***მადლობა დადებითი შეფასებისთვის ***
"მამა მიაში" შეკრებილი მეგობრები მე მიცდიდნენ. შეგნებულად დავაგვიანე რადგან პიცის შეკვეთის თავი არ მქონდა. კარი შევაღე და კუთხეში მიკუნჭული სესილი, სახეზე მენიუაფარებული დიტო, მობილურში ჩამძვრალი ნინი და მუდამ წარბებ აქაჩული ნინო დავინახე.
-რა გეჩქარებოდა?-მომაძახა ნინომ როცა დამინახა და ადგილი გამითავისუფლა სადაც მისი ჩანთა მოეკალათებინა.
-არ მეცალა-უკმეხად ვუპასუხე და მიმტანისკენ გავიხედე რომელსაც პიცა მოქონდა.
-ჰე მოყევით რაშია საქმე-ნინიმ მობილურს თვალი მოაშორა და მომაშტერდა
-ჯერ ვჭამოთ რაა-განაცხადა დიტომ და მენიუ მეორე მაგიდაზე გადაიტანა.
-მე არ მშია-მაგიდიდან თავაუღებლად ამოვილუღლუღე და სესილის მუჯლუგუნი ვკარი-სესი მოყევი
-მოკლედ ბავშვებო-დაიწყო სესილიმ-ბიჭი მომწონს-ამჯერად გაღიმებულმა თქვა. ნუ მისი სახე იმ მომენტში არ დამინახავს მაგრამ ხმაში ვიგრძენი.
-რააა?-გაკვირვებულმა დიტომ პიცის ნაჭერი თებშზე დადო და წვენით მოსვრილი ტუჩები მოიწმინდა-არ არსებობს. იტყუებით. ორივე. ეთო თქვი რა რამე-ისე გადმომხედა თითქოს არაფერი მომხდარა.
-შეხედე ჩვენს სესილიას ყველას გადაგვიჯოკრა-ნინომ წარბები დაბლა დაუშვა და გაიცინა
-მოიცა მოიცა სამი შეყვარებული გამოიცვალე და მე გაჯობე კიდე?-სიცილითვე უპასუხა სესიმ
-ეგ ერთი საოცრება რომ შენ ბიჭი მოგეწონა და მეორე სასწაული ისაა რომ ეთო ხმას არ იღებს-ნინიც ჩაერთო საერთო მხიარულებაში და თავი პირველად ვიგრძენი ზედმეტად ჩვენს სამეგობროში.
-ეგ ჩემზეა გაბრაზებული და ელოდება ბოდიშს როდის მოვუხდი
დიტოს ამგვარმა გამიხტომამ წყობიდან გამომიყვანა და ჩემი კუთვნილი ფანტა სახეში ელვის სისწრაფით შევასხი.
-გოგო გაგიჟდიი?- იღრიალა გაცოფებულმა და სკამიდან წამოვარდა
-სულაც არა-ირონილად მივუგე და ყურადღება აღარ მიმიქცევია საპირფარეშოსკე მიმავლისკენ
-მისმიმეთ-ხასიათზე მოსუმა ხავიწყე-აი ყველაზე ღადაობა იცით რაა? ის ბიჭიც სვანია-მივხვდი ჩემმა ნათქვამმა გააღიზიანა სესილი მაგრამ დავიკიდე მის ხუშტურებზე სასიარულოდ არეცალა
-აჰ საკარლებიიიი-ენა გამოყო ნინიმ და მობილურს უპასუხა-ბავშვებო ელომ ვერ მოვალოოო.
-კაითქო უთხარი. და ჰო მეორე ღადაობა იმ ბიჭმა ფეისბუქი გააუქმა-წყალი მოვსვი და ნინოს მივაშტერდი თითქოს პასუხს მისგან ველოდი
-ეგ ვერ უქნია კაი საქმე. რაქვია ბიჭს?-თავი მოიფხანა და საზურგეზე მიესვენა ნინო
-გაბრიელ დაშნიანი-ამდენხანს ჩუმად მყოფმა სესილიმ ხმა ამოიღო-აუ სადაა დიტო? გააკითხეთ ვინმემ ტრაპში ხოარ ჩავარდა?
-აქ wifi არის?-ყურადღენა არ მივაქციე სესილის ნათქვამ და არც პასჰხს დავლოდებივარ ისე შევყვირე-დავიჭირეეეე
აღარ ვაქცევდი ყურადღებას თუ რას ლაპარაკობდნენ. დიტოც შეურთდა საერთო მხიარულებას და ერთი სიცილ-ხარხარი ჩამესმოდა თუმცა ცალკეულ ბგერებად
-ოლააა? აქ ხარ?-თვალებთან ამიქნია ნინიმ ხელო და გამომაფხიზლა
-სესი აი შენი ბიჭი აწი აქ ნახე ხოლმე მისი სურათები-მობილური გავუწოდე და ინსტაგრამში გაბრიელის ექაუნთი ვანახე.
-ღმერთო გენიოსი ხარ. თუმცა არხარ მე უკვე ვეძებე მაგრამ ვერ ვნახე.
-ჰოდა ჩემი უნიკალურონაც მაგაშია რომ უპოვნელის პოვნაც შემიძლია-თავი მოვიწონე და სკამიდან ავდექი
-მოკლედ წავედი მე წიგნი უნდა ვიყიდო შენ კიდე სესილიკო დააფოლოვე და იქნებ მანდ მაინც შეგამჩნიოს თორე დავიწვი შენი საცოდაობით-ეს ვუთხარი თვალი ჩავუკარი კარებისკენ წამოვედი. შევამჩნიე როგორ ამეკიდა ვიღაცა და გარეთ გამოსულმა ჩემს უკან მომავალ დიტოს მოვკარი თვალი...♡
-აბა საით?-გამითანაბრდა დიტო და ხელკლავი გამომდი
-ბიბლუსში-ისევ გაბრაზებული ტონით ვუპასუხე და ხელი მოვაშორებინე
ასე ჩუმად ვიარეთ ბიბლუსამდე თან სესილიზე ვფიქრობდი ის ბიჭი არ შეყვარებოდა.
როგორც იქნა ბიბლუსამდე მივღწიეთ და ისე შევედი შიგნით დიტოსთვის ყურადღებაც არ მიმიქცევია
-რა წიგნს ეძებ?-მკითხა მეგობარმა
-რავი უბრალოდ ვათვალიერებ-მხრები ავუჩეჩე და ერთ წიგნს დავაშტერდი
-მშვენიერი არჩევანია-გამყიდველმა რეპრიკა მესროლა და თავისი საქმის კეთება გააგრძელა
-პაოლო კოელიო "ალქიმიკოსი" საინტერეაო ჩანს-ხმამაღლა დავიწყე ბუტბუტი-იცით ამას ავიღებ და წიგნი დახლზე დავუდე ამ დროს მობილურმა დამირეკა და როცა სესილის ნომერი ვიცანო გარეთ გავედი საპასუხოდ
-სად წადი გოგო?
-ბიბლუსში რაიყო? რა ხმა გაქ?
-დიტოს ვერ ვპოულობთ სადღაც გაქრა-ამის გაგონებაზე სიცილი ამივარდა.
-მე გამომეკიდა ეტყობა ბოდიშის მოხდა უნდა და ვეღარ იკისრა თქმა-მეტა ვეღაფლის თქმა მოვასწარი რადგან ზარი გაითიშა. უკან დაბრუნებას ვაპირებდი თუმცა მხრებზე შეხება ვიგრძენი. დიტო იყო
-აქ დამიცადე წიგნს ვიყიდი და მოვალ-ისეთი ტონით ვუთხარი თითქოს გაბრაზებული არც ვყოფილიყავი
-რომელ წიგნს ამა?-და სახის წინ "ალქიმიკოსი" ამიფრიალა. ამას ნამდვილად არ მოველოდი. სახეგაბრწყინებულმა გამოვართვი და პირველ გვერძე გადავშალალე.
ზევით მინაწერი იყო "ვუბოდიშებ ჩემს მეგობარ ეთოს". იმდენად სასიამოვნო ჟესტი იყო მისგან გადავეხვიე და უმალ დამავიწყდა გაბრაზება
-წამო "მამა მია"-ში დავბრუნდეთ-არ დააყოვნა დიტომ და წამოვესით
გზაში უამრავ რამეზე ვფიქრობდი თან წიგნს ვათვალიერებდი და ალაგალაგ ფრაზებს ვკითხულობდი. სრულიად მოვწყდი დედამიწას და წიგნის სამყაროში ჩავიძირე
საიდანაც მანქანის სიგნალმა გამომაფხიზლა. ტრასაზე გავიხედე და დავინახე ბიჭი როგორ ეცმარებოდა მოხუც ქალს გზაზე გადასვლაში რომელსაც კინაღამ მანქანა დაეჯახა.
-ჰმ რა ნაცნობი სახეაქ-ხმამაღლა ვთქვი და როცა გონებამ როგორც იქნა სახის ამომცნობი სისტემა აამოქმედა დიტის ტელეფონი ხელიდან გამოვგლიჯე და ვიდეოს გადაღება დავიწყე
-ეთო რასაკეთებ?-გაკვირვებული მიყურებდა და ვერ გაეგო რა ხდებოდა. მე რაც შეიძლება ვააახლოებდი კადრს მის სახეზე და თან ვცდილობდი ხარისხიანად გადამეღო. ბიჭმა შემამჩნია და თვალი თვალში გამიყარა როცა ჩემსსიახლოვეს მოუახლივდა ტროტუარს. მოხუცი ბოლომდე მიიყვანა და ბევრი მადლობის მიღების შემდეგ ჩემგან საპირისპირო გზით წავიდა. მეც კმაყოფილმა ვიდეო შევინახე და გამოვრთე
-აქ რამოხდა? ვიდეო რატი გადაიღე გამაგებიე-დიტომ ტელეფონი გამომგლიჯა და გაშტერებულს ხელზე მიბრწკინა
-ვერიცანი?-კითვითვე ვუპასუხე და მისკენ შევტრიალსი
-და უნდა მეცნო?-საგონებელში ჩავარდნილის სახე მიიღი
-გამაგიჟებ. შარშანწინ ნასწავლი ბიოლოგიის საკითხები გახსოვს, ზეპირად იცი მთელი ჰოლივუდი, საოცრად სწრაფად იმახსოვრებ ყველაფერს და ამის შემდეგ გინდა მითხრა რომ ეს ბიჭი ვერ იცანი?
-მოიცა... არა... შეუძლებელია... ის ვერ იქნება... მე .... ჩვენ რაღაც გვეშლება...-ენა დაებლუკა თუმცა რატომ ვერ მივხვდი
-ჰო დიტო გაბრიელ დაშნიანი იყო სესილის სატრფო-ბოლო ფრაზაზე ორივეს სიცილი აგვიტყდა და ერთმანეთს ვახსენებდით თუ რაოდენ ბევრი რამ გვასწავლა "ვეფხისტყაოსანმა"
-მემგონი სესი გაგიჟდება-ვითხარი და თან სიცილისგან წამოსულ ცრემლებს ვიწმენდდი
-მემგონიი? ჯობს ვილოცოთ არ გაშტერდეს მაგან რომ იცის ხოლმე და ღამე არ გაგვათევიოს პიცერიაში
-ჰოო თორე ამწეც ვერ დაძრავს-ასე ღადაობაში გამოვიარეთ უკან დასაბრუნებელი გზა და დანიშნულების ადგილს რომ მივუახლოვდით ფანჯრიდან შევიხედეთ
-შიგნითაა
-ჰო ვხედავ-წიგნი ჩანთაში ჩავიდე და დიტოს გავხედე-მგონი დროა ეს ამბავი ვუთხრათ და სამიტი დავასრულოთ ვკვდები ისე მინდა წიგნის წაკითხვა. და ეგ ვიდეო არ წაგეშალოს თუ რათმაუნდა ჯამრთელად ყოფნა გინდა.
კარები ფრთხილად შევაღეთ და ჩვენი მეგობრებისკენ წავედით თან ერთმანეთს ვუყურებდით. მე სისილის მივუახლოვდი დიტო კი ჩემ უკან დადგა
-მოკლედ ისეთი ამბავი უნდა გითხრა ჯობია დაჯდე-ამოვუბურტყუნე ანერვიულებულმა და ხელები ზურგს უკან წავიღე
-ისედაც ვზივარ-სიცილი აუტყდა ყველას
-აა... ჰოო... ისაა... მოკლედ... -მიჭირდა წინადადების დასრულება რადგან სესის რეაქციის მეშინოდა
-გაბრიელი ვნახეთ-იყვირა დიტომ და დაიკრიჭა
-რაააა? საადდდ? როდიიის?-სკამიდან წამოხტა აფორაჯებული სესილი და ხელები მკლავებზე მომიჭირა
-გამიშვი სესილი ამ ჩხირისტოლა გოგოს ნუდამატეხე მკლავები-დავიყვირე და როცა მიმტანის უკმაყოფილო სახე დავინახე ძალით გავთავისუფლდის მისკე წავედი ანგარიში გავუსწლრე და მაგიდასფან დავბრუნდი
-ჩვენი წასვლის დროა
ყველანი გარედ გამოვლაგდით. შტერი თხებივით მიმოვიფანტეთ და ჩვენს თავმოყრას ნინო ცდილობდა
-ჰეე რამენაირად უფრო დავშორდეთ ერთმანეთს-უკმაყოფილოდ დააბრიალა თვალები და ნინის ტელეფონი გამოდღლიზა
-რაგინდა გოგო-აკივლდა ნინი და რომ არა დიტო ალბათ ერთმამეთს გაპუტავდნენ
-ვიდეო მანახეთ-და ჩვენც სურვილი შევუსრულეთ
დიდხანს იდგა შუა ქუჩაში მობილურით ხელში. არც ჩვენი დაძახება ესმოდა არც ნინოს არაა ამქვეყნიური სიცილი არც დიტო ღნავილი და ჩემი და ნინის "გავიიყინეე..."
-რამგაგაშტერა ადამიანო ბიჭია ეშმაკი ხომარა-ნინოს უკმაყიფილებამ ყოველგვარი საზღვარი გადალახა და იქ დაგვტოვა-თქვენ თუ გინდა იდექით ბოძებივით ამ სიცივეში მე სახლში მივდივარ
ასე სათითაოდ დაიშალა სამიტი სანამ მე დიტო და აწ ქანდაკებად ქცეული სესილი არ დავრჩით. მე მეგობარს ვერ მივატოვებდი დიტო კიდე მობილურს და ასე ვიდექით მანამ სანამ ჩვენს სვანს ტვი
ტვინი არ გაუღვა. როგორც იქნა ყურს სასიამონ სიტყვა მოხვდა და მალევე აიტაცა კიდეც
-წავედით
-ღმერთო დაილოცოს შენი განგება რომ ადამინს გაჭირვებაში არ ტოვებ. მადლობა რომ გონს მოიყვანე და გამოაფხიზლე უკვე გამოშტერებული სესილი და საშუალება მოგვეცი შინისაკენ მიმავალ გზას დავდგომოდით
-ეთო უბრალოდ შეგეძლო "მადლობა ღმეთო" გეთქვა-თავში წამომარტყა სესილიმ ხელი.
მე შუაში მოვექეცი მარჯვნივ დიტო მომყვებოდა მარცხნივ სესილი. ბოლოს ორივეს ხელი გადავხვიე და შევეცადე ახლოს მომეზიდა ისინი. ეს დღეც მშვიდობინად დასრულდა თუ არ ჩავთვლით სესილის საათ ნახევრიან გამოშტერებას და დაყუდება შუა ქუჩაში ძალინ ცივ ამინდში.
სახლში გაყინული მოვედი. ცხელმა ჩაიმაც ვერ ამინაზღაურა დაკარგული სითბო. რასაკვირველია ჩემი დასვემება ხომ წარმოუდგენელია და აი ზარიც გაისმა. სესილის ნომერი რომ დავინახე წიკებში ჩავვარდი
-ახლა რაღა მოხდა? ხელი გთხოვა თუ უკვე ორსულად ხარ?-უხასიათოდ ვუთხარი და ლოგინზე დავემხე
-მოკლედ ინსტაგრამზე დავაფოლოვე-მის ხმაში სიამაყე ვიგრძენი
-ოჰ რა სიმამაცე ჩაგიდენია აღმაშენებელი მიმიქარავს
-ოოოოო ყველაფერი როგორ უნდა ჩამაშხამო გადაშენდი-უკვე გაბრაზება ვიგრძენი მის ხმაში.
-ოკეიიი მომეწიეე უკანნნ-მეც მივაწყევლე და ტელეფონი გავუთიშე