დილით რაღაც ხმაური შემომესმა. ოთახში მარი შემოვარდა და ბალიში მხია.
-აეეეეეეეეეე გაგიჟდიიიიიიი
-ძილისგუდაა პირველი დაიწყოოოო ადე მივდივართ
-სააად?
-ვიგონკაოოოოოთ
-აუუ მეზარება ახლა რუსთავში ასვლა
-ნახევარ საათში მზად იყავი
პასუხის მაგივრად ბალიში გავუქანე და ავდექი. 1საათში მზად ვიყავი
-ოეეე რით ვერ გაემზადე
-მზად ვარ ვსიოო. ხელები მაღლა ავწიე და გაკრეჭილი გავხედე
-დეეე წავედით ჩვენ რუსთავშიი
-მანქანა მიგყაავს?
-მააშ
-კაი მიდი და ფრთხილად
ავედით რუსთავში, შესაბამისად შევიმოსეთ და საგონკაოდ გავემზადეთ
-ბოლოს შენ მოიგე ხოომ?
-დიახ, დიაახ ვუთხარი ამაყად და სიცილი ამიტყდა
- ახლა ჩემი დროაა, დიდხანს ველოდიი
- დაოკდიი მარიიამ , წინასწარ ნუ გიხარია.
დაიწყო გონკაობა. გოგოებმა მანქანის მართვა კარგად იცოდნენ, აქ ამოსვლა და შეჯიბრიც უყვარდათ, ეს ხომ წარმოუდგენელი ადრენალინია... მჰჰჰ ისევ ანიმ მოიგო.
-მოდი მეორეც და მოვრჩეთ
-კაიიჰ
მეორედ მარიმ მოიგო.
-მაინც ხომ გაგასწარიიიიი
-იოიოიოოო
მარის სიცილი აუტყდა.
ემოციით და ენერგიით დატვირთული სახლში დავბრუნდით. ანი აბაზანაში შევვარდი, მოვწესრიგდი და დედას ამბები მოვუყევი.
-რა გადაწყვიტე აბა?
-რავი დე ორი სასწავლებელი მომეწონა დრეზდენში და ალბად ერთ-ერთს ავირჩევ.
- სახლი?
-საერთო საცხოვრებელი აქვს ერთს და თუ მეორეს ავირჩევ, მაშინ სახლი უნდა ვიპოვო.
-უიჰ დედიკო ისე მენერვიულება ახლა მარტო რო გიშვებ.
-უწუწუუ დედუციიი, რატოო გენერვიულება? ამხელა გოგო ვარ. ავდექი და გავიჯგიმე. დედას სიცილი აუტყდა. ისევ ზარია მობილურზე, ისევ ის უცხო ნომერი. ანიმ აიღო
-გისმენთ
ისევ ის იდუმალი სუნთქვა
-ენა ჩაყლაპეთ?
პასუხი არ არის, ისევ სუნთქვა..
- თუ შეიძლება აღარ დარეკოთ. ანიმ გათიშა ტელეფონი.
-ვინ იყო?
-არვიცი დეე, ხმა არ ამოიღო
ანი ოთახში შევიდა,წიგნის კითხვა დაიწყო და შემოაღამდა კიდეც.. შემდეგ ფილმსაც უყურა. ღამის ორ საათზე ისევ დარეკა ტელეფონმა, ისევ ის ნომერი. მოთმინების ფიალა აევსო უყვირა:
- ხმა ამოიღე თორემ გავიგებ ვინ ხარ და შემდეგ ჩემს თავზე პასუხისმგებლი არ ვიქნები.
ხმა ისევ არ ამოუღია, ახლა ღრმა სუნთქვას სიცილი მოჰყვა.
-ბედისწერას ვერსად გაექცევი. მოისმა უცბად პასუხი;
-რა?? უკაცრავად მგონი ნომერი გეშლებათ;
-ბედისწერას ვერსად გაექცევი. მოისმა ისევ ის პასუხი;
ტელეფონი გათიშა. აღელვებული სიარული დაიწყო და გადაწყვიტა გაეგო ნომრის მფლობელის ვინაობა. ტელეფონი მოიმარჯვა, ნომერი ამოიწერა და გადარეკა.
-მე ვარ, როგორ ხარ?
-ანი?? ხო მშვიდობაა?
-კი, უბრალოდ ერთი ადამიანის ვინაობა უნდა დამიდგინო;
-კარგი მითხარი რა ინფორმაცია გაქვს..
-მხოლოდ ნომერი
-კარგი მითხარი.
ნომერი ვუკარნახე
- მაქსიმუმ ნახევარ საათში ჩემთან მოდი თუ პრობლემა არ იქნება. ინფორმაციას ხოიცი ტელეფონით და ინტერნეტით ვერ მოგაწოდებ. თუ ვერ მოახერხე ხვალ შევხვდეთ...
-კარგი, მოვახერხებ რამეს.
აღელვებული იყო და იმდენად აინტერესებდა ნომრის მფლობელის ვინაობა, რომ მზად იყო ღამის სამ საათზეც გასულიყო სახლიდან.
ანიმ ტელეფონი გათიშა და წასასვლელად მოემზადა.