სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, თუმცა საყვარელი ადამიანისთვის ნამდვილად ღირს თავის გაწირვა ცხოვრება თამაშია, ჩვენ კი მისი მოთამაშეეები, ჩვენზეა დამოკიდებული თამაში როგორ წარიმართება,
სამყარო სურპრიზებითაა აღსავსე და ზოგისთვის ეს სიურპრიზი საბოოლოოც კია.
როდესაც ვაცნობიერებთ, რომ ცხოვრება ახლა იწყება, თურმე ზუსტად ახლა სრულდება...
ქურთუკი ავიღე და გარეთ გავედი ისეთი სასიამოვნო დილა იყო, სურნელიც მომნუსხველი იყო, ის კი წითელი ვარდების თაიგულით მელოდა და გამუდმებით საათს დასცქეროდა....
-ჰეი, დიდხანს გალოდინე? ვუთხარი დაჩის.
-არაა, თვალი ჩამიკრა და მაგრად მომეხვია, ვიგრძენი მისი სუნი, მისი სიმხურვალე, ვგრძნობდი მის სუნთქვასა და გულის ცემას.
-აბაა სად მივდივართ?
-მენდობი? და თვალი ჩამიკრა, თან საეჩვოდ მიცინოდა....
-კიიი რა თქმა უნდა, მაგრამ მაინც გაოგნებული და თვალებგაფართოვებული ვუყურებდი.
მანქანის კარი გამიღო. ერთხელ კიდე მაკოცა და წავედით,
ის დღე გასაკუთრებით მომწონდა, რაღცნაირად ამაფორიაქებელი, შესანიშნავად ლამაზი, გადაჩარბებული ემოციების ზღვაში ვგრძნობდი თავს, გაზაფხულის დილის სურნელიც თავბროს მახვევდა და დაჩის სურნელიც, დილა მუქფერებში
იყო შემოსილი, ზუსტად ისე მე რომ მიყვარს, გასაკვირია მაგრამ, ქუჩებიც სხვანაირად მეჩვენებოდა, ის ადგილი სადაც მთელი ცხოვრება გავათარე ახლა
უფრო განსაკუთრებულად გამოიყურებოდა. უცბად ვიგრძენი ხელი როგორ ჩამკიდა, თავი მომიტრიალა და გამიღიმა, მისი ღიმილი სულს მიძრავდა, მანქანა მიდიდოდა, ჩვენ კი ერთად ვერცკი ვგრძნობდით რომ დრო გადიოდა,
-დაჩი, დავუძახე და გაკვირვებულმა შემომხედა,
-გისმენ.
-მაინც სად მივდივართ?
-ერთი ადგილია, მინდა რომ განახო.
-კარგი, მაგრამ მალე მივალთ?
-დაიღალე, და ამ დროს ისე გაიცინა, ისე მომინდა მივსულიყავი მოვხვეოდი, ჩავხუტებოდი და მეთქვა რომ მთელი ჩემი სამყარო ისააა.
-არა არ დაღლა არაფერ შუაშია, არადა მოვატყუე, ერთ ადგილზე ჯდომა საათნახევრის განმავლობაში მხუთავდა და მაკნინებდა.
უცბად მანქანა გაჩერდა, ვიგრძენი ნელ ნელა თავს ჩემკენ როგორ ატრიალებდა, და ვხვდებოდი რომ რაღაცის თქმა უნდოდა, ხელებიც ჩამკიდა, და დონჟუანივით ჩაიღიმა.
-მარიამ, მიყვარხარ, არ მინდა დაგკარგო, მე მალე წავალ მაგრამ სულ ენს გვერდით ვიქნები,
-მეც მიყვარხარ, მაგრამ სად მიდიხარ? რას ლაპარაკობ?! ვერ ვხვდები....
-უბრალოდ მინდა იცოდე, რომ მე შენ მიყვარხარ. დავინახე ღაწვებზე ცრემლი როგორ გადმნოუგორდა, შიგნით რაღაც ჩამწყდა მაგრამ ვერ ვხდებოდი მის ამ საქციელს, ვერც მისი სიტყვების ჭეშმარიტებას ჩავწვდი.მ
მომეხვია და გზა გააგრძელა, ჩუმად კი ჩაიჩურჩულა, დაივიწყე დაივიწყე...
აი როგორც იქნა დასრულდა გზა, მივედით იქ სადაც ასე უნდოდა წავეყვანე,
-სად ვართ? გაკვირბეული ვსვავდი კითხვას მაგარმ იმ ადგილით მოხიბლული ვიყავი. მომეხვია და მითხრა:
-იცი ამ ადგილს რა ქვია? და ისეთმა გაოცებულმა შევხედე, რომ პასუხი თვითონვე მითხრა, ეს "სიყვარულის კლდე"-ა...300 ხელები წელზე შემომხვია, უფრო და უფრო მიჭერდაუკვე ვგრძნობდი რომ წელი მტკიოდა
რადგან ის თითქმის მთელი ძალით მიჭერდა.
-ჰეიი, მეტკინა. ხელები გამიშვა და შუბლზე მაკოცა.
და მხოლოდ მაშინ მივხვდი თუ რა საოცარ ადგილას ვიდექი იმ წუთას, იმ ადგილზე, მის გვერდით, იქ სადაც მხოლოდ ჩვენ,... მხოლოდ ჩვენ ორნი და სხვა არავინ იყო, იქაურობა სულ მწვანედ იყო შეღებელი,
თითქოს და ვიღაც გიჟ მხატვარს აქაურობისთვის მწვანე კრასკა გადაუსხავსო, თითქოს ცაც მწვანედ ჩანდა,
დაჩი უცბად ადგა და მაქანისკენ გაიწია, თბილი მოსასხამი გადმოიღო და წლზე შემომახვია, ყურში ჩამჩურჩულა გაცივდებიო, და შმაში ჩამსუნა, შემდეგ ხელი ჩამკიდა და სადღაც ვიწრ ბილიკზე მიმიყვანა, ვერ ვხვდებოდი
თუ საით მიდიოდა ჩვენი გზა, მაგრამ მას ყველაზე მეტად ვენდობოდი და ხმა არ ამომიღია, უცბად კი დასრულდა ის სატანჯველი გზა, და წყლის ხმაურმა შეცვალა ბუნების უკიდეგანო გამოძახილები.
მალე თვალწინ ციდან გადმოშვებული ჩანჩქერი წარმომესახა, მის ქვეშ კი პატარა მაგიდა იდგა, როგორც შევატყე დაჩის გაშლილი იყო:))))
არ ვიცოდი რა მეთქვა გახარებული იმდენად ვიყავი, რომ სიხარულის ცრემლები გამდიოდა, გავქანდი ჩავეხუტე და ვითხარი მადლობა რომ არსებობ, მადლობა რომ გიყვარვარ, მადლობა რომ ჩემს გვერდით ხარ, მიყვარხარ.
გამიღიმა და გვერდით გაიწია იქიდან კი თეთრი ორქიდიები გამოიღო და დამიჩოქა, ვხვდებოდი სიტუაცია საითაც მიდიოდა მაგრამ არ ვიმჩნევდი, ხელი ჟიბისკენ წაიღო მაგრამ იქვე გააჩერა, ალბათ ჯერ სიმათლის თქმა სურდა, მაჩნევდი
დაბლეულობისგან რას აღარ აკეთებდა მაგარმ თავიდან მეგონა უბრალოდ ბედნიერი იყო, და მის ასეთ ქცევებსაც ამას ვაბრალებდი.
ხელი ჩამკიდა და მაგიდასთან წამიყვანა.
-ეს ყველაფერი ჩემით გავაკეთე, ზოგს თუ მარილი აკლდება არ დამიწუნო, ამ დროს კი ისე გადავხარხარდი, ისე გულიანად გამაცინა, ბუნების ექო კი ჩემს სიცილს უფრო ბუმბერაზს ხდიდა, ის კი გაოცებული
მიყურებდა.
-რაღაც მინდა რომ მითხრა, მომიგო და თავი ცაღუნა.
-გისმენ, ვხვდებოდი რომ კარგი ამბის თქმა ნამდვილად არ უნდოდა.
-გუშინ გამოკვლევებზე ვიყავი და დღეს დილით პასუხები მივიღე.
-რის გამოკვლევებზე?
-გთხოვ სანამ არ დავამთავრებ არაფერი თქვა,
-ეს დღეები თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი, თან ცრემლები გასდიოდა, ექიმთან მივედი გამოკვლევაზე და პასუხმა აჩვენა რომ ლეიკემია მაქვს, განუკურნებელიაო, და რამდენიმე თვის სიცოცხლე დამჩა. ასევე მინდა რომ ურთიერთობა გავწყვიტოთ
აზრი არ აქვს არაფერს, წამოდგა და ქვას მუშტი დასცხო,
-რაააა? რას ქვია დავშორდეთ? არ მაინტერესებს რამდენი ხნის სიცოცხლე დაგჩა, ერთი წუთიც რომ გოქნდეს დარჩენილი, ის ერთი წუთიც შენს გვერდით მინდა გავატრაო? ამას როგორ ამბობ დაჩი?! ცრემლები გამდიოდა
ვიგღზენი ჩემში ვულკანი იღვრებოდა შინაგანად მწვავდა,
-არაა, არააა, უნდა დავშორდეთ დამიჯერე.
ამ დროს წამოვხტი და სილა გავაწანი, ეს... ეს იმისთვის რომ გეგნოა ამის შემდეგ შენთან ურთიერთობა აღარ მენდომებოდა.
მანქანისკენ წამოვედი, წმია დაიწყო, ცრემლები გამდიოდა და გაბრაზებისგან არვიჰცოდი რა მექნა, თან შინაგანად გული ჩაწყვეტილი მქონდა, რომ ვაცნობიერებდი დაჩის რამდენიმე თვეში დავკარგავდი, ეს ფაქტი
სულ მთლად მშლიდა ჭკუიდან, მეც მინდოდა, მაგრამ, ამის ძალა არ მეყოფოდა, მახსენდებოდა ის გოგონა რომელსაც მარი ერქვა, რომელიც რამდენიმე თვის წინ კაფეში გიჟივით და სულელივით წავიდა
სრულიად უცხო ბიჭთან შესახვედრად, იმ ბიჭთან რომლის გამოც ახლა ასეა გაგიჟებული სიყვარულის გამო, არვინ იცის ცხოვრება რას უმზადებს ადამიანს.300
მალე დაჩიც მოვიდა... მასაც ცრემლები გასდიოდა მაგრამ უნდოდა არ შეემჩნია რომ შინაგანი ბუნება ჩასწყდა...
-მე,,,, მე არ ვიცოდი შენ რა რიაქცია გექნებოდა...
-მე მინდა შენს გვერდით ვიყოოო, და მორჩა,,, ამ დროს კი ჯიბიდან მას ბეჩედი გადმოუვარდა, ალბათ ჩემთვის ხელის თხოვნა უნდოდა, მე არაფერი მითქვას, ბეჭედი ავიღე ჩავეხუტე და ვუთხარი თანახმა ვარ.
მაის თვალებში კი დავინახე მზე როგორ გაბრწყინდა მომეხვია და მითხრა არ მეგონა ასეთი ძლიერი პიროვნება თუ მედგა გვერდშიო,,, ამ დროს კი ცხვირად ცრემლები წამოუვიდა და,...... (გაგრძელება იქნება, ეს ფინალის პირველი ნაწილია, ფინალი კი სულ 2 ნაწილისგან შედგება, ერთი თავიღა დარჩა და მორჩება მათი ისტორია)