-გიყვარვარ?
-ჰმ..მოდი დავფიქრდე..
-კაი რა
-რა თქმა უნდა მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ
-რატო?
-რა ბოთე ხარ
-ეე ბოთე შენ თითონ ხარ
-იცი რატო ხარ ბოთე?იმიტომ რომ მეკითხები რატო გიყვარვარო
-და რა არის ამაში ბოთური?
-ნუკა ანგელოზი ხარ შენ კი ამას უარყოფ-ვუყურებდი თვალებში და ვხვდებოდი, ვერასდროს შევძლებდი ასე შემეხედა სხვისთვის.
-ჰე სახლში აღარ წავიდეთ
-კი წავიდეთ-ვთქვი და იმ ადგილიდან წამოვედით.მანქანაში დიდი არაფერი მომხდარა.მოვედით სახლთან ჩანტები გადმოვიტანეთ და იმის გახსენებაზე თუ როგორ იყო გაჭედილი დემე სიცილით შევაღე სახლის კარი.რატომღაც ყველა მოწყენილი იყო მერე ლექსო ჩემკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა.
-მატიე დაიკო გთხოვ მაპატიე არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი ამის გაგება იმდენად მტკივნეული იყო რომ სულ დავბრმავდი
-რისი გაგება ლექსო?
-ნუკა მე..მე
-რა მითხარიი
-წამო უნდა გელაპარაკო
-ხო მეც უნდა გითხრა რაღაც-ვთქვი და დემეს გადავხედე.ჩემ ოთახში ავედით.
-ჰე რა უნდა მითხრა?
-ჯერ შენ თქვი
-ოო ლექსო კაი რა ჩემი ძმა ხარ ბოლოს და ბოლოს რა ვერ გაიგე რომ რასაც ვიტყვი ვერ გადამათქმევინებ.
-მეც ეგ მინდა რომ ვიყო-ისე ჩუმად ჩაილაპარაკა ძვლივს გავიგონე.
-რას ნიშნავს გინდა იყო?-მოვიდა და ჩამეხუტა.
-ლექსო ამიხსენი რა ხდება
-ნუკა არ შემიძლია
-როგორ თუ არ შეგიძლია მითხარი დროზე
-საქმე ისაა რომ შენ..შენ
-რა მე ლექსო გთხოვ მითხარი
-ნუკა ძნელია ამის თქმა
-ამნაირი რა არის ასე რომ გიჭირს თქმა?
-ეს უბრალოდ საშინელებაა,წარმოუდგენელია ნუკა არ შეიძლება ეს სწორი იყოს არა არა
-ლექსო რა ხდება? მითხარი
-ნუკა არ არსებობს,შეუძლებელია მე და შენ და ძმა არ ვიყოთ.-’’შეუძლებელია და ძმა არ ვიყოთ’’მხოლოდ ეს სიტყვები მიტრიანებდა თავში.ხმას ვერ ვიღებდი ვერ ვმოძრაობდი,ფერი დავკარგე არც სუნთქვა მინდოდა.ვერავინ იტყოდა ჩემზე რომ ცოცხალი ვიყავი.ამ სიტყვებმა დაუკარგა ჩემს სიცოცხლეს აზრი უბრალოდ გამოგლიჯა და სადღაც შორს გადაიკარგა.ვგრძნობდი რამხელა უფსკრული გაჩნდა ჩემსა და ჩემ ოჯახს შორის.უცბად ისეთი სიმარტოვე და უმწეობა ვიგრძენი მეგონა მხოლოდ მე ვიდექი დედამიწაზე.ან საერთოდ ვიდექი?საერთოდ ვსუნთქავდი?ცოცხალი ვიყავი თუ არა ვერ ვგებულობდი.ნუთუ ეს ნამდვილად ხდება არ მესმის შეუძლებელია ეს სინამდვილე იყოს.
-ნუკა გთხოვ ნუ ხარ ჩუმად ხმა ამოიღე რამე თქვი
-არა არა არა შეუძლებელია რას ამბობ ეს ხომ სრული აბსურდია საიდან მოგივიდა ეს აზრი ეს უაზრობაა სრული ტყუილია
-მეც ეგრე მეგონა ნუკა მეც ეგრე ვფიქრობდი,მაგრამ..
-რა მეგრამ ეს შეუძლებელია,არარსებობს
-ნუკა როცა საავადმყოფოში იყავი მაშინ გამჟღავნდა
-არა მეთქი ეს შეუძლებელია არ არსებობს არ არა ამას ნუ ამბობ არა არა არა-გიჟივით ვიმეორებდი და ყურებზე ხელს მთელი ძალით ვიჭერდი
-ნუკა შემომხედე-მითხრა და ჩემს ცრემლიან,დამწვარ თვალებში ჩამხედა.
-ნუკა ეს არაფერს ცვლის შენ ისევ ჩემი თბილი და პატარა დაიკო ხარ შენ ისევ ჩემი სიცოცხლის აზრი ხარ შენ ყველაფერი ხარ ჩემთვის.
-არა ლექსო არა არა შენ ჩემი ძმა ხარ არა შეუძლებელია არა ეს არ მოხდებოდა არა ლექსო არა..-ცრემლები ადგილს ვეღარ პოულობდნენ ჩემს სახეზე და უგზო უკვლოდ დაკარგულები მაინც მოდიოდნენ.
-ნუკა ნუ ტირი გთხოვ გაჩერდი არ მინდა რაიმე მოგივიდეს
-არა არა არა შეუძლებელია-სულ ეს მეკერა პირზე და ვერაფრით ვიშორებდი გიჟივით ვლაპარაკობდიდა თვალებს ძვლივსვახელდი.
-ნუკა გაჩერდი აღარ შემიძლია ასეთს გიყურო
-არა ეს ტყუილია არაა ლექსო არა-ბოლო ხმაზე ვიკივლე და ძირს დავეცი.ვიგრძენი ტკივილი სხეულზე ,მაგრამ ეს არაფერი იყო იმასთან რასაც ვგრძნობდი მის შიგნით.ვხედავდი ყველა როგორ ამორბოდა კიბეზე,ვხედავდი როგორ მეჭიდებოდა ლექსო ხელზე და ადგობას მთხოვდა,ვხედავდი ყველას რომლებიც უცბად უცხონი გახდნენ ჩემთვის,ვხედავდი ოჯახს,მაგრამ ის არ იყო ჩემი არა არა ეს არ არის სიმართლე ეს აბსურდია მე მჯერა რომ ის ჩემია დიახ ჩემია მე ამ ოჯახში დავიბადე და არა სხვაგან.ეს არის ჩემი სახლია და არ სხვა
-გთხოვთგაჩერდით გევედრებით მორჩა დავიღალე ძალა გამომეცალა ვეღარ ვეღარ ავიტან ამდენს უბრალოდ გთხოვთ არავინ გამომყვეს-ვთქვი და ’’ჩემს’’ სახურავზე ავედი.დავჯექი და უბრალოდ ტირილი დავიწყე არასდროს მომსვლია ასე ყველა ტკივილს თვალებში ვუყურებ ეხა კი თავჩაღუნული ვტიროდი
-ნუ ტირი პატარავ
-დემე აქ რა გინდა-ავდექი და ცრემლები მოვიწმინდე
-როგორ შეგიძლია ასე?როგორ მალავ ყველა შენს ტკივილს?რატომ ხარ ასეთი კარგი ნუკა?
-შენ ფიქრობ რომ კარგი ვარ?ხომ შეილება ვიყო ჩვეულებრივი ხომ შეიძლება უბრალოდ უბრალოდ..
-ხედავ იმ ვარსკვლავს ყველაზე კარგად რომ ანათებს?
-ის მთვარეა,ყველაზე დიდი ვარსკვლავი
-დიახ მთვარეა სხვები ასე ხედავენ,მაგრამ შენ ამბობ რომ ის ვარსკვლავია,სხვებს სძულთ წვიმა შენ კი გიყვარს
-ეს არის პრობლემა?
-არა პრობლემა შენში კი არა მათშია ისინი უბრალოდ ვერ ხედავენ იმას რასაც ხედავ შენ.ერთ წვიმიან,მოღრუბლულ დღეს ისინი არაფრად აგდებენ შენ კი უამრავ კარგს პოულობ მასში
-...
-ნუკა შენ განსხვავებული ხარ
-მერედა რატომ ხვდება განსხვავებულს ამდენი ტკივილი?
-სხვა ვინ აიტანს მას თუ არა შენ?
-რატომ მე დემე რატომ მე?-ვუთხარი და მთელი ძალით ჩავეხუტე
-იმიტომ რომ ანგელოზი ხარ შენ კი უარყობფ ამას მე კი არ მინდა ვნახი ანდელოზის ტირილი.