_ვაი გვეჯახება!_გაისმა შიშნარევი წივილი და მანქანას მეორე მანქანა ლიწინით შეასკდა.....
_დედა როგორ ხარ?_მოუტრიალდა ქალი შვილს რომელსაც ტკივილისგან სახე დამანჭვოდა მაგრამ თვალიდან ცრემლიც არ ჩამოვარდნოდა_ანაბელ გამეცი ხმა!დედა!ვაიმე ხელი შვილო!ვაიმე შვილო...ღმერთო მიშველე...ანაბელ ამოიღე ხმა....ანაბელ გესმის...
_მტკივა დედა!_წარმოსთქვა გოგონამ ტკივილიანი ხმით და ოდნავ შეინძრა...
_ვაიმე შვილო....ჩემო საბრალო...ახლავე დედა არ შეგეშინდეს....ვაიმე შვილო_ამოიგმინა ქალმა შვილის მოტეხილ და ჩასისხლიანებულ ხელს თვალი რომ მოავლო..._მიშველეთ!დამეხმარეთ!მიშვლეთ ძალიან გთხოვთ...დამეხმარეთ_დაიწყო ყვირილი და წივილი ქალმა....მანქანიდან გადმოვიდა ეტყობოდა რომ მას არაფერი მოსვლოდა მხოლოდ ფეხი დაჟეჟვოდა..და ჩალურჯებოდა მაგრამ ახლა ეს ანაღვლებდა...._ვაიმე შვილო!მოგიკვდეს ჩემი თავი...როგორ ტამეტანჯე....._ბლუყუნებდა ქალი და შვილის მხარე ზე ლარი გამოაღო...._მიშველეთ...._აღმოხდა....მძღოლი გაოგნებული იჯდა მანქანაში და შიშისაგან არც კი ინძრეოდა იმის მიუხედავადრომ არაფელი მოსვლოდა......დედა_შვილი მაია და ანაბელ ჯაჭვლიანები....ბათუმშ მიდიოდნენ ტაქცით.....თბილისიდან...ანაბელი საშინლად გაამწარა სიცოცხლემ..ამიტომ დედამ გადაწყვიტა ცოტახნით ზღვაზე წამოეყვანა..რადგან ანაბელი ამბობდა ზღვა ჩემი სიცოცხლე და ჩემი ძალის ელექაო..მითუმეტეს რომ სუფთა მთიულია...._გადმოდი შვილო...
_ააა მტკივა დედა მტკივა_ისე აღმოხდა ანაბელს რო ყველამ მას შეხედა...ბიჭი რომელიც სულ გაფიტრებოდა და მკვდრის ფერი დადებოდა ინსტიქტურად დაიძვრა მათკენ გოგონას შიშით შეხედა,მის ხელს თვალი მოავლო შუბლზე ხელი მოისვა ოფლი მოიწმინდა ...
_მაპატიეთ დამნაშავე ვარ..ძალიან გთხოვთ...რა დაგემართა..მხოლოდ ხელი გტკივა_უთხრა გულის ტკივილით
_დედა ხომ გითხარი აქ წამოსვლას აზრი არ აქვსთქო....ეს მინდოდა ახლა მე ...._თქვა სევდიანად და ბრაზით ისე რომ უცნობისთვის ერთი მზერაც არ მიუგდია...
_კარგი ანაბელ...მაპატიე შვილო უბრალოდ მეგონა რომ ზღვა სიცოცხლის სურვილს დაგიბრუნებდა....მაპატიე შვილო გთხოვ დამნაშავე ვარ..._აღმოხდა ქალს და მწარედ ატირდა
_ვინ დაგვეჯახა?_სახედამანჭულმა იკითხა სხვატაშორისოდ და ბიჭს უემოციოდ ახედა...მას შავი მზის სათვალე ეკეტა და მოხსნასაც არ კადრულობდა_შენ ხომ?_თვალი ზიზღით შეავლო წამით ბიჭმა მისი ზიზღიანი თვალები რომ დაიჭირა გული ეტკინა
_ხომ....დიდ ბოდიშს გიხდით...._ახლა მაიას ახედა_დიდი ბოდიში ქალბატონო ....
_ბოდიში ბოდიში ბოდიში_დაიღრიალა გამწარებულმა ანაბელმა_ბოდიში შენთვის შეინახე გაიგე....არ მჭირდება მე შენი ბოდიში...საერთოდ არავის ბოდი არ მჭირდება...ბოდიში რას მიშველის ერთი...მაპატიე....ბოდიში...მეზიზღება ეს სიტყვები...._გოგონა საღ ხელს გამწარებული უშენდა მანქანას..ბიჭი კი გაკვირვებით უყურებდა ვერ გაეგო ასეთ ფიზიკურ ტკივილს თუ განიცდიდა რატომ არ ტიროდა რატომ არ გამოხატავდა..._ბოდიში..სათველე მაინც მოიხსენე თვალებშI ცამხედე და ისე მაინც მომიხადე ბოდიში...რომ ის მაინც ვიგრძნო რომ ნანობ...._და დედას ჩაეხუტა_მიყვარხარ დე...ძალიან..ვნანობ ჩემს საქციელს დე...ვიცი რომ ჩემტვის კარგი გინდოდა ამას თქმა უნდა?_გაღიმება უნდოდა მაგრამ ვერ შეძლო_იცი შენ მართალი იყავი...ზღვა ნიკასაც ძალიან უყვარდა...და მეც სწორედ მის გამო მიყვარს ახლა ზღვა...
_სასწრაფო გამოიძახეთ!_დაიღრიალა გონზე მოსულმა ბიჭმა...და მძღოლის კარები შიშით გამოაღო
_ძმაო როგორ ხარ....გესმის?_შეანჯღრია..და მძღოლს გადმოსვლაში დაეხმარე_რამე ხომ არ გტკივა?წყალი მაინც მოიტანეთ_კვილავ დაიღრიალა ბიჭმაა...და მძროლს უფრო მძლავრად მოკიდა ხელი
_დედა სიგიჟემდე მტკივა_გაიგო გოგონას ამოკვნესება
_იტირე ანაბელ..გთხოვ სანამ დახმარებო მაოვა გაგინელდება_და საკუთარ თვალებზე ცრემლი მოიწმინდა გაწამებულმა ქალმა
_არ შემიძლია დედა ვერ ვტირი....მაგიჟებს ეს ტკივილი და ერთი ცრემლიც კი არ მადგება თვალზე....
_აი წყალი_მოიტანა ვირაცამ წყალი და მძღოლს სველი ხელი სახეზე მოუსვა...მძღოლი გონს მოეგო...
_როგორ ხარ.._კითხა მძიმედ ბიჭმა
_კარგად კარგად..._ჩაიბურტყუნა თავისტვის მძღოლმა
_რამე ხომ არ გტკივა?_კითხა სხვამ
_არა არაფერი შოკში ვარ...._ბიჭს ხელი გააშვებინა და იქვე ასვალტზე ჩამოჯდა
_სასწრაფოდან დაგვირეკეს....წინ კიდევ უფრო დიდი ავარიაა....და ვერ გამოდიან აქეტკენ იქნებ თქვენ თვითონ წამოიყვანოთო....
_ფუ ამათი..._შრიკურთხა ბიჭმა..._ტელეფონი ამოიღო და ჩქარა ალაპარაკდა_ზურა სად ხარ?ძალიან კარგი მაქედან ნახევარ კილომეტრში ავარიაში მოვყევი ...ხო კარგი მაცადე..ხო ჩქარა ..კი იქ..კარგი მიდი..სწრაფად ერთი მძიმედ დაშავდა..._ტეეფონი გათიშა და ჯიბეში ჩაიდო_ღმერთო მიშველე და გადამარჩინე_ჩაილაპარაკა და თვალი გამწარებულ ანაბელს მოავლო წყლით სავსე ბოთლით მისკენ დაიძვრა
_წყალი ხომ არ გინდა?
_არა!
_დალიე...იქნებ ტკივილი გაგიყუჩოს!
_წყალი არაფერს მიზავს...
_დალი...
_არ მინდა მეთქი ვერ გაიგე არ მჭირდება.._დაუღრიალა ბიჭს და კვლავ სიძულვილიტ არსავსე თვალებით შეხედა
_როგოც გინდა!_გაბრაზდა ბიჭი და უხეშად უთხრა
_კიდევ ეს რომ ბრაზდება რა!_დამცინავატ ცაილაპარაკა და ტკვილისგა სახე დამანჭა,ბიჭმა გაიგონა და თავისდა უნებურად ღიმილით შეხედა
_ძმაკაცი მოვა და სავადმყოფოში წაგიყვანთ..._უთხრა მაიას და კვლავ ანაბელს შეხედა..ამ დროს ანაბელის ჯიბეშI რაღაც აბზულდა...ტელეფონი იყო...ანაბელი შეეცადა თუმ,ცა ტელეფონი ჯიბიდან ვერ ამოიღო
_დამეხმარე დე...
_ახლავე შვილო...
_მაღალ ხმაზე ჩართე ყურზე ვერ მივიდებ...ვინ არის?
_სალომეა შვილო..._ერტობოდა მაიას ხმაში როგორი ნატანჯი იყო შვილის ბედით
_ამ ხელში მომეცი..._საღი ხელი გაუწოდა მაიან ფრთხილად ჩაუდო ტელეფონი ხელში და გურმილს ხელი გადაუსვა
_როგორ ხარ ანაბელ?_გოგონას მხიარული ხმა მოისმა
_ცუდათ...
_როგორც ყოველთვის_გოგონას ხმა სევდიანი გახდა და ღრმად ამოისუნთქა
_ჰოოო...შენ როგორ ხარ სალომე?
_კარგად ანაბელ ძალიან ბედნიერი ვარ...
_მიხარია...ძალიან
_ვიცი ჩემო კეთილო და საყვარელო...
_დემე რა ხდება ძმაო?_შეშინებული მიუახლოვდა მატ ზურა და დემეტრეს რომ შეხედა უფრო შეიშინდა
_მოიყვანბე მანქანა_გამყინვარი ხმიტ უთხრა დემეტრემ
_ანაბელ რა ხდება სად ხარ?_გაისმა სალომეს შიშიანი ხმა
_არაფერი სერიოზული სალომ...
_შენ სერიოზულს რას ეძახი ნეტა?მითხარი!
_სერიოზული ნიკა იყო...ამ შემთხვევაში კი არასერიოზული ეს ავარიაა ვიღაც იდიოტმა რომ დაარტყა მანქანას და ხელი მოვიტეხე....
_ანა...._მაგრამ გატიშა და ზურა შეათვალიერა
_ზურა რომელი მანქანიტ ხარ?ოღონდ არ მიტხრა რომ იმ მანქანით ხარ!_კიდევ ერთხელ შეიკურთხა და ზურას ბრაზით შეხედა
_ამ მანქანით გამოვედი დილით და რა მექნა სახლში ხომ არ მივბრუნდებოდი...
_რა მოხდა შვილო?_იკითხა მაიამ
_ქალბატონო ამ მანქანაში მხოლოდ ორი კაცი ეტევა....მესამე ვერანაირად ვერ დაეტევა..._აუხსნა ზურამ
_ახლა რა ვქნა..სამი კაცია სავადმყოფოში წასაყვანი_სასოწარკვეთილებაში ვარდებოდა დემეტრე
_არა შვილო შენ და ანაბელი წადით...თქვენ ნაავარიები ხარტ და ტავაც ანაბელი ყველაზე მეტად დაზარალდა...წადით..წადი შვილო...
_შენ დედა?
_მოვა სასწრაფო და მაშIნ წამოვალთ მე და მძღოლი...ტელეფონი ხომ გაქვს და დაგირეკავ ხოლმე....
_კარგი დედა...ძალიან მტკივა თორემ არასოდეს დაგტოვებდი...
_არც მტოვებ შვილო ახლა კი წადი...
_კარგი დედა....
_ზურა მიხედე ამ ქალბატონს და მძღოლს....მე სავადმყოფოში წავიყვან...
_კარგი ძმა მიდი..._მანქანამდე მივიდნენ,დემეტრემ კარები ზრდილობიანად გააღო.ანაბელი დაჯდა და თვიტონაც მძღოლის ადგილას დაჯდა...მანქანა დაძრა და ნელა გაუყვა გზარ,ანაბელი შუშაში უემოციოდ იყურებოდა იმისდა მიუხედავად რომ ისე ტკიოდა რომ შეძლებოდა ყვირილს წივილს და ტირილს დაიწყებდა....ბიჭს შეხედა....მი სათვალეზე ნერვები მოეშალა და ცივად ცაილაპარაკა
_სათველე მოიხსენი და ისე მიყურე თვალებში..._ბიჭმა გაკვირვებით შემოხედა მანქანა გააჩერა სათველე მოიხსან გოგონას ახედა და ჩაილაპარაკა
_დაკმაყოფილდი?!_ანაბელი კი დამუნჯდა მისი ტვალები....მისი ნაცრისფერი თველები,ზუსტად ნიკასნაირი თველები ზუსტად....ერიმებოდა....ექვსი ტვის მანძილზე პირველად გაყჩნდა გაღიმების სურვილი...მართალია არ გაუღიმია მაგრამ გულმა ოდნავ მაინც ხომ გაიღიმა...
_არასოდეს გესმის...არასოდეს...დამალო ეს თვალები....ეს თველები....უბრალოდ სანამ ჩემს გვერდიტ იქნები ნება მომეცი შენს ნაცრისფერ თველებს ვუყურო....._დემეტრემ გაკვირვებულმა შეხედა და წამით დადუმდა კიდეც
_რატომ?ასე რატომ აგაფორიაქა ჩემმა თვალებმა?
_უბრალოდ_ცხვირი აიბზუა_ახლა კი წადი თორემ ტკივილი მაგიჟებს...
_რატომ არ ტირიხარ?
_ვერ...
_რატომ ვერ ტირიხარ?
_არ შემიძლია!
_რატომ?
_მტკივა და ამიტომ!
_გტკივა?
_გული!
_გული?
_ხო!
_რატომ?
_სიკვდილის გამო!
_სიკვდილის?
_ხო!
_ვისი?
_მეგობრის,ძმის,გულის და სულის ნაწილის,ჩემი ერთადერთი და პირველი სიყვარულის.უკანასკნელი სიყვარულის...
_ვწუხვარ!
_ყველა წუხს,მაგრამ ჩემნაირ ტკივილს მაინც ვერავინ განიცდის....ექვსი თვეა ვერ ვტირი,ვერ ვიღიმი...
_მძიმეა!
_ძალიან!
_ახალი ცხოვრების დაწყება არ ცადე?
_არა!
_რატომ?
_სურვილი არ მაქვს!არ მინდა!
_ცდები!
_არა!
_არა ცდები!ახალი ცხოვრება უნდა დაიწყო..მას ეს ძალიან გაუხარდებოდა....
_მეც გამიხარდებოდა რომ ეცოცხლა ....
_როგორ მოკვდა?
_გულის დაავადებით....ისე მძიმედ იყო რომ ვერაფერიმა უშველა......
_დიდი ხანი იცნობდი?
_არა!
_აბა?
_ზუსტად შვიდი თვე და სამი დღე....
_ბედნიერი!_ღიმილით ჩაილაპარაკა დემეტრემ
_ბედნიერი?_გაკვირვებულმა შეხედა ანაბელმა
_ბედნიერი....შენ ის გიყვარდა ნამდვილი საყვარულით გიყვარდა....
_მიყვარს!
_იქნებ გამოჩნდეს შენს ცხოვრებაშI ვინმე?
_არა!
_იქნე.....
_არა!არა მეთქი!
_კარგი...
_თვალები ვისგან გამოგყვა?_ინტერესით ჩააშტერდა ანაბელი თვალებში
_ბაბუისგან...._ღიმილით უპასუხსა დემეტრემ
_ჰმ კარგია.....იცი შენი თვალის ფერის მქონე ადამიანები განსაკუთრებულები რომ არიან?_კითხა სერიოზულად და ტკივილისგან სახე დამანჭა
_განსაკუთრებული?_გაკვირვებით იკითხა
_კი განსაკუთრებულები არიან,შენ ამ ფერის თვალები დაჯილდოვებული ხარ,,.
_დაჯილდოვებული?ჰაჰ.....
_არა არა....სასაცილო არ მითქვამს არაფერი მე_გაბრაზდა ანაბელი და ბრაზით შეხედა დემეტრეს_ეს ნამდვილად ასეა...და ტუ არც დაიჯერებ და დამცინებ ეგეც მე მადარდე ........
_მე უბრალოდ....ეს არ მიგულისხმია..._დაიბნა დემდტრე.ანაბელს ხმა აღარ გაუცია.მინას თავი მიადო და თვალები მტკივნეულად დახუჭა _ცუდათ გამიგე...მე ეს არ მიგულისხმია....ვერ გამიგე..._ცდილობდა აეხსნა დემეტრე თუმცა ანაბელი აღარ უსმენდა და დემეტრეც გაჩუმდა.ასე მივიდნენ სავადმყოფომდე....მანქანა გაჩერდა.დემეტრემ ზრდილობიანათ გამოაღო კარგი და ანაბელს გადმოსვლაში დაეხმარა....
_ექიმი ჩქარა!_დაიძახა დამეტრემ ფოიეში შესსვლისთანავე
_რა მოხდა ბატონო დემეტრე?_იკითხა მედდამ
_ნანა სწრაფად მამაჩემს დაუძახე და აკაკი ბიძიას ხელი აქვს მოტეხილი მგონი...._ანაებელი გაკვირვებული იყო...
_ახლავე....13 პალატაში შეიყვანეთ...
_კარგი მიდი....
_ასე რატომ ესაუბრები?_ბრაზით კითხა არ მოეწონა დემეტრეს საუბარი ექტნის მიმართ...
_იმიტომ!_უპასუხა დემეტრემ და ოტახის კარგი გაუღო..._რამე ხომ არ გინდა?
_არა!
_კარგი მაშინ გავალ...რაღაც აგვიანებენ...
_გადი..
_კარგი.._და გავიდა
_ნიკა ძალინა მენატრები...სად ხარ.?რატომ დამტოცე?_ამოიკვნესა და ბალიშზე თავი მძიმედ დადო...კარები გაიუღო და ოთახში ორი ზრდასრული კაცი შემოვიდა....
_დემეტრე ეს როგორ მოგივიდა?_ბრაზით კითხა კაცმა ანაბელის ხელს რომ მოავლო თვალი_საწყავლი გოგო?ბევრი იტირა?_ანაბელს ტკივილისგან თველები დაეხუჭა
_საერთოდ არ უტირია!_უპასუხა დემეტრემ
_ვაიმე შვილო...საბრალო_მასთან უფრო ახლოს მივიდა აკაკი,გოგონამ თვAლები გაახილა და წამოიწია
_ძალიან მტკივა...ვეღარ ვუძლებ უკვე_წამოიკივლა ჩუმად
_ახლავე შვილო ახლავე ნანა ტკივილგამაყუჩებელი მოიტანე...._ტკივილგამაყუჩებელი მოიტანეს,ანაბელს გაუკეთეს და გაითიშა..."თვალები რომ გაახილა იმ მდელოზე იყო სადაც ვარსკვლევებს უყურებდნენ ის და ნიკა....გაიხედ გამოიხედა და ერთი კუთხიდან მომავალ მომღიმარ ბიჭზე შეაჩერა მზერა....ყაყაჩოებისგან თაიგული შეეკრა და შეუპოვრად მოიწევდა ანაბელისკენ,ანაბელი ფეხზე წამოხტა და მომღიმარი ბიჭისკენ გაიქცა...მასთან მისული ზედ შეახდა და ლოყაზე დაეკონა....
_ნიკა...ნიკა...ნიკა..._ბუტბუტებდა თავისთვის და უფრო ძლიერად ეკვროდა ზედ__ღმერთო შენი სურნელი...შენი შეხება...სიგიჟემდე მენატრები...გესმის მიყვარხარ....ნიკა ჩემო ნაცრისფერთვალება...დამიბრუნბდი გთხოვ დამიბრუნდი...._და დაინახა როგორ დაულაქავდა ბიჭს ყვითელი მაისური მისმა ცხარე ცრემლებმა...სახეზე ხელი მოისვა...მთელი გულით გაიღიმა ბიჭს შუბლზე აკოცა და უჩრო უფრო ძლიერად ჩაეხუტა...._ჩემო ნაცრისფერთვალებავ...ხედავ ისევ ვტირი და ისევ ვიცინივარ...ნიკა ჩემო ბიჭო მჭირდები...._იგრძნო როგორ მოხვიეს წელზე ხელები და უფრო მეტად უფრონ უფრო მეტად ჩაეხუტა მას...
_ანაბელ მომისმინე_უჩურჩულა ყურში და ოდნავ მოშორდა მისი ხელი კვლავ ხელში ეჭIრა და გაშვებას არ აპირებდა_მე შენ მიყვარხარ ანაბელ....ჩემო დაო.ჩემო მეგობარო..და ჩემო ერთადერთო ნამდვილო სიყვარულო....მაგრამ შენ უნდა დამივიწყო როგორც შენი მეორე ნახევარ გესმის...უბრალოდ დამიმახსოვრე როგორც შენი ძმა და მეგობარი....ნუ ხარ ასეთი ძალიან გთხოვ თანაც ჩემს გამო....დაუბრუნდი ახლობლებს და მშობლებს ხალისიანი და მხიარული,გესმის ანაბელ....ძალიან მწყინს ასე რომ გაგაუბედურე...დამპირდი რომ გამოსწორდები_გაუღიმა ბიჭმა და ხელი ხელზწე მაგრად მოუჭირა
_რას ამბობ ნიკა?_ამოისლუკუნა ანაბელმა_მე შენ არასოდეს დაგივიწყებ...
_ანაბელ არ გეუბნები დამივიწყე მეთქი....უბრალოდ შეეცედე ბედნიერება იოპვო და მეც გამაბედნიერო ზეცაში ამიტთ...._ღიმილით აუხსნა
_რას მთხოვ?_სევდიანმა კიტხა და ცრემლიანი თვალები მოიწმინდა
_მინდა ხშირა\დ იცინოდე და იღიმოდე,მინდა ტირილიც შეგეძლოს.ტირილი ხომ სიძლიერეა....
_მე კი მინდა სულ გხედავდე და ჩემთან იყო სულ...
_მაპატიე....სულ ვერ მნახავ მაგრამ არასოდეს მიგატოვებ...აი ეს ყაყაჩოები შენ ჩემო სდაყვარელო ჩემო სუნთქვავ....
_არ წახვიდე რა არ მიმატოვო_ატირდა ანაბელი
_ანაბელ უნდა წავიდე...ჰოოო და კიდევ სანამ წავალ...დემეტრე არ დაკარგო!
_რა?_თვალებგაფართოვებულმა შეხედა
_არ დაკარგო....._და ყველაფერი გათეთრდა
_ნიკა!_წამოიყვირა ანაბელმა და საწოლზე წამოჯდა რეალობას დაუბრუნდა მიხვდა რომ პალატაში იყო...წამში მოავლო თვალი თავის შეხვეულ ხელს და წამშ მოხვდა თვალში წითელი ყაყაჩოები ლარნაკში ჩაწყობილი
_კარგად ხარ?_მოესმა დემეტრეს ცივი ხმა
_ეს ყაყაჩოები ვინ მოიტანა?_მასზე თვალებგაშტერებულმა კიტხა
_მე..არ მოგწონს გავი...
_რატომ?
_რა?
_რატომ მოიტანე მაინც და მაინც ყაყაჩოები?
_არ ვიცი!
_კარგი......დიდი ხანია მძინავს,დედა არ მოსულა ჯერ?
_არა სულ რამოდენიმე წუთია...დარეკა გზაშია...რამე ხომ არ გინდა?
_არა...ხელზე თქვეს რამე სერიოზუკადაა საქმე?
_მოტეხილი გაქვს...ტაბაშირში უნდა გქონდეს ერთი ტვე მაინც და ყველაფერი კარგად იქნება....
_გასაგებია_ამ დროს ნიკას სიტყვები გაახსენდა "არ დაკარგო დემეტრე" _ხო მართლა მე ანაბელ ჯაჭვლიანი ვარ...._ბიჭმა გაკვირგებიტ შეხედა არ ელოდა მისგან ამას
_დემეტრე ნაკაშიძე....
_კარგი დემეტრე მომიყევი შენზე რამე..._დემეტრე დაიბნა
_იცი ლაპარაკობდი...
_რა?მე?როდის?
_ძილში..
_რას...
_ნიკას ახსენებდი და მას ელეპარაკებოდი...
_ჩემი ბიჭი
_კიდევ ერტხელ....ის იღბლიანი და ბედნიერი იყო_აბანელმა უბრალოდ გაიღიმა გულღიად ნამდვილი ღიმილით გაიღიმა დემეტრე წამით დადუმდა ანგელოზის ღიმილი რომ დაინახა და მასაც უნებლიედ გაეღიმა_ძალიან...ძალიან გიხდება ღიმილი....
_მან მიტხრა...მიტხრა რომ ჩემი ღიმილი მას გაახარებს...მე ის გავახარე_ჩაილაპარაკა და კიდევ ერთხელ გაიღიმა_თუმცა არ ვიცი ტირილი რამდენად შემიძლია...
_შენ შეძლებ როგორ გაღიმებას ისე ტირილსაც_დაამშვიდა დემეტრემ
_იცი დემეტრე ნიკამ რა მითხრა?
_გისმენ...?
_გიჟად ნუ შემრაცხავ...მითხრა რომ შენ არ დაგკარგო...
_მე?ეს რატომ გითხრა?
_გგონია რომ ჩემი წარმოსახვის ბრალია არა?_მისი სახის გამომეტყველებიდან გამომდინარე გული ეტკინა_იცი რა ჯობია წახვიდე...მე კარგად ვარ დედაც მალე მოვა...წადი...
_არა...
_წადი დემეტრე....კიდევ შევხვდებით....საქართველო და მსოფლიო პატარაა_აიღიმა ანაბელმა,დემეტრეს არაფერი უთქვამს,თავიდაუქნია და გარეთ გავიდა.იქ სკამზე ჩმოჯდა და დაელოდა როდის მოვიდოდა მაია...აი ისიც გამოჩნდა დერეფანში...
_შვილო ანაბელი როგორაა?
_კარგად არის...
_მადლობა შვილო..
_არაფლის ახლა თქვენც შედით გაესინჯეთ...
_მაი ანაბელი როგორაა შენ როგორ ხარ?_სავადმყოფოში გიჟივიტ შემოვარდა ბიჭი..
_კარგადაა ლუკა,მეც კარგად ვარ..აქ საიდან მოხვედი?
_თბილისიდან ჩამოვედი...ეს რომ გავიგე ვვეღარ გავჩერდი...ანაბელი უნდა ვნახო....რა მოხდა?
_შემთხვევით დაგვეჯახა ეს ახალგაზრდა...._ლუკამ ეჭვისთვალით შეხედა და მაია გულში ჩაიკრა
_ნუ ნერვიულობ მაი ყველაფერი კარგად იქნება...ანაბელიც კარგად იქნება და ნიკას სიკვდილსაც ყველა ერტად გადავიტანთ...
_მიდი...მიდი ლუკა შედი ნახე ანაბელი..
_კარგი მაი....ძმაო შეგიძლია ცოტახნით მოიცადო დაგელაპარაკო მინდა...
_შემიძლია...
_კარგი შევალ..._კარზე დააკაკუნა და თავი ოტახში შეყო გაღიმებულ ანაბელს რომ შეხედა გული სიხარულით აევსო,,მასთან მიირბინა და ღუტუნი დაუწყო
_ჩემი გოგო...ჩემი გოგო იცინიხარ?_და უგულზე მიიკრო
_ლუკაჩო ცემო ბიჭო....
_ანაბელ იცინიხარ?
_კი ლუკაჩო ვიცინი..
_როგორ ანაბელ როგორ?
_ნიკამ მთხოვა,მან მიტხრა რომ ჩემი ყოველი სიცილი აბედნიერებს..მე კი მინდა რომ სულ ბედნიერი იყოს...
_მიყვარხარ ანაბელ ძალიან მიყვარხარ...
_მეც მიყვარხარ ცხოვრება მეც...
_ანაბელ ხელი?
_კარგად ვარ კარგად...ერთი თვე მეკეთება თაბაშირი და მორჩა...
_ხო ჩემო სიცოცხლე აბა რა_და შუბლზე აკოცა...მაია გამოსაკვლევად შეიყვანეს,დემეტრე კი ფეხზე იდგა და უსმენდა ანაბელკის კისკისს ..თან გულზე სკდებოდა..გოგო ძალიან მოეწონა...შეშურდა იმ ბიჭის ასე რომ უყვარდა ანაბელს...მაგრამ რას იზავდა...
_ანაბელ გავაც ცოტახნით კარგი?
_კარგი...მიდი ჩემო ბიჭო_ლუკამ შუბლზე აკოცა და გარეთ გავიდა
დემეტრესთან მივიდა და ტვალებშI ჩახედა
_ვხედავ რომ ღელავ და ნანობ...
_რათქმაუნდა..
_მაში არაფერს ვიტყვი...შეგიძლია წახვიდე...შენი დახმარება აღარ გვინდა....ნახვამდის...
_მე...
_უბრალოდ წადი კარგი...პრობლემა აღარ გვინდა...
_მე უბრ...
_წადი...შძენი აღარაფერი გვინდა...და შენგან არც არაფერს მოვითხოვტ უბრალოდ წადი შენ შენს გზაზე...
_კარგი...მაგრამ ნება მომეცი ანაბელს ერთი წუთით დაველაპარაკო...
_შედი დაელაპარაკე_დემეტრემ ტავი დაუქნია და ნელა შეაღო პალატის კარგი
_ანაბელ..
_მოდი დემეტრე..მოდი
_მე მივდივარ..და მინდოდა მეთქვა რომ ძალიან მიხარია შენი გაცნობა,იმედი მაქვს კვლავ გნახავ როდესმე და მინდა პატიება გთხოვო...ნახვამდის
_ნახვამდის დემეტრე..._დემეტრე მიტრიალდა,ანაბელმა სიტყვები გასვლისას დააწია_შენი თვალები არასოდეს დამალო...გახსოვდეს ნაცრისფერი ტვალები რჩეულებს აქვთ მხოლოდ...შენ რჩეული ხარ..._დემეტრე გავიდა და ანაბელმა ჩუმად ჩაილაპარაკა_რატომღაც მგონია რომ ჩემი რცეული ხარ...ცემი..ნიკა არ სემცდარა მაგრამ მე ვერ დაგიჭერ,......ანაბელი,ლიკა და მაია ბათუმში არ დარჩენილან იმ დღესვე დაბრუნდნენ თბილისში,,,ანაბელი გამოცოცხლდა რაც დრო გადიოდა მით უფრო უბრაუდებოდა ძველ ანაბელის სტატუსს მხიარული ლაღი და სიცოცხლით სავხე...ნიკა?აარა ნიკა ვერ დაივიწყა უყვარს ავასებს და ენატრება სიგიჟემდე მომენტებში გაგიჟებას არის მისი მონატრებით
_დედა ბათუმში მივდივარ..._გამოუცხადა ერთ ზაფხულის მზიან დღეას დედას ანაბელმა
_კარგი დე წავიდეთ..._დაფაცურდა მაია
_არა დე მარტო..
_მარტო?
_კიი..ცოტახნიტ უბრალოდ უნდა მოვწყდე ყველაფერს..
_არ შეგაჩერებ..მაგრამ სული დამირეკავ იცოდე..ხშირად..
+აბა რას ვიზავ ჩემო ტკბილო დედიკო.._გაეღიმ ა ანაბელს და დედას მთელი ძალით მეიკრო
_ჩემო ლამაზო მიყვარხარ ჩედმი ბედნიერი ხარ....
_მეც ძალიან დე...
_როდის მიდიხარ დე?
_დღეს დე ჯერ ლუკას გავუვლი სალომესთანაც მინდოდა მაგრამ ვერ ვასწრებ...
_არაუშავს დე დაურეკე მერე ..გინდა ჩაგილაგო ტანსაცმელი?
_იყოს დე მეთვითონ ჩავალაგებ რომ მოვალ..
_კარგი შვილო აბა შენ იცი_შუბლზე აკოცა მაიამ შვილს და სამზარეულოში სეტრიალდა ანამარიამ კი საროჭკა მოიცვა და სახლიდან გავიდა ტაქსი გააცერა და ლუსაც სახლსაც მიადგა ზარი რამოდენიმეკჯერ დააწკარუნა
_ახლამე.._გაისმა კარის უკან ბიჭის მოგუდული ხმა როგორც ცანს ეძინა...კარის ჭრაჭუნი და გაიღო
_ძილისგუდა გეძინა?_კითხა ღიმილით ანაბელმა ლოყაზე მოწყვეტით აკოცა და სახლში რასაცქვია შეიჭრა
_კიი..შენ რამ მოგიყვანა?_თვალები მოიფშვნიტა
_ბათუმში მივდივარ და ცემს ბიწს ვნახავ მეთქი ბარებ..
_ბათუმში?_შეაწყვეტინა
_ჰომ..._გაიცინა და მდივანზე მოწყვეტით დაეცა_ფორთოხლის წვენი არ გაქვს დამალევინე..._ახედა ნახევრად მძინარე ბიჭს
_კიი ..კი მგონი მიდი მაცივარში ნახე მე მანამდე გამოვფხიზლდები..
_კარგი მიდი მიდი ძილისგუდა.._სამზარეულოში სესულმა წვენი დააგემოვნა შემდეგ შოკოლადიც მიაყოლა ..კიდევ ხელში დაიჭირა ერთი მთლიანი ფილა და ისევ საწყის ადგილს დაუბრუნდა...ლუკაც მალე გაემზადა და მისაღებში გამოვიდა
_სად მიაგენბი?_კიტხა მის ხელში მოქცეულ შეკოლადძე
_მაცივარში მაწვნის ქილების უკან_გაიცინა
_ააა...
_არ უნდა შემეჭამა?_იწყინა ანაბელმა_ვისტვის გქოონდა ?
_არა ჩემო გოგო შეგერგოს უბრალოდ სხვა გეგმ,ებისთვის მქონდა ეგ შოკოლადი
_მაინც?
_ერთი გოგო უნდა დამეპატიჟებინდა ჩემთან და..._თმაზე ხელი გადაისვა ბიჭმა
_სერიოზულია?_ცალი წარი აწია ანაბელდა
_აუ მგონი კიი რა...
_ძალიან კარგი..მომიყვები?_თვალებ განატებულმა კითხა
_სხვა დროს რა ანაბელ...
_ახლა!_მტკიცედ განუცხადა და ყურფები დაცქვიტა
_სადაც მე ვმუშაობ იმ კომპანიის დირექტორის მდივანია...რამოდენიმეჯერ შევხვდი ავტოსადგომზე და შელაპარაკება მოგვივიდა,...შემდეგ კი ერრთხელ დავპატიჟე ბუტერბროდზე და არ აღმოჩნდა ისეთი ქაჯანა როგორიც მეგონა და რავი სახლში უნდა დავპატიჟო კინოს უყუროთ და რავიცი გავიცნოთ ერთმანეტი უკეტერსად...
_ძალიან დებილურად მომიყევი მარამ ეტყობა ჩემი რძალი ჯოგარი გოგოა..რომ დავბრუნდები გამაცანი აუცილებლად კარგი?
_მოოსულა...ისე რამდენი ხანით მიდიხარ შენ?
_არ ვიცი..
_მაინც?
_წარმოდგენა არ მაქვს...
_მარტო?
_იეს...
_დემატრე უნდა ნახო?_თვალი ჩაუკრა მეგობარმა
_დემატრე?რომელი?
_ნაცრისფერტვალება...
_არა არ მგონია სად შევხვდები ახლა მაგას...
_იმხელა გზატქეცილზე მაინცდამაინც თქვენს მანქანას დაეჯახა და ბათუმში ვერარ სეხვედრილხარ?
_ჰოოო რავიცი ლუკა ნეტავი დემატრეზე მ ნიშვნელოვანი საფიქრალი მაქვს...
_ნიკუშა...
_ეჰჰჰროგორ ძლებ?
_შენით..
_როგორ?
_შენ მივსებ მის დანაკარგს..
_მეც ნაწილობრივ კიდევ კარგი მოასწრო რომ გაგვაცნო ერთმანეტს..
_ლუკა ძალიან მიყვარხარ..
_მეც ჩემო ლამაზო
_ახლა მე...
_ახლახანს არ მოხვედი?
_მარტალია..მაგრამ წავალ ბარგი არ ჩამილაგებია
_კარგი ჩემო გოგო რომ ცახვალ დამირეკე არგი?
_აბა რა...მიყვარხარ_ლოყაზე აკოცა და კიბეები ხტუნაობიტ ჩაირბინა