დრო, ცხოვრებისეული სენია, რომლისგანაც თავს ვერავინ დავიხსნით, ჩემი ერთადერთი მტერიც ის იყო, დაუმარცხებელი, შეუპოვარი, შეუცვლელი, სასტიკი, დრო არ მეყო მასთან ვყოფილიყავი, დრომ წამართვა მისი თავი, წარსულში გადახედვისას, ყოველი უიმისოდ გატარებული წამები საუკუნეა, ხოლო სხვა დანარჩენი უკიდეგანო სიშორე, მაგრამ ამბობდნენ დრო მხოლოდ
სიყვარულს დაინდობსო" ვითომ? განა დრო არ არის, სიყვარულისგან, რომ მიწაზე გვანარცხებს, სასოწარკვეთილებაში გვაგდებს და უბრალოდ სიცოცხლეზე გულს გვირევს, დიახ გვირევს, როდესაც სარკეში ვიხედები ხშიურად საკუთარ თავზე გული მერევა, რატომ? დრომ, მხოლოდ დრომ შეძლო ჩემი დამარცხება და ისეთ პიროვნებად ქცევა, რომელსაც მეც არ ვიცნობ, ვინ ვარ მე?!
ალბათ ეს კითხვა პასუხ გაუცემელია, რადგან ის წავიდა ჩემგან, და უიმისოდ მეც არ ვარსობობ, უსიყვარულოდ ვის უცოცხლია მე რომ ვიცოცხლო, სივარულისთვის ვარ გაჩენილი, სანამ სული მაქვს და სიცოცხლე ჩემი ვალია, გაიძახოდა ბიჭუნა, რომელსაც სიყვარული მხოლოდ სწორი, ნათელი, რიალური, ჭეშმარიტი, წრფელი, და უბრალოდ განუმეორებელი ეგონა, თუმცა კვლავ
დრომ შეძლო, ტკივილით შეეცვალა შეხედულებები.
იმის შემდეგ, რაც მიიღო თანხმობა ჩემი, თითქოს მისი ბედნიერება საზღვრებს გასცდა, თუმცა ვერაფერი წაიღებდა იმ დიდ ტკივილს რაც ჩვენ ორში იყო ჩამარხული, იმაზე ფიქრი რომ დავკარგავდი მას, ჩემი ცხოვრება იქნებოდა შავთეთრი გახუნებული და უსასრულოდ სატანჯველით მოცვილი მაგიჟებდა, თუმცა როდესაც ,მის სახეს ვუყურებდი, მხოლოდ ის მინდოდა
რომ იმ წუთას მის გვერდით ვყოფილიყავი, მისი შინაგანი სამყარო ჩემი გამხდარიყო, სხვა რას მოვითხოვდი, მხოლოდ სიყვარულს, ეჰ ხან რა ცოტა ყოფნის ადამიანს სრული ბედნიერებისთვის,!!!
მანქანა მიყავდა, დიდი სიჩქარით, მეშინოდა რამე არ მომხადრიყო, გული გამალებით მიცემდა, შიშით შეპყრობილმა ყვირილიღა დავიწყე:
-დაჩი, გააჩერეეეე, გაჩერეეემეთქი, თითოეული სიტყვის დროს გულში დიდ ჩხვლეტას ვგრძნობდი, იმიტოც, რომ ვიცოდი რამდენიმე თვეში მას დავკარგავდი, ასევე მას ასეთს განადგურებულს, უიმედოს, სასოწარკვეთილს, რომ ვხედავი, სიგიჟე მიპყრობდა, ტკივილი მკლავდა, და მისაკუთრებდა.
როგორც იქნა გააჩერა, გააჩერა და დაიყვირა, ყვიროდა, რატომ ღმერთოვო, მე კი ცრემლებისგან ღაწვები მქონდა დამწვარი, მისი ასეთი განადგურება ჩემი უფრო დიდი განადგურება იყო, ხელი ჩამკიდა მანქანიდან გადავედით, კლდეზე ამიყვანა და განწირული ყვიროდა რატომო?
-ღმერთო ასეთი რა დაგიშავე?! ასე რატომ გამიწირე, ცხოვრება თავზე რატომ დამამხე, ბედმა ასეთი სატანჯველი რისთვის მარგუნა, რატომ?! რატოოოოოოომ? ღმერთო, მისგან რატომ მიგყევარ?! შეხედე ჩვენ აქ ვდგევართ უსუსურნი შენს წინაშე, 2 ერთმანითსგან შეპყრობილნი, რისთვის მიგყევარ ასე უცბად, ამ ლამაზი გრძნობათა გრძნობიდან, ცოტაც მადროვე
სანამ გული დამაცდის მიყვარდეს?! მუხლებზე დაეცა და ხელს ისე მაგრად მიჭერდა, მისი ტკივილი ჩემში გადმოდიოდა, უცბად საოცარი ტკივილი ვიგრძენი, მეც მასავით უფალმა დამაჩოქა,
-დაჩი, გეყოფა, ადექი, მე შენთან ვარ, ეს არ გკმარა?! ვუმეორებდი ის კი მგონი არც მისმენდა, უცბად კი მასში მონსტრმა გაივიძა, ტკივლს რად შეუძლია აქციოს ადამიანი.
-ჩემთან ხარ? მართლა მარიამ? როდემდე განა? მალე დავეცემი, სულიერად არააა, სულიერად უკვე დიდი ხანია დავეცი, ფიზიკურად გავნადგურდები, გესმიიიიის? მიყვიროდა და კანკალებდა, სხეული უთრთოდა, და თან მე მეხუტებოდა, ისეთი უსუურები ვიყავით მაშინ,
10 დღის შემდეგ...
-დაჩი, რაო ექიმმა?
-არაფერი, ხელი მომკიდა და საავადმყოფოდან გარეთ გამომიშვა,
-როგორთუ არაფერი?! რა გითხრა, ნუ მიმალავ. გთხოოვ მითხარი, გეყოფა ნუღარ მტანჯავ. ის კი ისე განიცდიდა, ვხედავდი ნერვიულობისგან თითებს როგორ აწვალებდა, ტუჩზე როგორ იკმინა სისხლი როგორ მოსდიოდა მაგრამ გაუჩერებლად გაიძახოდა, შენ რა გიყო? როგორ იქნები უჩემოდო.
-მარიააამ..... იცი?! ექიმმა...
_დააჩ,, გისმენ...
-ერთი თვის სიცოცხლე დამჩა.
ამ დროს კი უბრალოდ გავიქეცი და ჩავეხუტე, ამხლა მართლა ვიგრძენი, რომ ვკარგავდი, მე კი ყველანაირად შევეცადე ტკივილი ჩამეკლა ჩემში...
-ერთი თვე? ეს ხომ ძალიან დიდი დროა. იცი რამდენი რამის გაკეთება შეგვიძლია?
-მაინც?!
-პატარა დაჩი ინდა, გთხოოვ.
-არაა, არაა მარიამ სულ გაგიჯდი ხომ?!
-დაჩი გთხოოვ მომისმინე, მიდა შენი ნაწილი დამჩეს ჩემში, ხვდებიიო? მინდა რაღაც სამარადისო მქონდეს, რაც ყოველთვის შენს თავს გამახსენებს, მის დანახვაზე ყოველთვის მემახსოვრება თითოეული ბედნიერი, მომნუსხველი წამი ჩვენი...
-ხვდები, რომ ის ბავშვი უბედური იქნება? ის უმამოდ გაიზრდება... როდესაც სხვებს სკოლაში მამა მიაკითხავთ, სათამაშოდ წაიყვანენ, ის მარტოსული იქნება.
-გაჩერდი, გაჩერდი დაჩიიი, ის მარტოსული არასდროს იქნება, რაგან მის გვერდით შენი სიყვარული იქნება, და ის გაზრდის მას.
-არაააა. ამას არ ვიზამ.
-შენ უკვე ვეღარ გადაწყვეტ, ბატონო დაჩი, ეს იქქ, ზევითააა გადაწყვეტილი,
-რას გულისხმობ,?!
ხელი მოვკიდე და, ჩემს მუცელზე დავადებინე? გრძნოობ? აქ შენი ნაწილია. ცრემლები გამდიოდა და საოცარი სიცივე მიპყრობდა, განა მე არ ვხვდებოდი, რომ მის გარეშე ცხოვრება დასრულდებოდა?! ვიცოდი, რომ სამარადისო ტანჯვა მელოდა, თუმცა არ მქონდა უფლებვა ფარხმალი ჩამომეყარა, რადგან ჩემში მისი ნაწილი ცხოვრობდა....
-ეს ხომ შეუძლებელია, როდის? გაიძახდა, თან ცრემლები სდიოდა გაუჩერებლად, და ჩუმად ჩაიჩურჩულა, მე მას ვერ ვნახავ და ხელში ვერ ავიყვან.!მის პირველ ნაბიჟებს ვერ ვნახავ, ვერ მოვისმენ როგორ იტყვის მამას.!
დავინახე ცხვირიდან სისხლი როგორ წამოუვიდა, მისი ვარდისფერი ლოყები სილურჯემ შეცვალა, თვალები სულ გაუთეთრდა, და ხელი ისე ძლიერად ჩამავლო, თითქოს დამემშვიდობაო, ყურში კი ჩამჩურჩულა, მიყვარხარ, მას გაუფრთხილდიო.
-ექიმოო, ექიმოო, დამეხმარეთ, გთხოოვთ? ვინმს ესმიშ ჩემი? გავიძახოდი სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილი მე.!!! დაჩი არ დამტოვო გთხოოვ,
დაახლოებით ერთი საათი ექიმი პალატიდან არ გამოსულა, მე კი არ ვიცოდი რა ხდებოდა, კვლავ შევძლებდი თუ არა მისი გულის ცემის მოსმენას, მის თვალებში ჩახედვასს, და იმის თქმას , რომ ძალიან მიყვარს, უუუხ რა დიდი ტკივილია ეს ყველაფერი, როგორ მიმძიმდა გამეძლო ასეთი სატანჯველისთვის, რატომ მე?
აი ექიმიც გამოვიდა, მისი სახის გამომეტყველებიდან მივხვდი რომ ის ჩემთან აღარ იყო, და დავკარგე, დავკარგე ვსოოო, მორჩა, მორჩაააა, დავემხე მუხლებზე, უეცარი ტკივილი დამეუფლა გულში, მტკიოდა, მტკიოდააააააა, და ისევ მტკიოდა, ოოოხ ღმერთო, როგორ ვირწმუნო ამ ყველაფერის მერე შენი, როგოოორ? ხელებს ვურტყამდი, მიწას, და ვერც მივხვდი, როგორ დამეგლიჯა ის ხელები, რომლებზეც სულ მკოცნიდა გულში ჩაიკრავდა და იძახდა
შენი ლამზი თითები მიყვარსო, გამუსმებით კი მისი ბოლო სიტყვები ჩამესმოდა ჩვენს შვილს გაუფრთხილდიო.
3 წლის შემდეგ,
როდესაც ის მორბის, მიღიმის და დედას მეძახის, მაშინ იწყება ცხოვრება კვლავ, ამდენ სახეებში ის ერთადერთია რომელიც მიღიმის, და მის თავ სმახსენებს, დაჩი დღემდე მახსოვს, კვლავ მისით ვარ შეპყრობილი, სულ მგონია, რომ სადააცაა მოვა გულში ჩამიკრავს და მეტყვის, მიყვარხარო, თუმცა ეს ხომ შეუძლებელია, სულს მხოლოდ ის მიდგამს დღემდე, რომ ანასტასია მიყურებს და მეუბნევა მიყვარხარო,
ის ისე გავს მამისს, რომ შეუძლებელია დაჩი არ გაგახსენოს, ხოლო კითხვებს გამუდმებით სვავს თუ რატომ გაფრინდა მამა ზეცაში. დაჩის საფლავზე ხშირად გავდივარ, ვზივარ სიწყნარეში მის გვერდით, წარმოვიდგენ, თმებს როგორ მიწვალებს, და გაუჩერებლად ვსაუბრობ, თითქოს მართლა წინ მეჯდეს, შემდეგ კი კვლავ ხელებს წავიშენ თავში, ჩავღუნავ თავს და ტირილი მიპყრობს...
(გაგრძელება იქნება)