14
გვიანი გაზაფხული იყო,ჰაერში იასამნის და მაგნოლიის სურნელი ტრიალებდა,ახლად ნაწვიმარ ბათუმს მზის მწველი სხივები ათბობდა.ნიავს ზღვიდან მარილის სუნი მოჰქონდა და ჩემს გაშლილ თმას ედებოდა.
-ფეხით წავიდეთ,აქვეა-მარცხენა ხელი წელზე შემომხვია და გულზე მიმიხუტა ნიკამ
-სად მივდივართ?
-მივალთ და ნახავ-გამიღიმა და თვალები დამიკოცნა,სიამოვნებისგან განაბული მივყვებოდი და თავი ზღაპარში მეგონა.
-პირველად რომ დაგინახე,სუნთქვა შემეკრა-დავიწყე ჩურჩულით-მერე ისე იქცეოდი,ერთდროულად მინდოდი და მაბრაზებდი.რატომ იყავი ასეთი?რატომ მტანჯავდი?
-ჩემი სულელი ბავშვი ხარ-ჩაიცინა და თავზე მაკოცა-სხვანაირად გონს ვერ მოგიყვანდი,ვერც დეპრესიას დააღწევდი თავს და ვერც წარსულს.
-არა,ეს არ ამართლებს შენს საქციელს-უკმაყოფილოდ ჩავიფრუტუნე.
-შემომხედე-ნიკა გაჩერდა და თვალებში ჩამაშტერდა.-გახსოვს წამოსვლამდე რა გითხარი?
-რომ დაბრუნდებოდი და ყველაფერი შეიცვლებოდა-პირველ კლასელივით ჩამოვარაკრაკე.-მაგრამ ვერ გავიგე ეს რა შუაშია?
-შუაში კი არა თავშია-ცხვირზე მაკოცა და განაგრძო-შეგპირდი ჩამოვალთქო,მაგრამ გაუთვალისწინებელი მოვლენების გამო,პირიქით მოხდა,შენ ჩამოხვედი-წარბები შეჭმუხნა და ხმასაც დაეტყო,რომ დაიძაბა-დაგპირდი,რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა,ხოდა ასეც იქნება ელენ,დღეიდან ყველაფერი შეიცვლება.
-როგორ?
-შენი ოცნებების ახდენით დავიწყებ,მერე კი ჩვენი საერთო ოცნებებისთვისაც მოვიცლი-გაოგნებული ვუსმენდი,ვერ გამეგო რას მეუბნებოდა,თუმცა გული მიგრძნობდა,რომ რაღაც კარგი უნდა მომხდარიყო.ნიკამ ხელი ჩამკიდა და გზას გავუყევით.
-გახსოვს ბათუმში ჩვენი პირველი შეხვედრა?
-მახსოვს-რა დამავიწყებდა,მით უფრო,რომ ეს ჩვენი პირველი საერთო მოგონება იყო.
-გახსოვს ის ღამე,მესიჯებს რომ გწერდი?-გაეღიმა.
-მახსოვს...
-ის თუ გახსოვს მთელი ღამით,რომ გაქრი?-წარბშეჭმუხნულმა გადმომხედა და მეც თავგზა ამებნა,ისევ ვაჩე გამახსენდა,თუმცა ამ მოგონებას ტკივილი არ მოუტანია.დავმშვიდდი.
-წარსულს დავემშვიდობე.
-მე კი მომავალს მივესალმე,მაშინ მივხვდი,რომ ვერ დაგკარგავდი მიუხედავად იმ სირთულეებისა და რაღაც ფაქტორებისა,მაშინ ბათუმი ჩვენს მომავლად დავსახე-ნიკა ლაპარაკობდა და თან თვალებში მიყურებდა,მერე შეჩერდა.-მე აქ ვაპირებ ცხოვრებას ელენ,აქ ვრჩები.მინდა,რომ შენც ჩემთან იყო.
-კი მაგრამ ნიკა,მე იქ სამსახური მაქვს.
-ჩემთან გინდა?
-ამას როგორ მეკითხები,ყველაფერზე მეტად.-ვუპასუხე ნაწყენმა.
-მაშინ რატომ არ მენდობი,რატომ არ გჯერა ჩემი?
-ნიკა მჯერა,მჯერა რა თქმა უნდა მაგრამ,ასე ერთი ხელის მოსმით ვერ მივატოვებ ყველაფერს.მართალია ის სამსახური დიდად არ მეხატება გულზე,თუმცა ეს ჩემი საქმეა,ჩემი შემოსავალი მაქვს,არავისზე არ ვარ დამოკიდებული.თან უქმად ჯდომა არ შემიძლია.
-ელენე,არავინ გთხოვს ტიპიური დიასახლისი გახდე,არც მუშაობას გიკრძალავ.მე უბრალოდ შენი ოცნებების ასრულებას ვგეგმავ.-ნიკამ თავი ამაწევინა და შუბლზე მაკოცა.-უბრალოდ მენდე.აიღე ტელეფონი,შენს უფროსს დაურეკე და უთხარი, რომ სამსახურიდან მიდიხარ.
-რაა?-დაბნეულმა ვერც გავიაზრე ისე ამოვიღე ტელეფონი და დავრეკე,ნიკა კმაყოფილი სახით მიყურებდა და სანამ მე ვლაპარაკობდი,მზერით მეფერებოდა.მარცხენა ხელი ჩემი ხელისთვის ჩაეჭიდა და გამამხნევებლად მიჭერდა.
-შენ ხარ ჩემი ჭკვიანი-მითხრა,როცა საუბარს მოვრჩი.დაბნეული ვიდექი და თვალებში ვუყრებდი,ნიკას საოცრად თბილი და გამჭოლი მზერა ტანზე ეკალს მაყრიდა და რეალობისგან მწყვეტდა.მე ახლა ჩემს ძველ რუტინას გამოვემშვიდობე და სრულიად თავისუფალი ვიდექი მის წინ და ველოდი,როგორ ამიხდენდა ოცნებებს.-ყველაზე ჭკვიანი გოგო ხარ,ყველაზე ლამაზი და საყვარელი.
-ნუ მელაპარაკები ბავშვივით ნიკა-გაბუტულივით ჩავილაპარაკე.
-ბავშვი ხარ ელენ,დაგავიწყდა შენზე 10წლით უფროსი ვარ-ღიმილიანი სახით მეფერებოდა თმაზე.მერე თმიდან ლოყისკენ გადაინაცვლა,ხელის ზურგით ოდნავ მეხებოდა,მე კი ტანში მცრიდა,ლოყიდან ყბის ძვალს ჩაუყვა,შემდეგ ყელს ჩააყოლა ორი თითი და ყელის ქვეშ,პატარა ჩაღრმავებაზე გაჩერდა,ღრმად ჩაისუნთქა და გაეცინა.შევკრთი,ნაწყენმა ავხედე-აი ამიტომ მიყვარხარ-ფრთხილად დაიხარა და ისეთი ვნებით შემეხო, სადმე ხალხისგან მოშორებული,რომ ვყოფილიყავით აუცილებლად შემოვაწყვეტდი ღილებს პერანგზე.მაგრამ ჩვენ შუა ქალაქში ვიდექით და ეს მაიძულებდა ვნებებისთვის თავი დამეღწია.
-ჩემი პატარა ორქიდეა,ჩემი სუნთქვა.-კოცნა ვნებიანი ჩურჩულით შეცვალა და გულზე მიმიკრა.
-ელენე, რა არის შენი ოცნება-ხელი არ გაუშვია ისე მკითხა.
-შენ-მის ყელთან დავიჩურჩულე და ცრემლი მომერია.
-მე აგიხდი,კიდევ?
-შენ,შენ და შენ.
-სულელო,ჩემს გარდა.
-ერთი ოცნება მქონდა მუდამ-თავი ავწიე და თვალებში შევხედე,იღიმოდა-მინდოდა ბედნიერი ვყოფილიყავი,საყვარელი ადამიანის გვერდით ვყოფილიყავი და ის საქმე მეკეთებინა,რაც ბედნიერს გამხდიდა.
-რა საქმე?
-არ გახსოვს?ერთხელ გითხარი,წიგნის მაღაზია მინდოდა სადმე ზღვისპირა ქალაქში...-შევკრთი.
-მერე?-ნიკა ეშმაკურად მიღიმოდა.
-სადაც აუცილებლად იქნებოდა ლიტერატურული კაფე და გემრიელი კრეპი ინგლისურ ჩაისთან ერთად...-უკვე მთლიანად ვკანკალებდი,წინათგრძნობისგან სუნთქვა მეკვრიდა.
-მე კი დაგპირდი,რომ შენს ოცნებებს ავახდენდი.
-ნიკა -აღმომხდა სასოწარკვეთილს.
-ელენე უკან მიიხედე-ხელით მიბიძგა თვალებგაბრწყინებულმა და მეც შიშით მივბრუნდი.მეგონა მომეჩვენა,მეგონა სიზმარში ვიყავი.ჩვენ წიგნის მაღაზიის წინ ვიდექით,მაღაზიის თავზე აბრა ეკიდა და ლურჯი ორქიდეა ეწერა. ვიტრინების წინ,ტროტუარზე კი ულამაზესი ქოთნის ორქიდეები იდგა.
-ნიკა,ნიკა...
-გილოცავ ოცნების ახდენას ელენ-უკნიდან მომეხვია და ცხვირი ჩემს თმებში ჩარგო.-ეს უკვე შენია.
-რაა,არ არსებობს,ნიკა...ეს,ეს ხომ წარმოუდგენელია.-მოულოდნელობისგან დამუნჯებულს უცებ სიხარულმა წამომიარა და აჟიტურებული დავხტოდი.
-ვაიმე რა მაგარია ნიკა,მადლობა,მადლობა ჩემო სიყვარულო-ორივე ხელი ყელზე შემოვხვიე და სიხარულისგან ტირილი ამივარდა,ნიკა კი უბრალოდ იდგა და მეფერებოდა.ვტიროდი ბედნიერებისგან, ვტიროდი სიხარულისგან.იმ წამს მივხვდი,რომ მე მხოლოდ სიხარულით თუ ვიტირებდი.ნიკა ჩემი მეორე კარი იყო,რომელმაც ოცნების სამყაროდან ულამაზეს რეალობაში შემიყვანა.
თავი სიზმარში მეგონა,ყველაფერი ისე იყო,როგორც ვოცნებობდი,ინტერიერიც და ექსტერიერიც ზუსტად ისე მოეწყო,როგორზეც ვოცნებობდი.
-მოგწონს?
-ძალიან, ეს ისაა რაზეც სულ ვოცნებობდი,მაგრამ ეს როგორ გააკეთეე?-ვკითხე,როცა ცოტა დავმშვიდდი და სავარძელში ჩავჯექით.
-ბინა გავყიდე,მანქანაც-თვალები გამიფართოვდა.-ნუ მიყურებს ასე,მე შენთვის სულსაც გავყიდი ელენ.
-მერე რა უნდა ქნა?სად იცხოვრებ?
-ვიცხოვრებთ-შემისწორა-აქ,აქ ვიცხოვრებთ-ადგა და ხელი გამომიწოდა.მეც გავყევი.კაბინეტში შემიყვანა და კუთხეში კიბესთან მივიდა.-მოდი,ამოდი-ჯერ თვითონ ავიდა,მეც ფრთხილი ნაბიჯებით მივყვებოდი.სუნთქვაშეკრული,აღელვებული ვდგავდი ფეხს და მოლოდინისგან მუცელში სიამოვნების ტალღა მივლიდა.
-აქ ვიცხოვრებთ-ერთოთახიან,ძალიან მყუდრო და ლამაზ ბინაში ამოვყავით თავი.ისევ ცრემლები მომერია,ნიკა მიყურებდა და იღიმოდა.
-ამდენზეც არ მიოცნებია.-ორივე ხელი გავშალე და მთელი ძალით ჩავეხუტე-მადლობა,მადლობა ნიკა.
-მადლობას ნუ მიხდი,უბრალოდ მაკოცე-სათქმელი არ დავამთავრებინე,გათამამებულმა თმაში ხელი შევუცურე და ტუჩებზე დავაკვდი.
ალბათ ეს იყო ის ყველაფერი,რისთვისაც ამდენი ხანი ვემზადებოდი,ეს იყო საფასური იმ ტანჯვისა,რომელიც გამოვიარე,ეს იყო სამაგიერო.მოვისვენე,დავმშვიდდი,დავწყნარდი...

ვუყურებდი და არ მჯეროდა,ჩემი ოცნებები ერთი მეორის მიყოლევით ხდებოდა,ჯერ ნიკა ამისრულდა, მერე მაღაზია.ვიჯექი ფოიეში,ვუყურებდი წიგნებისთვის განკუთვნილ თაროებს და გონებაში უკვე ვალაგებდი წიგნებს.ჩვენი ერთად ყოფნა და მაღაზიის ამბავი რა თქმა უნდა ნუცას არ გამოპარვია,უფრო მეტიც,თურმე მან და ბექამ ამაზე თავიდანვე ყველაფერი იცოდნენ.ოთხივე ერთად ვიყავით,ჩვენი ახალი,მყუდრო ბინის აივანზე ვისხედით და ჩემს კრეპებს მივირთმევდით.ნიკას მხარზე მედო თავი და შორს,შენობებს შორის ნაგლეჯად მომზირალ ზღვას ვუყურებდი და აღარ მტკიოდა.განვიკურნე...
ბედნიერი და აღტაცებული ვიყავი ჩემი ცხოვრებით.
-ჩემი ოცნებების ახდენის დროა-მიჩურჩულა ნიკამ და თითზე ულამაზესი ბეჭედი გამიკეთა.არ გამკვირვებია,ეს ხომ უბრალო ფორმალობა იყო,უბრალოდ ლამაზი ბანალურობა,ჩვენს არაბანალურ ისტორიაში.მე უბრალოდ მოვეხვიე.
-ამაზე ოდესმე წიგნს დავწერ-ვუჩურჩულე გულაჩუყებულმა და ყელში ვაკოცე.
-ბევრი არ ატირო მკითხველი იმ ადგილებში ჩემს საქციელებს, რომ აღწერ-გამიცინა და ჩემი აღებული კრეპი მოკბიჩა.


აი ასე,ჩემო ლამაზებო და მომთმენებო,დავამთავრე...ვიცი ამ ისტორიაზე,როგორც არასდროს ისე გაწვალეთ,გალოდინეთ,მაგრამ ვფიქრობ ღირდა.მადლობა,რომ კითხულობდით,რომ განიცდიდით და გტკიოდათ ელენესთან ერთად,მადლობა თბილი კომენტარებისთვის,უარყოფითი აზრისთვისაც,ამით მე ბევრი ვისწავლე,გავიაზრე და გავიზარდე.ცოტა ხნით გემშვიდობებით და იმედი მაქვს არ დაგავიწყდებით.მიყვარხართ,გკოცნით თქვენი,ლორე...