მალევე გამოვედით საავადმყოფოდან და მანქანასთან მიმიყვანა. გამარიაჟებული შავი BMW-ს კარი გამიღო, რომელიც რალისტის მანქანას გავდა გაფორმებით. მანქანა რომ დაძრა, ისეთი ხმა ჰქონდა თავი რბოლაზე მეგონა. გაზის პედალს ფეხი დაადგა და ხმამ უფრო უმატა.
- ცოტა ნელა რომ ვიაროთ შეიძლება?
- რაა? გეშინია?
- კი.
- კაი ბოდიში არ ვიცოდი.
- რალისტი ხარ? თუ მოყვარული?
- შენი აზრით?
- რომ არ ვიცი ამიტომ გეკითხები.
- მაშინ რომელი გინდა რომ ვიყო?
- ჩემთვის სულერთია უბრალოდ სიტყვამ მოიტანა და გკითხე.
- მოყვარული ვარ მაგრამ ხშირად ვიღებ რბოლაში მონაწილეობას. არადა ადრე სულ სხვა ცხოვრება მქონდა.
- რას გულისხმობ?
- 20 წლის რომ გავხდი მე და ძმაკაცმა ფული რესტორანში ჩავდეთ და მაგარი რესტორანი გავაკეთეთ. იქ გავიცანი სალომე, არ ვიცი რა გამიკეთა მაგრამ მეგონა რომ სიგიჟემდე შემიყვარდა. ასე ვთქვათ ცოლადაც მოვიყვანე.
- ეგ როგორ გავიგო?
- მოვედით, მოდი გადავიდეთ და იქ გავაგრძელოთ საუბარი.
- კარგი.
რესტორანში შევედით, რომელიც საავადმყოფოსთან ახლოს იყო, შეკვეთა მისცა მაომ და მე მომიბრუნდა.
- შენ სხვა რამე ხომ არ გინდა?
- არაა, პირიქით ესეც ბევრია ამდენ რამეს ვერ შევჭამთ.
- მაგაზე არ იდარდო. (შეკვეთა მისცა და თემა შევახსენე.)
- რას ქვია ასე ვთქვათ ცოლად მოვიყვანეო რომ თქვი?
- აა ხო, სახლში წავიყვანე, როგორც ცოლი, თავიდან ყველაფერი კარგად იყო, მერე კი ბავშვი დაიბადა და ყველაფერი თავდაყირა დადგა, წლების მანძილზე უარესდებიდა ჩვენი ურთიერთობა, მხოლოდ ტასუნას გამო ვერ მივდივარ სალომესგან, ცოტა რომ გაიზრდება მერე ავუხსნი ჩემ ფერიას და ყველაფერი დამთავრდება.
- რაც უფრო გაიზრდება უფრო რთული იქნება ტასოსთვის ეგ ყოველივე.
- ასე რატომ ფიქრობ?
- უფრო მეტი ნაცნობი ეყოლება? თავმოყვარეობაც ჩამოუყალიბდება, და ასე მგონია უფრო რთული იქნება მშობლების დაშორება. იქნებ მოაგვაროთ შენ და სალომემ ურთიერთობა?
- ეგ გამორივცხულია. დღეს კიდევ ერთხელ და საბოლოოდ მიბიძგა რომ ბავშვს მასთან არ ვაცხოვრებ სახლს დავუტოვებ და რაც უნდა უქნია. ასეთი ცხოვრება დამღლელია ანი თუმცა შენ ვერ გაიგებ ამას.
- მესმის შენი. ანუ ახლა წყნარი ხცოვრება არ გაქ ხომ?
- წყნარი კიარა საზიზღარი ცხოვრება მაქ. საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობ. იმ ღამეს პირველად რომ მნახე, მაშინ ძალიან ბევრი მქონდა დალეული და თან მარტო დალეული არ ვიყავი, ამიტომ ვიყავი გათიშული. მადლობა ასე რომ დამიდექი გვერდში და დიდი ბოდიში ასე რომ აგაწრიალე, მეორე დღეს ისე შემრცხვა ჩემი საქციელის რომ მადლობის ნაცვლად უარესი გავაკეთე. ბოდიში რაა.
- მიპატიებია რადგან 1 თვის მერე მაინც მიხდი მადლობას და ბოდიშს. (გავუცინე და ჭამა გავაგრძელე,)
- შენზე რას მეტყვი?
- რასაც მკითხავ იმაზე გიპასუხებ.
- შენ და ნინი დაახლოვდით ხო მგონი?
- შენ რაიცი?
- როცა არ უნდა ველაპარაკო ნინის შენ ყოველთვის გახსენებს. დედამაც მითხრა რომ ძალიან კარგი მეზობელი გადავიდა მათთან.
- ხოო? ცოტათი შემრცხვა ხო შენ.
- სულ ტყუილად. მართლა კარგი ადამიანი ჩანხარ.
- კაი გვეყოფა მაგაზე ლაპარაკი, თორე თავში ამივარდება. (სიცილით ვუთხარი და თემის შეცვლა ვცადე) თუ მორჩი წავიდეთ ხო?
- ხო წავიდეთ. (ანგარიში გაასწორა და ისევ მანქანისკენ გავემართეთ.)
- მართლა გეშინია სიჩქარის?
- მე თუ ვზივარ და მაშინ ატარებენ ჩქარა მეშინია ვაღიარებ, თან თუ მძღოლს კარგად არ ვიცნობ და არ ცივი რა შეუძლია...
- ანუ ნელა ვიარო იქამდე სანამ გაიგებ რა შემიძლია და სანამ შემეჩვევი? (ცოტათი დამაბნია მისმა კომენტარმა, არ ველოდებოდი ასეთ აზრს)
- ხო ალბათ მასე გამოდის.
- იქნებ სჯობდეს სახლში წაგიყვანო? ცოდო ხარ, მთელი დღე მუშაობდი, ღამეც აქ იყო და ხვალაც იმუშაო ცოდო ხარ მართლა.
- არაა, შევპირდი რომ მთელი ღამით დავრჩებოდი.
- რატომ გთხოვა დარჩენა?
- არვიცი. ზღაპრებს ვუყვებოდი, მერე შენ გიკითხა, მერე სალომე და სიტუაცია რომ ავუხსენი მთხოვა დავრჩენილიყავი მასთან.
- ანუ მე რო უნდა მოვსულიყავი არ იცოდა?
- იცოდა, ვუთხარი რომ მალე მოხვიდოდი.
- ვაა, საინტერესოაა...
- რა არის საინტერესო?
- ასე ახლოს მხოლოდ ნინისთანაა.
- ხოდა ძალიან კარგი თუ მოვეწონე იმიტომ რომ მეც ძალიან მომეწონა.
1 საათი იყო პალატაში ვიყავით. როცა ტასუნამ გაიღვიძა და სალომე იკითხა, ავუხსენით რომ დედა სხვა ოთახში იწვა და ეძინა, შევპირდი რომ დილით გავიყვანდი და ვანახებდი დედიკოს. მერე გვერდით მივუწექი თმაზე ვეფერებოდი და ასე ჩაეძინა.
*****
პატარა ბავშვივით ვიყავი ანისთან ერთად რომ ვიყავი, რატომღაც გადავწყვიტე მასთან გულახდილი ვყოფილიყავი, იმდენად სასიამოვნოდ ვლაპარაკობდით სულ დამავიწყდა დღის მანძილზე განცდილი ნერვიულობა, ძალიან საყვარელი ღიმილი აქვს. ძალიან უბრალო და თავშეკავებული გოგო ჩანს. პალატაში ისე დაამშვიდა ტასუნა რომ ზედმეტი იყო ჩემი ჩარევა. ანი გვერდით მიუწვა და თმაზე ეფერებოდა, ტასუნას და ანის ერთად ჩაეძინათ, მე კი მომღიმარი სახით ვუყურებდი ორივეს და რაღაც სასიამოვნო გრძნობები მიპყრობდა, ისე მშვიდად ეძინათ ორივეს რომ მომინდა სურათი გადამეღო მათთვის. ასეც მოვიქეცი, ისეთი თბილი და საყვარელი სურათი გამოვიდა რომ თვალი ძლივს მოვწყვიტე, მეც სკამზე მოვეწყე და მათ ვუყურებდი, სწირედ ასე ჩამეძინა. ანი მაღვიძებდა და დაბნეული წამოვხტი.
- რა? რამე მოხდა??
- არა, ბოდიში თუ შეგაშინე მაო, მიდი შენ მიუწექი და ნორმალურად დაიძინე მე სამორიგეოში წავალ და იქ გამოვიძინებ.
- რომელია საათი?
- ჯერ ადრეა 3 ხდება. მიდი ნორმალურად დაწექი ცოდო ხარ. (მისმა გამოვლენილმა მზრუნველობამ, სახეზე უნებლიე ღიმილი მომგვარა, მესიამოვნა მისი ყურადღება და დავთანხმდი, თუმცა არ მინდოდა ოთახიდან გასულიყო მაგრამ სხვა გზა არ იყო.)
- კაი მივუწვები მაშინ რახან სხვაგან გაქ ნირმალურად დაძინების საშუალება.
- სანამ გაიღვიძებს დილით იქამდე შემოვალ.
- არ იჩქარო, თუ გაიღვიძებს ვეტყვი რომ აქ ხარ უბრალოდ გახვედი.
- კაი ასე ვქნათ, თუ რამე დაგჭირდება აქ ჩემი ნომერია დამირეკე და მალე მოვალ.
- მადლობა ანი.
თავი დამიქნია და გაღიმებული გავიდა. არარეალურ სამყაროში მეგონა თავი, იმდენად კარგი ჩანდა რომ მეშინოდა რამე არ შემშლოდა მასთან. ტასუნას მოვხვიე ხელები და დავიძინე. დილით რაღაც ხმამ გამაღვიძა, პალატაში იყო აშკარად ვიღაც, თავი წამოვწიე და უცხო ექთანი შემრჩა.
- რამე ხდება?
- არა, შემოწმებაზე ვარ სანამ ექიმი მოვა
- რომელია საათი?
- 9 ხდება
- ანი სადაა?
- მისი ცვლა იწყება 9-ზე და ემზადება.
- აქაც ხო შემოვა? სადაცაა გაიღვიძებს ტასუნა.
- ალბათ შემოვა.
ხმა აღარ გამიცია, ავდექი და კაფეში ჩავედი, 2ყავა ავიღე და პალატაში დავბრუნდი. ყავა მაგიდაზე დავდგი და ანის დაველოდე როდის შემოვიდოდა, საათს რომ დავხედე 10ის ნაახევარი იყო, რატომღაც გული დამწყდა რომ არ შემოვიდა აქამდე, ყავაც გაცივდა, ტასუნამაც გაიღვიძა და ვლაპარაკობდით კარი რომ გაიღო და ანიმ შემოანათა.
- აბა როგორაა ჩვენი პრინცესა?
- აქამდე რატომ არ მოხვედი? მე და მამა გელოდებიდით.
- ბოდიში ჩემო ლამაზო, ყოველ დილით როცა ცვლას ვიბარებთ, მერე შემოვლა გვაქვს, ამას კიდევ დრო მიაქვს, თან ყველაზე ბოლოს შენ მოგიტოვე, რომ ცოტა დიდხანს ვყოფილიყავი შენთან.
- ღამით აქ არ იყავი?
- აქ იყო მამას თოჯინა, უბრალოდ სხვა ოთახში ეძინა. შენთვის ყავა მოვიტანე მაგრამ გაცივდა.
- ეგ არაფერი, აბა რომელია ჩემი ყავა? სიამოვნებით დავლევ.
- ახალს ამოვიტან მაშინ ეს გაცივდა.
- მაინც მეწონება. (გამიღიმა და ერთი ჭიქა აიღო, ცოტა კიდევ ელაპარაკა ტასუნას და ყავაც დალია.)
- კაი ჩემო ლამაზო ეხლა უნდა გავიდე საქმე მაქ ბევრი და როგორც კი მოვახერხებ შემოგივლი კაი?
- დედიკოსთან როდის შემიყვან?
- როცა გაიღვიძებს, ჯერ ეძინა რომ შევედი და მერე შეგიყვან აუცილებლად.
- დაგელოდები.
********

11 საათისთვის შევიყვანე ტასუნა დედამისთან, ცოტახნით ილაპარაკეს, მერე სალომემ მაო იკითხა და ტასუნამ უთხრა რომ მისი ნახვა არ უნდოდა და მაგიტომ არ შედიოდა, ძალიან შემეცოდა ბავშვი ორივე მშობელი უყვარს და ასეთ დაძაბულ სიტუაციაში უწევს ცხოვრება. მაო ისევ წავიდა სახლში რომ მოწესრიგებულიყო, მანამდე ნინი ქეთი და გია იყვნენ ბავშვთან.(ქეთი და გია ნინის და მაოს მშობლები არიან). მთელი დღე გადარბენა გვქონდა საავადმყოფოში, მაო აღარ მინახია, მაგრამ 5სკენ გავიგე რომ მოსულა და ისიც პალატაში იყო. ჩემი ცვლა 6ზე მთავრდებოდა, ერთი სული მქონდა სახლში მივსულიყავი და აბაზანა მიმეღო, მერე ჩემს ლოგინში დამეძინა გემრიელად. 6 აკლდა წუთები ბოლო შემოვლაზე რომ ვიყავი. სალომემ კვლავ მთხოვა მაოსთვის მეთქვა რომ შესულიყო. ტასუნას პალატიდან სიცილი ისმოდა რომ შევიხედე იმდენი ბუშტები იყო პალატაში გავშტერდი,
- უყურე შენ თურმე აქ რა ხდება და მე აზრზეც არ ვარ?
- აქამდე სად ხარ? (მისაყვედურა ტასომ)
- ბოდიში ჩემო ლამაზო, დღეს ბევრი საქმე მქონდა. როგორც ვხედავ შენ არ იწყენ აქ ხომ?
- ეს ჩემი მამიდაა ნინი ქვია, ეს კიდე ბებო და პაპა,
- ვიცი ჩემო ლამაზო მე მამიდას მეზობელი ვარ.
- და არა მარტო მეზობელი მამიდას ლამაზო. ანი ჩემი მეგობარია და მალე ალბათ დაქალი გახდება.
- რა მაგარიაა, არ ვიცოდი.
- მაო, სალომემ ისევ გთხოვა შესულიყავი. ჩემი ცვლა დამთავრდა და სახლში მივდივარ. შენ ხვალ გაგწერენ პატარა ქალბატონო ასე რომ ხვალამდე არ მოიწყინო.
- მადლობა ანი დეიდა.
- არაფერს ჩემო დახატულო აბა დროებით. (კარი გამოვკეტე და კაბინეტისკენ წავედი, მაო დამეწია და გამაჩერა.)
- წამო მე გაგიყვან სახლში.
- არაა საჭირო, სჯობს სალომესთან შეხვიდე შენ.
- მე უკეთ ვიცი რა სჯობს. მიდი მალე და დაბლა გელოდები.
- მართლა არაა საჭირო ბავშვთან დარჩი მაშინ, მე მივხედავ ჩემს თავს.
- მაგაში ეჭვიც არ მეპარება, უბრალოდ მადლობა მინდა გადაგიხადო,
- მადლობა მიღებულია მაო, ძალიან ვარ დაღლილი, წავედი მე.
- ხოდა მომეცი უფლება სახლში გაგიყვანო მაშინ.
- პატარა ბავშვივით ნუ წუწუნებ, რახან ვამობ რომ არაა საჭირო, ესე იგი არაა საჭირო და მორჩა, კარგად.
რატომღაც მგონია რომ მაო იმაზე მეტ ყურადღებას მითმობს ვიდრე უნდა მითმობდეს და სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე მისგან თავი შორს დამეჭირა. მას ასეა თუ ისეა ცოლ-შვილი ყავს. არადა საკმაოდ მიმზიდველი ბიჭია, უბრალოდ ცხოვრება აქვს ძალიან არეული, მაგრამ ალბათ დალაგდება რაა. სახლში მივედი და რაც მქონდა დაგეგმილი სწორედ ისე გავაკეთე, საწოლში ჩავწექი და დასაძინებლად მოვემზადე როცა მობილურმა დარეკა.
- გისმენთ?
- აბა როგორ ხარ? მიხვედი სახლში?
- რომელი ხარ?
- მაო ვარ.
- აა, შენი ნომერი არ ვიცოდი, კარგად ვარ მადლობა.
- ხელს ხოარ გიშლი?
- რავი დაძინებას ვაპირებდი.
- ძალიან დაგღალეთ ხო გუშინ?
- ის უფრო დამღლის თუ ყოველ წუთში შემახსენებ მაგას.
- კაი მიდი დაისვენე, აღარ შეგიშლი ხელს.
- ტასუნა ხომ კარგადააა?
- კი, კი კარგადაა, მადლობა ყურადღებისთვის, აბა კარგად.
- კარგად.
რა უნდა ნეტა? რაღა საჭირო იყო კიდე დარეკვა? გაურკვევლობაში დავრჩი მაგრამ მაინც გემრიელად დავიძინე.

*******************
მინდოდა სახლში წამეყვანა, მაგრამ ისე მიპასუხა ყველა გზა მომიჭრა, მაინც ვერ მოვითმინე და მობილურზე დავურეკე, მობილურზეც ცოტა ცივად მელაპარაკა, ვერ ვხვდებოდი ასეთი იყო მუდამ თუ ჩემს მიმართ გახდა ასეთი, ან რატო მელაპარაკებიდა ასე ცივად. იმდენად მსიანოვნებდა მასთან სიახლოვე, რომ გადავწყვიტე საკუთარი თავისთვის უარი არ მეთქვა და ნებისმიერი შესაძლებლობა გამომეყენებინა მასთან სიახლოვისთვის. მეორე დღესაც ვნახე მაგრამ ძალიან ცოტა ხნით. ტასუნა მოინახულა და დაგვემშვიდობა. ძალიან ვცდილობდი თავი ამერიდებინა სალომეს ნათესავებისთვის და განსაკუთრებით მშობლებისთვის რომ არ მენახა, მაგრამ მაინც არ ამცდა და დედამისი შემხვდა.
- რატო არ ნახულობ სალომეს შვილო?
- ეგ თავად სალომემ უკეთ იცის. ჩემებთან მიმყავს ტასუნა, იქ იცხოვრებს ამის მერე, დედამისს სათამაშო ჰგონია ბავშვი და არ მივცემ უფლებას მეტჯერ მის სიცოცხლეს საფრთხე შეუქმნას.
- დამშვიდდი შვილო, სალოც ძალიან განიცდის მომხდარს,
- მე დამშვიდებული ვარ და აღარ შევცვლი გადაწყვეტილებას. ნახვამდის.
ტასუნას ხელი მოვკიდე და გარეთ გამოვედით, ჩემებთან ავიყვანე ბავშვი და მე სახლში წავედი, ტანსაცმელებისა და სხვა ნივთების წამოსაღებად. სკოლის წიგნები, ტანსაცმელები და სათამაშოები წავუღე ტასუნას, გადაწყვეტილი მქონდა საბოლოოდ დამემთავრებინა სალომესთან ყველაფერი. საღამო იყო სახლში რომ ვიყავით ნინისთან კარზე ზარი რომ იყო, მე წავედი გასაღებად, ანი რომ შემრჩა ხელში სიხარულისგან თვალები გამიბრწყინდა.
- მოდი ანი
- საით არიან გოგოები? ნამცხვარი მოვუტანე
- ოთახში არიან, შემო.
- აბა გოგოებო როგორ ხართ? ნახე ტასუნა რა მოგიტანე, შემიფასებ?
- შენ გააკეთე?
- კი და მაინტერესებს როგორ მომიწონებ,
- აბა მეც გამასინჯე მამიკოო?
- მმმმ, რა გემრიელიააა (ტასუნა)
- მართლაც რომ. ასეთ გემრიელობებს აკეთებ შენ??(მაო)
- რამდენადაც გამომდის კი.
- ხოდა იცოდე რომ ძალიან გემრიელია.(მაო)


***********************
ველოდები თქვენს შეფასებას, არ დაიზაროთ კომენტარები :*:*