„ ქაოსი, ჩურჩული, შრიალი, ხმაური,ზუზუნი, აჟიოტაჟი-ყველაფერი მესმოდა, ცალ-ცალკეც და ერთად. ვაცნობიერებდი, რომ კოშმარი იყო, თუმცა მიკვირდა, როგორ შეიძლებოდა ყოფილიყო კოშმარი, მაშინ, როდესაც ყველაფერი ყვითელი იყო. ყვითელი და კოშმარი? შეუძლებელია! და გამეღვიძა. “

***
ჯერ არ გათენებულა, თუმცა იწყებს. ეტყობა ცას. ფერს იცვლის. ფანჯარას მოშორდა. სამაზრეულოში შევიდა და კალენდარს შეხედა. სამას სამოცდაექვსი ფურცლიდან ერთადერთი ყვითელი ქაღალდი ანათებდა, თუმცა უღიმღამოდ. თაროდან პატარა კალათა გამოიტანა და ყვითელი ლომონები ჩაააწყო. საძინებელში შეირბინა, ფურცელი და კალამი აიღო და ოთახში დაბრუნდა.
„დე, 14 თებერვალია. არ დავიგვიანებ!“
ყველაფერი ნათქვამი იყო. აბსოლუტურად. კალათა აიღო და სახლი დატოვა. კალათაში გაცრეცილი ფურცლებიც ედო, კიდევ კალამი. ნაბიჯებს აუჩქარა და წავიდა. წარსულში. მოგონებებში და იქ სადაც ყვითელი, ლიმონი და მფრინავი იყო. მიდიოდა მის სამყაროში და უხაროდა.
გორაკიც გამოჩნდა, ლიმონის ხეც და ის მფრინავიც. გაუხარდა? არა, ამას გახარება აქ ერქვა, ეს სხვა იყო. ისეთივე სხვა როგორიც მფრინავი. ცოტაც და ისიც აფრინდებოდა, მაგრამ მფრინავისგან სწორედ რომ ეს განასხვავებდა. მას ხედავდა და არ იჯერებდა. უფრო ვერ. სჯეროდა რომ დახვდებოდა. იცოდა არ მიატოვებდა, მაგრამ ამ დღის, ამ მომენტის წარმოდგენა წარმოუდგენლად მიაჩნდა. როგორ დიდ სიახარულსაც მოუტანდა ეს შეხვედრა, იმდენად დიდ ტკივილს მიაყენებდა. იმის ფიქრი, რომ ხვალ ვეღარ ნახავდა, ანადგურებდა. ძალიან სურდა მხოლოდ დღევანდელ დღეზე ეფიქრა, მაგრამ...
-მოხვედი.
-დღეს ხომ 14-ია.
-დავსხდეთ.-არც ქაოსი იყო, არც შრიალი, ხმაური, ზუზუნი და აჟიოტაჟი, იყო ყვითელი, იყო მფრინავი, მაგრამ გოგონა არ იყო. იქ ის, მეს ვერ ხედავდა და იყო მესამე პირი. ეს იყო კოშმარი. ამ წუთების შესაფერისი კოშმარი. არ ივსებოდა სამკუთხედი. რაღაც აკლდა, როგორც არასოდროს.
-შენ გძულს დღევანდელი დღე, მაგრამ არასდროს გითქვამს, რატომ?
-არა, ეს დღე არ მძულს, მე ის მძულს ვინც ეს დღე შექმნა. უფრო სწორად, ის ვინც ამ დღეს მნიშვნელობა მისცა. ვინც 14 თებერვალი ვალენტინობად გადააქცია და რაღაცად დააწესა. ჩემთვის ეს დღე როგორც ვალენტინობა, არის ძალიან დიდი სისულელე, მაგრამ როგორც 14 თებერვალი არა.
-გასაგებია. რატომ ლიმონი?
-ყვითელია.
-კიდევ?
-მჟავეა.
-არა, ეგ არ მაინტერესებს. რატომ არის ეს ასეთი მნიშვნელოვანი? ეს ხომ ჩვეულებრივია.
-გამორიცხულია, ის ვერასდროს იქნება ჩვეულებრივი. ის ხომ ყვითელია და არა მარტო.
-ყველაფერი, რაც ყვითელია გიყვარს?
-შეიძლება.
-მე რომ გავყვითლდე შემიყვარებ?-გაეღიმა. თვალები დახუჭა, სუნთქვა შეწყვიტა და ეცადა ამ შეგრძნების აღქმას. ეცადა თითოეული ნაწილაკი დაემახსოვრებინა სამუდამოდ.ის გრნობა ჩაემარხა გულში რასაც ახლა გრძნობა. უკვე დაფრინავადა. აქ არა, სხვა გალაქტიკაში, სხვაგან სადაც მფრინავი და ის იქნებოდა. და ლიმონებიც.
-არა, მე ასეთი მიყვარხარ. ასეთი მახსოვხარ და სულ ასეთი მემახსოვრები.
-სულ?
-მანამ ლიმონი იარსებებს.
-მე ლიმონზე ვეჭვიანობ.
-იცი, ის ჩემთვის სიყვარულია და საეჭვიანოც არაფერია.
-როგორ ასოცირდება ყვითელი და ლიმონი სიყვარულთან?
-დამელოდე.-კალათიდან ლიმონი ამოიღო და მას მისცა.
-გასინჯე და შეიგრძენი. თავიდან მჟავეა, მაგრამ ნელ-ნელა მოგწონს, მოგწონს ის თუ როგორ გივლის ჟრუანტელი მისი დაგემოვნებისას, გსიამოვნებს საბოლოოდ ჩარჩენილი, ოდნავ ტკბილი გემო. ეჩვები და აღარ არის მჟავე.
-მე ლიმონი შენ.
-მეც, მანამ ლიმონი იარსებს. და ამის შემდეგ ფიქრობ ის ჩვეულებრივია?
-იცი, მე ვფიქრობ ლიმონი და ფრენა უფრო არაჩვეულებრივი იქნება.
-ქაოსი, ჩურული, შრიალი, ხმაური,ზუზუნი, აჟიოტაჟი- ყველაფერს გავიგებ?
-უფრო მეტს.
-თანახმა ვარ.