-ჯანდაბა ისევ მათთან იყავი არა გუშინ? ხომ გაგაფრთხილე მათ არ გაეკაროთქო ბო*ო! იცი ახლა რას გიზამ, ანაბელ? ამდენი ხანი გზრდიდი შენ კი რანაირად იქცევი. ყელში ამომიხვედი უკვწ-ალკოჰოლის სუნი პირიდან ამოსდიოდა და ბარბაცებდა! ჯანდაბა! ყოველდღე ერთი და იგივე მეორდება! ცრემლიც შემაშრა უკვე. თავიდან ყველაფერს განვიცდიდი, მაგრამ ახლა?! უბრალოდ ემოციების კონტროლი ვისწავლე და უკვე უგრძნობიც გავხდი! რა თქმა უნდა არა უგულო.
-ჯანდაბას შენი თავი მაიკლ! ხომ იცი რომ ისინი ჩემი მეგობრები არიან. რა გინდა სხვა გოგოებივით მეც შოპინგის გარდა არაფერზე ვფიქრობდე და ყოველ მეორე გამვლელს ლოგინში ვუგორდებოდე? მიპასუხე ეს გინდა?-ხმამაღლა დავიყვირე.
-მე შენ გასწავლი როგორ უნდა ტონის აწევა პატარა ძუკნა!-ქამარი შეიხსნა და ჩემკენ წამოვიდა. მე კუთხისკენ ვიწყე სვლა, ცოტაც და უკვე ვეღარ გავაკონტროლებდი ემოციებს! მაგრამ არა! მის წინ არ ვიტირებ!
-არაკაცი ხარ!
-მამაშენს ხომ ვჯობივარ!
-მამაჩემის სახელი აღარ ახსენო. გესმის?! მის ხსოვნას პატივი ეცი!
-მე გაგზარდე, მე მოგიარე! მე. ვარ მამაშენი! გესმის? მე!
-მამაჩემი მოკვდა!-ესღა ვთქვი და კედელს ავეყუდე, განაჩენის მოლოდინში. ვისკი მოსვა და ისევ ჩემსკენ იწყო სვლა, თვალები დავხუჭე და თავი გვერძე გავატრიალე, მალევე გავიგე ბრახუნის ხმა.
-ჰეი, ჰეი. ანაბელ, კარგად ხარ?-თვალები გავახილე და ჩემი ყველაზე საყვარელი სახე დავინახე.
-მადლობა ღმერთს! ჯორდან!
-რამე ხომ არ დაგიშავა იმ არაკაცმა? ყველაფერი რიგზეა?
-კი დაწყნარდი. უბრალოდ გუშინ ბიჭებთან ერთად ვიყავი და გვიან დავბრუნდი! ხომ იცი, როფორც ყოველთვის...
-ჩაალაგე! ჩემთან მიმყავხარ, ამ არაკაცთან აღარ დაგტოვებ... მაშინაც არ უნდა დამეჯერებინა შენთვის!-მე თავი დავუქნიე და ოთახში შევედი. ჩემ გარდერობში არ არის ჭრელ-ჭრელი კაბები და ბალეტკები. მხოლოდ მუქი ფერები და ბათინკები. ყველაფერი ჩემოდანში ჩავყარე, შავი ელასტიკი, ამავე ფერის ბათინკები და ნაცრისფერი ზედა წარწერით "fu*k normality" ჩავიცვი, ზურგჩანა მოვიგდე რომელზეც ჩემი საყვარელი ჯგუფების სახელები ეწერა და ქვემოთ ჩავედი. მაიკლი, ჩემი მამინაცვალი ისევ ისე ეგდო, ჯორდანი კი, ჩემი ტყუპისცალი, რომელიც გაჭრილი ვაშლივით მგავს, დივანზე წამოგორებულიყო. წეღანდელი გაბრაზება სახიდან გადასვლოდა და ოემოციო სახით იყურებოდა უსასრულობაში. მერე მე გამომხედა, ჩემოდანი გამომართვა და ხმის ამოუღებლად გარეთ გავიდა, მეც გავყევი. ერთხელ მოვავლე თვალი "ჩემს" სახლს და მანქანაში შევხტი. ჩემი თავზე ლაპარაკი არ მიყვარს, უბრალოდ ერთს ვიტყვი. მე ანაბელი ვარ, 18 წლის დედამ პატარაობაში მიგვატოვა და ჩემ მამინაცვალთან დაგვტოვა მე და ჩემი ტყუპისცალი, რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს! ჩემი ცხოვრება სხვებისას არ გავს, არ არის ჭრელი და ხალისიანი, ის მხოლოდ ორ ფერს მოიცავს, შავა და თეთრს. "დაქალები" არ მყავს. მხოლოდ ბიჭებთან ვძმაკაცობ, რომლებთან ერთადაც გავიზარდე და მათთვის დაუფიქრებლად გავწირავ სიცოცხლეს! უნივერსიტეტში ვსწავლობ და კაფეში ვმუშაობ. ესეც იმის გამო რომ თავი გავიტანო. ესაა ჩემი დამპალი ცხოვრება. ამიტომაც გამირბის ხალხი...

ბავშვებო ეს არის ჩემი აზალი მოთხრობა. რას ფიქრობთ ღირს გაგრძელება? თავიდან რამოდენიმე თავი შემამზადებელი იქნება, რომ მიხვდეთ როგორი ურთიერთობა აქვს ხალხთან.