ერთი წლის წინ ეს ყველაფერი ჩემთვის,რომ ვინმეს ეთქვა გავვოგნდებოდი,გაკვირვებისგან შესაძლოა ენაც ჩამმვარდნოდა მაგრამ დღეს ყველაფერი შეიცვალა და მე გეუბნებით ამას.
ბევრმა შესაძლოა ეს ყველაფერი ცუდად მიიღოს,ბევრმაც შეიძლება იგივე განიცადოს რასაც მე განვიცდიდი ერთი წლის უკან ამის გაგების შემდეგ,მაგრამ ეს ჩემი აზრია ეს სრულიად განსხვავებული და ახალია ჩემში შეიძლებ ვცდები კიდეც,შეიძლება ვერ ვაანალიზებ კიდეც ამ ყველაფერს მაგრამ მე ამას ვწერ.
1 წლის წინ ჩვეულებისამებრ როგორც ნებისმიერი ართმადიდებელი,ასევ მწც დავდიოდი ეკლესიაში ვლოცულობდი და ღმერთის არსებობის ისევე მჯეროდა როგორც საკუთარი არსებობის,მაგრამ დროგავიდა და ეს ყველაფერი შეიცვალა.
მე ამით არ შევურაწყობ ადამიანის რწმენას,არ ვცდილობ იმას რო ვინმეს რამე დავაჯერო ეს უბრალოდ ჩემი აზრია და ხმამაღლა განვაცხადებ იმას რასაც შეიძლებ ნებიმიერი თქვენგანი ფიქრობდე მაგრამ მის აღიარების ეშინოდეს.
ჩემი ცზოვრებიდან გამომდინარე გეუბნებკთ ამ ყველაფერს. ალბათ ყველამ იცის რომ ჩვენ ღმერთმა შეგვქმნა. რადგან დაბადებიდან ამას გვასწავლიან,რომ გვეშინოდეს ღმერთის ვიცოვროთ იმ წესებით რაც "ბიბლიაში" არის დაწერილი. მაგრამ რატომღაც ვერ ვიგებ ნ არმესმის რატოუნდა ცხკვრებდე იმის შიშით რორამეს რომ დააშავებ შენ ამით ცოდვას ჩაიდენ. რატომ არ შეიზლება უბრალოდ იცხოვროისე როგორც გენდომება.რატომ უნდა გვხვდებოდეს ქუჩაში ადამიანი რომელიცდგას დ მოწყალებას ელოდება ადმიანისგან რომელიც წინ ჩაუვლის და ათი თეთრით დახმარებას თხოვს.
როდესაც გვეუბნებიან ჩვენ ღმერთის შვილები ვართ. როგორშეიძლება მამას არ უყვარდეს თავისი შვილი როგორ შეიძლება თავისი შექმნილი იტანჯებოდეს და ისე ცხოვრობდეს რასაც ის არ იმსახურებს. როგორ უნდა მჯეროდეს ამის მერე რამის,რატომ უნდა ვცხოვრებდეთ ასე ,ადამიანს ერთი ჯოჯოხეთი და ერთი სამოთხე გააჩნია და ეს არს დედამიწა.


ბოდიშს გიხდით იმისთვის რომ ძალიან პატარა თავია მალე დავდებ შემდეგ თავს. შეცდომებიც არის მაგრამ სწრაფად გადავწყვიტე დაწერა და ამისთვისაც ბოდიშით. მადლობა წინასწარ მკითხველს.