როგორც გავიღვიძე, მაშინვე ნატუკასთან წავედი, მთელი მაღაზია გამოვიტანეთ და ისე ავედით მასთან სახლში, ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ, მაგრამ თორნიკემ დაურეკა და დაახლოებით ნახევარი საათი ილაპარაკეს, მე კი ვიზზე ვფიქრობდი? ფაქტიურად არავისზე, მხოლოდ ის მაინტერესედა ვინ დაურეკა ნათიას, ვერანაირად ვერ გავარკვევრდი, თუ სწორად არ ვიმოქმედებდი და მას ხშირად თუ არ შევხვდებოდი. ცოტნესაც ვერ ვეტყოდი, ან რა უნდა მეთქვა, არაფერი არ ვიცოდი, იქნებ მეგობარმა დაურეკა? მაშინ ასე არ ანევიულდებოდა, ცუდი ხომ არ შეატყობინეს რაიმე? მაშინ რამეს მეტყოდა. ფიქრებიდან გამოვეკვიე და დასაძინებლად წავედი.დილით მე და ნატუკამ ადრე გავიღვიძეთ და მაშინვე მაღაზიებში გავედით, თორნიკემ კაფეში დაპატიჟა და ნატუკას ახალ ტანსაცმელს ვარჩევინებდი, ლურჯი კაბა და ამავე ფერის ჩანთა იყიდა, მაღაზიიდან გამოვედით და სახლში ავედი, ისტორიის წერას შევუდექი, მაგრამ მუზა არ მქონდა, წერა მიჭირდა, დავალებებს გადავხედე და დასაძინებლად მოვმზადე. დილით ადგომა გამიჭირდა, მაგრამ მაინც ავდექი და სპორტულები გადავიცვი. ნაოშნიკები გავიკეთე და სკვერისკენ წავედი, უცნაურად ვგრძნობდი თავს, თითქოს მითვალთვალებდნენ, თავს ვერ მოვიტყუებ და დამთხვევად ვერ ჩავთვლი იმას, რომ მთელი გზაა შავი დაბურულმინებიანი მანქანა მომყვება, მაღაზიაში შევედი თაკოს დანაბარები ვიყიდე, გამოსვლისას, კარებსა და ქალს ამოვეფარე და ისე გავედი, თითქოს ვეღარ შევამჩნიე მანქანა და დავწყნარდი, ეს ფაქტი ნათიას უცნაურ ზარს დავუკავშირე, მაგრამ კავშირი მაინც ვერ ვიპოვე... სახლში ავედი, თაკოს გადავეცი შოკოლადები, გაუხარდა და ერთი ცალი მომცა, ისე უბრალოდ, მისი და რომ ვარ. თაკო ყველზე მეტად მიყვას, ის რომ არ ყოფილიყო არ ვიცი რა უნდა გამეკეთებნა ამ ცხოვრებაში. მართალია ხშირად არ ვლაპარაკობ მასზე, მასთან ერთად არ დავდვარ და სულ სხვადასხვა ვართ, მაგრამ მაინც, დას ვერავინ შეცვლის. მოვწესრიგდი და სკოლაში წავედი, გზაში ისევ დავინახე მანქანა, ვეღარ მოვითმინე და მისვლა გადავწყვიტე, მაგრამ უცებ დავინახე გუგა გადმოდიოდა გზაზე და შევჩერდი.
-როგორ ხარ? (გუგა)
-ნორმალურად, შენ?
-მეც მასე.
სულ ეს იყო, სკოლაში ერთად შევედით, კლასში შესვლისას მომაძახა
-ჭკვიანად.
-შენც.
ამაზე გამეცინა, დაუფიქრებლად მივაძახე, მაგრამ არ მინანია. ბოლოს როდის ვინანე? ამის მოყოლა არ მიყვარს, ისედაც ვერიდები ამ თემაზე საუბარს, მხოლოდ ნატუკასთნ,ისიც იშვიათად, წელიწადადში ერთხელ ან ორჯერ...... პირველი ქიმია მქონდა, წიგნი ამოვიღე და გადამეორება დავიწყე. გვერდზე ვიკა დამიჯდა და ლაპარაკი დამიწყო, ისე როგორც დაქალს.
-ჩემს ძმას ნატუკა ძალიან შეუყვარდა.
-ჰოო?
-ჰო და მგონი ნატუსააც.
"ნატუსააც"-გულში მწარედ გავიმერე, არ მომეწონა, ასე დაქალურად რომ მოიხსენია, უცებ დავაკვირდი რა თქვა და აქ უკვე აღარ ვიცოდი სად წავსულიყავი, ნატუკას ჩემთვის არაფერი უთქვამს, მაგრამ ვიკასთვის რატომ უნდა დამეჯერებინა. პირველ გაკვეთილზე ნატუკა არ მოვიდა, არც ტელეფონს იღებდა,ამით უფრო ავღელდი. ზარი როგორც დაირეკა დერეფანში გავედი, ნატუკა ჩემსკენ მოდიოდა.
-ქალბატონო ნატალია, სად ბრძანდებოდით? ან ტელეფონზე რატომ არ მპასუხობდით?
-თოკოსთან ერთად გავაცდინე.
-რაა?? რატომ არ მითხარი.
-რავიცი, დაუგეგმავი იყო.
ამდროს ჭარხალივით აწითლდა, ეჭვები გამიჩნდა და მაშინვე კითხვისნიშნის თვალებით შევხედე.
-ისაა... რაღაც უნდა გითხრა დაა....
-ვიცი უკვე, ვიკამ მითხრა.
-რაა?? უკვე??
-ჰო, მაგრამ შენგან მინდოდა გამეგო.
-ეხლა უნდა მეთქვა, იციი.. მეე...
-ფაქტია, სხვისგან გავიგე
-მე, ეხლა ვაპირებდი მეთქვა, გთხოვ არ გეწყინოს მარ, ძალიან გთხოვ.
-კაი ხოო რა უნდა მეწყინოს, მოდი ჩაგეხუტო.
-კაი რაა მომატყუე?
-აბა რა ვქენი?
- აუუ.
-ეხლა შენ მითხარი რატომ გაწითლდი.
-ხო იცი უკვე.
-გასაგებია რომ გიყვარს, მაგრამ ასეთი გაწითლება?
-მოიცა შენ მაგაზე ამბობდი?
-მე სხვა რამ მეგონა.
აქ ყველაფერი აირია და უფრო გავბრაზდი.
-მაკოცა.
აქ კი გამოვშტერდი, თოკოს და ნატალიას ურთიერთობას სერიოზულად არ აღვიქვამდი, არ მეგონა ნატალიას ვინმე თუ შეუყვარდებოდა, ის ჩვეულებრივი ბაბნიკია:სანდრო, გიორგი, ლუკა, გაგა, და კიდევ უამრავი, ახლა თოკო, ჩვეულებრივ მივიღე. მოკლედ რომ ვთქვა, ნატუკასთან კარგად იყო ყველაფერი, არა კარგად არა, ფანტასტიურად. კაფეში რომ შეხვდნენ ერთმანეთს, იქ უთქვია თოკოს მიყვარხარო, ნატუკას არაფერი უპასუხია, თოკოც მიხვდა ჯერ არაფერს იტყვისო და თავი დაუნებებია. კლასში შევედით და ფანჯრიდან გადავიხედე, ისევ ის მანქანა... მომბეზრდა, უნდა ჩავიდე და ვნახო, ასეთი გამბედაობა საიდან? ვიცოდი არაფერს დამიშავებდა, კლასის კარებთან ვიყავი,ზარი რომ დაირეკა და მასწავლებელი მაშინვე კლასთან გაჩნდა.ვერ მოვასწარი გასვლა და ამან ნერვები მომიშალა, ჩემი ადგილი დავიკავე. გეოგრაფია გვქონდა და პირველივე მე გამიძახა, სხვამ არავინ იცოდა, როგორც ყოვეთვის, ვყვებოდი.
***2წლის წინ***
-გთხოვ მაპატიე.
-მისმინე, არ მინდა შენთან.
-მიყვარხარ.
-კაი.
-ამის შემდეგ ამ დღეს დაიმახსოვრებ.
-კაიი დავიმახსოვრეებ, ჩავიწერ კიდევაც
აგდებით ვუთხარი და სახლში ავედი...