-მე ცეროზი მაქვს- მამაკაცმა ჩუმად თქვა და თავი ჩახარა.
-რაა?- მეგის ხმა სადღაც შორიდან მოდიოდა, გული დაუმძიმდა, სული შეეხუთა და ყველაფერი გაქრა მხოლოდ სამი სიტყვა დარჩა.
,,ჯერ არ მიპოვია და ახლა ისევ უნდა დავკარგო? ჯერ ხომ არ მიპოვია? ჯერ ხომ მისი სიყვარული არ მიგრძვნია? -,,აბა, არ მინდა, მისი სიყვარულიო?“-ჩაძახა ეგომ- არ გინდოდა მისი სიყვარული და თანადგომა, მისი ყურადღება, ახლი კი გინდა რომ არ მოკვდეს, ნახე ისიც კი არ გინდა რომ წავიდეს და დაგტოვოს, სიკვდილზე ხომ ზედმეტია გაფიქრებაც კი“
-დიდი ხანია?- ისევ მეგიმ ამოიღო ხმა.
-რამდენიმე წელია ამ დაავადებებს ვებრძვი- ჩუმად თქვა მამაკაცმა და თავი ჩახარა. ცხოვრებაში პირველად იგრძნო სიხარული, მეგის ყურადღება და დააინტერესდა მისი მდგომარეობა. -აქედან რომ წავედი ყველაფერი ძველებურად მიდიოდა, ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ რამდენიმე წელიწადში ყველაფერი შეიცვალა, ყველაფერი აირია, სამსახხურში ვერ მოვეწყვე, გამიჭირდა გარემოსთან შეგუება, ოჯახში ურთიერთობა დამეძაბა, ნოსტალგია შემომაწვა, ცემი პატარა ფერია მენატრებოდა, ცოლის თბილი ღიმილი და ოჯახური სითბო, ვერა ყველაფერს ცდილობდა, ცდილობდა ყველანაირი დისკომფორტი მოეხსნა ჩემთვის და არაფერს მეუბნებოდა, მხოლოდ პატარა გიორგი მაბედნიერებდა, მხოლოდ მას ვუნაწილებსი სითბოსა და სიყვარულს, ჩემი ფერიას სიყვარულსაც მას ვუნაწილებდი, თავი შემძულდა თავს ვერ ვძლიე და დალევა დავიწყე. უკვე ყველაფერმა მნიშვნელობა დაკარგა, არაფერი აღარ მინდოდა. ზომა წონა დავკარგე, დროის შეგრძნება, დილიტ საღი აზრი მიბრუნდებოდა, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე საათით, მერე ისევ იგივე მეორდებოდა. ვსვამდი, ვეწეოდი, სახე და თავი დავკარგე. დროის შეგრძნება საერთოდ აღარ მქონდა. გიორგის საერთოდ აღარ ვაქცევდი ყურადღებას, ვერა კი ცდილობდა, დაუღალავად ცდილობდა თავი არ დამეკარგა, მაგრამ ვერ შეძლო, სანამ საკუთარი თავის ზიზღი არ აღმოვაჩინე, ვხედავდი როგორ ვიკლავდი როგორ ვიკლავდი ნელა და მტკივნეულად თავს, როგორ ვკარგავდი კიდევ ერთ ოჯახს და ორ საყვარელ ადამიანს, რამდენიმე წლის განმავლობაში უშედეგოდ ვცდილობდი, იყო პერიოდი რომ გამოვდიოდი მდგომარეობიდან მაგრამ ოდნავ ფეხის წაცდენა და ისევ ჭაობში ვბრუნდებოდი.
მეგი გაოგნებული უსმენდა მამაკაცის მონოლოგს და ცდილობდა რეალობის შეგრძნება არ დაეკარგა. ცდილობდა არ ეტირა და ხმამაღალი გოდება არ ამოეშვა, უსმენდა და თითქოს ეგოისტურად უხაროდა კიდეც, რომ ბრძოლა მოუწია, რომ ტკივილი დაყვებოდა თან, რომ ბრძოლა მოუწია, ბრძოლა გადარჩენისთვის, მაგრამ იმის გაარება რომ შეიძლება ჯერ არ ნაპოვნი მამა დაეკარგა, გულს უღრნიდა, ყველა იმედს, სიყვარულს, სიხარილს, ბედნიერებას, ხვალინდელი დღის იმედს ერთად აცლიდა.
ორივენი ცუმად ისხდნენ, რამდენიმე წუთიანი სიცუმე ჩამოვარდა, არ იყო ეს სიჩუმე უხერხული, ერტი ცდილობდა ამბავი გადაეხარშა მეორე კი ძალებს იკრებდა გასაგრძელებლად.
-მერე გიომ გამომარკვია, მაშინ ათი წლის იყო, ერთ დღეს გახარებული მოვიდა სახლში, ბედნიერი იყო და დედას ჩაეხუტა გულში, გული ჩამეწვა, მეტკინა არსებობა, დედას უყვებოდა როგორი იყო მისი რჩეული, მას სესილი ეერქვა და ახლაც მახსოვს როგორ უყვებოდა, იმ დღის თითოეული მომენტი მახსოვს და თითოეული სიტყვა.
-დე, უნდა გაგაცნო, აუცილებლად მოგეწონება, შეიძლება მოვიყვანო?- მამაკაცი ღრმა წარსულსი გადაეშვა.
-კი დე, მოიყვანე.
-ვუთხარი რომ ლამაზი დედიკო მყავს, რომ გაგიხარდება მისი გაცნობა, ხომ გაგიხარდება დე?... კითხა აჟიტირებულმა გიომ
-კი დე აბა არ გამიხარდება? როგორია?
-ლამაზია დე, ცისფერი თვალებითა და ქერა გრძელი თმით, დიდრონი თვალები აქვს, უძილო და მეტყველი.
-დე კიდევ რა უთხარი? დედიკო და მამიკო უნდა გაგაცნოთქო? როდის მოიყვან?- ბავშვს უცებ შეეცვალა სახე და დაუსერიოზდა, მის ხმასი ყველაზე მეტად ტკივილს ვისმენდი- ვუთხარი რომ მამა არ იქნება სახლში, მხოლოდ მე და დედა ვიქნებითთქო. -და გაბუტულმა გამომხედა ცამქრალი ცრემლიანი თვალებით. მაშინ მივხვდი, რომ საკუთარი შვილის ტვალში არარაობა ვიყავი, ვერას თვალზე ცრემლები რომ დავინახე და ტანადგომა, მაშინვე გავიქეცი გარეთ, ბარში წავედი და დილამდე ვსვამდი. ბოლომდე ჩავწვი ყველა ბორმა და ნაღველი, მხოლოდ საკუთარი თავის ზიზღი მქონდა დარჩენილი, დილით სადღაც უცხო სახლში გავიღვიძე, - თქვა კაცმა ჩუმად და დამნაშავე ვარო თავი ჩახარა- სწრაფად გამოვიქეცი იმ სახლიდან, იმ დღის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, - და ღიმილი გადაეკრა სახეზე- ჩვეულ რეჟიმში დავუბრუნდი ცხოვრებას, ოჯახი, სამსახური, მეგობრები, ყველაზე მეტ დროს გიორგის ვუთმობდი, მინდოდა იმ წლების უყურადრებობა ერთად ამენაზღაურებინა. თავიდან გაუჭირდა, გესმის მეგი?- კაცმა პირველად მიმართა ასე მკაცრად და ჯიქურ შეხედა თვალებში. - ჩემს საკუთარ შვილს ჩემი ეშინოდა ალბათ და როგორც უცხოს ისე მექცეოდა, ძლივს დავუახლოვდი.
-როგორი იყო გიო ბავშვობაში?- სითბო ჩაეღვა თვალებში, მამაკაცს კი ღიმილი მოეფინა
-მხიარული მაგრამ დასტოინი, მესაკუთრეც კი, განსაკუთრებით კი მას შემდეგ რაც შენი არსებობის შესახებ გაიგო.
-როგორ მიიღო ჩემი არსებობა? ან როგორ გაიგო?
-მინდოდა ცოდნოდა, ვერამ მოუყვა ყველაფერი, მეგონა რომ გაკიცხავდა ან ვერას წაეჩხუბებოდა, მე კი დამკარგავდა, მისთვის ოჯახი განსაკუთრებულ ფენომენს წარმოადგენს, მისთვის ოჯახი ყველაზე წმინდაა, მაგრამ ყველაფერი ისე კარგად და მშვიდად მიიღო გამიკვირდა, შენი არსებობის შესახებ რომ ვუთხარით გადაირია, ძლივს გადავაფიქრებინეთ რომ იმ საღამოს არ წამოსულიყო საქართველოში, ახლაც კი დარწმუნებული ვარ ერთი სული აქვს სახლში როდის მივალ და შენს გადაწყვეტილებას ვამცნობ.
-მიხარია, ერთი სული მაქვს როდის გავიცნობ, როდის მიდიხართ? -ისევ ძველ თემას დაუბრუნდა მეგი და ტკივილი იგრძნო
-არ ვიცი ერთ კვირაში მივდივართ, როდის დავბრუნდები არ ვიცი, ალბათ დავბრუნდები იმედი მაქვს- სინანულის და ტკივილის ნოტები გამოდიოდა მისი ხმიდან.
-რა მდგომარეობაა?
-არ ვიცი, ახლა რა მდგომარეობა იქნება, გამოკვლევები უნდა ჩამიტარონ ისევ- ტკივილი გამოესახა სახეზე- კარგი მე წავალ და საღამოს დაგირეკავთ თუ წინააღმდეგი არ იქნები ეს გიოს ნომერია, - ჯიბიდან ფურცელი ამოიღო და მინის მაგიდაზე დადო სადაც ტელეფონის ნომერი ეწერა.
-კარგი- მშვიდად წამოდგა მეგი მაგრამ თავბრუსხვევა იგრძნო ისევ, ტკივილი სულსა და გულში გაუჯდა.- საღამომდე- ძლივს წარმოთქვა და კარი მიხურა.
ძლივს მილასლასდა დივნამდე, დაემხო ზედ და ტკივილსა და ცრემლებს გასაქანი მისცა. ბოლო ხმაზე ტიროდა, გული ამოაგჯა, ვერ დამშვიდდა, ჯიუტად არ ნებდებოდა და არც სალოსა და არც ბექას არ დაურეკა, სადაც იყო ისტერიკა დაემართებოდა, იცოდა ცუდის მიმანიშნებელი იყო, ემოციებს არასდროს არ ამჟღავნებდა და როცა ასე სუსტად გრძნობდა ყველაფერი ახსენებდა თავს და გაურკვევლობაში იყო, იხლიჩებოდა, ახლა ყველაზე მეტად უჭირდა, დედა არ ყავდა და ეხლა რომ ჩახუტებოდა, მონატრებამ თავისი გაიტანა და გაორმაგებით იწყეს ცრემლებმა დენა, ნელა გადაწვდა ნოუთბუქს სწრაფად ჩართო, დედა როგორც ყოველთვის მწვანედ ციმციმებდა, სულ ელოდება, იცის შვილის ამბავი თან ამ ბოლო დროს იმდენი დაატყდა ტავს არ იცოდა როდის დაჭირდებოდა და სულ ელოდა მის ზარს.
-მეგი როგორ ხარ ჩამირთე თვალი- ეკრანს მიღმა ლამაზი სევდიანი თვალებით მაგრამ თბილი გამოხედვით ქალი გამოჩნდა.
-დე შენ იცოდი?- ძლივს იკავებდა მეგი თავს ისევ რომ არ ეტირა.
-რა მოხდა მეგი? რა გჭირს თვალებზე რატომ ტირი?- ქალი დააბნია მეგის განადგურებულმა სახემ
-დედა შენ იცოდითქო გეკითხები?- ხმა გაუმკაცრდა მეგის
-რა უნდა მცოდნოდა გამაგებინე
-რა ჭირს თემურს?- თვალი გაუშტერა ეკრანს
-არ ვიცი, არ მიკითხავს, უბრალოდ თავად თქვა რომ რაღაც პრობლემები აქვს ჯამრთელობასთან და მკურნალობს.
-არ უთქვამს არაფერი? არ მომატყუო რა დე გეხვეწები- მუდარა ისმოდა მეგის ხმაში, იმედიანი თვალებით გახედა ეკრანს
-არა დე არ გატყუებ, მითხარი რა ხდება? მეგი მითხარი სანამ ბექას დავურეკავ.
-დეეე, ამ დილით თემური იყო მოსული, ცეროზი მაქვსო, დე გესმის კვდება, მკურნალობს, დე საკმაოდ ცუდად გამოიყუბა, ფერიც დღითი-დღე ეცვლება, რატომ გამოჩნდა თუ ისევ უნდა წასულიყო? ოღონდ ახლა სამუდამოდ მიდის, - სიბრაზის ნოტების ისმოდა მეგის ხმაში.
-მეგი დამშვიდდი რა- ანერვიულდა ქალიც- წესიერად ამიხსენი რა ხდება, რა იცი რომ სამუდამოდ უნდა წავიდეს?
-დე სიმპტომები, ნელ-ნელა ყველაფერს ვიხსენებ და ვხვდები ყველაფერს, ამჯერად ვეღარ მომატყუებთ.
-თვითონ რა გითხრა?
-დე იცი, ძმა მყავს, გიორგი ჰქვია, 20 წლისაა და გაცნობა უნდა, ელოდება როდის გავიცნობ.
-მიხარია მეგი, ძმა გეყოლება, გინდოდა და ხედა აგისრულდა
-შენ იცოდი?
-კი დე ვიცოდი.
-მე რატომ არ ვიცოდი არაფერი? საერთოდ არაფერი.
-თემურს ასე სურდა, რომ თავად ეთქვა ყველაფერი, თავად ენახა შენი რეაქცია.
-დედა, სიმართლე მითხარი, რამდენი ხაია თემური გამოჩნდა? რამდენი ხანია, რაც კავშირი გაქვთ? ოღონდ სიმართლე მითხარი- მეგიმ ჯიუტად გაუშტერა ეკრანს თვალი.
-ბოლო ერთი წელი და ეს ყველაფერი ვერამაც იცის.
-არაფერი უთქვამს მისი ჯამრთელობის შესახებ? - შეუვალი გახდა მეგი, ცდილობდა ცრემლებისთვის გზა არ დაეთმო.
-მეგი რამდენჯერ უნდა გითხრა? რას გავს შენი საქციელი? ხო გითხარი რომ არაფერი უთქვამს, მხოლოდ ის მითხრა რომ ჯამრთელობასთან რაღაც პრობლემები შეექმნა და არაფერი მნიშვნელოვანი.
-კარგი დედა, ვერ ვფიქრობ ვერაფერს, წავალ მე გამოცდა მაქვს, ვაგვიანებ და საღამოს დაგირეკავ. უცებ გამორთო კოპიუტერი, იქვე გადადო მაგიდაზე და ნაგროვებ ცრემლებს გასაქანი მისცა, თან გული ამოაყოლა.
-არ მინდა მოკვდეს, არ მინდა წავიდეს, არ მინდა ისევ რომ დავკარგო, - ისევ ტიროდა, ისევ და ისევ, თუ რამ ნაგროვები ემოცია ჰქონდა ყველამ ერთად ამოხეთქა, ყველამ თავი შეახსენა და თავს ვეღარ მოერია.
რამდენიმე აბი დამამშვიდებელი დალია და იქვე მისაღებში დივანზე მოიკუნტა და ტირილში ჩაეძინა. ალბათ ძილს სიმშვიდე უნდა მოეტანა, მაგრამ სიზმარმა უარესად გადარია, ბექას დანახვამ და ჩახუტებამ შვება მოგვარა, ძილში გრძნობდა თბილი თითების შეხებას და გრძნობდა მთელი ცხოვრება შეეძლო სუსტი ყოფილიყო და მას აუცილებლად დაიცავდნენ.
,,იქ სადაც დუმან პირამიდები, მზის ქორწილის დროს მე დავწვები მზისფერ სილაზე“ პ.ი.
..............................
საღამო მშვიდობის ჩემო ლამაზებო, მაპატიეთ დაგვიანებისთვის, მაგრამ დააბრალეთ ჯერ ანნეს და მერე ჩემ გაფრენილ და მოფრენილ მუზებს.. მომიტევეთ შეცდომები.. გულით ველი შეფასებებს.. თქვენი გაციებულ-გაყინული ტეროოო