ამ ქალს ლალი ერქვა, 40 წლის იქნებოდა, დღემდე მახსოვს მისი სახე, მისი გამომეტყველება...როდესაც ოთახში შევედით ძალიან ბევრი უპატრონო ბავშვები დავინახე...არცერთი არ იღიმოდა, ყველა ცრემლმორეულიი თვალეებით მიყურებდა...ირგვლივ სიცივე გამეფებულიყო, მწკრივზე კი საწოლები ელაგა ყველაფერი ერთნაირი იყო...მე ჯერ კიდევ არ ვიყავი გონზე მოსული ლალიმ საწოლში ჩამაწვინა და ოთახიდან უსიტყვოდ გავიდა...მთელიღამე თვალი არ მომოხუჭავს, დედას სახე მელანდებოდა და მისი ალერსიანი სიტყვები მახსენდებოდა "ჩემო გულის ერთავ" მიმდოდა მეტირა მეყვირა გულიდან გადმომენთხია ეს დარდი და ტანჯვა მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი...იცით? იმ წითას ძალიან შემეშინდა...სიცარიელე და რაღაც მტკივნეული ვიგრდძენი...დედასთან მინდოდა დედიკო მინდოდა მისი სურნელი მინდოდა მეგრძნო, ვნატრობდი რომ მეგრძნო და გაუაზრებლად წამოვიყვირე..."აკი შენთან ვიქნებიო!!! სად ხარ დედა!!! სად ხარ'' ამ დროს ლალი შემოქანდაა და მომვარდა!
-რა გაბღავლებს შე უბედურო!
-მეე...მეე...
-ჩაიგდე ენა შე ობოლო!! შეგიფარეს და რით ხარ უკმაყოფილო საცოდავო!!
-მაპატიეთ
-შენი ხმა  აღარ გავიგო თორე მერე ნახე შენ!!!
კბილებს ერთმანეთს ვუჭერდიი რომ ააფერი მეთქვა, რომ გავიდა კიდევ რაღაც მომაწყევლა და კარი მოაჯახუნა.
ლოცვა წარმოვთქვი პირჯბარი გადავიწერე და დამეძინა.
და აი გათენდა დილა...რვასაათზე გაგვაღვიძეს მე ვერ ვაანალიზებდი სად ვიყავი...ველოდი როდის დამიძახებდა დედა მაგრამ ჩემი დედის მაგივრად ქალმა დამყვირა,
-ობოლო! რას უცდი ხელით წაგაბრძანონ?? წამოდი!
უსიტყვოდ დავემორჩილე ყბელა დიდ სუფრასთან დაგვსვეს და რაღაც საზიზღრობა შემოგვიტანეს თვითონ კიი მეორე მაგიდასთან სვამდნენ და ქეიფობდნენ. როდესაც მოვრჩით თეფშები დაგვარეცხინეს ყველაფერი დაგვალაგებიმეს დაა 12საათზე კაბინეტში შეგვკრიბეს სადაც გაკვეთილები უნდა ჩაეტარებინათ. გატრუნულები ვიახედით ხმის ამოღების უფლება არავის ქონდა...და როდესაც ერთმა ბაბშვმა თუ არ ვცდებინგიორგი ერქვა ხმა ამოიღო და მხოლოდ ის ითხოვა საჭირო ოთახში გასულიყოო...ლალიმ ჯოხი აიღო და მისკენ წამოვიდა, მე ფეხზე წამოვხტი
-არა!!
-რათქვი ობოლო??
-ხელი არ ახლოთ!!
-შენ ვინ მოგცა ლაწირაკო ამის უფლება! ვისი გაზრდილი ხარ შე ობოლო საცოდაო!!
ამისთქმა და ჯოხის პირდაპირ მხრებზე გადამარტყა...ხმა არ ამომიღია თვალები დავხუჭე და თითქოს დედის ლანდი დავინახე! და ალბათ ამან გამაძლიერა. თავი დავხარე და ცრემლი ჩამომვაარდა...ლალიმ არც შეიმჩნია თითქოს არც არაფერი...ყველაზე მეტად კი ის მტკენდა გულს რომ ობოლს მეძახდა ყველა...და პატარებიც ამ სახელით მომმართავდნენ,  გაკვეთილის დამთავრების შემდეგ დაგვბანეს დაა მისაღებ ოთახში გაგვიყვანეს სადაც ტელევიზორი იყო ჩართული...სულ ომზე და უბედურებაზე იყო საუბარი...ეს ყველაფერი კიი ისეთ ტკივილს მაყენებდა სიტყვებით გადმოცემა რომ შეუძლებწლია.  რომ დაღამდა ისევ საძინებლებს დავუბრუნდით უფროსწორად სარდაფს სადაც არანაირიი პირობა არ იყო საცხოვრებლად ნესტი და აყროლებული სუნი იდგა...ჭერიდან კიი წვიმიან ამინდში წინწკლები ჩამოდიოდა. ერთი თვე გავიდა და ამ პირობებში რამის საფრთხობელას დავემსგავსსე.  აქ არანაირი სითბო და პატივისცემა არ არსებობდაა ყველა ერთმანეთს ამცირებდა და ტანჯავდა...უკვე გამოწვრთნილი ყავდა ლალის ეს ბაბშვები. ვვოცნებობდი ეს ქალი გამქრალიყო მაგრამ არა ყოველდღე მის მწარე და ბოროტ თვალებს ვაწყდებოდი... ღამე თურმე ძილში ვყვიროდი ამიტომ ლალიმ სხვაგან გადამიყვანა ოთხი კედელი იყო, აი არაფერი  იქ არ იყო... სიბნელის და ნესტის გარდა...საჭმელიც დღეში ორჯეე შემოქონდათ...მოწყურებული ჭერიდან ჩამოსულ წყალს ვსვამდი...2სექტემბერს 16ის გავხდიი დაა ჩემ დაბადებისდღეს ოთხ კედელში შევხვდი...იმედს არ ვკარგავდი...და აი ერთ თვეში ისევ იმ ოთახსი გადამიყვანეს...ერთმა წელმა ისე გაიარაა სითბო არ მიგვრძნია სულ მარტო ვიყავი...ერთ ბიჭს დავუახლოვდი ბექას ისიც ომის შემდეგ გადმოეყვანათ აქ ჩალურჯებები ეტყობოდაა აშკარად ლიას ნამოქმედარი იყო...მე და ბექაა იშვიათად ვსაუბრობდით რადგან არ გვქონდა უფლება არც საუბრის არც ხმის ამოღების...მხოლოდ ღამე როცა ყველა დაიძინებდა და შემოწმებაც მორჩებოდა...ბექა ჩემ საწოლში შწმოძვრებოდა დაა დილამდე ვსაუბრობდით...არაფერი იფიქროთ ბექა ჩემი მეგობარი და ძმა იყო...და ერთმანეთს დიდ პატივს ვცემდით....მეორე წელმაც გაირბინა და ყველაფერი ჯოჯოხეთს დაემსგავსა...თავშესაფარში  ტუბერკულიოზი გავრცელდა და ძალიან ბევრი ბავშვი შეეწირა ამ დაავადებას...ჩემი ბექაც ჩემი ერთადერთი მეგობარი რომელიც ასსე მიყვარდა ისიც წაიყვანეს...ვერც კი დავემშვიდობე...ისე გამომეცალა ბექაა ვერც გავიგე, ჩემი ერთადერთი ძმა რომელიც არასოდეს მყოლია...ტრაგედიიდან სამითვე ჩემთავს აღარ ვგავდი...რამის ჭკუიდან შევიშალე, ვიტანჯებოდი, ვერ ვიძინებდი, ვნატრობდი რომ მოვმკვდარიყავი...ბოლოდროს ერთადერთზე რაზეც ვფიქრობდი აქედან გაქცევა იყო...ვფიქრობდი მაგრამ არ ვიცოდი ეს როგორ გამეკეთებინა...მაგრამ მიზნად დავისახე და ამას აუცილებლად გავაკეთებდი...ღამე ყველამ რომ დაიძინაა საპირფარეშოს ფანჯრიდან გადავძვერი სიგამხდრე დამეხმარა თორე იქ ნამდვილად ვერ გავეტეოდიბისეთი წვრილი გასაძრობი იყო, უკვე უნდა შენობაიდან გავსულიყავი როდესაც ვიღაცამ დამიძახა!
-შეჩერდი!
-გავშეშდი, გავშრი უკან მიხედვა არ მინდოდაა
-ვინ ხარ?
-მეე
-ვინ ხარ ლმობიერად მკითხა 25 წლამდე იქნებოდა, ამ შენობას დარაჯობდა...
-ანასტასია
-გამოიპარე ანასტასია?
-დიახ... აკანკალებული ხმით ვუპასუხეე, შემდეგ დავუჩოქე ფეეხებზე შემოვეხვიე და შევეხვეწე რომ არაფერი ეთქვა
ბიჭი დაიბნა არ იცოდა რა ექნა, შდეგ ხელიი მტაცა და შენობიდან გამიყვანა...გადავეხვიე და წასვლას ვაპირებდი როდესაც  შემაჩერა.
-ანა!
-დიახ სერ
-გინდა შევხვდეთ? და დავილაპარაკოთ
-არვიცი სერ
-უბრალოდ დავილაპარაკოთ
-უნდა წავიდე
-ნახვამდის ანა
-დიიდი მადლობა
გამოვბრუნდი დაა რაც ძალი და ღონე მქონდა გავრბოდი...არვიცოდი სად წავსულიყავი...ერთ-ერთ კორპუსში შევედი და კიბეებზე ჩამოვჯექი...არ ვტიროდი იმიტომ რომ იმ ჯოჯოხეთს დავაღწიე თავი...ბოლოს გადავწყვიტე რომ სამებაში წავსულიყავი...დილით, როდესაც მივედი, ლოცვა უკვე დაწყებული იყო...იქვე ჩამოვჯექი და გასუსული ვისმენდი...ხალხი მოდიოდა და მოდიოდაა არ წყდებოდა მიმოსვლა. ხელები სახეზე მივიფარე და ქვითინიი დავიწყე...ამ დროს შევამჩნიე როგორ მაკვირდებოდა სტიქატოსანი 26წლის იქნებოდა ალბათ მაღალი იყო და ძალიან თბილი გამოხედვა ქონდა...ბოლო ოროწლის მამძილზე როგორც იქნა ვიგრძენი სითბო...რომეიც გულიდან იყო წამოსული...ლოცვის დამთავრების შემდეგ მომიახლოვდა და წამოდგომაში დმეხმარა...ძალიან მშიოდაა...და შემატყო.
-თქვენი სახელი?
-ანა
-ანა აქ დამელოდე
შემდეგ პატრიარქთან მივიდა რაღაც ჩასჩურჩულა და ისევ ჩემთან მოვიდა...
-ანა გეტყობა ძალიან მშიერი ხარ
-დიახ
-მე ნიკა ვარ....წამოდი სატრაპეზო ოთახში გაგიყვან
-არმინდა თქვენი შეწუხება
-ჩვენი მოვალეობაა გაჭირვებულებს დავეხმაროთ, ღმერთიც ხომ ამას მოგვიწოდებს,
შემდეგ წავედით ტანსაცმელიც მომცა და როდესაც დავნაყრდი ყველაფერი მომაყოლა
-საწყალო მითხრა მოწყენილი ხმით და თმაზე გადამისვა ხელი. მე მარტო ვცხოვრობ შეგიძლია წამოხვიდე სიამოვნებით დაგითმობ ერთ ოთახს
-რასამბობთ არ მიმდა შეგაწუხოთ
-ანა გითხარი არ შემაწუხებთქო
თუ არ მენდობი მითხარი.
მე გავჩუმდი არაფერი მითქვამს
-გამომყევი ანა
უსიტყვოდ დავემორჩილე, პატრიარქთან მიმიყვანა, ყველაფერი მოუყვა და ისიც რასაც აპირებდა ილია მეორემ დამლოცა და მითხრა რომ მას გავყოლოდი, ხმაა არ ამომიღია...შემდეგ ნიკამ მამქამაში ჩამსვა უსაფრთხოების ღვედი შემიკრა და მისი სახლისკენ წავედით....ნიკას ბინა მეხუთე სართულზეე მდებარეობდა, ლიფტით ავედით, შემდეგ ჯიბიდან გასაღები ამოიღო, შევედით და ჩემი ოთახიც მაჩვენა...პატარა და კომფორტული ოთახიი იყო...ვივახშმეთ და მალებე დამეძინა, ამდენი ხნის შემდეგ ძლივს მეძინეა უსაფრთხოდ და ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი თავს...მაგრამ ეს მწარე სიზმრებიი თავს არ მანებებდნენ ვხედავდი როგორ კვდებოდა დედა ვხედავდი ბექას და აიი არვიციი ეს ყველაფერი ძალიან მტკენდა გულს...11საათი იყო რომ გავიღვიძე, განოვედი ოთახიდან მობწესრიგდი, ბექამ თავისი დის ტანსაცმელები მომცა...შემდეგ ბისაუზმეთ და გავისეირნეთ...
-რამდენი წლის ხარ ანა?
-17
- ძალიან ლამაზი ხარ
-დიდი მადლობა
-ნათესავები არ გყავს?
-დედა დაიღუპა, მამა არ ვიცი სადაა...ძალიან მენატრება ჩემი სახლიი და დედიკო
-მამაზე რატომ არაფერს ამბობ?
-არმინდა მაგაზე ლაპარაკი
-კარგი მაშინ დავბრუნდეთ აანა
თან დავისი მოსასხამი მომაფარა და ახლოს მიმიკრა
ერთიწელი ვიცხოვრე მასთან ერთად ეკლესიაში დავდიოდით...სულის სიმშვიდეს მხოლოდ იქ ვპოულობდი...
ნიკა დამეხმარა რომ კოლეჯში საბუთები შემეტანა და სწავლა დავიწყე, ბევრი ბავშვები გავიცანი და დავუმეგობრდი...ერთი ინვალიდი ჯგუფელი მყავდა ძალიან საყვარელი იყო ლუკა ერქვა დიდ დროს ვატარებდიი მასთან, ძალიან გავუგეთ ერთმამეთს. მასთან თავს მშვიდად ვგრძნობდი...მე დახმარება დამინიშნეს 200ლარს ვიღებდი თვეში ფულს ვაქუჩებდი რომ, ნიკას სახლიდან წამოვსულიყავი, რადგან ის ძალიამ შეიცვალა და მასთან ყოფნა აღარ მსიამოვნებდა...როდესაც გაიგო რომ ლუკას ვხვდებოდიი სახლიდან აღარ მიშვებდა..
ერთ ღამეს გვიანი იქნებოდა ალბათ ღამის 3საათი გავიგე როგორ შემოაღო ჩემი ოთახის კარები...მე გავინაბე, შიშმა ამიტანა და ხმა ვერ ამოვიღე...საბნის ქვეშ ხელი შემიცურა და მუცელზეე ამისვა, ძალით საწოლში გავტოკდი, რომ გასულიყო მაგრამ არ გავიდა...უფრო გათამამდა და საწოლში შემომიძვრა...მე იმწუთას წამოვხტი
-რას აკეთებ ნიკა?!
-არ გესიამოვნა პატარავ?
-ნიკა. დალიე?
-კი ან
-გთხოვ გადი აქედაან!!
-მომეცი უფლება შეგეხო
-როგორ ბედავ!! გაეთრიე ოთახიდან ახლავე!!
ნიკა გავიდა და კარები ჩავკეტე, ის ღამე არვიცი როგორ გავათენე...ის კი ნამდვილად ვიცოდი რომ აქ აღარ გავჩერდებოდი.
როგორცვე გათენდა სახლიდან წამოვედი მას კიდევ ეძინა, გავიგე,რომ ეკლესიაშიც აღარ დადის...ლუკასთან მივედი, შემიპატიჟა დაა რომ მოვუყევიი მითხრა, რომ სახლსაც მაშოვნინებდა, ძალიან გამიხარდა და უბედნიერესი ვიყავი...