20 ნოემბერი. კვირა. საღამო.

ტასო ლევანთნ დარჩა და მთელი დღე უვლიდა. საღამოს ტასო მაქსიმესთან და ელენესთან ერთად მაღაზიაში წავიდა და ლევანისთვის იყიდა საჭმელი. იცოდა არ შეჭმდა , მაგრამ მაინც იყიდა და ისევ ლევანთან ავიდა.

ელენე და მაქსიმე დაღლილები მიდოდნენ სახლში. ლევანთან ახლოს ცხოვრობდნენ და მანქანა არ ჭირდებოდათ. თან ლევანის მკურნალობაზე ლაპარაკობდნენ.

- მაქს.. ლევანს ელაპარაკე გუშინ?
- კი. - ღრმად ჩაისუნთქა.
- მერე? - ელენე მიხვდა ,რომ მაქსიმეს ლაპარაკი უშედეგო იყო მაგრამ მაინც ეკითხებოდა..
- შენი აზრით? .. უნდა რომ თავი დაანებოს , მაგრამ არ მომყვება საავადმყოფოში.
- და რა უნდა ვქნათ?
- კიდევ ვცდი. ნახავ , დავარწმუნებ.
- კარგი. მიყვარხარ. - ელენე თითისწვერებზე აიწია და მაქსიმეს ყელში აკოცა.
- მეც მიყვარხარ!
- აუ დავიღალე რა.
- ძალიან თუ ისე რა.
- ძალიან.
- ხელში აგიყვან და სიე წაგიყვან. - პასუხს არც დაელოდა მაქსიმე და ელენე ხელში აიყვანა. თან კოცნიდა და ელენეც ფართხალებდა.
- დამსვიიი ... გაგიჟდი შენ?!
- შენ რო დაგინახე გავგიჟდებოდი აბა რას ვიზამდი.
- აფერისტოოო! - თან იცინოდა.
- არ ვარ აფერისტი..
- როგირი აფერისტიი ხარრ...
- ხოდა იარე ფეხით. - ელენე ჩამოსვა და მობუზულმა გზა სწრაფი ნაბიჯებით გააგრძელა.
- გამიბრაზდი? - მაქსიმე ხმას არ სცემდა..
- კარგი დამელოდე.
- მაქსიმე გაჩერდა და ელენეს დაელოდა. როცა ელენე მიაუახლოვდა და ხელის ჩაჭიდება დააპირა მაქსი გაიქცა და სიცილით ლამის იყო მუცელი ატკიებოდა.
- ვაიმე რა საზიზღარი ხარრ.. ელნე გაჩერდა და როგორც ტავიდან მოდიოდა ისევ იმ ტემპით განაგრძო სიარული.


ტასომ პარკები სამზარეულოში შეიტანა და თან უნდოდა რამე მოემზადებინა , მაგრამ რაღაც ხმები გაიგო და შეშინებული ლევნის ოთახში შევიდა. როცა დაინახა, რომ ლევანს გათიშულს ეძინა, დამშვიდდა და გაეღიმა.. უკან ჩავიდა გაზზე წყალი დაადგა და ისევ ლევანთან შევიდა. ფეხსაცმელები რომ გაიხადა ერთი ცალი ხმაურიანად დაეცა იატაკზე და ტასომაც თვალები დახუჭა და სახე მოჭმუჭნა. არუნდოდა ლევანი გაეღვიძებინა. ლევანს რეაქცია არ ჰქონია ხმაურზე და ტასოც ფრთხილად მიუწვა გვერდით... მოეფერა და თმაზე დაუწყო თამაში. ლევანის ხელი აწია , მიიწია მისკენ და ტავის მხარზე გადაიდო. ხლები მოხვია და დაძინება სცადა. როცალევანს ყელში აკოცა , ლევანს დააჟრიალდა და ტასოს ტუჩებზე ხელი მიაფარა.

- რატო გამაღვიძეე?! - ტასოს ესიამოვნა ლევანის ახალ გაღვიძებული ხმა და გაეღიმა, შემდეგ დასერიოზულდა და ბოდიში მოუხადა..
- საჭმელი უნდა გაგიკეთო..
- ვერ შევჭამ.
- რასქვია ვერ შეჭამ.. დავიწყე კეთება და... - გაახსენდა , რომ წყალი დატოვა გაზზე და ვაიმეს ძახილით გადაუარა ლევანს..
- რამოხდა?
- ვაიმეე ... ჯანდაბა! - სამზარეულოში შევარდა და გაზი გამორთო.


ლევანი ძლივს ადგა და ტასოსთან შევიდა. ხელები წელზე მოხვია , შემოატრიალა და აკოცა.

- ამაზე ნერვიულობდი? თავი დაანებე და ჩემთან წამოდი.
- აუ შენი ბრალია რო გავაფუჭე ქვაბი..! შეხედეე.!
- ანასტასია... მე მეძინა და რა ჩემი ბრალია?!
- აუჰ ... ვისთვის ვაკეთებდი ამას მე?
- ძილი შენც გაკლია.
- არ მეცინება.
- არვიცი რა დავაშავე , მაგრამ ბოდიში.. მეც მოგეხმარები. რა გავაკეთო?
- აი ის დიდი კოვზი როა ზემოთ.. ჩამომიღე... ვერ მივწვდი. ან მანდ რაუნდა?!
- მერავიცი.. - ხელი მაღლა აწია და კოვზი ჩამოიღო.. თან სხვა კოვზებიც თავზე დაეყარა..
- ვაიმეე... წადი დაჯექი და არაფერი არ გააკეთო!
- მოიცადე მივალაგებ.. არ ინერვიოლო.
- რას მიალაგებ .. ჯობია თავის ადგილზე დავდო. წადი მეთქი და აქ არ შემოხვიდე. - ხელი ჰკრა და კარები მოუჯახუნა.
- აუ ნახე რა.. კარგი აქ ვიქნები ...


21 ნოემბერი. ორშაბათი. დილა. 9:20

ლევანი ადგა.. ტასოს ეძებდა და მიხვდა , რომ დღეს ტასო ლექციაზე იქნებოდა. თან გაუხარდა და თან ეწყინა ტასოს აქ არ ყოფნა. საძინელებლში დაბრუნდა და წამლების ყუთიდან ნარკოტიკები გადმოყარა. ორი აბი გადაყლაპა და ცოტახანში გაითიშა. მოწყდა რეალურ ცხოვრებას და ხალხის გარემოცვაში ... ძალიან შორს მოხვდა.. მაქსიმეს სახე დაინახა ... გაღიმებული, ბაბთას უკეთებდა ყელზე.. გარშემო ლევანის მეგობარი ბიჭები სვამდნენ შამპანურს..

- მზად ხარ? - მაქსიმე ლევანს ძალიან უცნაურად უცინოდა.
- კი .. ან არა.. კი მზად ვარ! - თითონაც გაეღიმა.

ტასოს სახლთან გააჩერეს მანქანა და დიდი ვარდების თაიგულით პირველი ლევანი შეუშვეს ტასოს სახლში... ტასოს დანახვაზე ლევანს თვალები გაუდიდდა და ჩაეცინა.. თეთრ კაბაში , რომ დაინახა ძალიან ესიამოვნა... ასეთი ლამაზი ჯერ არ უნახავს.. თავიდან ბოლომდე აათვალიერ - ჩამოათვალიერა და ტასოს მიუახლოვდა.. მთელი სხეულით კანკალებდა ლევანი ... მითუმეტეს მაშინ როცა ტასომ მიხი ხელი დაიჭირა. სულ ტასოს უყურებდა .. ტასოს თმები მაღლა ჰქონდა აწეული და ხელოვნური ტეთრი ყვავილი ჰქონდა ჩარჭობილი. მის მწვანე თვალებს ეს სადა მაკიაჟი ძალიან უხდებოდა.. კაბა ლამაზი ბისერებით იყო გაწყობილ იდა უკან დიდი შლეიფი ქონდა.

ორ წამში ეკლესიაში მოხვდნენ და მამაოს ლოცვას უსმენდნენ .. სანთლებით ხელში.. ლევანი მაინც ტასოს უყურებდა.. ტასოს ხელი მუცელზე ედო და მის პატარას ეფერებოდა.

სულ ცოტახანში ის და ტასო რესტორნის შესასვლელთან იდგნენ ხელჩაკიდებულები... ყველაფერმა უცებ ჩაიარა ... მათი ცეკვის დრო , რომ მოვიდა დამშვიდებული ლევანი ისევ ანერვიულდა, მაგრამ ტასო მაინც გაიყვანა ტანგოს საცეკვაოდ. ტასოს ხელს ძლივს კიდებდა ... ეშინოდა რამე არ დაეშავებინა შემთხვევით ასეთი ლამაზი კაბისთვის ... მისი შვილისთვის ან ტასოსთვის.
უცებ მაქსიმეს ხელის შეხება იგრძნო და არესიამოვნა როგორც გააჟანღარა ცეკვის დროს...

- მაქსიმე რა მოგივიდა?
- ლევან გამოფხიზლდი!!!
- რასაკეთებ?
- ლევაააანნნ !!!


ლევანმა თვალებ იგაახილა დ აისევ მაქსიმეს სახე დაინახა , მაგრამ მომღიმარი აღარ...