- ბოდიში რა მაოა უნდა ვუპასუხო
- მიდი რას მიხსნი.
- ხო მაო
- ის გოგო კიდე მანდაა?
- ჯერ კი, რა არის?
- აღარაფერი, კაი წავედი
- მოიცა არ გათიშო სად ხარ სახლში?
- ლაშასთან ვარ, კაი წავედი.
- აა, ხო კაი მომიკითხე და ჭკუით. მერეე?
- რაო მაგან როგორ ვარო? ( ჩემდა უნებურად დავინტერესდი მაოს მდგომარეობით)
- უფ ძმაკაცთანაა და ერთად ცდილობენ თავებს უშველონ. მერე მომიყევი რაა დავინტერესდი.
- მერე ვმალავდით ურთიერთობას, ბოლოს 23 წლის ვიყავი ოფიციალურად რომ მთხოვა ხელი და დავთანხმდი. მერე მშობლებიც მოლბნენ თითქოს, ნიკაც ოჯახში დაბრუნდა და ფულის მოგროვება დაიწყო, მაგრამ იმდენად შეიცვალა დროთა განმავლობაში ვეღარ ვცნობდი. მერე დეიდასგან გავიგე, რომ ნანას ანუ დედამისს მისთვის გოგო ყავდა შერჩეული და ის გოგოც არ იხევდა უკან, იმიტომ რომ ნიკა საკმაოდ კარგი შესახედაობის, ფულიანი ბიჭი იყო, მოკლედ გეტყვი და ისე მოხდა ამ გოგომ გონება გადაუტრიალა, ბეჭედი დავუბრუნე ნიკას და დავშორდით. 1 წელში გავიგე რომ ცოლად მოიყვანა ის გოგო. მერე ცოტახნით საერთოდ დაიკარგა მაგრამ ბოლოს სანამ აქ გადმოვიდოდი, თითქმის ყოველდღე ვხედავდი ჩემს ფანჯრებთან, მართალი ნათქვამია სიყვარულიდან სიძულვილამდე ერთი ნაბიჯიაო და სწორედ ეგ ნაბიჯი გადავდგი, როცა გავიგე რომ ცოლი მოიყვანა, იმიტომ რომ შემზიზღდა. სადღაც გაქრა ის სიყვარული რომელსაც ყოველ ღამით ვგლოვობდი და არავის ვეუბნეოდი ამის შესახებ. სადღაც გაქრა ის გრძნობა რომელიც მეგონა სიცოცხლის ბოლო ამოსუნთქვამდე გაგვყვებოდა. ბოლოს სხვა რომ ვეღარაფერი მოვიფიქრე საცხოვრებელი შევიცვალე ისევ და ახლა აქ ვარ.
- ფიქრობ რომ აქ ვერ მოგაგნებს?
- ეგ ჩემი პრობლემა აღარაა, ის ვიცი რომ მასთან აღარ მექნება აღარანაირი ურთიერთობა აღარასოდეს და მას რაც უნდა უქნია, არ უნდა გაეწირა თავი იმ სატანჯველისთვის რაც დამართა თავს, მაგრამ ეგ მე აღარ მეხება.
- მართალი ხარ, მთელი ცხოვრება მას ხომ არ შეწირავ? შენი ცხოვრება უნდა დაალაგო
- ეგ არც ისეთი იოლი არაა ნინ, თურმე სიყვარული არ არსებობს, და ყველაფერი მიჩვევა ყოფილა ახლა აღარავისკენ მიმიწევს გული, მგონია რომ ყველა გამოყენებაზეა და სიყვარული არ შეუძლიათ.
- არაა, ეგ არაა მართალი. მე და თოკოს მართლა გვიყვარს ერთმანეთი, მართალია ჯერ არ ვამხელთ მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ ეს სიყვარულია რომელსაც მუდამ სჭირდება გაღრმავება და გაფრთხილება იგივე რომ არ დაემართოს. ძალიან ბევრი რამ გადაგიტანია. ცხოვრებას იმდენი გამოცდილება მოუცია შენთვის რომ ნამდვილ განძად გაქცია.
- ეგ ნამეტანია ნინ (სიცილით ვუთხარი) მოდი ეხლა თოკოზე მომიყევი რამე.
- მაშინ იცოდე არავისთან არ უნდა გამთქვა (მანაც სიცილით მითხრა და როგორც მოყოლა დაიწყო ტელეფონმა შეაწყვეტინა საუბარი, ისევ მაო იყო.
- აუ ანი ბოდიში რა მაო და თავის ძმაკავი მოდიან და რამე უნდა გავუმზადო, თოკოზე სხვა დროს კარგი??
- კაი რა პრობლემაა, მოდი მე ჩავალ თან საქმეები მაქ და თან აღარ მინდა მაო უხერხულში ჩავაგდო ჩემი დანახვით.
ნინის დავემშვიდობე და სახლში ჩამოვედი. სახლი მივალაგე, აბაზანაში შევედი, მერე დივანზე ფეხებ მოკეცილი დავჯექი და ნოუთბუქი ჩავრთე. სამედიცინო გვერდზე შევედი როგორც ყოველთვის და ისევ გავაგრძელე ჩემი ცოდნის გაღრმავება.

**************************
1 თვე გავიდა მას შემდეგ რაც ნინი გავიცანი. იმდენად დავახლოვდით მე და ნინი რომ დღე უერთმანეთოდ ვეღარ წარმოგვედგინა. ნინიმ თავისი დაქალებიც გამაცნო რომლებიც ისეთი გიჟები აღმოჩნდნენ რომ მათთან ერთად სერიოზული ვერც მე ვიქნებოდი. როგორც კი მათი სახელები გაჟღერდებოდა სადმე იქ უკვე სასიამოვნო გრძნობა მეუფლებოდა. ნანკა და ციკო. ესენი იყვნენ ის ადამიანები რომლებიც მუდამ სიცოცხლეს მატებდნენ გარემოს. თოკოზეც მომიყვა რომელიც მისი კურსელი იყო და რომელიც ძალიან უყვარდა.
დილა ჩვეულებრივ დაიწყო, 8 საათზე ავდექი და აბაზანაში შევედი, მოვწესრიგდი, ყავა დავლიე, ჩანთა ავიღე და სამსახურში წავედი. კლინიკაში როგორც ყოველთვის ბევრი საქმე დამხვდა. დაგეგმილი და დაუგეგმავი ოპერაციები, სადაც ვესწრებოდი და მთავარ ქირურგს ვეხმარებოდი, მერე პალატების შემოვლა მევალებოდა სადაც, ყურადღება უნდა მიმექცია პაციენტების, სისტემისთვის და მათი კომფორტისთვის. მოკლედ საკმაოდ შრომატევადი სამსახური მაქვს. ცოტახნით გოგოები ყავის დასალევად დავსხედით ჩვენთვის განკუთვნილ კაბინეტში, ყავას ვაკეთებდი როცა მიმღებიდან ზარი შემოგვივიდა რომ ქალი და მცირეწლოვანი ბავშვი მოიყვანეს დაშავებულები, ავარიის შედეგად. მეც სწრაფად გავაგებინე შესაბამის ექიმს და საოპერაციოსკენ გავიქევი სადაც პაციენტები უნდა შემოეყვანათ, ყველაფერი წესრიგში უნდა დახვედროდა ექიმს. ბავშვი პატარა გოგონა იყო ისეთი ლამაზი რომ ფერია გეგონებოდათ, ღვედი არ ქონია შეკრული და ასე იმიტომ იყო დაშავებული, ხოლო ქალს უბრალოდ დაჟეჟილობები აღენიშნებოდა. ქალი პალატაში შევიყვანეთ და სისტემას ვუდგავდი როცა სხვა ექთანი შემოვიდა.
- ანი მაგას მე მივხედავ, საოპერაციოში გიბარებს ბატონი სანდრო.
- ახლავე მივდივარ. (ამ დროს ქალმაც იკითხა თავისი ანგელოზი.)
- ტასუნა სადაა? როგორაა?
- ყველაფერი კარგად იქნება გოგონა, მთავარია დამშვიდდეთ.
- მომკლავს, ნამდვილად მომკლავს მას რომ რამე დაემართოს, არ მაცოცხლებს.
ეს თქვა და ტირილი დაიწყო, მე კიდე გავბრაზდი, იმაზე კი არ წუხდა ბავშვი როგორ იყო, არამედ იმაზე რომ ვიღაც ამისთვის პასუხს მოსთხოვდა. ეკას გადავაბარე პაციენტი და გარეთ გამოვედი, საოპერაციოსკენ ავიღე გეზი, მაგრამ ნინის მოვკარი თვალი რომელიც გულამომჯდარი ტიროდა.
- ნინ რა ხდება აქ რა გინდა?
- ვაიმე ანი ჩემი ფერია, ჩემი ტასუნა როგორაა. (ცოტა დავიბენი, მაგრამ გომებამ როცა გადახარშა, ის პატარა ანგელოზი, ნინის ახლობელი იყო შემეშინდა. უკნიდან ვიღაც ჩამაფრინდა მხრებში და ჯანჯღარით მიმაბრუნა.)
- ტასო როგორაა მითხარით, რამე სერიოზულია? (ეს მაო იყო, რომელსაც სახე დაჭრილ მხეცს უგავდა და ისე მტკენდა ხელებს ვერც იაზრებდა.)
- დამშვიდდით ახლა მივდივარ მასთან და გავიგებ უფრო დაწვრილებით ყველაფერს. (ვცადე დამემშვიდებიინა ორივე მაგრამ ამაოდ, მაომ ხელი გამიშვა და კედელს ისეთი ინერციით გაუქანა მუშტი წამებში სისხლმა იწყო დენა. თან იგინებოდა და თან სალომეს მიმართ იმუქრებოდა. ნინის მივუბრუნდი და ჩემი ვარაუდების განსამტკიცებლად ვკითხე.)
- ნინ ვინაა ის ბავშვი და ქალი თქვენი?
- მაოს ცოლ-შვილი არიან. გთხოვ ჩემს ტასუნას მიმიხედე ანი. (ამ დრის სხვა ექთანმა დამიძახა.)
- ანიი, საოპერაციოში გელოდებიან.
ხმა აღარ ამომიღია და საოპერაციოში წავედი. ბავშვს მარჯვანა ხელი ჰქონდა მოტეხილი და საკმაოდ ბევრი დაჟეჟილობა აღენიშნებოდა. მთელი სხეულზე ნაკაწრებით იყო სავსე. მაგრამ საბედნიეროდ მის სიცოცხლეს საფრთხე არ ემუქრებოდა. პალატაში გადავიყვანე, მის პაწაწინა ხელზე, ვენას ვეძებდი სისტემის დასადგმელად, როცა მაო შემოვარდა ოთახში. უკან კი ექთანი მოყვებოდა რომელიც სთხოვდა ცოტახანი მოეთმინა, მაგრამ როგორც კი დაინახა თვალები ცრემლებით აევსო და საწოლთან ჩაიმუხლა. ექთანს ვანიშნე, შეეშვი აზრი არ აქვსთქო და ისევ ვენას მივუბრუნდი.
- როგორაა?
- ახლა უკეთ, მაგრამ ცოტახანში უფრო უკეთ გახდება და აღარ შეგაშინებს მამიკო. თავი აწია და ჩემს გაღიმებულ სახეს მიაჩერდა,
- დიდი მადლობა,
- მე არაფერი გამიკეთებია,
- ყველაფრისთვის გიხდი მადლობას, იმ ღამით რომ დამეხმარე იმისთვისაც და ჩემი ტასუნას მზრუნველობისთვისაც.
- მაშინ მადლობა მიღებულია.
- გონებაზე რატომ არაა?
- ხელის ჩასმა იოლი არ იქნებოდა, ამიტომ ძალიან პატარა ნარკოზი გახდა საჭირო. მალე მოვა გონებაზე არ ინერვიულო. (ტასუნას გადავუსვი თმაზე ხელი და მაოს ვკითხე.)
- რამდენი წლისაა?
- 6 წლისაა. იცი რა საყვარელია? მუდამ იცინის. ნეტა იცოდე როგორ ზრუნავს ხოლმე ჩემზე. (გაღიმებული ვუსმენდი, სახე დაულაგდა, ხმა დაუთბა, ტასუნას უყურებდა ეფერებოდა და ისე ლაპარაკობდა.)
- დარწმუნებული ვარ, ფერიასავითაა. ქერა გრძელი კულულებიც ძალიან უხდება.
- ხო კარგად იქნება? (შიშით ამომხედა და უცებ მკითხა რაზეც გამეცინა.)
- სხვანაირად არც შეიძლება რომ იყოს, ძლიერი გოგოა. წამოდი გარეთ გავიდეთ, სიმშვიდე უნდა, თან ექიმი თუ გაიგებს რომ აქ ხარ მეც მომხვდება საყვედური.
- მალე შემომიშვებენ?
- როგორც კი გონებაზე მოვა, ნუ გეშინია ყურადღებას არ მოვაკლებ, ოღონდ ეხლა გავიდეთ. (ჩუმად ადგა და გარეთ გამომყვა. გარეთ იმდენი ხალხი დამხვდა კოლიდორი სავსე იყო, იქიდან გამომდინარე რომ არ შეიძლებოდა ამდენი ადამიანის აქ ყოფნა დაცვა უხსნიდა რომ უნდა წასულიყვნენ. ნინი ჩვენსკენ გამოიქცა და სწრაფად მითხრა.)
- მითხარი რომ კარგადაა გთხოვ.
- კარგადაა ნინ დამშვიდდი. ამდენი ხალხი თქვენთანაა?
- კი ნათეაავები არიან.
- მართლა არ შეიძლება აქ ამდენი ხალხის გაჩერება ნინ, ან დაბლა ჩავიდნენ ან წავიდნენ გთხოვ რა,
- დაბლა ჩავალთ. რიდის შევძლებთ მის ნახვას?
- სალომე უკვე შეგიძლიათ ნახოთ, მაგრამ ტასუნასთან ჯერ ვერ შეგიშვებთ. ყურადღებას არ მოვაკლებ არცერთს გპირდები და დამშვიდდით.
- სალომე არც მაინტერესებს, მაგისთვის მერე მოვიცლი, ჩემ ფერიას მიმიხედე გთხოვ. (უცბად მიაყარა მაომ სიტყვები ერთმაანეთს)
- არაა საჭირო ამდენჯერ თხოვნა მაო, ნუ ღელავთ. (დაბლა ჩავიდნენ, მეც ჩემი მოვალეობის შესრულებას შევუდექი. სალომეს პალატაში შევედი და სისტემა შევამოწმე.)
- არავინ მოსულა?
- კი დაბლა არიან.
- ჩემი ქმრის ნახვა მინდა
- გადავცემ აუცილებლად
- მაო ჰქვია.
- კარგი.
პალატიდან გამოვედი და ახლა ტასუნას პალატას მივაშურე რომელთანაც ექიმი იყო და სინჯავდა უკვე გონებაზე მოსულ ფერიას.
- გაიღვიძა ჩვენმა ყველაზე ლამაზმა პაციენტმა? ( სითბოთი ავავსე ხმა და ისე ვთქვი, ტასუნამ შეშინებულმა გადმომხედა, მე კი გავუღიმე და თმაზე მოვეფერე, თან ექიმს ველაპარაკებოდი.)
- ბატონო სანდრო როგორაა ეს პრინცესა?
- შესანიშნავად, ძალიან ყოჩაღი გოგოა.
- მამიკო მინდა.
- თუ ბატონი სანდრო უფლებას მომცემს, ახლავე დავუძახებ.(ისევ გავუღიმე და ექიმს შევხედე, ტასუნამაც მე მომბაძა და ექიმს მიანათა თავისი ზღვასავით თვალები.)
- თანახმა ვარ, მოჰგვარეთ ჩვენს ფერიას მამიკო.(გაიღიმა და ოთახიდან გავიდა)
- წავალ მამიკოს მოგიყვან ჩემო ლამაზო, შენ არ მოიწყინო კარგი? თავი დამიქნია და წავედი. (ქვემოთ ჩავედი და მაო მოვძებნე.)
- მაო, სალომეც გეძახის და შენი ფერიაც. შეგიძლია ნახო ორივე.
- ტასუნასთან შემიყვანე, სალომეს დანახვა არ მინდა.
- შენი ნებაა.(ზედმეტად აღარ ამომიღია ხმა, ტასუნასკენ მიმყავდა როცა თვითონ დაიეყო ლაპარაკი.)
- ვიჩხუბეთ როგორც ყოველთვის, მან კი ბავშვს მოკიდა ხელი და წაიყვანა აღარ განახებო და ავარიაც გააკეთა. მაგისთვის პასუხს მოვთხოვ.
გაჩუმებული ვუსმენდი, პალატაში შევუშვი და ტასუნას გაბრწყინებული სახის დანახვისას გამეღიმა. კარი გამოვიხურე და მამა-შვილი მარტოები დავტოვე. 5 საათისთვის ისევ შემოვიარე პალატები და ბოლოსთვის ტასუნა მოვიტოვე.
- აბა მსოფლიოში საუკეთესო მამა-შვილი როგორ არიან?
- კარგად ვართ. მაინტერესებს ტასუნას როდის გამატანენ სახლში.
- ხვალ ვნახოთ როგორ იქნება და მაგის მიხედვით გადაწყვიტავს ექიმი. ტასუნა მამიკო რომ სახლში გავუშვათ ცოტახნით და ჩვენ ვიჭორაოთ რა აზრის ხარ?
- სახლში არ წავალ, ღამით აქ ვრჩები.
- ცოტას მოწესრიგდი და მერე მოდი მას არ მოვაწყენ. თან ბავშვის დაბადების მოწმობა გვჭირდება.
- მალე მოხვალ მამიკო?
- კი ჩემო ფერია, ანი დეიდა არ მოგაწყენს სანამ მე მოვალ. (შუბლზე აკოცა და გარეთ გავიდა. წამებში სანამ მე საწოლზე ჩამოვუჯდებოდი ისევ უკან შემოვიდა.)
- სხვა არაფერი გინდათ?
- არაა სხვა არაფერი არაა საჭირო.
- მამი შენ? ტკბილეული მოგიტანი?
- კიი. მე და ანი დეიდას შოკოლადები მოგვიტანე. (ისევ გაგვეღიმა და გარეთ გავიდა. ახლა მე გავყევი უკან.)
- მაო... სალომეს არ ნახავ? მთელი დღეა გელოდება.
- არა!
შებრუნდა და წავიდა. მე ისევ პალატაში შევედი და ტასუნას გახალისებაზე ვზრუნავდი.
********
როცა გავიგე რომ სალომემ ავარია გააკეთა, მეგონა მოვკვდებოდი, მაგრამ როცა ანი დავინახე და მივხვდი რომ ის იტრიალებდა ტასუნას გარშემო შინაგანად დავმშვიდდი, ალბათ იმიტომ რომ მაშინ მე მომხედა და არ მიმაგდო. ამ ხნის მანძილზე არაერთხელ მიფიქრია რომ მენახადა ბოდიში და მადლობა გადამეხადა მისთვის, მაგრამ არ ვიცი რატომ ვერ ვბედავდი. ახლა ვხედავ როგორ ზრუნავს ტასუნაზე და გული სიხარულითა და სითბოთი მევსება, თუმცა ვერც ამას ვიგებ რატომ. სახლში მივდიოდი და ანიზე მეფიქრებოდა, მახსენდებოდა მისი მზრუნველობა, გამოხედვა, საქციელი, თავი გავაქნიე რომ მასზე ფიქრები თავიდან ამომეგდო. სალომეზე ისეთი გამწარებული ვიყავი რომ მისი ტანსაცმლის დანახვაც კი არ მინდოდა. საბუთები ავიღე რაღაც საქმეები მოვაგვარე და ისევ საავადმყოფოში წავედი. უკვე 7 ხდებოდა პალატაში რომ შევედი. ისეთი თბილი სურათი დამხვდა რომ გული ისევ ამევსო სიხარულით. ანი საწოლზე იყო წომოლილი და ტასუნა გულზე ყავდა მიხუტებული, სკამზე დავჯექი და ორივეს ვუყურებდი, თითქოს რაღაც უცნაური და სასიამოვნო გრძნობები მეუფლებოდა, რაღაც ამოუცნობი, ვერ ვიგებდი რა იყო ეს, მაგრამ იმას ვხვდებოდი რომ ანიში უზოდ თბილი ადამიანი იმალებოდა და ეს უზომოდ მომწონდა. პალატის კარი გაიღო და ვიღაც გოგო შემოვიდა.
- უკაცრავად... ანი?? ანი გაიღვიძე
- რატომ აღვიძებ?
- უი ჩამძინებია, რა ხდება?
- ჩვენი წასვლის დროა, მე გავემზადე უკვე შენ რას იზავ? ( ამ დროს დამინახა სკამზე რომ ვიჯექი და ფეხზე წამოდგა.)
- წადი შენ მე მერე წავალ. ღამის ცვლა უკვე მოვიდა?
- კი გადავაბარე ყველაფერი უკვე.
- კაი მეც წამოვალ და გადავაბარებ. (მერე მე მომიბრუნდა) საბუთები მოიტანე?
- კი აქ მაქ. აი გამომართვი.
- მალე დავბრუნდები. (მითხრა და გავიდა, როგორ მინდოდა რომ აქ ყოფილიყო მთელი ღამის მანძილზე, მინდოდა მეყურებინა და უფრო დავახლოვებოდი, სადღაც 15 წუთში დაბრუნდა.)
- ხელს თუ არ შეგიშლი, ტასუნამ მთხოვა რომ ღამით არ დამეტოვებინა და დავრჩენილიყავი. თუ წინააღმდეგი არ ხარ მინდა და ეს სურვილი ავუსრულო.
- უბრალოდ შეწუხდები თორემ, პირიქით მოხარული ვიქნებოდი აქ რომ დარჩენილიყავი.
- მაგაზე შენ არ იდარდო. წავალ კაფეში ჩავალ რამეს შევჭამ. დღეს არაფერი მიჭამია,
- მოიცადე, აქ ისეთი არაფერი იქნება კარგად რომ დაგანაყროს, ტასუნას ძინავს და თან მორიგე ექიმიც აქ იქნება თუ რამეა რომ მიხედოს, ხომ ასეა?
- კი ასეა,
- ხოდა მეც მშია, წამო სადმე კარგად ვჭამოთ და მერე მოვიდეთ. ტასუნა რომ გაიღვიძებს დაგვირეკონ და მაშინვე წამოვალთ.(ცოტახანი გაჩუმებული მიყურებდა და მერე დამთანხმდა.)
- კაი წამოდი მაშინ, მალე წავიდეთ.


********************
როგორია?