გამარჯობა ძვირფასო მე! სხვები იტყვიან საკუთარ თავს ძვირფას რატომ უწოდებო პასუხი კი ერთია ძვირფასო მე, იმდენი ტკივილი და განსაცდელი გარგუნა განგებამ, ცხოვრებამ იმდენი ტკივილის ტალღები
გესროლა, ბედმა ისე დაგცინა, ყოველ წამს ცხოვრება განსაცდელს გიმზადებდა, შენ კი ყველაფერს გაუმკლავდი, არც კი ვიცი ეს როგორ შეძელი, საიდან მადენი სიმტკიცე, უბრალოდ ყოველთვის გჯეროდა
რომ უფალი შენთან იყო, აქედან გამომდინარე თავისუფლად შეგიზლია უწოდო საკუთარ თავს ძვირფასი!
წარსული ხომ შენთვის ყველაზე ტკბილი და მწარე იყო, წარსული ხომ შენი ბავშვობის ხანა იყო, ბავშვობა ეს ხომ ის პერიოდია სადაც არავინ კვდება, არავინ დარდობს და ყველა ბედნიერია. მაგრამ შენთვის ეს
ხანაც კი მხოლოდ მტკინეული იყო ძვირფასო მე, იმიტომ, რომ შენ იყავი შეპყრობილი საუკუნო სენით, ეს სენი კი სიყვარულია რომელსაც თავი დღემდე ვერ დაახწიე, ეს სიყვარული იყო რომელმაც ამდენი
ტკივილი განგაცდეინა, ეს ის გრძნობა იყო რომლის დროსაც ორგანიზმი ერთდროულად გეყინებოდა და გეწოდა. ეს ხომ ის სენი იყო როდესაც სიკვდილი გინდოდა, გახსოვს როგორ იტანჯებოდი გახსოვს ის მძიმე
დღეები რომ გინდოდა გახსოვს ღმერთს როგორ ეხვეწებოდი მუხლებზე დამხობილი, რომ რატომ მარგუნე ასეთი ბედიო
იმდენად გტკიოდა რომ თვით ღმერთს უწუნებდი სამართალს, გახოსვს რა მძიმე იყო ცხოვრება შენი, როგორ გტკიოდა აი აქ გულში, მაგრამ შენ მაინც არ ნებდობოდი ებრძვოდი ცხოვრებას, კი კი ცხოვრებას
სასტიკს, შენ გაუსწორე თვალი ცხოვრებას, ან უბრალოდ გინდა რომ ასე იყოს. მაგრამ შენ მთლად ნუ გაწევ გვერძე წარსულს ასეთ ცივს! ძვირფასო მე შენ ხომ იქ დაგჩა მიჯნური(სიყვარული) შენი, ხომ
ზუსტად იქ დაგჩა გრძნობები გრძელი, განა წარსული არ იყო მისით რომ გიხაროდა და გტკიოდა განა წარსულში არ იყავი აღბრთოვანებული მისი ნახვის გამო განა წარსული არ იყო შენთვის ტკბილი....
დღევანდელი დღეც ისეთივიეა, როგორიც გუშინ იყო, და იმის წინ, ცხოვრება ისეთი უფერულია, ისეთი დამღლელი, მაგრამ არის დღე, ყველასგან გამორჩეული, 14 თებერვალი, არა იმით, რომ საყვარელ ადამიანთან
ერთად გაატარებ, ამ დღის ყოველ მომნუსხველ წამს, არა უბრალოდ ეს არის დღე როდესაც შეგიძლია გადაეშვა ფიწრების და ოცნებების ზღვაში, ეს არარიალურია მაგრამ, მხოლოდ ამ დღეს შეუძლია გულს, რომ არ ებრძვოლოს
ტვინს, ეს დღეა ტრიუმფალური გრძნობების...
ალბათ ჩემთვის სიყვარულის დღეა კი არა შენზე ფიქრის დღეა, ალბათ წელსაც ჩვეულებრივ შევხვდები 14 თებერვალს, კვლავ ჩავივლი შენი სახლის წინ, კვლავ დამეწვება ცრემლით ღაწვები და კვლავ ვიგრძნობ
როგორ მეპობა გული შუაზე, განა ამაზე მტკინეული რა სეიძლება იყოს?! იმაზე ფიქრი კი, რომ ამ ბრჭყინვალე დღეს, როდესაც ადამიანებს აქვთ საშუალება, მის მეორე ნახევარს დაანახონ თავიიანთი შინაგანი სიყვარულის სამყარო
და ამოგზაურონ მასში, შენ კი მარტო ვიქნები ჩემს მყუდრო ოთახში, სადაც მაქვს საშუალება დავიწყო უსასრულოდ შენზე ოცნება, თუმცა ამ დღეს მხოლოდ ოცნებით არ შემოიფარგლები, ძვირფასო მე, მიდი... მიდი გაიხსენე
ნუ გეშინია იმ ტკივილის რომელიც მისმა სიყვარულმა განგაცდევინა, ნუ დარდობ იმაზე, რომ ახლიდან შეგიყვარდება, რადგან ის ისედაც გიყვარს!... შენ გამოიარე დიდი ტკივილი, განსაცდელი, გადალახე ცხოვრების
შავთეთრი დღეები, მისი სიყვარულის ძალით. ძვირფასო მე, უნდა აღიარო, რომ ბევრისგან განსხვავებით 14 თებერვალი შენთვის ერთი ჩვეულებრივია დღეა, ამ დღეს ბევრის ცხოვრება უკეთესობისკენ იწყება, მაგრამ შენ ცხოვრების ბილიკებზე წიინ მის გარეშე ვერ წაიწევ, უნდა შეძლო და აღიარო ეს,,,
ასევე უნდაა შეეგუო იმას, რომ სიყვარულის დღეს ვერ გაქანდები მისკენ, ვერ ჩაიკრავ გულში, ვერც მის თმაზე დასუნავ, და ვერც მისი სხეულის სიმხურვალეს იგღზნობ,,, მისი ცივი სახის ხილვასაც ვერ შეძლებ,
ცივი, მაგრამ ამ დროს ყველაზე მხურვალე, მის თვალებშიც ვერ ჩაიხედები, სადაც ამ ცხოვრების რიალურ ჭეშმარიტებას ხედავ, თვალებში სადაც გამუდმების სიყვარულის სიმხურვალე ღვივის, ეს დღე ჩემთვის არაფრის მომცემია,
ერფეროვანი, გახუნებული, ნაცრისფერ და მუქ ფერებში შემოსილი დღეა, უბრალოდ სხვა წარსულის დღეებისგან განსხვავებით 14 თებერვალს გადაჭარბებული ემოციების ძრვაში ხვდები, საიდანაც გინდა დაახჭიო თავი,
მაგრამ ვერ ახწევ, თუმცა ჩემზე ბედნიერი არვინააა, როდესაც ვხედავ, რომ ჩემი მეგობრები, ყველაზე ბედნიერები არიან მათ მეორე ნახევრებთან. განა წინა ვალენტინობა არ იყო, მ, რომ შეგიპყრო? მისი
სიყვარულით დატყვევებულმა, მაგრამ როდესაც გააცნობიერე, რომ მის სახეს, მის სითბოს ვეღარასდროს იგრძნობდი, ეს აზრი სამუდამოდ ამოიღე თავიდან, იცი ძვირფასო მე, იმაზე კი არ უნდა დარდობდე, რომ ვალენტინობას
მარტო ხარ, არამედ იმაზე თუ რამხელა ტკივილს იგღზნობ მისი ხილვის დროს! ხოო, გახსოოვს, ბოლოს ამ ზაფხულს, კი იყო, და იცი რატომ იმიტომ, რომ შენი სიცოცხლე იქ გყავდა გვერდით. მაშინ შეგეძლო საუბრაი მასთან და შეხებოდი მის ნაზ სახეს, ამიტომ მთლად დასაგმობი არ არის ძველი დრო, დრო რომელმაც ვერაფერი
დააკლო ამ შენს გრძნობებს, გრძნობებს მის მიმართ რომელიც ყოველ წამს, წუთს და ყოველ დღე უფრო და უფრო ძლიერდება. უხ რა დიდი ტკივილია ის შენთვის გაიხსენე მიდი კარგად გაიხსენე ძვირფასო მე
საკუთარი გული ამრევი ცხოვრება, შენ თვითონ გაანადგურე შენი ცხოვრება, ეს შენ იყავი მხდალი, ამაყი, განა ამაზე ცუდი რა უნდა გქონოდა არაფერი! შენ არ იყავი შეშინებული ღამით საწოლში იმაზე ფიქრით
რომ ხვალ ნახავდი კვლავ მის ცივ სახეს ხო იმ სახეს რომელიც ასე ძალიან მოგწონდა. შენ ხომ მასში ხედავდი ყველაფერს რაც გაკლდა ამ ქვეყნად, განა მისი სახე არ იყო რაც გაშინებდა და მაინც სულ
მასზე ოცნებობდი, მაგრამ მაშინ ხომ ბავში იყავი, რომელმაც სიტყვა ბოროტება არც იცოდა რა იყო, მაგრამ ეს ასწავლა ცხოვრებამ მწარემ, წარსული, რა არის შენთვის წარსული ძვირფასო მე წარსული შენთვის ის
არის, ის შენი სიყვარული წარსული მწარეც და წარსულიც ტკბილი, მისით არ გიხაროდა ცხოვრება განა მისით არ გტკიოდა გული ის ხომ შენი ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო ამ ბნელ ცხოვრებაში.
როდესაც მასზე ფიქრობდი ყველაფერს ხომ ფერადად ხედავდი, გახსოვს რამდენჯერ გამოგიყენა თქვენ ხომ მეგობრები იყავით, კი მეგობრები და ზუსტადვ ამის გამო არ იყო თავს რომ იკავებდი და არ ეუბნეოდი
სიტყვას რომელსაც მის დანახვაზე გული გაუჩერებლად ყვიროდა ხოომ ეს ხომ ერთი სიტყვაა მხოლოდ მიყვარხარ რომელშიც ერთდროულად რამდენი რამ იგრძნობა. ის შენ ყოველტვის გიყენებდა მაგრამ შენ
მაინც პატიობდი რადგან მის დანახვაზე ქრებოდა დარდი თითქოს წარს მიქონდა ფოთლებთან ერთად გული ტკივილი და მხოლოდ კარგი ისადგურებდა შენში ძვირფასო მე. გახსოვს წინა ზაფხული როგორი ტკბილი
შენთვის გიორგი შენ ხომ დაუდევარი ხარ ჩემო თაო, მას ხომ ვერასდროს გაუშვებ შენი ცხოვრებიდან, შენ ხომ ისიც არ გინდა წარმოიდგინო თუ როგორი იქნება ცხოვრება მის გარეშე განა ეს შენი ნაკლი არ არის
შენ ხომ შეგეძლო ბედნიერება მის გარეშე სხვასთან გეპვა, მაგრამ ეს არც კი სცადე, რადგან უიმისოდ ბედნიერება არ გექნებოდა ფიქრობდი ასე, შარშან ზაფხულში ხომ ჩაეხუტე, ხომ გაიგონე რა გითხრა ყურში
ყველაზე მეტად შენ მიყვარხარ და ყველაზე მეტად შენი სიჩუმე მაშინებსო განა ეს მან არ გითხრა ეს ხომ ის სიტყვები იყო რომლის დროსაც იგრძენი ფეხები აღარ გქონდა, გახსოოვს დღები ფიქრებში ჩაფლული და
ამ სიტყვებზე დაფუძვნებული ფიქრებით სავსე, გახსოვს როგორ დაგიახლოვდა და როგორ გიკვირდა ეს სიახლოვე ძვირფასო მეე შენ კი არა ყველას უკვირდა ეს ყველაფერი ჩვენს შორის რაც იყო, თითქოს
ყველა ჩვენზე ალაპარაკდა, გაიხსენე როგორ ათენებდი ღამეებს მასთან მესიჯობაში, მუსიკებს უსმენდი და ფიქრობდი თქვენს მომავალზე, გახსოვს ის დღე ან როგორ დაივიწყებდი ძვირფასო მე იმ დღეს, მაშინ
ხომ ყველაფერი მოხდა რაზაეც მთელი 6 წელი ოცნებობდი, გაიხსენე როგორ გაიგონე ხმა მისი, როდესაც კართან იდგა და გეძახდა, გაიხსენე როგორ გახვედი გაუღე კარი გაკოცა, უუხ კვლავ კოცნა! გაიხსენე როგორ
შეხვედით ოთახში, რამდენს იცინოდით, გახსოვს როგორ ათვალიერებდა შენ ოთახს გეკითხებოდა კედელზე გაკრულ სურათებზე, კითხვებიც არ თავდებოდა თითქოს ყველაფერი აინტერესებდა შენში. როგორ უცმენდით
ჩარკვიანს მეფეს! გახსოვს თავად გიკვირდა მისი ,, ეს ინტერესი შენს შესახებ, რადგან ყოველთვის ის შენთან დუმდა, არც კი ფიქრობდა შემოსულიყო შენც ხოვრებაში, შემდეგ გაიხსენე ძვირფასო მე, მიდი მიდი გაიხსენე
ნუ გეშინი ტკივილის ახლიდან დაწყების, გაიხსენე როგორ დასხედით იატაკზე როგორ იგრძენი რომ ხელი მოგხვია და გითხრა რა უცნაური რამე ხარ ჩემთვის. გახსოვს როგორ დაიბენი გახსოვს რა უცნაური რამ
იგრძენი შემდეგ მიდი გააგრძელე გაიხსენე როგორ მიუახლოვე ტუჩები მის ტუცებს გაიხსენე როგორ ჩაგყურებდა თვალებში თავის შავი თვალებით, როგორ დუმდა ელოდება შენს კოცნას, და ასეც მოხდა გახსოვს
როგორ აკოცე ჰაჰ, ამას რა დაგავიწყებს, ეს ხომ ის მომენტი იყო როდესაც იგრძენი როგორ შეგეძლო გადადგმა მთების, გახსოვს წამოხტა და გითხრა ჩვენ დრო ვერ გაგვიძლებსო, გავიდა ოთახიდან და ჩაამტვრია შენი
გული, მაგრამ შენ ჩემო თავო იმდენად არ გიყვარდა შენი თავი რომ მაინც მიწერე ტელეფონზე, ურეკავდი მთელი საღამო, შემდეგ კი გახვედი გარეთ და ელოდი მის გამოჩენას, არსად არ ჩანდა თითქოს სულ
დაიკეტა მისი გზა შენამდე, და ბოლო მაინც მოგწერა პასუხი კითხვაზე, იცი გიო ჩვენ ვერ გაგვიძლებს დრო ცივი მწარე, იცი ჩვენი სიყვარული იმდენად დიდია რომ ჩვენვე დაგვღუპავსო, არმგონია საჭირო იყოს
გითხრა ჩემი გრძნობები თუ რა ღრმა შენდამი, ვიცი ეს შენც იცი, და შვენ წავალთ მალე აქედან შორს, სულ ცოტაც მოიცადე, 14 თებერვალს დაელოდე, არ დაგავიწყდეს მე მოვალ შენთან...
ამის შემდეგ 7 თვე გავიდა 14 თებერვლის მოლოდინში, განა ნამდვილად გინდა, რომ კვლავ ნახო იგი? მითუმეტეს ვალენტინობას, არ აქვს, რომ სიყვარულის დღეა, ის მაინც ტკივილს მოგაყენებს, რადგან მისი
ხილვის დროს კვლავ იგრძნობ როგორ ფეთქავს გული გამალებით, იგრძნობ როგორ გახჩობენ ცრემლები, მისი ტკივილით მოყენებულნი, მაგრამ შენ იმდენად დაუდევარი ხარ, იმდენად ხარ შეპყრობილი მისი მიჯნურობით,
რომ ნახავ, გაქანდები და ჩაეხუთები, მისი აფრიალებული თმის სურნელი კი თავბროს დაგახვევს, ვერ მოითმენ და აკოცებ, ასევე ეტყვი, რომ გიყვარს და ის არის მთელი შენი სამყარო... და 14 თებერვალი იქნება დღე როდესაც, სულით ხორცამდე შეიგრძნობ მის ვნებას შენს მიმართ, და ვალენტინობის დღე იქნება, დღე როდესაც ყოველი წამი იქნება მომნუსხველი, წამი კი უდესი რამააა..
წ-წარსული, ა-აწმყო. მ-მომავალი. ხოლო შენი წარსულიც აწმყოც და მომავალიც ხომ ისაააა, 14 თებერვალს კი შეძლებ სამივე გააერთიანო მისით, ახლა ძვირფასო მე, ზიხარ და ფიქრობ თუ რა შენსანიშნავი და ამაღელვებელი იქნება ვალენტინობა.
მაგრამ შეპყრობილი ხარ იმის შისით, რომ არ მოვა და არ გნახავს.... თუმცა ცხოვრება იმედ გაცრუებითაა სავსე, მაგრამ არა სიყვარულში, შენ ჯერა ძვირფასო მე რომ, სიყვარულში არააა, იმედ გაცრუებები, ნუ რათქმაუნდა, ნამდვილ, უმწიკლო, გულწრფელ, სიყვარულში, ამიტომ შენ სულ მოუთმენლად დაელოდები 14 თებერვალს...
თუმცა მინდა ავღნიშნო, რომ მხოლოდ 14 თებერვალი არააა, დღე როდესაც შეგიძლიათ სიყვარული გამოსახივოთ, არამედ ყოველ წამს, წუთსა თუ დღეს აჩუქეთ ერთმანეთს სიყვარულის დღეები.. !