არასდროს მიოცნებია პრინცზე,რომელიც თეთრ ცხენზეა ამხედრებული,არასოდეს მიოცნებია მდიდარ ბიჭზე..პირიქით ყოველთვის ვვოცნებობდი ერთ ჩვეულებრივ ბიჭზე,რომელსაც უბრალოდ ვეყვარებოდი და მეყვარებოდა....უბრალოდ გვეყვარებოდა ერთმანეთი მაგრამ ეს სიყვარული ყველაფერზე მეტი იქნებოდა..რომ გითხრათ წარმოდგენა მქონდა როგორი იქნებოდა გარეგნულად მოგატყუებთ,უბრალოდ რაც ზუსტად ვიცოდი ის იყო რომ უნდა ჰქონოდა ლამაზი თითები (ასეთი ჩვევა მაქ ყოველთვის თითებზე ვუყურებ ადამიანს)
უი დამავიწყდა გაგცნობოდით :D მე ანაბელი ვარ ანაბელ დევდარიანი..ერთი უბრალოდ 18 წლის გოგო ვარ,რომლის ცხოვრებაშიც არაფერი ხდება განსაკუთრებული,ერთი მეოცნებე გოგო ვარ :)რომ გითხრათ არავინ მომწონებია თქო მოგატყუებთ მაგრამ მნიშვნელოვანი არასდროს არავინ გამოჩენილა. ერთ დღეს ჩემს facebook-ის გვერდზე შევდვივარ და ჩემი დაქალი მარიამი მანახებს ერთ პოეტს რომელსაც ალექსანდრე ერქვა,ყოველთვის მომწონდა მისი ლექსები მაგრამ,რომ გითხრათ გაფანატებული მქონდა ბიჭზე მოგატყუებთ,მაგრამ თვალები ქონდა საოცარი,ჭაობისფერი,ფოტოში ვუყურებდი და ვიძირებოდი მის თვალებში,რომელიც ერთი შეხედვით მხიარული მაგრამ ამ დროს უკიდეგანოდ სევდიანი იყო :( ჩემს დაქალს ვეუბნებოდი რო დიდი სიამოვნებით დაველაპარაკებოდი მას ერთ საღამოს სრულიად უბრალო თემაზეც კი..იმდენად მინდოდა მისი ახლოდან გაცნობა,რომ მნიშვნელობა აქ ქონდა ჩემთვის მასთან სალაპარაკო თემა რა იქნებოდა,მითხრა მიწერეო მაგრამ არ მინდოდა ბალანური გამომსვლოდა ამიტომაც ეს მაშინვე დავივივიწყე და ჩვეულ უცხოვრებას დავუბრუნდი..აღარ ვაქცევდი ყურადღებას ალექსანდრეს პოსტებს და მის ფოტოებს...7 იანვარი იყო შობა ,უჩვეულოდ გახარებული ვიყავი მაგრამ არ ვიცოდი რა მიხაროდა..ჩემს დაქალს ნენეს დავურეკე და ვთხოვე რუსთაველზე გავიაროთთქო..მასაც მეტი რაუნდოდა 5 წუთში მზად იყო და წავედით...



ბავშვებოოო ეს ჩემიი პირველი ისტორიაააა რა პირველი ნაჩხაპნი,ამიტომ ძალიან ნუ გამაკრიტიკებთ ...არც ვფიქრობ გაგრძელებას უბრალოდ თქვენი აზრი მაინტერესებს