ცხოვრება ამოუცნობი ფენომენია, ბედი და უბედობა თან დაგვდევს. ეს იმდენჯერ ვთქვი მართლა დამცინის ცხოვრება, ყოველი დღე იმდენად მტკივა, უბრალოდ ვფიქრობ რომ, რომ არა ტკივილი როგორი იქნებოდა ჩემი ყოველდღიური ყოფა. ,,მე იმდენად შევეჩვიე ტკივილს, აქამდე რომ ცოცხალი ვარ მიკვირს“. ძნელია გაუმკლავდე ტკივილს, მაგრამ უფრო ძნელია გაუმკლავდე იმას რაც ჯერ არ მომხდარა და უნდა მოხდეს, გაურდაუვალ ყოფას, რომელიც იცი რომ მოხდება, რომელსაც წინ ვერ აღუდგები და ვერ შეაჩერებ. ეს ტკივილი დაშლის დაგანაწევრებს, მაგრამ მაინც არ ტყდები, ჯიუტად დგეხარ და დროს მინდობილი გაყურებ, არ იცი როგორ გაუმკლავდე. მაგრამ ბედი ხომ ჩვენს გარშემო დადის, ერთ ადგილას ვერ ისვენებს, მაგრამ მაინც ერთი წამითაც კი არ გვტოვებს.
გიგრძვნიათ, სამყაროს მოწყვეტილს, მშვიდად, საერთოდ არაფერში, არაფრის და არაფრიდ როგორ დამშვიდებულხართ? როდესაც ერთი წერტილისთვის გაგიშტერებიათ თვალი და საერთოდ არაფერზე გიფიქრიათ? მხოლოდ იმ წამით გიცხოვრიათ, ყველა და ყველაფერი დაგვიწყებიათ? ყველა ტკივილი და მონატრება გამქრალა, სიხარულის სხივებიც სადღაც მიმალულან, თქვენ კი მხოლოდ გისუნთქიათ, იმისთვის რომ მეორე წუთიდან ჩვეულ ცხოვრებას დაბრუნებოდით. იგრძენით ეს წამი და აუცილებლად იგრძნობთ სიცოცხლის წყურვილს, რათა კვავ განიცადოთ ეს ნეტარება.
,,არც ისე ბევრი უძლებს ბოლომდე, ამ წუთი სოფლის გზაზე ხეტიალს, მთავარი არის როგორ იცოცხლებ, თორემ სიკვდილი ყველას ხვედრია“.
-დიდხანს მეძინა?- ბექას მკლავებში მოქცეულმა ახედა მოციმციმე მაგრამ სევდიან თვალებს.
-არც ისე, რომ საკმარისი ყოფილიყო შენთვის- გაუღიმა ბექამ და შუბლზე მთელ გრძნობით აკოცა.
-რამე მოხდა ჩემს ძილში?- კვლავ თავი დაადო და გაინაბა.
-იმას თუ არ ჩავთვლით, რომ ვიღაც გაგიჟებით გირეკავდა, არაფერი სხვა.
-სად? ვინ?- გაოცებულმა ახედა ბექას
-არ ვიცი, შენ ვერ დაგტოებდი რომ მენახა, მისაღებშია ტელეფონი და ვერ ვუპასუხე ვინ არის. - ბრაზმორეულმა უთხრა ბექამ.
-რა გჭირს?
-არაფერი, რამდენჯერაც დაძინება მოვინდომე იმდენჯერ დარეკა. ცოტაც და ავფეთქდებოდი შენ რომ გაგღვიძებოდა.
-ჩემი ბრაზიანი ბიჭი.
-ხმა გამოურთე ხოლმე, არ გინდა?- მკაცრად უთხრა ბიჭმა.
-ხმა გამოვურთო?- გაკვირვება გამოეხატა სახეზე მეგის.
-ხოო, ძლივს დამშვიდი და რომ გაგღვიძებოდა არ ვიცი რას დავმართებდი.
-მოიცა შენ მეუბნები რომ ხმა გავთიშო?- დაზუსტებას შეეცადა მეგი.
-მხოლოდ ეგ გაიგე რაც გითხარი?- ღიმილი შეეპარა ბექას
-არა, მაგრა დაზუსტება მინდოდა
-ხო, ხმა გამოურთეთქო.
-და მერე შენ მომივარდე, რატომ არ მპასუხობ, ამის დედაც, სად გაქ ელეფონი, გინდა ამჭრა? - ხმა დაიბოხა მეგიმ და უნიჭოდ შეეცადა ბექასთვის მიებაძა- ტელეფონი რატომ გაქვს გოგო? მე რომ ვრეკავ უნდა მიპასუხოო- ისევ აგრძელებდა მეგი.
-ჩემი გადარეული გოგო ხარ შენ- უთხრა ბექამ და უეცარი კოცნა დაუტოვა მეგის
-ჩამოყალიბდი ახალგაზრდავ.
-ანუ, -დაიწყო ბექამ- მე როდესაც შენთან ვარ საერთოდ გამორთე და დაივიწყე ტელეფონის არსებობა, მე რომ წავალ სულ თან გქონდეს, არ მაინტერესებს სად იქნები, მე მინდა რომ სულ მიპასუხო. -ისევ აკოცა ამჯერად მადიანად და გემრიელად, ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, კოცნას არ წყვეტდა, ვერც კი გაიაზრა მეგიმ ბექას ზემოდან როდის აღმოჩნდა.
-არ უპასუხო თორე ვინც არ უნდა იყოს მართლა მოვკლავ იცოდე, -მეგის წამითაც არ შეპარვია იმაში ეჭვი რომ ბექა ნამდვილად იყო ახლა ამის გამკეთებელი, თავადაც აყვა ალერსში, მაისური მოაშორა სხეულიდან და ბიჭის ყელში კოცნის ბილიკი გაიყვანა, რომ ისევ ტელეფონის ხმა მიწვდა მათ სმენას
-კარგი წამო ვნახოთ ვინ არის?- წამოდგა მეგი, ფეხზე დამდგარი წაბარბაცდა და ის იყო ძირს უნდა გაშოტილიყო რომ ძლიერმა მკლავებმა დაიჭირა.
-მეგი რა გჭირს? კარგად ხარ?- მეგის სახე გაფითრებოდა და სუნთქვა უჭირდა.
-კარგად ვარ, დამამშვიდებლის ბრალია- ძლივს თქვა მეგიმ
-რა კარგად ხარ, იცი რა ფერი გადევს?- შეშინებული იყო ბექა, მეგიმ რომ შეხედა მისმა შეშინებულმა სახემ ღიმილი მოგვარა.
-მეგი რააა აქ სასაცილო გამაგებინე, -ყელზე ძარღვები დაებერა ბექას.
-ისეთი სახე გაქვს, ისეთი შეშინებული, ვაიმე ბექა რა გჭირს, სულ გაფითრებული ხარ.- ღიმილი არ შორდებოდა მეგის სახიდან
-მეგი მე და შენ ექიმთან წავალთ.- შეუვალი იყო ბექას ხმა.
-არავითარი ექიმი, გადავიღალე, ვინერვიულე, ახლა დამამშვიდებელმა იმოქმედა და ნუ ხარ პანიკიორი.- მშვიდად უთხრა მეგიმ, კისერში ჯერ თბილი-გრილი სუნთქვა დაუტოვა მერე აკოცა და ისევ ამღერებული ტელეფონის მიმართულებით გაეშურა.
-ოხ, მეგალაინ.- ჩუმად გაეცინა ბექას და მისაღებში მყოფ მეგის წინ დაუდგა.
-დიახ- უცნობი ნომრის დანახვაზე ოფიცილური ტონი დაიჭირა
-დაიკო გიორგი ვარ- ყურმილში თბილი, ბოხი ბარიტონი გაისმა, დაიკოს დაძახებაზე კი მეგის ის უხილავი და ჯერ ან განცდილი სიყვაული ჩაეღვარა ჯერ რომ არ განეცადა, მისმა წარმოთქმულმა დაიკომ აგრძნობინა რომ ახლა ორმაგად შეეძლო სუსტი ყოფილიყო, ახლა უკვე ორნი ეყოლებოდა. არ გაკვირვებია, გიოს ნათქვამი დაიკო. ის ხომ მისი ნაწილი იყო, ისიც ხომ ასე მოიქცეოდა. ბექა კი იდგა და ესმოდა ყურმილში ნათქვამი ყოველი სიტყვა.
-მეგუშ აქ ხარ?- ისევ გაისმა თბილი ხმა
-გიო?!- ხმა უთრთოდა მეგის- ჩემი გიო ხარ?- ვეც კი გაიაზრა რომ თქვა ,,ჩემი გიო“ მაგრამ იმდენად მოეწონა წამის მეათიათასედში გადაწყვიტა მთელი სიცოცხე ესე მიმართავდა.
-კი მე ვარ- იგრძნო როგორ გაეღიმა ბიჭს, იგრძნო მისი სიხარული, სიყვარული სიტბო და პატივისცემა.- სად გნახო?
-მნახო?- გაიკვირვა მეგიმ, თითქოს რაიმე ისეთს ითხოვდა ბიჭი, რამაც ძალიან გააოცა, ეს კითხვა როგორ დამისვაო
-არ გნახო?- იგრძნო როგორ ეტკინა ბიჭს, იგრძნო მისი იმედ-გაცრუება, მისი სასოწარკვეთლი ხმა.
-კი როგორ არა- მაშინვე გაიღიმა მეგიმ, ბექას თითებში ახლართა თითები და ღრმად ამოისუნთქა, იგრძო სიძლიერე, ბექას თითების თამაშ მის თითებზე.
-მოგაკითხო? სად წავიდეთ? როდის მოვიდე? მარტო იქნები? ვჭამოთ რამე? მე სულ მშია- მაშინვე ამეტყველდა ბიჭი, მეგის კი სახიდან ბედნიერების ღიმილი არ მოშორებია, უხაროდა, უაზროდ უხაროდა, მას მის ნაწინს გაიცნობდა.
*მხოლოდ შენ წადი- ანიშნა ბექამ და ჩუმად აკოცა ხელისგულზე, მეგის ისე შეაცახცახა, ლამის ტელეფონი გაუვარდა ხელიდა, ვნება იგრძნო, ტანში დავლილი ჟრუანტელი და მისი ორგანიზმის თითოეული უჯრედი როგორ ითხოვდა ბექას.
-მარტო ვიქნები გიო, სად შევხვდეთ- სწრაფად საუბრობდა მეგი და ბექას შიშველ სხეულზე დააცოცებდა ხელს, ტელეფონი კი მხარსა და ყურს შორის მოიქცია,
-მოგაკითხავ თუ წინააღმდეგი არ იქნები- თბილად, რიდით კითხა გიომ.
-არა მომაკითხე- გაიღიმა მეგიმ და ისევ დაიწყო ბექას სხეულის დალაშქვრა.
-კარგი ერთ საათშ შენთან ვარ.
-კარგი გელოდები, -მეგი უკვე სხვაგან იყო ფიქრებით, ტელეფონი სწრაფად გათიშა იქნე დივანზე მიაგდო და ბექას დააცხრა ტუჩებზე.
-მოიცა და რა გჭირს?- ღიმილით კითხა ბექამ კოცნის დროს ჰაერის ჩასუნთქვისას, მეგის ხელებ მოხვია წელზე შემოისვა და საძინებლისკენ წაიყვანა.
-ერთხელ მაინც ლოგიკურად იაზროვნე- ღიმილით უთხრა მეგიმ- ხანდახან გაფუჭებული მგონია თავი.
-მხოლოდ ხანდახან?-კოცნებს უტოვებდა სხეულზე და თან სიტყვებს ისროდა.
-არა, სულ.-მეგიმ მაისური უცებ გადაიძრო და უმისამართოდ მოისროლა.
-უხ რა მონდომებული ვართო ქალბატონო.- გაუღიმა ბექამ და ველურივით ეცა, დაწითლებულ ტუჩებზე.
ისევ ვნება აშლილნი, ისევ უსასრულობა და ისევ უწონადობა. ისევ არ განცდილი ნეტარება და სიამოვნება. ისევ საწოლზე მისვენებული წყვილი და გახშირებული სუნთქვა.
-მომწონს შენი შემართება ნელ-ნელა იხვეწები- ბექას გაეღიმა და მეგის შიშველ სხეულზე აასრიალა ხელები.
-ახლა ბედი შენი რომ მეჩქარე, მოგვიანებით მოგიყვები ყველაფერს- მეგი საწოლიდან წამოდგა და ისევ ის თავბრუსხვევა იგრძო, ბექას რომ არ შეემჩნია, ვითომ მაისურს ითებსო, მაგრამ ბექას არ გამოპარვია, მისი დახუჭული თვალები და გაფითრებული სახე.
-მე და შენ ექიმთან წავალთ, არ მაინტერესებს შენ აზრი, რისი ბრალია შენი გაფითრებული სახე და შეშინებული თვალები, მან უნდა დამარწმუნოს შენ სიტყვებში.
-ბექა არაფერი მჭირს.
-მითუმეტეს, მეც მშვიდად ვიქნები და შენც.
-კარგი წყალი უნდა გადავივლო- უთხრა და სააბაზანოს მიაშურა. მაგრამ ბექას ჩუმად ნათქვამი სიტყვები მაინც გაიგონა.
,,არა უშავს, გაორმაგებით ვიმუშავებთ“
-ოხ ბექა- ღიმილით ჩაიდუდუნა მეგიმ და სახე წყლის წვეთებს შეუშვირა. შხაპი ხომ ნეტარება, ერთგვარი რელაქსაცია.
- -----------
მოგესალმებით ჩემო ლამაზებო და კარგებო, ხომ იცით როგორ მიყვარხართ, ნუ ეს კი იცით, მაგრამ ზოგს არ ჯერა. ნუ რა თქმა უნდა ერთი ორი ვიგულისხმე. ბიბო ვგიჟდები მე შენ, ჩემი ბისკვიწი გოგო ხარ. ანნე ხომ შეიძლება რამე თბილი მითხრა და ჩემი გატყავების გარდა რამე ნაზი აზრი დაგებადოს. ოო, გუშინ გრაფომ ისე ლამაზად შემფუთა და მიმალანძღა, ისე კულტურულად რომ არ დამემო, ჩემი უპუნქტუალურობა უკვე ზე უპუნქტუალურობად გახდებოდა. დარინა... ნინი... ნინო... მადობა ჩემო კარგებო. მოკედ მაბედნიერებთ მე თქვენ. ბოდიში თუ გამომრჩით ვინმე.
თქვენი ფეხმოტეხილი ტეროოო...