- ამ შუაღამისას ნეტა ვინ იდიოტია, კარი რომ ჩამომიღო?
გაბრაზებული ავდექი საწოლიდან, ხალათი შემოვიცვი და თმაზე ხელი გადავისვი, ცოტა რომ დამელაგებინა, შუქი ავანთე და საათს შევხედე, შუაღამის 4 საათი სრულდებოდა, კარზე ბრახუნი ისევ გაგრძელდა.
- ვინ არის? (ხმა არ ამოუღია ამიტომ ისევ ვიკითხე ცოტა შეშინებულმა ) ვინ არის?
- ამ შუაღამე ჩემს მეტი ვინ იქნება? გააღე რა მალე...
ხმა მამაკაცს ეკუთვნოდა რომელიც აშკარად ნასვამი იყო, ამან უარესად დამძაბა და შემაშინა, გარეთ შუქიც არ აინთო რომ დამენახა ვინ იყო, სახლშიც მარტო ვცხოვრობ, არა რაა ვინმე ნათესავი მაინც ცხოვრობდეს ჩემთან, ამ ბინაში ახალი გადმოსული ვარ, ჯერ მეც არ ვარ ბინას შეჩვეული და ახლა ვიღაც მთვრალი კაცი კარის გაღებას მთხოვს...
- დიდი ბოდიშით მაგრამ აშკარად შეგშალათ მისამართი, კარის გაღებას არ ვაპირებ ასე რომ მიბრძანდით აქედან.
- ნინო არ მაქ საღადაოდ საქმე, გააღე მალე, გავიყინე.
- ნინო აქ არავინ არ ცხოვრობს ბატონო, 1 კვირაა ამ ბინაში მე ვცხოვრობ და რამდენადაც მახსოვს არც მეპატრონეს ერქვა ნინო. გთხოვთ მიბრძანდით თორემ დახმარებას გამოვიძახებ.
- რა დახმარება გაგიჟდი? რა გჭირს გოგო მაო ვარ. იმ დ... მ... სახლში არ მინდა მისვლა ხო გელაპარაკე უკვე?
- აღარ გავიმეორებ მიბრძანდით აქედან, არავითარ მაოს არ ვიცნობ, არც მე ვარ ნინო და არც ჩემთან დაგირეკავთ. გადაურეკეთ ისევ და მისამართი გაარკვიეთ.
ტელეფონი გაანათა და აშკარად დარეკვას ცდილობდა. ცოტა ხანში გინების ხმა გავიგე.
- ამის დედაც. ანგარიში აღარ მაქვს. დამეხმარეთ რააა.
- ნომერი მითხარით, მე დავურეკავ ვეტყვი მისამართს და მოგაკითხავენ.
ნომერი მიკარნახა და მითხრა რომ ნინოს უნდა დავლაპარაკებოდი, ბევრი ბოდიშები და მადლობებიც მოაყოლა.
- გამარჯობათ, ნინოს ველაპარაკები?
- დიახ, რომელი ხარ?
- მე არ მიცნობთ, ბოდიშით ამ დროს რომ გაწუხებთ, ვინმე მაოს იცნობთ?
- კი როგორ არა, სადაა? რა დაემართა?
- დამშვიდდით კარგადაა არაფერი მოსვლია, უბრალოდ მისამართი აერია და ცოტახანში ალბათ კარს ჩამომიღებდა, შეგიძლიათ მოაკითხოთ?
- ვაიმე, ძალიან დიდი ბოდიშით რაა, მოვაკითხავ აბა რას ვიზავ, მისამართი მითხარით. მისამართი სრულად ვუკარნახე.
- 2 წუთში მანდ ვარ, მე ერთი სართულით ზევით ვცხოვრობ, ახლავე მოვდივარ.
- კარგით... (ყურმილი გავთიშე და კარს იქით მდგარ მამაკაცს გავძახე). უკვე მოდის თურმე ერთი სართულით ზემოთ უნდა ასულიყავით. (ხმა აღარ გაუცია, ამან გამაკვირვა რადგან წასვლის ხმა არ გამიგია, კარს ვერ გავაღებდი, ამიტომ ისევ იმ გოგოს დაველოდე და არც დააყოვნა ზემოდან ჩამოლასლასდა ვიღაც, უცბად მისი ხმა გავიგე.)
- მაოოო, მაო რა გჭირს თვალი გაახილე მაოოო, გთხოვ ნუ მაშინებ . (ამის გაგონებაზე ინსტიქტურად გავაღე კარი და ჩაბნელებული კოლიდორი გავანათე. მაო კარს მოყუდებული მჯდარა ძირს და როგორც კი კარი გავაღე უკან გადმოვარდა, რასაც ჩემი ყვირილი მოყვა, სამაგიეროდ მაო ცოტა მოფხიზლდა.)
- ამდენი რამ დაგალევინა? ნორმალური ხარ შენ საერთოდ? რატო არ ფიქრობ ჩემზე? ან მშობლებზე? დროზე ადექი ფეხზე და სახლში წამოდი, ეს გოგოც როგორ შევაწუხეთ.
ამ დროსღა ამომხედა ნინომ, რომელიც ანერვიულებული სახის მიუხედავად საკმაოდ ლამაზი იყო. მაოს სახეზე ფერი არ ედო. აშკარად ვერ ხვდებოდა სად იყო ან ვინები ვიყავით და ისევ ძილს მისცა თავი.
- მოდი სახლში შემოვიყვანოთ ცოტახნით მგონი ცუდადაა. (ვუთხარი უცნობ ნინოს რაზეც შეწუხდა) - არა ჩემო კარგო როგორ შეგაწუხებ ასე, ისედაც გაგიტეხეთ ღამე, როგორმე ,,ავიტან“ სახლამდე.
- მოდი ჯერ აქ ,,შემოვიტანოთ“ როგორმე, ცოტა მოვაფხიზლოთ და მერე აიყვანე სახლში. (გაეღიმა ჩემს ნათქვამზე და მეც გავუღიმე. ისევ ბოდიშები მიხადა და ღიმილით დავამშვიდე. მერე როგორღაც ამხელა გალეშილი კაცი, ორმა გალეულმა გოგომ შემოვიტანეთ სახლში და დივანზე მივაწვინეთ)
- ნაბეღლავი უნდა მქონდეს სახლში ვნახავ, ცოტა დაეხმარება გამოფხიზლებაში.
- ვაიმე როგორ შეგაწუხეთ, ამას ცხოვრებაში არ ვაპატიებ, ჯერ მეც არ გიცნობთ წესივრად და უკვე პრობლემას გიქმნით.
- როგორ გეკადრება? მეზობლები ვართ ბოლო-ბოლო, ასე რომ ერთმანეთის იმედი ხო უნდა გვქონდეს? (გავუღიმე და სამზარეულოსკენ წავედი, ნაბეღლავი ჭიქაში დავუსხი და გამოვიტანე, ბევრჯელ ვცადეთ მისი გაღვიძება, მაგრამ არაფერი არ გამოგვივიდა. ბოლოს ვერაფერს რომ ვერ გავხდით, საბანი მივაფარე და ჩვენ სამზარეულოში გავედით ყავისთვის.)
- ხო მართლა მე ანი მქვია.
- უხ, სულ დამავიწყდა გაგცნობოდი. მე ნინი ვარ, ეს გადარეული კიდე ჩემი ძმაა, მერაბი ქვია მაგრამ მუდამ მაოს ვეძახით ყველა. ბევრი პრობლემები აქვს და ასეთ დღეში ამიტომაა თორე ზოგადად დალევა არ უყვარდა.
- არაა ახსნა საჭირო, მოდი ყავა დავლიოთ და სანამ ნაბახუსევი შეაწუხებს მაოს ჩვენ ერთმანეთი გავიცნოთ
- მარტო ცხოვრობ?
- კი, მშობლები არ მყავს, 19 წლამდე დეიდასთან გავიზარდე, ბევრი ვეცადე და დამოუკიდებელი ცხოვრება ვისწავლე. 23 წლის რომ გავხდი ცალკე გადავედი საცხოვრებლად, რომელიც მიზეზების გამო დავცალე და 1კვირის უკან ეს ბინა ვიყიდე.
- ძალიან ვწუხვარ მშობლების გამო, თუმცა ძალიან მიხარია შენი აქ გადმოსვლა. რამდენი წლის ხარ?
- 25 ვხდები დაახლოებით 2 თვეში, შენ?
- მე პატარა ვარ შედარებით, 23 ვხდები თითქმის თვენახევარში. ჩემი ძმა კი 28 წლისაა. რას საქმიანობ?
- ვმუშაობ. ექთანი ვარ ინგოროყვას კლინიკაში,შენ?
- ვა რა მაგარია? 24 წლის გოგოს უკვე გაქ შენი ადგილი ცხოვრებაში. მე ვსწავლობ უცხო ენებზე წელს ვამთავრებ.
- შენც მარტო ცხოვრობ?
- არა მე მშობლებთან ერთად ვცხოვრობ, მაგრამ ახლა სოფელში არიან წასულები. მამას იქ უყვარს ყოფნა, მამიკო თითქმის არ ჩამოდის აქეთ, ამიტომ რაც თავი მახსოვს ჩვენს ოჯახში მაო იყო მამაც, ძმაც და ოჯახის უფროსიც, სანამ ის გომოჩმდებოდა მის ცხოვრებაში ვის გამოცაა ახლა ასე. თუმცა დიდად მაინც არ შეიცვალა ჩვენს მიმართ, უფრო საკუთარ თავთან შეიცვალა და ჩაიკეტა. კაი ამაზე არ გვინდა საუბარი თორე მომკლავს. ნეტა როდის გაიღვიძებს? მთელი ღამეა ჯერ ველოდები და ახლა ვყარაულობ.
- მოდი ასე ვქნათ, წავიდეთ ჩვენც დავწვეთ და როცა გაიღვიძებს გაიღვიძოს.
- უი რას ამბობ მთელ ღამეს აქ ხომ არ გავათევთ?
- არაა, ჩვენც დავიძინებთ. მიდი შენი სახლის კარი ჩაკეტე და ჩამოდი, ამის გაღვიძებას მაინც ვერ შევძლებთ ასე მგონია.
- არ ვიცი შენი ვალიდან ოდესმე თუ ამოვალ. დიდი მადლობა.
- მადლობა მაოს აქ სათქმელი შენ რა შუაში ხარ?
- იმედია რო გამოფხიზლდება და მიხვდება სადაა არ მომკლავს.
- ასეთი ცუდი ხასიათი აქვს?
- ეჰ, ამისას რას გაიგებს კაცი ისეთი რთული გახდა. კაი წავალ ჩავკეტავ კარს და ახლავე ჩამოვალ.
- კაი, მალე მოდი.
ნინი როგორც კი გავიდა მე მაოს დავხედე, იმდენად ტკბილად ეძინა, გამეღიმა და საკუთარი თავით ვიამაყე, ასე რომ მოვიქეცი. მართალია სრულიად უცხო ხალხი შემოვიყვანე სახლში, მაგრამ რატომღაც ვენდე ორივეს. შავგვრემანი საკმაოდ სიმპათიური ბიჭი იწვა ჩემს დივანზე, თმა უაზროდ აბურძგვნოდა. წვერი მოზრდოდა, კისერთან სვირინგი უჩანდა, მაგრამ ვერ ვხედავდი რა იყო. მერე ხელს დავხედე და იეროგრიფებით ეწერა რაღაც, იდაყვიდან მაჯამდე. ამასობაში კარის ხმა გავიგე და ნინის გავხედე.
- მოვედი.
- წამო ჩემს ოთახში დაწექი შენც, საკმაოდ დიდი საწოლი მაქ და დავეტევით. (გავუღიმე და ოთახში შევედით, კარი ღია დავტოვეთ რომ ხმა გაგვეგო. ხვალ შაბათია და კიდევ კარგი არ ვმუშაობ. დავწექით თუ არა მალევე ჩაგვეძინა.)

*************
- ვახ, თავი როგორ მისკდება... აუ ნაბეღლავი მინდა. (თვალის გაუხელად ვლაპარაკობდი, ნინისთვის უნდა დამეძახა და ოდნავ გახელილი თვალით გვერდით მდგარი ნაბეღლავი დავინახე. ღმერთს ნინის არსებობისთვის მადლობა გადავუხადე და ნაბეღლავს ვწვდი. ერთი ამოსუნთქვით ჩავცალე ნახევრამდე და თვალი გავახილე. ფეთიანივით დავიწყე თვალების ტრიალი სახლი რომ არ მეცნო, ფეხზე წამოვხტი და კიდევ მიმოვიხედე. ვეცადე მაგრამ წინა ღამიდან კლუბის მეტი ვერაფერი გავიხსენე. ორივე ხელი თავზე მოვიკიდე თითქოს მინდოდა გამეხსენებინა რამე მაგრამ ამაოდ. მერე ღია ოთახისკენ შევიხედე ჩუმად, 2 ვიღაც იწვა და ეძინა. ორივე ზურგით იწვა. ჩუმად შევედი ოთახში და ნინის დანახვისას თავი სამოთხეში მეგონა. ჩუმად გავაღვიძე და ჩურჩულით ვკითხე.)
- სად ვართ?
ნინიმ იმ მეორესკენ გაიხედა და ტუჩებზე თითი აიფარა რომ გავეჩუმებინე, ძალიან ფრთხილად წამოდგა და იქვე დადებულ ბლოკნოტიდან ფურცცელი ამოხია. მე ჩუმად ვუყურებდი ყველაფერს და ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. წერილს უწერდა ვიღაცას. ,, უზომოდ დიდი მადლობა ანი წუხანდელი დახმარებისთვის, მაომ გაიღვიძა და სახლში ავედით, შენი გაღვიძება არ მინდოდა, შემეხმიანე როცა გაიღვიძებ." უფრო დავიბენი, ნინიმ თვალები მიბრიალა და გასასვლელისკენ მანიშნა. ნაბეღლავს ხელი დავავლე და გავედი. როგორც კი კარი გამოხურა შემომბღვირა.
- მაგრად დაგერ.ა მაო. ჯერ სახლში ავიდეთ! სულ გარეკე შენ ამ ბოლოს და ვატყობ მეც უნდა გავრეკო რომ იქნებ გონებაზე მოხვიდე.
- სად ვიყავით?
- ჯერ შხაპი მიიღე რას გავხარ. მაგარ ყავას გაგიკეთებ და მერე მე ვიცი...
ხმა აღარ ამოვიღე, მივხვდი რომ ამჯერად ნეტანი მომივიდა და დავემორჩილე. ერთი სართულით რომ ავედით, კი ვიფიქრე რაღაც მაგრამ იმდენად შემრცხვა წარმოდგენილის ფიქრი შევწყვიტე. აბაზანამ გომაფხიზლა, ნინიმ ცხელი ყავა დამახვედრა და ისეთი სახით მიყურებდა თავი შემეცოდა. ყველაფერი მომიყვა და თან მეჩხუბებოდა. ჩემგან მარტო: ,,კაიიი," ,,ღადაობ?" ,,აუ რა ტეხავს," ,,ფუ ჩემი" ისმოდა. თავი ჩავღუნე და ფიქრი დავიწყე როგორ უნდა შემეხედა იმ გოგოსთვის.
- ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ მაო, მაგდენი რამ დაგალევინა?
- ისე გამაჭედინა იმ დ... მ... ვეღარ გავაკონტროლე რამდენს ვსვავდი, თან მოსაწევი მივაყოლე და შედეგს კი ხედავ შენც.
- მერე საამაყოა შენი საქციელი? საეროდ ვეღარ გცნობ მაო, ის მაო მომენატრა რომელიც გვიფრთხილდებოდა მე და დედას, ჩემი მეგობარი იყო , მამობას და ძმობას ერთად მიწევდა და მისი ღიმილი მთელ სამყაროს მერჩივნა, ის მაო მენატრება ვისთან ხუმრობაც შეიძლებოდა და შენნაინი ჯმუხი სახით არ მოძრაობდა. ან ეგ სვირინგები როდის გაიკეთე? თუმცა რა მიკვირს? სადაც მოსაწევზე შეჯექი და ბოლოს ნორმალურად 3 თვის უკან გნახე არც ეგაა გასაკვირი. ან საერთოდ ვინ ხარ მაო ვინ?? ჩემი ძმა მინდა გესმის? რას გაჩუმებულხარ? არაფერი გაქ სათქმელი ხო?
სიგარეტს ვეწეოდი და გაჩუმებული ვუსმენდი ნინის, ვიცოდი რომ გამართლება არ ქონდა ჩემს საქციელს. ამ დროს კარი გაიღო და ვიღაც თვალში საცემი ლამაზი გოგო შემოვიდა, გამხდარი გრძელი გაშლილი თმით, შავგრემანი რომელიც საკმაოდ ეშხიანი ჩანდა, ლოყები საყვარლად ჰქონდა აწითლებული და იღიმოდა, მწვანე თვალები მომანათა რომელიც საკმაოდ ღრმა ჩანდა, ისეთი წმინდა და კრიალაიყო, რომ რო არა მისი მიმზიდველი ტანი მის თვალებში ჩავიძირებოდი, მზერა ტანზე გადავიტანე, ნაცრისფერი სპორტულები ეცვა და ხელში ჩემი ტელეფონი და საფულე ეჭირა.
- დიდი ბოდიშით, ხელის შეშლა არ მინდოდა, უბრალოდ ესენი დაგრჩენიათ ჩემთან და ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავს.
- რას ამბობ ანი შემოდი, შენ რა გაქ საბოდიშო? საბოდიშო მაოს აქვს წუხანდელისთვის.
გონებამ გადახარშა რომ ეს ეშხიანი ანგელოზი, სწორედ ის გოგო იყო, ვისიც უზომოდ მრცხვენოდა, დაბნეულმა ტელეფონი და საფულე გამოვართვი, გარეთ გამოვვარდი ისე რომ ხმა აღარ ამომიღია, კარი გამოვიხურე და მივხვდი რომ კიდევ ერთი უაზრობა გავაკეთე. მადლობაც კი არ გადავუხადე, მიბრუნება მინდოდა მაგრამ ჩემმა სიამაყემ უკან არ მიმაბრუნა და კიბეები სწრაფად ჩავირბინე. ტელეფონი ისევ ამღერდა დავხედე და სალომე იყო. ყელში ისეთი ბრაზი მომაწვა, მინდოდა კედელზე მიმენარცხებინა ტელეფონი რომ მისი ნომერი აღარ დამენახა, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა. ტაქსი გავაჩერე და ლაშასთან წავედი. ისიც მაგარი მთვრალი იქნება გუშინდელის მერე.

**********************************

კიბეებზე ავდიოდი ნინის ყვირილი რომ შემომესმა, მომერიდა და უკან გამოვბრუნდი, მაგრამ ტელეფონი ისევ ამღერდა და უკან ავბრუნდი. კარი რომ შევაღე მაო დაჩაგრული ბავშვივით იდგა და სიგარეტს ეწეოდა. მეგონა ბოდიშს მომიხდიდა ან გამეცნობოდა მაინც, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, კარი ისე გაიჯახუნა აქეთ მეგონა თავი დამნაშავე.
- მგონი ძალიან ცუდ დროს მოვედი ხო? უბრალოდ ტელეფონი არ ჩუმდებოდა და...
- არ გრცხვენია ანი? ეგ უარესის ღირსია დამაცადოს ჯერ არ დამიმთავრებია მაგასთან, ან ეს გავარდნა რა იყო. ეტყობა შენი შერცხვა. (პირზე ხელი აიფარა და ისე გაიცინა, მეც ზრდილობის გამო გავიცინე და ავყევი ხუმრობაში)
- ხო ისეთი სახე ქონდა, აშკარად მიხვდა ვინ ვარ და მოერიდა.
- მოდი ყავა დავლიოთ, ხო გინდა?
- კი სიამოვნებით...
ყავას ვსვავდით და ვცდილობდით უკეთ გავცნობოდით ერთმანეთს.
- აბა მომიყევი შენზე რამე რო უკეთ გავიცნო ის ადამიანი ვინც ჩემი ძმა გააწითლა. (ისევ სიცილით მითხრა როცა ყავა და შოკოლადები დააწყო მაგიდაზე)
- რავიცი რა მოგიყვე? მკითხე და გიპასუხებ
- ნუ შენნაირი გოგო მარტო ვერ ივლის თბილისის ქუჩებში და ამიტომ სიყვარულზე მომიყევი.
- შენ წარმოიდგინე და მარტო სიარული უფრო უკეთ გამომდის ვიდრე წყვილთან ერთად
- ანუუ?
- ანუ არავინ არ მყავს უკვე კაი ხანია
- ანუ გყავდა ხო?
- კი რათქმაუნდა სადღაც 7 წელი მიყვარდა
- 7 ??? და ერთად რატო არ ხართ?
- იმიტო რომ დედამისის შერჩეული გოგო ყავს ახლა ცოლად, რომელიც ორსულადაა.
- უიი, ბოდიში თუ გინდა არ ვილაპარაკოთ მაგაზე
- ეგ ჩემთვის უკვე მოშუშებული იარებია, ასე რომ საჭორაოდ გამოდგება ეს თემა (სიცილით ვუთხარი, პირველი ადამიანია ნინი რომელთანაც გადავეყვიტე იმ გრძნობაზე მელაპარაკა რომელმაც წლების მანძილზე დამტანჯა.)
- ხოდა მაშინ სულ თავიდან დაიწყე როდის შეგიყვარდა?
- ბავშობიდან ერთად ვიზრდებიდით, ერთ უბანში ვცხოვრობდით. მის დასთან ვდაქალობდი, ოჯახთანაც ძალიან ახლო და მეგობრული ურთიერთობა მქონდა. 16 წლის რომ გავხდი მაშინ დამითანხმა ნიკამ ურთიერთობაზე და მას შემდეგ შეყვარებულებად ვითვლებოდით, როცა სერიოზულ ურთიერთობაზე გადავედით და დედამისი მიხვდა რომ ბავშურად არ ვიყავით ერთმანეთთან, არამედ მართლა გვქონდა გრძნობა რომელიც ძალიან ღრმა იყო, გაგიჟდა და გადაირია ობოლ გოგოს ჩემს ოჯახში არ შემოვიყვანო.
- რამდენი წლის იყავი მაშინ?
- 19. იმდენად შემელახა თავმოყვარეობა მაგ სიტყვებით, რომ ნიკას დანახვა აღარ მინდოდა. მერე ნიკამ დაიწყო სახლში გაჭედვები რომ დავშორდი და დედამისს დაუპირისპირდა, მაგრამ უარესი მოხდა, ჯერ ჩემთან ამოვიდა სახლში და მომთხოვა ნიკასთვის მეთქვა რომ აღარ მიყვარდა, ამაზე უარი რომ განვუცხადე, მთელ სამეზიბლოში დამიყარეს ხმები დედამისმა და თავის დაქალმა რომელიც მეზობლად ცხოვრობს, რომ ნიკას თავგზას ვუბნევდი და ოჯახს ვაძულებდი. ამის მერე გადავწყვიტე ცალკე ცხოვრება. ქირას დეიდა და ბიძა მიხდიდნენ. მას შემდეგ რაც ნიკამ გაიგო ჩემი სხვაგან ცხოვრების ამბავი უარეს ზომებს მიმართა და სახლიდან წამოვიდა.
- ყოჩაღ მის კაცობას... მაგრამ სად წავიდა? ან როგორ?
- ხელობაზე მუშაობდა და საკმაო შემოსავალი ქონდა, ამიტომ ისიც ქირით გადავიდა.
- და თუ მაგდენის თავი ქონდა ცოლად რატო არ მოგიყვანა?
- საკმაოდ ბევჯერ სცადა, მაგრამ მე ვიყავი უარზე
- რატო? აღარ გიყვარდა?
- ეჰ ნინიი... საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა, მაგრამ მარტო ქმარი არაა საკმარისი რომ ბედნიერად იცხოვრო ქალმა, ამისთვის ოჯახიც საჭიროა რომელიც ჩემზე უარს ამბობდა, არ მინდოდა მუდამ წამოყვედრებული ნიკას ცოლობა, ასე იმდენი პრობლემა გაგვიჩნდებოდა რომ სიყვარული მალე მიიმალებიდა და მხოლოდ პრიბლემები დარჩებოდა.
- და ეგ ყველაფერი 19 წლის გოგომ გადახარშე?
- კი, იმიტომ რომ ძალიან შემელახა თავმოყვარეობა.
- და ცოლობა გთხოვა?
- კი თან ბევრჯელ, ერთხელ მოტაცებაც სცადა, მაგრამ როგორც დავადგინე მასზე იმდენად დიდი გავლენა მქონდა რომ ლაპარაკით დავითანხმე გადაეფიქრებინა,
- არც კი ვიცი რა გითხრა, ძალიან ძლიერი გოგო ყოფილხარ. და სხვაგან რომ გადახვედი გიპოვა?
- ჩემს მეზობლად იქირავა ბინა. ეს მე თითქმის 1 წლის მერე გავიგე, ისიც შემთხვევით შევეჩეხე უბანში და ვილაპარაკეთ მაშინ მითხრა, რომ ამ ხნის მანძილზე შორიდან მაკვირდებოდა და მისი თქმით ტკბებოდა.
- რააა? ვაიმე სისხლი გამეყინაა. შემეცოდა ის ბიჭი, რატო გაიმეტა დედამისმა მასე?
- ხო მეც შემეციდა და ურთიერთობაც აღვადგინეთ.
ამ დროს ნინის მობილურმა დარეკა:
- ბოდიში რა მაოა უნდა ვუპასუხო


************************
დაგიბრუნდით ჩემო ძვირფასებო, ძალიან ვეცდები რომ ეს ისტორიაც ისეთივე კარგი გამომივიდეს როგორიც წინა 2 ისტორია იყო, თქვენს კომენტარებსაც ველოდები როგორც ყოველთვის...