ლუკამ მეც მთხოვა გადმოდიო მაგრამ უარი ვუთხარი.
-გთხოვ ემილი დაგვთანხმდი(ნატალი)
-არა, არ მინდა თქვენი შეწუხება(მე). ძლივს დავარწმუნე, რომ მერჩივნა სახლში წავსულიყავი. საღამომდე იქ გავჩრედი და მერე სახლში წავედი. სახლის კარი ფრთხილად შევაღე.მისაღებში დათო სა სალომე იჯდნენ. როგორც ჩანს ნიას უკვე ეძინა.
-შვილო, ამდენ ხანს სად იყავი, ძალიან ვინერვიულე(სალომე)-მითხრა და ჩემსკენ ჩასახუტებლად წამოვიდა, მაგრამ გვერდი ავუარე.
-მე ჩემს ოთახში ავალ, დავიღალე(მე)-ვთქვი ცივად და ჩემ ოთახში შევედი. დავწექი და ფიქრი დავიწყე. კვირა იყო. სამშაბათს სამშახურში უნდა წავსულიყავი, როგორ მაინტერესებდა ვინ იყო ჩემი უფროსი, ნეტავ ვინაა?. ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ მალევე ჩამეძინა. დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. ნატალი იყო.
-გისმენ(მე)-ვუთხარი ნამძინარევი ხმით.
-ძილისგუდა გაიღვიძე, უკვე 12 საათია, ადე და ჩვენთან გამოდი, დგეს სკოლა მაინც გააცდინე.(ნატალი)
-ჯანდაბა, დამავიწყდა წუხელ მაღვიძარას დაყენება,, უკვე ძალიან ბევრი არები დამიგროვდა(მე)
-კარგი რა 3 თუ 4 არა არაფერს გიზამს, მიდი გამოდი გელოდებით(ნატალი)-ჩამყვირა მხიარულად ტელეფონში და გამითიშა. ზლაზვნით წამოვდექი და სააბაზანოში შევედი.
იქიდან გამოსული მიხვდი რომ სააბაზანოში ნებივრობისთვის ძალინ დიდი დრო დავხარჯე, ამიტომაც სწრაფად მოვძებნე ტანსაცმელი კარადაში და ჩავიცვი, თმა უბრალოდ დავივარცხნე, გავიშალე და დაბლა ჩავედი. უკვე გარეთ გასვლას ვაპირებდი როცა დედაჩემის ხმა გავიგე.
-ემილი, სად მიდიხარ?(სალომე)
-ჩემს ძმასთან, მგონი მაქვს ამის უფლება არა?(მე)
-ემილი, მასთნ ერთად ძალინ დიდ დროს ხარჯავ, სახლში შუაღამით მოდიხარ და წესიერად არც გველაპარაკები. ამის უფლება არ გაქ, ამიტომაც დღეს ვერსად წახვალ. მართალია შეცდომა დავუშვი მაგრამ ამის გამო არ მოგცემ უფლებას, რომ შენს ჭკუაზე იარო და რაც გინდა ის გააკეთო. მოგწონს თუ არა მე დედაშენი ვარ(სალომე)
-დედა, მგონი მეც მაქვს უფლება არა რო ჩემი ძმა ვნახო, რომელიც შენი წყალობით მხოლოდ ახლა გავიცანი.(მე)-უთხარი და მის პასუხს არ დავლოდებივარ ისე გამოვედი გარეთ, ტაქსი გავაჩერე და ნატალის სახლის მისამართი ვუკარნახე. მანაც ნელა დაძრა მანქანა.
-ემილი სად ხარ ამდენი ხანი?-მისაყვადურა ნატალიმ როცა მასთან მივედი.
-ცოტა დამაგვიანდა-ვუთხარი და ყველას მივესალმე.
-ხო, სულ ცოტა , სადღაც 2 საათი მეტი ხომ არა(ნატალი)-მითხრა და დამეჭყანა.
საღამომდე ვიმაიმუნეთ. იამდენი არასდროს არ მიცინია, სიცილისგან უკვე მუცელი მტკიოდა. უკვე გვიანი იყო როცა მათ დავემშვიდობე და სახლში წამოვედი. მისაღებში სალომე იჯდა და სანამ ის მეტყოდა რამეს მე დავასწარი.
-ვიიც, ეხლა იტყვი აქამდე სად იყავი, მე ასე არ გამიზრდიხარ, რა გინდა ამ შუაღამეს ქუჩაშიო, ამიტომაც გეტყვი რომ ახლა ძალიან დაღლილი ვარ და ამაზე ხვალ ვილაპარაკოთ.-ვუთხარი და ოთახში ავედი. ამჯერად მაღვიძარას დაყენება არ დამვიწყებია და დილით ადრე გავიღვიძე. დღეს სამსახურში უნდა წავსულიყავი, ამიტომ წინასწრ გავამზადე ტანსაცმელი. ამჯერად ჯერ სკოლის ტანსაცმელი ჩავიცვი, ჩანთა ავიღე და დაბლა ჩავედი. დედა და მამა უკვე მაგიდასთან იჯდნენ. ოთხივემ უხმოდ ვისაუზმეთ.მალევე მოვრჩი ჭამას და სკოლაში წავედი. დღე უინტერესოდ გავიდა, მითუმეტეს როცა ნატალი არ იყო სკოლაში. ერთი სული მქონდა სკოლა დამთავრებულიყო რომ სამსახურში წავსულიყავი. ძლივს მოვიდა 3 საათი. ზარი დაირეკა თუ არა მაშინვე რასაცქვია გამოვიქეცი. სახლში 15 წუთსი ვიყავი. სწრაფად მოვემზადე და სამსახურის გზას გავუყევი. სამსახურში შევედი დავიკითხე სად უნდა წავსულიყავი, ნაცნობი სახე დავინახე , ჩემთან ისევ გვანცა მოვიდა.
-გამერჯობა ემილი(გვანცა)
-გამარჯობა, შეგიძლია მითხრა საით წავიდე?(მე)
-რათქმაინდა, გამომყევი, დირექტორი გელოდება(გვანცა)
სულ ბოლო სართულზე ავედით. მგონი 4 სართული იყო. გვანცა დირექტორის კაბინეტთან გაჩერდა.
-მადლობა(მე)
-არაფრის, ეს ჩემი მოვალეობაა-მითხრა და გამიღიმა.
კარზე დავაკაკუნე და შევედი.
-შეიძლება?-ვიკითხე როცა კარები გავაღე. ჩვეულებრიივ ოთახი იყო მაგრამ საკმაოდ მდიდრულად მორთული. დირექტორი კი ჩემგან ზურგით იჯდა.
-უკვე შემოხვედი-მომესმა საშინლად ნაცნობი ხმა.
-ალექსანდრეე?-გაკვირვება ვერ დავმალე, მისი სახის დანახვისას როცა შემოტრიალდა-ხო მაგრამ შენ აქ როგორ?
-ეს ჩემი კომპანიაა. და სამსახურში დირექტორს ბატონოთი მიმართავენ სხვათაშორის.(ალექსანდრე)
-შენ რა დამცინი? ეს რა ხუმრობაა? მეუბნები რომ სენ ხარ ამ კომპანიის უფროსი?(მე)
-რა იყო ხომ არ შეგეშინდა, თუმცა რათქმაუნდა შეგეშინდებოდა, შენ ხომ ამ ყველაფრის აზრზეც არ ხარ, დარწმუნებული ვარ ამ ყველაფერს ერთ დღესაც ვერ გაუძლებ, ვერც ერთ ჩემს დავალებას სწორედ ვერ გააკეთებ(მე)
-თუ ასე ფიქრობ სამსახურში რატომ ამიყვანე? მართალია ამ ყველაფერს შეუჩვეველი ვარ, მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ რომ შენ ვერ დამამრცხებ, ყველაფერს ვისწავლი(მე)
-ოჰო რა თავდაჯერებულოი ვყოფილვართ პატარავ(ალექსანდრე).
-შეგახსენებთ რომ ახლა სამსახურში ვართ და ჯობს მსგავსი სიტყვებისგან თავი შეიკავოთ.(მე)
-ანუ შემიძლია, სახლში ასე მოგმართო არა პატარავ?(ალექსანდრე)-ჯანდაბა ემილი სანამ რამეს იტყვი რატომ არ უფიქრდები.
-მე ეს არ მიგულისხმია ბატონო ალექსანდრე, და მგონი ჯობს პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ.(მე)
-კარგი, ესეიგი ამბობ, რომ ყველა ჩემს დავალებას ისე შეასრულებ რომ შეცდომას არ დაუშვენ არა?(ალექსანდრე)
-დიახაც(მე)-უკან არ დავიხიე, ეს ვაჟბატონი ცდება თუ ჰგონია რომ ასე მარტივად დამამარცხებს, შეიძლება ძლიერია, მაგრამ არც მე ვარ ნაკლები.
-კარგი მაშინ ერთ წინადადებას გთავაზობ, ვნახოთ რამდენად გეყოფა სიმამაცე და დამთანხმდები(ალექსანდრე)
-რა წინადადებას?(მე)
-აქ ორი კვირა თუ მაინც გაჩერდები, სამსახურში აგიყვან, თუ არადა უნდა დაემშვიდობა ამ ყველაფერს.(ალექსანდრე)
-კარგი, თანახმა ვარ(მე)-ვუთხარი დაუფიქრებლად.
ჯანდაბა, რა ვქენი რატომ დავთანხმდი? ვიცი ე ისეთ საშინელ დავალებებს მომცემს რომელსაც ვერ შევასრულებ, მაგრამ რომ არ დავთანხმებულიყავი, იფიქრებდა რომ მეშინია. ჯანდაბა, ეს რა გავაკეთე?
ალექსანდრემ ხელი რაღაც საბუთებზე მომაწერია. შესანიშნავია, ხვალ სამსახურს ვიწყებ, მაგრამ ამას სამსახური კი არა მგონი ჯოჯოხეტი ქვია, რომელსაც ალექსანდრე მომდევნო ორი კვირის განმავლობაში შემიქმნის.
საღამოს ისევ ალექსანდრესთან წავედი, ლუკას სანახავად. როგორც ყოველთვის ბიჭები ისევ მხიარულ ხასიათზე დამხვდნენ.
-სამზარეულოში გავალ, თორემ ძალიან მომწყურდა(ლუკა)
-იყავი არ ადგე, მე მოგიტან(მე)
სამზარეულოში შევედი. ჭიქა ონკანს შევუშვირე და უკან მოვტრიალდი, სადაც კარში მდგარი ალექსანდრე დავინახე. მისკენ წავედი, მინდოდა გვერდი ამეარა მისთვის მაგრამ წინ გადამიდგა და არ გამიშვა.
-რა გინდა ალექსანდრე?(მე)-ვუთხარი და შევეცადე ჩემი აფორიაქება დამემალა, რაც მისმა სიახლოვემ გამოიწვია.
-ოფო, ბატონი ალექსანდრედან რა მალე გახადვედი ალექსანდრეზე-მითხრა და ირონიულად გამიღიმა.
-სამსახურში დირექტორს ბატონოთი მიმართავენ-გავიმეორე მისი სიტყვები-მაგრამ ახლა სამსახურში არ ვარ, ასე რომ გამატარე- ვუთხარი და იქაურობას გავეცალე.
-რაღაც მინდა გითხრათ-ვთქვი, 2 საათის შემდეგ, როცა ყველანი მისაღებში მდივანზე ვიჯექით და ყველას ყურადღბა მივიქციე.
-სამსახური დავიწყე(მე)
-სად?(ლუკა)
-ალექსანდრესთან(მე)-ყველა გაკვირვებული მოგვშტერებოდა მე და ალექსანდრეს.
-ემილი, კარგია რომ გინდა იმუშაო მაგრამ შენ ეს არ გჭირდება, მითუმეტეს სწავლის პერიოდში(ლუკა)
-არა ლუკა, მინდა რომ ვიმუშაო და გთხოვ ამაზე ნუღარ ვისაუბრებთ(მე)-მათ არ ვეტყვი რა ხელშეკრულებაც დავდე ალექსანდრესთან, ყოველ შემთხვევაში იქამდე მაინც სანამ ეს ორი კვირა არ გაივლის.

P.S გუშინ მინდოდა დადება, მაგრამ რატომღაც არ მიხსნიდა ამ საიტს. დღეს კი როგორც მოვედი სახლში მაშინვე დავდე. მაინტერესებს რას ფიქრობთ, თქვენი აზრით როგორ განვითარდება მოვლენები.