"_მეშინია შენი შემეშვი.." ხვალ გავაგრძელებ ახლა კი ეს შემიფასეთ მგონი ეს უფრო კარგი უნდა გამოვიდეს
სიცივე...ჩვენ ისევ შევხვდით(ვამპირული საგა...დაბრუნება)

სიცივე.....მხოლოდ სიცივე და ერთფეროვნება.....ჩემი გული გაჩერდა და ჩაქრა ჩემი ცეცხლოვანი ცხოვრებაც....ყველაფერი ნაცრისფერმა ფერმა მოიცვა.....მინდა...მინდა გავარღვიო ეს ნაცრისფერი საფარი და თვალისმომჭრელი კაშკაშა ფერები დავინახო....მაგრამ არა....მხოლოდ ნაცრისფერი.....მხოლოდ ნაცრისფერი.....ნაცრისფერი და...და...და...წითელი.ხომ წითელი...თავი მძულს ამ ყველაფრის გამო მაგრამ რა ვქნა ვერაფერს ვაკეთებ...წოველ წამსა და წუთს გამოსავალის ძიებაში ვარ მაგრამ უშედეგოდ არაფერი გამომდის....სიკვდილი მინდა მაგრამ....მე ხომ პრაკტიკულად აღარც ვარსებობ.....უბრალოდ გავქრი....მაგრამ ამავდროულად არც გავმქრალვარ...ჯოჯოხეთში ვცხოვრობ....ვერ წარმოვიდგენდი ასეთ ცხოვრებას..არ მინდოდა ასეთი ცხოვრება...რა ვქნა როგორ მოვიქცე?არ ვიიცი..არა...გამოსავლი ყველაფრიდან არსებობსო უთქვამს ბევ ბრძენს...მაგრამ ისინი შემცდარან...ჩემი მდგომარეობიდან გამოსავალი არ არის.....სიკვდილი...მე ერთხელ მოვკვდი..ერთხელ მოვკვდი და სამუდამოდ ...მაგრამ არა ბედს რა ვუთხარი ჩემი დედამიწიდან გაქრობა მაინც არ მოინდომა.....თავსაც ვერ "ვიკლავ" .....მართალია თავს ვერ ვიკლავ მაგრამ სხვებს ხომ ვკლავ....ვიცი...ვიცი...ურჩხული ვარ....არც ვუარყობ ,მაგრამ თავის გამართლებას მაინც ვბედავ....რითი ვიმართლებ თავს?.....მე არ მინდოდა ესეთი ცხოვრება....მე ხომ ერთი თინეიჯარი ბიჭი ვიყავი....თვრემეტ წლამდე ცოტაღა მეკლდა რამოდენიმე დღე.....მაგრამ ახლა ისევ ჩიდმეტი წლის შეხედულების 200 წელს გადავცდი.....ვერც წარმოვიდგენდი ასეთ ცხოვრებასმ,არასოდეს მიფიქრია.ჩემი ფიქრის ობიექტს მხოლოდ გართობა წარმოადგენდა......იტყვით ძველი დროა განა როგორ ერთობოდა ასეო....მაგრამ არა..ძველ დროსაც გააჩნია და ძველ დროსაც......ჩემს ოჯახს ხომ დიდი პრეტიჟი ქონდა არა მხოლოდ ქვეყანაში არამედ მსოფლიოშიც..გრინების ოჯახი.....ჩემს ოჯახზე ლეგენდებს თღხზავდნენ თანამედროვეები.......ჩემზეც ბევრი ლეგენდა შეუთხზავთ....."გრინების ოჯახის ყველაზე პატარა წევრი რობინ გრინი პრინცესებთან დროს ტარებას ეწირება","რობინ გრინი...ის აღარ ხუმრობს....","რობინ გრინი იძებნება......","გრინების სიამაყე რობინი .....".................ეს სიტყვები,დადიოდა ჩემი სიცოცხლის დროს და რამის იყო მთელი მსოფლიო მოეცვა.....ოჯახში სულ სამი წევრი ვიყუავით .......მამა ჯუზეპე გრინი,და ალისა გრინი და მე რობინ გრინი.....ასეთი პატარა ოჯახი გვქონდა ....ასეთი პატარა ოჯახი მქონდა...მეგობრები არ მყავდა ბევრი მხოლოდ ერთი მეგობარი რომელთან ერთადაც ვატარებდი ჩემი დროის უმეტესობას,ჩემი ადამიანური სიცოცხლის უმეტესობა ჯექსონთან ერთად მქონდა გატარებული მაგრამ მანვე მომისწარაფა სიცოცხლე.....მანვე გამანადგუეა.....ერთი გოგო შეგვიყვარდა რომელიც უკვე დიდი ხანია წარსულს ჩაბარდა......მან მის გამო მესროლა....მის გამო მომკლა.....გოგოს გამო მე რობინ გრინი მომკლა ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა და ერთადერთთმა ადამიანმა რომელსაც ვენდობოდი ჩემი ოჯახის გარეთ....ყველაფერი მეც არ მახსოვს...არ მახსოვს ასეთად როგორ ვიქეცი...მხოლოდ ჯექსონი და მისი სიძულვილით აღსავსე თვალები მახსოვს ცხადად იმ ღამიდან.....როგორც ყოველთვის ძალიან გვიან ვბრუნდებოდი შინ...გზაში ჯექსონი შემხვდა..მისი დანახვით გახარებულმა მისკენ სვლა უფრო ჩქარა დავიწყე..
_ჯექსონ ძმაო..._ხმამაღლა წამოვიძახე მასთან მიახლოვებულმა და გადავეხვიე_აქ საიდან ამ შუაღამისას?_ავხედე .ჯექსონი ჩაბნელებული თვალებით მიყურებდა,თუმცა ამას ყურადღება არ მივაქციე
_მაპატიე რობინ..._ჩაილაპარაკა ოდნავ მაღალი ჟღერადობით და მე ეს გამოკვეთილად გავიგე_უბრალოდ მაპატიე !კარგი?_ბილოს მთელი ძალით დაიყვირა მე ამაზე ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე და ვერაფლის თქვმას ვერ ვახერხებდი უბრალოდ შევყურებდი ჯექსონს და გული ძალიან ძალიან მტკიოდა საუკეთესო მეგობარი და ძმა ასე რომ მექცეოდა...ხელები აიშვირა და იარაღი მომიშვირა...ელდანაცემმა ძვლივს მოვაბი რამოდენიმე სიტყვას თავი
_რას აკეთებ...ჯექსონ?
_მე უბრალოდ....რობინ მაპატიე კარგი?ძალიან ვწუხვარ..._და ისე რომ გააზრება არ მაცადა ტყვიის გამაწვრილებელმა ზმულიმა ,ჩემი გულმკერდი გაიარა და უსულოდ დავეცი მიწაზდიე....ისე რომ განძრევასაც ვერარ ვახერხებდი , ვგრძნობდი როგორ მედგა თავზე ჯექსონი და სახეზე ერთი წვეთიც დამეცა მაგრამ ამაზე აღარ მიფიქრია ალბათ წამოწინწკლა....
_მაპატიე ძმაო....მარია...უბრალოდ მარიას....._მისი სიტყვები ბუნდოვნად ჩამესმოდა და ბოლოს ჩემს ყურთასმენას ყველაფერი მოწყდა.....უკვე ვეღარაფერს ვეღარ ვგრძნობდი...არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე ,თავიდან ვერც იმას მივხვდი როგორ გავახილე თვალები მაგრამ როგორც აღმოჩნდა მე უკვდავი ვიყავი.......მას შემდეგ ჯექსონი ვერ ვნახე ვეძებე....ძალიენ ბევრი ვეძებე მაგრამ ამაოდ მისი ასავალ დასავალიც ვერ გავიგე თითქოს მიწამ ჩაყლაპა.....არა!არ გეგონოთ შურისძიება მინდოდა და მისი მოკვლა მქონდა განზრახული....უბრალოდ მინდოდა დავლაპარაკებოდი,მინდოდა მეკითხა ყველაფრის მიზეზი.....შემდეგ ჩემს ოჯახსაც მივაკითხე მამა დაბერებული იყო და განადგურებული ეტყობოდა ჯერ ვერ შეგუებოდა შვილის "სიკვდილს",ალისა კი ვერსად ვნახე როგორც გავარკვიე ჩემი "სიკვდილის" შემდეგ მესამე დღეს ნახეს ბოლოს და მას შემდეგ აგერ წლებია არ უნახავთ....მამა დამეღუპა ძალიან განვიცადე მაგრამ გარეგნულად ვერ გამოვხატე მე ხომ ვერ ვტირი...დასაფლავებაზე მისული შეკრებილ ხალხს თავი მის ძმიშვილად გავაცანი რომლის არსებობაც არ იცოდა ადვილად დამიჯერეს რადგან მის შვილ რობინს ძალიან ვგავდი...ვნახე ჩემი ნაცნობები,და ვერ ვიჯერებდი რომ ისინი იყვნენ ახლა მეც მათი ტოლი უნდა ვყოფილიყავი,ნეტავ სადააა ალისა.ნეტავ თუ ყავს ოჯახი და თუ მყავს დიშვილები?მაგრამ ახლა სრულ ქაოსში სრულ გაუგებრობაი ვარ...სრულ სიცივეში....მას შემდეგ ჩემს ქალაქში აღარ დავბრუნებულვარ (ფორტ_ფარტში).რატომ ჩემს ქალაქში?იმიტომ რომ ეს ქალაქი ფორტ_ფარტი ჩემმა წინაპრებმა დაარსეს და მას შემდეგ ამ ქალაქის მთავრები ჩვენ ვართ...მაგრამ ახლა 200 წლის გასვლის შემდეგ ვდგავარ ქალაქის შერსასვლელთან რომელსაც დიდი ასოებით აწერია ფორტ_ფარტი.....გადავაბიჯე ნიშანს და სხეულში სხვანაირმა ჟრუანტელმა დამიარა...ჯერ მამის საფლავზე გადავწყვიტე გასვლა მის საფლავზე მისულს ყვავილები დამხვდა დატოვებული,,,ცოტა კი გამიკვირდა მაგრამ...ახლა ამაზე ფიქრი ნამდვილად არ შემეძლო...ჩემს ძველ სახლს მივაშურე...ქალაქი უფრო გამოცოცხლებულა და უფრო მრავალფეროვანი გამხდარა,სასაფლაოდან გამოსული ასფალტზე აღმოვჩნდი,ძირსდახრილი თვალი ასვალტის ბოლოს გავაყოლე და შუა ქალაქისკენ სვლა გავაგრძელე ჩვენი სახლი შუაგრულ ქალაქში იდგა უკვე გადავწყვიტე რომ აქ დავრჩები სავარაუდოდ უვადოთ...მივუყვებოდი ასფალტს ბრმად და თავჩახრილი ვფიქრობდი ყველაზე და ყველაფერზე რაც ჩემს არეულ გონებას მოადგებოდა ...უკვე 200 წელია ვცდილობ მაგრამ ჩემი არეული გონება მაინც ვერ დავალაგე,სრულ ქაოსში და გაუგებრობაში ვარ...ბევრი კითხვა მაწუხებს მაგრამ ვფიქრობ რომ მათ პასუხს ვერასდროს ვერ გავიგებ...ბავშვების ზუზუნმა გამომიყვანა მდგომარეობიდან ...თავი ავწიე და ჩემს საპირისპიროდ მიმავალ ბავშვებს შევხედე,თვითვეული გაკვირვებულ მზერას მავლებდა ისე რომ წამითაც არ ჩერდებოდა,კვლავ გავუყევი ასფალტს ასე ორ წუთში მძიმე სუნთქვა მომესმა და თავი უინტერესოდ ავწიე...გოგონას დანახვისას კი ელდა მეცა და წამში გავშეშდი...ტვინში ყველაფერი გამეთიშა და ალბათ ფერი მეცვალა რადგან გოგონას გაკვირვება შემდეგ კი აღშფოთება და შიში დაეტყო...
_კარგად ხართ?_შერჩენილი ძალით ჩემთან მოვიდა და შეშინებულმა მკითხა მე კი ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდი_ჰეი კარგად ხარ?_ხმაში მეტი აღელვაბა შეეპარა მე კი მის ყავისფერ გრძელ კულულებს თვალს ვერ ვაშორებდი და ვფიქრობდი "არა...არა...ეს შეუძლებელია..მაგრამ როგორ გავს....მარია..."
_მარია?_აღმომხდა განცვიფრებულს
_მარია?არა!_შემომხედა გაკვირვებულმა,აზრზე ვერ მოვდიოდი მაგრამ საკუთარ თავში ძალა ვიპოვე და სიმშვიდის შენარჩუნება მაქსიმალურად შევეცადე მაგრამ მინიმალურად გამომივიდა
_მაპატიე!_მშვიდათ ვუთხარი_მე....მე უბრალოდ ამ ქალაქში ახალი ჩამოსული ვარ....და ხომ ვერ მეტყვით როდის მივალ დიდი დრო მინდა ქალაქის ცენტრამდე მისასვლელად..
_მისული ხართ თითქმის ....
_მადლობა_ჩავილაპარაკე და ისე გავტრიალდი მისთვის არც შემიხედავს ვიგრძენი როგორ აიჩეჩა მხრები...ქალაქში შევედი და დავინახე ჩემი დიდი სახლის სახურავიც რომელიც გაცრეცლიყო ფერი გადასვლოდა და სახარბიელოდ ნამდვილად არ გამოიყურებოდა მომკვდარი გული კიდევ ერთხელ მომიკვდა ამ სახლის სიდიადე რომ გამახსენდა და ახლა უფრო ჯიქურ გავწიე მისკენ....მის კარს მიუახლოვდი და ტირილი მომინდა დაჩაჩანაკებული დანგრევამდე მისული სახლი.....მიკვირდა კიდევ აქ რატომ იდგა ამდენი წლის შემდეგ...მოაჯირს ფრთხილად შევეხე თვალწინ წარმომიდგა როგორ ვთამაშობდით პატარაობაში მე,ჯექსონი და ალისა დაჭერობანას....ჯექსონი და ალისა რამდენი კიტხვა მაქვს მათთან დაკავშირებით....ხმამ შემაკრთო....
_სახლს ასე ნუ უახლოვდებით შეიძლება ჩამოინგრეს...._მითხრა ლაღად ბიჭმა "ჩემი ასაკის იქნებოდა"
_რატომ გგონია რომ ჩამოინგრევა?_მისკენ მივტრიალდი და მკაცრად ვკითხე
_იმიტომ რომ დიდი ხანია რაც აქ დგას....რაც თავი მახს.....
_ეს სახლი 200 წელზე მეტისაა_შევუსწორე ბრაზით_აქამდე რატომ დგას ასე?
_უბრალოდ არ ანგრევენ...ამ სახლს პატრონი არ ყავს...და...
_მე ვარ ამ სახლის პატრონი_კვლავ უხეშად გავაწყვეტინე
_შენ?_იკითხა გაკვირვებულმა_როგორ?
_წინაპრებისგან მერგო მემკვიდრეობით........_წარმოვსტქვი წინასწარ მოფიქრებული ტყუილი
_წინაპრებისგან?კი მაგრამ გრინების ოჯახის შესახებ ცნობები 200 წლის წინ ქრება....._ამიხსნა გაკვირვებულმა
_მე რობინ გრინი ვარ.......ჯუზეპე გრინის ძმიშვილის შვილთაშვილი_ისეთი ტყუილი ვტქვი რამის მართლა თავბრუ დამეხვა
_აააააა_აღმოხდა გაკვირვებულ ბიჭს_მე ჯექსონ ბლექი ვარ_წარმოსთქვა სიამაყით,მე კი ამ სახლის და გვარის გაგონებისას დიდი სიძულვილი მომაწვა
_რატომ ასე სიამაყით?_ვკიტხე უტიფრად
_ჩემი წინაპრის გამო მან აი ამ სახლის პატრონი ჯუზეპე გრინი გადაარჩინა...._გაკვირვებისგან თვალები გავიფარტოვდა
_როგორ?_მღელვარებამ იმატა
_ჯუზეპე თურმე ს აპირებდა მისი წინდაუხედავი შვილის გამო რომელიც გაუჩინარდა დრემდე მისი ასავალ დასავალის შესახებ არავინ არაფერი იცის ჩემმა წინაპარმა კი ის სიკვდილს გადაარჩინა მას შემდეგ ჯუზეპემ მას ამ ქალაქში მეორე ტავადის ტიტული მიანიჭა და ახლა ამ ქალაქა ცემი ოჯახი განახეგს....აჰჰ შესაძლებელია რათქმაუნდა სანამ ჩემს მდგომარეობაში გაურკვეველი ვიყავი და ფორტ_ფარტიდან გავიქეცი მაშინ მოხდებოდა ეს ყველაფერი,,ეს ნამდვილად არ ვიცოდი..იმედი გამიჩნდა რომ ჩემს ერთ კითხვას მაინც გაუჩნდებოდა დასაკმაყოფილებელი პასუხი....
_გასაგებია...ახლა კი წადი და მარტო დამტოვე_სიბრაზე მომაწვა ისე რომ გაკონტროლება ძალიან მიჭირდა,წინაპარი ესეგი დაქორწინდა შვილებიც ეყოლა....ის და მარია....
_მოიცადე!_სასწრაფოდ შეაცერა მიმავალი ბიჭი _ბიჭმა მომხედა და თვალებშI ჩამაშტერდა_შენი წინაპრის ცოლს რა ერქვა?
_ცოლს?არა მას ცოლი არ ყავდა არც შვილი...._გულუბრყვილოთ განმიმარტა ბიჭმა
_მაშინ შენ?
_მე მისი ძმიშვილის შვილთაშვილი ვარ როგორც შენ..._ღიმილით ამიხსნა და კვლამ თვალებში ჩამაშტერდა,კი მაგრამ მე როგორც მახსოვს ჯექსონს ძმა არ ყოლია.არა ნამდვილად არ ყოლია.....
_მას ძმა ყავდა?_აღმომხდა გაკვირვებულს წამსვე ვინანე ,მაგრამ ბიჭმა არ შეიმჩნია და ლაღად მიპასუხა...საშინლად მიშლიდა ნერვებს ეს ბიჭი....
_ყავდა კი.მისი გაუჩინარებიდან მესამე წელს დაიბადა......_გაუჩინაებიდან?ესეგი ის და მარია....და ის გოგო როგორ გავდა მარიას....უარესად დავიბენი მგონი ჩემი ჩამოსვლა ნამდვილად არ იყო კარგი იდეა...
_გაუჩინარებიდან?მისი გაუჩინარების შესახელ იცი რამე?_ახლა შევეცდები მისგან რაც შეიძლება მეტი ინფორმაცია მივიღო იქნებ მისმა ოჯახის წევრმა მაინც იცოდეს სად ჯანდაბაში წავიდა ჯექსონი იმ დღის შემდეგ
_არა არაფერი უბრალოდ გაუჩინარდა,გრინი...._დავიბენი,ნამდვილად დავიბენი....ყველაფერი ბურუსით არის მოცული...._გაუჩინარდა....ისიც გაქრა რამოდენიმე დღით და შემდეგ დაბრუნდა თუმცა მალევე ისევ გაქრა..._მიაყარა სწრაფად...
_კარგი...შეგიძლია წახვიდე...._არა ეს ბიჭი ნამდვილად მაღიზიანებს..._
_კარგი..._გატრიალდა და წავიდა მალე თვალთახედვასაც მიეფარა....
მე კი კვლავ ჩემს დაჩაჩანაკებულ სახლს მივუტრიალდი,სევდიანი მზერა შევავლე ღრმად ამოვისუნთქე და კარებს მივუახლოვდი,ხელი ფრთხილად მივადე და ნახევარი ძალით მივაწექი კარმა ჟრაჟუნით დაიწყო გაღება...ეს ჭრაჭუნი გულში მესობოდა და ძალიან მტკიოდა,შიგნით რომ შევიხედე მართლა ტირილი მომინ და ცოტაღა დამაკლდა რომ მუხლებზე არ დავეცი...ეს სახლი...მე და ალისა...მამა...დედა თუმცა დედა ბუნდოვნად მახსოვს....ჯექსონი...როგორ ვთამაშობდით მე და ჯექსონი....ჯექსონიარ იყო ჩემისთანა მდიდარი და გავლენიანი მაგრამ მისი ოჯახი ჩვენს ქალაქში დიდი პატივისცემით გამოირჩეოდა,მამამისი ექიმი იყო,სხვა ექიმი ქალაქს არ ყავდა,ჯექსონს დედა არ ყავდა მასზე მშობიარობას გადაჰყვა,ჩვენს სახლში ხშირად მოდიოდა მამამისი და მას რომ ვერსად ტოვებდა თან მოყავდა ხოლმე,ხან საათობით სინჯავდა დედა ,ამ დროს დავმეგობრდით მე და ჯექსონი,ჩვენი მშობლები როდესაც ოთახშI შეიკეტებოდნენ ხან საათობით არ გამოდიოდნენ...დედა ძალან ცუდათ იყო..ალბათ ახლა რომ ცხოვრობდეს აუცილებლად გადარჩებოდა მაგრამ მაშIნ ამის შანსი არ იყო....მაში მე და ჯექსონი ვთამაშობდით ხუთი წლისები ვიყავით ჩემი და კი სამის....ასე დავახლოვდიტ და იმ დღემდე სანამ გულში ტყვიას დამაჭედებდა საუკეთესო მეგობრები და ძმები ვიყავით ერთმანეთისთვის...კი მაგრამ ჯექსონის ძმა?ის საქიდან ჰაჩნდა...ეტყობა მამამისს მერე ეყოლა....ის მაშინ ჯექსონის ნახევრძმა გამოვიდოდა....
_რაზე ფიქრობ რობ?_მომესმა ცინიკური ხმა ზურგს უკან.....ეს ხმა...არა მელანდება უბრალოდ მე ამაზე ვფიქრობდი...არა არა..ეს შეუძლებელია,ჯექსონი?არა ის ვერ იქნება..და ნელა მივტრიალდი უკან....მართალი აღმოვჩნდი ის არ იყო