-როგორ მომენატრე...-თაიგულით ხელში ნაცნობი ადამიანი რომ დავინახე სასიამოვნოდ დამიარა ჟრუანტელმა
-ანდრეა...
-ჩემი გოგო...-ჰაერში ვიყავი გამოკიდებული და ანდრეასთან ჩახუტებული წრეზე ვბზრიალდებდი...
-როგორ ხარ?
-გახარებული ანდრე..
-უფრო გალამაზებულხარ...
-კაი რა ნუ მატყუებ..
-არა შესიცოცხლეს ვფიცავართ მართლა სხვანაირი დაგტოვე...
-კაი მიდი მომიყევი როგორია მოსკოვი...
-არა „Моя Вселенная“ შენი თვალით ნახავ მე არაფერს არ გეტყვი...
-კაი რა ხო იცი რო ვერ წამოხვალ
-რატო ტო?
-მშობლები უცხო ქალაქში, ბიჭთან ერთად არ გამიშვებენ...
-ე ნუ ატრაკებ ქმართან ერთად ხო გაგიშვებენ...
-მერე სადა ქმარი?
-რასქვია სად აგერ არ ვარ?
-კაი რა ჯერ ვსწავლობ ანდრე ხო იცი რო სწავლა მნიშვნელოვანია?
-მერე გოგო იქ გაგრძელე რა პრობლემა...
-კაი რა ჯერ მაინც ადრეა..
-ნუ მიტრაკებ ახლა დავრჩი ბიჭი დასაოჯახებელი...-თავი ზემოთ ავწიე გავუცინე-ხო მართლა ვიღაც ჩამოგიყვანე..
-ვინ?
-ვინ არა რა?
-შანსი არა...-ბოოს ჯიშის ლეკვმა რომ თავი ამოყო ჩანთიდან მერე შეჯკივლა და ძაღლს მიეფერა
-მეგონა აღაც გემახსოვრებოდა...-სანამ წავიდოდა დაპირდა ჩამოგიყვანო ამან გატარა არც ეგონა და ამ სურპრიზმა სულ თავგზა აუბნია
-მახსოვს...
-ყველაზე მაგარი ბიჭი ხარ...
-მისი ქვია..თუ არ მოგწონს შეგიძლია სხვა რამე დაუძახო...
-არა კარგია ერქვას...
-კაი ლიზუ უნდა წავიდე გამთენიას ჩამოვფრინდი და ისეთი დაღლილი ვარ ერთი სული მაქ სახლში მივიდე და დავიძინო...
-ა...კაი მიდი...
-ძაღლს აჭამე მშიერია არ მოკლა..
-კაი და რა უნდა ვაჭამო...
-პეჩენიები ან შოკოლადები
-ა კაი მაქ მოიცა მოვიტან
-აუ მოდი გოგო სად გარბიხარ.რა სულელი მყავხარ...აი ამ პარკშია საჭმელი და აჭამე...-პარკი გამომიწოდა და შობლზე მაკოცა მერე თვალი ჩამიკრა და კიბებზე ჩაირბინა...
**
6 იქნებოდა ანდრეას ზარმა რომ გამაღვიძა.
-ალო..
-გაგაღვიძე?
-არაუშავს...
-ერთ სათში გამოგივლი კაი? ჩემი მეგობრები ჩემ ჩამოსვლას აღნიშნავენ და შენც მინდა რო წამოხვიდე...
-კი რა პრობლემა ერთ საათში გამომიარე..
-მიყვარხარ...
-კაი მიდი...
მუქი მწვანე კაბა მეცვა,შავი ქუსლიანი ფეხსაცმელი,თმა აწეული მქონდა და რამდენიმე „ღერი“თმა წინ ჩამოშილი,.მაკიაჟიც ძალიან სადა...
-კაი ტო გული გინდა გამიხეთქო..
-ძალიან ცუდია ხო..-უკვე უკან ტრიალდებოდა ლიზა
-არა, ძალიან ლამაზი ხარ მაგრამ მე მაინც გამიფრთხილდი ესეთს რო გიყურებ..-წარბები ზემოთ აქაჩა და პირი მოკუმა..-ჯობია წავიდეთ...
-შენ მეგობრებთან არ ტეხავს?
-არა გოგო რა ტეხავს შენ ჩემთან ხარ რა გჭირს..
-სირცხვილია...
-მე აქ ვარ...-ხელი მაგრად მოვუჭირე და დარბაზში შევედით... შესვლისთანავე ტაშის ხმა გაისმა და ყველას მზერა ჩვენკენ იყო მომართული...მერე იყო გადახვევეი კოცნები
მოკითხვები ბედნიერი სახეები...
-ვიცეკვოთ წამო..-ხელის ერთი მოძრაობით ახლოს მიმწია და ხელები წელზე მომარგო მაგრამ ერთმანეთზე მიკრულები არ ვყოფილვართ....
-კარგი მეგობრები გყავს...
-ხო კარგები არიან..
-მოსკოვსი მართლა არავინ გყოლია..-ჩაეცინა ჩემს ნათქვამზე და თვალებში შემომხედა..
-ვაჟიშილი არ ვარ... და სიყვარულით არ შემყვარებია იმიტო რო უკვე მიყვარდი... შენნარიები იქ არ შემხვედრია ამიტომ ნუ ინერვიულებ ისევ ისე მაგრად მიყვარხარ...შენ?
-მე არავინ მყვარებია...
-არც გიყვარს რათქმაუნდა-მწარეთ ჩაიღიმა..
-პასუხი შენს კითხვაზე მიყვარხრა თუ არა უკეთ იცი...
-ჩემი კაკტუსი ხარ შენი შეხება შეუძლებელია და მტკივნეული...
-შეიძლება პარტნიორი წაგართვა?-მომმართა გოგონამ რომელიც სავარაუდოდა ანდრეას მეგობრაი იყო...
-რა პრობლემა..-ვუთხარი და გავეცალე...
ჰაერზე გამოსვლა ვარჩიე ბოლოს მომწყინდა და სახლში წამოვედი...უკვე დაძინებას ვაპირებდი როცა ტელეფონი ახმაურდა..
-ხო ანდრეა...
-სად ხარ გოგო ? მთელი რესტორანი გადავაბრუნე..
-ბოდიში რა.. სახლში წამოვედი..
-კარგად ხარ?გინდა მოვიდე?
-კი კარგად ვარ უბრალოდ დავიღალე..მოსვლა საჭირო არა...
-გეთქვა ტო მე წაგიყვანდი..
-რა საჭირო იყო... მიდი გაერთე შენ..
-კაი ტკბილი ძილი კრასოტკა...მიყარხარ...-ტელეფონი გავუტიშე და ცივ ბალიშზე თავი სიამოვნებით დავდე...დაღლილობამ თავისი ქნა და ჩამეძინა...
***
2თავი

ერთი კვირის შემდეგ...
-აჩი, ჩემო ცხვრება გილოცავ დაბადების დღეს ყველაფერს მაგარს გისურვებ რა მინდა რო ბედნიერი იყო...-ჩავკივვივარ ტელეფონბში საკუთარ ბიძაშვილს რომელსაც 22 წელი შეუსრულდა...
-მადლობა, ხო მართლა ეხლა კახეთში ვართ ჩემთან ჩამო რა საღამოს უნდა ავღნიშნოთ...
-ოჰ კაი ჩამოვალ როგორც ყოველთვის ერთკვირას თუ გაგრძლდება?
-ხო აბა უკვე დიდი ბიჭი ვარ...
-კაი საღამოს ჩამოვალ...
საღამოს რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩავყარე და ახლა ტაქსის ლოდინში ვარ... ტელეფონიც აწკრიალდა..
-ხო ანდრე...
-როგორ ხარ?/
-კარგად შენ?
-რავი ვარ რა,რას შვები?
-კახეთში მივდივარ...
-ხო? ხო მშვიდობა?
-კი ბიძაშვილს აქვს იუბილე და ავღნიშნავთ...
-ვა ძაან კაია...
-კაი წავედი ტაქსი მოვიდა საღამოს დაგირეკავ...
-კაი მიდი გაერთე..
ტაქსიში ჩავჯექი და კახეთისკენ გზას დავადექი მგზავრობა ყოველთვის მიყვარდა.. ფიქრის საშვალება მეზეოდა თანაც კახეთისკენ გზა ისეთი ლამაზი იყო შეგეძლო გზაში რამე შეგეთხზა კიდეც...
მოდი სანამ ეს რამეს შეთხზავდეს მე მოგიყვებით მოკლედ იმ ადამიანებზე ვინც ზემოთ არიან მოხსენიებულნი... აჩი ლიზიკოს ბიძაშვილია ბავშობიდან ერთად მოდიან ადრე სოფელში რომ ცხოვრობდნენ ერთად დადიოდნენ სკოლაში და მთელ დროს ერთად ატარებდნენ რათქმაუნდა სხვა ბავშვებთან ერთად მაგარამ მაინც ერთად იყვნენ ... ერთმანეთისთვის ძუძუმტებიც კი იყვნენ და სხვათაშორის რაღაც მხრივ გავდნენ ერთმანეთს...
ანდრეა პატარაშვილი მკლავჭიდელი საკმაოდ წარმატებული, მოღვაწეობს რუსეთში(მოსკოვში)ლიზუ დიდიხანია უყვარს....როცა ნაცრისფერ ჭიშკარს მოკრა თვალი სიხარულის და მონატრების ტალღამ გადაურბინა და მძროლს მადლობასთან ერთად ფულიც მისცა...
აჩი ეზოში მოეგება და საყვარელ ბიზაშვილს გადეხვია...
-ეს ჩემგან..
-საიდან იცოდი ეს საათი რო მინდოდა?
-არ ვიცოდი მე მომეწონა და ვიფიქრე შენც მოგეწონებოდა თქო..
-ძაან დიდი მადლობა.. შემო რა...
-ბევრი ხალხია ხო?
-არა მარტო ახლობელები...-ამაში გულისხმობდა ბევრს ადამიანს თმცა ახლობლებს ...
-გასაგებია...-მათლა თითქმის ყველას ვიცნობდ იმიტო რო აჩის მეგობრებთან ბევრჯერ მაქვს გაფრენილი ასე რომ უცხოდ არ ვყოფილვარ...
-წამო მეცევკვე- უკნიდან რაღაცნაირად ნაცნობი და საყვარელი ხმა მომესმა თავიდან ვერც კი გავიაზრე ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო..მაგრამ როცა მივტრიალდი და ნიკუშა დავინახე აი მანდ ისხარული ყველა უჯრედმა განიცადა.. საცეკვაოდ გავყევი, Jason Mraz - I won't give up იყო ჩართული.. მე კი თვალებს ვერ ვუჯერებდი რომ ჩემ წინ ნუკუშა იდგა რომელზეც მთელი ბავშვობა მიყვარდა არა ვაღიარებ ბავშობაშიც მქონდა გემოვნება ახალა ის ისეთვივე გრძნობას იწვევდა ჩემში როგორც მაშინ. სულს მიფორიაქებდა და გულს მიჩქარებდა მისი შეხება და საერთოდ დანახვა.. მერე რამოხდა წავიდა ხო საზღვარს გასცდა და ახლა 5 წლის მერე ისევ ვხედავ ჩემს ნიკუშას მასზე რამდენჯერ მიოცნებია მაგრამ ეს 14 წლის ასაკში იყო ასე... დღეს ეს მხოლოდ კარგი მოგონებაა...იმედენად წავედი ფიქრებში რომ არც მას ამოუღია ხმა და არც მერე მხოლოდ მაშინ მოვედი აზრზე როცა აჩიმ მოგვმართა..
-წაგართმევ რა მეწყვილეს..
-მოდი ძმა დღეს შენი დღეა...-სიმღერა მალე დამთავრდა და მეც ვერანდას მივაშურე... სუფთა ჰაერმა ცოტა გაფანტა ფიქრები და ახლა ვაზების ყურების გართულს რომელიც ისე სწორიად იყო განლაგებული ერთ ხაზზე შეიძლება ითქვას და შეფოთლილი ვაზს უფრო სილამაზეს სძენდა ჩამოკიდებული მძიმე მტევნები.. ამ ფიქრებიდანაც ნიკუშამ გამომიყვანა...
-გაზრდილხარ..
-5 წელი გავიდა..
-საუკუნეა...
-როდის ჩამოხვედი?
-ორი თვეა...
-სულ ჩამოხვედი?
-არვიცი არმგონია მაგრამ შეიძლება დავრჩე კიდეც რას გაიგებ...
-ცოლი არ მოგყავს?
-რა იცი რომ არ მყავს...
-ბეჭედს არ ატარებ...
-არ მომიყვანია!
-მერე და რას ელოდები?
-შენ?
-მე რა?
-შენ გელოდები, გამომყვები?
-ნიკუშა რამდენი გეძებე სად დამეკარგე...-მოვიდა და ნიკუშას გვერდით ამოუდგა ცალი ხელი წელზე მოხვიდა გოგონამ , ნიკუშამ კი კისერზე მოარგო...
-აქ ვარ რამე მოხდა...
-მომენატრე-აკოცა გოგონამ მე თავი უხერხულად ვიგრძენი და ვერანდა დავტოვე...ეზოში გამოვედი და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი თავი ცუდად ვიგრძენი მე მეფლირტავებოდა თავად კი საცოლე ყავდა ... მე გამიტყდებოდა იმ გოგო მაგიერ ჩემი სქმრო რომ სხვას ეფლირტავებოდეს.. მოკლედ რომ ვთქვათ ქალური სოლიდარობა გამოვუცხადე...ტელეფონი ავიღე და რაღაცნაირად მინოდა ანდრეასთან დამერეკა...
-ჩემი კრასავიცა გოგო როგორ ხარ?
-კარგად ანდრე...
-ერთობი...
-ხო ცოტა დავიღალე...
-გინდა წამოგიყვანო?
-არა იყავი არ მინდა...
-როდის მოდიხარ?/
-ზეგ...
-მეღადავები? მოვკვდები ტო...
-კაი რა ნუ მასხარაობ...
-მართლა გეუნები უკვე ძალიან მენატრები..
-კაი რა გჭირს სუ აქ კიარ დავრჩები...
-ოო მაინც ბევრია...
-კაი წავედი ძაან მეძინება ...
-მპუა-გაისმა ტელეფონში კოცნის ხმა..-ძილინებისა...-გამეღიმა და საძინებლისკენ წავედი.. უკვე ყველა მთვრალი იყო ამიტომ მარტო დაბალ ხმაზე ისმოდა მუსიკა... სასიამოვნოც კი იყო და მალე ჩამეძინა...
***
-ადრე გაგიღვიძია...-ნიკუშას ხმა უკნიდან მომესმა
-მომენატრა სამშობლოს ჰაერი...
-მახსოვს აქ დიდი „ბირჟა“ რომ გვქონდა ხოლმე შენ ჩემს გვერდით არასოდეს ჯდებოდი....
-ხო ყოველთვის ხელს მხვევდი...
-მერე? ცუდია შენც ხომ გინდოდა გამოტყდი...
-მე მცხელოდა და ამიტომ ვიშორებდი ხელს...
-ისევ იგივეს ამბობ
-სიმართლეა...
-გახსოვს ლოყაზე რო არ მაკოცნინე..
-კი მახსოვს...
-მიზეზი მაშინაც გქონდა,“მწეველებს არ ვკოცნი“-ორივეს გაგვეღიმა...
-იმ ღამეს მითხაი რომ გიყვარდი...
-მაგრამ მაშინაც არ გამოტყდდი რომ იგივეს გრძნობდი...
-მოვედით-ამოვთქვი მე როცა დანიშნულების ადგილას აღმოვჩნდით..ალუბლების ბაღში ვიყავით... ხეები ხეივანს ქმნიდნენ ერთმანეთში ეხლართებოდათ ტოტები და ამ ყველაფერს დამატებული მისი ულამაზესი ყვავილები გარესამყაროგან განავისუფლებდა...
-რატომ მომიყვანე აქ..
-შენ რომ წახვედი ხშირად მოვდიოდი აქ... და ვვოცნებობდი რომ აქ ჩვენი ქორწილი იქნებოდა წარმნოვიდგენდი თავს თეთრ კაბაში როგორ ვიდექი საკურთხეველთან უკან საყვარელი ადამიანები მედგნენ და როგორ გეუბნებოდი რომ შენთან მთელ ჩემს ცხოვრებას გავატარებდი...მერე შენი ღიმილი რომელიც ჩემს გონებაში მკაფიოდ იყო ჩაბეჭდილი..და ბოლოს ოცნებით დაღლილი უკვე კარგად ჩამობნელებულს მივდიოდი სახლში...დედაჩემი სულ ჯავრობდა რომ ვიკარგებოდი... ვერავინ ხვდებოდა რომ ძალიან შემაყვარე თავი...
-კაი ტო ნუ ტირიხარ მე არ ვიმსაუხებ შენ ცრემლებს...ამაზე მერე ვილაპარაკოთ მოდი ეხა დამშვიდდი..
-წავიდეთ...-ვუთხარი და კიდევ ერთხლ შევავლე თვალი ულამაზეს და ჩემთვის საყვარელ ადგილს...
ეს ჩემი ბავშობის საიდუმლო იყო და არ ვიცი ახლა რატომ მომინდა მისტვის ამისთქმა...
***
საღამოს უკვე ღრეობა იყო, აჩის მამა ჩამოგვაკითხა და თან ძმაკაცებიც მოყარა ... მოკლედ ძალიან აყალმაყალი იყო სადღეგრძელოები ყანწები რავიცი რა აღარ იყო მე გარეთ გამოვედი და სკამზე ფეხები მოვკეცე ... მიყვარდა შემოდგომის ბოლო თვე , ღრმად ვისუნთქავდი სუფთა და ამავედროს საამო სურნელ რომელიც ყვავილებიგან მოდიოდა...ჰორიზონტს გავცქეროდი და ფიქრით ვტკბებოდი...მერე ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გამომიყვანა ფიქრებიდან...
-ხო ანდრე...
-როგორ ხარ?
-რავიცი კარგად...
-მომენატრე...
-მეც მომენატრე, ხვალ ჩამოვალ...
-ხოო
-კაი წავედი...-მერე ნიკა მომიჯდა გვერდით და პლედი მომიტანა...
-შეგცივდება...-პასუხის გაცემას არ ვჩქარობდი თვითონაც აღარ ამბობდა არაფერს...
-ბოდიში...
-რისთვის?
-წარსულისთვის, მაგრამ დამიჯერე ჩემთვისაც არ ყოფილა ადვილი შენი ფოტოებით მქონდა გამოტენილი ტელეფონი და ყოველდღე ვცვლიდი ფოტოებს, მართალა მიყვარდი შეიძლება ბავშვი ვიყავი მაგრამ ახალა როცა შენ გიყურებ ვხვდები .რომ არ მყვარებოდი კიდევ შემიყვარდებოდი...
-მაგრამ არ გიყვარვარ...
-არა არა შეცდომით გაიგე მიყვარხარ და ამიტომ ვერ შეგიყვარებ მეორედ...
-ხო გიყვარვარ როგორც მეგობარი ან და არვიცი შეიძლება როგორც ყოფილი შეყვარებული, თუმცა შეყვარებულები არც ვყოფილვართ...
-გთხოვ არ გაგრძელო... მე შენ უბრალოდ მიყვარხარ ასეთი ძნელია გიყურებ როგორც ქალს...
-არ შეიძლება!
-რატო?
-საცოლე გყავს..-ხო აი ამას ქვია ძაღლი ახსენე და ხელში ჯოხი დაიჭირეო.. ამობაკუნდა..
-ნიკუ ნუ მეკარგები რა არავის ვიცნობ აქ ხო იცი შენ კიდე მაინც მტოვებ..
-ხოდა გაიცანი-გაუღიმა- ეს ლიზაა ეს კი ანკა.. გოგოები იჭორავეთ თქვენ ოკ?
-ნიკუ?!-სახე მომანჭა და ტუჩები დაბრიცა.. ოჰ ჩვენმა ნიკუმ თვალი ჩაუკრა და მოწყვეტით აკოცა აწ საცოლეს...
-აუ ძალიან დავიღალე რა, ძროხის სუნია...აქ როგორ ცხოვრობს ხალხი კლუბებიც კი არ აქვთ ბარები ხო საერთოდ...
-სამაგიეროდ ერთმანეთი ყავთ...-ყელში ამოვიდა ამისი ტუჩების ბრეცა და სანამ ტვინში საბოლოდ ამასხავდა და მოვისვრიდი ღობებს იქით მანამდე შევედი სახლში სუფრა განახლებულიყო, ბატონი გიგა(აჩის მამა)სუფრის თავში მოკალატებულიყო და ახალ შემოსწრებულს ლოცანდა
მე?!- ტელეფონსი ვძრომიალობდი.. გვერძე ანკა რო მომიჯდა პიკი იყო უკვე მაგრამ უცებ ამუშავდა თვინი და მოვიფიქრე... თუ რა ამას მერე გეტყვთ..ან თქვენთვითონ მიხვდებით რა თქმა ამას უნდა...
-აუ შეხედე რა ბიჭია ? ძალიან სიმპატიურია ..-თავი არც კი ამიწევია ისე დავეთანხმე ... ნუ გემოვნება როგორ არ ქონდა ქონდა აბა ჩემი ნუ (უკვე ანკას)ბიჭი რო მოეწონა ეს ეს მის გემოვნებაზე მიუთითებდა...ბიჭის ხმა როგორცკი მომესმა ცოტათი მეცნო და თავი ავწიე ანდრეა იყო ხო სუფრის დასაწყისში ფეხზე წამომდგარიყო და სადღეგრძელოს იძახდა... ანკა მაინც არ წყვეტდა ლაპარაკს..
-რა სექსუალური ხმა აქვს...-ანდრეამ ალბათ ყური მოკრა ან დაჟინებულმა მზერამ მოახედა და გაიღიმა...-აქეთ იყურება,,,-ანკას ხმა უკანკალებდა და ალბათ ცოტახანში ყბას თეფშებზე ჩამოდებდა...
-გიგა ბიძია მინდა სიყვარულის სადღგრძელო დავლიო, ყველანაირი სიყვარულია ხოა მეგობრული, ძმური, მშობლების მიმართ, მგრამ თვენც დამეთანხმებით, რომ ყველაზე ლამაზი მაინც იმ ერთის სიყვარულია- დრო და დრო თვალს მაპარებდა ლაპარაკისას-ლოდინი რომ გასწავლის და დროის ფასს... დედამიწას რო მოგწყვეტავს და ოცნებას დაგაწყებინებს აი ამ ყველა სიყვარულში გამორჩეულს სპეტაკ სიყვარულს გაუმარჯოს...
-აუ ასე კიდე უყვართ?-მანაც მოიხედა და ანკამ ქვედა ტუჩი კბილებში მოიქცია.. ანდრეამ თვალი ჩაუკრა...
-ანკა ?
-ხო
-ნიკა გეძებდა-ვუთხარი მობეზრებულმა და ჯანდაბაში გავაგზავნე... მასაც მეტი რა უნდოდა ოღონდ ნიკა გეხსენებინა ყველაფერზე წავიდოდა...ხოდა წავიდა..
-ვინ გიყვარს ბიჭო ასე...-თავი ჩაქინდრა და „ეჰო“ ამოიქშინა..-ჰა რატო არ მოგყვებიო რა დაგიწუნა?
-რას გაუგებ გიგა ბიძია ქალებს, მიზეზები არ ელევათ...-სასწრაფოდ წამოვდექი მაგიდიდან და კარისკენ ავიღე გეზი მაგრამ ვინ გაცადა ერთ-ერთმა სტუმარმა შემაჩერა და საპირფარეშოს ადგილსამყოფელს სანამ აუვუხსნიდი, შენიშნა ანდრეამ რო აღარ ვიჯექი მაგიდასთან და მკვეთრი მოძრაობით რომ შემომატრიალა და მერე ანდრას თვალებს შევეჩეხე გაბრაზება დამეტყო სახეზე..
-ვიცეკვოთ-წელზე ხელები აასრიალა და მაიძულა ცეკვაში ავყოლოდი.. ცხვირი თბეში შეაცურა და ყურთან მეჩურჩულებოდა...-რამე მოხდა?
-თურმე ქალებს ვერ უგებ...არადა ანკას კარგად გაუგე...
-ეჭვიანობ?-ხმა არ ამომიღია..-დუმილი თანხმობად ითველბა ...-მფექთქავ არტერიაზე კოცნის კვალი დამიტოვა...-მომენატრე...-თმებში გახლართა ხელები...მის ყველა შეხებაზე ჩემი ტვინის უჯრედები ფუნქციონირებაზე უარს აცხადებდნენ მე კი გონების დაკარგვა სულაც არ მაწყობდა ...
-არვიცოდი თუ აჩის იცნობდი..-საუბრის გადატანის მიზნით რაც თავში მომივიდა ის ვთქვი, კიდევ რომ გაეგრძლებინა ადგილზე ჩავიკეცებოდი...
-თითქმის არაფერი იცი ჩემზე..
სტუმრებმა დაშლა დაიწყეს ზოგს მაგიდაზე ეძინა , ზოგს სკამზე და ზოგსაც რაც არ უნდა გასაკვირი იყო საწოლზე... რადგან უფროსი თაობა დაგვემატა ჩვენთვის იმ სახლში ადგილი აღარ იყო.. ჩვენც მოგვიწია სხვა თავშესაფრის ძებნა.... რადგა ყველაზე ახლოს(გვერძევე) ნიკუშა ცხოვრობდა და თან გასაღებიც ქონდა სახლის იქ მოგვიწია დარჩენა..
საქმეს ნუ იტყვი ოხრად იყო იმდენი რამე იყო დასარეცხი სუფთა ჭურჭელი საერთოდ აღარ იყო... გოგოები კი ვიყავით საკმარისად... დასსარეცხი ჭურჭლი გადმოვზიდეთ და კუხნაში შევზიდეთ...არ მეზარებოდა რეცხვა მაგრამ ანკა ხო უნდა მეწვალებინა ესეც ჩემი გეგმა...
-ანუს , აბა შენ იცი ნიკუშასთან პირველად მიდიხარ და შენ ხარ ჩვენი დიასახლისი გავიძეხი არ შეგეშალოსრამე თორე მერე მეზობლების ჭორაობა არ აგცდება ხო იცი...-ვიცი სისულელეა და ამას ვინ დაიჯერებდა მაგრამ, სულელებს სისულელეების ჯერათ...მოკლედ ანკამ რეცხა მიმურული ქვაბები ნუ რეცხა რა რაც შეეძლო უსვამდა „გუპკას“...მაგრად კი ვამუშავე ეს საწყალი, ალბათ პირველად აკეთებდა ასეთ რამეს.. ბოლო ჯამში მაგრად ვეღადავეთ.. გოგოებიც ამყვნენ .. ბიჭები მისაღებში ისხდნენ და რაღაცაზე ცინოდნენ .. ჩვენც მათ შორის ჩავიჩხირეთ ...
-რა გაცინებთ?-ვკითხე სიცილისაგა სახეწაშლილ და აცრემლიანებულ ,აწითლებულ, ბიჭებს...
-შენზე ვჭორაობთ.ლიზიკო
-რა? რა მოუყევი ასეთი..
-ის შენ რომ მღეროდი რადიოსთან ერთად და ტექსტი თუ გეშლებოდა მომღერალს რო აბრალებდი ურევსო...-გადაბჟირებული ძლივს ითქვამდა სულს ამის სათქმელად აჩი...
-შენც ნიკუშ კაი რა -გავიწელე ნიკუშას სიცილს რომ მოვკარი თვალი ...აუ თქვენსას თუ ყვებით მე რას დამცინით ...-გავუბუტე და უკმაყოფილოდ გამოვწიე ტუჩები ...
-ჰე და გვითხარი მაშინ ამათზეც ...
-თვითონ თქვან, ჩემი კარგად ახსოვდათ...
-აუ ის გახსოვს აჩის რო უყვარდა ერთი გოგო...
-ჩემი დაქალი სალომე ...
-ხოო ხოო ეგ ..გამარჯობასაც არ ეუბნებოდა...
-კაი აჩი სერიოზულად ?
-მე ვუთხარი იმ გოგოს უყვარხარ თქო და მერე ხმას არ გვცემდა...
-აუ ეგრე ვიღაცებსსაც უყვარდათ ერთმანეთი მაგრამ არ ვყვირივარ ....(აჩი)
“””””
3თავი
მნიშვნელოვანი არაფერი ყოფილა იქოდან ერთად გამობრუნდნენ ლიზუ და ანდრეა ... ეს არაფერი მაგრამ ჩვენი ნიკუშა კი საეჭვოდ უჟუჟუნებდა თვალებს ლიკზიკოს და მართალიც აღმოვჩნდი
- რაგჭირს ბიჭო შენ?
- იტყვი?
- გულს ნუ ამარევინებ - გაურკვევლობაში მყოფი სამი ძმაკაცი კითხვებს აყრიდა ოთახში მოუსვენრად და დაფიქრებულად მოსიარულე ნიკუშას
- ანდრეა
- რა ანდრეა?
- ანდრეა პატარაშვილი
- მკლავჭიდელი?
- ხო ეგ
- მაგასთან რა საქმე გაქ შენ ?
- ლიზასთან აქ საქმე
- ვინ ლიზა ბიჭო შენი?
- ხო ჩემი- ხელი ჩაიქნია
- რაღა დროს ლიზაა კარგი გა ****დი
- ისევ გიყვარს არა? - არაფერი უთქვამს ცოტახანს კიდევ ურტყდა წრეები და მერე დაიწყო
- რამე უნდა მოვიფიქროთ რა ლიზაც ისეთ პონტშია აქამდე თუ არავის იკარებდა იმასთან სხვანაირი ხდება სუ სხვა ლიზაა გესმის ვაკო?
- და მერე იტყვის არაო !
- კაი და რამე მოიფიქრე?
- მე ვიცი : ანკას დაქალი თუ იცი ვინაა?
- გამოცნობა რო მდომებოდა პორტი ბოიარდში წავიდოდი
- ანდრეას ყოფილი ხო იცით ჟურნალშიც გაიჩითნენ ერთად
.....
ლიზიკომ სახლის კარი რომ შეაღო მონატრებული დაეშვა სავარძელში, მეგობრისთვია დატოვებული ძაღლი ისევ ფეხებთან მოუცოცდა და მეგობრის მოსვლით გახარებულმა თამაში და ყეფა დაიწყოო
- მომენატრე შე ოხერო - ძაღლმაც ამოიყეფა მეც მომენატრეო
- ელე ხოარ გაგაბრაზა ამან
- კაი რა მაგან ვინ უნსა გააბრაზოს შენ ის თქვი იქ რა ხდებოდა
- ანდრეა ჩამოვიდა
- სად გოგო აჩისთან ? - თავის ქნევით უპასუხა დაქალმა და თვალებით ანიშნა დასხმულ ყავაზე ჯერ გააკეთე და მერეო
- ამოღერღე ახლა
- მაგის ნაცნობი თუ ძმაკაცია რავიცი, აქამდე მაგათ სასტავში ანდრეა არ მინახავს ხოდა იქ დაგვადგა კიდე იცი ვინ იყო იქ?
- ვინ
- ნიკუშა
- კანდელაკი?
- ხო
- ეგ მილანში არ თამაშობდა?
- ხომარა იქ იყო რო დავინახე რაგცნაირად შემაკანკალა
- კაი ? !
- ხო და ვიღაც ყადა თან საცოლის პონტში მარა გოგოს აშკარად ეტყობოდა მომავალი რო ვერ იქნება რა ... ნიკუშა მასეთს არ მოიყვანს ნაშა უფრო იყო ვიდრე საცოლე - გოგოებმა კიდევ ბევრი იჭორავეს აღამაღლეს და მიწაზთან გაასწორეს ნიკუშა და კიდევ ბვერი მისნაირი

ყვავილები იყო
ვარდებიც იყო
რაფაელოს თაიგულიც იყო
წარწერებიც იყო
" ჩემი დოპინგიო"
" ჩემი გუკოზაო"
ანდრეაც იყო
და ნიკუააც იყო
მაგრამ ლიზა იყო აქ მთავარი
მას რა უნდოდა ეგ იყო მთავარი
იმას ენატრა და ამსრულებლებიც გამოჩნდებოდნენ
მაგრამ მთავარია ლიზას გულში რა იყო
ანდრეას წასვლამდე ორი კვირა რჩებოდა მერე მოსკოვში მოფრონავდა
რა იქნებოდა ნიკუშა და ლიზა
თუ
ანდრეა და ლიზუ? !
აი ეს მე და ჩემმა ქეიბორდმა ვიცით და თქვენ კი ლოდონი მოგიწევთ
დეკემბეი იყო
თბილოში თოვლი არ იყო მაგრამ ლიზუმ თუ ინატრა მსრულებელიც აგერაა მე ვიკითხო თორე ....
ბაკურიანიო
მეგობრები და რაც მთვარია თოვლი
-ლიზუ დაბლა გელოდები
- ჩამოვდივარ- ბიჭს ლოყაზე აკოცა უხეში წვერი რომ იგრძნო დაიჯღანა ეს რა მოდა შემოვიდაო
აქამდე სილამაზე მსხვერპლს თუ მოითხოვდა კოცნა მოითხოვს ახლაო აბუზღუნდა დილიდან ლიზუ ანდრეას უბრალოდ ეღიმებოდა მის ბავშვურ საქციელზე მაგრამ ყველანაირად ცდილობდა თავის შეკავებას იცოდა ლიზას რომ დაენახა გაბრაზდებოდა დამცინიო...
თოვლი იყო
ანდრეა იყო
ლიზუ იყო
და ანდრეას სამეგობრო იყო
დასმახსოვრებელიც ბვერი იყო და სურათიც იმაზე მეტი
- ლიზუ გაჩერდი წაიქცევი რა ნუ მირბოხარ და ვსო აი ვჩერდები მე აღარ მოგდევ
- სუსტი ხარ აღიარე რომ ხარ- ბიჭმა ალმაცრრად გახედა და წამებში ხელებშორის მყოფ ლოზას თვალებში ჩახედა
-საგიეროდ ყველაფრის არ მჯერა- ახლოს იყვნენ ძალიან ახლოს მილიმეტრები იყო და ანდრეას ამღვრეული თვალებში დაბნეული გოგონა ირეკებდა სახე უფრო ახლოს რომ მოუტანა ლიზამ თვალები უნებურად დახუჭა ანდრეას გაეღიმა
-აკოცა?!
-ხო აკოცა
არა იქ არა, დახუჭულ თვალებზე აკოცა....
-რატო?! განა ლიზა არ უშვებდა ?
არა !
-ანდრეას არ უნდოდა?
არა! მაგრამ იცოდა რომ ჯერ დრო არ იყო...
ერთი კვირა ისე მიეწურა ანდრეას რომ ვერ კი გაიგო
-ანდრეა და ლიზუ?
იმედი არსებოდა ყველაფერი შეიძლებოსა მომხდარიყო
23 დეკემბედი იყო
ფრენა 25ში იყო
ლიზა უნივერსიტეტიდან ახალი გამოსული იყო და ძალია მოშიებულს მუცელი ნათესავებს ახლოდან უკითხავდა
საყვარელი კაფის კარები შეხსნა და ფანჯრისკენ მიდიოდა როცა ...
- ლიზა?- ვიღაცის ხმა მომესმა ზურგს უკან
- ვაა ანკა როგორ ხარ?
-რავი ვარ რა... ვინმეს ელოდებიი?
-მ... არა -ლიზა ანკასთან დაჯდა
- მე დაქალს ველოდები გეცოდინება ლიკა დეკანოზიძე მომღერალია
- ხო დაახლოვებით ვხვდები ვინცაა- უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა და ამ ყველაფრის გასანეიტრალებლად ლიზამ კითხა
- ნიკიშა რას შვება?
-არ მიყვება არაფერს და შესაბამიაად გარეგნულად არაუშავს - ნუკუშას აშკარად გოგოს მოშორება უნდოდა ეს მისი ძველი ტაქტიკა იყო
ხო გაახსენდა...
- აი მოვიდა
- მანიშნა გრძელფეხება სავსე გოგოზე ,ძალიან ლამაზიაო ლიზას მემაც აღიარა დ ლიზამაც ხოვო დაეთანხმა, გოგოს თვალიერებას რომ მორჩა იმ მანქანისკენ გაიხედა საიდანაც გოგონა ჩამოვიდა მანქანა ეცნო და მძღოლი რომ დაინახა ტვინში სეროოზულმა ცვლილებამ იჩინა თავი . გოგონამ რომ აკოცა აი მანდ უკვე ფსიხოზის ტესტის ჩატარება მე პირადად აუცილებლად მიმაჩნდა ... გოგომ ტანის რხევით შემოხსნა კარი და ლიზას პირდაპირ ანკას გვერდით მოკალათდა ღიმილი საშინლად უხდებოდა ლიკას და ლამაზი კბილებია გამოჩენა პიკი იყო
ლიზა სერიოზული კონურენტის გამოჩენა ტვინმა რომ გადახარშა სეროოზილად აღელდა
- დაინახე ანდრიკომ მომიყვანა - დაჟე კოო? გაიცინა აალტელეგრომ და ლიზას ნერვებზე სიმღერა განაგრძო
- მერე ?
- შევრიგდით- მოიცა როგორ ეს ....ლიზა ცოტა ჩაფიქრდა ანდრეასთან შერიგდა ანუ ძველი ნაშა ან შეყვარებულია და ახლა ერთად არიან
- მერედა ზეგ რო მიფრინავს?
- გოგოებო მე წავალ ლექციები მეწყება და უნდა მივუსწრო
- შენ ილია უნიში არ სწავლობ?
- კი
- მერე ჩემი დაქალი შენი ჯგუფელია და უკვე ერთი საათია დაუმთავრდა
- მეჩქარებაო - ერთი ამოიბლუყუნდა გაწითლებულმა და იქაურობას გაეცალა ტვინი ალბათ მალე მოკლე ჩართვას მოახდენდა.... გული ეტკინა ძალიან ეტკინა ჯერ ის რო ანდრეას და ლიკას ურთიერთობამ და მეორე ის რომ არც კი გააფრთხილა ფრენა რომ ზეგ იყო ,
სახლში მისულს აბაზანაში შევიდა და ცხელ წვეთებს მიანდო თავი... ძირს რომ რაღაც ჩასრიალდა და დაბლა დაეცა თვალები გაახილა და კულონი დალანდა მზერა არეულმა
***
- ანდრე
- ჰოუ
- როდის ჩამოხვალ კიდე?
- როგორცკი თავისუფალი დრო მექმება ხო იცი რო აქ გავჩნდები?!
- რო არ წახვიდე
- ლიზუ ნუ მეუბნები მასე საერთოდ არ წავალ და მწვრთნელი რო ჩამომაკითხავს შენთან გამოვუშვებ
- კაიო გულდაწყვეტილმა ჩაილაპარაკა ანდრეას ერთი გაეღიმა და უკვე თავის რეისზე აგვიანდებოდა ხელში რომ რაღაც მისცა ლიზას
- ეს მინდა იქამდე ატარო სანამ შენთვის ისეთივე მნიშვნელოვანი ვიქნები როგორც ამ წამს ჭკვიანად იცოდე
ლიზას უცებ გაურბინა ამ მომენტმა თავში და გახსენდა ამ კულონის სიტორია პირველად რომ წავიდან მაშინ აჩუქა...
4 Tavi
ტელეფონი არ ჩერდებოდა ბოლოს ხმა გაუთიშა ლიზამ მაგრამ ეკრანი არ ქვრებოდა მერე ესემესი მოუვიდა
" ლიზა კორპუსთან ვარ"
ლიზას წაკითხვისას გული ჩასწყდა ანდრეას ლიზუ აღარ იყო ეტკინა ... აქამდე არ დაფასებული დააფასა როცა იგრძნო ანდრეა სიყვარულს რომ სხვასაც უნაწილებდა გართულებას არ აპირებდა და კიბებს აფორიაქებული დაუყვა
- კარგად ხარ ?-თავის დაქნევით უთხრა თანხმობა იცოდა ხმაზე მიხვდებოდა ტყუილს
- რამე მოხდა არც მპასუხობ და არც კარს მიღებ
- არაო ხმააკანკალებულმა თქვა და ცრემლების შესაკავებლად თვალები სწრაფდ დაახამხამა
- აბა?- არაფერი უთქვამს ალბათ ყველაზე რთული იყო ეს გადაწყვეტილება იმის მერე რაც პროფესია აირჩია ხელები ყელისაკენ წაიღო და კულონი მოიხსნა ანდრეას ძარღვები დაებერა ორივე ნერვიულობდა ლიზას ცოტა ეკლდა რომ არ ეტირა მაგრამ ასე აჯობებდა სამკაული ხელში ჩაუდო აცრემლიანებული თვალებით შეხედა ანდრეას სისხლიანმზერას რომ გადააწყდა უფრო ეტკინა და გული რომ არ გასკდომოდა უთქმელად გაიქცა შენობისკენ
- ლიზ...
ერთი არაადამიანური ხმით ამოიგმინა ლიზამ გაიგო მისი სიტყვები უნდოდა ბოლოჯერ მოესმინა მისი ლიზუსთვის თუმცა არ დაუსრულებია არც "ა" უთქვამს და არც"უ"
***
არც ანდრეას დაუძალებია პირობას არ გადავიდა მიზეზიც არ იცოდა თუმცა ლიზუმ თუ ასე ისურვა ესეგი საჭიროაოო...
3 თვის წინ გაფრინდა ამასობაში ლიზა ნიკას საგრძნობლად დაუახლოვდა ანკა რათქმუნდა კულტუდის ნორმებში მოიშორა არანაირი კომფლიქტი მეგობრებად ვრჩებით 21 საუკუნეაო ...
აი დღესაც ნიკუშას დედის იუბილეზე მიდიან
_ლიზიკო რამხელა გოგო გაზდილხარ მე კიდე რა პატარა მახსოვხა ნატვრის თვალს გევხარ- კარგად ნაცნობ ქალბატონ ჯულიებას მონატეებით გადაეხვია ლიზა და საჩუქარი მისცა ლიზა ვერ ხვდებოდა რატომ აცნობდა ყველას ჯულიეტა და ყველა დაჰიპნოზებულივით რატომ უღიმოდა მაგრამ მე ხომ ვიცი ....
კარგი ხო გეტყვის ნუ ისედაც ნათელია რომ ნიკუშას უყვარდა ლიზა და დედამისმაც იცოდა ეს ნუ დებილი ხომ არარის ხედავს შვილია ფიზიკას და ქიმიას და კიდევ კომპიუტერის ეკრანს სადაც სულ ლიზას ფოტო ჰქონდა გახსნილი... ხოდა მანაც ისე იფიქრა როგორც ჩანდა და მთელს სადაქალომ იცოდა მისი სარძლო რომ უნდა ყოფილიყო დღესაც ამიტომ მოუწყვეს ასეთი დახვედრა...
- წამო ვიცეკვოთ
- კარგიო კი უთხრარა მაგარმ ისეთი დაღლილი იყო ფეხები ეკვეთებოდა როგორც იქნა ჩამთავრდა ცეკვა და მაგიდისკენ წავისა როცა ჯულიეტა მოვიდა და მარტოდ დაგულებულ სარძლოს სურათი აჩვენა
- შეხედე თქვენი ფოტოა აქ ალბათ 4-5 ის იქნებოდით იქიდანვე გეტყობოდათ ერთმანეთისთვის რომ იყავით გაჩენილები ეს სიტყვები ცოტა ცუდად მოხვდა გულზე და ეცადა არ გაემახვილებია ყურადღება
- ხო ბავშობიდან ვმეგობრობდით
- მე რას მატყუებ დედიკო ყველაფერი ვიცი დასამალი არაფერია რომ გიყვრს
- მიყვარს ?
-ნუ გცხვენია სიყვარული სასირცხვილო არა-ნიკუშამაც მოკრა მათ საუბარს ყური და გოგონას სახლში წაყვანა შესთავაზა ლიზა ისე იყი ნერვებზე მოშლილი სუნთქვაც კი აღიზიანებდა მამაკაცის რამე რომ ეთქვა თავპირს გადააჭამდა სახლისწინ გააჩერა მანქანა
- ლიზა
- დედაშენზე თუ უნდა მითხრა რომ გადაჭარბა მართალი ხარ
- არა სიმართლე თქვა რაღაც მხრივ
- რაა?
- ხოო რა მიყვარხარ და მინდა რო ცოლად გამომყვე
- ნიკა ხვდები რას იძახი?
- ეხლავე არ გთხოვ პასუხს იფიქრე
***
-მე მილანში მინდა
- კაი რა რა მილანი საფრანგეთი არ გირჩევნია უფრო ლამაზია თან სიყვარულის ქალაქია
- არმინდა არა
- კარგი რა ლიზა ნუ იბუტები...
- არა ვსო ვრჩების თბილისში და ეგაა- ქორწილამდე ძალიან ცოტა დრო იყო დარჩენილი და ჯერაც არ იცოდნენ სად წავიდოდნე სამოგზაუროდ ან სახლში მისაღებს რა ფრად შეღებავდნენ
- ნიკუ შენი მანქანის გასაღები მომე რა ელენე და სალომე უნდა ვნახო და ფეხით ვერ მოვასწრებ თან კაბაზე უნდა გავიდე
- და მანქანა მე არ მინდა? -ხმაში ბრაზი შეეპარა
- კაი რა მე უფრო მჭირდება
- 8-ზე მანქანა კორპუსთან ეყენოს
- გასაგებია სერ
- მოიცა კოცნას არ ვიმსახურებ?
- კოცნამდე დარჩენილია 2 კვირა
***
- ლიზა შეგიძლია შეცვალო გადაწყვეტილება!(ელე)
- რატო?(ლიზა)
- არ მინდა გეწყინოს მაგრამ არ ხარ ისეთი აღფრთოვანებული და მგონია რო არა თქვენი ურთიერთობა ამისთვის მზად(ელე)
- რას ველოდო ელე
- კაი რა ანდრეაზე რეები გემართებოდა და ნიკასთან კიდე ვაფშე ჩვვეულებრივ ხარ ეს სიყვარული არა თან მე ეგ შენი ქერა პრინცი ისეთი კაი არ მგონია(სალომე)
- შენც სალ?
- არა ისე ხო რომელი ნორმლური წამოვიდოდა მილანის გუნდიდან ? შენ რო გაბოლებს და ბოლდები ჩვენც ვართ აქ და ვხედავთ - აყვა ელენე და ერთიან ძალებში ლიზუს თავგზას უბნევდნენ
არა მართლები არარიან მანქანაზე და საღებავის ფერზე ვერ თანხმდებიან ესენი რანაირად გაუგებენ ერთმანეთს
***
- ჩამოდი საქმე მაქ კორპუსთან ვდგევარ- ლიზამ მხიარულად ჩაირბინა კიბეები და ნიკუშას დანახვაზე ყურებამდე ღიმილი აიკრა
- იცოდე არ გამაწყვეტინო და პრეტენზიები არ იყოს
- რამოხდა?-ხმაში აღელვება რო დაეტტყო ნიკას კითხა..
- ხვალ მივფრინავთ რა და ბარგი ჩაალაგე, შუადღეს გავალთ
- ქორწილამდე ერთი კვირა დარჩა ჯერ ადრეა
- ქორწილი აღარ იქნება
- ნიკა ხომ იცი რო ჩემთვის მნიშვნელოვანია
- ეს უფრო მნიშვნელოვანია ქორწილს დუბაიში გადავიხდით
- არა არ ვარ თანახმა არ მინდა ,
- პანიკას ნუ ქმნი და რასაც გეუბნები გააკეთე
- დუბაიში ქორწილს არ გადავიხდით რომ ჩამოვალთ მერე იყოს
- აღარ ჩამოვალთ
- რა გაგიჟდი ?
- ლიზა
- არ მინდა- უკან მოუხედავად აირბინა კიბეები და გაუცებული და აღშფოთებულმა შიაღო კარი ... ცოტახანს გაშტერებული იჯდა და ფიქრობდა როგორ გადაიტანდა უცხო გარემოს ან მეგობრებს და ახლობლებს როგორ დატოვებდა უჭირდა არჩევანის გაკეთება
დაქალებს გამოსვლა სთხოვა გოგოებიც მალე მოვიდნენ
- ავადმყოფია ეგ ? უკვე მიყვანილი ქორწილი უნდა გაუქმოს?
- მაგას თავი რო დავანებოთ ვაფშე ვეღარ გნახავთ
- ძალიან მოყვარხართ
- მაინც წახვალ?
- არვიცი ალბათ მაგრამ ჯერ ისევ ვფიქრობ ...
- თუ გიყვარს ჩვენ გაგიგებთ-ერთმანედზე მოხვეულები იჯდნენ....
***
ლიზა დივანზე ოთხად მოკეცილი სასაცილო „პოზაში“ იწვა და ღრმა ძილით ეძინა, რადგან უკვე მეათედ ურეკავდნენ ელენე და სალომე,არცერთის ზარს არ პასუხობდა... ბოლოს თავმაც რომ ზუზუნი დაიწყო წამოიწია და თვალებ გაუხილებლად იქვე მდგარ შუში მაგიდაზე ტელეფონს ხელებით ძებნა დაუწყო.. როგორც კი ბზუილი ტანმაც იგრზნო ხელი დაავლო და უპასუხა...
-ლიზ კარგად ხარ?
-მეძინა-ნაწყენმა ამოიბლუყუნა და თავის გასამართლებელი ტექსტის მოსასმენად მოემზადა..
-ტელევიზორი ჩართე და ჩემთავს გაფიცებ არ ინერვულო ძან კაი?
-რა? რატო?
-დაკავებულია ნიკოლოზ კანდელაკი იარღის უკანონო ტარება შენახვისათვის, ასევე ამოღებულია საცხოვრებლის სარდაფში 5კილო ჰეროინი, გადაყვანილია წინასწარი დაკავების იზოლატორში...- ბოლომდე ვეღარ მოისმინა მაგრამ ისიც საკმარისი იყო.
ინანა ტყუილში რომ მოუხდა რამოდენიმე თვის გატარება თუმცა გაუმართლა მთელი სიცოცხლე რომ არ დაუკავშირა კრიმინალს... ახლა მიხვდა რომ ყველას ნდობა აღარ შეეძლო , თავის შეცდომაზე ისწავლა თუმცა ძალიან რთული იყო, მწარედ შეცდა და თავი დაიწყევლა ადამიანების ცოდნა რომ არ შეეძლო. დივანზე გაშტერებული იჯდა უკვე რამოდენიმე საათი და არც იმ ბრახუნს უსმენდა კარი რომ კინაღამ ჩამოეღოთ და არც ლამის გადამწვარ ტელეფონს...
ამის შემდეგ დიდხანს საეთოდ აღარც ლაპარაკობდა და თუ ლაპარაკობდა ძალიან ცოტას საჭმელზეც ასე იყო, საგრძნობლად გახდა არც უნივერსოტეტში დადიოდა გოგოები დღე გამოშვებით ენაცვლებოდნენ და მარტო არ ტოვებდნენ ლიზას ,
***
ერთვეზეე მეტი გავიდა ნიკას სახელის გაგონებაზეც უსიამოვნო გრძნობა ეუფლებოდა... 1 თვის მერე და ამას დართული დიდი ძალისხმევის შემდეგ პირველად გავიდა გარეთ და უნისვერსიტეტისკენ წავიდა... იქიდან გამომდინარე რომ მასზე და ნიკაზეც ბევრი დაიწერა, ხალხში გამოჩენას მაინც ერიდებოდა... უნივერსიტეტში კიდევ მოკრა რაღაც ჭორებს ყური თუმცა არა კიდევ ერთხელ „დადეპრესიავგოგოჩკებას“ არ აპირებდა და თავს აწეული შევიდა აუდიტორიაში ... დანარჩენი ერთი კვირა კიდევ იყო თემა ნიკუშა და ლიზა მაგრამ მერე ესეც დაუძველდათ და შეეშვნენ ...
- ლიზა ხო?
- კი- დაბნეულმა შეათვალიერა გვერძე მჯდომი გოგო... კითხვისნიშმები დაეხატა
- მე დიო ვარ არ მიცნობ, მაგრამ მე გიცნობ - ცოტახნის პაუზის შემდეგ განაგრძო - მე ლიკას დაქალი ვარ , ანდრეას ვითომ შეყვაებულობა რომ შეიტენა - თვალები დაქაჩა ლიზამ რას იძახიო- ხო მოიტყუვნენ. ანკა ხო იცი, მაგან თხოვა ლიკას დახმარება ნიკას პონტში.-ლიზას ფერები ეცვალა - ვიცი ეხა უარესია რო გეუბნები მარა ანდრეა შორიდან ვიცი რა ტიპია და უბრალოდ არ იმსახურებდა ამათგან ... დაქალს არ ვამართლებ მაგრამ ნიკა მართლა მატყუარაა და რავი დანარჩენი შენ იცი ანდრე უბრალოდ გიმსახურებდა...-დიო გაეცალა და დატოვა ისევ არეული ლიზა. იმდენად რთული პერიოდი ქონდა ყველაფერი თავზე ემხობოდა.. ადრე თუ სულ იღიმოდა ახლა მისი მომხიბლელ ღიმილს ვეღარავინ ხედავდა...
ანდრეასთან ძალიან შეცდა თვითონაც ეტკინა მაგრამ ანდრეას უფრო მეტად, რამდენი ხანი უყვარდა ამან კი ასე უბრალოდ ახნის გარეშე დაუმთავრა, იქნებ რომ მოესმინა ახალ ეს ყველაფერი ასე არ ყოფილიყო... შეცვლა? ვფიქრობ უკვე ძალიან გვიანია.. ლიზაც ასე ფიქრობდა მიხვდა რომ ანდრეა უკვე მისგან ძალიან შორს იყო აღარ იმსახურებდა მისგან არაფერს! საერთოდა არაფერს !
***
ახლა გოგოები სხედან კაფეში და იმ ამბებს უყვებიან ლიზას რომელიც მისი დეპრესიის და უკნტაქტობის პერიოდში მოხდა .. ლიზას თვალებს ქაჩავს მოიცა ცოტა ახლოს მივიდეთ და თქვენთითონ მოისმინეთ...
-ვინ კაკი?-ლიზა გაშტერებული უყურებს ელენეს-ანდრიას ძმაკაცი?
-ხო-ელენეს თვალები აუციმციმდა

**8
6თავი
როცა არ გღლის ბრძოლა, როცა მისი ერთი ღიმილსაც ენერგიაზე მოყავხარ და სასწაულებს გაკეთებინებს , მთას რომ სირბილს დაგაწყებინებს და მუჰამედთან მიგიყვანს ისეთ სასწაულებს (დაუჯერებელს )...
-მაინც ვერ ეშვები ხო?(კაკი)
-იქნებ ვაფშე არ აინტერესებს და ...-სიტყვა ვეღარ დამთავრა დათომ ისეთი მზერა ესროლა ანდრიამ-კაი შე ჩემა რა სახით მიყურებ... შენი საქმის შენ იცი, მარა ძან კი გაწვალებს.
-სადმე რო გაიჩითოთ დასასვენებლად ერთად ..
-კაი აზრია , მაგრამ მარტო არ წამოვა ხო იცი რო არ იზავს ...
-მე დავურეკო თუ რა გავაკეთო?(დათო)-ხელში ნერვიულად აატამაშა ანდრიამ ტელეფონი დატოს მისცა და ანიშნა დარეკეო ,ბოლოს ზუმერის ლოდნიში თვალები აატრიალა
მეორედ რეკავდა და ოთახში აქეთიქით დადიოდა... უკვე გათიშვას აპირებდა ცოტათი დაბოხებული მაგრამ საყვარელი ხმა რომ მოესმა ...
...
-როგორ ხარ ძეტკა?-აზრზე ვერ მოვედი რა ხდებოდა და დაუფიქრებლად ვუპასუხე...
-რავი ამ დილა უთენია რა დამემართებოდა ?
-თუშეთში მივდივართ რა და ხო წამოხვალ შენც ?
-აუ რავი არვიცი-ცოტა აზრზე მოსულმა დათოს ხმა რომ ვიცანი გამიკვირდა...
-რატო დასვენება ხო გაქ ?
-კი
-ხოდა წამო რა 2 საათში გამოგივლით
-კიდე ვინ მოდის?
-ჩვენები -გამითიშა არაფფრის თქმა არ დამაცადა...
15 წუთში ისევ დარეკა ტელეფონმა ..
-ხო დათ?!
-მე ვარ გოგო -ჩამყვირა სალომემ ...
-ხო გისმენ -ნახევრად მძინარე ვბუტბუტებდი..
-აეგდე ახლა და ჩაიცვი...
-ჰა? რატო?
-არ მოდიხარ?
-არა მეზარება, მარა შენ საიდან ?ვინ გითხრა რო თუშეთში მივდივართ...
-ო მიდი ახალა მაგენი დრო სადა.. შენ რო არ გახსოვარ სიძეს ვახსოვარ..
-აუფ ..-ამოვიბუზრუნე ,თავი წამოვყავი და ტანსაცმლის ჩაყრა დავიწყე... თბილისში სიცხე პიკს ახწევდა ამიტომ თხელი ტანსაცმელები ჩავალაგე და დარჩენილი ნახევარი საათიც და თუშეთამდე მისასვლელი გზა ჩემს პლეიერთან ერთად გავატარე
-აუ ტრადიციები იცით ვაფშე რამე ?
- არა რა ტრადიცკები
- ისეთი რამე რო ქონდეთ გვეცკდინებოდა
მთელი დღის დამღლელი მგზავრობის შემდეგ ჩავაღწიეთ...
ლამაზი ადგილი იყო, ჩემთვის მითუმეტეს ზღვას ყოველთვის მთა მერჩივნა...
ეს დიდრონი კოშკები ძლიერად რომ იდგენენ მიწაზე და არემარეს სიამაყით გადმოჰყურებდნენ, თავსაც ამაყს გაგდძნობინებდა ასეთი ბუნების პატრონი რომ იყავი და ეს სილამაზე შენ სამშობლოს ეკუთბნოდა, ახლა მივხვდი რატომ იყვნენ მთის პოეტები გადარეულები და რა აწერინებდა იმ დიდებულ ნაწარმოებებს , მეც მომივიდოდნენ ჩემი მუზები რომ არა მასპინძლის შეძახილი
-მოხვედით- ქალი თუშურად უქცევდა და ზოგ სიტყვას ვედც კი ვიგებდი მისი საუბრიდან ...
სახლში შეგვიპატიჟა,როგორც გაირკვა კაცები სამუშაოდ იყბნენ და საღამომდე მათი გაცნობა ვერ მოხერხდებოდა,ბარგი მეორე სართულზე ავიტანეთ სადაც უნდა დავბინავებულიყავით ცოტა წავიხემსეთ და წავედით დასათვაიერებლად დიდ ბირჟას ჩავუარეთ გვერდი ახალგაზრდებით რო იყო სავსე ნუ გოგონები რატომღაც არ ისხდნე ალბათ იმიტომ , რომ დასაქორწილებელი ბიჭები წარმ,ოადგენდნენ „ბირჟას“ ...იქვე წყარო მოჩუხჩუხებდა საოდანაც გოგონებს დოქით მოქონდათ წყალი... წყალსაც ჩავუარეთ და ზურგებიც კარგად ავბიხურდა ....
ეს ხანმოკლე გასეირნება იყო ასე ვთქვათ ფეხი გავშლეთ მალევე მივბრუნდით უკან..
სახლში მისულებს მასპინძლის ოჯახი სრული შემადგენლობით დაგვხვდა ყველას სათითაოდ გამოგვკითხა გვარ-სახელები და სუფრა გაგვიშალა ბევრი ვილაპარაკეთ და ისტორიებიც მოვისმინეთ...
ვხვდებოდი მასპინძლის ბიჭი რომელსაც ჯერ არ ყავდა ცოლი თუმცა საცოლე უკვე შეჩეული ეყოლებოდა ნუ აქ ხომ ასე ხდება
...თვალს არ მაცილებდა... უხერხულობისგან აღარ ვიცოსი სად წავსულიყავი და აწურილი ვიდექი კარებში... თუ მათი მონაყოლიდან ვიმსჯელებთ აქ ყველა თვის ნებაზე დაქრის თუ ფრთხილად არ ვიქნები მომიწევს თუშეთში დარჩენა, რაც ნაკლებად მინდოდა მიუხედავად მთის უზომო სიყვარულისა...
ანდრეას რა გამოეპარებოდა და მიმიხვდა გაჭირვებას...გვერდში ამიკრა და მიჩურჩულა
-ჩემთვის მემტები მარტოო- ნერვიულად გავუღიმე და მასპინძელმაც დროებით გაგვანაწილა ოთახებში რადგან სხვა ტურიატებიც იყვნენ და ერთი ოთახი მათ ქონდათ დაკავებილი ხვალ გაანთაბისუფლებდნენ იმ ღამეს გჭირვებით გვეძინა სამ გოგოს ერთ ოთახში.
მე მაინც ვერ მოვისვენე და ჯერ არ იყო მთლად გათენებული პიჟამაზე ბოტები ამოვიხვი და თუშეთში მზის პირველ სხივება შევაგებე სახე. სუსხი იყო გარეთ და მეც ხელებგადაჯვატედინებული ვიჯექი დაღმართზე სადაც კაკლის ხე იდგა ...მას მიყრდნობოლი გავყურებდი არემარეს მამლები გამეტებით ცდილობდნენ ყივილს და ალიონს აუწყებდნენ სოფელს
-ოჰ, ასე უთენია რამ გაგაღვიძა ხო კარგად ხარ ?-მასპინძლისხმა ხმა მომესმა და მეც ფეხზე წამივდექი და მათკენ მივტრიალდი
-კი მადლობთ კარგად, ასე ადრიანად იღვიძებზ აქ ყველა? - მივუთითე სოფელში მოფუსფუსე ხალხზე
- ადრე ამდგარსა კურდღელსაო ხომ გაგიგონია? მაგენი ყველანი ყანაში მიდიან ზოგი საქონლის პატრონია საქმეს რა დალევა შვილო ადრიანად თუ არ შეუდექით საქმეს რაფერ მოვასწრებთ აპა?
- ზურაბი არ მიგყავთ ?(ზურაბი მისი შვილი)
- არ ეგ თქვენ მოგხედავთ ხომ უნსა ნახოთ ეს ადგილები. აბა უკმაყოფოლოს ხოარ გაშვებთ ამ დალოცბილი ადგილიდან
-კარგით წარმატებული დღე გქონოდეთ
- გაიხარე , გაიხარე
თვალი გავაყოლე და ისევ ხის ქვეშ მოვკალათდი მხრებზე სითბო რომ ვიგდძენი ჟრუანტელმა დამიარა და ერთიანად მოვეშვი ანდრეამ ყელში მაკოცა და თავი მუხლებზე ჩამომადო
-დილამშვიდობისა
- დილამშვიდობისა- თმაში თითები ავხლართე და თავს რიტმულად ვუმასაჟებდი ან არვიცი უფრო ვუწვალებდი ამ მოქმედებაზე თვალები განაბა
-ლამაზია არა ?-იჩურჩილა და ამომხდა და საყვარელი იყო ცოტათი აბურძგნული თმით( ჩემი წყალობით ) ძილისაგან დაბუსხული და დაწითლებული ტუჩები ცოტა წვერით და ლამაზი თვალის ჭროლით შეიძლება მე ვიყავი დაელმებუილი და ასე სიმპაყიურად იმიტო მეჩვენა ,მაგრამ მარტო მე ხო არა?! წყალზე ის გასათხოვარი გოგოებიც ხომ ეპრანჭებოდნენ
- ლამაზი კია მარა ცოტა ცივა
- ჩაის დამალევინებ ?
- კი
საზარეულოში შაქარს ვეძებდი ზურიკი რო შემოვიდა
- დილამშვიდობისა
- გაუმარჯოს ზურიკო
- ჩაის ხო დალევ ზურა(მე)
- შენ უარს როგორ გეტყვი- გავუღიმე და ჩაი დავასხი მეც დავჯექი და ხელები ჭიქას მოვხვიე დაჟინებით რო მომაშტერდა ეს თქვენი ზურიკო ვინატრე შავგვრემანობა სიწითლე რომ დამემალა მაგრამ რათ გინდა თავი უხერხულობისგან ძარღვებ დაბერილი ანდრეასკენ გავატრიალე და ბრაზისაგან წაშლილი სახეს რომ გადავაწყდი მეც ავფორიაჟდი ჯერ ისედაც ანერვიულებიული
- დღეს რას გვანახებ ზურა?-ვეცადე გამენეიტრალებინა სიტუაცია
-სანახავი ბევრია უბრალოდ ცხენები საკმარისი არ მყავს ჩემიანად და თათუილის ჩავლით 8 კაცი ცხენი სულ 4- ია
- ბიჭები ქვეითად ვივლით მაგის პრობლემა არა თუ დავიღლებით არც ეგ იქნებ რთული დვეტევით რა ჩვენც-სიტყბით გამოვისა სამზარეულოში ახლად შემოსული დემე ( ანდრეას მეგობარი)

დილიდან გასულები უკვე საკმაოდ დაღლილები და ნასიამოვნებები, თუ არ ჩავთვლით თათილის ჩვენი ანდრეას აშკარა თაყვამისმცემელს( ეს ის გოგოა ზემოთ მოხსენიებული გასათხოვარი და წყაროზე მიმავალი) .
შინისაკენ მოვდიოდით წვიმამ რომ მოგვატანა ჩვენც იძულებული გავხდით სწრაფად წამოვსულიყავით ქვეითად მიმავალი ბიჭები ცხემებზე შემოჯდნენ და სწრადი ნაბიჯოთ განვაგრძეთ სიარული. გაჭენება სარისკო იყო აქ და მითუმეტეს ღამე ძნელად დასანახი იყო ის უფსკრილები ...
დაჭიმული და უხერხული ვიჯექი ცხენზე ზურიკოსთან ერთად ვცდილობდი დისტანცია დამეცვა მას რომ არ შევხებოდი არ მინდოდა კვლავაც ზემოდ აღნიშნული თუში ქალაი გავმხდარიყავი .... ხოდა ამ ხრიოკიან გზაზე ჯაყჯაყით მიმავალი ამას დართული წვიმა ართულებდა საქმეს და ზურაბთან ასე თუ ისე შეხება მაიმც მიწევდა ვხედავდი ჯმუხ სახეზე როგორ გადაურბენდა ღიმილი მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია.
თათულის მალე მოუწია ჩამოსვლა რაღაც ძალიან მოეწონა ამ თავსხაში ცხენით სეირმობა ჩემგან განსხვავებით ხოდა ასე ჩამოხტა ანდრეას ცხენიდან და სამახსოვროდ ანდრეას თავსაბურავიც კი დაუტოვა
- რძალო შენც ჩამოხტი მაქედან და დაუჯექი ანდრეას ზურაბი წინ გაგვიძღვეს თუარა უმატა წვიმას და დაგილპა მეჯვარე -მეც დავყევი და რის.ვაი. აგლახით ჩამოვედი და მერე ავედი ცხენზე
ცოტა მოვეშვი საიმედოდ რომ ვიგრძენი თავი ცივ წვიმასაც აღარ ვიმჩნევდი იმ გოგოზე ვიძახდი გაუტკბა-მეთქი, მე უარესი ვარ, თურმე ანდრეას ბრალი ყოფილა ეს ყოველივე...
ის გოგოც გამახსენდა და ხასიეთიც გამოფუჭდა
-სახსოვარიც დაუტოვებია- ისე ვუთხარი თითქოს სულ ერთი ყოფილიყოა და ამ წამს შემემჩნილოს თავსაბუეავი
- სამაგიეროდ გვირგვინი არ დაუწვნია გვირილებისგან-ცოტახნიწინანდელი გამახსენა...
- მერე რა გვირილები უკვე დაჭკნა სამახსოვრო და მნიშვნელოვანი არ ყოფოლა
- არამგონია ზურაც ასე ფიქრობდეს - ზურა ხაზგასმით თქვა ეს იმიტო რო ასე მარტო მე ვეძახი - თან რაც მთავარია სიყვარული აქვს უჭკნობი
- ანდრეა სისულელეა რა სიყვარული გუშინ ჩამოვედი
-მე ნაკლები დამჭირდა შესაყვრებლად
- ნერვებს ნუ მიშლი შენს თათულის მიხედე ანდრო- ასე ესეც სამაგიერო თათულის ანდრო
-ნუ მიწვევ-წელი დაჭიმულობისგან და სისველისგან დამძიმებული და ატკიებული მქონდა
- მე შენ ? არანაირად!
-მომეყუდე არ გიკმენ შენი წელის ტკაცუნი გვერძე სოფელში ისმის ...- როგორცკი საყრდენი იგრძნო სხეულმა და ზურგმა ბედნიერებისგან გამეღიმა და კომფორტულად მოვეწყე კირში ცივი ტუჩები რომ მომედო სასიამოვნოდ დამაჟრიალდა და ტანზე ეკალმა დამაყარა. გურმანით მივხვდი რომ გაეღიმა ჩემს რეფლექსზე
***

საღამოს ვახშმის შემდეგ სუფრა გოგოებმა ავალაგეთ
- აუ ისე დაინახე ეს რო ცხენიდან ჩამოვიდა ზურიკომ მაშინ შეკრა წარბები ეხლაც არ გაუხსნია
- მოეწონე ლიზუნა ჩვენს მთიელს
- არა რა მოვეწონე კარგით რა სისულელეა
- ა დედამთილიც მოდის- გოგოება სამზარეულოში ვჭორაობდით როცა დალი შემოვიდა და თბილად გაგვიღიმა ჭორაობაში ჩაგვება და თავისი გათხოვების და მოტაცების ამბავიც მოგვიყვა მერე მისაღებში ბიჭებთან გავედით
- თქვენ გოგოებო არ გყავთ შეყვარებულები- რადგან მაიკოს ბეჭედი ეკეთა მას კითხვა აღარ ჭირდებოდა ჩემსკენ და სალომესკენ გადმოიტანა ყურადღება

- ნუ მეც მყავს ია ისეთ პონტში შერჩელი კი მარა არმგონია მასაც იგივე ნაირად ვყავდე
- თქვენ ბიჭებო ჩემო ზურაბივით რომ დადიხართ მარტო ამ უსშველო სამყაროში ცოლები არ მოგყავთ
- ჯერ ადრეა თან რაღაცეებია გასარკვევი შორსაა ჩემთან ეგ ამბავი(დემე)
- შენ ანდრო?
- აი მე და ლიზუს გვინდოდა ჯვარი დაგვეწერა მაგრამ თავი ვერ მოვაბით- ისეთი ვუბწკინე გვერდში ეჭვიმაქვს ნაწლავებამდე შევატანე თვითონ რა ქნა?! ამ უგრძნობელმა და ლოყაზე ხშირი წვერი მომიხახუნა და მაკოცა
- ხვალვე გავაფრთხოლებ მღვდელს და ჯვარს დაგაწერინებთ რათ უნდა ამას ამდენი ფიქრი
- არ შეწუხდეთ სადაც ამდენი ვიცადეთ ახლაც დავიცდით- ვიუარე თავის ასარიდებლად, და მეტი დამაჯერებლობისთვის შევიფერე...
- ხვალ დაგწერთ ჯვარს
- შენ ზურაბ ? ვერ იპოვე ის ღირსეული ? -უთხრა სიცილით კაკიმ (მაიკოს ქმარმა )
- ჯერ ადრეა- ჯიუტად ჩაილაპარაკა და წარბებს უფრო მოუჭირა
***
- ანდრეა სალაპარაკო გვაქ
- ჩვენ გოგოებთან გვალთ-კარი როგორკი გაიხურეს, მზერა ჩემკენ გადმოიტანა და ფეხზე წამოდგა
- რა მოხდა?
- შენ ვაფშე აზრზე ხარ?სრულ ჭკვაზე ხარ გეკითხები?
- ხო მერე
- რატო ატყუებ ხალხს ?
- არ ვატყუებ! რაც ვთქვი საჭირო იყო
- ნუ გამაგიჟებ ხვალ რომ ჯვრისწერა იქნება ამაზე არ ფიქრობ- ძარღვი დაებერა ყელთან და შუბლთან ხელები მომუშტა და ჩემკენ წამოვიდა
- მითხარი რა გინდა! გამაგენინე აქ გინდა დარჩენა? კიბატონო თუ ასე გინდა ასე იყოს
- ეგ საერთოდ რა შუაშია? ტყუილო საჭირო არ იყო!
- საჭირო იყო თქო და ესეგი საჭიროა !
-რას ლაპარაკობ ?
- შენი აზრით ეს კითხვა ზოგადად დასვევს ხო ? უბრალოდ საუბრის წამოსაწყებად ? არა ლიზუ არა არ ყოფილა ეს შენ რომ ფოქრობ ისე... ასეთი მიამიტობა არ შეიძლება. მე, რომ არ მეთქვა ჩემი საცოლეა თქო იცი ვისი ცოლი იქნებოდი? არა არ იცი, იმიტო რო მაგას არცკი წამოიდგენ, ვერ შეიტან ეჭვს. ვიცი რა, ვიცი რო შენც მაგრად გევასები, პროსტა ამაყი, რომ ხარ ეგ გიტეხავს და მეც მაგრად მტეხავს... მეც დავიღალე, ეს რო არ ყოფილიყო ოდესღაც მაინც ვაპირებდი ამის გაკეთებას დიდიხანს გელოდე მეც მინდა რომ შენც გიყვარდე და ამას მეუბნებოდე ან უბრალოდ მაგრძნობინებდე მე მაინც ვგეძნობ და იმ თითო ოროლა გამოპარული გძნობის წყალობით მიდგას სულ რა... ძაან ბევრი გელოდე ამდენი რომეოს არ უცდია ჯულიეტასთვის აღარაფერს ვამბობ იმ გადაყლაპულამბებზე! ხვალიდან ჩემი ცოლი იქნები და მორჩა აქ ეს თემა..-გაოცებული და ცრმელებ მომდინარი ვუყურებდი- ნუ ტირიხარ ! ღიმილი უფრო მევასებ - ცერა თითით მომწმინდა ცრეემლები და თვალებზე მაკოცა - წახი ეხა და დაიძინე გვიანია უკვე იცოდე დილით დასიებული თვალები არ დამანახო გაიგე ?- თავს ძაღლის კუდივით ვაქიცინებდი მერე კარი გამიღო მეც გამოვედი
******
იმ ღამე იმდენად ემოციური გამოდგა არაფერზე ფიქრის თავი არ ქონდა და მშვიდად ჩაეძინა...
გამთენიას ვიღაცამ ლიზას ჯანჯღარი დაუწყო . გოგონამ ამოიბურტყუნა რაღაც და გვერდი იცვალა
- ადე რა ლიზ დაგაგვიანდება-სალომეს შუათითი აუწია მაგრამ (დღეს ყველაფერი ეპატიებოდა)
- ქორწილი გაქ ქალბატონო თორე მე მალე ისედაც გავიჩითები ჩემ ქორწილში- ბოლო სიტყვები ჩურჩულით ჩაილაპარაკა ეჭვი არ შეპარვია რომ ლიზას შეიძლებოდა გაეგო მაგრამ ეჭვი გაუქრა წარბაწეულ და ცალი თვალის მომზირალ ლიზას რომ გადააწყდა .
- სწრაფად აეგდე - თითქოს არაფერიო ისეთი ტემბრით განაგრძო სალომემ
- ქორწილი არ იქნება
- ღადაობ?
- არა !
- ანდრია აღარ შეგეხვეწება !დედას ვფიცავარ მართლა უტვინო თუ არ იყო.
- კაბის გარეშე არ გავთხოვდები თეთრი კაბა მინდა!- ეგონა შეეშვებოდა და ძილის გასაგრძელებლად თვალები დახუჭა..
- გაქ კაბა და მიზეზებს ნუ ეძებ- თვალები ზანტად გაახილა იმის სათხოვნელად რომ ძილის უფლება მიეცა აფორიქებულ დაქალს.
- ეს რა?... ვაი.. ლამაზია ...მომწონს...- ენა ებმოდა მოზღვავებული ემოციისგან და სიტყვებს ვერ აბამდა
-აეგდე თუარა გისროლე ღორებთან- ლიზა ფეხზე წამოფრინდა და კაბის მიზომებას მოჰყვა....
***
გარეთ გამოსულს მაშინვე ბინდი მოხვდა თვალში, მზის სხივები ახლა იწვერებოდნენ
- რომელი საათია კი მაგრამ?!- აღშფოთება და გაოცება აღებეჭდა პატარძალს სახეზე
- 6 წუთები აკლია
- ასე ადრე რატომ მივდივართ- კითხვებს უსვამდა დაღმართზე ცხენით მიმავალ ანდრიას რომელზეც აკრული ცდილობდა თავი შეემაგრებინა ჩამოვარდნისგან ასაცილებლად.
-მერე სხვა სოფელში მიდის მოძღვარი და ადრე მოგვიწია...-აღმართის ავლის შემდეგ ცოტა მანძილი ფეხით უნდა გაეარათ ეკლესიამდე ...ხელი მიაშველა ლიზას და ცხენიდან ჩამოტა...
ანდრიამ გულზე მიიკრა და საფეთქელთან აკოცა..
-ანდრი?!-თავი ზემოთ აწია და თვალებში მიაჩერდა მერე შებრუნდა და მაგრად ჩაეხუტა...
-შენი ჩახუტება უკვე თემაა
დასასრული

ესეც ის ისტორია რომ დაგპირდით უკვე მედო ეს ისტორია საიტზე, მაგრამ ეს სრული ვერსიაა და ვისაც არ გაქვთ წაკითხული იმედი მაქვს ისიამოვნებთ და ხო მართლა მადლობა თბილი კომენტარებისთვის წინა ისტორიაზე,ეს ჩემთვის ძალიან დიდი სტიმულია.. ისტორიას ვერ გადავხედე და ბოდიში შეცხომებზე და კიდევ ანდრეა შეგხვდებათ ზოგგან და რადგან დრო არ მაქვას გადასახედად მომიტევეთ ამ სახელისთვისაც სწორი როგორც გავარკვიე არის ანდრია...