შესავალი
მე ტასო ვარ, 17 წლის, მე12 კლასში გადავედი, ვარ ქერა და ლურჯთვალება.
მყავს 20 წლის ძმა გიორგი და 11 წლის დაიკო - სალომე (სალი).
მშობლები ერთმანეთს გაეყარნენ უკვე 2 წელია. შეძლებული ოჯახი ვართ, მაგრამ რად მინდა კარგი ცხოვრება მამიკოს გარეშე?! საზღვარგარეთ არის წასული...
დედა, მარიამი ბანკის დირექტორია. საღამოს 8 საათამდე მუშაობს. მანამდე მე, ძამიკო და ჩემი პატარა და სახლში ვართ ხოლმე. გიო ცივ ნიავს არ გვაკარებს.
ისე მიყვარს ჩემი ოჯახიიი... დაიკოზე ვაფშე ვაბოდებ!
ცოტა დაქალი მყავს, რადგან პრანჭიებს ვერ ვეწყობი. დღესდღეობით კი ყველა იმას ცდილობს ბიჭს თავი როგორ მოაწონოს. მე და ჩემს სამ დაქალს: ნათიას, ალექსანდრას და სოფის სულ სხვა გემოვნება გვაქვს. ალბათ თვითონ მიხვდით... ჩვენი სამეგობროს 99% ბიჭებს უკავიათ. კლასში ჩვენ სამს ისეთი ჭორიკანა გოგოები გვყავს, ატანა აღარ გვაქვს რაა!! მაგრამ მათზე საუბარი არ მინდა.
სასტავში შვიდნი ვართ: მე, ნათია, სოფი, ალექსანდრა, ალექსანდრე, თორნიკე და ირაკლი (იკა). ალექსანდრა და ალექსანდრე ტყუპები არიან.
ერთმანეთთან დიდი მეგობრობა გვაკავშირებს!
„კაროჩე“...
#პირველი დღე
აი! არდადეგების ბოლო დღეა... დღეა რაა დღე იყო გუშინ. უკვე 01:30-ია.
ვიჯექი და გამწარებული ხმამაღლა აწეულ მუსიკებს ვუსმენდი. ამასობაში ჩამეძინა კიდეც. დილით რომ გავიღვიძე 08:00 იყო. წესით შვიდზე უნდა ავმდგარიყავი... მობილურს დავხედე, საშინლად დასატენი იყო...
მობილური დასატენად დავდე და სააბაზანოში გავარდი. ხელ-პირი დავიბანე და მოვწესრიგდი. სააბაზანოდან სამზარეულოში გადავინაცვლე. სენდვიჩი გავიკეთე და ფორთოხლის წვენი დავაყოლე. ოთახში შევედი და დავიწყე ეხლა...
-აუუ რა ჩავიცვა? ეეს? არაა... ეეს? რავი ეხლა... მოდი ამას ჩავიცმევ. თუ ეს? (მე)
მოკლედ ტვინის გაჭ....ტვის შემდეგ ჩავიცვი დახეული ჯინსი, ნაცრისფერი „საროჩკა“, თეთრი მაისური და თეთრი კედები. რა დიდი ფიქრი ამას უნდოდა?..
საათს დავხედე და ვაი:
-08:40?!!! (მე)
დავიყვირე, მობილური ავიღე და ეზოში გავარდი. მოგეხსენებათ ჩემი მანქანა დამტვრეულია. (ცელქი ტიპი ვარ...), ამიტომაც სანამ ეზოში გავიდოდი გიოს მანქანის გასაღებს დავტაცე ხელი.
ეზოს კარების კოდი ავკრიფე მაგრამ, ჰაიმეე! კოდი არასწორი აღმოჩნდა!
-აუ ალბათ ჩემმა იდიოტმა ძმამ შეცვალა! (მე)
ყოველთვის ცვლიდა, ჩემმა ძმაკაცებმა არ მომაკითხონო, თორემ როცა მეზარება... ოო მაგის დრო იყოო?!
-რა ვქნა?! რა ვქნააა?!!! (მე)
სახლში შევარდი და სკამი გამოვიტანე. ხომ ვთქვი ცელქი ტიპი ვარ-თქო. სკამი ჭიშკარს მივადგი და გადავძვერი. ვიღაც ბიჭები „ბირჟაობდნენ“, არ მევასებიან ეგენი რაა... ისეთი გაკვირვებული სახით მიყურებდნენ...
-რა იყო გიჟი არ გინახიათ?! (მკაცრად დავუყვირე)
გულში კი მეცინებოდა... მათ ხმა ვერ ამოიღეს.
გასაღები ხელში ავათამაშე და მანქანაში ჩავჯექი. მუსიკებს ხმამაღლა ავუწიე და ისეთმა დავგაზე სკოლისკენ, თითქოს „გონშიკი“ ვყოფილიყავი...
აი, სკოლაშც მივედი. მანქანა გავაჩერე და მაფიოზივით გადმოვედი. აუუ ისინიც...
პირველი დღეა, მაგრამ ჩემი კლასელები უკვე ეზოში დგანან და ეწევიან... დავიბღვირე და ჩემი გიჟი ძმაკაცები გადავკოცნე, შემდეგ ალექსს ჩავჩურჩულე:
-ალექს ერთი ღერი მომე... (მე)
-ჰაჰაჰ, აიღე აჰა (ალექსანდრე)
-მადლობაა^^ (მე)
სკოლაში შესვლის თანავე კარის კაცი მომესალმა.
ავოიეეეე პირველი სპორტი გვაქვს!!! სპორტზე ვაბოდებ რასაც ჰქვია. კალათბურთი ძალიან მიყვარს, ნუ ფეხბურთზეც არ ვამბობ ხოლმე უარს...
არ დამიგვიანებია, მანქანას გიჟივით ვატარებდი და სკოლაში რომ მივედი 08:55 იყო. ბუფეტში შევირბინე და კოკა-კოლა ვიყიდე...
უიი ჰომ... კოლა ჩემი სიცოცხლის წყაროა... მის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია, ამ შხამზე ვარ დამოკიდებული... ალბათ იფიქრებთ ეს გიჟიაი ჰოო? ჰაჰ! რა ვქნა? მიყვარს და... მოკლედ იცოდეთ!
ზარიც დაირეკა, მაგრამ არ ავჩქარებულვარ. დიდი, გრძელი დერეფანი გავიარე. ლიტრიანი კოლა მოვიყუდე. ვიღაც გოგოები დამცინოდნენ ვერ არიო... დავიკიდე! სპორტის დარბაზისკენ გავექანე.
სპორტის დარბაზს აქვს რაღაცნაირი ბნელი და ისეთი შესასვლელი რო იმ ადგილის გავლისას ცუდი აურა მიდგება ხოლმე რა... დებილი ბიჭები ეწევიან ხოლმე და მოკლედ...
შესასველელი რომ გავიარე, იქ „ჩაცუცქულმა“ ვიღაც ბიჭმა გამომაყოლა თვალი. ვიფიქრე ესეც კოლას გამო მიყურებს-თქო და ყურადღება არ მივაქციე. სპორტის გაკვეთილზე დაგვიანებისთვის მწვრთნელს ბოდიში მოვუხადე და სკამზე ჩამოვჯექი.
ზოგადად ეს გაკვეთილი ძალიან მიყვარს, მაგრამ იმ დღეს ხასიათზე არ ვიყავი რომ მეთამაშა.
ჩემი კლასელების თამაშს ვაკვირდებოდი...
ოჰ ეს ჩემი წყურვილი თამაშისადმი რაა!.. ვეღარ მოვითმინე, გავექანე და მათ თამაშს შევუერთდი. ფეხბურთს თამაშობდნენ. ჩემს გუნდს ორი გოლი გავატანინე და ეს თამაშიც მომბეზრდა რაა...
ბოლოს მაინც სკამზე ჩამოვჯექი და ისევ კოლას ბოთლი მოვიყუდე. სადღაც კუთხეში ვიჯექი და კოლას სმით ცხოვრებით ვტკბებოდი...
ზარიც დაირეკა, მაგრამ ვერ გავიგე, მწვრთნელმაც ვერ შემამჩნია და კარი გაიხურა.
როგორც იქნა მოვწვი რომ ზარი დაირეკა. წამოვხტი და სპორტის დარბაზიდან გავარდი. შესასვლელში „ჩაცუქულმა“ ბიჭმა დამიძახა:
-გოგონი! (ბიჭი)
ცოტა არ იყოს შემეშინდა, მოულოდნელი იყო. თან არც ვიცნობდი.
ფაქტიურად ყველას ვიცნობ, ალბათ ახალი გადმოსული იყო ვიღაც რა ვიცი მე...
მაინც არ დავიბენი და ვუპასუხე:
-რა გინდა, რა?! ვერ ხედავ კლასში ვარ ასასვლელი?! (მე)
-მოდი აქ! (ბიჭი)
აუუ ეგრე რო მითხრა ვაფშე ავითხარე ნერვებზე, მაგის ვინ ვიყავი ვითომ?! კაი... არაფერი მითქვამს. მივედი...
-რა გინდა-მეთქი?! (მე)
-ეგრე რატოო?! (ბიჭი)
-როგორ ეგრე?! ვაფშე ვინ ხარ შენ?! რა გინდა თქვი დროზე! (მე)
ამ სიტყვებზე გამწარდა და მაისურზე ხელები მომიჭირა, კედელს მიმახეთქა და თავი მიმარტყმევინა! აუუ ზურგი როგორ მეტკინააა!...
უკვე იცით რომ ცელქი ტიპი ვარ ჰომ? მინდა ისიც იცოდეთ, რომ ცუდ ბიჭებს ხშირად ვცემ ხოლმე. აი აქ უკვე რავი აბა...
ეს ბიჭი ჩემზე სამჯერ ძლიერი იყო ალბათ...
ზურგი ისე მატკინა, მეგონა ძვლები ჩამემტვრა. რა დავუშავე? თვითონ შარს თუ ეძებდა მე რა შუაში ვიყავი?! ვერ ავიტანე ეს ყველაფერი და სახეში მუშტი ვხიე! კინაღამ წაიქცა... ამაზე ცინიკურად გამეღიმა...
ნუ გგონიათ , რომ ამან გაამართლა... ხელები ხელებში ჩამჭიდა და კედელზე კიდევ რამდენჯერმე მიმახეთქა. ზურგი საშინლად მტკიოდა... მართლა ისე, რა დავაშავე ასეთი??? ჩემთვის უნდა გაერტყა, რომ...
ვიღაც სხვა ბიჭი შემოვიდა და ისეთი დაარტყა, წააქცია! თვალები დავაჭყიტე...
-გოგოს ხელს როგორ აკარებ შე ნაბო*არო?!!! („სუპერმენი“)
იმ დამპალს ხმა არ ამოუღია!
ასეთი რაღაცეების არ მეშინია ხოლმე, მაგრამ იმ მომენტში გული წამში სამოცდაათჯერ მიცემდა! შიშისგან ცრემლები წამსკდა და გავიქეცი. მეორე გაკვეთილი ჯერ არ დაწყებულიყო და სკოლის უკანა ეზოში შევარდი. კედელს ავეკარი, ჩავიკუზე და ტირილი განვაგრძე. ამ დროს ვიგრძენი როგორ შემეხო ვიღაცის თბილი ხელი ხელზე...
თვალები გავახილე და ჩემი გადამრჩენი დავინახე. იქ არ დავკვირვებივარ ალბათ! ვაიმეეე!!! ჩემი ქერა თმა და ლურჯი თვალები მის შავ თმასთან და მუქ, მწვანე თვალებთან 0 იყო... მივაშტერდი და ხმას ვერ ვიღებდი. სიჩუმე კი მან დაარღვია:
-მე ნიკა ვარ^^ ამ წელს გადმოვედი აქ. შენი პარალელური კლასელი ვარ (ნიკა)
-აამ... მე ტასო (მე)
-სასიამოვნოა ტასო^^ (გამიღიმა და კინაღამ გული წამივიდა)
-ჩემთვისაც.....
ნიკა, დიდი მადლობა! (მე)
-ღადაობ? რის მადლობა? (გაეცინა მას)
-მაინც... (ცრემლები მოვიწმინდე და ისე ვუპასუხე)
ძალიან დაბნეული და შეშინებული ვიყავი. გაშტერებული ვიჯექი. ბოლოს წამოვხტი.
-მაპატიე ნიკა, გაკვეთილზე მაგვიანდება... კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა! (მე)
-კაი წადი^^ (ისევ გამიღიმა)
არ შევხედე, ისეთი საყვარელი ღიმილი ჰქონდა მეგონა, რომ გული წამივიდოდა. ნუ მეც არ მაქვს ნაკლები, მაგრამ ეხლა...
სანამ კლასში ავედი ზარი დაირეკა, მე კიდე კიბეებზე ძლივს ვცოცდებოდი...
ქართული მქონდა. შევედი კლასში, მასწავლებელს მივესალმე და ჩემი ადგილი დავიკავე. თავს საშინლად ვგრძნობდი... ეს მასწავლებელმა შემატყო და ჩემს საწინაამღდეგოდ მე გამომიძახა... ეგონა, რომ ვერ მოვყვებოდი გაკვეთილს. ჰაჰ! წამოვხტი და სულ ზეპირად მოვყევი... მასწავლებელს ყბა ჩამოუვარდა! 10 დამიწერა თუ არა? გავიფიქრე, მასწავლებელს ცინიკურად გავუღიმე და დავჯექი.
ბოლოს იკადრა ამ ქალმა რა და მკითხა:
-ანასტასია, ცუდად ხარ? (მასწავლებელი)
-დიახ! თავი საშინლად მტკივა... (მე)
-თუ გინდა სახლში გაგიშვებ. (მასწავლებელი)
-არა, გმადლობთ. გავძლებ! (მე)
ბოლოს წავიჩურჩულე:
-როგორმე! (მე)
ეს მასწავლებელს არ გაუგია...
თავი მართლა საშინლად მტკიოდა!
ჩემს გვერდით მჯდომმა ალექსანდრემ მკითხრა:
-რა გჭირს ტოო? (ალექსი)
-დასვენებაზე მოგიყვები... (მე)
-ჰმმ... კაი (ალექსი)
ძლიიივს!!! ზარი დაირეკა! მეღირსა რაა... წამოვხტი, კლასიდან გასვლა დავაპირე, მაგრამ იკამ ჩამჭიდა ხელი, მის უკან ალექსი და ზუკა იდგნენ.
-საით? (იკა)
-თქვი დროზე რა მოგივიდაა რაა!.. (ალექსი)
-მიდი ჰეე. (ზუკა)
-კაით ჰოო! (მე)
-დროზე! (ალექსი)
-კაროჩე... ვიღაც ბიჭს უნდა გაერტყა ჩემთვის და სანამ დედას ვუტირებდი, სხვა ბიჭი შემოვიდა, იმ დამპლას ყურის ძირში დაადო რაა და ეგაა... ნიკა ჰქვია, ჩვენი პარალელურია.
-რააა?!!! (იკა)
-უნდა გაერტყააა?! (ზუკა)
-სად არის?! მოვკლავ მაგ ჩემი*ას!!! (ალექსი)
-კაი! კაი! არ გინდათ გთხოვთ... (მე)
ბოლო გაკვეთილის შემდეგ ეგრევე წავალ-თქო, მაგრამ ვინ გამიშვა? ნიკა შემხვდა.
-ტასოო^^ (ნიკა)
-ნიკააა? (მე)
-სად მიდიხარ?^^ წამო გაგაცილებ! (ნიკა)
-არაა... მანქანით ვარ... ძმის მანქანააა და რომ დავუგვიანო მომკლავს... (ჩამეცინა)
-მაშინ ნება მომეცი კაფეში დაგპატიჟო (გამიღიმა)
-აამმ... მმ... კაი^^ (მე)
კაფეში შევედით. შევუკვეთეთ ყავა და ნამცხვრები.
-ტასოო, იმ ნაბი*ვარმა რამე ხო არ დაგიშავა?! (ნიკა)
-არა, არაა... მხოლოდ კედელს მიმაჯახა, მაგრამ ზურგი ახლაც მტკივა. (მე)
.......
დიდხანს ვისაუბრეთ, ერთმანეთზე ყველაფერი მოვყევით, დავმეგობრდით, მაგრამ უკვე სახლში წასვლის დრო იყო. არ მინდოდა განშორება...
უიი!
-ვაიმე ნიკააა სკოლაში ძალიან მნიშვნელოვანი თემა დამრჩა! უნდა დავბრუნდე! (მე)
-მიგაცილებ! (ნიკა)
-არა არ არის აუცილებელი, მანქანაც სკოლასთან დგას, ბარემ იქიდანვე სახლში წავალ. (მე)
-კაი^^ (გამიღიმა)
კაფედან გამოვედით.
-კარგად^^ (ნიკა)
-პაკაა (მეც გავუღიმე)
სკოლისაკენ გავექანე. ავირბინე კლასში და თემის ფურცელს ძებნა დავუწყე. ვიპოვე თუ არა კიბეებს მივუახლოვდი და მოაჯირზე ჩავსრიალდი (ცელქი მე). ეზოში გავარდი... ამ დროს ვიღაცამ მიმიტაცა და უკანა ეზოში გამათრია.
-შეეენ?! რით ვერ გამანებე თავი?! (მე)
ის ბიჭი იყო კედელს რომ მიმაჯახა!..
-ჩუმად იყავი! მოკეტე!
მომიახლოვდა და ისევ დარტყმა დააპირა, რომ ალექსი, იკა და თორნიკე დავინახე. ყვირილი განგებ მოვრთე! ამ დროს ნიკაც შემოვარდა უკანა ეზოში. ალექსი, იკა, თორნიკე და ნიკა ჩემსკენ წამოვიდნენ. თითი დავუქნიე.
-ა! ა! ))) (მე)
იმ ბიჭს ფეხი ამოვარტყი, სახეში ლაწანი გავუდინე, სამარჯურზე არსებული ეკლები სახეში ვგლიჯე და დავაგდე! წამოვაყენე და სახეში რტყმა დავუწყე, თან მეცინებოდა! ბიჭებმა გამაშველეს:
-რას აკეთებ გოგო? (იკა)
-დაასისხლიანა, ჩემიი... (გაეცინა ალექსს)
-WOW! (თორნიკე)
-მე არაფერი მეთქმის! (ნიკა)
-კაით ჰოო რა იყოო? (სიცილი მოვრთე)
ის ბიჭი ხმას ვერ იღებდა. წამოხტა და გაიქცა.
-ეგგრეე შენი ჩმორი... (მე)
-კაი, კაი! (ალექსი)
-გავჭედე? (გამეცინა)
-ჰოო (თორნიკე)
მანქანაში ჩავჯექი და მთელი სისწრაფით დავძარი მანქანა. სახლში მივედი და გიორგიმ დამიწყო:
-ჩემი მანაქანა გოგო? (გიო)
-მოგიყვანე ჰოო რა იყო, რამ დაგახამა? (მე)
-მოდიი აქქქ! (გიო)
მაგრად ჩამეხუტა და ლოყაზე მაკოცა.
-სალომე სად არის? (მე)
-სასტავთან ერთად წავიდა (გიო)
-უუ სასტავთან? (გამეცინა)
-ჩვენიი დაიკოა... (გიო)
-აჰაჰ! (მე)
-დედამ დღეს ცოტა გვიან მოვალო. (გიო)
-აუუ!! მოიცადე გოგოებს დავურეკავ (მე)
...
-ალოო (ალექსანდრა)
-გოგო მოდით ჩემთან რაა^^ რატო არ იყავით სკოლაში?
-რატო და გუშინ ჩემთან რო ვაპირებდით გათენებას და შენ რო არ დარჩი დავთვერით და ჩაგვეძინა (სიცილით მიპასუხა ალექსანდრამ)
-აუუ რა ბოთეები ხართ რაა (მეც გამეცინა) ჰეე დროზე მოეთრიეთ დებილებო! (მე)
-კაი, კაი მოვდივართ. (ალექსანდრა)
ათ წუთში მოეთრნენ ეგ დებილებიი.
-ვაა გრუშააა! (ნათია)
-ეგ კლიჩკა რამ გაგახსენა შენ ჩემო იდიოტო? (სიცილი მოვრთე)
-რავი აბაა... (ნათია)
გოგოები ჩემს ოთახში შევიყვანე და ბიჭებს რო არ დაეწყოთ ჭიჭყინი რაღაც კინო ჩავურთე და ლუდი ამოვუტანე.
ოთახში დავიწყე და აღარ გავჩერებულვარ, მაგრამ გოგოებმა არ დამაცადეეს რაა:
-გოგოებოოო! ვიღაც ბიჭს უნდა დაერტყა დღეს ჩემთვის და... (მე)
-რა გოგო?! ვის?! (სოფი)
-მაცადეე ვყვებიი! (მე)
-კაი sorry… (სოფი)
-ჰო და, ჩვენმა პარალელურმა კლასელმა, ნიკამ ისეთი დაადო... (მე)
-აუუ ვიინ?!! ნიკამ? ახალიაა? (ნათია)
-სიმპატიურიაა?! (ალექსანდრა)
-მაცადეეთ! (მე)
-ჰო, ჰო კაი. (ნათია)
-კაროჩე გადამარჩინა, მერე კაფეში დამპატიჟა და ბოლოს სახლამდე მოცილება შემომთავაზა მაგრამ არ დავთანხმდი. (მე)
-გაგიჟდი შე ქლიავოო? რა არ დათანხმდიი? (სოფი)
-ოოო!! (მე)
-აუუ სიმპატიურიაა?! (ალექსანდრა)
-შავგვრემანი და მწვანეთვალება... იმენა მუქი მწვანე თვალები აქვს... (მე)
-აუუ! მეც შემიყვარდა! (ნათია)
-ეე შენ „ც“ რა პონტში?! (მე)
-ვის ატყუებ შე დებილო! ვიცი რო გევასა! (ნათია)
-გაგიჟდიი?! (მე)
ნიკაზე ბევრი ვისაუბრეთ და გამომტეხეს იმ დამპლებმა!
-ჰოო კაი ისე დამევასა რააა... (მე)
დავიბღვირე. მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ნიკა მართლა მევასა...



გავაგრძელო? იმედია მოგეწონებათ. მირჩიეთ რამე, როგორ გავაგრძელო, რა დავამატოო? შენიშვნებიც მომეცით რაა. აუცილებლად გავითვალისწინებ!