ამასობაში ექვსი საათი გახდა და ჩემი წასვლის დროც დადგა. ამობეჭდილი ხელშეკრულება

ფაილში ჩავდე და დირექტორთან შევედი. უსიტყვოდ დავუდე წინ დოკუმენტი და გამოვტრიალდი. მისი ნათქვამი «გმადლობ» ზედ კართან დამეწია.

_ მე თავისუფალი ვარ, ბატონო თედო? _ ნახევრად მოვტრიალდი და მზერით გავხვრიტე.

_ კი, ლოლა, შეგიძლია წახვიდე, _ ქაღალდებში თავჩარგულს ლმობიერი ტონი ჰქონდა, რამაც გამაკვირვა. არადა, მეგონა, მისი რისხვა დამატყდებოდა თავს.

ის იყო, შეკითხვას ვაპირებდი, მე გათავისუფლებული ვარ სამსახურიდან თუ არა-მეთქი, რომ თავი ასწია და…

_ ხვალ არ დააგვიანო სამსახურში, მჭირდები! _ მკაცრად მითხრა და თავი კვლავ ქაღალდებში ჩარგო, _ და ერთხელ და სამუდამოდ დაიმახსოვრე, რომ თედო დამიძახო! _ დააყოლა ბოლოს.

ვარაუდით მივაღწიე ჩემს მაგიდასთან… საოცრად დამიმძიმდა სხეული… სულიც… სინდისის ქენჯნას განვიცდიდი… მე იგი თავის უფროსთან და მეგობართან ჩავუშვი, მან კი… მაპატია…

«ეს კარგია, თუ ცუდი?» _ შინ მისვლამდე მთელი გზა ვეკითხებოდი ჩემს თავს…

ვერც ამჯერად გავეცი ჩემს «საყვარელ» კითხვას პასუხი…





არ ვიცოდი, როგორ ხასიათზე უნდა ვყოფილიყავი. შინ მოვედი თუ არა, როგორც ყოველთვის, გავშიშვლდი და ბიკინისამარა დავიწყე ოთახში სიარული _ წინ და უკან, წინ და უკან… თან ვფიქრობდი. რატომ დამინდო თედომ? რას ნიშნავდა მისი ჟესტი? მაგრძნობინა, კეთილი ვარო? იქნებ ინანა თავისი საქციელი? იქნებ ჩემ შემდეგ ილაპარაკეს ამ თემაზე და ნიკამ დატუქსა კიდეც? არ ვიცი, არ ვიცი… ის უფრო მაშინებდა, სხვა დროს არ გამოეყენებინა დირექტორს მისი ეს «კეთილგანწყობილი» რევერანსი… და მერე რა ამით? ჰგონია, რამე გაუვა? არასდროს!

ისე ღრმად ამოვიოხრე, გულიც ამოვაყოლე. როგორ მომინდა დალევააა! სიამოვნებით გადავკრავდი ახლა ერთ-ორ ჭიქა კონიაკს… ან არაყს… ან მარტინის… და არც ერთი ჭიქით მეტს, თორემ ნაბახუსევზე მოვკვდები გულისრევით. საზიზღარი «პახმელია» ვიცი, მთელი დღე მაღებინებს. არაფერი მშველის, ძილის გარდა… ისიც, თუ დამეძინა, იმ შემთხვევაში. არადა, სად მცალია დასაძინებლად! უფროსმა დილით არ დააგვიანო, მჭირდებიოოო! რა საოცარი ენაა ქართული. მ-ჭირ-დები! ხედავთ, როგორ ჟღერს? ჭირი მაგას და დოზანა! სულ მისი ბრალია, რაც გუშინ გადამხდა!

ჩავალ და ერთ პატარა ბოთლს ამოვიტან, სუუულ პატარას, ორასგრამიანს… და ას გრამს დავლევ… და არც ერთი გრამით მეტს!

ფანჯარაში გავიხედე. რაღაც უცებ დაბნელებულა, ყოველგვარი გადასვლების გარეშე! ეგ როგორ? ახლახან არ მოვედი? ჯერ კიდევ დღის სინათლე იყო… და უეცრად ჩამობნელდა. იქნებ იმის ბრალია, რომ იშვიათად ვიხედები ფანჯარაში? ერთხელ დილით, ერთხელაც საღამოს…

ასე იყო თუ ისე, აშკარად ჩანდა, რომ დღე დასასრულს მიუახლოვდა. როგორი იყო ეს დღე? გუშინდელზე ნაკლებად საშინელი… და მაინც საშინელი. თანაც უცნაურად უცებ დაღამდა. ადრე მსგავსი არ შემიმჩნევია… რა ხდება ჩემს თავს, დეპრესია ხომ არ მომეძალა? რა გასაკვირია!

ოჰ, ახლა მარიკა მომცა აქ, რას ვიქეიფებდით! მამაკაცების ლანძღვა-გინებით ვიჯერებდით გულს არყის ფონზე! ან კონიაკის… ან მარტინის…

მორჩა! სასმელი ამომაქვს… და წვენიც… კვერცხი და პური მაქვს, ყიყლიყოებს გავაკეთებ, ჩემი ბავშვობის საუზმე-ვახშამს.

ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ კარზე კაკუნი გაისმა და არა ზარი… თან ისე, პაროლივით _ ერთი გრძელი კაკუნი, ორი _ მოკლე… ერთი გრძელი _ ორი მოკლე… თითქოს ვიღაც დოლზე უკრავდა… ფეხაკრეფით მივიპარე კართან და სათვალთვალოში გავიჭყიტე.

თითქოს თვალში დანა მატაკესო, ისე გადავაქნიე თავი და უკან გადავხტი. ახლა გული უკრავდა იმავე რიტმით, ოღონდ გაცილებით ჩქარა… დააგ-დუგ-დუგ, დააგ-დუგ-დუგ…

სადარბაზოში ნიკა იდგა…

იმდენად დავიბენი, კინაღამ დამავიწყდა, ოთხმოცდაცხრამეტი მთელი ოთხმოცდაცხრამეტი მეასედი პროცენტი შიშველი რომ ვიყავი. კიდევ კარგი, მაშინვე მოვეგე გონს, თორემ ეგრევე ვაპირებდი კარის გაღებას. ავირიე… დავირიე… შეშლილივით დავრბოდი ერთხანს ოთახიდან ოთახში. თავადაც არ ვიცოდი, რა მინდოდა, რას ვეძებდი. მერე კარადას მივვარდი, ჩემი ზურმუხტისფერი აბრეშუმის მოკლე ხალათი გამოვიღე, სასწრაფოდ მოვიცვი და ქამარი მჭიდროდ შევიკარი. ჯანდაბას! ამას ღილები არა აქვს, შეიძლება რაღაც მომენტში გადამეღეღოს კიდეც… რა ვქნა, რაც არის, არის!

ფეხშიშველი რომ ვიყავი, არც გამხსენებია, ჰოლში დინჯი ნაბიჯებით გავედი, ერთი ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი და არც მიკითხავს, რომელი ხარო, ისე გადავატრიალე გასაღები. არ ღირდა ამის კითხვა. სულელიც კი მიხვდებოდა, სათვალთვალოში რომ გავიხედავდი.

მას თავი არ აუწევია, ეგრევე ჩემს შიშველ ფეხებს დაასვა მზერა.

_ ქალო, გნახე ფეხშიშველიიიი… ჩამოგოგდი ეზოშიაააა… _ წაიმღერა და დაბინდული თვალები მომაპყრო, _ შევრიგდეთ?

ნიკას ხელში კონიაკის ბოთლი ეჭირა. მზერა მისი სახიდან სასმელზე გადავიტანე… დამუნჯებულივით ვიდექი და შტერი ბავშვივით გადამქონდა მზერა კონიაკიდან ნიკაზე, ნიკადან კონიაკზე.

_ სომხურია, _ დამნაშავის ღიმილით ამიხსნა და სასმლიანი ხელი ჰაერში ასწია, მეორე კი კარის ძგიდეს მიაყრდნო.

ისე ჰქონდა თითები შემოჭდობილი ბოთლის ყელზე, თითქოს წახრჩობას უპირებსო. რა უცნაური კაცია! გუშინ კინაღამ ჩამქოლა, დღეს კი ბავშვობის მეგობარივით მიღიმის. თითქოს არაფერი მომხდარიყოს! თითქოს გუშინდელი დღე გაფუჭებული კადრივით ამოჭრა თავისი ცხოვრებიდან!

«ეგრე არ არის, თაყაო…» _ გამახსენდა ქართული ანდაზა. მან კი ამოჭრა, მაგრამ მე _ არა. არც მიცდია… და არც ახლა ვცდილობ… და არც მომავალში ვეცდები…

დარჩეს, როგორც საშინელი ეპიზოდი… სამახსოვროდ…

ხომ გეუბნებოდით, საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმაა-მეთქი. როცა შეატყო, ჩემი მოლბობა არ გამოუვიდა, შეტევაზე გადმოვიდა.

_ როგორ თქვი დღეს? თორემ ასეთ უაზრობას როგორ გავივლებდი გულშიო? ჰა? როგორ იყო? _ მწარედ ჩაიღიმა და თავი კვლავ ჩაღუნა.

არც ამჯერად გავეცი პასუხი. «სამაგიეროს გიხდი» _ მეწერა სახეზე.

მოულოდნელად უცნაურად აიქნია თავი, ოდნავ გვერდზე გადახარა, თვალები მოჭუტა და კოპებშეკრულმა მკაცრად მკითხა.

_ რატომ არ მიშვებ? ის სხვა ვინმე ხომ არ გყავს საძინებელში, ჩემ მაგივრად «მხედველობაში» რომ გყავდა და «ზემოთ» რომ ზის? _ დამგესლა.

«მგონი, ეჭვიანობს», _ ტუჩებს ძლივს მოვუყარე თავი, რომ არ გამცინებოდა.

_ არა, _ როგორც იქნა, პასუხის ღირსი გავხადე.

_ აბა, რა გჭირს, მებუტები?

_ არა.

_ მაშინ რატომ არ მეპატიჟები? სტუმარი რომ ღვთისაა, არ უსწავლებიათ შენთვის?

_ არა, _ ჯიუტად ერთსა და იმავეს ვპასუხობდი.

_ სხვა სიტყვა არ გემეტება ჩემთვის? _ ალერსიანად ჩამხედა თვალებში.

_ ა-რა! _ ახლა უკვე დავმარცვლე უარყოფითი ნაწილაკი.

_ და არც აპირებ, გაიმეტო? _ აგრძელებდა თავისას.

_ არა!

_ ძალიანაც კარგი. მაშინ ასე გეტყვი _ წინააღმდეგი ხომ არ იქნები, შემოვიდე?

_ არა… _ ეს კი უნებლიეთ წამომცდა.

_ ჰოდა, შემომიშვი მაშინ, _ თითქოს ტვირთისგან გათავისუფლდაო, კარის ძგიდეს მოაშორა ხელი და ნაბიჯი წინ გადმოდგა.

გვერდზე გავდექი. მართლა ხომ არ გავაგდებდი, ბოლოს და ბოლოს, ჩემი უფროსი იყო.

_ ყველაფერს აგიხსნი… მართლა… დედას გეფიცები… _ ლუღლუღით იკვლევდა იგი გზას სასტუმრო ოთახისკენ.

ჰაერში სასმლის სუნი დატრიალდა… მივხვდი, არ იყო ფხიზელი. ფეხდაფეხ მივყევი, მერე კი ხელები მკერდზე გადავიჯვარედინე და კარის ძგიდეს ზურგით მივეყრდენი. ნიკა დივანზე ჩამოჯდა და კონიაკის ბოთლი ჩემს მწვანედ შეფერილ მარმარილოს დაბალ მაგიდაზე შემოდგა.

_ ნასვამი ვარ, _ თავის მართლებას მოჰყვა, როცა ჩემი უკმაყოფილო სახე დაინახა, _ მაგრამ იმდენად არა, რომ ხვალ არაფერი მახსოვდეს.

ხმას არ ვიღებდი, თვალებით ვბურღავდი მხოლოდ. აქ მე ვიყავი უფროსი, სიტუაციის ბატონ-პატრონი… აქ ყველაფერი ჩემზე იყო დამოკიდებული.

_ ნუ მიყურებ ასე… გთხოვ… მოდი, დაჯექი… _ ხელი დივანზე დაატყაპუნა.

არ გავნძრეულვარ.

_ ლამაზი ბინა გქონია… დიდი და კოპწია… საჭმელი გაქვს რამე?

_ არა.

_ ყველაფერზე არა, არა და არა… მე ხომ პატიების სათხოვნელად მოვედი? მტერსაც კი პატიობენ შეცდომას… რა ვქნა, მითხარი… წავიდე? _ ხელები მუხლებზე ჩამოიყრდნო და საყვარლად მომაჩერდა.

_ არა! _ ეს უკვე გააზრებულად ვთქვი, არ წამომცდენია.

_ კიდევ კარგი, ერთმა არამ მაინც მომიტანა სარგებელი, _ ჩაიცინა და ხელოვნების დონეზე აყვანილი არტისტული ტაში შემოჰკრა, ნელი, ჰაეროვანი, არისტოკრატული მანერით…

პასუხი არ გამიცია, შევტრიალდი და სამზარეულოში გავედი. პური დავჭერი, ყველი დავჭყლიტე და კვერცხთან ერთად ავთქვიფე, რომ შემეწვა. აბა, ყიყლიყოს ხომ არ «ვაკადრებდი»?

სასტუმრო ოთახიდან ჩქამი არ ისმოდა. ხომ არ ჩაეძინა? ახლა რომ დაძინებული დამხვდეს, კიდევაც გავგიჟდები.

ათ წუთში ყველაფერი მზად მქონდა. პირველ რიგში, თეფშები და ჭიქები გავიტანე. ნიკა იმავე პოზაში დამხვდა, ოღონდ ამჯერად თავი ხელებში ჩაერგო.

_ ნუ წუხდები, არ მშია… _ მითხრა, წელში გასწორდა და დივანის საზურგეს მიეყრდნო, თან ფეხი ფეხზე გადაიდო.

_ არ ვწუხდები, _ გულგრილად ვთქვი.

_ აბა, რას აკეთებ?

_ სუფრას ვშლი, რომ ყველამ ერთად ვივახშმოთ, _ ხაზგასმით წარმოვთქვი.

_ ყველამ ერთად? _ თვალები გაუფართოვდა, _ ვისთან ერთად, თუ საიდუმლო არ არის? _ და გაოცებულმა ირგვლივ მიმოიხედა.

_ კონიაკთან და ნაღვლიან აზრებთან ერთად, _ «გავუმხილე».

_ მართლა? ვიღაც კიდევ სახლში არ მიშვებდა… არადა, როგორი სტუმრები გვყოლია…

«გვყოლია» ყურში მომხვდა. აქაც კი უფროსად გრძნობდა თავს.

ნიკას პირდაპირ დავჯექი, სავარძელში. მან სასმელი ჩამოასხა და ჭიქა მომაწოდა.

_ მაპატიე, ხელცარიელი რომ მოვედი… ამ ერთხელ მაპატიე… არ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი და…

_ არა უშავს, _ რბილად ვუთხარი.

_ აჰა, ორი სიტყვა თქვი და მაინც «არა» გაურიე… _ გახუმრება სცადა, _ დავლიოთ?

_ მე ვერ დავლევ, _ თავი გადავაქნიე.

_ რატომ?

_ იმიტომ, რომ ხვალ სამსახურში ვარ წასასვლელი.

_ მერე რა? მეც უნდა წავიდე ხვალ სამსახურში.

_ შენ… შენ უფროსი ხარ… საკუთარ თავს ხომ არ დასჯი, ბა-ტო-ნო ნიკა, მე კი… ჩვეულებრივი მდივანი ვარ, მდივნის დაჩაგვრა ადვილია… _ ძალიან, ძალიან სარკასტულად შევნიშნე.

_ შენს თავს არავის დავაჩაგვრინებ… არასდროს… _ მტკიცედ თქვა.

_ არც მე! _ ნიშნის მოგებით ვუპასუხე.

_ ვიცი… ვიწვნიე უკვე… და ყველაფერი გავიგე… ასე რომ, ბოდიშს გიხდი, ასე რომ მოგექეცი… შენ გაგიმარჯოს, ლოლა! _ საზეიმოდ წარმოთქვა და ჭიქა მაღლა ასწია.

_ მე ვერ დავლევ, ბატონო ნიკა, _ სარკაზმს არ ვეშვებოდი.

ჭიქიანი ხელი ჰაერში გაუშეშდა, მერე ნელ-ნელა ძირს დაუშვა და ჭიქა მაგიდაზე დადო, ოღონდ თითები არ მოუცილებია.

_ ნიკა დამიძახე! _ შეცვლილი ხმით მითხრა… უფრო მიბრძანა…

_ აქ, თუ სამსახურში? _ დამცინავი იერით გავხედე.

_ აქაც და სამსახურშიც, _ უცებ დამნებდა, მაგრამ მე შერიგებას არ ვაპირებდი.

_ რა გინდა ჩემგან, ნიკა? რისთვის მოხვედი? _ ცივად ვკითხე.

_ მსიამოვნებს შენი დანახვა, შენთან ლაპარაკი, შენი ხმის გაგონება… მინდა, ახლო მეგობრები ვიყოთ.

_ და ერთი სული გაქვს, როდის მომხვევ მკლავებს, ჩამხედავ თვალებში, შენთან მინდაო, მეტყვი და ლოგინში შემიტყუებ?

_ ეგ მე არ მითქვამს, ეგ შენ თქვი.

_ მაგრამ შენ ეს გაქვს დასახული მიზნად.

_ არა!

_ არა? მაშინ რას ნიშნავს შენი საქციელი სამსახურში? ისე მექცევი, თითქოს დამლაგებელი ვიყო… თუმცა ჩემთვის, შენგან განსხვავებით, დამლაგებელიც ჩვეულებრივი ადამიანია…

_ არ მინდოდა… ხომ გთხოვე, მაპატიე-მეთქი. გაბრაზებული ვიყავი… თანაც, ვერიდებოდი, იქ ვინმეს რამე გადაკრულად არ ეთქვა… ენა ბოროტია, ისეთ რამეს იტყვის, რაც შენც მოგიკლავს გულს და მეც. ამიტომ ვფიქრობდი, თუ დისტანციას შევინარჩუნებდით, ორივესთვის აჯობებდა. სხვანაირად არ შემეძლო.

_ სასაცილოა, თავს რომ იმართლებ.

_ მართლა? არ მეგონა, ამაში სასაცილოც თუ იქნებოდა რამე.

_ თურმე ყოფილა.

_ სად ისწავლე ასეთი მწარე სიტყვები?

_ კოლექციას ვაგროვებ, _ კიდევ უფრო მწარედ ვუპასუხე.

_ ჩვეულებრივ, ქალები ფეხსაცმელების შეგროვებას ამჯობინებენ… ან სამკაულების…

_ მე ჩვეულებრივ ქალებს არ ვგავარ.

_ ჰო… ეგ ვერ გავითვალისწინე… დალიე, რა… სულ ცოტა მაინც დალიე.

_ არა.

_ ჩემი ხათრით… თუ საერთოდ არ გაქვს ჩემი ხათრი? _ თვალებმოწკურულმა გამომცდელად შემომღიმა.

_ როგორც უფროსის, რა თქმა უნდა, მაქვს… _ არ დავიბენი.

_ როგორც სიმპათიური მამაკაცის?

სიცილი წამსკდა.

_ დუმილი ვიცი, რომ თანხმობის ნიშანია, მაგრამ აი, სიცილი… ნეტავ, სიცილი რისი ნიშანია? თან ასეთი გულიანი სიცილი?

_ ეს იმის ნიშანია, რომ ძალიან გამამხიარულე.

_ მაგით რა გინდა თქვა, რომ სიმპათიური არ ვარ?

_ ა-რააა! _ გახალისებულმა თავი მტკიცედ გადავაქნიე, _ გომბეშო და სიმპათიური ოდესმე გინახავს?

_ გნებდები… შენ მოიგე, მაგრამ მაინც უნდა დალიო.

_ მაინც რატომ?

_ მე, რომ წავაგე, ისიც მეყოფა… რა მოხდა, ბოლოს და ბოლოს, ერთ სურვილს გომბეშოსაც კი შეუსრულებენ.

_ კარგი, კარგი, დავლევ… შენი ბაყაყობის ხათრით, _ საბოლოოდ მოვლბი და სასმელი სადღეგრძელოს უთქმელად გადავკარი…

უჰ, როგორ მესიამოვნა! აი, ეს მინდოდა სწორედ! ერთი სურვილი უკვე ამისრულა ჩემმა ბაყაყ-გომბეშომ.

_ შენ რა მაგარი ხარ! შეგერგოს! მიაყოლე რამე.

_ პირველი ჭიქის მერე არ ვაყოლებ, _ გავიხუმრე.

_ ეგ რუსული ზღაპრიდანაა, შენ რამე ქართული თქვი.

_ სომხურ კონიაკს ლუკმის მიყოლებით გავაფუჭებ? _ მოვიფიქრე «ქართული».

_ გიჟი ხარ… შენ სიტყვაში ვერავინ მოგიგებს, _ გულიანად ახარხარდა, მერე უცებ ჩემკენ გადმოიხარა და ლოყაზე მსუბუქად მიჩქმიტა.

ოჰ, ეს ჟრუანტელი… რა სასიამოვნო რამეა… ერთს დაგიშხუილებს ძარღვებში და სისხლს სასიამოვნოდ გაგიხურებს… მით უფრო, კონიაკის თანხლებით… ორივე ერთად ნამდვილი დოპინგია!

ყინული გალღვა… ატმოსფერო დათბა… საუბარი აეწყო… კიდევ ორი ჭიქა დავლიეთ… იმაზე მეტად მომეკიდა, ვიდრე ველოდი… ჩვეულებრივ, სამი ჭიქა არ მათრობს ხოლმე, ახლა კი, ისე ვგრძნობდი თავს, მეგონა, გალეშილი მთვრალი ვიყავი.

ოთახში მოულოდნელმა მდუმარებამ დაისადგურა. მე მხოლოდ ჩემი გულის ბაგაბუგი მესმოდა. მას… მეგონა, მასაც ესმოდა… კარგა ხანს ვუყურებდით ერთმანეთს და ხმას არ ვიღებდით.

_ როგორი დიდრონი თვალები გქონია… _ აჩურჩულდა მერე, _ ადრე ვერ ვამჩნევდი, თუ ასეთი ლამაზი იყო… ოქროსფერი?.. არა, დაძველებული, კეთილი კონიაკის ფერი… არა, რძიანი შოკოლადის ფერი… ხედავ, როგორ დამაბნიე? ფერებსაც ვეღარ ვარჩევ… _ მისი გამომეტყველებიდან ვამჩნევდი, როგორ ეძებდა შედარებებს, რომ ჩემი თვალების ფერი განესაზღვრა, ბოლოს ამოთქვა, _ თაფლის… მუქი, წაბლის თაფლის ფერი… რომელსაც მზის სხივი დაჰკრავს… მართლა ასე გიბზინავს… მოდი ჩემთან, _ მისმა იდუმალებით წარმოთქმულმა ამ სიტყვებმა თითქოს ოთახი ექოთი გაავსო…

«მოდი ჩემთან… მოდი ჩემთან… მოდი ჩემთან…» _ თითქოს შორიდან ჩამესმოდა ყოველ წამს…

დაჰიპნოზებულივით წამოვდექი და მის გვერდით დავჯექი. ხელი მხარზე მომხვია, მჭიდროდ მიმიკრა… კარგა ხანს ვისხედით ასე, ერთმანეთზე ტკიპასავით მიკრულები. მერე ნიკა ჩემკენ გადმოიხარა, ნელა მომიახლოვა სახე. ნაზად, ძალიან ნაზად მაკოცა, ოდნავ შემეხო მხოლოდ… როგორი ცივი ჰქონდა ტუჩები!!! «ალბათ სიმთვრალის ბრალია», _ სასმელს დავაბრალე…

რამდენიმე წამი და… ჩვენ თავდავიწყებით ვკოცნიდით ერთმანეთს… თავბრუდახვეული უსაზღვრო სიამოვნების მეტს ვერაფერს ვგრძნობდი, ყველაფერი გადამავიწყდა ამქვეყნად. არსებობდა მხოლოდ ძლიერი მკლავები, მოწყურებული ტუჩები და კიდევ… აუხსნელი მომთენთავი შეგრძნება, რომელიც თანდათან იზრდებოდა, ძლიერდებოდა და ენით აუწერელი ბედნიერებით მთანგავდა. სისხლი გახურებული დარბოდა ძარღვებში, ხან ზევიდან ქვევით დაეშვებოდა, ხანაც ქვემოდან ზევით ავარდებოდა აზვირთებულ ტალღასავით. უეცრად ვიგრძენი, როგორ აუცახცახდა ნიკას სხეული და ისეთი გზნებით მაკოცა, სიამოვნების ზენიტში მყოფმა მოურიდებლად დავიკვნესე. კოცნა უსასრულოდ გაგრძელდა… ასე მეგონა, უჯრედ-უჯრედ ვიშლებოდი, იმდენად ვიძირებოდი ვნების ბურანში. არ ვიცი, რა მოჰყვებოდა ყველაფერ ამას, მკერდზე რომ არ წაევლო ხელი… წამიერად გავმოფხიზლდი და უეცრად წარმოვიდგინე, რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო და იმდენად შემაძრწუნა ამის გაფიქრებამ, რაც ძალი და ღონე მქონდა, ხელი ვკარი… მოულოდნელობისგან შეკრთა, თითქოს ძილბურანიდან გამოერკვაო და ამღვრეული თვალებით შემომხედა… იგი მძიმედ სუნთქავდა…

_ გვეყოფა… _ ჩავიჩურჩულე ერთიანად ალეწილმა, გვერდზე გავიწიე და ხალათის გულისპირის გასწორებას შევუდექი, რომელიც გადამღეღოდა.

_ ვწუხვარ, რომ დაძალება არ შემიძლია, _ დანანებით თქვა, _ ყველაზე მეტად შენთან ლოგინში დაწოლა მინდა, ლოლა.

_ და გგონია, რომ ამაზე ასე ადვილად დაგთანხმდები? _ მრისხანედ დავაკვესე თვალები.

_ არა, არ მგონია… _ თავი გადააქნია, _ უბრალოდ, შენთან ძალიან გულახდილი ვარ და იმედს ვიტოვებ, რომ გარკვეულწილად, შენც იზიარებ ჩემს გრძნობებს. თუმცა, დარწმუნებული არაფერში ვარ. ქალები, რომლებთანაც მე ურთიერთობა მქონია, სხვანაირად ფიქრობდნენ და სხვანაირად იქცეოდნენ.

_ მე არ ვეკუთვნი ასეთ კატეგორიას, _ ამაყად წარმოვთქვი, გამაღიზიანა მისმა სიტყვებმა, _ მე _ ეს მე ვარ, ლოლა კი თავისი წესების მიხედვით თამაშობს!

_ გასაგებია… _ ნიკამ ღრმად ამოიხვნეშა და თმაზე გადაისვა ხელი, მისი ნაცრისფერი თვალები უცნაურად დაბინდულიყო, თუმცა მაინც უბრწყინავდა, _ არ ვიცი, რაში მდგომარეობს შენი წესებით თამაში, მაგრამ პირადად მე ერთ რამეში ვარ დარწმუნებული _ შენ მე მჭირდები ნებისმიერი პირობით, რომელსაც აირჩევ და მოისურვებ. თუ მხოლოდ ის გინდა, ჩემს კომპანიაში მდივნად იმუშაო, ამასაც შევურიგდები, ყოველ შემთხვევაში, ცოტა ხნით მაინც… მაგრამ არ გავტანჯავ სულს იმის მტკიცებით, რომ ამაზე მეტი არ მსურს. გაცნობის დღიდან უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებ. მინდა, გამუდმებით ჩემ გვერდით იყო, ხშირად გხედავდე… აბა? როგორ მოგწონს თამაშის ასეთი წესები? თანახმა ხარ, გახდე ჩემი მეგობარი და კომპანიონი?

გულდასმით ვუსმენდი ნიკა მეტრეველს, კომპანია «აიპისის» პრეზიდენტს, თან ვცდილობდი, დამეფარა ზედმეტი დაინტერესება. საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი. ნუთუ ის, ჩემი კერპი მამაკაცი, აქ ზის, ჩემ გვერდით, ჩემს დივანზე და მეუბნება, რომ მას ვჭირდები?! საოცარია! ნამდვილი სასწაული! თუმცა… ხანდახან ხომ სასწაულებმაც იცის ახდენა… ისევე, როგორც სიზმრებმა…

_ ვცდი… _ უფრო ამოვიხრიალე, ვიდრე ვთქვი, _ მაგრამ ახლა უნდა წახვიდე… ამაზე მოგვიანებით ვილაპარაკოთ, როცა ფხიზელი ვიქნებით.

მზერა ჭერს მიაპყრო, თითქოს დაფიქრდა. მერე წამოდგა და კარისკენ დაიძრა.

_ კარგი… ოღონდ ერთი პირობით, _ შეჩერდა და მოტრიალდა, _ ხვალ საღამოს ერთ ადგილას უნდა გამომყვე.

უარის თქმა დავაპირე, მაგრამ არ დამაცალა.

_ მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით, სხვა არავინ… და პირობას გაძლევ, შენი სურვილის წინაღმდეგ არ წავალ, რადაც უნდა დამიჯდეს.

მაინც ვყოყმანობდი.

_ თან ძალიან მაგრად უნდა გეცვას, იცოდე… ნამდვილი პრინცესა უნდა იყო.

_ მაგრამ…

_ კაბას მე შეგირჩევ. ამაზე მე ვიზრუნებ, _ შეპასუხებას არ მაცდიდა.

_ რატომ, მე მაქვს კარგი კაბები, _ ახლა კი გავაპროტესტე.

_ ეჭვიც არ მეპარება, რომ გექნება, მაგრამ მე მინდა შევარჩიო. მომცემ ამის უფლებას? ყიდვას არ ვგულისხმობ, აქ მოვალ და შენი გარდერობიდან მე შევარჩევ… ოკეი? ოდესმე აგიხსნი, რატომაც. გთხოვ, უარი არ მითხრა. თუ გეუხერხულება, მითხარი, არ მეწყინება, თუმცა კი ძალიან მინდა ასე მოხდეს. თანახმა ხარ?

თავი დაურწმუნებლად დავუქნიე. თამაშის ეს წესი საერთოდ გაუგებარი იყო ჩემთვის, აქამდე უცნობი და იდუმალი…

_ დიდი მადლობა… ახლა კი წავედი, _ თქვა და ჰოლისკენ დაიძრა.

_ ნიკა, მოიცა! _ დავუძახე.

ერთ ადგილას გაჩერდა და მხოლოდ თავი მოაბრუნა.

_ შენი ხალათი გავრეცხე, შეგიძლია წაიღო… _ ოდნავ შესამჩნევად გავუღიმე და სკამიდან დაკეცილი ხალათი ავიღე.

_ დიდი მადლობა, მაგრამ არ ღირდა შეწუხებად… მე გაურეცხავს ვამჯობინებდი, რომელსაც შენი სურნელი ექნებოდა შემორჩენილი.

როგორ გავწითლდი… ღმერთს მადლობა შევწირე, რომ იმწუთას ზურგით ვიდექი, რადგან ხალათს პარკში ვდებდი და მას ჩემი აჭარხლებული სახის დანახვა არ შეეძლო.

_ შენზე ვიყავი გაბრაზებული და საერთოდ, ყველა დანარჩენ მამაკაცზე ამქვეყნად, ამიტომ დიდხანს ვრეცხე, რომ ჩემი სურნელი მთლიანად გამექრო, _ ჩემსავე ნათქვამზე გამეღიმა.

_ ახლა? ცოტათი მაინც თუ შემირიგდი მე და ძლიერის სქესის სხვა დანარჩენ წარმომადგენელს?

_ ცოტა-ცოტა კი, _ საჩვენებელი და ცერა თითით «ცოტა» მოვხაზე და გულიანად გავიცინე.

_ რა საყვარელი ხარ… ეჰ… _ პარკი ჩამომართვა და ხელი დამიჭირა, _ წავალ ახლა და რომელიმე ჩემს გამრთობს დავურეკავ, _ ხუმრობით თქვა თუ სერიოზულად, ვერ მივხვდი.

მომენტალურად შემეცვალა გამომეტყველება… მას ეს შეუმჩნეველი არ დარჩენია.

_ აბა რა ვქნა? შენ ჩემთან სექსი არ გინდა, მე კი მამაკაცი ვარ, როგორ მოვიქცე? ეს ჩვეულებრივი მოთხოვნილებაა, გესმის? მაშინ დავწვეთ ერთად და პირობას გაძლევ, სხვა ქალებს ახლოს არასდროს გავეკარები, მხოლოდ შენთან ვივლი.

_ ის სხვა ქალებიც ამ პირობით ჩაიწვინე ლოგინში? _ თვალებით გავბურღე.

ირიბად ჩაიცინა.

_ არა, მათთთან გარიგება არ მიხდება, ისინი თავისით მიხტებიან საწოლში.

_ იმიტომ, რომ სიმპათიურად მიგიჩნევენ? _ არ ვზოგავდი.

_ ზესიმპათიურად, _ შემისწორა.

_ ნუთუ?

_ მათ იციან, რასაც აკეთებენ…

_ მაგას დიდი ხანია, მივხვდი.

_ მართლა? როგორ? _ ინტერესი გამოეხატა სახეზე.

_ გგონია, არ ვიცი, რომ ასაკოვანი ქალები მოგწონს? _ მივახალე.

_ რაო, რაო?! როგორი ქალებიო? _ ხელი ყურთან მიიტანა, თითქოს ვერ გაიგონაო.

_ ა-სა-კო-ვანი.

_ ეგ ვინ გითხრა?

_ არავინ… დავინახე.

პასუხი არ გაუცია, კვლავ ისე ჩაიცინა, როგორც წეღან, ირიბად. ტყუილად ველოდი, არაფრის თქმას არ აპირებდა.

_ შენ რითი ხარ დაკავებული თავისუფალ დროს, ეგ მე არ მეხება, ნიკა, _ შეცვლილი ხმით ვთქვი, რადგან მივხვდი, არაფერს მეტყოდა.

_ არ გეხება.

_ ასე რომ…

_ კარგი, კარგი, წავედი, თორემ შტორმის მოახლოებას ვგრძნობ, _ შემრიგებლური ტონით ჩაილაპარაკა და კარი გამოაღო, _ შენ რა უნდა აკეთო ამაღამ, იმას უნდა დაურეკო, «ზემოთ» რომ ზის? _ ეშმაკურად გამიღიმა.

_ ეგ შენ არ გეხება, _ ნიშნის მოგებით ვუთხარი.

_ არ მეხება…

_ მაშინ რაშია საქმე, რატომ ინტერესდები? _ მტკივნეულ ადგილას მოვარტყი.

მოულოდნელად ისეთი შეუვალი გაუხდა სახე, გულში ვინანე კიდეც, სიტუცია რომ დავძაბე.

_ არა, არაფერი, _ შეფიქრიანებულმა მიპასუხა, _ შენი პირადი ცხოვრება ჩემი საქმე არ არის, _ ცივად დააყოლა და კარი ისე გაიხურა, უკან არ მოუხედავს…

ეს იმას ნიშნავდა, რომ ხვალინდელი შეხვედრა აღარ შედგებოდა…

ვიგრძენი, როგორ ამოვარდა გული ბუდიდან… არამხოლოდ ამოვარდა, საერთოდ განერიდა ჩემს სხეულს და ნიკას მიჰყვა უკან… დაცარიელდა საგულე… იქ სიცივემ დაისადგურა… მასზე შეყვარებულმა გულმა აღარ მოისურვა ჩემთან დარჩენა…

ნირწამხარი კედელს მივეყრდენი… ცოტა ხანში მანქანის დაქოქვის ხმა გავიგონე… ფანჯარას მივვარდი… შავი ჯიპი ნელი სვლით ტოვებდა კორპუსს…





მთელი სისწრაფით ვმუშაობდი. დილიდან იმდენი რამ დამავალა თედომ, ასე მეგონა, სამაგიეროს მიხდიდა და ჩემს დასჯას ცდილობდა გუშინდელი გამოხდომების გამო. როგორც ჩანს, დღეს საერთოდ არ მომიწევს შინ წასვლა, _ თან ვთარგმნიდი, თან ვბეჭდავდი ხელშეკრულებებს, თან ჩემთვის ვბუზღუნებდი. მთელი გულისყურით ნიკასთან ვიყავი. დღეს სადღაც წაყვანას დამპირდა, მაგრამ წუხელ რომ გაბრაზებული წავიდა? მოვა კი? ისე მოვუშალე ნერვები, ალბათ ახლოსაც არ გამეკარება… ყოველ შემთხვევაში, მანამ მაინც, სანამ სიბრაზე არ გადაუვლის.

შესვენებაც არ გამიკეთებია, თავაუღებლად ვაგრძელებდი მუშაობას. შუადღისას მარიკა ჩამოვიდა, ყავა დავლიოთო. უარი ვერ ვუთხარი, მიუხედავად იმისა, რომ სულაც არ მცხელოდა ყავისთვის.

_ იცი? აქედან წასვლა გადავწყვიტე, _ დაიწყო მარიმ მოულოდნელად.

თვალები დავაჭყიტე.

_ რა თქვი?

_ როგორც კი ახალ შენობაში გადავალთ, სამსახურიდან მივდივარ.

_ კი მაგრამ, რატომ?

_ ასე აჯობებს ჩემთვის, _ გულსაკლავად ამოიოხრა.

_ ამ დეგენერატის გამო? _ უნებურად წამომცდა და თვალებით თედოს კაბინეტისკენ ვანიშნე…

_ ჰო. სანამ მის სიახლოვეს ვიტრიალებ, მის დავიწყებას ვერ შევძლებ. ამიტომ დროზე უნდა გავერიდო აქაურობას, _ თავჩაღუნული თითქოს თავისთვის ლაპარაკობდა ყოფილი მდივანი.

_ მერე რას აპირებ? როდემდე იქნები უსამსახუროდ?

_ არის რაღაც ვარიანტები და ვნახოთ.

ერთხანს ჩუმად ვისხედით. არ ვიცოდი, რა მეთქვა. მისთვის მართლა ჯობდა, წასულიყო, მაგრამ მე რა მეშველებოდა? ისე მივეჩვიე, მის გარეშე ვერ წარმომედგინა.

_ შენ არ დაგკარგავ, ნუ გეშინია, _ თითქოს ჩემი აზრები წაიკითხაო, სიყვარულით გამიღიმა.

_ რა თქმა უნდა, დაკარგვით არც მე დაგკარგავ, მაგრამ მაინც არ მსიამოვნებს, წასვლა რომ გადაწყვიტე. იქნებ გადაგეფიქრებინა? ან ჯერ გეშოვა ახალი სამსახური და მერე წასულიყავი?

_ საბოლოო ჯამში ეგრეც გამოვა. სანამ გადავალთ, იქამდე გამოჩნდება რამე. ყოველ შემთხვევაში, მპირდებიან და…

ამ დროს კარი გაიღო და სამდივნოში ვიტალიმ შემოაბიჯა.

_ ვაჰ! თედოს ანგელოზები?! როგორ ხართ, ლამაზებო?

_ არა გვიშავს, _ ნაძალადევად გავუღიმე.

_ აქ არის? _ საჩვენებელი თითი კაბინეტისკენ გაიშვირა უფროსმა მენეჯერმა.

_ ჰო… მოიცა, ვეტყვი, _ შიდა ნომერი ავკრიფე და შეფს ვიტალის მოსვლა ვამცნე.

შემოუშვიო, ცივად მითხრა. მისი ტონი მაინცდამაინც არ მესიამოვნა, აღრენილი ჩანდა.

_ ეჰ, წავედი, წავედი, საქმეები თავზე მაყრია, აღარ შემიძლია უკვე, _ ჩაიბუზღუნა მარიკამ და ყავის ფინჯნებს ხელი დაავლო, _ ამათ გავრეცხავ და მერე ჩამოვიტან.

თავი უსიტყვოდ დავუქნიე.

_ საღამოს გცალია? ძალიან უნდა დედაჩემს შენი გაცნობა.

_ არ ვიცი, მარი, _ გავწითლდი, _ ჩემმა ბიძაშვილმა მთხოვა, სადღაც გამყევიო და შეიძლება დღეს დავჭირდე. სხვა დროს რომ იყოს?

_ სხვა დროს იყოს, _ მარიკამ დამშვიდობების ნიშნად აათამაშა თითები და გავიდა.

წუთიც არ იყო გასული, რომ კვლავ შემოყო თავი.

_ ახალი ამბავი იცი?

_ არა… რა მოხდა?

_ მეტრეველს მდივანი გაექცა.

_ გაექცა? _ მისი გვარის გაგონებაზე ფერი წამივიდა, _ რას ნიშნავს, გაექცა?

_ საქმეებს ვერ ავუდივარო და… არადა, ყურებამდე იყო შეყვარებული. არც მალავდა ამას, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. როგორც ჩანს, ჩემსავით გაქცევა გადაწყვიტა.

_ რატომ არ გამოუვიდა… მეტრეველს ის მოსწონს, თვითონ რომ ნადირობს ქალებზე? _ სუნთქვა შევიკარი, ისე მაინტერესებდა პასუხი.

_ თანაც როგორ! _ დამეთანხმა მარიკა, _ მაგრამ პრინციპი აქვს ასეთი _ თანამშრომელ ქალს ზედაც არ შეხედავს. ასეთი გართულებები არაფერში სჭირდება, თედოს კი არ ჰგავს.

ამის გაგონებაზე კრუნჩხვისმაგვარი რაღაც დამემართა. ისე დამეჭიმა სხეული, ძვლები ამტკივდა.

მარის მეტი არაფერი უთქვამს, კარი გაიხურა და გაქრა.

ვიტალი მალევე გამოვიდა. ერთხანს შედგა და უხმოდ მიყურა. მივხვდი, რაღაცის თქმას აპირებდა.

_ როგორც ჩანს, დღეს ჩემი დღეა, რატომღაც ყველაფერში მიმართლებს, _ თვალებგაბრწყინებულმა «მახარა».

_ ეს ძალიან კარგია, _ უემოციოდ აღვნიშნე, არ დავინტერესებულვარ, რაში გაუმართლა.

_ და ასე მგონია, თუ დაგპატიჟებ საღამოს სადმე, უარს არ მეტყვი, _ გააგრძელა.

ჯერ გამიკვირდა, მერე კი გამეცინა.

_ დიდი მადლობა, ვიტალი.

_ ესე იგი, თანახმა ხარ?

რა სასაცილო ვინმეა! და როგორი თავდაჯერებული!

_ შენ… ცოლიანი ხარ? _ პირდაპირ ვკითხე, ყოველგვარი შესავლის გარეშე.

_ კი, მაგრამ განქორწინებას ვაპირებ.

_ ჰოდა, მაშინ დამპატიჟე, როცა ცოლს გაეყრები! მთლად ბოლომდე შენი დღე არ ყოფილა, ჩემო კარგო, ყველაფერში ვერ გაგიმართლა! _ დამცინავად აღვნიშნე.

_ რა ულმობელი ყოფილხარ! _ გახუმრებით სცადა უხერხული სიტუაციიდან თავის დაძვრენა.

_ ვიცი! _ ჯიბრიანად მივუგე და ვაგრძნობინე, რომ მასთან საუბარი არ მსიამოვნებდა.

ხმის ამოუღებლად დატოვა ოთახი. მისი გასვლა და კაბინეტიდან თედოს გამოსვლა ერთი იყო.

_ რაო, რაო? რატომ გიწოდა ულმობელი? სადმე დაგპატიჟა და უარი უთხარი? _ ვითომ უინტერესოდ იკითხა დირექტორმა.

ჰმ… თურმე რამხელა ყურები გვქონია! როგორც ჩანს, კარი არ იყო მჭიდროდ მიხურული, რადგან ჩვენს საუბარს მოჰკრა ყური.

_ როგორც ვატყობ, თაყვანისმცემლების გრძელი რიგი დაგიდგა, _ სერიოზული ტონით გააგრძელა თედომ, _ შენს ადგილას, სიას ჩამოვწერდი, რომელ დღეს ვის და რომელ საათზე უნდა შეხვდე, რომ არ აგერიოს.

_ რით დავიმსახურე ასეთი სიტყვები? ცოტა გაუგებარია ჩემთვის, რისი თქმა გინდა… იქნებ ციტირება მოგეხდინა, რომ უკეთ ჩავწვდე საქმის არსს? _ ამრეზით ავხედე.

მამაკაცს ტუჩები უცნაურად შეერხა, მერე უცებ მოიღუშა. მომეჩვენა, რომ რაღაცით უკმაყოფილო და, ამავდროულად, აფორიაქებული იყო.

_ ერთ საათში შეგიძლია სახლში წახვიდე, _ მითხრა და თვალი თვალში გამიყარა.

_ რატომ? _ გაფითრებულმა ძლივს ჩავიჩურჩულე, მეგონა, მათავისუფლებდა სამსახურიდან.

_ ზემოდან ასე მიბრძანეს. შენ და მეტრეველი ხომ შეხვედრაზე მიიჩქარით საღამოს! _ ისეთი სარკაზმი ჩააქსოვა თავის ნათქვამში, ყურებამდე გავწითლდი.

იგი ჩემს პასუხს არ დალოდებია, სწრაფად გავიდა კაბინეტიდან.

გული უცნაურად მიცემდა. ესე იგი, ნიკამ დაურეკა და უთხრა, ადრე გაათავისუფლეო? გამოდის, ჩვენი შეხვედრა არ გადაიდო? რა კარგიააააა! ლამის მთიულური დავუარე!

ახლა უკვე ვეღარ დავუდე სამუშაოს გული. მთელი არსებით მოსალოდნელ საღამოზე ვფიქრობდი, ფანტაზიას ფანტაზიაზე ვაგებდი, როგორ განვითარდებოდა მოვლენები და რით დამთავრდებოდა ღამის პაემანი.

უეცრად ქალაქის ტელეფონი აწკრიალდა. პირველსავე ზარზე დავწვდი ყურმილს.

_ გისმენთ! _ ხალისიანად ჩავძახე.

_ ბონჯორნო, ბელლა რაგაზა, _ ვიღაც მამაკაცი იტალიურად მომესალმა, ანუ, გამარჯობა, ლამაზო გოგონაო, მითხრა.

_ ბონჯორნო, _ გაკვირვებულმა ვუპასუხე.

_ კომე ვა? (ანუ, როგორ არის საქმეო?)

_ მოლტო ბენე (ძალიან კარგად), _ ვპასუხობდი, თან ვხვდებოდი, რომ უცნობი იტალიურს ძლივს ამტვრევდა, _ ჩე ტი? _ რომელი ხარ-მეთქი, ვკითხე.

_ ლა ტუა ფან, _ შენი ფანი ვარო.

_ მართლა? _ ქართულზე გადავედი, თან მეცინებოდა, მართობდა უცნობის იტალიური.

_ ე ილ ტუო სკვადრო ინნოჩენტე ინ მეცცო ალლა ჯენტე ლა ფელიჩიტა, _ დამარცვლით «ჩაარაკრაკა» უზარმაზარი წინადადება, რაც ნიშნავდა «ბედნიერება _ ეს შენი საოცარი მზერაა ბრბოში», _ ფრაზა ალ ბანოსა და რომინა პაუერის სიმღერიდან იყო… რამ გაახსენა… ხმამაღალი სიცილი ამიტყდა.

_ ხომ მაგარი იტალიური «ვხიე»? _ ისიც ამყვა.

_ არ მეტყვი, ვინ ხარ? _ ხმა გავიმკაცრე.

_ ნიკა ვარ, რა დაგემართა.

_ ნიკა-ა? _ გაოცებისგან პირი დავაღე, მისი ხმა პირველად მესმოდა ტელეფონში.

_ შენი მობილურის ნომერი არ ვიცოდი და აქ დაგირეკე… ისე, ჩვენში დარჩეს და… რატომ არ მომეცი შენი ნომერი?

_ არ გითხოვია და იმიტომ.

_ ჰოდა, ახლა გთხოვ.

_ ჰოდა, ახლა ჩაიწერე, _ მის მხიარულ ტონს მეც მხიარულად ვპასუხობდი.

ნომერი ვუკარნახე.

_ შენ თურმე იტალიური გცოდნია, მე კი მხოლოდ დღეს გავიგე ეს ამბავი. ამას მიმალავდი?

_ შენ არც ეს გიკითხავს.

_ კიდევ რას მიმალავ, ლამაზო? რა არის ისეთი, რაც მე არ ვიცი?

«მიყვარხარ», _ გავიფიქრე, ხმამაღლა კი ვუთხარი, _ ბევრი რამ.

_ აჰააა, გასაგებია… არა უშავს, მოვა დრო და ყველაფერში გავერკვევი, იმედია… შენ რას იტყვი?

_ არ ვიცი, ვნახოთ.

_ იტალიური სად ისწავლე?

_ იტალიაში, _ გავიხუმრე.

_ ინგლისური ინგლისში, არა?

_ ასე გამოდის.

_ აი, აიიიი! რა ეშმაკუნა ჰყავხარ დედიკოს და მამიკოოოს! კარგი, ამაზე მოგვიანებით ვილაპარაკოთ… სახლში როდის მიდიხარ?

_ ნახევარ საათში.

_ რატომ, დრო დაგიწესა ვინმემ?

_ კი… თედომ.

_ ოხ, თედო, თედო… კარგი, მაშინ საათ-ნახევარში შენთან ვარ, კაბა შევარჩიოთ.

_ იქნებ… _ მინდოდა, მეთქვა, იქნებ ცოტა მოგვიანებით მოხვიდე, რომ თავის მოწესრიგება მოვასწრო-მეთქი, მაგრამ არ დამაცალა.

_ მე მხოლოდ კაბას შეგირჩევ, მერე წავალ და როცა მზად იქნები, მაშინ მოვალ.

_ კარგი, ეგერ იყოს.

_ არივედერჩი, ლამაზო ქალო, _ დამემშვიდობა.

_ არივედერჩი, _ ნაზად ვუპასუხე და ყურმილი დავკიდე…

დავკიდე და დავრჩი ასე, ყურებამდე გაღიმებული. როდის-როდის მოვეგე გონს, კომპიუტერი გამოვრთე და მაგიდის მილაგებას შევუდექი. ახლა მუშაობის განწყობაზე სულაც არ ვიყავი. ჯანდაბამდის გზა ჰქონია თედოსაც და მის ხელშეკრულებებსაც. მე ნიკასთან მიმეჩქარებოდა!

8 8 8

მის მოლოდინში ისე ვნერვიულობდი, ვერაფერი გავაკეთე. გიჟივით ბოლთას ვცემდი ოთახიდან ოთახში. სააბაზანოშიც ვერ გავბედე შესვლა, სწორედ მაშინ არ დამადგეს თავზე-მეთქი. ის კი მართლაც საათ-ნახევარში მოვიდა. გულიც ამითრთოლდა და სულიც, როცა კარი გავაღე. გამჭოლი მზერა მესროლა.

_ შენ რა, არ ემზადები? _ მკითხა და შემოპატიჟებას არც დალოდებია, ისე შემოვიდა.

ისეთი სიმპათიური იყო, ლამის გონება დამებინდა. შავი, უსახელო მაისურის ფონზე მზემოკიდებული სხეული სასიამოვნოდ ულაპლაპებდა, ხოლო ნაცრისფერი თვალები კიდევ უფრო უბრწყინავდა, ვიდრე სხვა დროს.

_ აბა? სად არის შენი განთქმული კაბები? _ ღიმილი გადაეფინა სახეზე, დოინჯი შემოიყარა და ირგვლივ მიმოიხედა.

_ აქ არის, _ პირველად ამოვიღე ხმა, საძინებელში შევუძეხი და გარდერობი გამოვაღე.

რამდენიმე, სულ ახალთახალი საღამოს კაბა გამოვიღე, რომელთაგან ორი ჯერ არც კი მცმია და რიგრიგობით საწოლზე გადავფინე. ვაითუ, ოთხივე დამიწუნოს, მერე? დამიწუნებს და საერთოდ არ წავალ… ყველაზე მარტივი გამოსავალია. აბა, ახალ საიდან მოვუტანო მისი მოწონებული კაბა, ხომ არ დავუხატავ?

ჯერ შორიდან შეავლო ყველას თვალი, მერე ახლოს მივიდა და შავი ფერის თხელი ატლასის, თავისივე ფოთლებით მოჩითული გრძელი კაბა შეარჩია, რომელიც ბებიამ გამომიგზავნა დაბადების დღეზე და რომელიც ერთხელაც არ ჩამიცვამს.

ნიკამ საკიდარს ხელი დაავლო და მასზე ჩამოცმული სამოსი სახესთან ისე ახლოს მომიტანა, ხელის ზურგით ლოყაზე შემეხო. ჟრუანტელმა მომიცვა. შეხება იმდენად სასიამოვნო აღმოჩნდა, მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი.

_ როგორ ფიქრობ, ლოლა, ეს სილამაზე რომ ჩაიცვა ამ საღამოს, რა ხასიათზე დადგებიან იქ მყოფი ნახევრად გახდილი ქალები?

_ ე-ეს? _ დავიბენი, _ არ ვიცი… შავს საერთოდ იშვიათად ვატარებ, ამიტომ…

_ ჰოდა, სცადე. შენი თმის ფერს ძალიან მოუხდება. დამიჯერე, ზედგამოჭრილია შენი სხეულისთვის… უ-ზა-დო სხეულისთვის, _ დამარცვლით დააყოლა.

_ კარგი.

_ თუ არ ჩაიცვამდი, რატომ იყიდე? _ მოულოდნელად დაინტერესდა.

_ მე არ მიყიდია, დაბადების დღეზე მაჩუქეს…

_ ვინ, თუ საიდუმლო არ არის?

_ ბებიამ.

_ ოოო! ყოჩაღ, ბებოს! არაჩვეულებრივი გემოვნება ჰქონია! უფრო სწორად, მე და ბებიაშენს ერთნაირი გემოვნება გვქონია, _ ხმამაღლა გაიცინა.

მის სიცილს ღიმილი შევაგებე.

_ რამდენი დრო დაგჭირდება მოსამზადებლად?

_ ერთი საათი ალბათ.

_ ორმოცი წუთი!

_ რას ამბობ! ოც წუთში რას მოვასწრებ?! თმაც დასავარცხნი მაქვს.

_ შეეშვი თმას, აიწიე და დაიმაგრე, სულაც არ სჭირდება დავარცხნა.

ვერაფერში ვეწინააღმდეგებოდი. დაპროგრამებულივით ყველაფერში ვეთანხმებოდი, რასაც მოითხოვდა. სანამ რამეს მოვიმოქმედებდი, უეცრად მომეჭრა, წელზე ხელი მძლავრად მომხვია და ისე ახლოს მიმიზიდა, დავინახე, როგორ უფეთქავდა ყელზე ძარღვი. ნიკას სხეულის სიმხურვალე და ძვირად ღირებული სუნამოს არომატი ცხვირში გამაბრუებლად მიღიტინებდა. მისი გამუქებული ნაცრისფერი თვალები დაჟინებით სწავლობდნენ ჩემს სახეს.

_ მაშინ გავიშრობ მაინც… _ ნერწყვგამშრალმა რის ვაივაგლახით ჩავილუღლუღე.

შეუმჩნევლად ჩაიღიმა, ნელა, ძალიან ნელა. მეორე ხელი თმაში შემიცურა და ჩემი აბრეშუმივით რბილი კულულები თითებშუა გაატარა. სულმოუთქმელად ველოდებოდი, როდის მაკოცებდა, მაგრამ ამჯერად ამის სიამოვნება არ მომანიჭა, თუმცა მისი ხორხის «აღმავალ-დაღმავალ» მოძრაობას რომ დავაკვირდი, აშკარად შევნიშნე, უზარმაზარი ნერწყვი როგორ გადააგორა.