ყველაფერი 2014წლის 23 ივლისს დაიწყო. ცხოვრება თამაშია,რომელსაც თავისივე წესებით უნდა ვეთამაშოთ.ხშირად კი ისეთი რამ ხდება,არიცი როგორ იცხოვრო,გზას ვეღარ ხედავ და უბრალოდ დინებას მიჰყვები.ერთი გაუთვალისწინებელი ნაბიჯი ჩვენს ჩხოვრებას ძირფესვიანად ცვლის..ასეც მოხდა...ჩემს ოჯახს პრობლემები შეექმნა,ამიტომ იძულებულნი ვიყავით თბილისი დაგვეტოვებინა.
ხო,სულ დამავიწყდა..ჩემი სახელია თეო არაბული,17წლის, მე-12 კლასელი..თბილისელი..დედა-ქეთი ბექაური, დიპლომატი..მამა-ირაკლი არაბული ბიზნესმენი..მყავს ჩემზე სამი წლით უმცროსი ძმა-გიორგი..რაც შემეხება მე, ვარ საშუალოზე ონავ მაღალი, ქამელეონი ცისფერი თვალები მაქვს,გრძწლი ქერა თმა და დიდი წითელი ტუჩები.მომავალი იურისტი..ჰმ,ვნახოთ რა იქნება..
-დე,ადექი მალე და მოემზადე..(დედა)
-აუუ..5წუთიც რა..(მე)
-არანაირი 5წუთი..ახალ სკოლაში პირველად მიდიხარ დღეს ხომარ გინდა რომ დააგვიანო?(დედა)
-ოღონდ ეს არა,არავის დანახვა არმინდა მითუმეტეს ახალი ბავშვების.(მე)
-მესმის შენი,მაგრამ რასვიზამთ მიდი ადექი და მოემზადე..
უხალისოდ წამოვდექი,შხაპი მივიღე და ტანსამცლის არჩევა დავიწყე..არჩევანი მაღალწელიან შავ შარვალზე და თეთრ ნახევრადგამჭირვალე პერანგზე შევაჩერე...თმა ცხენის კუდად შევიკაი,სუნამო დავიხი და სკოლისკენ წავედი..
ღრმად ჩავისუნთქე და სკოლაში შევედი..მალევე ვიპოვე კლასი და დავაკაკუნე..
-მობრძანდით.(დამრიგებელი)
-შეიძლება?(მე)
-რა თქმა უნდა.. შემოდი შვილო..ბავშვებო გაიცანით ეს თეოა,იმედია დამეგობრდებით..
მე საპასუხოდ გავიღიმე და კლასი შევათვალიერე..
-აბა ვის უნდა,რომ თეო მასთან დაჯდეს?(დამრიგებელი)
ხელი უსიმპატიურესმა ბიჭმა აიწია და მეც მისკენ წავედი..
ღმერთო რა კარგი თვალები აქვს...ოო, რეებზე ფიქრობ თეო..შემოვუძახე ჩემს თავს და სკამზე მოვთავსდი...