წამი რომელიც ყველაფერს ცვლის წამი რომელიც ყველაფერს აფუჭებს. გიფიქრიათ წარსული დაბრუნებაზე? გიფიქრიათ როგორ ატკინეთ საყვარელ ადამიანს გული? გიფიქრიათ რომ თუ წარსულში დაბრუნდებოდით ყველაფერს შეცვლიდით? აღარ დაკარგავდით? ბედნიერება უნდა ყოფილიყო შენი ცხოვრება და ერთმა დღემ ყველაფერი შეცვალა? გიფიქრია იმ წამზე როდესაც ბედნიერი იყავი? და უცებ რა შეიცვალა? ყველაფერი გაქრა ბედნიერებაც ხო დროებითია ვერ ვაფასებთ როდესაც გვერდით გვყავს და როდესაც ჩვენი ცხოვრებიდან მიდის გვენატრება და ღმერთს ვთხოვთ რომ დაბრუნდეს მაგრამ რამოდენიმე ხანში ხვდები რომ ის აღარ არის უბრალოდ გაქრა შენი სამყაროდან გაქრა რომელსაც გივსებდა მისი არსებობა სამყაროს ავსებდა მისი ღიმილი კარგ ხასიათზე გაყენებდა რაც არ უნდა ცუდად ყოფილიყავი.
გიფიქრიათ ოდესმე რომ შეიძლება მის გარაშე ერთი წამით მაინც იცხოვროთ? გაფიქრებაც რთულია ხო? რთულია გიყვარდეს მთელი არსებით და წავიდეს... განა თავისი ნებით არა ღმერთმა წაგართვას ის.
- რთულია მის გარეშე?
- იმაზე რთული ვიდრე წარმომედგინა... არა არა! გატყუებთ მე მის გარეშე ვერასდროს წარმოვიდგენდი ცხოვრებას რადგან ის ავსებდა ყველანაირ სიცარიელეს. როგორც კი ჩემს ოთახში შემოდიოდა ყველაფერი იცვლებოდა... არ უყვარდა შავი ფერი საშინლად თრგუნავდა და ყოველთვის ამბობდა რომ შენი ოთახი არ უნდა იყოს შავიო... რომც არ დავთანხმებოდი მაინც აღწევდა თავისას... ყველაფერს ცვლიდა მისი ერთი ჩემთვის განკუთვნილი ღიმილი
- როგორ გრძნობ თავს?
- იმედგაცრუებულად, მგონია რომ ყველაფერი დამთავრდა ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის ვეუბნებოდი თუ წავიდოდა ის ჩემგან სხვა ქალისკენ არასდროს გავიხედებოდი ალბად ღმერთმა გამოცდა მომიწყო ნამდვილად ასე იქნება თუ არა...
- რას ფიქრობ დათა კიდევ შეიძლება შეგიყვარდეს იმ გრძნობით ან იმაზე მეტად ვინმე?
- არა! მე ის იმდენად მიყვარდა და იმხელა გრძნობით რომ მაგაზე ფიქრიც კი არ მინდა რომ იმაზე მეტად შეიძლება მიყვარდეს რადგან ის იყო ჩემი ყველაზე დიდი სიყვარული
საუკეთესო მეგობრები ვიყავით დაბადებიდან ერთად მოვდიოდით დედები საუკეთესო მეგობრები იყვნენ, თავიდან ვიცინოდი გოგოსთან როგორ უნდაა ვიმეგობრო ან საერთოდ როგორ უნდა ვითამაშო თქო მაგრამ გავუგეთ ერთმანეთს მასაც ჩემსავით უყვარდა მანქანებით თამაში აღიზიანებდა გოგოს სათამაშოები ზედმეტად ბიჭური იყო მომწონდა ეს ყველაფერი მასში გავიზარდეთ როდესაც ექვსი წლისები გავხდით სკოლაში ერთად შეგვიყვანეს ერთმანეთის გვერდით დაგვსვეს რა თქმა უნდა ორივეს ძალიან გაგვიხარდა ბავშვობიდანვე არ მაკლდა გოგოების ყურადღება ემა კი ამ ყველაფერზე ყოველთვის დამცინოდა შენ ვინ შეგიყვარებსო იგივე კითხვა მქონდა მეც შენნაირი ბიჭური გოგოები არ მოწონთ ბიჭებს თქო რა თქმა უნდა ბრაზდებოდა და მებუტებოდა ხოლმე შერიგებდა ადვილი იყო ბევრი შოკოლადები და უკვე მოთაფლული იყო ჩემი ემა.
გავიზარდეთ ძალიან ბევრი გოგო მყავდა ასე ვთქვათ “გაჩითული ბიჭი“ გავხდი ემასაც არ ეკლდა თაყვანისმცემლები ჩვიდმეტი წლის ასაკში მივხვდი რომ სხვანაირად ვეჭვიანობდი ბიჭებზე არა მეგობრულად სულ სხვანაირად მეც მინდოდა ემას იგივე გრძნობით ეპასუხა მაგრამ იმედები მიცრუვდებოდა ხოლმე რადგან ვხვდებოდი რომ ჩვენ შორის მეგობრობის გარდა არაფერი იყო.
ამ დღის შემდეგ ორი წელი გავიდა ისევ იგივე გრძნობით მიყვარდა ჩემი ემა ბევრი ბიჭები ჰყავდა გვერდით მაგრამ მე ყველაზე თბილი და გამორჩეული ვიყავი მაგრამ როგორც მეგობარი და არა სხვა ამპულაში
ერთ დღეს რომ ჩავეხუტე ვეცადე ეგრძნო იგივე რასაც მე ახლა ვგრძნობდი იგრძნო რამოდენიმე ხანში გამომიტყდა რომ ვუყვარდი არა როგორც მეგობარი არამედ როგორც ბიჭი რომ მითხრა ორი დღე არ გამოჩენილა ცხვენოდა ალბად ჩემი.
შეყვარებულობის პერიოდი სულ სხვანაირი იყო
ბევრს ეწყინა რომ გაიგეს მაგრამ დამერწმუნეთ მე ვიყავი ყველაზე ბედნიერი კაცი რომ მყავდა ასეთი ლამაზი ქალი ასეთი თბილი ცოტათი გიჟი ხანდახან მკაცრი ყველაზე მეტად ის მიყვარდა მასში ეჭვიანობის სცენებს რომ მიმართავდა ხოლმე მაშინ ვფიქრობდი რომ ამაზე მეტად ალბად ცხოვრებაში ვერავინ მეყვარებოდა
მერე იყო ერთად გატარებული ყოველი დღე
ემა წარმატებული ადვოკატი
მე წარუმატებელი ფსიქოლოგი
და ასე შემდეგ....
მერე? მერე იყო ავარია შეჯახება და ყვირილი
“ჩემი ემა აღარ არის“
- რა არის სიყვარული?
- მარადიული მონატრება.
ამ ქვეყნად იყავი ჩემი ბედნიერება და ისიც აღარ არის...
ისინი ძალიან ბევრ რამეში ვერ თანხმდებოდნენ ხშირად მოსდიოდათ ჩხუბი და კამათი მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა მათ ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი რამ აერთიანებდათ “მეგობრობიდან სიყვარულამდე ერთი ნაბიჯია“ და როცა კარგავ შენს გარშემო ყველა და ყველაფერი ქრება.

თქვენი სევდიანი გიჟი