ჩემი ტკივილი წესით შენი ტკივილი უნდა ყოფილიყო. მე მოვიჭრიდი, წარსულს რთულს ოღონდ შენ არ გტკენოდა!
როგორ ცივა ნეტა იცოდე... გარეთ არა ლამზო აქ ცივა აააააქქქ ჩემში იყინება სამყარო ბილწი. ვზივარ და ვგრძნობ მოგონებების ზღვაში როგორ მოვდივარ შენთან. ჩემთვის ახლა სულიერიც კი უსულოა. მინდოდა
გცოდნოდა სასჯელი ჩემი, ხოო ხო ის სასჯელი რომელიც განგებამ მიბოძა და ეს სიყვარულია. ზოგი იძახდა ისე უყვარდა ღმერთო თურმე დიდხანს ელოდაო, უზილობისგან ძალა გაცლულს აღარც შეეძლო ამ ქვეყნად
არაფერიო, ერთნი ამბობდნენ ჭკუაზე შეშალა ამ სიყვარულმაო, ხოლო მეორენი სულ აამაღლა ამ გრძნობამო, რას გაიგებ ხალხი ხომ ჭრელია როგორც ცისარტყელა.

თავი I

მახსოვს ქალაქში წვიმდა, ძლიერი ქარი იყო, ფოთლები მიქროდნენ, სადღაც შორს მიქროდნენ, და მათ წაყვა ფიქრები ჩემი, ბუხართან ვიჯექი წიგნს ვკითხულობდი, მაგრამ წიგნი ისე უბრალოდ მეჭირა ფიქრების
ქსელში ვიყავი გაბმული! უცბათ წამოვხტი საროჭკა წელზე შემოვიკარი კეტები ჩავიცვდი და გარეთ გამოვარდი... და მაშინ რომ სიცივე ვიგრძენი ის არაფერია იმასთან შედარებით რასაც ახლა ვგრძნობ. სადარბაზოსთან
კაცე იყო, იქ შევედი და ერთი ყავა შევუკვეთე, როდესაც ჭიქას შევეხე ისეთი ცხელი იყო აღარ მინდოდა ხელები გამეშვა, და ამ დროს, ხოო ეს ის მომენტი იყო როდესაც ასე ქარიშხალივით, დაუნდობლად
შემოიჭერი ჩემში, კარი გაიღო და ისეთი მშვენება ვიხილე რაც აქამდე არ ქონდა ნანახი თვალს დატანჯულს. სულ სველი იყავი, ტანზე კაბა ის გქონდა შემოტკეცილი სისველისგან თავად გცხვენოდა, ქოლგა დაკეცე.
თავი ჩაღუნე და ბარისკენ წახვედი, მოწიწებით ცხელი ყავა შეუკვეთე და თავჩაღუნული ელოდი შეკვეთას.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ შენში ის ბუნება დავინახე რაც აქამდე ჩემში ცოცხლობდა, მე შენში ის სილამაზე დავინახე სულ რომ ვნატრობდი, და შენგან ის სითბო წამოვიდა, რომელსაც სულ ველოდი, ავდექი და
შენსკენ გამოვიწიე, დაიმანახე როგორ ვცდილობდი შენთან მოსვლას მაგრამ არ შეიმჩნიე. გვერძე მოგიჟექი და ვგრძნობდი გული, გული როგორ გიფეთქავდა თითქოს სადაც იყო ამოვარდებოდა.
-გამარჯობა, სინიორიტა
-გამარჯობათ, მითხარი და ლოყები გაგიწითლდა, ამ დროს კიდევ უფრო მიმიზიდე.
-თქვენც ყავა?
-დიახ ბატონო, და ისე უცბათ გაიქეცი ვერც კი მოვასწარი სხვა რამ მეკითხა, არადა თითქოს ეს ყველაფერი ახალი ამბის დსაწყის გავდა ჩემში, მოსასხამი აიღე და გაიქეცი, ვეცადე უკან გამოგკიდებოდი მაგრამ ქუჩაზე
რომ გადამოვირბინე, ქეციანი კატას გარდა არაფერი შემჩა, ბარში დავბრუნდი თანხა გადავიხადე და სახლში წავედი, იმ სახლში სადაც არავინ მელოდა, იქ სადაც კედლებიც კი დამცინოდნენ, მაგრამ მე მქონდა ბუხარი,
მუსიკა, ფურცელი, კალამი და სხვა არაფერი მინდოდა, რათქმა უნდა ჩემს შინაგან მეს ეს არ აკმაყოფილებდა მაგრამ...
ბუხართან მოვკალათდი და წერა დავიწყე, ისე უბრალოდ ვწერდი, მაგრამ ეს ის მომენტი იყო როდესაც უკვე უბრალო აღარაფერი იყო ჯერ კიდევ იმის მერე რაც ბარში შენ გნახე, იმის მერე ეს შავთეთრი ფერები
ფერადი გახდა, გული უფრო ამიძგერდა, არ ვიცი ეს რა იყო თავიდან, მხოლოდ ერთხელ გიხილე და ასეთ რამეს რომ ვგრძნობდი მიკვირდა, მაგრამ მე ვიცოდი რომ სენ სხვა იყავი, ვიცოდი არავის გავდი, ყველასგან
გამოირჩეოდი არ იყავი იმ ბრბოს წევრი რომელშიც ბევრი ვიკარგებით და არც ხალხის ზღვას ეკუთვნოდი, მიუხედავად რომ არ გიცნობდი შენზე ეს ყველაფერი მაინც ვიგრძენი. გამეღიმა და ინსტიქტურად წამოვროშე
ფრაზა რა მშვენიერი ხარ ცხოვრებავ, ეს დღემდე მიკვირს როგორ ვთქვი, მე ხომ ის ადამიანი ვარ რომელიც დაბადებიდან ცხოვრებას საყვედურობს და მის ბილიკებიდან სულ გადახვევას ცდილობდა, განა მე არ ვიყავი
რომ ცხოვრება აღარ მინდოდა? მაგრამ შენ იყავი მსვენიერი, და როდესაც ჩემს ჩხოვრებაში შემოხვედი, ეს წუთისოფელიც მშვენიერი გახდა.
სამაზარეულოში გავედი ჩაი გავიკეთე ოთახში დავბრუნდი და კვლავ წიგნის კითხვა დავიწყე მაგრამ, ვგრძნობდი რომ იმ წუთას არცერთი სიტყვა რაც იმ წიგნში ეწერა არ მაინტერესებდა, ეს ხომ ის წიგნი იყო
რომელსაც ყოველთვის ისეთი გაფაციცებით ვკითხულობდი თითქოს ჩემს ყველა კითხვაზე იქ ეწერა პასუხი. წამოვდექი სავარძელიდან, სიგარეტს მოვუკიდე და აივანზე გავედი, ქალაქში სიყნარე იყო, და წვიმდა როგორც
ყოველთვის, წვიმამ კი შენი თავი გამახსენა, იცი? წვიმა ყოველთვის შენ გგაქვდა, შენ მისავით სევდიანი ხარ. გვერდით ერთი ფრანგი წყვილი იყო, სულ ჩხუბობდნენ, განსაკუთრებით კი იმ დღეს,ქურთუკი ავიღე
და გარეთ სასეირნოდ გამოვედი, კვლავ წვიმდა, ვიგრძენი სახეზე წვიმის წვეთები როგორ დამდიოდა, და მსიამოვნებდა გვერდით ქუჩაზე კი დავინახე ვიღაც წვიმაში როგორ ცეკვავდა, წამიერად გამეცინა და ინტერესმა
მიმიყვანა იმ გოგონამდე, რომელიც თან ტიროდოდა და თან ცეკვავდა, ის გოგონა კი შენ იყავი, ჯერ იმან დამაბნია რომ თუ ტიროდი რაღათ ცეკვავდი და შემდეგ კი იმან გამაოცა რომ ასეთ ამინდში გარეთ ძაღლებიც
კი არ იყვნენ, და შენ გაუჩერებლად, გულმოდგინედ ცეკვავდი, როგორც იქნა შემამჩნიე, თავი დახარე და წასვლა დააპირე,
-მოიცადეთ, გთხოვთ გამესაუბრეთ, თუ გახსოვთ წეღან ბარში შეგხვდით,
-დიახ ბატონო, მაგრამ არამგონია რომელიმე ქალს სურდეს იმ მამაკაცთან საუბარი რომელმაც ჯერ ბარში ნახა დასველებული და შემდეგ გიჯივით მოცეკვავე,
-დიახ რომ ზუსტად უნდა გსურდეთ ჩემთან საუბარი თუ გინდათ რომ ეს ამბავი ხავლ დილის ამბებში არ მოვყვე.
-თქვენ რააა, დილის?...
-არა, არა ვიხუმრე რა თქმა უნდა.
-უხ გული დამიმშვიდდა
უცბათ წამოიძახე უნდა გავიქცე მე მე მე.... იცით მეე.. მელოდებიან. სანამ გვერძე მოვიხედე უკვე აღარ იყავით.
ის დღე მართლაც უცნაური იყო ხოლო მეორე დღე როდესაც მეგონა რომ...
ნაწილი მეორე
მე ყოველთვის მინდოდა მომეცა, ის რასაც შენ მთხოვდი, იცი ძვირფასო? მინდოდა მომეძღვნა ყოველი წამო შენთვის, ჩამხედე თვალებში მე შენს სუნთქვა ვგრძნობ, შენ რომ გიყურებდი, შენს ნაზ სახეს როცა
ვხედავდი აღარ მინდოდა, როცა შენთან ვიყავი, მხოლოდ იმ მომენტში არ მეზიზღებოდა საკუთარი თავი!... ))) მაგრამ ახლა აღარაფერი მახსოვს, ვეღარაფერს ვგრძნობ, მე გთხოვდი ნუ
მოკლავდი სიყვარულს უბილწოს, სუფთას ერთადერთს რიალურს და შეუცვლელს ამ ცუდვით სავსე სამყაროში, მაგრამ შენი ჩვევა ის იყო რომ არავის უსმენდი მეც კი. ახლაც ვხედავ შენს წითელ მოქარგულ კაბას
ვეცკვები ჩემს თავს სიკვდილამდე! მე ვოცნებობ რომ მოხვალ ჩემთან და დარჩები ძვირფასო, მაგრამ ვიცი ვერ გნახავ, და მაინც უშენოდ მოვკვედბი ხედავ?! მე ვეღარასდროს ვერ მოვალ შენთან, მაგრამ მინდა
იცოდე, ქარს გამოვყვები, ქარს შენთან სანამ იცოცხლებ,
დღე მეორე, ეს ის დღე იყო როდესაც დილით თვალები გავახილე თუ არა, მეგონა მორჩა ჩემი უაზრო ცხოვრება, დრო იყო რაღაც შემეცვალა, მეგონა ქარმა წაიღო ის უღიმღამო დღეები, ის იცივე, და ყველაფერი
ცუდი რაც ჩემში იყო, საწოლიდან ავდექი, თავი მოვიწესრიგე და სამსახურისკენ გავემართე, როგორც ყოველთვის სამსუხირსკენ მიმავალ გაზაზე არსად ვუხვევ ხოლმე მაგრამ, საათს რომ დავხედე ჯერ ადრე იყო და გადავწყვითე
კაფეში შემევლო, როგორც ყოველთვის ერთი ჭიქა ყავა შევუკვეთე და კუთხსი მაგიდასთან დავჯექი, ფანჯრიდან კი ვხედავდი იმ ადამიანების საახეებს რომლებიც უამრავი მიზეზის გამო იყვნენ მოწყენილნი, ვუყურებდი მათ
და ვფიქრობდი, რომ რა იქნებოდა ყველას ერთხელ მაინც გაეღიმათ და ცხოვრებისთვის სხვანაირად შეეხედათ. ამ ფიქრებში გართულმა შევამჩნიე ფანჯარასთან როგორ ჩაირბინა წითელ კაბაში გამოწყობილმა გოგონამ,
სხვებისგან განსხვავებით იღიმოდა, და თითქოს ცდილობდა ცხოვრების ნოტებს აყოლოდა ის მიყვებოდა ნიავს რხევა რხევით, მის თმასაც ქარი ეთამაშებოდა და ეს მას კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდიდა, ამ დროს გამიელვა აზრმა
რომ ეს ხო ზუსტად ის სინიორიტა ბრძანდებოდა, რომელთან ერთადაც გუშინ წვიმაში ვსეირნობდი, უცბათ ჩანთას დავწვდი და კაფე დავტოვე, მისკენ გავეშურე ისე, რომ არც კი ვიცოდი რა უნდა მეთქვა,
-ჰეი გოგონა,
-ბატონო, ისევ თქვენ, და სასიამოვნოდ ჩაეცინა
-დიახ სინიორიტა ეს ისევ მე ვარ, კაცი რომელიც გუშინ ქაუჩაში იმ წვიმაში მარტო დატოვეთ ისე რომ არც კი მითხარით, თუ რა იყო თქვენი წასვლის მიზეზი,
-ხოდა ახლა გეტყვით ბატონო ჩემო, მე და მყავს ავდმყოფი და მასთან მეჩქარებოდა,
-ოუუ ვწუხვარ, არ ვიცოდი, მაპატიეთ,
-რათქმა უნდა გაპატიებთ,
-ერთი თქხოვნა მაქვს, თქვენობით ნუღარ ვისაუბრებთ თუ შეიძლება,
-კარგი, იყოს ასე, და საით მიდიხართ? უი ბოდიში საით მიდიხარ? :)))
-არსად დაგინახე და უკან გამოგყევი, იმედია არ გამინაწყენდები
-მეე? მე გამომყევით? კიმაგრამ რატო?
-როდესაც ხალხს ვუყურებდი ყველა სევდიანი იყო, თქვენი მომღიმარი სახე კი მათგან სრულიად გამოირჩეოდა, ეს მომენტი იყო "სახეები ბრბოში" ... და მაინტერესებს რატომ იღიმოდით?
-დრო ემოციებს ჭამს, დრო გვამარცხებს ჩევენ, დროს მიაქ ბედნიერება, დროს ვერ ვაჯობებთ ჩვენ. ის ხალხიც რომელსაც თვენ წეგან ბრბო უწოდეთ დროზე არიან განაწენებულნი, დროისგან არიან დატანჯულნი, აი
მე კი დრო ვერაფერს მაკლებს!
-ცოტა დამაბნიე.. :)))
ამ დროს შემომიტრიალდა და მითხრა მე ღთული ვარ, ამიტომ არ მიკვირს თუ ჩემმა საუბარმა გაურკვევლობაში ჩაგაგდოთ...
-ახლა კი მომიტევე ბატონო...
-ჯეკი, ჯეკი მქვია
-მომიტევე ბატონო კეჯ, ახლა მეჩქარება, უნდა გავიქცე დროებით. და ნაბიკს აუჩქარა,
-კიმაგრამ კიდევ როდის გნახავთ?
-ძალიან მალე!
უკან გამოვბრუნდი და ვფიქრობდი, ნეტა რა იგულისხმა, რომ მითხრა მალე გნახავო, ან სულ როგორ ეჩქარება?
სახლში დავბრუნდი ბუხართან სავარძელსი ჩავჯექი კლასიკა ჩავრთე და მინდოდა თუ არა იმ თავქარიან გოგონაზე ჩავფიქრდი, განსაკუთრებით ჩემი ყურადღება, დროზე მისმა ასეთმა დამოკიდებულებამ მიიპყრო,
და მაშინ მივხვდი რომ ის არ გავდა სხვას, დიახ ის იყო გოგონა რომელსაც სამყარო სხვა ფერებში ქონდა წარმოდგენილი, უცბათ გაწვიმდა, ქალაქი წვიმის წვეთებმა აახმაურა, ფანჯრები ჩამოერეცხა და გასაოცარი
პეიზაში შეექმნა, თბილი მოსასხამი მოვიცვი და ფანჯრისკენ მივიწიე, და დავინახე ქუჩაზე წვიმაში ცეკცა ცეკვით როგორ მოქროდა ვიღაც, გავიფიქრე ვინ უნდა იყოს ეს სულელი თქო, ხოლო როდესაც ახლოს მოხვედი
ეს შენ იყავი წვიმის გოგონა, ფანჯრისკენ ამოიხედე და ხელი დამიქნიე ჩამოდიო, გავცბი, გავოცდი, ქურთუკს დავწვდი და შენსკენ გამოვეშურე, სადარბაზო ისე ჩამოვირბინე არც კი მახსოვს
-სევ თქვენ, ისევ წვიმაში?
-დიახ ჯეკ, იცეკვებთ ჩემთან ერთად?
-ახლა? აააქ?
-დიახ აქ, რას უნდა ველოდოთ ან რა გვიშლის ხელს?
-კარგით ვიცეკვოთ,
ეს იყო მომენტი როდესაც ჩემში პირველად მზის სხივმა გაიარა, ეს იყო წუთები რომელსაც დედამიწის ნოტები ახლდა, მთელი ცეკვის განმავლობაში ხმა არ ამოგვიღია, უბრალოდ ერთმანეთს ვუყურებდით და ვცეკვავდით
ამ დროს დაიქუხა და ვიგრძენი როგორ ჩამეხუტა მხრებზე ხელები მომხვია და ცახცახი დაიწყო.
-გეშინით?
-კი, ჯეკ, ქუხილის მეშინია, როდესაც ქუხს ასე მგონი ციდან რაღარც თავზე დამეცემა თქო, უი უკვე 5 საათია ცეკვაში რდო გამეპარა, მეჩქარება ახლა უნდა დაგტოვო მაპატიე.
გულში გავიფიქრე ნეტა როდის არ გეჩქარება თქო და რომ მოვიხედე იქ აღარ იყავი, ვფიქრობდი მე ხომ მისი სახელიც კი არ ვიცი თქო, ციოდა ქურთუკში ხელები ჩავიწყვე და ვიგრძენი რომ ჯიბეში რაააც ფურცელი
იდო, ამოვიღე და გავოცდი, - მე სისი ბრიუკი ვარ, ხვალ სანაპიროსთან, რომ კოშკურაა იქ გელოდებით,,, ამ დროს შენმა ასეთმა....