სიცხიანი, გაციებული, ნახევრად მკვდარი ვიჯექი მთელი 4 საათი და ტვინში ძლივს შედიოდა ინგლისურის გაკვეთილი, მერე მასწავლებელთან ვიყავი. იძულებული გავხდი წავსულიყავი. რომ მოვედი წერა დავიწყე და ისე დაღლილი და დაქანცული ვარ ეს ძლივს დავწერე. ხვაალ დიდ თავს დაგიდებთ გპირდებით..

თავი 7


თითქმის ერთი კვირა იყო გასული რაც ცოტნეს თითქმის ყველანაირ რეპლიკას ვაიგნორებდი. როდესაც სადარბაზოსთან იდგა და წინ გადამიდგებოდა უბრალოდ გვერდს ავუვლიდი ხოლმე.
-ლიკა-მანქანა ჩემს გვერდით გაჩერდა, შავი ჯიპის მინები ჩამოწეული იყო და იწედან ცოტნე იმზირებოდა, პირში სიგარეტი გაერჭო. არც მიმიქცევია ყურადღება ისე გავაგრელე გზა, მაგრამ ისიც უკან გამომყვა.
-ლიკუნა-თან მეძახდა და თან იცინოდა
-უკაცრავად მე მეძახით?-მოჩვენებითი გაკვირვებით ავხედე მას
-არა, შენ ხომ ლუკა გქვია-წარბი შეკრა მან.
-უკაცრავად-ირონიულად ჩავილაპარაკე და გზა განვაგრძე
-ნუ ბავშვობ, რა გჭირს?-მკითხა, მანქანიდან გადმოვიდა და წინ ამესვეტა
-აგვისტოს ბოლოს ელენე ჩამოდის ხომ არ გაგაცნო?-ვკითხე ყალბი ღიმილით
-არა, თვითონაც შევძლებ, მანამდე მე და შენ საქმე გვაქ-ხელი დამავლო, სწრაფად შემაბრუნა უკან და ბეჭზე გადამიკიდა
-კრეტინო, რაჯანდაბა გინდა ჩემგან?-ხელის გათავისუფლება ვცადე თუმცა უკანა სავარძელზე ღვედით მიმაბა, სანამ მე გავიხსენი თვითონაც დაჯდა და მანქანა სწრაფად დაძრა.
-წინ მინდა გადმოსვლა-ვუთხარი და სარკეში გავუსწორე გვალი ცოტნეს. სწრაფად დაატორმუზა, უკან გადმოიწია და მანიშნა მისკენ მივწეულიყავი, როგორც კი წინა დავარძლებს შორის აღმოვჩნდი გადაწეული მხრებზე ხელი დამავლო და მარტივი მოძრაობით გადამიყვანა წინ, ჯერ მის კალთადი აღმოვჩნდი მერე კი გვერდით სავარძელზე ღვედით მიკრული მის მიერ. ტანში კი უცნაური სასიამოვნო გრძნობა მქონდა, ჯერ კიდევ მივლიდა ჟრუანტელი რომ აღვიდგენდი მეხდიერებაში როგორ ვიყავი მის მკლავებში მომწყვდეული.
-სად მიგყავარ?-ვკითხე ინტერესით და ჩემი ტელეფონი ხელში შევათამაშე.
-სადმე-მხრები აიჩეჩა და მანქანა უკაცრიელ ადგილზე გააჩერა, გაკვირვებულმა მოვავლე მზერა არემარეს და მერე ცოტნეს გავხედე
-გადმოდი-მითხრა და თვითონ გადავიდა მანქანიდან, როდესაც მის სუტყვებზე რეაგირება არ მოვახდინე სწრაფად გააღო კარი, ფეხებში ჩამავლო ხელი და ბეჭებზე გადამიკიდა
-მტკივა ხელი ცხოველო-ვიყვირე და მუშტი ჩავარტყი ზურგში, მალევე აღმოვჩნდი ჯიპის "კაპოტზე" ( ესე ქვია ხო წინა ნაწილს?) შემომჯდარი და ჩემს ფეხებს შორის ცოტნეს დაკუნთული სხრული იყო მოქცეული, მარცხენა ხელს წელზე მიერდა, მარჯვენა კი ჯიბისკენ წაეღო, მალევე ამოაძვრინა სიგარეტი, ტუჩებს შორის მოიქცია და მოუკიდა
-მეც მიმდა მოწევა-ვუთხარი ნერვებმოდლილმა და სიგარეტი პირიდან გამოვაცალე.
-არ მითხრა რომ ჩემი მონაწევის მოწევას აპირებ-წარბი ასწია მან
-ჯერ სიტყვებზეც კი გული მერევა-ვუთხარი უხეშად და სიგარეტი გვერდით მოვისროლე
-მაშინ ჯერ-ჯერობით სიგარეტს ვერ გაეკარები-ჩაიცინა და მარჯვენა ხელიც წელზე მომხვია
-რაში გჭირდება ეს ყველაფერი?-წარბები შევკარი და ისე ავხედე
-მომწონს როდესაც ჩემი შეხებისას დნები-ცინიკურად მითხრა და ტუჩები ყელში მომაკრო, ვერ დავმალე რეაქვია როდესაც მთელს ყელზე დაიწყო თავის წითელი ტუჩებით თარეში
-მომწონს ჩემს შეხებაზე რომ ჟრუანტელი გივლის-ჩურჩულებდა ის და თან ჩემს ყელს იბყრობდა.
-მომწონს რომ ეჭვიანობ, განსაკუთრებით ელენეზე-ამჯერად ყელში მიკბინა რამაც ჩემი კვნესა გამოიწვია, ის კი ბუტბუტს განაგრძობდა
-მომწონს, ჩემს შეხებაზე კვნესას რომ ვერ იკავებ
-მე კიდევ რა მომწონს იცი?-ვთქვი და თავი წინ გადმოვწიე, თვალებში ჩავაშტერდი და ისე ვუთხარი
-შენი ძმაკაცები რომ კუდში დამზდევენ, შენ რომ ტყუილად ცდილობ "მომარჯულო" არა სიხარულო, ამ კოცნით არ ვრჯულდები, მე უბრალოდ სიამოვნებას ვიღებ ამით და მორჩა, და ელენეზე რა მაქვს საეჭვიანო? შეყვარებული ყავს, ეს შენ ხარ რომ უნდა იეჭვიანო თუ ის მოგწონს.-ვუთხარი ისე რომ თვალი არ მომიშორებია მისთვის, ვგრძნობდი რამხელა ირონია და ცინიზმი იყო მის თვალებში გამეფებული.
-აჰა ანუ შენ მე მიყენებ რომ სიამოვნება მოგანიჭო?-აროხროხდა ის, სწრაფად ამიტაცა ხელში და მანქანის უკანა სავარძელზე დამაჯინა. სწრაფად იპოვეს მისმა ტუჩებმა ჩემი ტუჩები და მანამ ვიყავი სიამოვნების მორევში ჩაძირული სანამ ჟანგბადის ნაკლებობის გომო არ მომშორდა. მეორედ უფრო გახელებულმა დამიწყო კოცნა, სავარძელზე გადამაწვინა და ჩემს ზემოდან მოექცა.
-მე შენს გამოყენებას არ ვცდილობ. ნაბ.ჭვარი კიარავარ ზოგზოგიერთების მსგავსად, ვინმე რომ გამოვიყენო-ხელის კვრით მოვიშორე, გავსწორდი და მის ანთებულ თვალებს ზიზღით აღსავსე მზერა მივაბყარი.
-აჰა, და მაგ ზოგზოგიერთებში კონკრეტულად ვინ მოიხსენიება?-ჩაიცინა მან და კვლავ მოიწია საკოცნელად მაგრამ სახე ავარიდე და ცალი ხელით უკან გავწიე, მეორეზე ჯერ კიდევ თაბაშირი მედო.
-შენ და შენნაირი ნაბიჭ.რები-ვუთხარი ცივად და სწრაფად გადავძვერი წინა სავარძელზე. ღვედი შევიკარი და უკანა სავარძელზე მჯდომს გავხედე
-არ მოდიხარ? თუგინდა მე დავჯდები საჭესთან-უკმაყოფილოდ ვუთხარი
-არა, სიკვდილი არ მინდა-ჩაიცინა და საჭესთან მოთავსდა, ახალი დაძრული გვყავდა მანქანა მისი ტელეფონი რომ ამღერდა, ნომერს რომ დახედა სიცილით უპასუხა
-გაკვეთილი არ იცოდა?
-..
-კარგი, ნუ ყვირიხარ, 10 წუთში მოვალ და წავიყვან-უთხრა სიცილით და ტელეფონი გათიშა
-5 წუთის საქმე მაქ და მერე აგიყვან სახლში-მითხრა და მანქანის სვლის მიმართულება შეცვალა. ხმა არ ამომიღია, მაშინ გავხედე გაკვირვებულმა მანქანა რომ სასწავლებლის წინ გააჩერა.
-მეც გადმოვალ, ნაცნობი მყავს აქ მოვინახულებ-ვუთხარი და მანქანიდან გადავედი, თავი დამიქნია და იქვე მაღაზიაში შევიდა, მეც შევედი, ჩემი ყოფილი მასწავლებლის საყვარელი შოკოლადი მწვანე ალპენ გოლდი გადმოვიღე და გამყიდველს ვუთხარი რომ ცოტნე გადაიხდიდა. (აბა მე ფულს არავინ მატანს სახლიდან, ისევ ჩემი ცელქობის გამო) და გარეთ გამოვედი. მალევე გამოვიდა ისიც იგივე შოკოლადით ხელში და შენობაში ერთად შევედით, ორივე მეორე სართულზე რომ ავედით და ერთ კარს მივადექით გაკვირვებულებმა გადავხედეთ ერთმანეთს, კარზე დავაკაკუნე და სახეზე ღიმილი ავიკარი,
-ეკაააააააააააააააააააააააააა-ვიყვირე კარი გაიღო თუარა და მასწავლებელს ყელზე ჩამოვეკიდე
-გოგო შენ ცოცხალი ხარრ?-გაკვირვებულმა გადმომხედა მასწავლებელმა და როგორც ყოველთვის ჩემი ფუმფულა ლოყების კოცნა დაიწყო, რომელიც პატარაობიდანვე უყვარდა.
-თქვენ ერთად საიდან მოხვედით?-წარბაწეულმა გადმოგვხედა მასწავლებელმა
-შემთხვევით-ვუთხარი სულერთიას გამომეტყველებით მასწავლებელს და იქ მყოფ ბავშვებს მზერა მოვავლე, თვალები გამიფართოვდა მერხზე ზუსტად ცოტნეს ასლი ოღონდ რამოდენიმე წლით პატარა ბიჭი რომ დავინახე.
-ჩემი ძმაა ნუ გიკვირს-მითხრა ცოტნემ და მასწავლებელს შოკოლადი მიაწოდა,
-ესეიგი რაა, ლუკა არ მეგონა შენზე უარესი მოსარჯულებელი ვინმე თუ მეყოლებოდა რა-თვალები აატრიალა ეკამ, ცოტნეს ძმის თავზე დაადგა და ბეჭებზე ხელი დაადო
-კარგი რა ეკა, დარწმუნებული ვარ ისე არ აწამებ როგორც მე მაწამებდი-თვალები გამიფართოვდა მე
-ყავას დალევთ ბავშვებო?-გვკითხა მე და ლუკას ეკამ და გასასვლელისკენ წავიდა
-კი რა, შენი მოდუღებული ყავა მომენატრა-ტუჩები ავაცმაცუნე და მასწავლებლის სკამზე დავჯექი
-ცოტნიკო, გაკვეთილი მომიყევი-ეკას სათვალე გავიკეთე როგორც კი ეკა გავიდა და ცოტნეს გავხედე
-ცოტნიკოო-სიცილი აუტყდა მის ძმას
-ამჯერად რაღა დააშავე?-წარბი აწია ცოტნემ და მის ძმას გახედა
-კარგი რა, ჩემს ანუკის მოვესიყვარულე-ირონიული მზერით გახედა წინ მჯდომ საყვარელ გოგონას მან რომელიც ამის გაგონებაზე გაწითლდა
-აუ ცოტნე უთხარი რა თავი დამანებოს-თვალები აუცრემლიანდა გოგოს, წიგნი მაგიდაზე დაახეთქა და კლასიდან გაიქცა სლუკუნით
-ოჰოო, უყურე შენ პატარა ცოტნიკოს-თავი სიცილით გავაქნიე
-შენ ვინმემ რამე გკითხა?-უხეშად მომიბრუნდა პატარა ცოტნე მე
-არავის უკითხავს, მე კომენტარი გავაკეთე მხოლოდ-გავიღიმე ხელი მასწის მაგიდაზე ავათამაშე
-მაშინ უნდა გაჩუმდე-შემომიღრინა კვლავ
-ნახე, ცოტნიკოს რა ბრაზიანი ძამიკო ჰყოლია, ისე ცოტნე რაღა დაგიმალო და კი გჯობია-ჩავიფხუკუნე და ბავშვების სიცილი რომ გავიგე გამეღიმა
-მერე იყავი მაგასთან, მე ხომ იცი ელენე მომწონს-გამიღიმა მან
-სამწუხაროდ არც შენ მეხატები დიდად გულზე და არც შენი ძმა. მე კი ვიცი ვოვუკა რომ მევასება მარა-ჩავილაპარაკე ვითომ გულდაწყვეტილმა.
-ვოვა გევასება?-გაოგნებულმა გადმომხედა პატარა ცოტნემ (რადგან ცოტნეს ძმის სახელი ჯერ ცნობილი არაა და არც მისი გვარი ესე მოვიხსენიოთ)
-აი მოვედი, მოგიტანეთ ყავა-ოთახში გაღიმებული ეკა შემოვიდა
-არ შემიძლია ამ ყავის ხათრით არ გიმღეროთ მასწავლებელი-მუცელზე ცალი ხელი მივიდე როდესაც ფეხზე წამოვდექი და წელში ოდნავ მოვიხარე „ჯელტმენური მისალმების“ მიშნად
-რა ვიმღერო?-ჩაფიქრებულმა გავხედე ბავშვებს
-ანა სად წავიდა?-გაკვირვებულმა იკითხა ეკამ როდესაც ოთახი მოათვალიერა და ბავშებს მოუწოდა კვლავ დავალების წერა გაეგრძელებინათ
-ამან მოუშალა ნერვები და გავარდა-უპასუხა ცოტნემ და თავის ძმაზე ანშნა.
-მიმიხედეთ ბავშვებს მოვძებნი და მოვალ-საწყლად გამოგვხედა ქალმა და გარეთ გავარდა
-აბა, ბავშვებო, რა სარგებლობა მოაქვს მამალს?-ვიყვირე და ბავშვებს ისე გავხედე ვითომ მართლა მაინტერესებდა პასუხი. სიცილი აუტყდა ყველას, ცოტნეს ოდნავ გაეღიმა, მეც გამეცინა.
-შენ არიცი დავიჯერო?-წარბი ამიწია ირონიული ღიმილით ცოტნემ
-კი ვიცი, გითხრა?-გავიცინე და ბავშვები მოვათვალიერე
-აბა მიდი, რა სიბრძნეს იტყვი
-შენნაირ იდიოტებს კბენს-გადავიხარხარე ბოლო ხმაზე
-გაჩვენებ მერე ჩემნაირი იდიოტები ვის კბენენ-წარბები აწია მან
-ოჰოო-ჩავიცინე და კლასში შემოსულ ეკას და ანას გავხედე ანა შედარებით დაწყნარებულიყო, თავის ადგილს დაუბრუნდა და შეიმჩნია პატარა ცოტნეს მზერა
-მოკლედ რაზე დაგიბარე ეხლა ცოტნე-წარბი შეკრა მასწავლებელმა და ისე გახედა ძმებს
-ვერ მომარჯულეთ მას?-ჩაიცინა პატარა ცოტნემ
-სხვა ჯგუფში უნდა გადავიყვანო, არც მეცადინეობს და არც ანას აცდის, ვერ გავიგე რაუნდა, არა კი გავიგე მაგრამ თვითონ ვერ გაიგო, დამღალა, ვეღარ ვუძლებ უკვე-დაღლილმა ამოილაპარაკა მან და მე მომიბრუნდა,სიცილით მივედი მასთან და კალთაში დავუჯექი როგორც ყოველტვის
-ჩემი საყვარელი მასწი-ლოყაზე ვაკოცე და ხელი კისერზე შემოვხვიე მას
-ეს როგორ მაწამებდა იცი? ესეიგი ამის ჯგუფის მოსვლა და კლასის თავზე დამხობა ერთი იყო. ეს წყნარი ჯგუფი ისე აიყოლია, განსაკუთრებით ფიფია გახსოვს ლუკა?-ახარხარდა მასწი
-აუ ტიპი სიყვარულით იწვოდა-სიცილი ამიტყდა მე
-მაგ იყო ამისწინ მოსული. ჯერ ვერ დავივიწყეო-ჩამინამიოკა თვალებგაბრწყინებულმა ეკამ
-ნომერი დროზე ბიჭოოო-ვიყვირე და ეკას შუბლზე ხელი მივადე ვითომ იარაღი მეკავა ხელში
-მესიჯად გამოგიგზავნი, დაურეკე მაგრად გაეხარდება-ლოყაზე მაკოცა ეკამ
-ფიფია ჩემი პირველი სიყვარული-გადავიხარხარე კვლავ და გამახსენდა როგორ ვაკოცე ძალით და ტირილი როგორ დაიწყო ბიჭმა
-აბა კარგი ბიჭია თორნიკე-ორაზროვნად ჩაილაპარაკა ეკამ
-ნეტავ კიდე გასიმპატიურდა?-თვალები ამენთო მე
-კარგი, მხოლოდ მაგისთვის თუ დამირეკე წავალ მე. წამო ლიკა გაგიყვან-ფეხზე წამოდგა ცოტნე და ხელი დამავლო რომ წამოვეყენებინე
-რაო? ლიკაო?-თვალები დაქაჩა ეკამ
-რა ლიკა არ ქვია?-გაიკვირვა ცოტნემ და დაუმშვიდობებლად გამაგდო კლასიდან....

როგორია?