ლევანი გარეთ გიჟივით გამოვარდა.უზროდ დარბოდა მთელს საავადმყოფოში და ბექას ეძახდა.მაგრამ ხმას არავინ არ სცემდა,ვერც ბექას პოულობდა და ძალიან ნერვიულობდა.კარგად იცნობდა თავის მამიდაშვილს და იცოდა რისი გამკეთებელიც იყო.მაგრამ მაინც სჯეროდა რომ ბექა გონს მოვიდოდა და თუ იპივნიდა იმ არაკაცს არა მოკლავდა.ბოლოს ძებნიტ რომ დაიღალა საავადმყოფოს ეზოში გავიდა.იქნებ იქ იყოსო და მართალიც აღმოჩნდა.გასვიანი იქვე ხის ძირში ჩაცუცქულიყო და ტიროდა.დიახ არ მოგესმათ,ის ტიროდა მის ლამაზ სახეს თითო ოროლა კენტად ჩამოვარდნილი ცრემლი უსველებდა სახეს და ეს უფრო მამაკაცურს და ამავდროულად ბავშვურს ხდიდა მის გამოხედვას,მერე რა რომ კაცი იყო.მასაც ჰქონდა თავისი სუსტი მხარეები და ეს იყო მისი ყველაზე სუსტი მხარე მხოლოდ როცა მარტო იყო და როცა ძალიან სტკიოდა.ეხლა კი ყველაზე ძაან სტკიოდა რადგან ვერ დაიცვა ის ერთადერთი სიყვარული რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა და მისი გულისთვის არაფერზე დაიხევდა უკან.ლევანმა საკუთარი მამიდაშვილი ასეთ მდგომარეობაში რომ დაინახა მართლა მიხვდა რომ ბექა ანას ტკივილს ვერასოდეს მიაყენებდ.პირიქით ის მუდამ დაიცავდა და გაუფრთხილდებოდა მას.ნელა მიუახლვდა და მასთან ჩაიმუხლა.მხარზე თბილად დაადო ხელი და ჩუმად უთხრა.
-მე მუდამ შენთან ვარ ძმაო და სულ შენთან ვიქნები.-ბექამ ნაღვლიანი და ცრემლიანი თვალებით შეხედა ძმაკაცს.დიდხანს უყურა ისე რომ ხმა არ ამოუღია. ბოლოს ფეხზე წამოდგა,წელში გაიმართა და ლევანს მაგრად გადაეხვია.ზედგენიძე რძნობდა მის გულის ტკივილს და ხმას არ იღებდა.უნდოდა რამით მაინც დახმარებოდა ძმაკაცს რომ ეს ტკივილი შეემსუბუქებინა მაგრამ არ შეეძლო.
-წამო ძმაო ანასთან ავიდეთ.თორემ ძალიან ინერვიულებს.უკვე რამდენი ხანია გეძებ და ალბათ რა აღარ იფიქრა.ცოდოა გოგო.-ბოლოს ისევ ზედგენიძე გამოფხიზლდა და ბექას უთხრა.
-ცოტა გონს მოვალ და ამოვალ მეც.ადი შენ და უთხარი რომ ყველაფერი რიგზეა. ასეთ მდგომარეობაში მას ვერ დავენახები.არ მინდა უარესად შეეშინდეს.-უთხრა ბექამ ლევანს და ცრემლები ხელის გულებით შეიმშრალა.
-და კიდევ არასოდეს დამცინო ამის გამო.-ხუმრობა სცადა ბექამ და ოდნავ გაიღიმა.არ იცის გამოუვიდა თუ არა მაგრამ ეხლა სჭირდებოდა რომ სხვა რამეზე ეფიქრა თორემ ნამდვილად გაგიჟდებოდა.
-არ გრცხვენია ძმაო?-ვითომდა გაიკვირვა ლევანმა.-და აქ რამე მოხდა საერთოდ?-ეხლა სულ გაისულელა თავი ისე როგორც ძმაკაცს სურდა.
-მეც მაგის კითხვა მინდოდა.-ხუმრობაში აჰყვა გასვიანიც და ოდნავ გამხიარულდა. ბოლოს მაინც ერთად ავიდნენ ანასთან და დაამშვიდეს.
ანა უკვე გაგიჟებული იყო ამდენი ხანი ბიჭები რომ არ ჩანდნენ.საწოლიდან წამომდგარიყო და ფანჯარაში იყურებოდა.იქნებ იქიდან მაინც მოეკრა რომელიმესთვის თვალი.როდესაც პალატის კარი გაიღო და ორივე სახსალამათი დაინახა შვებით ამოისუნთქა.ბიჭებს მაგრად ჩაეკრა გულში და ორივე მაგრად დაკოცნა.იმ საღამოს ლევანი სახლში წავიდა ბექამ კი ისევ ანას პალატაში გაათენა ღამე.მეორე დილით უკვე გაწერდნენ რადგან საშიში არაფერია და ეს მხოლოდ სტრესის ბრალი იყო.დილით ექიმმა ყველა საბუთი გაამზადა ანას გასაწერად და გაწერეს კიდეც ამ დამღლელი ორ დღიანი წოლის მერე.გასვიანმა ბექაური სახლში მიიყვანა.თვითონ ლექსოს სახლისკენ აიღო გეზი.შხაპის მიღება უნდოდა და კარგად გამოძინება.
...
ლექსომ და თეკომ რაც გაიგეს ანას ამბავი ადგილს ვერც ერთი ვერ პოულობდა..არ იცოდნენ რა უნდა გაეკეთებინათ.თეკოს ძალიან ეშინოდა ირაკლის იცოდა რა არაკაციც იყო და ყველაფრის გაკეთება რომ შეეძლო.მაგრამ ანასთან მუქარა უკვე ზედმეტი იყო.ის ღამე თეკომ ლექსოსთან გაატარა რადგან სახლში მარტო უნდა ყოფილიყო,სანდრო სამსახურის სააქმეებზე იყო ქალაქიდან გასული და ღამე სახლში ვერ მოვიდოდა.თეკოს მარტო დარჩენის ეშინოდა და ლექსოსთან დარჩენა არჩია.იცოდნენ რომ ხვალ ანას წერდნენ საავადმყოფოდან და ბექა მიიყვანდა სახლში.გიორგაძე შუადღისკენ ნიასთან ერთად გაუვლიდა ბექაურს და მოინახულებდა.ლექსო ან ლევანი გაიყვანდა რადგან მარტო სიარული უკვე საკმაოდ საშიში იყო.არავინ იცოდა ირაკლი რა დროს გამოჩნდებდა.ყველას რაღაც ძალიან ცუდი წინათგრძნობა ჰქნდათ მაგრამ ხმას არავინ არ იღებდა.ბექა სახლში მივიდა.შხაპი მიიღო და გადაღლილი მისაღებ ოთხაში ჩამოვიდა.ძალიან შიოდა და ცოტა რომ არ ეჭამა ალბათ შიმშილისგან თავი გაუსკდებოდა.მისაღებში ერთმანეთთან მოჟღურტულე გვრიტები რომ დაინახა გულზე მალამოდ მოედო მაგრამ ამავე დროს შერცხვა,მათ უდროო დროს რომ შეუსწრო და ოდნავ ჩაახველა. წყვილი მაშინვე გონს მოვიდა.თეკომ დაიმორცხვა,მაისური გაისწორა რომლის შიგნითაც ცოტა ხნის წინ ლექსო უგზოუკლოდ დააცოცებდა ხელებს და გოგონას თავბრუს ახვევდა მისი ალერსით.გიორგაძეს ლოყები აუწითლდა სირცხვილისგან, ბექას ნაჩქარევად მიესალმა და საძინებლისკენ სირბილით გაიქცა.ლექსო ფეხზე წამოდგა და მეგობარს მიესალმა.
-გამარჯობა ძმაო,როგორ ხარ?-მისი სახის დანახვისას მიხვდა რომ ეს არ უნდა ეკითხა და კითხვა მაშინვე შეცვალა.
-მოხდა რამე ბექა?რა სახე გაქვს ტო რა არის?-უკვე შიში იგრძნობოდა შამანაურის ხმაში.
-გუშინ ანასთან ირაკლის გამოგზავნილი კაცი იყო მოსული და დაემუქრა.-ნაღვლიანი და ამავე დროს მკაცრი ხმით უთხრა გასვიანმა შამანაურს წუხანდელი ამბები.
-რააა?როგორ გაბედა მაგ არაკაცმა კიდევ გამოჩენა მე მაგის დ.შ ფუ მაგის დ.მ მეე.-ბოლთას სცემდა ლექსო და გინებას არ აკლებდა ირაკლის და მის საძმოს.
-გაბედა და თან როგორ ჩემს თვალწინ იყო ის არაკაცი.დროზე რმ გამეგო იქვე ჩავაძაღლებდი და მერე ნახავდნენ რისი გაკეთება შემეძლო.-მრისხანება იკითხებოდა ბექას მზერაში და ამ დროს ძალიან საშიში სანახავი იყო მისი თვალები.ის თბილი და მშვიდი გამოხედვა რომელიც ანას ძალიან უყვარდა და ქვეყანას ერჩივნა ეხლა სიძულვილს და მრისხანებას შეეცვალა.ლექსოსაც კი შეეშინდა მისი მზერის.
-რას ქვია შენს წინ იყო.ნორმალურად ამიხსენი ტო ვერაფერი ვერ გავიგე რა ხდება.- გასვიანის ნათქვამიდან ვერანაირი ზრი ვერ გამოიტანა შამანაურმა და ეს უფრო აგიჟებდა,ვერ ხვდებოდა სინამდვილეში რა ხდებოდა.
-რა უნდა აგიხსნა ის რომ იდიოტი და სი*ი ძმაკაცი რომ გყავს იმის მოსმენა და გაგება გინდა?-ბექა უკვე თავს ვეღარ თოკავდა და ღრიალებდა.რაც კი რამე ხელში მოხვდა ყველაფერი დალეწა და დაანგრია.ლექსომ ხელები გაუკავა და თვალებში ჩახედა.ჭრილობა ჯერ კიდევ აწუხებდა,იმდენი ძალაც არ ჰქონდა რომ ბექას მოზღვავებული ენერგია შეეჩერებინა მაგრამ როგორც შეეძლო ისე აკავებდა და ცდილობდა დაეწყნარებინა.გული რომ იჯერა გასვიანმა მსხვრევა ლეწვით ცოტა დამშვიდდა და ტახტზე მიესვენა.ჭერს გაუშტერა მზერადა ისე დაიწყო მოოლა რომ მისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-ანასთან ვიყავი პალატაში,მისი მკურნალი ექიმი შემოვიდა და გასვლა მთხოვა, უნდა გაესინჯა.მაშინვე არ მომეწონა მისი მზერა და საერთოდ თვიტონ ეგ ტიპი არც ვაპირებდი გასვლას მაგრამ კატეგორიულად მომთხოვა და მეც გამოვედი. ნეტა იქვე ვყოფილიყავი ამდენს ვეღარ გაბედავდა ეგ ნაბი*ვარი.ლევანმა გარეთ გასვლა და ლაპარაკი მთხოვა.მეც გავყევი და ეზოში დავიწყეთ საუბარი.მაგანაც ცალკე ნერვები მომიშალა.აზრზე არ ვარ საიდან მოუვიდა აზრათ რომ მე და ანა ერთად ვიწექით.ცალკე მაგან გამაგიჟა და როცა დავწყნარდი ანასთან ავედი პალატაში.ის არაკაცი უკვე წასული იყო თორემ რომ მიმესწრო ნამდვილად მოვკლავდი.კაცობას ვფიცავარ არ დავინდობდი.იქვე ავუგებდი ანდერძს.ანა საშინელ მდგომარეობაში დამხვდა.ხმას ვერ იღებდა ისე იყო შეშინებული.ბოლოს ირაკლი ახსენა და ეგრევე ,,მოვწვი'' რომ ის არაკაცი ირაკლის გამოგზავნილი იყო.თვითონ შეეშინდა იმ დედა მოტ*ნულს მოსვლა და ვირთხასავით სოროში დაიმალა.მიწისქვეშაც რომ ჩავიდეს მაინც ვიპოვი და არ ვაცოცხლებ.ჩემი გოგო ისე შემიშინა გონს ძლივს მოვიყვანეთ. მე მაგის....-ბექა ვერ ცხრებოდა და ისე ყვებოდა ამ ყველაფერს.არც გინებას აკლებდა და არც მუქარას.ლექსო კარგად იცნობდა ძმაკაცს და ყველამ კარგად იცოდა რომ ბექა თუ რამეს იტყოდა აუცილებდლად შასრულებდა,ნამდვილი სვანი იყო.ამაში ეჭვი არავის ეპარებოდა.
-ფუ მე მაგის დ.შ სად არ ვიყავი.მოვკლავდი მეც მაგ ნაბი*ვარს.-აყვა გინებაში ლექსოც.-კაი ხო ეხლა დაწყნარდი ტო ნერვიულობით ვერაფერს ვერ ვიზამთ. ანას ეხლა სიმშვიდე სჭირდება.არ უნდა ვანერვიიულოთ რომ ადვილად გამოვიდეს ამ მდგომარეობიდან.
-თქვენს გარეშე ამას მე მარტო ვერ შევძლებ.როდესაც მის შეშინებულ და ნამტირალებ სახეს ვხედავ თავს ვერ ვთოკავ და სისხლი ტვინში მასხამს. დამეხმარეთ რომ ანამ ეს ყველაფერი არ შემამჩნიოს.-ვედრება ისმოდა ბექას ხმასი.-არ მინდა.არ მინდა ლექსო რომ ანამ ჩემში ურჩხული დაინახოს და ჩემიც შეეშინდეს.არადა არავის ვაპატიებ მის წყენინებას და მის ერთ ცრემლსაც კი.
-კაი ხო ტო დაწყნარდი.ჩვენ შენთან ვარტ.გოგოები წავლენ დღეს ანას სანახავად და ისინი იქნებიან მასთან.ჩვენ კიდევ გავაგრძელოთ იმ ნაბი*ვრების მოძებნა.- დაამშვიდა ლექსომ და მზარზე მსუბუქად დაჰკრა ხელი.ამასობაში მოწესრიგებული თეკოც ჩამოვიდა და პირდაირ სამზარეულოსკენ წავიდა. რცხვენოდა ბექასთვის თვალებში შეეხედა იმ სცენის მოწმე რომ გახდა რაც ცოტა ხნის წინ იმ ტახტზე ხდებოდა რომელზეც ეხლა ძმაკაცები მშვიდად იჯდნენ და საუბრობდნენ.საჭმელი მაგიდაზე გააწყო.წვენიჩ დაწურა და ბიჭებს გამოსძახა.
-ბიჭებო სადილი მზადაა.მოდით ვისადილოთ თორემ საშინლად მშია და სულ მე შევჩამ ყველაფერს.-კისკისიტ მიაყოლა ბლო სიტყვები.
თეკომ წუხანდელი ამბები არ იცოდა და ბიჭებმაც გადაწყვიტეს არ ეთქვათ,არ უნდოდათ გოგოს უარესად შეშინება და დასევდიანება.ამიტმ ისინიც ვიტომ მხიარულად შეევიდნენ სამზარეულოში.მაგიდას შემოუსხდნენ და თეკოს მოცინარი ტვალებიტ შეხედეს რომელსაც უკვე ნახევარი სადილი თითქმის სულ შჭამა და გულიანად ილუკმებოდა.ამის შემხედვარე ორივეს სიცილი აუტყდათ და ერთმანეთს ასკდებოდნენ.თეკო ვითომ გაიბუსხა და ტუჩები გაბურცა.
-კაი რა ჩემო ფერიავ,ისე საყვარლად ჭამდი თავი ვეღარ შევიკავეთ.-მიეფერა ლექსი თავის საყვარელ გოგოს და შუბლზე გემრიელად აკოცა.
-მაპატიე რა თეკ.არ მინდოდა გაცინება მაგრამ მეც ვეღარ შევიკავე თავი.-ისეთი სახიტ სთხოვა ბექამაც პატიება რომ ეხლა თეკოს აუტყდა მათ სახეებზე სიცილი. ამ სიცილ კისკისში გემრიელად ისადილეს.ცოტა გამხიარულდნენ კიდეც ამ ბოლო დროინდელი ამბების მერე ყვეანი,მაგრამ გულში მაინც ვერ იყვნენმთლად მხიარულები.ყველა ფიქრობდა მაგრამ ხმამაღლა არავინ არაფერს არ ამბობდა. ყველას ეშინოდა და გრძნობდა რომ რაღაც საშინელი უნდა მომხდარიყყო მაგრამ არავინ იცოდა წინ რა განსაცდელი ელოდათ.ბექა დასაძინებლად ავიდა.ლექსო და თეკო ნიათან წავიდნენ რომ ანასთან წაეყვანათ.გზაში გოგოებმა ყვავილები იყიდეს. ანას ძალიან უყვარდა გვირილები.ასე ხელდამშვენებულები მიადგნენ მის კარრებს და მხიარულად შევარდნენ შიგნით.ანუკის ეძინა და გოგოები თავზე დაახტნენ რომ გამოფხიზლებულიყო.მისი გიჟების დანახვისას ანუკიც მალე მოვიდა გონს და გაიმართა ბრძოლა წესების გარეშე,ვინ ვის ურტყამდა ბალიშებს არ იცოდნენ.მერე როცა ძალიან დაიღალნენ ყველანი საწოლზე მიესვენენ და ისტერიული სიცილი ატეხეს.აღარც კი ახსოვდათ ბოლოს როდის იყვენ ასეთი ლაღები და თავისუფლები. ასეთი მხიარულები და გადარეულები.რაც ყველამ გაიჩინა შეყვარებული თითქოს ისე დასერიოზულდნენ და გაიზარდნენ რომ ერთბაშად დაივიწყეს თავიანთი გართობა და მხიარულობა.მაგრამ თურმე ასეც არ ყოფილა ბოლომდე,მაინც ის არანორმალური დაქალები იყვნენ როგორებმაც ერთმანეთი გაიცნეს და შეიყვარეს. უყვარდათ ერთად დროის გატარება და მხიარულება.იმ ღამეს გოგოები ბექაურთან დარჩნენ.მთელი ღამე ჰყვებოდნენ თავიანთ ამბებს და ერთმანეთის ბედნიერება უხაროდათ.ისინი ხომ დები იყვნენ და მუდამ ასე იქნებოდნნენ.მაგრამ ანას სიტყვა არ დასცდენია ,,ბესოს'' ვიზიტის შეშახებ,არ უნდოდა გოგოების აფორიაქება მითუმეტეს თეკოსი.არ უნდოდა თავი დამნაშავედ ეგრძნო დაქალს და ამიტომ გაჩუმება ამჯობინა.მიხვდა რომ ბიჭებსაც არაფერი ჰქონდათ მისთვის ნათქვამი რადგან თეკოს არაფერი უკითხავს,ამიტომ თვითონაც საიდუმლოდ შეინახა ეს ყველაფერი.უბრაოდ ეშინოდა ხვალინდელი დღის დადგომა რადგან არ იცოდა რას გააკეთებდა ირაკლი თუ ანუკი თეკოს 12 საათზე თბილისის ზღვაზე არ მიიყვანდა.
ბექას იმ ღამით საშინელი კოშმარი დაესიზმრა.ნახა თითქოს ანა,მისი სიცოცხლის აზრი და ცხოვრების გამხალისებელი გოგო სიკვდილს ებრძვოდა და მისი დახმარება არავის შეეძლო.ხელებსი აკვდებოდა მისი სიყვარული და ვერაფერს ვერ აკეთებდა.ხედავდა დღითიდღე როგორ უქრბოდა ღიმილი სახიდან,როგორ უთეთრდებოდა სახე და მისი თვალებიდან სიცოცხლის სხივი როგორ ქრებოდა. მაგრამ ვერაფერს აკეთებდა ამის შესაჩერებლად.გაუნძრევლად იჯდა ანას თავთან და მონოტორულად უსვამდა თმაზე ხელს,რომელსაც ფერიც კი დაეკარგა და ის ბრწყინვალე ბზინვარება აღარ ჰქონდა.ირგვლივ მის გარდა არავინ იყო.სადღაც მიყრუებულ ნანგრევებში დააბიჯებდა უგზო უკლოდ,ანას ნახევრად მკვდარი სხეული ხელში ეჭირა და გზას ვერ პოულობდა ამ ლაბირინთიდან.დაიკარგად და არ იცოდა საით წასულიყო,არადა ეს სიფრიფანა სხეული უფრ და უფრო მსუბუქდებოდა და სიცოცხლის ნიშან წალიც აღარ ემჩნეოდა მის გაცრეცილ სახეს. ბოლოს ერთი ამოისუნთქა ამ ამოსუნთქვას მთელი გული და სული ამოაყოლა. ხელებში ჩააკვდა თავისი ნაზი და სპეტაკი სიყვარული.უყურებდო უგონოდ მყოფ სხეულს და გონს ვერ მოდიოდა.როდესაც მისგან წამოსული სიცივე იგრძნო მხოლოდ მაშინ მოეგო გონს და დაჭრილი მხეცივით დაიღრიალა.
-ანაააააააააააააააააა.ანა ოღონდ არ მიმატოვო,ოღონდ არ წახვიდე.გემუდარები ღმერთო არ წამართვა და თუ გინდა ჩემი სიცოცხლე წაიღე მისი სიცოცხლის სანაცვლოდ.არ გამწირო გევედრები უფალო.დამინდე და ნუ გამიმეტებ ამხელა სატანჯველისთვის.გთხოვ ანა არ მიმაატოვო.თუ ოდნავ მაინც გიყვარვარ დარჩი ჩემთან.-ბექა უსულო,გაყინულ სხეულს ეხუტებოდა და მის გაცრეცილ ბაგეებს კოცნიდა.ეგონა ასე მაინც ჩაჰბერავდა სიცოცხლეს მაგრამ ცდებოდა,მწარედ ცდებოდა.ანა უკვე მიაბიჯებდა სხვა სამყაროსკენ და უკან დაბრუნებას არც აპირებდა.ოფლში გაწუწულს გამოეღვიძა.ვერ ხვდებოდა ეს სიზმარი იყო თუ ცხადი.სანათური აანთო,ხელები სახეზე ჩამოისვა და როდესაც გაანალიზა რომეს ყველაფერი სიზმარი იყო ცოტა დამშვიდდა.მაგრამ თვალი მაინც ვერ მოხუჭა. უნდოდა ანუკისთვის დაერეკა.საათს დახედა ისრები დილის 4 უჩვენებდა, მიხვდა რომ ამ დროს მის ცხოვრებას ეძინებოდა და ტყუილად არ შეაშინებდა.გადაწყვიტა რომ ეს სიზმარი არავისთვის ეთქვა.არასოდეს სჯეროდა სიზმრების და ასეთი ცრურწმენების მაგრამ მაინც არ უნდოდა ვინმეს გაეგო ამის შესახებ.როგორც იქნა ცოტა წრიალისა და ტრიალის მერე ისევ ღრმად ჩაეძინა და დილამდე ფეხი არ გაუნძრევია სანამ მზის სხივებმა სახეზე მოფერება არ დაუწყეს.გოგოესბ ისე მშვიდად ეძინათ რომ დაეფიცებოდათ ბოლოს როდის იყვნენ ასეთი უშფოთველი და მშვიდი ძილით გამოძინებულებულები არ ახსოვდათ.დილით ყველა კარგ ხასიათზე ადგა,მზიამ შვებულება აიღო,უნდოდა ანუკისთან მეტი დრო გაეტარებინა და მასზეეზრუნა.ამიტომ დილით გოგოების ადგომის თანავე საუზმის მზადებას შეუდგა რომ მათთვის სააიამოვნდ დაწყებულიყო დღე.