სიზმარი თუ რეალობა (3თავი)
იმ ღამეს ბევრი ილაპარაკეს... თუმცა მნიშვნელოვანი არაფერი იყო, მარიამმა პირველად მთელი 2წლის განმავლობაში მშვიდად დაიძინა და არც სიზმარს შეუწუხებია, ამის გამო ძანლიან დაბნეული იყო, ვერაფრით ხსნიდა ამ სიზმარს და ძლივს გადაწყვიტა აზრი სხვითვისაც ეკითხა...
-ლინ_ მივმართე ჩმს დაქალს როცა სახლში მივდიოდით სკოლიდან...
-ჰო მარ
-რაღაც უნდა გითხრა... მე იცი... - და მთელი სიზმარი მოუყვა და თან გამოუტყდა - და მგონი თრონიკე მიყვარს, უფრო სწორად მგონია რომ თორნიკე ჩემი მხსნელია და მგონია რო ყველასგან და ყველაფრისგან დამიცავს, მიყვარს მისი თვალები, მიყვარს როგორ იღიმის, იშვიათად იღიმის მაგრამ თუ გიკადრა და გაგიღიმა ვერაფრით დაივიწყებ მის ღიმილს რომელიც თვალებს კიდევ უფრო უფერადებს და უფრო უნათდება ამ დროს თვალები...
-სიზმარზე აზრზე არ ვარ რა უნდა გითხრა, და თორნიკეზე კიდე ხო გეუბნებოდი თვალებში თუ შეხედე ვეღარ დაივიწყებთქოო და დამცინე ჯადო ჯადოო :დდ ხოდა იყავი ახლა შყვარებული... რაო რას გეუბნება ხოლმე
-ნუ დამცინიიი... გოგო გგონია მეკონტაქტება? იმ დღეს მანქანით ვსეირნობდით არაფერი უთქვამს ზედმეტი და მნიშვნელოვანი, სულელურად ვიყურებოდი აქეთ იქით...
-უიმეე... მერე?
-რა მერე?
-რას აპირებ?
-არვიცი ალბათ არაფერს... წამო ბილიკებით წავიდეთ
-იქ რო იყოს? გეჩხუბება
-ფეხებზე .... რას იტყვის, როვაინტერესებდე იმის მერე მომწერდა მაინც
-რავიცი რავიცი, როგორც შენ გინდა
-წავიდეთ თუ?
-ჰოჰო
ბილიკებზე აიარეს, რამდენიმე ბიჭი იყო მაგრამ თორნიკე არ ჩანდა... 3 დღე კიდევ არ გამოჩენილა. 3დღის შემდეგ გამოჩნდა მაგრამ მარიამისთვის არა, უბანში იყო, სახლში ამოსვლამდე შეხედავდა ხოლმე მარიამი, უყურებდა თორნიკეს და თითქოს თორნიკე გრძნობდა მის მზერას შემობრუნდებოდა და ერთმანეთის თვალებში იკარგებოდნენ...
შაბათი იყო, საღამო საქალბატონე მარიამს ეძინა რადგან სახლში მარტო იყო,ლანა და ლუკა მივლინებით იყვნენ წასული 1კვირით იტალიაში, სინამდვილეში ლუკა იყო მივლინებაში წასული, ისიც იმიტომ რომ რაღაც სამედიცინო კვლევას ატარებდა ზოგადი ქირურგიის სფეროში, ლანა მაინც უსაქმურად იყო ხოლმე სახლში, ბუღალტერი იყო და ყველაფერსსახლიდან უგვარებდა საყვარელი ქმრის კლინიკას, ამიტომ თან გაყვა ლუკას... დავბრუნდეთ მარიამთან.. აი მარიამის ტელეფონი კიდევ გაუჩრებლად რეკავდა...
-ფუ სიკვდილი!!! -დაიწყევლა მარიამმა :დდ აბა ხო არ შეიგინებოდა ასეთი ზრდილობიანი გოგო?- ძილიც არ დამაცადოთ- ქოთქოთებდა მანამ, სანამ ტელეფონს არდახედა, ნომერი ეცნობოდადა ბოლო რიცხვი 13 რომ დახვდა ადვილად გაიხსენავინ იყო და უცბად დამშვიდდა, ვიღას ახსოვდა ძილი, ან წყევლა? პირიქით გული ზეიმობდა და ტვინის მადლობელი იყო რომ გაეღვიძა...
-გისმენთ
-მარიამ...-მისმა სახელმა გაალღვო დაადნო და რავიცი ყველაფერი ერთად მოუვიდა ამ სიფრიფანა გოგოს...
-რომელი ხარ?- განა არ იცოდა ვინ იყო? ნომრითაც იცნო, ხმითაც და მისი წარმოთქმული „მარიამ“ითაც... ოხ ეს ქალური ლოგიკა და ქალური თავდაფასება :დდდ
-თორნიკე ვარ
-ოჰ დევდარიანის ბატონს მოკრძალებული სალამი ჩემგან
-როგორც ჩანს კაი ტალღზე ხარ
-როგორც ჩანს შენ არა..
-ხო არ ვარ ხუმრობისხასიათზე
-გაუცინარი ხელმწიფე ხარ... აბა მოხდა რამე? კვდები? წარღვნა დაიწყო?
-რასისულელეებს მეკითხები არაფერი არ ხდება
-აბა რატომ დამირეკე? არ მითხრა რომ მოგ...
-მომენატრე- სიტყვა გააწყვეტინა თორნიკემ მარიამს, ამის შმდეგ წამიერად ორივენი დადუმდნენ, მარიამს ყველაზე მეტად ამ სიტყვის მოსმენა უნდოდა, თორნიკეს კი ყველაზე მეტად ამ სიტყვის თქმა არ სურდა. დუმილი თორნიკემ დაარღვია- შენი თვალები მომენატრა და შენი ხმა თორემ- კვლავ დადუმდა ბატონი დევდარიანი
-თორემ?
-... შენ რა მოსანატრებელი ხარ- კვლავ დუმილის შემდეგ უპასუხა და სიტუაციის განმუხტვა სცადა, თვითონვე გაეღიმა მის ტყუილზე. მოსანატრებელი კიარა თავ გზას უბნევდა ამხელა ბიჭს, ფიქრების გზა და კვალს ურევდა, აგიჟებდა და გაურკვევლობაში აგდებდა გაუცინარ ხელმწიფეს... მის ხუმრობას მარიამის ფხუკუნი მოჰყვა, უნებურად გაეღიმა მის სიტყვებზე მაგრამ თან თითქოს ეწყინა.. მაგრამ თვის თავს შეუძხა: რაგინდა მარიამ? რას ელოდი აბა სხვას? დევდარიანია ბოლოს და ბოლოს და სიყვარულსხოარ აგიხსნიდა? გაანძრიე ტვინი...
-ჰო გაიგე ჩემი ხმა, ახლა კი კარგად მეძინება
-მოიცა მოიცა შენ არ მოგენატრე?

-შენ რა მოსანატრებელი ხარ? - მიუგო მარიამმა თავისივე ნათქვამი სიტყვები. თორნიკესაც გაეღიმა მის სიტყვებზე და ტელეფონი გამორთო... მარიამი საწოლზე დაემხო... რა თქმა უნდა ვეღარ დაიძინა. ადგა სამზარეულოში ტოსტი მოიმზადა და გემრიელად მიირთვა. ტელეოფნი მოიმარჯვა და ლინას დაურეკა:
-ლიიიიიიიიიინ
-რა გაყვირებს გოგო
-გადმოდიიიიიიიიი
-ნუ ყვირი შექალო გამისკდა ყურის ბააბანი შე ოჯახ აშენებულო რაგინდააა- დაიწყო ლინამ ბებიამისის ხმით ლაპარაკი
-:დდდდ კაი გვეყოს გადმოდი ჩმთან და დარჩი ლანა და ლუკა 1კვირა არ იქნებიან
-ვეტყვი იაკოს
-დამალაპარაკეე
-დედააა მოდი მარიამს უნდა შენთან ლაპარაკიიი
-ოჰ ძირფასო მარიამ როგორ ბრძანდებით? - იას ხმას მოყვა ლლინას სიცილი და-არ მოგიწერიათ რამდენი ხანიააა
-:დდ კარგად იაჩკა თავად?
-ვარ რა ამ საქალბატონეს ხელში როგორ ვიქნები
- ცოტაც გავუძლოთ და გავათხოვოთ
-ვუი დაიქცევა ის ოჯახი
-აბაა :დდდ იაჩკა ლანა და ლუკა იტალიაში წავიდნენ და ლინა დარჩეს ჩემთან რა არ ვიცელქებთ
-შენ დარჩი აწი ჩვენთან მანდ მარტოები უნდა იყოთ?
-ოო მერე რა სახლს არ გადავწვავთ
-ჰო კარგი კარგი მაგრამ სკოლაში წადით იცოდე დავრეკავ მასწავლებლებთან
-კარგი
-და სკოლის მერე შემოიარეთ ხოლმე
-კარგიიი დამალაპარაკე ახლა ის გადარეული
-ოჰ გამათხოვე უკვე და ახლა გაგახსენდი?
- ნუ ჩერჩეტობ გოგო აიღე ჩანთა და ტანსაცმელები და გადმობრძანდი ჩემთან
-ჰო კარგი მოვდივარ
-გაკოცეეე
-ლავიუუუ
ლინას გავუთიშა და ტელევიზორი ჩართო, მოგვიანებით ლინა გადმოვიდა ლინას ტყუპები მოყვნენ, ტყუპებს, თათა და ანკა და მოკლედ შევიკრიბეთ სასტავი ბიჭების გარეშე მაგრამ ლუკამ რომ გაიგო მარიამი მარტოაო ასე თქვა მერავიცი იქ რას გააკეთებთო და ამობრძანდნენ ლუკა, ნიკა, გიო და ალექსი. ბევრი იხალისეს, ბევრი ილააპრაკეს იცეკვეს და გამთენიისას ჩავძინათ. მარიამს შუა დღეს გამოეღვიძ, ბავშვები წასულები იყვნენ უკვე,შეეშინდა ლინაც რომ არ დახვდა ადგილზე თუმცა შემდეგ სამზარეულოში წერილი იპოვა და დამშვიდდა: „ დედამ გადმოდიო და სახლში წავედი, დამირეკე ან მომწერე და საღამოს გადმოვალ“. ფანჯრიდან იყურებოდა მარიამი როცა პოლიციის მანქანა შენიშნა ნიკუშას სახლთან, ნიკუშას და მარიამს არასდროს ჰქონიათ ახლო ურთიერთობა, პარალელური კლასელები იყვნენ, (აი ის ნიკუშა თონიკეს ნახევარძმა როა) მაგრამ მაინც ინერვიულა რაღაცნაირა, ნიკუშას გამო ნერვიულობდა თუ თორნიკეს გამო? რამნიშვნელიბა ჰქონდა ხომ ნერვიულობდა. დაბლა ჩავიდა და ხალხის ლაპარაკს დაუგდო ყური:
-ასე ამბობენ ახალგაზრდააო,
-ხოო იმ კახპას შვილი ყოფილა
-არა არა ძმები არ იყვნენ მაგრამ დედა ხო ყავთ ერთი?
-საწყალი ბიჭი იმედია ცოცხალია
არ იცოდა მარიამს რა ექნა, იმწამს იქ დგომას ერჩია მიწა გასკდომოდა წინ და თან ჩეტანა... მაინც იმედს იტოვებდა... იმედს იმისა რომ თორნიკეზე არ ლაპარაკობდნენ. შმდეგ პოლიციის და ნიკუშას დიალოგი გაიგონა:
-დამშვიდდით, ყველაფერი კარგად იქნება, მოვძებნით აუცილებლად ბოლოს როდის ნახეთ?
-გუშინ შუა ღამეს, ჩემს ოთახში იყო შემოსული რაღაცას ეძებდა, შემდეგ შემომხედა და წავიდა, ასე არ იცის ხოლმე ტელეფონიც გამორთული აქვს, ტანსაცმელები თავის ადგილასაა, მისი იარაღი და ფული არაა მხოლოდ ადგილზე.
-კარგით ყველაფერს გავარკვევთ. დედამისს დაუკავშირდით...- შემდეგ რაციაში დაიწყო საუბარი: თორნიკე დევდარიანი,მაჭავარინაი, 21 წლის, ითვლება დაკარგულად...
და აი აქ შწყვიტა მარიამის გულმა და ტვინმა მუშაობა... არ დაცემულა წონასწორობა შეინარჩუნა, გზა განაგრძო, უსაშელოდ მძიმე ფეხის ნაბიჯებს დგამდა, წიინ მიიწევდა იქვე ახლოს სკამზე ჩმოჯდა, გაგონილი გადახარშა და ცრემლებს გასაქანი მისცა...
ადამიანი რომელიც ამბობს „გამარჯობა“, ადრე თუ გვიან იტყვის „ნახვამდის“და დაგშორდება... ყველაზე მძიმე კი აუხსნელად, ყოველგვარი ახსნა განმარტების გარეშე ნათქვამი „ნახვამდის“ არის, და ის უფრო მძიმეა როცა არც ეს „ ნახვამდის“იც არ გესმის, ელაპარაკები ადმიანს, იღიმი ემშვიდოებბი დროებით,გგონია მეორე დღეს კვლავ იხილავ და წარმოდგენაც არ გაქვს რომ ეს თქვენი ბოლო შეხვედრაა, ბოლო შეხება, ბოლო საუბარი... საინტერესოა რომ იცოდე რომ ეს ბოლო შხვედრაა რას იზამდი? მე ვეტყოდი რომ მიყვარს და მაგრამ მოვეხვეოდი... თუმცა მე ისედაც ამას ვაკეთებ და თქვენც იგივეს გირჩევთ, ვინ იცის იქნებ ეს ბოლოა? იქნებ ბოლოჯერ ვხედავთ მას?