის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება ამიტომაც შეგიძლოათ პალატაში შეხვიდეთ და ნახოთ-უთხრა ექიმმა ღიმილით და ანას და ნიკოლოზის გაბრწყინებულ თვალებზე გულწრფელად გაიღიმა ანა უცბად გაიქცა და პალატაში შეუვარდა მძინარ ქმარს რომელსაც მის შესვლაზე გაეღვიძა და გაეცინა
-ჩემი ბიჭიიიი ჩემი ბექააააა-იყვირა და მაგრად მოეხვია
-კაი გოგო კაი მტკივა-უთრა სიცილით ბექამ და ანაც ოდნავ მოიშორა
-მიყვარხარ ძალიან
-მეც ბექ-უთხრა გოგონამ და ნიკოლოზმაც შემოაბიჯა პალატაში რამაც ცოლ-ქმარი გააკვირვა ნიკოლოზმაც დრო იხელთა შეშინებულებს შეხედა და საუბარი დაიწყო
-აქ საჩხუბრად არ მოვსულვარ მოსალოცად მოვედი გულწრფელად მიხარია რომ გადარჩი და ჩემი და არ დააქვრივე გამოჯამრთელებას გისურვებთ და ბედნიერებას მეყოს რაც ვიტანჯე დროა დავივიწყო სიამაყე და ბრაზი და მოვეშვა ბუტიაობას იმიტომ რომ დამნაშავე მეც ვარ იმაში რომ როცა გავიგე ჩემი ერთადერთი და ცოცხალი იყო რაზეც დიდხანს ვოცნებობდი ვეჩხუბე და გავაგდე და კიდევ მივხვდი რომ ადამიანის ცხოვრება ერთი ამოსუნთქვაა ასე რომ თუ მიმიღებთ....-არ დასცალდა დასრულება როცა ანა ტირილნარევი სიცილით გაიქცა და მოეხვია ნიკოლოზს მანაც თავზე ხელი გადაუსვა შემდეგ ბექას ახედა რომელიც თვალებით უხდიდა მადლობას ყველაფრისთვის ამის დანახვაზე ნიკუმ გაუღიმა და იქვე ჩამოჯდა ანა კი ბექას მიუჯდა და ბედნიერად გაუღიმა რაზეც ნიკოლოზი დასევდიანდა ძალიან მოენატრა ელე უკვე რამდენიმე დღე იყო რაც არ ენახა სავაადმყოფოშიც არ ყოფილა არაფერი იცოდა და ახლა ბედნიერი წყვილის შემყურე მასაც მოუნდა ელე გვერდით ჰყოლოდა მისი დასევდიანება უცბად შენიშნა ბექამ და ეგრევე აჯახა
-რა ქვია?-ამ კითხვის გაგებისას ნიკოლოზმა გაკვირვებულმა ამოხედა
-ვის?-თავი მოიკატუნა მაინც
-ნუ ისულელებ თავს-გააგრძელა თავისი ბექამ რაზეც ნიკოლოზმა ამოიოხრა და თქვა
-ელე
-ეგ ის გოგოა მაშინ გული რომ წაუვიდა?-ჩაერთო საუბარში ანა
-ხო
-როგორაა?რამე სერიოზული ხომ არ სჭირს?-გააგრძელა ისევ ბექამ
-არა არაფერი უბრალოდ მომენატრა და მაგიტომ დავსევდიანდი
-ეგ არაფერი რაც მთავარია კარგადაა
***
ელესთან
უკვე რამდენიმე კვირა იყო რაც ნიკოლოზი არ გამოჩენილა და ისეთი გაბრაზებული და სევდიანი დადიოდა ელე ვერავინ ცნობდა სიგიჟემდე ენატრებოდა და ბრაზდებოდა კიდეც ამდენი ხანი რომ არ მოიკითხა
სამშავბათი იყო სამუშაო დღე რომ დაასრულა გარეთ გადიოდა ტაქსი უნდა გაეჩერებინა როცა დაინახა შავ მანქანაზე აყუდებული ნიკოლოზი ხელები ჯიბეებში ჩაეწყო და ხალხს ათვალიერებდა როცა ელემ გაიარა გოგონამ არც კი შეინჩნია მისი არსებობა და გზასთან ახლოს მივიდა რომ ტაქსი გაეჩერებინა მაგრამ უცბად ჰაერში აღმოჩნდა და დაკივლებაც ვერ მოასწრო ისე აღმოჩნდა მანქანაში რომელიც უკვე საკმაოდ სწრაფად მიდიოდა
-გააფრინე ხო?-უთხრა უვბად გაბრაზებულმა
-არა უბრალოდ სალაპარაკო გვაქვს და ისე რომ მოვსულიყავი შენ არ გამომყვებოდი მაინც ასე რომ
-მართალი ხარ
-რაში?
-მაინც არ გამოგყვებოდი-უთხრა შეუბღვირა და თავი ფანჯარას მიადო მალევე ავიდნენ ლისზე და ტბასთან გააჩერეს იქ სადაც მხოლოდ ორნი იქნებოდნენ მანქანიდან გადმოვიდნენ და ტბასთან დადგნენ
-გისმენ
-უნდა აგიხსნა
-რა უნდა ამიხსნა?რა გაქვს ასახსნელი არც არაფერი ასე რომ ტყუილად ამოვედით აქ
-ნუ ყვირი და მომისმინე ჯერ-უყვირა ნიკოლოზმა და ელეს თვალების აცრემლიანებაც გამოიწვია-მაპატიე
-არ შემეხო დამანებე თავი-უთხრა ელემ და იმ ადჰილიდან ხალხმრავალი ადგილისაკენ გაიქცა ნიკოლოზიც უკან აედევნა მაგრამ გოგონამ მოასწრო ტაქსში ჩაჯდომა და წასვლა.




ბოდიშით ასე რომ დავაგვიანეე იმედია მოგეწონებათ ძალიან ვეცადე და მგონი დიდიც გამოვიდა მიყვარხართ ძალიან ძალიან გილოცავთ ახალ წელს ბედობას და რავიცი ყველაფერს ერთაად♡♡♡♡