კარები გაგიჯებულმა და სუნთქვა არეულმა ბექამ შეგლიჯა, მაშინვე ჩამოეკიდა თვალებ დასიებული მეგი კისერზე და მის ყელში ჩამალა ცხვირი.
-რა მოხდა მეტყვი თუ პირდაპირ ,,მიზეზთან“ წავიდე?
-ჩამეხუტე რა- ამოიკრუსუნა მეგიმ, ბექამ კი მაშინვე მაგრად შემოაჭდო ხელები
-მომიყვები რა მოხდა?-ბექამ ყურთან უჩურჩულა და ნაზად აკოცა.
-კი- მეგი ველურივით დააცხრა ბექას ტუჩებზე, მომთხოვნი იყო მისი ,,ამბორი“- ოღონდ მოგვიანებით -ამოიხვნეშა და ბექას მაისურს დაეჯაჯგურა.
-ჯერ მითხარი- ხელები დაუკავა ბექამ
-ერთხელ მაინც შეგიძლია დაიკიდო და მომენდო?- ღიმილით გახედა მეგიმ და მაშინვე გაიხადა მაისური, ბექამ კი მეგის შიშველ ტანს რომ მოავლო თვალი, მაშინვე ეცა და კედელზე მიაკრა.
-არ გინდა მოგიყვე- კოცნის დროს ტუჩებზე დაჩურჩულა მეგიმ ჰაერის ჩასუნთქვას რომ აპირებდა.
-არა მოგვიანებით- და სრულიათ გააშიშვლა მეგი, -არაჩვეულებრივი სხეული გააქვს.- იცოდი?
-არა მხოლოდ შენ მეუბნები მარტო ჯერ, - გაუღიმა მეგიმ და ახლა ბექას შემოაძარცვა ტანსაცმელი.
ისევ გამეფდა, ოთახში ვნება მორეულთა ხმები, ისევ უწონადობის შეგრძნებაა, ისევ ყველა ტკივილის და გრძნობის გაქარწ....ბა, ისევ თავისულფება, ისევ სიმშვიდე, ისევ სხვა გალქტიკა და ისევ სიმშვიდე, მხოლოდ ვნება აშლილნი და სხვა არავინ, მხოლოდ ქანცგაწყვეტილი სხეულები და ოხვრა, ბოლოს მხოლოდ გახშირებული სუნთქვა ისმოდა, მოგვიანებითკი სამარისებურმა სიჩუმემ მოიცვა ყველაფერი.
-აბა მომიყვები თუ მეორე კრუგზე წავიდეთ?-ღიმილით კითხა ბექამ და ისევ მეგის თმებში განაგრძო თამაში.
-მამაჩემი გამოჩნდა-ცივი გრძნობის გარეშე თქვა მეგიმ, არანაირი გრძნობა არ იკითხებოდა მის ხმაში, არც სევდა, არც ნაღველი, არც ტკივილი, და მითუმეტეს არც სიხარული.
-რააა?- გაოცებული ჩანდა ბექა.
-ხო ამდენი წლის შემდეგ მოდის და მეუბნება რომ მამაჩემია, სამი თვეა აქ არის, ამ სამი თვის მანძილზე მითვალთვაებდა, ყოველი ჩემი ნაბიჯი იცოდა, ახლაც იცის, ვერ ვიტან, ასე რომ იქცევიან და მითუმეტეს მე მექცევიან. იცი მკითხა როგორ მოვიქცეოდი მე მისი შვილი რომ ვყოფილიყავი, მივიღებდი თუ არა? მე ვუთხარი რომ მამის სიყვარული არასოდეს მიგრძვნია, არ ვიცი ეს გრძნობა რა არის? დედა იყო ჩემი ყველაფერი, მაგრამ არ მომეშვა და ვუთხარი რომ ალბათ არ ვუარყოფდი. მის თვალებში სითბოს ვკითხულობდი, ტკივილს, ყველაფრის მიუხედავად მაინც თბილი და სუფთა თვალებ აქვს, მაგრამ ეს ყველაფერი ამაზრზენია, ჯერ ყველაფერი მომიყვა დედას და მისი სიყვარულის ისტორია, მეც მასთან ერთად განვიცადე მათი მოგონებები თვალწინ გადამეშალა როცა მიყვებოდა, მაგრამ ყველაფერი მაშინ დამემხო როდესაც ბოლომდე მოყვა ისტორია, დედას არასოდეს უთქვამ რომ სხვის გამო მიატოვა და სხვას გაყვა, ყოველთვის მეუბნებოდა რომ მე ვუყვარდი და მკითხულობდა შორიდან. მერე კი რომ გავიზარდე აღარ მჯეროდა, მესმოდა დედა როგორ ტიროდა ღამე, დილით კი მის სურათთან ერთად ჩახუტებული მინახავს, ჩემთან და ყველასთან ძლიერი ქალი იყო, მხოლოდ ღამე ყოდდა რომ ის დაუცველი იყო, რომ მასაც ჭირდებოდა დასაყრდნობი მხარე, ბებია არასდროს ეუბნებოდა რამეს, მაგრამ მეც ვხედავდი როგორ განიცდიდა ბებიაც, მერე შევეჩვიეთ, მე მაინც, ბავშვი ვიყავი და მალე დავივიწყე, მხოლოდ ხანდახან დედას სევდიანი თვალები მახსენებდნენ მის სევდას, მოგვიანებით კი ჩვენ სახლში ყველა სურათი და მოგონება გაქრა, დედამ ასე ისურვა, მხოლოდ ჩემი სურათები იყო, მხოლოდ ახლები. დედა ყოველთვის ძლიერი იყო, ყოველთვის ჩემი დასატრდენი მხარე იყო, ყოველთვის მამასავით მაძლევდა რჩევას, ჩემთვის მამაც იყო და დედაც, მან ორივეს სიყვარული ერთად მაჩუქა, ჩემი ყველაფერია დღემდე ასეა და ასე გაგრძელდება მუდამ.- მეგი მთელი სიყვარული ყვებოდა დედაზე და წარსულის გახსენებაზე მთელი სხეული ეჭიმებოდა. ბექა კი მის თმებში თამაშობდა, თითებით ეფერებოდა და გამამხნევებლად უსმევდა ხელებს, ,,მე შენთან ვარო“. მხოლოდ მეგის მოგონებებს მინდობოდა, არც ერთი წამით არ გასჩენია სურვილი რომ გაეჩერებინა ან რამე ეკითხა.
-გახსოვს? შენ რომ გაგიცანი? მე ყველაფერი მახსოვს, მოგონების თითეული წამი, შენ სანდრო მოგაკითხა მე კიდე თეამ, იმდენად გამიხარდა ჩემნაირი რომ იყავი, ჩემნაირი თვალები გქონდა,ჩემნაირი ბედნიერი და სევდიანი. მას შემდეგ დავმეგობრდით და მოვდივართ დღემდე. -შემდეგ ღრმად ამოისუნთქა და განაგრძო.
-ის კაცი კი მეუბნება დღეს მამაშენი ვარო, იმ წამს ვიგრძენი რომ საყრდენი აღარ მქონდა, მხოლოდ შენ მჭირდებოდი, გამახსენდი თუ არა მაშინვე მომემატა სიძლიერე და გული გამიმრთელდა, ვიგრძენი რომ მჭირდებოდი, მხოლოდ შენ გეტყოდი ყველაფერს მხოლოდ შნ შგეძლო ჩემი გონების გათიშვა და შეძელი კიდეც, მიხარია რომ მყავხარ.
ბექასკენ გადაბრუნდა მთელი სახე დაუკოცნა და ალერსში აიყოლია გაოგნებული ბექა, მერე ხელები ახლართეს ერთმანეთში და
-მეგი ბეჭედი რატომ არ გიკეთია?- კითხა ბექამ და თეთრ თლილ თითბს დააცქერდა
-ვაიმე ბექა ბეჭედი- წამოხტა მეგი ფეხზე, სასწრაფოდ მოიფარა ხალათი შიშველ სხეულზე, და წამითად კი არ შეუწყვეტია ვიშვიში- ბექა ადექი ნუნუკას ბეჭედი დავკარე
-კარგი დამშვიდდი ვიპოვით სადმე დადებდი
-არა ბექა არასდროს ვიხსნიდი, რაც ნუნუკამ გამიკეთა სულ ხელზე მეკეთა- მერე ძებნას თავია მიანება და ბექას გახედა შუშის თვალებით -ვაიმე ბექა რომ ვერვიპოვოთ რა მეშველება? -და ტირილი აუვარდა მეგის, ბექამ წამის მეასედსი დაფარა მათ შორის მანძილი და ხელებში მოიქცია მეგი.
-დამშვიდდი გაიხსენე, ბოლოს სად გეკეთა და სად შეიძლებოდა დაგვარდნოდა.
-ვაიმე ბექა რომ ვერ ვიპოვოთ,-ტირილს არ წყვეტდა მეგი
-მოდი ჯერ დავძებნოთ და მერე მოვიფიქროთ რამე, რომ ვერ ვიპოვოთ კარგი- ბექამ კოცნით ამოუშრო ცრემლიანი თვალები და ფრთხილად შეუშვა ხელი. ყველაფერი გადმოყარა მეგიმ, მერე დავალაგებო, თანდათან ეტყობოდა სახეზე ნაღველი და მეტად იპყრობდა სევდა.
-მეგი სახე გაასწორე თორე ახლავე დავურეკავ ნუნუკას და სიმართლეს ვეტყვი.
-რა ნუნუკას უნდა დაურეკო გადაირიე? მე მან მისთვის საყვარელი საუნჯე მაჩუქა, ნივთი რომელიც მთელი მისი სამყარო შეცვალა და ახლა მე და შენ უნდა ვუთხრათ რომ მე ეს ნივთი ესე მიზეზის გარეშე სადღაც დავკარგე?
-ხო ვიცი ეწყინება, მაგრამ იმდენად უყვარხარ რომ ვიცი არ გაბრაზდება, ეწყინება მაგრამ არ შეიმჩნევს.
-მან რომ არ მითხრას მეწყინაო მე რა ვქნა მითხარი? მე როგორ უნდა მოვისვენო როდესაც ჩემი დაუდევრობით ესეთი მნიშვნელოვანი რაღაც დავკარგე? რელიქვია.- მეგი იატაგზე დაჯდა და ისევ ტირილი დაიწყო
-დამშვიდდი და ვიპოვით, ჩემი ხომ გჯერა, სადმე იქნება- მის წინ ჩაიმუხლა ბექა და ხელები მოხია, თმებზე კოცნიდა და პატარა ბავშვივით ამშვიდებდა.
-ბექ, რომ ვერ ვიპოვოთ?
-ვიოვით ჩემო ლამაზო, ვიპოვით. -მერე წამოაყენა და ისევ ჩაიხუტა - მოდი იცი რა ვქნათ? სახე დაიბანე, ცრემლები აღარ მანახო, მე ყავას გაგიკეთებ და მერე უკეთ ვეძებოთ.
მეგიმ სააბაზანოს მიაშურა, ბექა კი სამზარეულოს კარებში გაუჩინარდა, ცივმა წყალმა საღი აზრი დაუბრუნა, მაგრამ დანაკარგი გლზე ეკალივით ესობოდა. კარზე ზარი იყო და კარისკენ გაეშურა.
-თქვენ? - ნაცნობმა თბილმა თვალებმა რაღაც ამოუხსელი სითბო აგრძნობინა სხეულსა თუ გულში.
-ხო, ეს კაფეში დაგივარდა შენია ხომ?- და ხელის გულზე დადებული ნაცნობ ბეჭედზე ანიშნა.
-კი ჩემია, მადლობა მადლობა- ვერც კი გაიაზრა როგორ ჩამოეკიდა უცნობს კისერზე და როგორ მოხვია მანაც ხელები.
-მეგი ვინ არის?- კართან მისულ ბექას სახე შეეცვალა, მეგი სხეულს წამში მოცილდა რომ გაიაზრა რაც გააკეთა და გაოცებულ ბექას გახედა.

..............................
ღამე მშვიდობის, ვიცი ცოტაა.... მაპატიეთ, ვიცი გრამატიკული შეცდომები ბლომად არის, ასევე ბევრი სიტყვა შეცდომით წერია, რომ გადავავლე თვალი წაშლის სურვილს ძლივს ვძლიე, შევეცდები მალე დავდო შემდეგი თავი.