ააი აქ კი ვეღარ შევიკავე თავი და მივხვდი,რომ ცუდად გავხდი და მეტი არაფერი მახსოვს.გონს,რომ მოვედი უკვე ტასოს ოთახში ვიწექი..
-ანუკა როგორ ხარ?ძალიან შემეშინდა
-რა მოხდა ტასო?მე არაფერი მახსოვს..
-გოგო გონება დაკარგე..მისმინე ეხა ტაქსი გამოვიძახე უკვე და საავადმყოფოში მივდივართ თავი დაარტყი გონების დაკარგვისას და მეშინია...
-არაფერი..უბრალოოდ..უბრალოდ გადაღლილი ვარ და ჩემთვის დიდი სტრესი იყო რომ გავიგე გიო და ნინა ამერიკაში მიდიან..
-ვსო ადექი მოვიდა ტაქსი.წუწუნის გარეშე მომყევი..
მეც რაღას გავაწყობდი ტასოს სიჯიუტის წინაშე და კუსკუსით გავყევი..როგორც ყოველთვის ექიმმა ანალიზების გაკეთება მოითხოვა..
-აუ ტას დავიღალე წავიდეთ რა არ მაინტერესებს არაფერი..
ამასობაში ექიმმაც გვიხმო თავისთან...
-ქალბატონო ანუკა გილოცავთ თქვენ მალე დედა გახდებით..
-რაააა?დარწმუნებული ხართ?(ტასო)
იმდენად გაოგნებული დავრჩი ხმის ამოღებაც ვერ შევძელი ისე გამოვედით საავადმყოფოდან..
-ანუკა რას აპირებ?
-არ ვიცი სახლში მინდა წასვლა და ყველაფერზე დაფიქრება..
სახლში რომ შევედი გათიშული ჩავეშვი სავარძელში..უამრავი ფიქრი მიტრიალებდა თავდი..
ახლა რა იქნება?მარტომ როგორ უნდა გავზარდო?მშობლებს რა ვუთხრა..ბევრი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე,რომ ამ ბავშვს აუვილებლად გავაჩენდი..მივხვდი,რომ ეს პატარა უფლის საჩუქარი იყო იმისთვის,რომ მე ცხოვრება გამეგრძელებინდა..ვგრძნობდი როგორ მაძლიერებდა ესს ფიქრი და უკვე მკაფიოდ ვხედავდი ჩემი ცხოვრების მიზანსაც..
-შენ ყველაზე კარგი და ძლიერი დედიკო გეყოლება პატარავ..
მუცელზე მივეფერე..მთელი სხეული სითბოთი ამევსო..
მეორე დღეს უკვე სტიმული მქონდა საკმაოდ დიდი რომ მებრძოლა ჩემი პატარას ჯანსაღი მომავლუსთვის..არაუშავს მამის გარეშე,რომ გაიზრდება მე ვეცდები რომ ორივეს მაგივრობა გავუწიო ვიცი საუკეთესოდ ვერ შევძლებ თუმცა ისეთი მამის ყოლას როგორიც გიორგია ჯობია სულ არავინ გყავდეს..სამსახურსი ძებნაც დავიწყე აქტიურ ცხოვრებას შევუდექი..
-ანო რას შვებით შენ და პატარა?
-რავიცი ვცდილობთ კარგად ვიყოთ..
-მისმინე სამსახურს რომ ეძებდი ჩემს მეგობარს სჭირდება კომპანიაში ეკონომისტი და რას იტყვი გასაუბრებაზე მიხვალ?
-კი გოგო რომელ საათზე?
-ორისთვის ოფისში იყავი და სანდრო რატიანი იკითხე..მისამართს მოგწერ..
მივედი გასაუბრებაზე და ყველაფერი იმაზე უკეთ წარიმართა ვიდრე მე ვიფიქრებდი..სანდროც ძალიან კეთილი აღმოჩნდა და ხვალიდან უკვე სამსახურს ვიწყებ..
9თვე ისე ვიმუშავე თავი არ დამიიზოგავს სანდროც კი მეხვეწებოდა კარგი გადი დეკრეტშიო...მე და სანდროც ძალიან დავმეგობრდით.ძალიან მზრუნველი იყო ჩემს მიმართ ლამის ჩემთან ცხოვრობდნენ ტასო და სანდრო..ყველა ჩემს კაპრიზს უსიტყვოდ ითმენდნე..
-ტასო სად ხარ?
-რა იყო ანო რა ხმა გაქვს?
-მუცელი ამტკივდა სასწრაფოდ მოდით შენ და სანდრო..


-ტასო რა ხდება ამდენ ხანს რას აკეთებენ?(სანდრო)
-კარგი შენ მაინც დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება..
ექიმიც გამოვიდა და ახარათ,რომ პატარა გოგონა შემეძინა..
-აუ ექიმო როდის ვნახავთ?სულ ცოტა ხანში ნახავთ..
ცოტახანში შემოცვივდნენ ჩემს პალატაში ბუშტებით და შოკოლადებით..
-გილოცაავთ!!! გილოცავთტ!! ჩვენს პაწუკას რა ქვია?
-ლილე..
ყველა რომ წავიდა მე დავრჩი მარტო და მერე უკეთ გავიაზრე რა მოხდა ჩემს ცხოვრებაში..ვუყურებდი ამ პატარას და ვიაზრებდი,რომ მას ჩემს მეტი არავინ ჰყავდა და მე ყველაფერი უნდა გამეკეთებინა იმისსათვის,რომ ის ყველაზე ბედნიერი ყოფილიყო..როგორც კი ლილეს თვალებში ჩავხედე მაშინვე მამამისი გამახსენდა ლილესაც სწორედ ისეთივე მწვანე თვალები ქონდა როგორიც გიორგის..
სახლში გამოგვწერეს და ჩვენს პატარა ლილეს ყველა თავს ვევლებოდით..მას ორი დედა ყავდა რადგან ტასო არანაკლებ ზრუნავდა მასზე ისიც ისევე ათევდა ღამეებს ლილესთვის როგორც მე..
ლილეს დაბადებიდან სამი წელი გავიდა..ჩვენი პატარა თოჯინა ისე. გავზარდეთ არაფერი მოჰკლებია მას..მამას ვერავინ შეუცვლიდა თუმცა სანდრო მამის მაგივრობასაც უწევდა..
კვირა დღე იყო და ეს დღე ჩვენს სახლდი დღესასწაულს გავდა ტასო ამოდიოდა ჩვენთან და მთელი დღე ლილეს ვეთამაშებოდით..
-აუ ტას მომკლა ამ ბავშვმა წამოდი ყავა დავლიოთ..
-გოგო ისე გაითვალისწინე კვირას ლაშას ქორწილია და მზადება დაიწყეთ შენ და შენმა ქალმა..
-აუ როგორ მიხარია ლაშას ამბავი ვერ წარმოიდგენ..
-ჩვენც გოგო..ძალიან მოგვწონს კესო საყვარელია ძალიან..
კარზე ზარიც გაისმა და ჩვენი სანდროც შემოვიდა..კარის ხმაზე ლილეს საოცარი რეაქციები აქვს რომელ ოთახშიც არ უნდა იყოს ზარის ხმას როგორც გაიგებს წამებში იქ ჩნდება ხოდა არც ახლა არ დააყოვნა და კართან გაჩნდა..სანდროს დანახვაზე მამ დაიძახა და ჩაეხუტა..ასე არასდროს მოქცეულა ახლა რა დაემართა ვერმივხვდი..
"მაამ" ამ სიტყვის გავონეებაზე ვიგრძენი როგორ წამერთვა ფეხებში ძალა და კედელს მივეყრდენი თორე ძირს დავეცემოდი...სასწრაფოდ გამივედი ჩემს ოთახში,ბალიშში ჩავრგე თავი და ავქვითინდი..
-ანო კარგად ხარ?
-ტასო რატო უნდა ეძახდეს ჩემი შვილი მამას სხვა უცხო ადამიანს და საკუთარი მამა არც ჰყავდეს ნანახი..უსამართლობაა..
-კაი დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნნება..
გავაცილე სანდრო და ტასსო და ჩემი ქალბატონიც მივაძინე და კომპიუტერს მივუჯექი..
ისევ მახსოვდა გიო..წუთი არ გასულა მასზე რომ არ მეფიქრა..უბრალოდ ვისწავლე როგორ მეცხოვრა გიორგის გარეშე თუმცა გრძნობები ვერ გაქრა..ვათვალიერებდი ძველ ფოტოებს და ყველაფერი გამახსსენდა..ბოლოს ჩემ თავზე გაბრაზებულმა მოვისროლე გვერდით კომპიუტერი..როგორი სულელი ვარ არ მჯერა ტიპმა ასე დამიკიდა და მე ისევ მასზე მეფიქრება..ამ ფიქრებიდან სანდროს ზარმა გამომიყვანა..
-რა ხდება სანდრო?ასე გვიან რატო მირეკავ?
-დღეს ვაპირებდი შენთვის თქმას მაგრამ ვერ მოვახერხე..ძალიან ცუდად ვარ..
-ხო მშვიდობა??
-მე შენ ძალიან მიყვარხარ!გამოდი რა გარეთ დავილაპარაკოთ..
-სამდრო შენ ხო არ გადაირიე მე როგორცმეგობარს ისე გიყურებ და ახლა რა დაგემართა..
-დავიღალე ამ გრძნობის დამალვით..
-სანდრო ახლა წავედი სხვა დროს ვილაპარაკოთ..
თუმცა ამ დღის შემდეგ სანდრო აღარ მინახავს..ყველანაირად თავს ვარიდებდი თიმცა დღეს კვირა იყო ლაშას ქორწილი და აუცილებლად მომიწევდა მისი ნახვა..
მე და ჩემმა გოგომ ამ დღისთვის ერთნაირი ბორდოს ფერი კაბები ჩავიცვით თმაც ერთნაირად გავიკეთეთ კოსები და ქორწილში წავედით..
ტასო ვიპოვეთ მე და ლილემ და მასთან დავჯექით..სანდრო არ ჩანდა რაც მამშვიდებდა..არ მინდოდა მისი ნახვა..ლილე ტასომ მომტაცა და მეც მარტობისგან მოვიწყინე და ვერანდაზე გავედი...
-შეგცივდება!
არა აშკარად მომესმა და ეს ის ხმა არ იყო რომელიც უკვე წლებია მენატრება..სწრაფად შემოვბრუნდი და ზუსტად იმ ხმის პატრონი შემრჩა რომელმაც ასე დაუნდობლად გამწირა...
სწრაფი ნაბიჯით წავედი დარბაზისკენ როცა გიორგიმ მკლავში მომიჭირა და გამაჩერა..
-ხელი გამიშვი!!არ გაბედო კიდევ შემეხო..
-შენ ხმაში ახლა უკვე სიძლიეერე იგრძნობა როგორ გაზრდილხარ..ცხოვრებამ მწარე გაკვეთილი ჩამიტარა და შედეგად გავძლიერდი..
-რაღაც უნდა აგიხსნა.
-არ მჭირდება!!
ჩვენს დიალოგშიი უცებ მესამე ხმა გაჩნდა..
-დედიკოოო
ამ სიტყვის გაჟღერებისთანავე გიორგის სახე წაეშალა..ჩემს კისერთან ვგრძნობდი როგორ გაუხშირდა სუნთქვა..