“...ცხოვრება ხანმოკლეა - დაარღვიეთ წესები.........ადვილად აპატიეთ და ნელა აკოცეთ..............გიყვარდეთ ღრმად, იცინეთ ხშირად და არასოდეს არაფერი ინანოთ - ეს ღიმილს მოგგვრით......... “
დილით ადრე ადგა, ჩალისფერი თმა მაღლა აიწია და სამზარეულოსკენ გავიდა, საუზმე მოამზადა, ჩაი, სუხარი, თაფლი, კარაქი, ყველაფერი მაგიდაზე იდო და პატრონს ელოდა. როცა ცხრა დაიწყო მაშინღა შევიდა ფრთხილად ოთახში, ორივეს ეძინა, საწოლთან ჩამოუჯდა, პატარა 6 წლის გოგონას ასე ღრმად რო ეძინა, თმა შუბლზე გადმოყროდა და ტუჩები ოდნავ გაბურცვოდა ძილისგან, რამდენიმე წამს უყურა მერე ხმა გაიგო მეორე საწოლიდან ბიჭმა დაბურულ ღიმილნარევი სახე შემოანათა.
–ადექი დე დაგაგვიანდება, მზრუნველად მოუსვა თმაზე ხელი და შუბლზე აკოცა.
–ანასტასიას გააღვიძებ?
–ხო დააგვიანდება, მაგრამ ისე თკბილად ძინავს, შეხედე, წარმომიდგენია რა სახე ექნება რო გავაღვიძებ, დემეტრემ დედას გაუცინა და ფეხზე წამოდგა, აბაზანიდან რო გამოვიდა ანასტასია უკვე სუფრასთან იჯდა კარაქიანი პურით ეღრიჯებოდა. ნამდვილი ომი იყო მაგიდაზე დემეტრე და ანასტასია ხელებს არ აჩერებდნენ, ხან საიდან მოხვდებოდა წკლიპურტი პატარას ხან საიდან და უჯავრებოდა თავის უფროს ძმას, ისე სასაცილოდ რო დემეტრე ვერ ითმენდა რო არ გაებრაზებინა.
–ნუ მაბრაზებ თორემ დედას ვეტყვი, უთხრა პატარა ქოფაკმა.
–რას მეტყვი ტასო? ელენემ მხარზე ხელი მოუსვა და სკამზე ჩამოჯდა მის გვერდით.
–გუშინ დემეტრეს მასწავლებელმა უთხრა რო მეტი აღარ გააცდინოს სკოლა, დაფქვა რაც იცოდა და რაც არ იცოდა „გაბოროტებულმა“ პატარამ. ელენემ მხოლოდ გაიღიმა, ნიკაპზე ხელი მოუსვა თბილად და მშვიდად უთხრა.....
–ეგ ხო ისედაც ვიცოდი დედიკო, მაგრამ შენ მაინც მადლობა, ანასტასია გაწითლდა შექების გამო, მაგრამ მიხვდა ნათქვამის უაზრობას და დემეტრესთვის აღარ შეუხედავს სირცხვილისგან. დემეტრეს ლუკმა არ გადადიოდა ყელში, ჩაი ძლივს მოსვა და კბილების გასახეხად ადგა, არ გაკვირვებია დედის ნაბიჯების ხმა რო გაიგონა, თავის ოთახისკენ გადაუხვია , ელენე მშვიდად შევიდა ოთახში კარი გადაკეტა...
–რაო დემე რა თქვა ანასტასიამ? მშვიდად დაიწყო ელენემ.
–დედა არ მინდოდა ამაზე რამე გაგეგო..
–თუ ამიხსნი იქნებ მიზეზი მაინც გავიგო, მხრებზე ხელები დაადო დედამ...
–რამდენჯერმე გაცდენა მომიწია, ძლივს ამბობდა დემეტრე სიტყვებს, ელენე მშვიდად უსმენდა, არ აჩქარებდა და სიმშვიდესაც არ კარგავდა.....
–ახლა მეშვიდე კლასში ხარ დემეტრე, ხო იცი სწავლა როგორი მნიშვნელოვანია, მარტო იმიტო არ გეუბნები რო განათლებული კაცი იყო, ეს ახლა შენი მოვალეობაა და თუ ამას პასუხისმგებლობით არ მოეკიდები ეს იმას ნიშნავს რომ არც რაიმე საქმეს მოეკიდები გულისყურით, ეს შენ პიროვნებას განსაზღვრავს, რამდენად გაქვს მოვალეობის შესრულების უნარი....
–დედა მე ყველანაირად ვცდილობდი არ გამეცდინა, მაგრამ ვარჯიშის გამო... დემეტრემ თავი დახარა, ელენეს სხეულში სიცხემ დაუარა და ეკლებმა დააყარა, მუხლები ძლივს შეიმაგრა.
–დემეტრე ხო გესმის მამამ რო გაიგოს, სიმშვიდე დაკარგა ელენეს ხმამ და ოდნავ აუკანკალდა..
–რა გავაკეთო? ვერ გაიგებს, მაგრამ რომც გაიგოს მე თავს არ დავანებებ..
–დემეტრე არ გინდა წინააღმდეგობა, ახლა და ამ საკითხზე არა.
–მე თამაშს თავს არ დავანებებ დედა, გამორიცხულია მამამ რაც არ უნდა გააკეთოს. კარი მძიმედ გააღო დემეტრემ და გავიდა. ძლივს მიაძახა ელენემ რომ ჩაი დაემთავრებინა. მხოლოდ რამდენიმე წუთის შემდეგ მოახერხა ოთახიდან გასულიყო, ანასტასიას ჩანთა მიაწოდა, თმა გაუკეთა და ორივე დაბლა გააცილა, სკოლის სამარშუტო ტაქსი უკვე მოსულიყო, ანასტასიამ ხელი დაუქნია და სიცილით ჩაჯდა ტრანსპორტში, დემეტრეს მოწყენილი სახე მთელ სხეულს ტკენდა ელენეს, სახლში ძლივს შევიდა, ვერაფერზე ფიქრობდა, ყველაფერი ეწვოდა, სახლი ისე მიალაგა ვერც გაიაზრა, ინსტიქტურად აკეთებდა ყველაფერს, წყლის გადავლებას მორჩა, უნდა ჩაეცვა სამსახურში წასასვლელად, როცა კარის ხმა გაიგო, სხეულში შიშმა დაუარა, ნიკა ოთახში შევიდა და პირსახოცაფარებულ ცოლთან ნელი ნაბიჯით მივიდა, ალკოჰოლის სუნი მაშინვე იგრძნო ელენემ და უფრო მეტად დაეჭიმა სხეული, სქელი ჩაფსკვნილი ხელი ძლიერად მოხვია წელზე და მიიკრა, უსიამოვნო ჟრუანტელმა მოიცვა ელენეს სხეული, ოდნავ ცადა თავის დახწევა, მაგრამ არაფერი გამოდიოდა, პირსაცოხი მალევე შემოეძარცვა ტანს.
–ნიკა მაგვიანდება, მშვიდად უთხრა მეუღლეს, რომელსაც თითქოს არაფერი გაეგონოს, მაშინ ხელი უხეშად კრა პირსახოცი აიღო და ოთახიდან გავიდა, თავზე მაშინ წამოადგა ტაბლეტებს რო სვავდა.
–რატო არ ანებებ მაგას თავს? ყოველთვის მაგას რატო აკეთებ?
–იცი შენ მიზეზი, სწრაფად მოუჭრა ელენემ.
–რისი მიზეზი? იმის რო შვილი არ გინდა? ვერ ვხვდები მესამე რატო არ გინდა, იქნებ ამან ყველაფერი შეცვალოს, გამოსცრა ნიკას.
–შენგან არ მინდა, უფრო კატეგორიული იყო ელენე, მსუქანი, ქონით გატენილი ხელები ისევ შემოეხვა წელზე, ახლა კიდევ უფრო უხეშად და უფრო მეტი ზიზღით.
–ნიკა გაჩერდი, რას აკეთებ? თავიდან ჩურჩულებდა მერე ყვირილი დაიწყო ელენემ. უფრო და უფრო უჭერდა ხელებს მისი ქმარი, ბრაზმა უკიდურეს წერტილს მიაღწია, რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ხელი კრა და ფეხი სახეში ჩაარტყა.
–არ გაბედო გესმის? მე არ გამიბედო, ღრიალებდა ელენე, ამის უფლებას არასოდეს მოგცემ, ჩემი ნების გარეშე ჩემი მოკვლა მოგიწევს, ნიკამ ზიზღით შეხედა პირსახოცი აიღო და აბაზანისკენ წავიდა. დიდ ხანს ტიროდა საწოლთან ჩაკეცილი, არეული ცხოვრება ყველაფერს ტკენდა, მუდამ თავისდაცვაში ყოფნა აგიჟებდა, ტანჯავდა და ეს ყველაფერი გულს ურევდა, საკუთარი თავი ძულდა ამას რო იტანდა, ყოველდღე თავს რო დამცირებულად და შეურაცხყოფილად გრძნობდა, ქმრის მოსვლა რო აშინებდა, უნდოდა რო უფრო დიდ ხანს ყოფილიყო გარეთ, ღამე რო არ მოდიოდა მხოლოდ უხაროდა, ოდნავადაც აღარ ჰქონდა ეჭვიანობის თავი. მაგრამ მაინც კითხა რო გამოვიდა..
–გუშინ სად იყავი?
–თბილისში, ესეთი პასუხები აგიჟებდა ელენეს. ნიკას ტყუილის თქმაც არ შეეძლო რო ოდნავ მაინც დაემშვიდებინა ცოლის ცხოვრება.
–კონკრეტულად?
–პლეხანოვზე, უხალისოდ პასუხობდა ნიკა და ტანსაცმელს იღებდა კარადიდან მთელი მონდომებით რო იყო ჩამოკიდებული, თეთრ მაისურს დიდ ხანს უტრიალა რო ბოლომდე დარწმუნებულიყო რო სულ სუფთა იყო, ოდნავი მტვერიც არ მიკარებოდა.
–ნიკოლოზ სად პლეხანოვზე? უკვე გრნძობდა როოგორ ეშლებოდა ნერვები.
–სასტუმრო და ნომერიც გითხრა? თუ იმით დაკმაყოფილდები რაც გითხარი?
–ვისთან ერთად?
–ქალთან. ელენეს შუბლი აეწვა ისე აეშალა ნერვები ამ შეურაცხყოფაზე.
–ნუთუ არ დაიღალე ამ საყვარლებით.
–ხარჭებზე თუ ამბობ, მაშინ არა. ნიკამ მაისური გადაიცვა, ფეხსაცმელებს მთელი მონდომებით წმენდდა მიუხედავად იმისა რო უკვე გაწმენდილი იყო, ეს ყველაფერი კიდე უფრო უშლიდა ნერვებს ელენეს.
–საყვარლები, ხარჭები, რა მნიშვნელობა აქვს? მთავარია რო გარყვნილი ხარ, გამოსცრა ქალს და თვალს არ აშორებდა მეუღლეს.
–აქვს მნიშვნელობა, შენ კი შემეშვი რა, ძლივს შეიკრა ფეხსაცმელები იმხელა მუცელი საშუალებას არ ძლევდა თავისუფლად ყოფილიყო, კარი ცხვირწინ მიუჯახუნა და სახლიდან გავიდა. ძლივს მოახერხა ტანსაცმელი ჩაეცვა და სამსახურში წასულიყო, ყოველდრე უძლებდა ასეთ დამცირებას, გულგრილობას, სიუხეშეს, სიმკაცრეს, უკვე ვეღარ გრძნობდა რო ქალი იყო, რაღაც არსებას უფრო გავდა მისი ცხოვრება, რომელიც მხოლოდ შვილებისთვის შეიძლება არსებობდეს.
........................
ყვირილით შევარდა ოთახში, გაოცებისგან ენა ებმოდა, ვერ იაზრებდა, ატეხილი აზრები თავში აწვებოდა და ვერაფერს ალაგებდა, ვერაფერზე ფიქრობდა, ამ სიტოაციაზე ეცინებოდა კიდეც, მაგრამ ბრაზი არ ტოვებდა. როგორ? როგორ შეიძლება კაცს ცოლი დედამ შეურჩიოს? იმდენად უუნარო და დებილი როგორ უნდა იყო, ბალიშები კედელზე ცვიოდა, ბოლოს გულიანად გაიცინა ძლივს მობრუნდა ისე ეცინებოდა. ასეთი რამე, ღმერთო ჩემო.... რა დონის დებილია....ასეთებიც არსებობენ, ჭერისკენ ხელები აწია ელენემ და ისევ სიცილი წასკდა.
–ელენე, ღიმილით შემოვიდა ოთახში დედა.
–დედა გთხოვ ნუღა გამაცინებ მაგ ბიჭზე, მასეთებს ხო იცი ვერ ვიტან, ალბათ დედამისი ურჩევს რა ჩაიცვას დილით, რა ჭამოს, როდის შევიდეს საჭირო ოთახში და მსგავსი რამეები, ცოლის მოყვანაზე აღარ ვამბობ, რა უუნაროა ხვდები? ბიჭი ცოლს თვითონ ვერ არჩევს, ვაიმე მეტი აღარ შემიძლია.
–ელენე მომისმინე, გაჩერდი ნუ იცინი, დამაცადე გითხრა, დედასაც ეცინებოდა უკვე. შენ ჯერ პატარა ხარ 16 წლის, მე და მამა შენ გათხოვებას ჯერ არც ვუშვებთ და ვიცი შენც ეგრე ხარ, მაგრამ უნდა მეთქვა იმ ქალს ცუდად არ უთქვამს, უბრალოდ თქვა რო კარგი იქნებოდა რო ერთმანეთი გაგეცნოთ... უბრალოდ გაგეცნოთ, ჩემი ძველი მეგობარია, ნუ იცინი ელენე დამამთავრებინე......
–დედიკო გეხვეწები, ნუთუ შენ არ გეცინება, ამ დროში რო ბიჭი ცოლს დედისმიერ გაცნობილი გოგოების გარდა ვერ მოახერხებს მოიყვანოს, როგორ ფიქრობ ის ქმრად გამოდგება? მე მასეთს ავიტან? ხო იცი რო ასეთ რამეებს ვერ ვიტან, როცა კაცს კაცობა არ ეტყობა, ჩვარივითაა სადაც მიაგდებ რო იქ დაგხვდება ოდნავ არ აქვს ინდივიდუალიზმი, თავმოყვარე კაცი ვინმეს მიერ არჩეულ ტანსაცმელს არ ცაიცმევს და ცოლს მოიყვანს, ნუ გამაგიჟეთ, ალბათ მაგ ქალმა სამსახურს თავი დაანება და ამაზეა გადამდგარი..
–ის რომ დედა რაღაცას ურჩევს არ ნიშნავს რომ აუცილებლად ცოლად მოიყვანს, ელენე რა უტაქტოდ ლაპარაკობ რა არის? შენ გგონია ქალი ეგრე უნდა ლაპარაკობდეს, სხვაზე გაქ პრეტენზია შენ კი ისეთი უხეში ხარ, არ ნიშნავს რო ის ბიჭი ნიკოლოზი თუ არ ვიცი რა ქვია ვისაც დედა ხელს დაუდებს იმას მოიყვანს, მაგრამ ეტყობა რო დედის აზრს პატივს სცემს.
–ქალი გასაყიდი ცხოველი ხო არაა რო ასე არჩიოს..
–უხეშო, აღარ დაგელაპარაკები, უტაქტო ხარ...
–შეიძლება მაგრამ ეგ ვირაც ნიკოლოზი ჩვარია, დიახ იმას მოიყვანს ვისაც ძვირფასი დედიკო ხელს დაუდებს მეტი უნარი მაგას არც აქვს, ეგ რო მართლა ღირსეული იყოს ამის უფლებას არ მისცემდა რო მთელ ქვეყანას მასზე ელაპარაკა, რამდენს გააცნობდა უკვე წარმოგიდგენია? და ყველა ხო ამაზე ლაპარაკობს? მაგრამ იმას არ აწუხებს და დედამისმაც ფრთები გაშალა. მე რომ ბიჭი ვიყო ამის უფლებას არავის მივცემდი, ყველა ვინც გაბედავდა ჩემ ცხოვრებაში ცარევას თავისას მიიღებდა, არავის არაფერს მოვუთმენდი ვინც შეურაცხყოფას მომაყენებდა და არც მე მივაყენებდი, ვერავინ გაბედავდა ჩემ ქცევის გაკონტროლებას...... ელენე ისე გაბრაზებული ყვებოდა ამ ყველაფერს დედამისი გაოცებული უყურებდა
–იმიტო არ ხარ! ეს მიაძახა და ოტახიდან გავიდა.
–ბევრიც დაკარგა კაცთა მოდგმამ, ერთით ნაკლები ჩვარი იქნებოდა დედამიწაზე. ელენე თავისას აგრძელებდა რო მიხვდა რო თავის თავს ელაპარაკებოდა გაჩუმდა და ისევ გაეცინა. ეხ ნიკა, ნიკოლოზ, ნეტა რა გეშველება?!.........
მანქანის გასაღები ძლივს აიღო ხელი უკენკალებდა, მთელი გზა საკუთარ თავს აწყნარებდა, იმას იხსენებდა რასაც სხვებს ურჩევდა, წარმოიდგენდა რო მასთან მისი პრობლემის ადამიანი რო მივიდოდა და რას ეტყოდა, არაფერი მოქმედებდა თავს ვერ აწყნარებდა, ეტირებოდა, მერე თავის თავზე გაბრაზდა ძლივს გადაყლაპა უადგილოდ გაჩხერილი ბურთი და მხიარულად შევიდა შენობაში.
–თეო სია შემომიტანე დღეს ვინც იქნებიან ჩაწერილები, ჩანთა დივანზე მიდო და სავარძელში მოთმინებით ჩაესვენა, დღის გრაფიკს გადახედა და ხალხის მიღება დაიწყო. ყოველთვის იცოდა რო საქმე და პირადი ცხოვრება ერთმანეთში არ უნდა აერია და ეს ყოველთვის გამოდიოდა, იცოდა რომ ამ შენობაში ფსიქოლოგი უნდა ყოფილიყო და არა ცოლი, არც დედა და არც ქალი, ამიტომ ყველა პრობლემა გვერძე გადადო და ახალგაზრდა გოგონას გაუღიმა.
მთელი დღე ემოციური იყო, თავს რაც უფრო აიძულებდა არაფერი შეტყობოდა უფრო მეტად ითრგუნებოდა შინაგანად. უამრავი შეტყობინება მიიღო სანდროსგან, რო გამოვიდა მანქანასთან მომღიმარი ალექსანდრე დახვდა. ელენემ ძლივს დაფარა გაოცება და სიხარული მისი დანახვისას.
–გამარჯობა! ჩაეღიმა და საკუთარი მანქანისკენ გაიშვირა ხელი.
–გამარჯობა სანდრო, აქ რა გინდა?
–რამდენი შეტყობინება გამოგიგზავნე, არ მპასუხობდი, არ გინდა სადმე სალაპარაკოდ წავიდეთ?
–არა სახლში ბავშვები მელოდებიან ისედაც დავაგვიანე.
–სხვა დროს ისინიც წამოიყვანე, უკეთესი იქნება თუ ერთმანეთს გავუგებთ, რა იცი რა ხდება ცხოვრებაში, ჩაეღიმა სანდროს და წინ გადმოწეული თმა გადაიწია.
–არ მგონია რო ამის საჭიროება იყოს ალექსანდრე, უკვე მერამდენედ გიმეორებ.
–შენ სიჯიუტეზე რამე გსმენია? ვერ წარმოიდგენ მე რა ჯიუტი ვარ, დედა სულ ამაზე მეჩხუბებოდა. ელენეს გაეღიმა, უხმოდ ჩაჯდა მანქანაში და სახლისკენ წავიდა.
როცა ნიკა სახლში იყო ბავშვები ოთახიდან თითქმის არ გამოდიოდნენ, ანასტასია აპარებდა კვარკვალა თვალებს ოთახიდან და დემეტრეს ეხვეწებოდა დედასთვის დაერეკა მალე მოსულიყო. იმ დღეს ელენეს აგვიანდებოდა, ბავშვები მშივრები იყვნენ და გარეთ გასვლა დააპირეს, როცა მამის თვალებს გადააწყდნენ...
–დემეტრე!!!! დემეტრეს ჟრუანტელმა დაუარა ამ ხმაზე.
–ხოო.
–სად მიდიხარ და დაბლა რო დაიხედა თ–ც დააყოლა ანასტასია ძმის ფეხზე იყო ატუზული და მამას უცინოდა.
–გარეთ!.
–არ გახვალთ! ანასტასიას ნიკაპი აუკანკალდა ოთახში გაიქცა რო იქ არ ეტირა. დემეტრე ამაყად მიაბიჯებდა ოთახისკენ და გრძნობდა როგორ მოძრაობდა სისხლი მთელ სხეულში ბრაზისგან ადურებული.
–ასე არ გახვალთ, დაკუჭული გაცვია მაისური და ანასტასიას კაბა, ან გაიუთოვე და ისე გადით ან ვერ გახვალთ, ანასტასია უთოს ძლივს მოათრევდა აცრემლებული თვალებით იცინოდა, მოულოდნელად რო გადაეფიქრა ტირილი. დემეტრემ ტასოს გაუუთოვა კაბა და გარეთ გააცილა თვითონ სახლში შემობრუნდა, ნიკას ხმა არ გაუცია, ჩუმად ყურსასმენებით უყურებდა დემეტრე თავის ოთახში ფეხბურთს, კარისკენ ჰქონდა თვალები რო ნიკა არ შემოსულიყო და არ წაესწრო. ელენეს გარეთ დახვდა ანასტასია და უკვე მოყოლილი ჰქონდა სახლში რო შემოვიდნენ როგორ კარგად მოიქცა დემეტრე, ელენე უფრო ანერვიულდა დემეტრეზე, გრძნობდა როგორ იჩაგრებოდა.
–ანასტასია ხელით ნუ ჭამ! ჭიქა მაგიდაზე მძიმედ დადგა ნიკამ. შეშინებულმა პატარამ მაშინვე ელენეს შეხედა და დასვრილი ხელი ჩანგალს დაავლო და კართოფილს ძლივს „ჩაარტყა“ ნიკამ მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და წარბებით უცნაური მოძრაობა გააკეთა, ელენემ მაშინვე აიყვანა პატარა ხელში ხელები დაბანა სუფთა ჩანგალი დაუდო და გაუღიმა.
–ესე ჭამე დე. დემეტრე მალევე ადგა ფეხზე ელენემ ნაღვლიანად გააყოლა თვალი შვილს, ანასტასია მაინც უღიმოდა მამას, რომელიც ზედ არ უყურებდა.
–დედიკო დღეს სკოლაში ჩემი დაქალი როა ხო იცი მარი, ფეხი იტკინააა...
–ტასო წამო მე და შენ ოთახში და იქ მომიყევი დაწვრილებით, ელენემ ბავშვი მოარიდა, იცოდა როგორ არ უყვარდა სუფრაზე ლაპარაკი ნიკას. ბავშვებთან ოთახში იყო რო გაიგო როგორ გავიდა გარეთ ნიკა, სახლმა თითქოს ამოისუნთქა.
–დემე ნუ ხარ მოწყენილი დე რა?
–ჩემ გუნდელებს სახლში აიძულებენ რო ვარჯიში არ გააცდინონ, თვალებმოფშვნეტით დადიან, მე ისე მიხარია რო მივდივარ ტანში ჟრუანტელი მივლის, მაგრამ მამას გამო ყველაფერი მშხამდება.
–ეგრე ნუ ამბობ დემეტრე! ყველას და ყველაფერს აქვს თავის მიზეზი.
–ისევე როგორც ჩვენ ტანჯვას ხო, ყველას ვინც ცუდად იქცევა უნდა გავუგო რადგან მიზეზი აქვს?
–ყველას არა მაგრამ ის მამაშენია! ელენეს თითქოს ხმაში ფოლადი ჩაუსხეს.
–ასე მგონია რო რაღაცას ვაშავებ, როცა ბურთს მივდევ, როცა ვგრძნობ რო ყოველდღე უფრო მეტი მოთამაშის მოტყუება შემიძლია, როცა უფრო სწრაფი ვხვდები მგონია რომ რაღაცას ჩავდივარ, რაღაცას ვღალატობ, ეს გრძნობა მაგიჟებს და სიცოცხლეს მიმწარებს.
–სულ ასე არ იქნება, დემეტრე, ვიცი, მესმის შენ გამო არ იცი როგორ ვნერვიულობ, ელენემ ვეღარაფერი უთხრა იცოდა რო შვილი მართალი იყო, ტასოს აკოცა და ოთახიდან გავიდა. შუა ღამეს მოვიდა ძალიან მთვრალი ნიკა, უხმაუროდ შევიდა ოთახში, ელენე ხმას არ იღებდა სანამ საბანი არ გადააძრო უხეშად ნიკამ, კისერში ისე ძლიერად წაავლო ხელი რო განძრევასაც ვერ ახერხებდა ელენე, უფროდაუფრო გრძნობდა რო ვერ ეწინააღმდეგებოდა ძლიერ და მსუქან ხელებს უკითხავად რო დაცურავდა მის სხეულზე, ვერც ყვიროდა სიკვდილი ერჩივნა ბავშვებს ეს ენახათ.
–ნიკა ხელი გამიშვი, გამოსცრა. გული ერეოდა იმაზე რისი მოგერიებაც თითქმის ყოველ ღამე უხდებოდა, სახეში ხელებს ურტყავდა, მომშორდი, ნიკამ გაიცინა და ხელი შეუშვა.
–აქ არ დაიძნებ! მკაცრად უთხრა ელენემ. ნიკა წამოდგა, არც ისეთი მთვრალი ჩანდა როგორც თავიდან.
–რას ეძებ?
–თეთრეულს რო სხვაგან დავიძინო.
–არის სასტუმრო ოთახში გადაკრული.
–ხო მაგრამ ახალი მინდა.
–ახალია არავის ძინებია.
–უკვე გადაკრულია და მტვრიანი იქნება, ჯიუტად ეძებდა თეთრეულს.
–კარგი რა რა მტვერი ახალია.
–ვერ ვიძინებ სხვანაირად, თუ ახალი გადაკრული არაა ან შენი და ბავშვების არაა. ელენეს გაეღიმა.
–არ გადამრიო სხვაგან არ წვები? მერე შენი საყვარლები?
–ჯერ ერთი წოლა და ძილი სხვადასხვა რამაა, თანაც მე მხოლოდ ერთი საყვარელი მყავს, ხარჭებს თუ გულისხმობ ბევრი.
–სულ ცდილობ დამამცირო, მაგრამ მაგას არ გაღირსებ, შენი საყვარლებიანად ჯანდაბაშიც გზა გქონია, მარტო შენთავს ღალატობ რადგან დიდი ხანია მე აღარ მეკუთვნი. ნიკამ თეთრეულის გადაძრობა დაიწყო, ელენემ ვერ მოითმინა და შევიდა.
–მომეცი მე გადაგიკრავ. ნიკა მიუახლოვდა თვალებში შეხედა და თითქმის ჩურჩულით გაიმეორა:
–მხოლოდ დღეს, სხვა ოთახშიც მიჭირს დაძინება.
–და ღამე კოშმარებსაც ხო არ ხედავ? ელენეს თავის ნათქვამზე თვითონვე გაეცინა, მაგრამ არ შეიმჩნია და ოთახიდან მალევე გავიდა. დილით ნიკა საბუთებით ხელში დაადგა ნახევრად სველი თმით.
–რა არის?
–განქორწინების საბუთებია, მშვიდად უპასუხა.
–კარგი. გაკვირვება ძლივს დაფარა ელენემ, –დადე და მოვაწერ ხელს, თუმცა მომეცი ახლავე, სწრაფად მოაწერა ხელი ნახევრად მძინარემ.
–ზეგ გადავალ სახლიდან, არ ვიცი რამდენხანში მაგრამ მალე სხვას მოვიყვან ცოლად.
–შეგიძლია ზეგვე.
–მე შენი ნებართვა არ მითხოვია უბრალოდ გითხარი რო მერე არ გაგკვირებოდა. და კიდევ თუ ჩემთან ერთად ერთ ოთახში ყოფნა არ გინდა შეგიძლია გახვიდე მე არ გავალ! და კიდევ ის ტიპი სანდრო ხო? ცნობილი რეჟისორი არ გამოგადგება.
–რა? თვალები გაუფართოვდა ელენეს. შენ რა გეკითხება?
–კაცმა რომელმაც არ იცის რა ეკუთვნის და რა არა ის ვერც იმას დაიცავს, რაც მართლა მისია.
–ნიკოლოზ ნუ მაცინებ, შენ იცი როგორ უნდა გაუფრთხილდე იმას რაც გეკუთვნის სხვაზე რო ტამამად ლაპარაკობ? ელენეს სიმწრით ჩაეღიმა.
–მერე მე კარგი ვარ?! ჩაიღიმა ნიკამ და კარადიდან მაისური გამოიღო, ფრთხილად გადაიცვა, დიდ ხანს უტრიალა ხო სუფთა იყო და ბავშვების ოთახისკენ წავიდა. რო შევიდა რამდენიმე წამს გაუნძრევლად იდგა, აუჩქარებლად მიუახლოვდა კედელზე ჩამოკიდებულ ტელევიზორს, ანტენა გამოგლიჯა და იატაკზე დაახეთქა ტელევიზორი, ანასტასია აიწურა, დემეტრეს შიში, ზიზღი, სირცხვილი ერთად ჩაუდგა თვალებში და უფრო ნიღბავდა გულის გულში დაფარულ გრძნობებს. ანასტასია დედის ოთახისკენ გაიქცა ატირებული.
–მე გითხარი რო ფეხბურთს არ უყურო!
–შენ მაგას ვერ ამიკრძალავ!
–მე გითხარი დემეტრე!!!!!! ნიკას ხმამ თითქოს კედლები და დემეტრე ერთად გაბზარა. მაგრამ შენ ჩემი არ გესმის როგორც ჩანს! ყველაფერს ისე აკეთებ რო ჩემი საწინააღმდეგო იყოს!
–უბრალო თამაშის ყურებით რა შავდება?
–ყურებით? სკოლის ცდენით ვარჯიშის გამო? თითქმის მთელი დღე ბურთის დევნით და ეს ყველაფერი ჩუმად, საიდან ამხელა თავხედობა დემეტრე? ბავშვი გაქვავებული იყო ვერ იფიქრებდა რო შეიძლებოდა მამამის ცოდნოდა რო თამაშობდა. შენგან ამას ვითხოვდი თუ არა? ნიკამ გვერძე მდგომი მაგიდა ააყირავა და დემეტრეს მიუახლოვდა, კედელზე ისე იყო აკრული ბავშვი თითქოს მის განგრევას მხრებით ცდილობსო. ელენე გულაჩქარებული შემოვარდა, ანასტასია აცრემლებული იდგა კარებთან და პატარა მუხლები უკანკალებდა.
–ნიკა დაანებე თავი, შუაში ჩადგა ელენე.
–შენ ჩემი სიტყვები დაიმახსოვრე, ხშირად გაგახსენდები, ბევრჯერ ინანებ გესმის! ღრიალებდა ნიკა.
–რას ვინანებ? იმას რო ჩემი გშურს? არ გამახარე მთელი ცხოვრება, მიშლი იმიტო რო შენ ეს არ შეგიძლია, შენ იმას ვერ გააკეთებ რაც ახლა მე შემიძლია.
–შენც არ იცი რას ბოდავ! ნიკა ოთახიდან გამოვარდა. ანასტასია დემეტრესკენ წავიდა და ატირებული ჩაეხუტა.
–მამიკოს ეგრე რატო ელაპარაკები?!
–ანასტასია, საწოლზე წამოჯდა დემეტრე და ტასოს სახეზე ხელები მიადო, –შენ არ ინერვიულო, შენი მამიკო უფრო მეტის ღირსია, მაგრამ შენ არ გინდა ამაზე ფიქრი. გაბუტული სახით შეხედა პატარამ.
–მე მინდა რო კარგად ვიყოთ, არ მინდა რო ვჩხუბობდეთ.
–რა უფლებით უყვირი ბავშვებს? გაცოფებული შეუვარდა ოთახში ელენე.
–დამანებე თავი, შემეშვი საერთოდ გესმის!
–თავს გვაძულებ ნიკა რა გჭირს?
–მე კი უკვე მძულხარ, ვერ გიტან, მაღიზიანებ ყოველ წუთს, როცა გხედავ. ელენეს შუბლი აეწვა ბრაზისგან.
–ნუ მაფიქრებინებ რო დემეტრე მართალს გეუბნება, რომ 13 წლის ბავშვის გშურს, საკუთარი შვილის. ნიკას თვალები ბრაზისგან მთლიანად აემღვრა, თითქოს ცეცხლი ედგა, მოქნეული ხელი ძლივს გააკავა.
–ეგ გაკლია და ბოლომდე გადამივლი ყველანაირად, თუ მაგას გააკეთებ ნიკა იცოდე რო უკან ვეღარასოდეს დაბრუნდები, ყოველ დღე შენ სიძლვილში გავატარებ და საბოლოოდ იქცევი ჩემ თვალში ცხოველად. ელენეს სიტყვა არ დაამთავრებინა მასზე მძიმედ დაშვებულმა ხელმა, ლოყა სიმწრისგან ეწვოდა, მაგრამ ეს ტკივილი არაფერი იყო მასთან შედარებით რასაც მისი გული გრძნობდა. თვალები ნელ–ნელა იფარებოდა წყლით, მერე ვეღარ დაიტია თვალმა და სახეზე თვითონ გაიკაფა გზა მარილიანმა სითხემ.
–შენ ჩემთვის ეგ არასოდეს უნდა გეთქვა, დემეტრეს შეეძლო, მას მიზეზი ჰქონდა, შენ არ გქონდა ამის თქმის უფლება, შენ არა გესმის..........
–აღარაფერი მაინტერესებს ნიკა, შენ ჩემთვის მკვდარი ხარ და ვერც ჩემ შვილებს აუკრძალავ ამიერიდან რამეს, დემეტრეს რამდენ ხანსაც უნდა იმდენს ივარჯიშებს, რასაც უნდა იმას გააკეთებს და ყველაფერს გავაკეთებ რო შენნაირ პირუტყვად არ იქცეს. როცა კაცი ქალზე ხელს აწევს მას მხოლოდ ორი არარსებული ფეხი განასხვავებს პირუტყვისგან, ქალს მნიშვნელობა არ აქვს რანაირია. შენი სიტყვებია თუ გახსოვს. ნიკამ თავი ჩაღუნა. თვალები მტკიცედ იმეორებდა ელენეს სიტყვებისგან წამოსულ ბრაზს, ..სიტყვით კი მხოლოდ ეს მოახერხა.
–მაპატიე, დამნაშავე ვარ! ნიკა მთელი დღე გასული იყო, ელენე ბავშვებთან დარჩა, მათ გამხიარულებას ცდილობდა, ანასტასია დედას ეხუტებოდა და კოცნიდა, ხასიათიც გამოუკეთდა, მაგრამ დემეტრე სულ ჩაფიქრებული და დაღვრემილი იყო.
როცა სახლში მოვიდა ოთახიდან არავინ გამოსულა, ანასტასია ცქმუტავდა, უნდოდა გამოსულიყო და მამასთან მისულიყო, მაგრამ ვერ ბედავდა რამის თქმას, ნიკა თვითონ შევიდა, ახალი ტელევიზორი შეიტანა ოთახში და მაგიდაზე დადო, ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა საწოლს და ფრთხილად ჩამოჯდა.
–მე არ ვარ მართალი და ეს ვიცი, არც ერთთან, ამ დროს ელენეს შეხედა, ამიტომ ვფიქრობ რომ უმჯობესია წავიდე, ანასტასიას მაშინვე ცრემლებით აევსო თვალები, დემეტრემაც ვერ დაფარა გაოცება. მე თქვენ მიყვარხართ, როგორც შემიძლია და ისიც ვიცი რო ჩემი ქცევა ხშრად აუხსნელი და გაურკვეველია უფრო კი ამაზრზენი. დემეტრე შენ ყველა მიზეზი მოგეცი რო არ გიყვარდე, მაგრამ არასოდეს იფიქრო რო შენი ოდესმე შემშურდება, ამას ალბათ მაშინ მიხვდები, როცა შვილი გეყოლება, თუ რამე სიყვარული შეიძლება იყოს ყველაზე უანგარო ეს მშობლისაა, ახლა ალბათ ვერც იმ მიზეზს აგიხსნი რატო არ მინდა ითამაშო უბრალოდ მინდა იცოდე რო არ მინდა ოდესმე ის განიცადო რამაც მე ჩამომანგრია. ელენემ ცრემლები ვერ შეიკავა, ამ სიტყვებმა თითქოს მდუღარე გადაასხა სულზე და სხეული გაუყინა, თავისი სიტყვები გაახსენდა და ახლა იმაზე მეტად ეტკინა ვიდრე ეგონა რო შეიძლებოდა ასე ყოფილიყო. ოთახიდან გავიდა სააბაზანოში დიდ ხანს ტიროდა, როცა გამოვიდა ნიკა უკვე იწვა წიგნს კითხულობდა, გაუბედავად მიუახლოვდა საწოლს და თავის მხარეს მოიკუნტა, მაგრამ ეს სულის და სხეულის შეკუმშვა არ ყოფილა შიშის, იცოდა რო ნიკა იმ ღამეს არ მიეკარებოდა, მაგრამ მაინც იმაზე ცუდად იყო ვიდრე ოდესმე. შუქი ჩააქრო ნიკამ დიდ ხანს ესმოდათ ერთმანეთის სუნთქვა, დუმილით დამყარებული სიმყუდროვე კარზე კაკუნმა დაარღვია, ანასტასია შემოიტუზა ოთახში.
–რა იყო დე? ხო კარგად ხარ, სწრაფად აანთო სინათლე ელენემ ისე რო დარწმუნებული იყო ნიკას ეღვიძა.
–შეიძლება შენთან დავწვე დედიკო? ხმა აკანკალებული ჰქონდა პატარას.
–მოდი ტასო, სიზმარი ნახე? გაეღიმა ელენეს და პატარა მიიწვინა.
–დედიკო შუაში რო ჩავწვე შეიძლება? ჩაჩურჩულა ელენეს ანასტასიამ, თან დედიკო ფეხები დავიბანე და წყალი დამექცა, არ გამიბრაზდე კარგად ვერ მივწვდი.
–რატო დაიბანე? სანამ დაწექი ხო დაგბანე ანასტასია?
–მამიკოს რო არ ეთქვა მაინც, ჩაიკრუსუნა ანასტასიამ და შუაში გადავიდა. ელენე აბაზანაში გავიდა მისალაგებლად, თან იმაზე ფიქრობდა ამდენი სუნამო რატო დაისხა ანასტასიამ. ნიკა ფრთხილად დაიხარა და შუბლზე აკოცა პატარას.
–რა გასხია მა? ანასტასიას თვალები დაექაჩა და სწრაფად აფახულებდა, თითქოს გამოიჭირესო. ნიკას გაეცინა, ანასტასია ხმას ვერ იღებდა იმიტო დაისხა რო იცოდა მამას უკვარდა კარგი სუნი, მაგრამ ახლა ვეღარ გაიგო მოეწონებოდა თუ არ და უკვე იმდენი ესხა თვითონაც აწუხებდა.
–გემრიელი ხარ, ეს უთხრა და ხელები შემოხვია პატარას, ანასტასია ატირებული ჩაეხუტა.
–მომენატრები მამიკო, ნიკა გრძნობდა რო ხმას ვერ დაიმორჩილებდა ამიტო არაფერს ამბობდა ღრმად ისუნთქავდა შვილის სურნელს და იმახსოვრებდა. როცა ელენე ოთახში შევიდა ანასტასიას ფეხები ნიკას ცხვირთან ედო და იცინოდა, დიდ ხანს ვერ იჯერებდა მისი თვალები ნანახს, ნიკას სიცილის ხმა აგრძნობინებდა რო მალე უნდა გამორკვეულიყო, ისევ ის ხმა ეგონა საუკუნე იყო რაც არ გაეგონა, გრძნობდა გული წაუვიდოდა ისე მძაფრად განიცადა ნანახი სწრაფად მივიდა საწოლთან და კიდევ უფრო მოკუნტული დაწვა. დილით რო გაეღვიძა ანასტასია ნიკას მუცელზე ეწვინა და თმაზე ეფერებოდა მძინერეს, იმხელა მუცელზე დაწვენილი თითქოს ჰაერში იყო პატარა.
........................
–ელე გთხოვ სკოლიდან ჩემთან მივდივართ ბავშვები ტენისის სათამაშოდ და შენ ადრე წამოდი რა ჩემთან.
–კარგი ბარბარე, იმდენი რამე მაქ მოსაყოლი, აი მოკვდები სიცილით ერთ ბიჭზე უნდა მოგიყვე. ბარბარე მერხთან ძლივს ჩერდებოდა, ელენე ახალი გადასული იყო მათ სკოლაში და უკვე ძალიან მეგობრობდნენ. სახლში სიცილით შევარდნენ, სამზარეულოში.
–სწრაფად მომიყევი სანამ ბავშვები მოვლენ ბარბარეს ეცინებოდა.
–ერთი ქალია დედაჩემის ძველი მეგობარი და შვილი ყავს ბიჭი ნიკა მემგონი თუ რაღაც ეგეთი, წარმოიდგინე ეს ქალი თავისი შვილისთვის, თვითონ, თვითოს გესმი ეძებს საცოლეს, წარმოგიდგენია ბარბარე? და დედაჩემს უთხრა რას ფიქრობ ერთმანეთი რო გავაცნოთო. აი წარმოიდგინე რა დონის დებილია ის ბიჭი. ბარბარე ჯერ თვალებს აფახულებდა ძალიან სწრაფად, მერე ლამის წყალი გადაცდა და ქანდაკებასავით გაშეშებული იდგა.
–და ის ბიჭი რას საქმიანობს? ძლივს იკითხა.
–რაღაც ფეხბურთელობს თუ მსგავსი არ ვიცი ხო იცი როგორ არ მიყვარს ეგ სპორტი. ელენე ელოდა როდის გაიცინებდა ბარბარე, მაგრამ ზედმეტად სერიოზული იყო ამისთვის.
–ხო მაგრამ ეგ არ ნიშნავს რო ის ბიჭი დებილია ან იმას აკეთებს რასაც დედამისი ეუბნებაა, ყურადრებას ნუ მომაქცევ ელე, ბარბარემ ლაპარაკი გაწყვიტა.
–რამე ხო არ გეწყინა ბარბარე? ვერ მივხვდი რატო ხარ ესე, არადა მართლა სასაცილოა, აი მართლა. ბარბარეს სიცილი აუტყდა.
–ვაიმე ელენე შენ არ იცი უფრო სასაცილო რამე, ბარბარემ ძლივს მმოითქვა სული როცა სამზარეულოში დედა შემოვიდა. ელენე გაღიმებული მიესალმა გაოცებულ ქალს.
–შენ ელენე არ ხარ? ელენე ლორთქიფანიძე?
–დიახ..მაგრამ გაოცებული იყო ელენე, ბარბარე ჩუმად ფხუკუნობდა.
–მე მაია ვარ დედას მეგობარი, გაუცინა ქალმა და თმაზე ხელი ჩამოუსვა. ელენეს ეგონა დენმა დაარტყა, ახლა იმის გააზრებამ რაც ყველაზე გონივრულედ ეჩვენებოდა ის იყო რო ეს ქალი იყო ზუსტად ის ვისაც დასცინოდა და ბარბარე იმისი და ვისაც დებილს უწოდებდა, თავზარი დასცა, ყველაფერზე გული ერეოდა. იქ იყო თავის ფეხით მისული სადაც არასოდეს მიადგავდა ნებით ფეხს. ბარბარეს შეხედა გაფართოებული თვალებით.
–აი ამაზე გეუბნებოდი ეს უფრო სასაცილოა. ბარბარე ტავს ვერ იკავებდა.
–რა გჭირს დედა? გაეღიმა მაიას, ხო არ იცი ნიკა სად არის? ელენეს სხეულშ შანტებმა დაუარა, გრძნობდა რო თავს ვერ შეიკავებდა და ყველას მიალანძღავდა,.
–არ ვიცი დედა გარეთ იქნება.
–ელენე შვილო აქ იყავი ჩემი შვილი უნდა გაგაცნო, მემგონი რო მართლა ბედია ასე შემთხვევით მოხვდი ჩვენ სახლში, ელენეს სახე დაემანჭა სიმწრისგან და ამ სისულელეების მოსმენა ცუდად ხდიდა. „ბედი არა ის, მომინდომა, სასწაული პირდაპირ, მაგის შვილისთვის ვარ შექმნილი და მსგავსი სისულელეები, ვაიმე აქ რა ჯანდაბა მინდააა“ სიტყვებს ძლივს ალაგებდა გონებაში.
–ბარბარე მაპატიე, არ ვიციოდი თუ შენი ძმა იყოო....
–მაგრამ ისე სასაცილოა ნიკას რო ვეტყვი აი იმდენს ვიცინებთ.....
–რას ეტყვი ნუ გადამრიე ახლა, არაფერი უთხრა სირცხვილია გაბრაზდება და ეწყინება, ჯობია წავალ რაა...
–ვაიმე შენ ჩემ ძმას არ იცნობ ამაზე იმდენს ვიცინებთ. ელენე გაოოცებული იყურებოდა და საკუთარ თავს ლანძღავდა აქ რო ფეხი შემოადგა.
–კარგი ახლააა ბარბარე ნუ ხუმრობ.
–დაიცადე გაგაცნოს.......მალე ხმა გაიგონეს.
–დედა აი ის გოგო რო გეუბნებოდი უნდა გაგაცნო.
–რომელი დედა? იმდენზე მეუბნები სია უნდა მქონდეს რო ვიმახსოვრო, ეგ რომელია მაღალი შავგვრემანი თუ საშუალო სიმაღლის წითური? მხიარულად უპასუხა ნიკამ. და თვალები მოხუჭა წარმოსახვითი სიის წარმოსადგენად.
–არც ერთი თვითონ ნახე, ელენეს ეგონა რო ტვინში სისხლი ჩაექცეოდა თავი გასაყიდი ნივთი ეგონა, მაგრამ ჯერ არ იცოდნენ ამ „ნივთს“ როგორი ლანძღვა შეუძლია.
–ახლა მარტო ის მწადს რო წყალი გადავივლო ასე გოგოს კი არა ჩვენი მეზობლის ძაღლს არ გავიცნობ, გაიცინა ნიკამ. ბარბარე ჩაიკეცა სიცილისგან, ელენეს ეგონა გიჟები იყვნენ გარშემო. დედა არანორმალური, შვილები უფრო მეტად არაადეკვატურები.
–ახლა მაგარი ამბები წავა, ბარბარე ელენეს ჩურჩულებდა.
–ნიკა კარგი ახლა ჩუმად ილაპარაკე აქაა ის გოგო, მაიამ თავზე ხელი გადაუსვა შვილს, რომელსაც სიცილნარევი სახე დამანჭოდა.
–შენ დროს არ კარგავ მაიკო. გაეცინა ნიკას და სამზარეულოში შევიდა „გოგოს“ გასაცნობად. ელენე გაოცებული უყურებდა სპორტულებში გამოწყობილ „დეგენერატს“ ასე ბუნებრივად რო მიესალმა და ბარბარეს თვალებით რაღაცას ანიშნებდა და მერე ჩუმად ორივე იცინოდა.
888
„რაც უფრო მძიმეა ტვირთი მით უფრო ახლოა ჩვენი ცხოვრება მიწიერთან, მით უფრო ნამდვილია ის“
წასვლით თითქოს ყველაფერი ჩამშვიდდა, გაუსაძლისი, ამაზრზენი, აუტანელი ცხოვრება დამთავრდა და დაიწყო ახალი, უფრო სხვანაირი, განსხვავებული, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ არქმევდა ელენე სახელს ამ ცხოვრებას, მხოლოდ „უჩვეულო“ ეს სიტყვა თუ ასახავდა მის ყოფნას. მისი ცხოვრება მთლიანად ნიკაზე იყო აწყობილი, ახლა გრძნობდა თავისუფლებას, ბუნებრიობას თითქოს ისევ თექვსმეტი წლის იყო, თითქოს ჯერ კიდევ არ არსებობდა ნიკა მის ცხოვრებაში. დემეტრემ თითქოს ფრთები გაშალა, ბავშვობა დაიბრუნა, ყოველი დღე უფრო მნიშვნელოვანი, უფრო საჭირო გახდა, ვარჯიშზე წასვლის არ ეშინოდა, თამამად იყო სახლშიც, სუფრაზეც უფრო მეტი მხიარულება იყო აღარავინ აიძულებდათ ხმადაბლა ყოფილიყვნენ, „წესების დაცვით“ ესადილათ, ევახშმათ, ახალმა ცხოვრებამ სამივეს ის ჩამქრალი ნაპერწკალი გაუჩინა, რაც ასე მნიშვნელოვანია ყოველი ადამიანისთვის, მხოლოდ ანასტასია იყო უფრო მოწყენილი თუმცა იშვიათად მარტო მაშინ, როცა ნიკა მოენატრებოდა, მაგრამ მასშიც იყო წყენის მძიმე ფესვები ღრმად გადგმული.
–დედიკო ჩემი ცეკვის მასწავლებელმა კარგი გოგო ხარო, გაიჭიმა პატარა.
–ჩემი ლამაზი, ელენეს გაეცინა ამ „მოხსენებაზე“ და ჩაეხუტა.
–ლამაზზე მეტად ტლიკინა, გაეცინა დემეტრეს ოთახიდან ახალი გამოსული რო იყო.
–ნუ ეჩრები ჩემი და დედიკოს ლაპარაკში, მე ლამაზი გოგო ვარ და კარგი. დოინჯი შემოირტყა ანასტასიამ.
–და ძალიან მეტიჩარა, დემეტრემ თავზე აკოცა და გარეთ სირბილით გავარდა სპორტულებით.
–დედიკო მამიკო რატო აღარ გვნახულობს? არ ვენატრებით? მე რო მომენატრა?
–მამიკო ახლა საქართველოში არაა ანასტასია, რო ჩამოვა ალბათ გნახავს. ელენემ კალთაში ჩაიჯინა ანასტასია.
–სადაა? რამდენ ხანში მოვა?
–ანასტასია, რაღაც უნდა გითხრა დე და კარგად მომისმინე ხო?
–კარგი დედიკო გისმენ, საიდუმლოდ? მარტო მე და შენ რო ვიცოდეთ? ანასტასიას თვალები გაუბრწყინდა ისე თითქოს განძი აღმოაჩინა. დემეტრეს არ ვუთხრათ ხო დე?
–არა ტასო დემეტრემ უკვე იცის, ანასტასიას ანთებული თვალები ჩაუქრა და დედას მიეხუტა.
–დე ხშირად ადამიენები ერთმანეთს ვეღარ ეწყობიან და შორდებიან, ეს ხო იცი..
–მამიკო როგორც წავიდა? ჩვენ ვერ გვეწყობოდა? თუ ვუყვარდით რატო ვერ გვეწყობოდა? ხო გვითხრა მიყვარხართო?
–ხო დე უყვარხართ, მაგრამ მე და მამამ გადავწყვიტეთ რო ასე ჯობს, მამამ კი იპოვა ადამიანი ვისთანაც უკეთესად იქნება, ახლა მასთანაა და ჩამოვლენ თუ არა მაშინვე გნახავს.
–სხვა ცოლი ყავს? ანასტასიას ხმა აუკანკალდა.
–ხო დე, მაგრამ ეს არაფერს ცვლის შენ და დემეტრე ისევ ისე ეყვარებით.
–შენ? დედიკო შენ? მე რო ძალიან მიყვარხარ მინდა მამიკოსაც უყვარდე და ერთად ვიყოთ, მერე მამიკოს სხვა შვილებიც რო ეყოლება მე აღარ გავახსენდები, ატირდა პატარა, ელენეს გული ლამის გაუსკდა მის სიტყვებზე.
–ღმერთო რა პატარა ხარ ანასტასია, ახლა გული გახეთქვას ჰქონდა ისე უცემდა, გრძნობდა რო ამ ყველაფრის გასაგებად ანასტასია საკმარისზე მეტად პატარა იყო და ყველაფერს უფრო განიცდიდა. –შენ როგორ შეიძლება არ ახსოვდე? შენ ისეთი პატარა და ლამაზი გული გაქ? დედიკო ეგ არასოდეს იფიქრო, როგორ მიყვარხარ ჩემო პატარა, ნუ ტირი გთხოვ. ელენე ძლივს ამბობდა სიტყვებს თვითონაც ეტირებოდა.
უკვე ექვსი თვე იყო გასული ნიკა ერთხელაც არ შეხმიანებია, მხოლოდ ის იცოდა რო დედამის ეკითხებოდა ბავშვების ამბებს. მათი საწოლის დანახვისას სულ ის საშნელი დღეები ახსნდებოდა, როგორ ყოველ დღე უწევდა წინააღმდეგობის გაწევა, ახლა მისმა ძილმაც სიმშვიდე მოიპოვა, ანასტასიაც უფრო უკეთესად იყო,, ელენე დემეტრეს თამაშებზე დადიოდა და გაოგნებული უყურებდა მის თამაშს, გრძნობდა რო მასში ამ თამაშის სიყვარულს ვერც ერთი მოკვდავი ვერ ჩაკლავდა.
–გამარჯობა ელენე, მოესმა ნაცნობი ხმა ზურგიდან, როცა დემეტრეს თამაშს უყურებდა. ეგონა სისხლმა მოძრაობა შეწყვიტა, მერე იგრძნო როგორ ჩამოჯდა მის გვერდით, მაღალი, გამხდარი სხეული, არ შეუხედავს ისედაც გრძნობდა რო თვალს არ აშორებდა.
–გამარჯობა, ძლივს ჩაილაპარაკა.
–როგორ ხარ? არ მპასუხობ, არ მელაპარაკები, რას შეიძლება დავაბრალო, ვითომ ამინდს? თუ......
–არ ვიცი, უბრალოდ ასე მირჩევნია.
–დემეტრე კარგად თამაშობს, ძალიან უყვარს არა?
–კი ძალიან, თითქოს სუნთქვა გაეხსნა ეს პერიოდი სულ ბედნიერია.
–ელენე ცხოვრება სცენას ჰგავს, ჩვენ კი მსახიობებს, რომლებიც ურეპეტიციოდ ვთამაშობთ როლს, თანაც მხოლოდ ერთხელ. ამიტო შეცდომების დაშვებას მტკივნეულად აღვიქვავთ, ასევე მტკივნეულია წლების გასვლა, დროის დაკარგვა, მაგრამ უფალმა მაინც მოგვცა საშუალება წარსულში დაშვებული აწმყოში გამოვასწოროთ და მომავალში გავთავისუფლდეთ. მე შენ მთელი ჩემი გულით გთავაზობ იყო მთელ ჩემ გულში ელენე.
–და სანდრო რეჟისორები ვინ არიან ამ სცენაზე?
–რეჟისორები? გაეღიმა ალექსანდრეს, რეჟისორები მსახიობები, რომლებიც რეჟსორები ხდებიან ცხოვრებაში, ისე კი ჩემი აზრით რეჟსორი ამ ცხოვრებაში ბედია, ბედისწერა.
–მე რო ბედისწერის არ მჯერა ალექსანდრე? თბილად შეხედა ელენემ.
– არაფერს ცვლის გვჯერა თუ არა, ის მაინც იღებს ჩვენ ცხოვრებაზე ფილმს თავისი წესებით.
–და ჩვენი არჩევანის თავისუფლება?
–ჩვენი არჩევანის თავისუფლება ჩვენი ინდივიდუალიზმია ამ სცენაზე სადაც ყველაფერი უკვე დაგეგმილია მანამ გამოვალთ.
–საინტერესოა სანდრო ძალიან, ძალიან რთულია როცა შენ ცხოვრებაზე გადაღებული ფილმი ტკივილის მეტს არაფერს გაყენებს.
–სულ ვფიქრობდი რო ფსიქოლოგებს და რეჟისორებს აქვთ საერთო, ორივე პროფესიის ადამიანს უწევს სხვისი ფსიქოლოგიის შესწავლა თავისსას კი შეიძლება უმარტივესი რჩევა ვერ მისცეს. ელენე შენ თავისუფალი ქალი ხარ, ძლიერი, ლამაზი, კეთილი და სათნო, ყველაფერი გაქვს იმისთვის რო ბედნიერი იყო, მე მინდა რო შენი ბედნიერების თანამოზიარე გავხდე...
–სანდრო მე შვილები მყავს ვისთვისაც ყოველ დღე ვიღვიძებ, მთელი დღე მათზე ვფიქრობ და დაძნებისასაც გაღვიძებამდე მათ არსებობა ატრიალებს ჩემ ცხოვრებას, ეს კი ვიცი რო სხვა კაცისთის რთულია.
–რატომ გგონია რო არ ვიცი რო შვილები გყავს? დემეტრე და ანასტასია, ასაკი, დაბადებისთარიღი და მსგავსი ინფორმაცია თუ გაინტერესებს იმასაც გეტყვი.
–სანდრო მე ახლა ამისთვის მართლა არ ვარ მზად, ხომ გესმის. მალე დემეტრე მივიდა მათთან, სანდროს თავაზიანად მიესალმა.
–მარცხენათი კარგად ურტყავ, გაუღიმა სანდრომ.
–მადლობა, გახარებული ჩანდა დემეტრე, სიგიჯემდე უხაროდა დედა რო უყურებდა მის ვარჯიშებს, თამაშს, რო აღარ უწევდა რამის დამალვა. ანასტასია რამდენიმე რიგით ზემოდ იჯდა და გაბუსხული იყურებოდა.
–წამო დე მივდივართ დემე გამოიცვლის და მანქანაში დაველოდოთ. დაუძახა ელენემ ანასტასიას.
–არ მინდა მე, და კიდევ უფრო შორს „აბობღდა“
–ტასო დაბლა ჩამოდი! პატარამ ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა და „ჩამოიხლართა“
–ანასტასია რა ლამაზი კაბა გაცვია, გაუღიმა სანდრომ.
–მამაჩემმა მიყიდა, რისხვით გაიმეორა „ქოფაკმა“
–ხო და ძალიან კარგი მამიკო გყოლია. სანდროს ამ პასუხს არ მოელოდა „საბრძოლველად“ გამზადებული ანასტასია და თითქოს ჩაიფერფლა.
–ეს ფეხსაცმელებიც და ეს ჩანთაც, ფეხი ასწია დასანახად და პატარა ჩანთა გულზე მიიკრა. ელენეს ყველაფერი ჩაეწვა ანასტასიას ტყუილებზე, ერთხელაც არ დაურეკავს ნიკას და არ დალაპარაკებია, არადა ყველა ზარზე ტელეფონის სადაც არ უნდა ყოფილიყო გამორბოდა და ელოდა როდის ეტყოდა ელენე რო მამას მასთან ლაპარაკი უნდოდა.
სახლში ისე ავიდნენ ხმა არც ერთს ამოუღია, მარტო მაშნ რო დაბანა და დასაძნებლად გაამზადა ანასტასია ფრთხილად კითხა.
–რატო იცრუე დე დღეს? ხო გახსოვს ტყუილებზე რა გითხარი, მატყუარა ბავშვებს რო ენა უბრუშდებათ და მერე........
–მე მინდა რო სიმართლე იყოს, ესეც ტყუილია და ამის გამოც უბრუშდებათ ენა მატყუარა ბავშვებს დედიკო? შეშფოთება დაეტყო ანასტასიას აწყლიანებულ თვალებს.
–ახლა არა მაგრამ სხვა დროს არ მოიტყუო კარგი? ანასტასია რატო არ მპასუხობ?
–აბა რაც მართალია ის რო არ მომწონს? არ მინდა ის კაცი შენ გვერდით იჯდეს ხოლმე დედა, მაინც ვეღარ მოითმინა რისი თქმაც სულ უნდოდა.
–ანასტასია შენ ვინ გეკითხება? ყველგან რო მაგ პატარა ცხვირს და გრძელ ენას ყოფ? ვეღარ მოითმინა დემეტრემ.
–ესე ნუ ელაპარაკები გთხოვ! ელენემ ძლივს შეიკავა თავი.
–ხო ეგრე ნუ მელაპარაკები, მე რასაც მინდა იმას ვამბობ.
–კი არ ამბობ იტყუები, ალბათ სკოლაში იმასაც ჭორაობ რო მამა ყოველდღე გირეკავს და გეკითხება როგორ ხარ, მაშნ როცა საერთოდ არ აინტერესებ, ერთხელაც არ უკითხავს ისევ ცოცხლები ვართ თუ არა, სხვა ქალთან წავიდა გესმის, სულ არ აინტერესებ, დემეტრემ მთელი ბოღმა ვერც კი მიხვდა რო სულ პატარაზე ამოანთხია, რომელმაც მარტო ის გაიგო რო მამა სხვაგან წავიდა.
–დემეტრე! ისე დაუძახა რო დემეტრე გაქვავდა, იგრძნო როგორ ზედმეტი მოუვიდა.–გადი ოთახიდან, სიმშვიდის შენარჩუნება დიდ ენერგიას მოითხოვდა.
–შენ არ ინერვიულო მამა ბებოს ეკითხება ხოლმე შენ ამბებს და იცის რო ძალიან კარგი ყავხარ, ძალიან ანასტასია, ვერც წარმოიდგენ იმდენად კარგი, ცრემლებს ვეღარ იკავებდა ელენე. ნელი ნაბიჯით გავიდა ოთახიდან თან დემეტრეს მდგომარეობაზე ფიქრობდა, არ უნდოდა მისთვის გული ეტკინა, მაგრამ ზედმეტი მოდიოდა თავისი საქციელით, თუმცა იმასაც გრძნობდა რო მამის უყურადღებობა ანასტასიაზე მეტად დემეტრეს აწუხებდა, მაგრამ სხვანაირად გამოხატავდა.
–მაპატიე დედა, ვიცი რო ანასტასიასთვის არ უნდა მეთქვა, მაგრამ რაც ვთქვი სიმართლეა.
–ის პატარაა დემეტრე, ექვსი წლისაა და მხოლოდ ის იცის რო დედა და მამა ერთად უნდა იყვნენ, იტყუება იმიტო რო რეალობა არ მოწონს, ის ასე უმკლავდება ამ პრობლემას ბავშვურად და გულუბრყვილოდ, ნუ ატკენ გულს ამ ყველაფერს თვითონაც მიხვდება როცა გაიზრდება, მაგრამ ახლა ნუ ვაიძულებთ რომ ყველა ტკივილი დიდივით გადაიტანოს. დემეტრეს თვალები ცრემლებით აევსო.
–ხო შეეძლო ერთხელ მაინც დაერეკა, უბრალოდ დაერეკა, ისე მოიყვანა სხვა ერთხელ არაფერი აუხსნია ჩვენთვის თითქოს არც ვარსებობდეთ. რატო იქცევა ასე, რატო მექცევა ასე მე ხო არ მიმიცია ამის საბაბი........დემეტრეს ხმას ეტყობოდა როგორ ჩუმად, ღრმად უყვარდა მამამისი, მაგრამ როგორ უჭირდა ყველაფრის დავიწყება. ელენეს არაფერი უპასუხია მხარზე ხელი დაადო და სამზარეულოში გავიდა.
.............
–გამარჯობა, ნიკოლოზ მენაბდე, ხელი გაუწოდა ნიკამ ელენეს, რომელიც დაზაფრული იყურებოდა, ვერაფერი თქვა და მაია მაშინვე ჩაერია.
–ნიკა ეს ელენეა ლორთქიფანიძე, ჩემი მეგობრებისს შვილი ხო გახსოვს ნინო და ზურა ჩემი კლასელები მათი. ნიკამ ისეთი სახე მიიღო თითქოს ახსოვდა არადა წარმოდგენა არ ჰქონდა ვიზე ეუბნებოდა. სიტყვით არაფერი უთქვამს ტყუილს ვერ ამბობდა. ელენე გრძნობდა რო მისი სახე ეცნობოდა, მაგრამ ვერაფრით იხსენებდა საიდან.
–ბოდიში ასეთ ფორმაში რო ვარ,ვარჯიშით დაქანცულ ნიკას სახე სველი ჰქონდა, ოფლიანი იყო და ერთ ადგილზე ვერ ჩერდებოდა, მაგრამ ხო ხედავ დედაჩემს არ აინტერესებს, მაგრამ ახლა უნდა წავიდე, სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა.
–მაპატიეთ მაგრამ ასე მგონია რო მეცნობით, ელენემ ვეღარ მოითმინა ვერაფრით რომ ვერ გაიხსენა. ნიკას გაეღიმა.....
–ელენე ფეხბურთს ვერ იტანს, ბარბარემ სიცილით თქვა თან აქამდე ირანში ცხოვრობდა.
–ეგ რა შუაშია? გაბრაზდა ელენე. ნიკას ჩაეღიმა „ვითომ არ იცის საიდან ვეცნობი“ ყველაფერი ელენეს კარგად შეფუთულ აფერისტობას მიაწერა, მაგრამ სახეზე საპირისპირო გამოესახა.
–ნიკა ტელევიზიით ან პლაკატებით შეიძლება გეცნობოდეს, ბოლო ბოლო წელს ლიგის ფინალი წააგო.
–შენ არ უშვებ შესაძლებლობას ხელიდან რო აღნიშნო რო წავაგე, გაეცინა ნიკას ბარბარეს ნათქვამზე.
–მაგრამ ლიგის ფინალი წააგე და ეს ბევრს ნიშნავს.
––ხო რა თქმა უნდა, უფრო გწყდება გული.ბარბარე და ნიკა ისე ელაპარაკებოდნენ ერთმანეთს სულ დაავიწყდათ ელენე რო იქ იყო, მაია გრძნობდა რო მათი ეს ლაპარაკი სირბილით დამთავრდებოდა მთელ სახლში და „დროულად“ ჩაერია. ელენეს „ღირსებებზე“ დაიწყო ლაპარაკი და ნიკამ იგრძნო როგორ ატკივდა თავი.
–მე წავედი აბა კარგად, რო გამოვიდა სახე უფრო დაეღრიჯა, თან ეცინებოდა, წყალი სწრაფად გადაივლო, უკანა კარით გავიდა რო კიდე არ შეფეთებოდა. მანქანაში თამაზი ელოდებოდა მხიარულად მიესალმა.
–რა ხდება თაზო, როგორ ხარ?
–სად ეგდე ამდენ ხანს?
–აუ რა ვიცი ხო იცი დედაჩემის ამბავი სახლში მოყავს გოგოები გამაგიჟა, იცინოდა ნიკა.
–მერე უთხარი ცოტა მკაცრად დაგანებოს თავი რაარი.
–რატო მოვუშალო ნერვები? აკეთოს რაც უნდა ერთობა რა გინდა, ეს ერთი თვე ალბათ ნახევარი საქართველო ჩემ სახლში მოვა დედაჩემის „მეოხებით“ ერთ თვეში სეზონი დაიწყება და ჩამშვიდდება ცოტა მაიკო. მე რო აქ აღარ ვეყოლები.
–რა ნერვები გაქ შენ, მშურს, დედაჩემმა რო გოგო გასაცნობად მოიყვანოს სახლში შემოვიხევ ალბათ ტანსაცმელს იმ გოგოს თვალწინ თან ვერ მოვითმენ.
–ნეტა გიჟი არ იყო, შეგრჩება შემოხეული ტანსაცმელი და დაგლეჯილი ნერვები, არ უნდა აყვე აკეთოს რაც უნდა, მაგის გამო როგორ მოვუშლი დედაჩემს ნერვებს, ისეთი სასაცილო და საქმიანია გაგიჟდები.
–აი ყოჩაღ რა სად შემიძლია მაგდენი, ახლა სპორტული კომპლექსი რო გაიხსნა იქ ვართ მიწვეულები თან ბევრმა ჟურნალმა დარეკა და არ ვიცი...
–ჟრნალებმა რეკვა დაიწყეს? მეგონა მარტო მაგათი კითხვა იყო შესაძლებელი...
–აუ ნუ მასხარაობ რა მენაბდე გაჩუმდი რა ვქნათ სად წავიდეთ?
–ყველგან მოვასწროთ, სირცხვილია ცოტა ხანი მივიდეთ კომპლექსში
„რა უნდა მისცეს ერთმა ადამიანმა მეორეს ერთი წვეთი სითბოს გარდა? და რა უნდა იყოს ამაზე დიდი?“
დაძინებამდე ყოველთვის გახედავდა ნიკას მხარეს, როგორ ეგონა მთელი ცხოვრება რომ არასოდეს წავიდოდა, არ დამთავრდებოდა, მაგრამ ცხოვრება მოულოდნელია, როგორ ტკენდა ანასტასიას სიტყვები გულს, როგორ უყვარდა მამა, საკუთარი თავი ძულდა რომ ყველაფრის მიუხედავად უნდოდა მას დაერეკა, მისი ხმა გაეგო. ეს ხო სიგიჟე იყო, ეს ხო ნიშნავდა ელენესთვის რო უპრინციპო იყო, მაგრამ „დაძინებამდე ყოველთვის არის ერთი წამი, როცა ჩვენი თავი ყველამ ვიცით“ სწორედ ამ დროს გრძნობდა რაღაც უჩვეულ ტკივილს, რომელსაც ჯერ სახელს ვერ არქმევდა. ანასტასია გადმობარგდა და მამამისის ადგილას იწვა, ბალიშის პირს არ არეცხინებდა, მამიკოს სუნი უდისო, ნიკა ბევრს ეცადა ანასტასიასთან სხვანაირი ყოფილიყო, მაგრამ მაინც არ გამოდიოდა, ყოველთვის იყო მომენტები, როცა ვერ იმორჩილებდა საკუთარ თავს და ანასტასიას სხვანაირად, გამორჩეულად ექცეოდა, ამ პატარას კი ეს დღეები ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავებივით ჰქონდა გონებაში ამობეჭდილი.
–რა მაგარია, ბებიკოსს და ბაბუკოს ვნახავთ, მერე მამიდაც მოვა, ხო მოვა დე, ბარბარე მამიდა, გუშინ რო მელაპარაკა მითხრა.
–კი დე, თმა მოდი გაგიკეთო გაწეწილი ხარ.
–მაგრამ მაინც ლამაზი ხო დედიკო? ელენეს გაეცინა.
–ულამაზესი და მეტიჩარა, ჩემი პატარა და გრძელი ენის პატრონი.
–დემეტრე შენც ხო წამოხვალ ბაბუკოსთან?
–ეს ბავშვი ყველაფერს „კოს“ რატო ამატებს? გაეცინა დემეტრეს. გაუხარდა რო ანასტასიას წყენა არ ახსოვდა, ყველაზე მეტად საოცარი იმიტო იყო რომ წყენას ადვილად ივიწყებდა და კარგი სულ ახსოვდა, მხოლოდ ასეთს შეუძლია დიდი, ძალიან დიდი სიყვარული.....დაუმსახურებელიც და მაინც.........
–შენ ჩემი ძამიკო ხარ, დემეტრე მოეხვია და გაკეთებული თმა დაუშალა, ამაზე ააკივლა და ეცინებოდა.
–ბოროტი ძამიკო ხარ. მაია და დემეტრე ისე გახარებულები იყვნენ შვილიშვილებბის სტუმრობით, მაგრამ აშკარად ეტყობოდათ რომ რაღაცის თქმა უნდოდათ.
–მე წავალ და საღამოსკენ გამოგივლით, ელენეს ეუხერხულებოდა, თავს უკვე ზედმეტად გრძნობდა ნიკას ოჯახში.
–ვაიმე ელენე რას ამბობ შვილო, მაია გადაეხვია. ახლავე შემოდი, თან სალაპარაკო მაქვს, ელენემ ტელეფონს დახედა ნიკას ნომერი რო დაინახა სულ დაუბრუშდა სხეული.
„ჩამოვედი, როცა გეცლება მითხარი და ბავშვებს ვნახავ“ 6 თვის განმავლობაში მხოლოდ ეს წინადადება და ისიც მოწერილი, ელენეს სიმწრით ჩაეღიმა, ახლა მიხვდა რისი თქმაც უნდოდათ მშობლებს. სახლში რომ შევიდნენ იმ ადგილზე სადაც პირველად იდგა ნიკა რო დაინახა „ის“ დაინახა, ხო იცოდა რო ახლა ის იყო მისი ცოლი, ხო ეგუებოდა ამდენი ხანი ამას, მაგრამ მაინც მოსალოდნელზე მეტად ეტკინა.
–ელენე ეს ლიკაა, ნიკას..... მაიამ ისე ჩუმად დააბოლოა „მეუღლე“ რო ვერავინ გაიგო მაგრამ ყველა მიხვდა.
–გამარჯობა, ელენემ გაუღიმა, ლამაზ, მაღალ და გამხდარ ქალს.
–გამარჯობა, ლიკამ თბილად შეხედა და მერე მზერა ბავშვებზე გადაიტანა. ანასტასია ისე დაქაჩული იყურებოდა ლიკა შეკრთა, დემეტრემ, ცოტა შეანჯღრია რო ადამიანური სახე მიეღო.
–გამარჯობა პატარა როგორ ხარ? ლიკამ ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა, ანასტასია დედამის მიეტუზა, არ ესიამოვნა რო ლიკა ლამაზი იყო. დემეტრე მხიარულად მიესალმა. ელენე ისე უხერხულად იყო გაქცევა უნდოდა, მაგრამ ანასტასია მიეკრა და აღარ შორდებოდა.
–ჩემი მამიკო სად არის? ისე დაუქაჩა თვალები თითქოს გველეშაპი იყო ლიკა და მამამისის გათავისუფლება უნდოდა.
–უკანა ეზოშია თუ გინდა დავუძახებ, შენ რო გაიგებს აქ ხარ გაგიჟდება ისე მოენატრე.
–ეგ ისედაც ვიცი რო მოვენატრებოდით ჩემს მამიკოს.
–ანასტასია რა გჭირს? ესე რატო ლაპარაკობ, ელენე ჩანდა რო გაუბრაზდა უხეშობაზე.
–არაფერია ელენე ნუ ნერვიულობ, გაუღიმა ლიკამ.
–მოდი ბებო ჩემთან, ჩემი პრინცესა და ჩემი დედოფალი, ანასტასიას ღიმილი დაუბრუნდა და ბებოს ჩაეხუტა.
–დე მე წავალ და მოვალ წასაყვანად. ელენემ გაუღიმა. თავს საშინლად გრძნობდა იქ ყოფნით.
–გთხოვ დედიკო, არ წახვიდე, მეც წამოვალ. ელენეს მოერიდა ახლა ანასტასიას წაყვანა ამიტო ძლივსღა უძლებდა იქ ყოფნას. მაია გრძნობდა ამას და თვალები აცრემლებული ჰქონდა,
–დემე ბაბუ როგორ ხარ? ჩაეხუტა დემეტრეს ბაბუამისი.
–კარგად ბაბუ ვვარჯიშობ და ვარ, რამდენი რამე მაქვს მოსაყოლი, ბაბუა თავზე ეფერებოდა მოსახელე შვილიშვილს, თუმცა მასაც დარდი ჩადგომოდა თვალებში.
სიცილის ხმა მოესმათ, ყველა გაჩუმდა ნიკა შემოდიოდა ოთახში ეზოდან თან მათეს და თამაზს ელაპარაკებოდა გამწარებული, სამივე იცინოდა, ასეთი ბედნიიერი ხმა წლებია ნიკასგან არ გაუგონია ელენეს, ყველაფერი ჩაეწვა.
–საღამოს გნახავთ და სავაჭრო ცენტრზე მერე ვილაპარაკოთ, ახლა გამოვიცვლი და ბავშვები უნდა ვნახო თორე შევიშლები, ნიკა სიცილით მოდიოდა. ანასტასია ხელიდან ისე გადაუხტა ბებიას რო ვერც შეამჩნია.
–მამიკო, მამიკო, ნიკა გაქვავებული იყო ანასტასიას დანახვახე ხელები ისე ძლიერად მოხვია რო შეეშინდა არაფერი ეტკინა, ბავშვი ჩაიხუტა და შეტრიალდა რო მისი სულისწასვლამდე მისული თვალები არ დაენახათ, გრძნობდა რო ხელს ვერ უშვებდა, უფრო და უფრო იკრავდა გულში.
–ჩემო სიცოცხლე, ჩემო პატარა, ისე ეჩურჩულებოდა თავს ვერ იკავებდა, ანასტასია კისერზე უჭერდა ხელებს და ცრემლები მოდიოდა, ნიკა ზურგით გრნობდა ამდენი ადამიანის მზერას, მაგრამ არ შეეძლო ხელის გაშვება ეგონა სხეულს მოაჭრიდნენ, ორგანოებს ამოაცლიდნენ ახლა რო ანასტასია დაესვა. როცა იგრძნო რომ შეეძლო „მოღალატე“ თვალები დაემორჩილებინა შემოტრიალდა.
–გამარჯობა ელენე, ისე გადაკოცნა ანასტასია ხელიდან არ გაუშვია, დემეტრეს რო გახედა ზედ არ უყურებდა, უხმოდ ჩამოუჯდა გვერდით და თავზე აკოცა. სპორტული შარვალი ეცვა ნიკას და თეთრი მაისური, ფეხზე ბოტასები, ამის დანახვაზე დემეტრეს გული აუჩქარდა, აღარც ახსოვდა მამამისი ბოტასებში, ელენეს გული შეეკუმშა ძველი ნიკას დანახვაზე, თითქოს არაფერი შეცვლი ისევ ისეთი იყო, საგრძნობლად დაკლებული სხეული და თითქოს ამ ყველაფერმა წარსულში დააბრუნა, ამან უფრო მეტად ატკინა გული. საკუთარი სტატუსი ვერ განსაზღვრა და იქ ყოფნის გამო გულისრევის შეგრძნება ეუფლებოდა. წასასვლელად მოემზადა, ანასტასია რო მიეკრა და ხელს არ უშვებდა.
–დედა გამოგივლი ახლა მეჩქარება, ანასტასია გთხოვ... არაფერი შეისმინა პატარამ და მამისა და დედის კალთაში მონაცვლეობდა. თავი გაიგიჟა ნიკას კალთაში ჩაუჯდა და დედამ მაჭამოს საზამთროო.
–მოდი ჩემი საყვარელო მე შეგაჭმევ, გაუღიმა ლიკამ.
–ჩემი დედიკო შემაჭმევს, შენ რა გინდა......ისეთი სახე ჰქონდა პატარას თითქოს რაღაცას ტაცებდნენ. ელენე ბრაზისგან გაწითლდა, ჯერ ისედაც თავს საშინლად გრძნობდა, ახლა ამას ემატებოდა ანასტასიას ჭირვეულობა და იძულება რომ ნიკას გვერდით მჯდარიყო. ისე შეხედა თვალებში რომ ანასტასიამ ლუკმა ვეღარ გადაყლაპა.
–დემნა როგორ ხარ? დიდ ხანს ცდილობდა დემეტრესტან გამოლაპარაკებას ნიკა, მაგრამ ისეთი სახე ჰქონდა ვერ ახერხებდა. დემნას მხოლოდ ნიკა ეძახდა, ვერ აღიქვავდა, მაგრამ გრნობდა რო ეს სახელი ბევრ, ჯერ კიდევ ძალიან ღრმად ჩამარხულ გრძნობებს იტევდა.
–მადლობთ კარგად, თავად? ნიკა არ მოელოდა, ასეთ უხეშობას, დემეტრემ აგრძნობინა ოფიციალური ტონით, რომ ძალიან შორს იყო მისგან.
–მეც კარგად. კიდევ არაფერ..........
–გადაგეჩვიე! არც კი დაამთავრებინა ისე უთხრა, ნიკას ამ სიტყვამ მთელი სხეული აუწვა, ოთახში მძიმე ჰაერი იდგა, დაძაბულობა უფრო და უფრო იზრდებოდა. დემეტრე ბიძამისთან და ნათლიამისთან ერთად ოთახიდან გავიდა, თან მათ მხიარულად ელაპარაკებოდა. დამსახურებულობის დაღი არ აძლევდა საშუალებას გაბრაზებულიყო. ანასტასია იმით ტანჯავდა რომ ზედმეტად კეთილი და შემწყნარებელი იყო მისი საქციელის მიმართ დემეტრე კი პირიქით, იცოდა რომ არც ერთი დღე არ იყო დავიწყებას მიცემული რითიც სიცოცხლეს საკუთარ შვილს უმწარებდა. მაგრამ არ აპირებდა რაიმეს ახსნას, ან დანაშაულის გამო მობოდიშებას, მით უმეტეს ხალხში. ელენე ტირილამდე იყო მისული ანასტასიას საქციელის გამო. მერე საზამთრო ჩამოეწუწა და ელენემ მოსაბანად გაიყვანა, აბაზანაში შესული არ იყვნენ უკვე თავს ვერ იკავებდა.
–მომისმინე ანასტასია, შენ ნორმალური ხარ? ყველაფერს კარგად ხვდები, ყველაფერი გესმის და მაინც ჭირვეულობ, სად ვერ დარჩებოდი მარტო შენი ნება რომ იყოს უცნობსაც გაყვები და ბებიასთან მარტო რატო ვერ რჩებოდი? გამაგებინე, ელენე ვეღარ ხვდებოდა რო უყვიროდა, კედელთან ატუზული ანასტასია, უფრო იფუზებოდა და კვარკვალა თვალებს ვერ აშორებდა დედამის.
–მაგრამ მე ხო უნდა დამტანჯო, გატუტუცებული ხარ, ყველაფერს კარგად ხვდები, მაგრამ შენსას არ ეშვები, როგორ გამაბრაზე რომ იცოდე, როგორ........მე ახლა წავალ და ერთი ხმა ამოგიღია გეფიცები ენას ამოგაძრობ იცოდე. ანასტასიას ცრემლები მდინარესავით წამოუვიდა, მუხლები აუკანკალდა, ნიკაპი უცახცახებდა. დედა პირველად ელაპარაკებოდა ასე, შეშინებული იყურებოდა.
–მე, მე მარტო ის მინდოდა მამიკოსთან ვყოფილიყავი და შენ გეჭამა ჩემთვის, საზამთრო სულ არ მინდოდა, კარგი მე დავრჩები, შენ როგორც გინდა.... ხმა უკანკალებდა და ტირილი დაიწყო, ელენეს ხელი არ მოაკიდებინა და აბაზანიდან სირბილით გაიქცა. ელენეს ტირილი აუვარდა, იგრძნო საკუთარ შვილს რა ცუდად მოექცა, ანასტასია ასე ნაწყენი არასოდეს ყოფილა..
–დედიკო მოიცადე გეხვეწები, ანასტასიას ეძახდა ელენე, ის კი მირბოდა ატირებული, დერეფანში ნიკა შეხვდა.
–მამა რა გატირებს? ანასტასია არც ნიკას გაუჩერდა და დერეფნიდან გავარდა სირბილით. ელენე ცრემლებს ვერ იკავებდა, მაგრამ ვერც ანასტასია გააჩერა.
–რა დაემართა ელენე?
–რაღაც ვაწყენინე, არადა რა ძნელია მისი წყენინება, მაგრამ მაინც „მოვახერხე“ ელენე აბაზანაში შებრუნდა რო თვალები ამოეწმინდა სულ ცრემლიანი ჰქონდა. საღამოზე წამოსაყვანად რომ მივიდა ეგონა ყველაფერი დავიწყებული ექნებოდა, მაგრამ ანასტასია ნიკაზე ჩახუტებული იყო და სახე ისევ ისეთი მოწყენილი ჰქონდა.
–დემე ტასო ასეა სულ?
–ხო რაც წახვედი ვერაფრით გავამხიარულე, რამეს რომ ვეუბნები ეტირება. უხმოდ წამოყვა დედამის სახლში, მანქანაში ხმა არ ამოუღა, არადა ყველაფერზე კითხვას სვავდა და ენას არ აჩერებდა.
–დე სადაც შენ გინდა იქ წავიდეთ მითხარი.
–არსად არ მინდა, ჩაიბურტყუნა და დემეტრეს მიეხუტა. სახლშიც უხმაუროდ იყო, ელენე ჭკუიდან ლამის შეიშალა ანასტასიას მოწყენილობაზე, იმის გააზრებაც რომ შესაძლებელი იყო დემეტრესავით დამძიმებულიყო მისი ხასიათი აგიჟებდა, ამას სიკვდილი ერჩვნა, გრძნობდა რომ არაფერი უღირდა ამქვეყნად მისი შვილების ნერვებად, ბედნიერებად. დაბანა და საწლში ჩააწვინა.
–დე თუ გინდა ჩემ ოთახშ დაწექი როგორც ადრე? ანასტასია კისერზე შემოეხვია უხმოდ და ბევრი აკოცა.
–დედიკო ჩაგეხუტები.
–დე ხო მაპატიე? მაპატიე გავნერვიულდი, რა სულელი ვარ...
–არც გავბრაზებულვარ დედიკო შენზე.
ელენე იმ დღიდან აღარაფერზე ფიქრობდა გარდა ბავშვებისა, ყველაფერი უკეთესად იყო, ნიკა ბავშვებს ხშრად ნახულობდა, მაგრამ სკოლის შემდეგ, ელენეს თითქმის არ ხვდებოდა. ის დრო იყო, როცა საღამო ღამეში გადადის, წვიმის ხმა განსაკუთრებულად ამშვიდებდა, წყალი გადაივლო, თეთრეული ლიკას გადააკვრევინა თან ეხმარებოდა და ორივე რაღაცაზე იცინოდნენ, როცა კარზე ზარი გაისმა.
–ვა თაზო მოდი, ნიკას გაუხარდა „ყოფილი“ მეჯვარის დანახვა.
–ნიკა შეგიძლია გამოხვიდე? რაღაც საქმე მაქვს.
–რა მოხდა მშვიდობაა? კარგი ახლავე, ნიკამ გამოიცვალა, ტანსაცმელი სწრაფად, მაგრამ მაინც გულდასმით დაათვალიერა და გარეთ გაყვა.
–მალე მოვალ ლიკა, ცოლს აკოცა და სახლიდან გავიდნენ. თამაზი ნერვიულობისგან ნერწყვს ძივს ყლაპავდა.
–რა მოხდა მითხარი. მანქანას წვიმის წვეთები გამეტებით ეხეთქებოდა.
–ნიკა მისმინე, არ მინდა რომ ინერვიულო, მაგრამ....
–ბავშვები კარგად არიან? ხმა გაებზარა ნიკას.
–კი ბავშვები კარგად. ნიკამ ამოისუნთქა და თითქოს ამის იქით რა მოხდებოდა დედამიწაზე აღარ აინტერესებდა. –მაგრამ ელენეს, ხო იცი ამას წინათ ბავშვები რომ შენ გამოიყვანე სკოლიდან, სახლში რომ არ დაგხვდა......
–თამაზ მითხარი რა მოხდა?
–ნიკა ელენეს კიბო აქვს, ძალიან მძიმე.....
–არ მაინტერესებს თამაზ მაგ ქალს რა ჭირს, აი საერთოდ რა, გული ლამის გამისკდა ისე დაიწყე.... თამაზი ყურებს არ უჯერებდა ეგონა ყველაფერი მოესმა...
–ბიჭო გეუბნები რომ ელენეს კიბო აქვს, კვდება გესმის, კვდება, რამდენიმე თვე დარჩა და შენ.. შენ ხო არ გააფრინე.
–აუ თამაზ დამანებე რა თავი, წარმატებები, მე წავედი ლიკა მელოდება. თამაზი ცრემლებს ვერ იკავებდა, ამხელა კაცი გაოგნებული იყო გულგრილობით, მეგობრის გულგრილობით, უცხოზე რომ გაეგო მაშინ უნდა დამწუხრებულიყო და ელენე, მისი შვილების დედა, მალე მოკვდებოდა და ამას ისეთი გულგრილობით შეხვდა რომ ამ ყველაფერმა შეზარა. სახლშ მხიარულად ავიდა, ლიკას საყვარელი შოკოლადი აუტანა, ეფერებოდა, ბევრ რამეზე ილაპარაკეს, იცინეს, ნიკა, სახეზე, მკერძე კოცნიდა და ფრთხილად დააწვინა საწოლზე.
შუა ღამეს, შეაკანკალა, გრძნობდა სისხლი როგორ გამეტებით ეხეთქებოდა ძარღვების კედლებს, როგორ ცდილობდა მის „განგრევას“, საკუთარი გულისცემის ხმა ესმოდა და რაღაც, რაღაც უსაშველოდ გაჰკიოდა..... ხელი ტელეფონისკენ წაიღო და მთვარის მკრთალ განათებაზე დაინახა რომ მთლიანად ხელის მტევანი უკანკალებდა, აღებული ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა..........
.......................
ელენე ნიკას სახლიდან სულ ლანძღვით წამოვიდა, დედამის უხაშად უთხრა რომ ასე ჩარევა შვილის ცხოვრებაში საშინელება იყო, რომ მისი შვილი „დეგენერატია“ დედამის რომ ემორჩილება, თან საკმაოდ ხმამაღლა მოუვიდა. სახლში მივიდა და დედამის ყველაფერი სიცილით მოუყვა, მაგრამ დედამისი მასსავით კარგ ხასიათზე არ დამდგარა.
–ასეთი უხეში გოგო რატო უნდა იყოს გამაგებინე? არანაირი სინაზე, მოკრძალება არაფერი არ არის შენში.
–კარგი რა დე, ეგრეც არ არის, მაგრამ ის ქალი რომ არ მიმელანძღა ალბათ გავსკდებოდი ბრაზისგან.
მეორე დრეს ნათესავის დაბადებისდღეზე იყო წასული, მხოლოდ ახალგაზრდები იყვნენ და თვალებს არ უჯერებდა, როცა ნაცნობ სახეს მოჰკრა თვალი, ყველა ნიკასკენ გაიქცა, ეტყობოდათ რომ დიდი ხანი არ ჰყავდათ ნანახი.
–გიო გილოცავ.
–აუ ნიკა როგორ გამახარე რო მოახერხე მოსვლა. ნიკა ყველას მიესალმა, კარგ ხასიათზე ჩანდა, უკან ბარბარე მოყვებოდა, ელენეს გადაეხვია, ბევრს იცინოდა მის „გამოსვლაზე“ დედამისთან.
–არა რა თამადა ახლა გიო გთხოვ რა.
–მენაბდე გთხოვ რა.
–ხო იცი არ ვსვავ, ეგრე არ გამოვა.
–კარგი ნუ დალევ ისე იყავი, რადგან ჩვენი მენაბდე პატივსადემი მიზეზით სარგებლობს, საქართველოს ნაკრების 13 ნომერი გასაგები მიზეზების გამო ვერ სვავს დავუშვებთ პრეცედენტს, რომ თამადამ არ დალიოს. გიორგის ეცინებოდა და იღრიჯებოდა. ელენე ხმას არ იღებდა აღარც ბარბარეს ელაპარაკებოდა, გრძნობდა რომ ნიკამ რაღაცაზე მოიწყინა და ბარბარე უფრო იცინოდა.
–მიდი ბარბარე წყალი გამოავლე გთხოვ.
–აი რა სასაცილო ხარ შენ.
–კარგი იცინე, მაგრამ ჯერ გამოავლე, რაღაც ჩავარდა ისე ვერ მოვსვავ და რომ ვთქვა სირცხვილია, ჭიქაზე მთელი ამბავი ჰქონდათ და– ძმას ატეხილი.
–კარგი რა ნიკუშ, რას არ მოიგონებ. საბოლოოდ ნიკამ მაინც თავისი გაიტანა სიცილით და თავის შეცოდებით.
–ნიკაზე ყველა ქართული ფეხბურთის მომავალ იმედებს ამყარებს, მეორე ქართველია ვინც შეძლო და ჩემპიონთა ლიგის ფინალში ითამაშა...
–გიო გთხოვ რა.... ნიკას არ უყვარდა ასეთი ლაპარაკი, ჟურნალისტებსაც მხოლოდ იმიტო ელაპარაკებოდა, რომ ერიდებოდა უარის თქმა, ისე ყველაზე მეტად აუტანელი ყურადღება აგიჟებდა.
–არა ვერასოდეს წარმოვიდგენდი რომ საფრანგეთის კლუბს ასე ვუგულშემატკივრებდი, მაგრამ ფინალზე არ ვიცი საგიჟეთი იყო, მთელი საქართველო გადარეული იყო.
–სამწუხაროდ წავაგეთ, ვცდილობ არ გავიხსენო, მაგრამ რაRაც მომენტში კარგია ჩვენი შეცდომები დავინახეთ და ისიც ვიცით რა მძმეა ფინალის დათმობა.
–შენ ყველაფერი გააკეთე, შენ გოლზე მართლა გეუბნები ღამის პირველი საათი იყო და მთელი უბანი გარეთ იყო ყველა ღრიალებდა, ქალები და ბავშვებიც კი სიხარულით გარეთ იყვნენ გამოსულები. ისევ საფრანგეთში ითამაშებ ხო?
–კი 3 წლიანი კონტრაქტი მაქ, მაგრამ აქ ამაზეე...... ნიკა ისე უხერხულად იყო, მაგრამ მთელი სუფრა ამას ეკითხებოდა, ეს აინტერესებდათ, მხოლოდ ელენე იყო გაჩუმებული და წარმოდგენა არ ჰქონდა ასეთი წარმატებული ფეხბურთელი თუ იყო, ბოლო რამდენიმე წელი ირანში ცხოვრობდა მთელი ოჯახი ძმის გამო იქ თამაშობდა თეირანის ერთ–ერთ კლუბში ამიტო სპორტი აღიზიანებდა, ვერ იტანდა მთელი ცხოვრება იმას უყურებდა როგორ მონდომებით თამაშობდა ცოტნე კალათბურთს, პატარას როგორ აწვალებდა ბურთს ვერაფრით ართმევდა არადა ცოტნე არ ეშვებოდა.
–და ცოლი? ნიკოლოზ ცოლი არ მოგყავს? მაია დეიდა ალბათ გადარეულია.
–გადარეული ცოტაა მაგასთან, მეტზე ვეღარაფერზე ფიქრობს პატარა რეესტრი აქვს გახსნილი, აი ყოველ დღე იმდენ გოგოზე მეუბნება რომ დამახსოვრებას აზრიც არ აქვს, ყველა იცინოდა ამაზე.– სულ იმას მეუბნება ამხელა ხარო შენს ასაკში თუ არ მოიყვანე მერე აღარ მოყავთო და ხო იცი მაიკოს ამბებიიი.....
–კარგი რა 23 წლის ხარ რა დიდი შენ ხარ...
–ჩემ ოჯახშ ეგ სახიფათო ასაკია, მათეს გამო დაშინებულია და ცდას არ აკლებს....
–ნიკაზე საერთოდ არაფერი მოქმედებს, ისე მონდომებით უსმენს, მაგრამ ერთი სიტყვა არ ესმის, ყველაფერს ატარებს, ნერვებს არაფერზე იშლის, მაგრამ საბოლოოდ მაინც იმას აკეთებს რაც უნდა მათე დედას შეასკდება ხოლმე, მაგრამ მაინც იგონებს იმის ნათქვამს, ბარბარე სიცილით ამბობდა.
–ნიკა მერე ამდენი გოგო თუ დგას რიგში კი უნდა მოიყვანო ცოლი.
–ხო და საქმეც ისაა, რომ რიგში ჩამდგარს არასოდეს მოვიყვან, ელენეს შეხედა და ისე დამცირებულად იგრძნო თავი ელენემ რომ ბრაზისგან სახე აეწვა. ახლა მიხვდა რომ ნიკას გონია ძალიან უნდა რომ ცოლად გაყვეს, გრძნობდა როგორ ბრაზდებოდა და თავს ვერ შეიკავებდა მალე. სულ არ აინტერესებდა სად თამაშობდა და ვინ რა იმედებს ამყარებდა, ახლა მარტო იმას ხედავდა რომ ამ ბიჭმა ქალის პატივისცემა არ იცის და საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა აქვს. ბარბარემ იგრძნო როგორ გაბრაზდა ელენე. ნიკა სადღეგრძელოებს ამბობდა და არ სვავდა, ელენეს ერთი სიტყვა არ ესმოდა, ღრმად სუნთქავდა რომ ნერვები მოეთოკა, მხოლოდ სუნთქვაზე ფიქრობდა, მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა, როცა მეგობარმა ხელით ანიშნა მანდილოსნების სადღეგრძელოზე.
–განსაკუთრებულად მიყვარს, როცა ამ სადღეგრძელოს ვამბობ, სამწუხაროდ ვამბობ და ვერ ვსვავ მხოლოდ ის ფაქტიც რომ ადამს ქალის გარეშე ვერ წარმოედგინა ცხოვრება, მაშინ როცა ღმერთს არც კი უფიქრია ქალის შექმნა ამტკიცებს რომ მას შემდეგ შეუძლებელია კაცის არსებობა ქალის გარეშე. სწორედ თქვენ ალამაზებთ ჩვენ ცხოვრებას, სულ სხვანაირები ხართ, ჩემ ცხოვრებაში ორი ქალია ისეთი რომლების გარეშეც არსებობა ვერ წარმომიდგენია, დედაჩემი და ჩემი და ბარბარე. მათგან გრძნომ რომ შენ ყველა ტკივილს და სიხარულს შენნაირად და უფრო მეტადაც კი განიცდიან. ამიტო არაფერი არ მიღირს მათ წყენინებად, მათთან არაფრის დამტკიცება არ მჭირდება. საფრანგეთში ყოფნისას ვხვდები რომ ქართული სიყვარული ქალისადმი და ქართველი ქალი სრულიად სხვაა, სულ სხვაა დანარჩენი მსოფლიოსგან, სამწუხაროდ ჩვენ ქვეყანაშიც ბევრი რამ შეიცვალა, მაგრამ მაინც არის იმ დამოკიდებულების სურნელი რაც ასე მეამაყება. ქალი ყვავილს ჰგავს, რომელსაც უნდა მოუფრთხილდე, უნდა დააფასო და საჩუქრად უნდა აღიქვა. ყველა გრძნობდა, რომ ნიკა ქალზე არა მარტო სქესთა შორის ერთ ერთზე კი არ ლაპარაკობდა, არამედ ქალზე როგორც ღირსებაზე. ელენემ ვერაფრით მოითმინა, როცა ბიჭებმა დალიეს ეს სადღეგრძელო ჭიქა აიღო და დაიწყო, ის აგრესია, რომელიც მის ხმას მოყვებოდა მხოლოდ ნიკასთვის იყო განკუთვნილი და შესამჩნევი.
–დიდი მადლობა, მიხარია რომ ასე აფასებთ თქვენ მიერვე შერქმეულ „სუსტ“ სქესს. ყველა ძლიერი სქესის წარმომადგენელი, როგორც კაცი მაშინ ფასობს ყველაზე მეტად, როცა ქალის პატივისცემა შეუძლია, არა იმიტომ რომ ეს ქალი ამას იმსახურებს, უბრალოდ იმიტო რომ თვითონაა ღირსეული. ის რომ დღეს საქართველოში რაღაცები შეიცვალა, ის მოკრძალება, პატივისცემა უფრო გაფერმკრთალდა დიდ წილად სწორედ მამაკაცების დამსახურებაა, თუმცა ამაში ქალებსაც ვერ დავუკარგავთ უარყოფით წვლილს. მე ირანში ვცხოვრობდი ბოლო 4 წელი იქ სულ სხვანაირადაა ყველაფერი, მართალია ქალის უფლებები ნაკლებადაა დაცული, მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნულად ჩანს ასე, სინამდვილეში კი ყველა კაცი ისე იცავს და უფრთხილდება ქალს, როგორც არაფერს დედამიწის ზურგზე, იქ ფერეიდნელი ქართველები ყველაზე მეტად მაოცებდნენ, როცა შორს ჩვენი სამშობლოსგან უფრო აქვთ შემორჩენილი ჩვენი ტრადიციები, ურთიერთობები ვიდრე თავად ჩვენ. რაც შეეხება ქალს, როგორც ყვავილს არ შემიძლია არ დავეთანხმო ბატონ ნიკოლოზს, მაგრამ ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს, რომ ამ ყვავილს აღმოჩენა სჭირდება და ასე ხელისგულზე არაფერი ჩანს და თუ შენ ვარდს აურევ ასკილში, ან ლამაზ ყვავილს სარეველა ბალახში შენ ვერც ვერასოდეს მიხვდები, რომ თურმე ლამაზი ყვავილი იყო, ძალიან მარტივი მიზეზის გამო ის არასოდეს ჩაგთვლის საჭიროდ რომ ეს დაგანახოს, უბრალოდ ამას არ იმსახურებ. ძალიან დიდი მადლობა ყველას, ყველა კაცი საკუთარ თავს სცემს პატივს ქალის პატივისცემით და პირიქითაც შეიძება გავიგოთ. ნიკამ ყველაფერი ისე ზუსტად გაიგო, როგორ ზუსტადაც ელენემ მის გასაგონად თქვა ყველაფერი. გაეღიმა, მაგრამ მართლა შეწუხდა რომ აწყენინა. ელენე მალევე ადგა ყველას დაემშვიდობა და გავიდა.
–ელენე, ერთი წუთით, უკან გაყვა ნიკა.
–მეჩქარება. მკაცრად უთხრა და არ დალოდებია.
–მომისმინე, მაპატიე არ ვიცი თუ რამე ისეთი ვთქვი რამაც გული გატკინა.
–არა, არა შენ გგონია რომ შენ შეგიძია გული მატკინო? შენ ცემთვის არაფერი ხარ ამიტომ მაქსიმუმ რაც შეგიძია გამაბრაზო თანაც საშინლად.
–კარგი მაშინ ბოდიში თუ გაგაბრაზე, ჩემ გამო თუ მიდიხარ...
–ხომ ხედავ რამხელა წარმოდგენა გაქვს შენ თავზე, გგონია რომ შენ გამო შეიძლება წამოვსულიყავი. შენ მართლა გგონია რომ შენ სახლში იმიტო მოვედი რომ შენ დაგეთვალიერებინე? როგორი ამპარტავანი ხარ, მაგრამ მაგ თავს რაც უფრო მაღლა სწევ შენი სიმაყით უფრო ვრწმუნდები რომ ისე დაბლა ხარ, რომ ტალახში დაღოღავ.
–ელენე მე არ მინდა ვინმეს ვაწყენინო, ამიტომ ბოდიშს გიხდი, თუ ჩემ გამო, ანუ ჩემი იქ ყოფნის გამო დაგიკონკრეტებ თავს ცუდად გრძნობ მირჩევნია მე წავიდე. თუ შენ ჩემი ნათქვამი არ გეხებოდა მაშინ არც უნდა გაბრაზებულიყავი და თუ გაბრაზდი ბოდიში.
–საქმეც ეგაა, შენ ვერ ხვდებბი რომ იმას ჩემზე თქვი თუ არა აზრი არ აქვს შენ ისე ზემოდან გადმოხედე იმ გოგოებს ვინც რიგში გიდგას, რომ დავრწმუნდი შენნაირი კაცი ყველა სადღეგრძელოს უგულოდ ამბობს, მარტო იმიტო რომ თქვას სხვის თვალში ამაღლდეს, სინამდვილეში კი საპირისპიროს ფიქრობს და იქცევა. მამაჩემი უკვე მოვიდოდა ვერ ვალოდინებ, ამიტომ ნახვამდის........
ნიკა დიდ ხანს იდგა და იღიმოდაა..............
888
„როცა ადამიანისთვის უკვე აღარაფერია წმინდა, მისთვის ყოველივე ხელახლა და კიდევ უფრო ადამიანურად ხდება წმინდა. იგი იწყებს სიცოცხლის იმ პატარა ნაპერწკლის პატივისცემასაც კი, ჭიას, რომ აიძლებს დროგამოშვებით დღის სინათლეზე გამოძვრეს.“
რაღაც ძალიან მძიმე და შავი თითქოს ოთახში შემოჭრას ცდილობდა, რაღაც რუხი, უნუგეშო, უფორმო, რაღაც უფრო ნაღვლიანი ვიდრე ნაღველი ოთახის კედლებს ანგრევდა მთელი ძალით აღწევდა სხეულში, იქ თითქოს ყველაფერს ფატრავდა, ატრიალებდა და ტკივილი მწვერვალს აღწევდა. სხეული გაუხურდა, შემდეგ საშინელი სიცივე იგრძნო ტემპერატურა წამობრივად იცვლებოდა და გრძნობდა რომ კარგად არ იყო. გონებაში მხოლოდ ფრაზები უტივტივდებოდა „კიბო აქვს“ „ძალიან მძიმე, კვდება“ ეგონა მისი სული სხეულიდან გამოსვლას ლამობდა, თავისი არტერიებით, ძარღვებით, კაპილარებით, მუქ ძარღვებში სისხლი არაადამიანური სისწრაფით მოძრაობდა, უდუღდა, ეწვოდა. ყველა მოგონება ისე დაცვივდა, როგორც გაწყვეტილი ძაფიდან მძივები. ვერ იაზრებდა გონებაში შემორჩენილი ფრაზები რეალობას ეკუთვნოდა თუ სიზმარს, ადგომა უნდოდა, მაგრამ ვერ ინძრეოდა, კიდურები არ ემორჩილებოდა, ძლივს მოახერხა სხვა ოთახში გასვლა, ტელეფონი აიღო და აკანკალებული ხელით თამაზის ნომერი აკრიფა, ღამის 4 საათი იყო, მაგრამ არაფერი აინტერესებდა, ვერ არკვევდა რეალობა იყო თუ არა თამაზის სიტყვები, მასთან შეხვედრა.
–თამაზ დღეს მანქანაში საფულე დაგრჩა მგონი ხო?
–რა? ნიკა კარგად ხარ? ღამის 4 საათია თან არაფერი დამრჩენია აქ მაქვს საიდან მოიტანე?
–ანუ იყავი? ამის იქით უკვე აღარაფერი აინტერესებდა, გიჟადაც რო შეერაცხათ.
–რას ნიშნავს ვიყავი? ვიყავი, მაგრამ ნეტა არ მოვსულიყავი შენი რეაქცია.....
–შენთან მოვალ გამოდი, თავბრუ ისე ეხვეოდა ლამის კიბეებზე დაგორდა, გონება ყოველთვის არ იმახსოვრებდა მომხდარს, არ ახსოვდა, როგორ მივიდა თამაზის სახლამდე, კიბეებზე ძლივს ააღწია და დააკაკუნა.
–ნიკა, რა გჭირს? მეგონა მეხუმრე მოვალო.
–მომისმინე, რა მითხარი? ელენეს რა ჭირს? ხმა უკანკალებდა მენაბდეს.
–კარგად ხარ?
–მე კარგად ვარ, მაგრამ გამაგებინე, დაიღრიალა ნიკამ.......
–კიბო აქვს, მესამე სტადია...... ნიკა ჩაიკეცა, ყელზე ხელი ედო ვერ სუნთქავდა..
–ნიკა კარგად ხარ?
–ზუსტად იცი?
–ხო სამწუხაროდ, მაგრამ ელენეს არ უნდა რომ ვინმემ გაიგოს, არ ვიცი გაგიჟდება რომ გაიგოს გითხარი, მაგრამ არ შემეძლო. ნიკას არაფერი ესმოდა, გარეთ გავარდა წვიმდა, კედელს ეყრდნობოდა, რომ არ წაქცეულიყო. თამაზი უკან გაყვა, ნიკას თავზე ხელები ჰქონდა შემოდებული, თავალები ჩაწითლებოდა...
–ნიკა მე...........
–მოკვდეს......რო მოკვდეს....... სხეული კანკალებდა...არაადამიანური სასოწარკვეთა ამოჰქონდა მის ხმას, მთვარის მკრთალ განათებაზე მისი თვალები შეშლილისას ჰგავდა.........
–მე რომ მომენატროს ვერ ვნახავ, გესმის რო მინდოდეს მისი ნახვა ვერსად ვერ ვიპოვი, არ იქნება, სახე წაეშალა ამის გააზრებაზე, იმაზე რომ ელენე არ იარსებებდა არსად იქნებოდა, ვერ ნახავდა, ვერ დაინახავდა, მთელი ცხოვრება ვერსად იპოვიდა. ნიკა შუა ქუჩაში არაადამიანურად ღრიალებდა, თამაზი ვერ ეკარებოდა, შემზარავი იყო მისი ასეთ მდგომარეობაში ნახვა. გაგიჟებამდე მისული სული, გააზრებული სიკვდილი და ემოწიით დამწვარი სხეული, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა რომ იწვოდა, იწვოდა და ღრიალებდა გაუჩერებლად. თამაზი ცრემლებს ვეღარ იკავებდა......ნანახის გააზრება სუნთქვას ავიწყებდა.
–ნიკა გთხოვ ............
–მეც მოვკვდები, ის თუ მოკვდა მეც მოვკვდები, ვერ ვიცოცხლებ იქ სადაც ის არაა ვერ ვიცოცხლებ. თამაზი გრძნობდა, რომ ნიკას ის რეაქცია რაც პირველად ჰქონდა დამცავი მექანიზმი იყო, ნათქვამი არ გაეზრებინა და არ დაეჯერებინა. იმის გააზრება, რომ შეიძებოდა ელენეს სხეულს მიწა, მატლი, კუბო დაპატრონებოდა, მათ შორის მარადისობა ჩამდგარიყო სხეულს უწონოს ხდიდა, სისხლი საპირისპირო მიმართულებით მოძრაობდა.
–უნდა ვნახო....
–მოიცადე გაგიჟდი? ბავშვები არ შეაშინო, ჯერ არ გათენებულა, თანაც ელენეს არ უთხრა რო იცი, ხო იცი უფრო ცუდად იქნება რომ იცოდეს რო გებრალება....
–რა მებრალება, კი არ მებრალება მიყვარს, მე საკუთარი თავი მებრალება მის გარეშე... ნიკა წუთებს და წამებს ითვლიდა რომ გათენებულიყო, სახლთან იდგა, საათს დაჰყურებდა და ყველაფერზე ფიქრი, ყველაფრის წარმოდგენა აგიჟებდა, ცხრა რომ დაიწყო მაშინვე გადავიდა, კარი ანასტასიამ გაუღო, ძლივს ასწვდა კარს, საღამურები ეცვა, დათუნიები ეხატა, ნიკა უხმოდ ჩაეხუტა, დემეტრე აბაზანიდან გამოდიოდა, უხალისოდ მიესალმა მამამის და სამზარეულოში გავიდა.
–ანატატია შენ არ ემზადები?
–არა დედიკო არ ამდგარა, მე მარტო ვერ გავემზადები.
–მე გაგამზადებ და დღეს სკოლაში წაგიყვან. ჯერ დაბანა, კბილები გამოახეხინა, ანასტასიას ისე უხაროდა თვალები უბრწყინავდა, მერე კაბა აარჩიეს რაც უნდა ჩაეცვა, თმაც ნიკამ გაუკეთა წინ გადაუწია და შეუკრა, მერე სამზარეულოშ შეიყვანა და რაღაცები მოუმზადა.
–ანატატია დედა რატო არ ამდგარა? გიჟდებოდა ისე უყვარდა, როცა მამა ამ სახელს ეძახდა, თითქოს რარაც საიდუმლო და უჩვეულო იყო, ყველასგან გამორჩეული მარტო მან და მამამ რო იციან და რო ესმით.
–არ ვიცი, რო შევედი ტიროდა და აღარ მიკითხავს, ორი დღეა ასეა ჩემი დედიკო, მე მართლა არ გამიბრაზებია, შესჩივლა პატარამ, ნიკამ თვალები ძლივს დაიმორჩილა და ყელში რაღაც გაეჩხირა. ყიყლიყოების შეწვის სუნზე ელენე გამოვვიდა გაოცებული, სახე ფერმკრთალი ჰქონდა, თვალები დასიებული, საბანი შემოფარებულუ და თმა აბურდული, რო შევიდა ნიკა ანასტასიას აჭმევდა და დემეტრეს ელაპარაკებოდა.
–დედიკო მამა რო იყო კარზე იმიტო გავაღე, ჯერ ვკითხე ვინ ხარ მეთქი და მერე, პირდაპირ კი არ გამიღია, დღეს მამიკო წაგვიყვანს სკოლაში არ გვინდა სკოლის მარშუტკა. „სამარშუტო ტაქსი“ ჩაიბურტყუნა დემეტრემ. „მარშუტკა“ დაეჯღანა პატარა.
–გამარჯობა ელენე, ხმა ძლივს ამოიღო ნიკამ.
–გამარჯობა, მე შევალ ოთახში, ლამაზად ხარ ტასო, ჩაილაპარაკა და სამზარეულოდან გავიდა, ისე უნდოდა მოხვეოდა, ჩახუტებოდა სული მისდიოდა, მის სიცივეზე სხეული ეყინებოდა. დემეტრე გაოცებული იყო პირველად ნახა მამა იმ ტანსაცმელში რაც წინა დღეს ეცვა, პირველად იყო მისი ფეხსაცმელი ჭუჭყიანი, ნაწვიმარი ტალახის წვეთებით, ალბათ დედამიწის ბრუნვის შეწყვეტას უფრო წარმოიდგენდა ვიდრე ამას, რა უნდა მომხდარიყო ნიკას საგულდაგულოდ არ გაეწმინდა ფეხსაცმელები გასვლისას.
–დემე უყურე დაამთავროს ბოლომდე ტასოს, ნიკა ოთახისკენ წავიდა, ელენეს მოცახცახე მხრების დანახვაზე გული შეეკუმშა, თვალები მაშინვე მოიწმინდა და თავი ჩაღუნა, ნიკა საწოლზე ჩამოუჯდა თავის მხარეს.
–ეს ჩემი ბალიშის გადასაფარებელია, არ გაგირეცხავს? რო დასუნა გაეღიმა.
–ანატატიას სუნი უდის.
–ხო არ გამარეცხინა, აქ ეძინა ხოლმე შენ რომ მოენატრებოდი ამას ეფერებოდა. ნიკამ ძლივს გადაყლაპა ნერწყვი.
–ჩვენი ანატატია ზედმეტად კეთილია ჩემ მიმართ. ელენემ ძლივს მოახერხა გაღიმება.
–ცუდად ხო არ ხარ?
–მე არა? რატო მეკითხები, ელენე შეიმუშნა. ნიკა მიხვდა რომ მტკივნეული იქნებოდა მისთვის იმის ცოდნა, რომ ყველაფერი იცოდა ამიტო არაფერი აგრძნობინა.
–უბრალოდ ისე, შენ ადრე დგებოდი ხოლმე.
–გუშინ გვიან დავიძინე და ალბათ მაგიტო, ისე ძალიან კარგად ვარ. შენ სველი ხარ? ელენესაც გაუკვირდა ამდენი წელია იცნობდადა ასეთ ფორმაში არასოდეს უნახავს, ნიკამ უხერხულად დახედა ფეხსაცმელებს, მაისურს, მხოლოდ ახლა მიხვდა რომ არ გამშრალა. წვიმაშ მოყოლის შემდეგ, მაშინ ხომ სხეულსაც ვერ გრძნობდა ისე იყო მისი სული შეკუმშული.
–ხო წვიმაში მოვყევი. გრძნობდა რომ მეტს ვეღაფერს კითხავდა და ვერ დაელაპარაკებოდა ელენეს, ისე შორს იყვნენ ერთმანეთისგან.
–ბავშვებს მე წავიყვან და წამოყვანითაც მე მივალ.
–კარგი ნიკა. ელენე გადატრიალდა და სახე საბანში ჩარგო.
ბავშვების წაყვანიდან მათ წამოყვანამდე, თვალის დახამხამებიდან მის გახელამდე, ჰაერის ჩასუნთქვიდან მის ამოსუნთქვამდე...ყოველ წამს, მუდმივად მისი სახე, მისი მოგონება ედგა თვალწინ და ხვდებოდა რომ ეს ყველაფერი მისი სასჯელი იყო, სანაცვლოდ ყველაფრის რაც ამ წლების განმავლობაში აკეთა, იმ გულგრილობის, რომელსაც ასე პროფესიონალურად ირგებდა სახეზე, უხეშობისთვის, და ასე იმ დროისთვის უკვე ამაზრზენი უპატიებლობისთვის. გრძნობდა რომ ასე ცუდად არასოდეს ყოფილა, ასე მძიმედ არაფერი განუცდია, არც ფეხბურთი არც ტკივილი, არც იმედგაცრუება, ახლა უკვე იმასაც ხვდებოდა, რომ არც მათი შვილის დაკარგვა. ეგონა არ შეიძლებოდა უფრო ცუდად ყოფნა და უფალი ყოველი დაუნახავი დღისთვის ახლა პასუხს თხოვდა, ყველაზე მძიმედ, ყველაზე მკაცრად. ბავშვები? ელენეს გარეშე ბავშვებს რა ეშველებათ? მხოლოდ ახლა დაფიქრდა ამაზე, მხოლოდ ახლა გაანალიზა, რომ ანასტასია დედის გარეშე............გავარვარებული ფოლადი იგრძნო მის სულს, რომ გადაევლო, დემეტრეს ყოველთვის განსაკუთრებული დამოკიდებულება ჰქონდა ელენესთან..........მხოლოდ ერთი რამ ჰქონდა გონებაში...მესამე სტადია.........სადაც მედიცინა თითქმის უძლურია..........
–მაი, როგორ ხარ ? სიხარულით შეიპატიჟა ელენემ მეგობარი.
–კარგად ელე შენ? სახე შეშფოთებული ჰქონდა მაიას. –ფერმკრთალი ხარ.
–როგორ ვიქნები მაიკო, არ ვიცი სულ მეტირება ბავშვებზე ძალიან ვნერვიულობ, ორი დრეა აასე მიყურებენ, ნიკამ წაიყვანა დღეს სკოლაშ, ანასტასია თვითონ გააცილა, უნდა გენახა რა სახე ჰქონდა, თვალები უბრწყინავდა სულ ხტუნაობით ჭამდა საუზმეს.
–ნიკა შეიცვალა არა?
–ხო ძალიან, თანაც დაიკლო. ელენემ თავი დახარა.
–მე ეგ ცვლილება არ მიგულისხმია. გაეღიმა მაიას.
–ხო ვიცი რაც იგულისხმე, მაგრამ....რამდენს ვეხვეწებოდი რას აღარ ვუკეთებდი სალათებს, იოგურტებს ვყიდულობდი, სპორტს რომ თავი დაანება ისედაც მოიმატებდა ცოტას, მაგრამ ძალიან მოიმატა თითქოს განზრახ, სვავდა და ამას ჯიბრზე აკეთებდა თვალებში სულ ეტყობოდა, სმა არასოდეს ყვარებია....
–ელენე ახლა იმის თქმა გინდა რომ იმ ქალმა რა გაუკეტა ასეთი? გაეცინა მაიას.
–მე არაფრის თქმა მინდა....ის ქალი საერთოდ არ მიხსენებია.....ისევ მოიღუშა ელენე და თვალები ცრემლებით აევსო....
–ელე არ ინერვიულო, ყველაფერი უფლის ნებაა...
–მესამე სტადია მაია ხვდები ეს რას ნიშნავსს...........ისევ ტირილი აუვარდა ელენეს. მაია მოეხვია და ძლივს ამშვიდებდა. მალე ნიკაც შემოვიდა სახლში ბავშვებტან ერთად, ანასტასიამ, რომ დედა ისევ იმ ფორმაშ დაინახა გული შეუწუხდა.
–დედიკო რატო ტირი სულ? ვინმემ გაწყენინა? მე ხო არ გაბრაზებ? არც დემეტრე, რატო მოიწყინე? ნიკამ მაია გადაკოცნა და მოიკითხა ელენეს უახლოესი მეგობარი.
–ნიკა როგორ გამხდარხარ......იქნებ მასწავლო ცოტა მოვიმატე
–არა შენ ცოტა გჭირდება ეს მეთოდი კი დიდ წონაზეა.......
–კარგი ახლა მითხარი, გპირდები რომ შენ საავტორო უფლებას დავიცავ.
–მართლა მპირდები?
–კი აბა...
–ყველაფერი დეტალურად უნდა შეასრულო, ყველა ეტაპი.....მაია მთლიანად ჩართლი უსმენდა.....–არ უნდაჭამო, დამიჯერე ამაზე უფრო ეფექტური რამ ჯერ არ გამომუშავებულა... მაიამ მხარზე ხელი წაკრა სიცილით...
–ნუ იცი ხოლმე ადამიანის დამშვიდება, მე მართლა გეკითხებოდი.
–უნდა ირბინო, ივარჯიშო, ჭამო მხოლოდ უცხიმო, ლუდი არ უნდა სვა და ხო იცი მსგავსი სისულელეები.... ანასტასია ელენეს კალთაში იყო და ეფერებოდა, თმას კიდევ უფრო უბურდავდა. ნიკას ყველაზე მეტად უჭირდა წასვლა, რას არ გაიღებდა, რომ დარჩენა შეძლებოდა, რას არ დათმობდა. დემეტრე უხერხულად იყო მალე ფეხბურთზე უნდა წასულიყო, მაგრამ მამამისის საშინლად ერიდებოდა, ამიტო ოთახში ბოლთას სცემდა.
–დემნა...... დაუძახა ნიკამ ისე რომ ელენესთვის თვალი არ მოუშორებია, ელენე არ უყურებდა ოდნავ შესამჩნევად გაწითლდა და ანასტასიას დაუწყო ფერება.
–ხო......გაისმა დემეტრეს ყრუ ხმა..
–აღარ მოდიხარ?...
–სად? კიდევ უფრო დაგუდული ხმა ჰქონდა, მაგრამ ოტახიდან უკვე გამოსულიყო...
–იქ სადაც 22 გიჟი ერთ ბურთს დადევს.......დემეტრეს გული აუფართხალდა, ჰაერი არ ყოფნიდა, პირველად შეტავაზა მამამ წაყვანა, მაშინ როცა ტამაშს უშლიდა, ყველა ბურთს რაც ჰქონდა უჭრიდა, რამდენი უოცნებია, როცა მამა მიიყვანდა საფეღბურთო სკოლაში, ყველა მას შეხედავდა და მას მერე აღარც აღარაფერს ჰქონდა აზრი.......
....................
ნიკა დიდ ხანს იღიმოდა, მერე გაეცინა.......–რა უხეშია, გულწრფელად უხეში, გაიფიქრა, ამდენი მლიქვნელის ირგვლივ სადაც ყოფნა უწევდა ერთადერთი ნათელი წერტილივით იყო ელენეს „ნანძღვა“ ბუნებრივობა, ბავშვურობა და მაინც ის მართალი იყო.... ამაზე არ უფიქრია, მაშინ როცა ამას ამბობდა არ უფიქრია, რომ შეურაცხყოფას აყენებდა იმ გოგოებს, იგრძნო რომ ადამიანი იყო, მიწიერი, მისი საქციელიც შეიძლებოდა გაეკრიტიკებინათ პირში და არა ჟრნალ–გაზეთებში, პირდაპირ და არა ზურგს უკან, დაუფარავად და ყოველგვარი მლიქვნელობის გარეშე......იმ დრეს ბედნიერება იგრძნო, ბედნიერება ჩვეულებრივ ადამიანად ყოფნის.......
–ნიკა დედა გეხვეწები აქ მაინც დაანებე ბურთს თავი, გამიტეხავ, ფანჯრებს ჩამიმტვრევ, სახლშ დაანებე თავი..
–ბარბარე კარში ჩადექი სწრაფად..
–ნიკა ძლიერად არ დაარტყა გეხვეწები დამინდე მაინც შენი და ვარ......
–თქვენ გადამრევთ, შენ რა ცოლის მომყვანი ხარ, მეხუთე კლასშიც იგივეს აკეთებდი..
–დაიწყოო..გაეცინა ნიკას
–მართლა ნიკა ის გოგო რო გეუბნებოდი მამაშენის თანამშრომლის ბიძაშვილის ცოლის ძმიშვილი არ გინდა ნახო? გაიცნო? დაელაპარაკო?
–კი როგორ არა დე, ძლივს თქვა ისე რომ არ გაცინებოდა, როცა შენ მეტყვი მაშინვე მამას თანამშრომლის ყვავი–ჩხიკვის–მამიდას........
–ნიკოლოზ!
–მაიკო შენ ხო იცი რომ ყველაფერი ისე იქნება, როგორც შენ იტყვი, არაფერზე ინერვიულო, მოდუნდი, შეგიძია ყურადრება გადაიტანო კინოზე, თეატრზე.. არ ვიცი რაც გაგიხარდება..... ხო მართლა ის გოგო რომ გამაცანი, რატო აღარ ახსენებ?
–ვინ ელენე ლორთქიფანიძე? აი ეგ რომ ცოლად მოიყვანო მე დედაშენი აღარ ვიქნები....
–რა? რატო?
–უტაქტო, უპრინციპო გოგოა, ისე მეტლიკინა თითქოს მისი ტოლი ვყოფილიყავი.. ნიკას სახე შეეცვალა...
–რამე გაკადრა? უხეშად?
–მითხრა რომ ქალი გასაყიდი ნივთი არ არის, რომ ათვალიერებდნენ და აფასებდნენ, რომ თითქოს ჩემი საქმე არ არის შენ ვის მოიყვან ცოლად და არ უნდა ვერეოდე, და რომ დეგენერატი ხარ ამის უფლებას რომ მაძლევ, ნიკას ხმამაღლა სიცილი აუტყდა, ხარხარებდა..
–და ახლა უნდა მეუბნებოდე მაგას? აუ რა ტიპია, აბა აქ რა უნდოდა?
–ბარბარეს კლასელია და შემთხვევით მოხვდა, მე ვიფიქრე რომ ეს ბედი იყო, სინამდვილეში კი ერთი გაუზრდელი გოგოა, მიკვირს ნინოს და ზურას შვილი ასეთი როგორაა.......
–აუ მაიკო 16 წლის ბავშვმა რა დღეში ჩაგაგდო..... ნიკა ვერ იკავებდა სიცილს, რა ჩაუტარებია........აი ვგიჟდები ეგრეთ ტიპებზე...... ბარბარე აწი სკოლაში მე მოგაკითხავ...
–სკოლას მოვრჩით დაგვითხოვეს, თანაც არ მგონია ელენე კიდევ დამელაპარაკოს, გუშინ ისე წავიდა, ძალიან გააბრაზე და ტელეფონზეც არ მპასუხობს.
–დაანებე დედიკო თავი ეგ უხეში გოგოა......
–შენ დაბადებისდღეზე ხო მოვა ბაბალე? შეეკითხა ნიკა, დედამის ეტყობოდა აღარ უსმენდა, მაგრამ გაღიმებული უკრავდა თავს „თანხმობის“ნიშნად. ბარბარე გვერძე გაიყვანა....
–არ ვიცი ნიკა გუშინ ისე გააბრაზე.. არ მელაპარაკება და ზეგ მაგ დაბადებისდღე.
–მერე ბარბარე შენ არ გესმის ადამიანებთან ურთიერთობის ტექნიკა, შენ უნდა გაუარო სახლში, უნდა მოუბოდიშო რომ გყავს იდიოტი ძმა, თან უნდა დააყოლო რომ სულ ასეთი ვიყავი, მერე უნდა უთხრა რომ დაბადებისდღეზე აუცილებლად უნდა მოვიდეს...
–არ მოვა, შენ არ იცნობ...
–ხო და მაგას გეუბნები უნდა გავიცნო, მაცალე ნუ მაწყვეტინებ, მერე ეტყვი რომ ძალიან გეწყინება რომ არ მოვიდეს, თითქმის ყველა მეგობარი იქ იქნება და ისიც არ იცი მათ რა პასუხი გასცე ელენე რომ არ იქნება...
–და თუ კიდევ არ წამომყვა?
–მაშინ ვიფიქრებ რომ ოდნავი ნიჭი არ გაქ იმპროვიზაციის, როგორ დავიჯერო რომ მეგობარს დაბადებისდღეზე წამოსვლაზე ვერ დაითანხმებ..
–აუ ნიკა რა ჯიუტი ხარრ..
–უჯიუტესი. ბარბარე მე მიგიყვან დღესვე..
–აუ ნიკაააა......
–აუ არ ვიცი ახლა მე, გამოვიცვლი და წაგიყვან..
–ნიკა დედას არ მოეწონა ხო გაიგონე. ბარბარემ წუწუნით უთხრაა.
–ჩემო დაო ახლა სწრაფად გამოიცვალე და მანქანაში ჩახტი, მეც მალე მოვალ, დედა რა შუაშია საერთოდ ამ საკითხებტან მე ვერ ვხვდები..
–რა რა საჭიროა ყველაფერს უგონებ....
–ეგ გონია თვითონ რომ კავშირშია და ვუგონებ, აბა შეწინააღმდეგებას რა აზრი აქვს? მაგრამ იცოდე, რომ ვერავინ მაიძულებს ამქვეყნად იმის გაკეთებას რაც არ მინდაა..... სწრაფად ბარბარე....
ავტორი:Sarah