მახსოვს რომ მეკეთა ყელზე- ვუთხარი დაქალს და ხმაურიანი ბარიდან ეზოში გავედი.. ეს ყელსაბამი დედასგან დამრჩა და არ დავუშვებ დავკარგო, აუცილებლად ვიპოვი.. თითქმის მთელი ეზო მოვიარე და ერთ მიბნელებულ კუთხეში ძირს ჩემი ყელსაბამი ვიპოვე.. მის ასაღებად დავიხარე, ჰორიზონტს თვალი გავაყოლე და ვიღაცას წავაწყდი.. ნელ-ნელა ავუყევი მის სხეულს და მზერა იარაღზე მიმეყინა, რომელსაც აშკარად მის პირდაპირ მდგომ ბიჭს უმიზნებდა, რომლის სახეს ვერ ვხრდავდი.. მას ალბათ წარმოდგენაც არ აქვს ვიღაც რომ იარაღს უმიზნებს.. არ ვიცი რატომ, მაგრამ უცნობისკენ გავიქეცი. ის ის იყო სასხლეტს გამოკრავდა.
- ფრთხილად ! - ვუყვირე და ხელი ვკარი, ორივე სხვადასხვა მხარეს დავეცით გასროლილი ტყვია კი ყვავილის ქოთანს მოხვდა და დაიმსხვრა..
- ამის დედაც - იყვირა უცნობა, ელვის სისწრაფით მომვარდა, ხელი ჩამავლო და მანქანისკენ გამაქანა, მაბქანას მოვეფარეთ.. ის კაცი კი სროლას განაგრძობდა.. უცნობმა მანქანაში ჩამსვა და გავიქეცით.. მინიდან მხოლოდ ლილის შეშფოთებულ სახეს მოვკარი თვალი.. ბარს მოვშორდით
- იქ რა ჯანდაბას აკეთებდი - მკაცრი ტონით მკითხა უცნობმა - ესღა მაკლდა..
- უკაცრავად? საერთოდ ამ დროს იძახიან ''გმადლობ''. გადაგარჩინე და შენ თურმე ''ესღა გაკლდა'' - გავუბრაზდი მეც..
- ამის დ.შ, რა გინდოდა
- ვერ ვუყურებდი ჩემს წინ როგორ გააფრთხობინებდნენ სულს ვიღაცას, სხვა რა მექნა
- უნდა გაქცეულიყავი, ყველა მასე იზამდა
- მე ვერ ვიზამდი - ვუყვირე უცნობს - როგორ უნდა მეცხოვრა, თუ მეცოდინებოდა ჩემი სიმხდალის გამო ვიღაც მოკლეს.. მეც მკვლელი გამოვიდოდი..
- ნუ ყვირი - მაფრთხილებს ის
- ნუ მბრძანებლობ - ვალში არც მე ვრჩები.. ცოტა ხანი სიწყნარე ჩამოვარდა.. გაურკვეველი მიმართუკებით მივდიოდით
- გმადლობ - უეცრად მითხრა მან..
- არაფრის, საით მივდივართ.. მე, მე აქეთ არ ვცხოვრობ - ცოტა შემეშინდა
- უსაფრთხო ადგილზე, ნუ გეშინია - უეცრად ''დატკბა'' უცნობი
- რატომ უნდოდა იმ კაცს შენი მოკვლა
- გრძელი ამბავია, ამაზე საუბარი არ მინდა, დამშვიდდი კარგი.. სახლში მალე დაგაბრუნებ.. უბრალოდ ახლა საშიშია.. - ცოტა ხანს ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა
- რა გქვია? - მკითხა უცნობმა რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ
- ელენე, შენ?
-თომა - უკანა სავარძელზე ვიჯექი და მის სახეს კარგად ვერ ვამჩნევდი
- სად მივდივართ?
- საგურამოში
- მანდ რა გვინდა?
- შეიძლება მოგძებნონ.. შენ მე გადამარჩინე, ამიტომ შენთან ვალში ვარ.. აი ტელეფონი და დარეკე სახლში.. შენები გააფრთხილე, რომ რამდენიმე ხანს ქალაქიდან გადიხარ.. - ტელეფონი გამოვართვი და ლილი გავაფრთხილე
- ლილი ვინ არის? - მკითხა თომამ
- ჩემი დაქალია
- მეგონა ოჯახის წევრებთან დარეკავდი, მათაც დაურეკე
- მე, მე არავინ აღარ მყავს - ვუთხარი და ცრემლი მოვიმშრალე, რომელიც ვერა და ვერ შევიკავე
- მაპატიე, არ ვიცოდი
- არაუშავს - ვუთხარი მეც და ისევ ფიქრებში გადავეშვი.. მე, ელენე გეგეშიძე, რომელმაც ერთ დროს ყველაფერი დაკარგა,ისევ სერიოზულ შარში ვარ...