მთელი დღეა მართლა არაფერი მიჭამია, ამიტომაც დავთანხმდი მის შემოთავაზებას, მაგრამ როოგრც ჩანს ცუდი აზრი იყო, რადგან თვალი ვერ მოვწყვიტე მის სახეს, ხანდახან აპარებდა ჩემსკენ მზერას, შემდეგ კი ისევ აგრძელებდა ჭამას.
-არ აპირებ ჭამას, თუ მართლა გირჩევნია ჩემი ხელით გაჭამო?(ალექსანდრე)
-რა, არა ხო შევჭამ(მე)ვუთხარი დაბნეულმა
-კარგად ხარ?(ალექსანდრე)
-კი(მე) ვუთხარი და ჭამა განვაგრძე, მალევე მოვრჩით, ვიფიქრე მაგიდას ავალაგებთქო, მაინც მხოლოდ ერთჯერადი ჭიქებიდა თეფშებიიდო მაგიდაზე, ადგომა დავაპირე, მაგრამ ალექსანდრემ გამაჩერა.
-იყავი არ ადგე, თორემ ფეხი გეტკინება(ალექსანდრე)
-უკვე განივლიდა საჭირო არ არის ამდენი ყურაღება(მე)
-ღმერთო რა ჯიუტი ხარ, სანამ როგორც დირექტორი ისე არ გიბრძანებ მანამ არ მოპისვენებ ერთ ადგილას?(ალექსანდრე)-თეფშები დაჭიქები პაეკში ჩაყარა და გარეთ გაიტანა.
ნეტავ რა დაემართა, აქამდე წესიერად გამარჯობასაც არ მეუბნებოდა.
-ეს იქნება საჩუქარი დღევანდელი კარგად შესრულებული დავალებისთვის(ალექსანდრე) შემოსვლისთანავე მითხრა, თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობსო.
-მე რომ სკამიდან არ ჩამოვვარდნილიყავი საჩუქარიც არ იქნებოდა(მე) გარიმებულმა ვუთხარი
-კარგი, თუ შენს საქმეს კარგად შეასრულებ, ყოველდღე მიიღებ საჩუქარს, მაგრამ თუ ვერ შეასრულებ მაშინ იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, თანახმა ხარ?-გამომცდელად შემომხედა
-ანუ მეორე შეთანხმებას მთავაზობ?(მე)
-შეიძლება ასეც ითქვას(ალექსანდრე)
-კარგი თანახმა ვარ(მე)
საუბარში დრო ისე გავიდა ვერც კი შევნიშნე, უკვე ჩემი წასვლის სრო იყო.
-მგონი სამუშაო დღე დამიმთავრდა, ასე არ არის?(მე)
-კარგი ერთი საქმე მაქვს მოსაგვარებელი იმასაც მოვაგვარებ და წავიდეთ კარგი?(ალექსანდრე)
-საჭირო არ არის მართლა, ტაქსით წავალ(მე)
-თხუთმეტ წუტში დავბრუნდები არსად წახვიდე-ჩემს ნათქვამს ყურადღება არ მიაქცია და ოთახი დატოვა.
ჩემდაუნებურად მეღიმებოდა, როცა ალექსანდრეს საქციელს ვიხსენებდი. გულის სიღრმეში მიხაროდა რომ ცოტა ხანს კიდევ გავატარებდი მასთან ერთად, მაგრამ ჩემი სიხარულის მიზეზს ვერ ვხვდებოდი. ხელი ფრთხილად მოვისვი ფეხზე, ტკივილი ვიგრძენი ამიტომაც ხელი ისევ გავწიე და თავის ადგილას დავაბრუნე. უკვე ხუთი წუთი გავიდა. ალბათ ალექსანდრე მალე დაბრუნდება. ნაბიჯების ხმა გავიგე. მეგონა ალექსანდრე მოვიდა, ამიტომაც კარისკენ არც კი გამიხედია.
-ალექსანდრე წავიდეთ?(მე)
-უკაცრავად?-მომესმა ვიღაც გოგოს ხმა. კარისკენ შევბრუნდი და დავინახე ახალგაზრდა გოგო, რომელსაც მეტისმეტად გამომწვევად ეცვა.
-ვინ ხარ, ან ალექსანდრეს კაბინეტში რას აკეთებთ?-თავისი წიკვინა ხმით მითხრა და ამათვალიერა.
-მე აქ ვმუშაობ, ალექსანდრე გასულია, შეგიძლიათდაელოდოთ, ქალბატონო..-ვეღარ გავაგრძელე რადგნა მისი სახელი არ ვიცოდი.
-ნანკა, როგორც ჩანს ახალი ხარ, კარგი წადი და უშაქრო ყავა გამიმზადე. დროზე(ნანკა)
-იცით მე-მინდოდა მეთქვა რომ ფეხი მტკიოდა, თანაც მე არ მევალებოდა ყავის გაკეთება, მაგრამ არ მაცადა ამის თქმა
-შენ კიდევ აქ ხარ, დროზე წადი თუ არ გინდა სამსახური დაკარგო(ნანკა)
ფეხზე ძლივს წამოვდექი, ოთახიდან გავედი და პირველ სართულზე სამზარეულოში ჩავედი. მზარეული უკვე წასული იყო, ამიტომაც ყავის მოდუღება მე მომიიწა. მალევე მოვამზადე და ალექსანდრეს კაბინეტისკენ წავედი. ოთახში დაკაკუნების გარეშე შევედი და ეს საქციელი მაშინვე ვინანე. ნანკა ალექსანდრეს სხეულზე იყო აკრული და კოცნიდა.
-უკაცრავად, ყავას დავტოვებ და გავალ-ეს ვთქვი თუ არა ალექსანდრემ მაშინვე მოიშორა ნანკა.
-რატომ ადექი, ხომ გითხარი ოთახიდან არ გახვიდემეთქი(ალექსანდრე)
-მე ვუთხარი ყავა მოედუღებინა ჩემთვის, შეგიძლია მაგიდაზე დატოვო დაგახვიდე, ხომ ხედავ რომ ზედმეტი ხარ(ნანკა)
-ნანკა ემილი ვალდებული არ არის ეს საქმე გააკეთოს, ეს მისი მოვალეობა არ არის. ახლა კი მე და ემილი მივდიოდით გვაგვიანდება, თუ რამე მნიშვნელოვანი საქმე გაქვს, შეგიძლია სხვა დროს მოხვიდე(ალექსანდრე)
ალექსანდრე ჩემთან მოვიდა ხელი მომხვია, კარში ჯერ ნანკა გაატარა, შემდეგ ჩვენ გავედით, კაბინეტის კარი დაკეტა და პირველ სართულზე ჩავედით. ნანკამ ერთი ამრეზით ამათვალიერა და გაგვეცალა. ალექსანდრემ მანქანის კარი გამიღო, თვითონ მეორე მხრიდან მოუარა და სწრაფად მოწყვიტა ადგილს. გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია. მანქანა ჩემს სახლთან გააჩერა. მეც მაშინვე გადმოვედი და სახლში შევედი. შინ არავინ იყო, ამიტომაც ჩემს ოთახში ავედი. ცრემლები უნებურად წამომივიდა, რომ გეკითხათ რატომ ტირიო, ვერ გიპასუხებდიტ, უბრალოდ ამდენი ხნის ნაგროვები ყველა ემოცია მომაწვა და ამეტირა. ბავშვობიდან ძალიან მგრძნობიარე ვიყავი და პატარა რაღაცეებზეც მეტირებოდა. ტანსაცმელი არ გამიხდია ისე დავწექი საწოლზე. ალექსანდრეზე დავიწყე ფიქრი. ამ ბოლო დროს მასზე ხშირად ვფიქრობ, არ მინდა მაგრამ თავს ვერ ვერევი. ფიქრებში გართულს ისე ჩამეძინა ვერ მივხვდი, ტეელფონის ზარმა გამაღვიძა, რომელიც არადა არ წყდებოდა.
-გისმენთ-ვუთხარი ნამძინარევი ხმით
- მადლობა ღმერთს, როოგრც იქნა მიპასუზე, იცი რამდენი ხანია გირეკავ, ვიფიქრე რაღაც მოუვიდათქო(ნატალი)
-და ერთხელაც არ მოგსვლია აზრად რომ მეძინა-ვუთხარი მთქნარებით.
-უი არა, გაგაღვიძე?(ნატალი0
-კი(მე)
-ბარემ რახან გღვიძავს, მიდი ჩაიცვი და ჩვენთან გამოდი(ნატალი)
-აუ არა რა, მეზარება(მე)
-მიდი გთხოვ, გაემზადე და ლუკა მოგაკითხავს(ნატალი)
-კარგი(მე)
ფეხზე ავდექი, ცხრა საათია, ორი საათი მეძინა, მალევე გადავივლე წყალი. შარვალი, მაისური, ჟაკეტი, კედები, თმა დავივარცხნე და მზად ვარ. ლუკამ მომწერა, უკვე მოვედიო. ტელეფონი ავიღე და დაბლა ჩავედი.
-სადმე მიდიხარ შვილო(სალომე)
-ლუკასთან ერთად მივდივარ, ლაბათ დამაგვიანდება(მე)
-კარგი შვილო, შემატყობინე როდის დაბრუნდები(სალომე0
-კარგი დე-დედას ვაკოცე და გარეთ გავედი.
ლუკა მანქანაზე იყო მიყრდნობილი და მელოდებოდა.
-მომენატრე-ვუთხარი და მოვეხვიე.
-მეც მომენატრე(ლუკა)
მანქანაში ჩავჯექით და ალექსანდრეს სახლისკენ წავედით.
-ნინო ერთი თვით მიდის ამერიკაში(ლუკა) ლუკას დედა დიზაინერია, ამიტომ ხშირად უწევს ქვეყნის დატოვება.
-სახლში უნდა დაბრუნდე?(მე)
-სახლში რომ დავბრუნდე ესე კაეგად ვერ ვიქნები, როგორც ახლა ვარ(ალექსანდრე)
-და ეხლა რა გაძლევს კარგად ყოფნის მიზეზს?(მე)
-ძალიან ცნობისმოყვარე ხარ, მაგრამ ამ ამბავს მალე გაიგებ(ლუკა)
-მოუთმენლად დაველოდები მაგ დღეს9მე0
-რა გჭირს დღეს, ვინმემ გაწყენინა?(ლუკა)
-არა, რატომ მეკითხები?(მე)
-სახეზე გეტყობა, რომ რაღაც გაწუხებს(ლუკა)
-არა უბრალოდ, დღეს ცოტა დავიღალე, სულ ეს არის(მე)
-სამსახურში საქმეები როგორ მიდის?(ლუკა)
-კარგად(მე)
-ემილი, მაინც ვერ ვხვდები რატომ დაიწყე მუშაობა?(ლუკა)
-აი მოვედით-ვუთხარი და მანქანიდან გადავედი, ლუკას გაეცინა და უკან გამომყვა.
-როგორც იქნა მოხვედი-კარში შემხვდა ნატალი,ჩამეხუტა და სახლში შემიყვანა.
-მე და ემილი ჩემს ოთახში ვიქნებით-მაშინვე თქვა ნატალიმ და ოთახში ამიყვანა.
-აბა მითხარი, როგორ ხარ?(მე0
-არვიცი, თან მსიამოვნებს ლუკას გვერდით რომ ვარ, და თან ცუდად ვარ, ყოველდღეს მასთან ერთად ვარ, თავს უცნაურად ვგრძნობ(ნატალი)
-აი ნახავ ყველაფერი კარგად იქნება, შენზე უკეთეს რძალს ვერც კი ვინატრებ(მე)
ამ დროს კარებზე დააკაკუნეს და ოთახში ლუკამ შემოყო თავი.
-შეიძლება?(ლუკა)
-შემოდი(მე)
-დაბლა ჩამოდით, ვახშამი მხადაა(ლუკა)
-კარგი ახლავე ჩამოვალთ(მე)
დაბლა ჩავედით და ოთხივემ ერთად ვისაუზმეთ. ნინო ხვალ მიფრინავდა, ამიტომ დღეს რაღაც დეტალებს აზუსტებდა და სახლში არ იყო. ვახშმობას მოვრჩით და მისაღებ ოთახში მდივანხე დავჯექით. რაღაცაზე გულიანად ვიცინოდით როცა კარებზე ზარი დარეკეს.
-მე გავაღებ- ფეხზე წამოდგა ნატალი.
-ალბათ ნინოა(ალექსანდრე)
-არამგონია, თქვა დღეს არ მოვალო, ნატალი ვინა რის?(ლუკა)
მისაღებში ნატალი და