....
- მაა გავედი მეე - ჩავძახე მამას, მისი ყავა მოვსვი და ლოყაზე ვაკოცე..
- ჭკვიანად ემი.. - მომაძახა მამამ ჩვეული ღიმილით.. ჩემი როლერები მოვირგე, ყურსასმენებიც არ დამვიწყებია და ახლომდებარე კაფესკენ 'გავგრიალდი', ეს კაფე ჩემს ნათლიას ეკუთვნის და მისი ყოველდღიური სტუმარი ვარ.. ახლაც ჩემი მეგობრები, ანა და ლილი მელოდებინ... კაფე ხალხმრავლობით გამოირჩევა და მაგიდები ღია ცის ქვეშაც დგას.. ხალისიანად შევვარდი და ერთ წყვილს მოვკარი თვალი.. უკვე რამდენი ხანია ვამჩნევ.. ასე შორიდან ''ეტრფიან'' ერთმანეთს და ერთმანეთის გასაცნობად არ მიდიან.. ამიტომ, პიღვრლ რიგში, ბიჭთან მივვარდი, ქუდი მოვგლიჯე თავიდან და იმ გოგოს დავახურე, თან ვანიშნე მოდი-მეთქი..
- ნეტავ რა გეშველება - მომაძახა ნათლიამ..
- რაც თავი მახსოვს ეგ კითხვაც მესმის, მაგრამ უკვე 19 წლის ვარ და ჯერ არაფერი მეშველა - წარბები ავქაჩე მაღლა და მისკენ გავიქეცი.. - მომენატრეე
- ოჰ, საუკუნეა არ მინახავხარ რა - თმა ამიჩეჩა მან
- ნწ, ნწ ამოვუყვანე ბიჭს თვალებში მაზოლები
- ნუ მახტები გოგო ეგრე - მომიშორა მან - გოგოებს მიფრთხობ, ყველას შეყვარებული ჰგონიხარ..
- აუ, თუ გაპატიო გიო რა.. - წნა გამოვუყავი და გოგონებისკენ გავქროლდი
- ემი, ერთ დღეს კისერს წაიტეხ .. - კისკისით მითხრა ლილიმ
- გამომივიდა მეორე მამა, რა იყო, დაგარიგათ? - ვუთხარი და წვენი მოვსვი ანას ჭიქიდან..
- შტერუკელა, ეგ ჩემი იყო - ვითომ გამებუტა ანა...
- მომისმინე ლუი - ლუი ჩვენ დავარქვით,- ოღონდ.არ გამებუტო, ახალს მოგიტან..
ისევ მივდრიალდი მომსახურე პერსონალთან და წვენი გამოვართვი, აბა ხომ არ შევაწუხებდი... დაქალებისკენ წავედი, როცა ტელეფონმა დარეკა და წამლის მიღების დრო მაცნობა.. ტელეფონს ვოღებდი, რომ ხმა გამეთიშა, როდესაც ვიღაცას შევასკდი და წვენიც დავღვარე..
- თვალებში არ იყურები? - მომესმა საკმაოდ ბოხი, მაგრამ უხეში ტონი..
- უკაცრავად, ბოდიშს გიხდით - თავი დამნაშავედ ვიგრძენი
- თქვენი ბოდიში ამ დასვრილ და გაფუჭებულ დოკუმენტებს ვერ შველის - არ შეუცვლია ტონი მას, ვერ ვხვდრბი, მარტო ჩემი ბრალია? - უყურადღებოდ რომ დადიხარ, ეს მაგისი ბრალია, არავის არ უყურებ, იქნებ რა ხდება
- უკაცრავად? - თავის დაცვის რეჟიმზე გადავედი - ჯერ ერთი, მე ბოდიში მოგიხადეთ, მეორეც, ჯანდაბას, მე უყურადღებოდ დავდივარ, თქვენ თუ იყავით ყურადღებით, მაშინ რატომ დამეჯახეთ? ეს შემთხვევით მოხდა.. ჩემს ადგილზე, შეიძლება ნებისმიერი სხვა ყოფილიყო..
- სხვა ასე არ იტლიკინებდა
- თქვენს ადგილზე კი, სხვა უბრალოდ ბპდიშის მოხდის შემდეგ წავიდოდა და ისტერიკებს არ მომიწყობდა, - ვუთხარი გაბრაზებულმა და ზურგი ვაქციე
- ცანცარა - ჩაილაპარაკა თავისთვის, მაგრამ გავიგე მაინც
- მისტერ უჟმურება - მეც მოვუფიქრე უცებ მეტსახელი და გავეცალე.. ისევ ავიღე.სასურველი წვენი და გოგონებისკენ წავედი, გიოც იქ იყო და სამი პირდაღებული ადამიანი მომცქეროდა..
- რა იყოთ? - ვკითხე და მხრები ავიჩეჩე
- ახლა იცი ვის ეტლიკინე?
- ნწ - უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე
- ვის და მათე გულედანს.. მართლა არ იცი ვინაა? - გაიცა ანამ
- ოო, არ ვიცი, დიდი.ვინმეც ეგ იქნება, უხეში და უჟმური.. გეგონება მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო..
- მათე ცნობილი ბიზნესმენია, ყველამ იცის მის შესახებ.. მასთან ხმის აწევას ვერავინ ბედავს, შენ კი - მომახსენა გიომ
- მე, უბრალოდ თავის ადგილზე მოვსვი.. - მხრები ავიჩეჩე - თავი ვინ ჰგონია, მითუმეტეს მოვუბოდიშე კიდეც, ხომ იცით სიტყვებს ჰაერზე არ ვისვრი და საერთოდ ყველას ადვილად ვეწყობი.. არც უხეშობა მიყვარს და არც თავის გამოდება.. მამაც ცნობილი ბიზნესმენია, მაგრამ არასოდეს აუწევია ხმისთვის.. მომსახურე პერსონალისადმიც კი.. ადამიანს თავისი სტატუსი არ აძლევს იმის უფლებას, რომ სხვებზე მაღლა დააყენოს თავი.. - ჩავურაკრაკე და წვენი მოვსვი..
- აბა დღეს რა გეგმები გვაქვს - იკითხა ლილიმ
- რავიცი, - ტელეფონის ზარმა საუბარი შემაწყვეტინა - ხო მამა, კი დავლიე წამალი, მეც მიყვარხარ მაა - იძულებული ვიყავი მეცრუა, რადგან ამ გაწამაწიაში წამლის მიღება გადამავიწყდა.. ანემია მაქვს, არც ისე საშიშია, მაგრამ მაინც არ მინდა მამა ვანერვიულო.. ამიტომ, წამლებს რეგულარულად ვიღებ.. კაფეში კიდევ ცოტა ხანს გავჩერდით და სასეირნოდ გავედით.
მე, ანა და ლილი ბავშვობის მეგობრები ვართ.. ერთად გავიზარდეთ, მშობლები მეგობრობენ და შესაბამისად, ჩვენც.. გიო კი, ჩემი ნათლია, ჯერ 24 წლისაა.. მართალია, ერთად არ გავზრდილვართ, მაგრამ ის ჩემი ცხოვრების ნაწილია და მიხარია, რომ არის.. კიდევ მყავს უფროსი ძმა - დემე.. ის და გიო კლასელები არიან.. დემე ამ ჟამად იტალიაშია, ბიზნესის საქმეზე.. დედამ დიდი ხანია დაგვტოვა, იქ წავიდა, საიდანაც აღარ ბრუნდებიან, სამწუხაროდ...
მამა ჩემი იდეალია.. ყველაფერი ღირებული, რაც კი ვიცი, მისგან ვისწავლე.. ხშირად მეუბნება, რომ დედას ვგავარ, მაგრამ მე ვცდილობ, რომ მას ვგავდე.. მართალია, მისი ერთადერთი ქალიშვილი ვარ, მაგრამ ეგოისტი არასოდეს ვყოფილვარ.. არც მამიკოს ფულით განებივრებული გოგო.. მართალია მამა არაფერს მაკლებს, მაგრამ მაინც, როცა კი ფული მჭირდება ნათლიასთან კაფეში ვმუშაობ და ჩემით ვშოულობ, დამსახურებულად...
მთელი დღე აქეთ-იქეთ ვიარეთ მე და გოგოებმა, ზაფხულია და უნივერსიტეტიდან დათხოვილები ვართ, ასე, რომ მთელი დღე თავისუფალი გვაქვს.. საღამოს სახლში დავბრუნდი და პირველ რიგში მამას სანახავად შევვარდი ოთახში, მოვეფერე და დასაძინებლად წავედი.. წყალი გადავივლე და გაგრილებული შევწექი საწოლში.. უნებურად მათე გამახსენდა და ისევ ბრაზი მომერია, მისტერ უჟმური.. ჰმ.. როგორ უძლებენ სახლში, ნეტავ იღიმის ოდესმე?...


********
დავბრუნდი, ახალი ისტორიით.. ველოდები თქვენს შეფასებებს, იმედი მაქვს, რომ მოგეწონებათ.. ვიცი, რომ პატარა თავია, მაგრამ ასე ვთქვათ ''საცდელი'' თავია და თუ მოგეწონებათ, შემდეგში უფრო დიდ თავებს ავტვირთავ..