ძნელი იყო სახლში დაბრუნება, რადგან ყოველი ნივთი ბესოს ახსენებდა.ცოტა რომ დალაგდა ტელეფონი აიგო და ნინის დაურეკა.
-კიტ შენ ხარ?(გაისმა ყურმილიში გაკვირვებული ხმა)
-კი ნი როგორ ხარ დაიკო?
-ვერ ვიჯერებ, როგორ ხარ სად ხარ?
-დავბრუნდი. მიდი ქეტოსაც უთხარი და ამოდით ბევრი გვაქვს საჭორაოოოო...(გოგოებ უკვე ოჯახები ქონდათ და ქეთო ორსულადაც იყო.)
გოგოები მალე ამოვიდნენ გაიხსენეს ძველი დრო, იკითხეს კიტის უცაბედი გაუჩინარების ამბავი და ქეთომ ბესოს დაუსვა შეკითხვა:- რას აპირებ ბესო უკვე ორი წელია უშედეგოდ გეძებს...
-კიტი დუმდა.არ ვიცი ქეთ ლუკა უნდა იცნობდეს მამას და მე არ ვიცი დრო გვიჩვენებს
-კიტ, კიტ შენ ისევ ისეთი ჯიუტი ხარ. გიყვარს ისევ ხომ მართალი ვარ?
-ახლა მხოლოდ ის ვიცი რომ, გულისაშინლად მტკივა.მყავს ლუკა და ამისთვის უფალს მადლობა.
-კაი რაა....ბესო დღეს ძალინ წარმატებული კაცია შენი წაყალობით, თუმცა მის ცისფერი თვალები აღარაა ისეთი ხალისიანიი...
-აღარც ჩემი. დრო ყველაფრის მკურნალია იქნებ ვაპატიო კიდეც , მაგრამ ახლა არაააა
-კიტ გიცდია მისთვის შენი ადგილ სამყოფელი გეცნობებინა?
-კი ლუკა რომ დაიბადა სამ თვეში წერილი გამოვუგზავნე: სადაც ბოდიშ ვუხდიდი და იქ ეწერა ჩვენი კორდინატებიი. არ ჩამოვიდა...
-არა კიტ შანსი არა დღემდე გეძებს...ბესო იმ მისამართზე აღარ ცხოვრობს აგარაკზე გადავიდა...
-რეალობა იესა მან იცოდა სადც ვიყავით და არ ჩამოვიდა ესეიგი ვერ მაპატია .....
-კიტ იქნებ არც მიუღია შენი წერილი?
-კიტი ჩაფიქრდა. შეიძლებაა
გოგოები წავიდნენ. კიტიმ ლუკა დააძინა და ფიქრებს მისცა თავი:წარმატებული ბიზნესმენი,გვეძებს და გაიცინაა....რა სულელები ვართ ადამინები ყველაფერს ვიჯერებთ და იქნებ მართლაც არ მიუღია წერილი? არა შანსი არა უბრალოდ ვერ მაპტია, ანკი მე ვაპატიებდი? და ამ ფიქრებში ჩაეძინა.

კიტი დალაგდა სამსახური იშოვა, ბავშვისთვის დამხამარე აიყვანა (გადატვირთული გრაფიკის გამო).გოგოებიც ხშირად მოდიოდნენ.ლუკა ყოველ დილას სახლთან მდებარე პარკში სეირნობდა. ერთ დღესაც სეირნობიდან დაბრუნებული ლიკა დედიკოს კალთაში ჩაუხტა თავი მხარზე დადო და შეეკითხა:დე შენ ხომ შემპირდი საქართველოში, რომ ჩავალთ შენ მამიკოს გაგაცნობო? კიტი დაიბნა არ იცოდა რა ეპასუხა პატარა ცნობისმოყვარე ბიჭისთვის გაგაცნობ ლუკ აუცილებლად გაგაცნობ.-მაშინ მოდი ეხლავე წავიდეთ?- არა სიხარულო ახალავე ვერა მაგის დროც მოვა.
ლუკა გაიქცა კიტიკი დაფიქრდა მიხვდა რომ დაერეკა ბესოსთვის.ხვდებოდა ეს ადვილი არ იქნებოდა მანამდე კი ბესოს ნომერი უნდა გაეგო.
ბესო ფიქრებით სულ კიტისთან იყო. განმუხტვის მიზნიდ ერთ დღესაც პარკში გასეირნება გადაწყვიტა, ფეხით სიარულმა რო მოგალა იქვე სკამზე ჩამოჯდა და მოგონებებს მისცა თავი. ამ დროს მუხლში ბურთი მოხვდა გამოერკვა ქვემოთ დაიხედა და ბურთი აიღო. მის წინ პატრა ბიჭუნა იდგა ხელებ გამოწვდილი. ბესომ ბურთი მიაწოდა და მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა მადლობ დაიძახა ბიჭყნამ და გაიქცა.მაშინღა გაცნობიერა ბესომ რომ ბიჭუნას სხვადასხვა ფერის თავალები ქონდა, თან ვიღაცას აგონებდა, ამ დროს ტელეფონმაც დარეკა, უცხო ნომერი რომ დაინახა არ უპასუხა მაგრამ იგივე ნომრიდან მეოთხეთ რომ შემოვიდა ზარი მაშინ უკვე აიღო:
- ალო
-გამარჯობა ბესო! (კიტის ხმის გაგონებაზე გაქვავდა, დამუნჯდა, ყველაფერს ელოდა მაგრამ ამს არა. ძლივს ამოილუღლუღა დიდხნინი პაუზის მერე.)
-გამარჯობა კიტ
-ბესო მე დავბრუნდი. შენ იცი თუ რატომ მოვიქეცი ასე, ადვილი არა შენთან შეხვედრა, მაგრამ ჩვენი შვილი ხათრით უნდა შევძლო. მას ძალინ უნდა შენი გაცნობა.დღეს საღამოს შეგიძლია მოხვიდე? თუ რათქმა უნდა შენც გაქვს ამის სურვილი.
ბესო დაიბნა.ყოველ დღე სთხოვდა უფალს წამით მაინც ენახა კიტი და ამ შანს როგორ გაუშვებდა-კი კიტ დღეს საღამოს შემიძლია და რომელზე მეტყვი მოვალ.
-კარგი მაშინ 8თვის
-კარგი კიტ. და ტელეფონი გაითიშა
ღმერთო ის აქ არის, ის დაბრუნდა, ჩვენი შვილი დღეს ვნახავ სამი წელია არ შევხვედრივართ ნეტა ახალა როგორია?შეიცვალა? ალბათ დაქალდა, ის ქალური სინაზე და ნაზი თვალები მაინც ექნება. რა ვუთხრა როგორ შევხვდე?ის დაბრუნდა და აღარსად წავა, არც არსად გაუშვა სულ შენი იქნება.აუცილებლად გაპატიებს რომ მაშინვე ვერ ჩამოხვედი ისევ უყვარხარ.ბესო პატრა ბიჭივით აგტაცებული ელაპარაკებოდა თავის თავს

საღამო მალე მოვიდა . ბესომ ყვავილების ლამაზი თაიგული იყიდა გული საგულეს აღარ იყო: კიტი დაბრუნდა სულ ამას უმეორებდა თავის თავს. კიტიც ამ ფიქრებში იყო: არ იცოდა როგორ გაუძლებდა ცდუნებას მას ხომ ისევ ძველებურად უყვარდა.თუმცა სიამყე დასდგომოდა თავს და ჩასძახოდა მან არ გაპატია, არ ჩამოვიდა. ყველაზე მეტად კი პატრა ლუკა იყო გახარებული.
ზარის ხმაც გაისმა.კარი გახარებულმა ლუკამ გააღო:ზღურბლზე ბესო იდგა შიშნარევი ღიმილით, ლუკამ გაუცინა და დედიკოსკენ გაუქცა ძახილით:დედიკო კარებთან ის ძიაა დღეს პარკში ბურთი რომ გავარტყი.ბესოსაც დღევანდელი დილა გაახსენდა ლუკას დანახვაზე და ახლაღა მიხვდა ვის ამსგავსებდა პატრა ბიჭუნას, მის წინ ლუკას სახით ბესოს პატარაობა იდგა. კიტი სწრაფად მივიდა კართან, თავისი სინაზე ჯერ კიდევ არ დაკარგვოდა
კარეთან ბესო იდგა,ისევ ისეთი ცოტა კაცობაში შესული სევდანარევი ცისფერი თავალებით.კიტი დაიბნა არ იცოდა რა უნდა ექნა სიჩუმე ბესომ დარღვია:
-შეიძლება შემოვიდე?
-რათქმა უნდა შემოდიი.ბოდიში დავიბენი....
-ეს შენ ჩემო ფერია(ყვავილების თაიგული გაუწოდა ბესომ.) კიტი ატირდა ბესო მაგრად მიხუტა გულზე და ორივე ერთად ტიროდნენ.ღმერთო რა საშინლად მენატრებოდი კიტ, მაპატიე რომ ვერ ჩამოგისწარი...კიტიმ თავი გაინთავისუფლა ოთახში ლუკა შემოვიდა.
-ლუკა გაიცანი ეს ბესოა შენი მამიკო
-ლუკამ გაიცინა არა დე ეს ის ძიაა დღეს პარკში ბურთი რომ გავარტყი...
-მართალია მე ის ძია ვარ დღეს ბურთი რომ მომხვდა მაგრამ, მე შენი მამიკო ვარ.. ბესო დამუნჯდა პირველად ხედავდა თავის შვილს, რომელიც გაჭრილი ვაშლივით გავდა მას. ფრთხილად მიუახლოვდა და გულში თბილად მიხუტა, ლუკა გაინაბა თავისი პტარა ხელები მანაც მაგრად შემოხვია ყელზე და აკოცა