მისმა ცრემლებმა სული გამიყინა,მისი სუსტი ხელები ჯერ კიდევ ჩემს კისერზე შემოხვეული კანკალებდა და ცახცახებდა.სახე ჩემს მკერდში ჩაემალა და პერანგს მინამავდა.
-დამშვიდდი თათო,დამშვიდდი,მთავარია,რომ ცოცხლები და უვნებლები ხართ-ვბუტბუტებდი,თავზე ვაკოცე,მერე კი მის კალთაში მყოფ საბას დავწვდი და ავიტაცე,გაიხარა,რომ დამინახა,აჟღურტულდა და გამიღიმა.
-რაო მამი,მიცანი?მომენატრე ჩემო ბიჭო-მის ცხვირს ცხვირით გავეთამაშე და გავუღიმე.
-გთხოვ ასე აღარ დაუძახო,უცებ შეეცვალა ხმის ტონი თათიას და გამერიდა.
-კარგი.......-ვცდილობ მაქსიმალურად შევინარჩუნო სიმშვიდე და გავუგო-კარგი,აღარ დავუძახებ ასე.
საკმაოდ დიდი დრო გავიდა მანამ, სანამ ყველაფერი არ მოწესრიგდა.პატრული მოვიდა,ეს ტაქსი და მეორე მანქანა საჯარიმოზე გადაიყვანეს.საბრალოს საავადმყოფოში ეჩქარებოდა მოლოგინებულ ცოლთან და ,სისწრაფეში ამათ დაეჯახა.ჩვენმა მძღოლმა არ უჩივლა მაგრამ ჯარიმა მაინც დაეკისრა.მოვიდა სასწრაფოც,მადლობა ღმერთს ყველას ამ ტაქსის მგზავრებსაც და მეორე მანქანის მძღოლსაც მხოლოდ მსუბუქი დაზიანებები ჰქონდათ,საავადმყოფოში გადაყვანა არცერთ არ ესაჭიროებოდა.ჯერ განყოფილება,მერე დაკითხვა,გავწამდით ჩვენც და განსაკუთრებით პატარა.მძღოლი უკან გაბრუნდა ბახმაროში ჩვენ კი ჩემი მანქანით თბილისში.კიდევ კარგი,რომ ჩვენებმა არ იცოდნენ ამ მგზავრობის შესახებ თორე ნერვიულობით გულს გავუხეთქავდით.,თითქმის ღამის პირველი იყო გზას,რომ დავადექით,თათომ პატარა უკანა სავრძელზე მიაძინა,პლედი მიაფარა ,თვად კი კიდისკენ ჩამოჯდა,რომ საბა გადმოვარდნისაგან დაეცვა.
როგორც იქნა შემიძლია მშვიდად დაველაპარაკო,ისე,რომ ვერავინ შეგვიშლის ხელს და ვერც გამექცევა სადმე.თათოს ცალი ხელი შვილზე მოეხვია მეორეთი კი კინა სავარძლის საზურგეს ეყრდნობოდა და თავი ზედ ჰქონდა დადებული,პირით დაბლა.
-თათო გძინავს?-ხმადაბლა ჩავჩურჩულე ყურთან ახლოს.
-არა-ოდნავ შეიშმუშნა და თავი მაღლა წამოწია,ეს ლამაზი თვალები,რომელიც სიგიჯემდე მიყვარდა ცრემლიანი და ჩაწითლებული ჰქონდა.
-ტირი?-არ ველოდი.
ოდნავ ჩაეღიმა,სიმწრით,ტკივილნარევად,უხასიათოდ,თავი ფრთხილად ჰორიზონტალურად გაარხია და ღრმად ამოისუნთქა.
-თათო....შენ თქვი,რომ ყველაფერი გაგახსენდა....ავარიის გამო?
-ჰო.
-ყველაფერი თათო?
-ყველაფერი.
-სულ?-არ ვიცი რას ვებღაუჭებოდი.
-ჰო თემო ჰო-სიმწრით წამოიყვირა-ყველაფერი....სულ ყველაფერი...ყველა ტანჯვა,ყველა გაწნილი სილა....ყველა წიხლი თუ მუშტი,ყველა გინება თუ დამცირება,ყველაფერი....ყველა წამი თუ წუთი-ხმა შეანელა,ცრემლებით აევსო თვალები,მაგრამ ჩემსკენ არ იყურებოდა,თავდახრილი იმეორებდა სიტყვებს მონოტორულად-კარგიც გამახსენდა ....განა მარტო ცუდი?მე ხომ მიყვარდა ის თემო,მე ის მიყვარდა....მიყვარდა.....მიყვარდააა....-ისტერიული სიცილი აუარდა,შემეშინდა,შემეშინდა და მეტკინა-მიყვარდა?განა ეს სიყვარულია?-მკლავში დამწვდა და შემანჯღრია-განა ეს სიყვარულია თემო?გიჟი ვარ?მაზოხისტი?რატომ?რატომ მიყვარდა?აღარ მინდა სიცოცხლე,აღაარაფერი მინდა ,აღარაფერი გესმის?-თავს ვეღარ აკონტროლებდა.
-დამშვიდდი თათო-მუდარით გავხედე.
-თემო შენ არ გესმის,შენ არაფერი გესმის,წარსულს შევნატროდი ახლა კი ყველაზე დიდი დარტყმა წარსულმა მომაყენა,საკუთარი თავი შემაძულა,შემაზიზღა,ნეტავ არასოდეს დამბრუნებოდა მეხსიერება,მე იცივინ ვიყავი წარსულში?შენ იცი ვინ ვიყავი წარსულში?ადამიანი სულის გარეშე,ქალი გულის გარეშე,მე მხოლოდ ხორცი ვიყავი,ნაფლეთი,რომელსაც ჩემი ქმარი დღე და ღამე ჯიჯგნიდა,ცემდა,თელავდა,აუპატიურებდა.და მე ამ ყველაფერს ვითმენდი,გესმის?ვითმენდი,აი ამის გულისათვის ვთმენდი-ხელი საბას კენ გაიშვირა,პატარას საოცრად მშვიდად და უდარდელად ეძინა,მისკენ დაიხარა და ნაზად აკოცა ფუმფულა ლოყაზე-აი ამის გამო და ლაბათ მტელი ცხოვრება მოვითმენდი,რომ არა ის ავარია,ამიტომ მძულს ჩემი თავი,რომ მე არც წარსული დამრჩა,არც აწმყო და მითუმ,ეტეს მომავალი.მე .....მე ახლა ჩემს თავს გვერდიდად შევხედე,ჩემს ცხოვრებას სხვა თვალით შევხედე თემო,ნეტა ეს გონება და გაბედულება მაშინ მქონოდა.და მე......მაინც მიყვარდა....გესმის?მე ის მიყვარდა-ჩემს მკლავს ისევ ჩაფრენილი იყო და ისევ მანჯღრევდა.
-და ახლა თათო?-სვლა შევანელე და გზიდად გადავედი,მანქანა გავაჩერე ა მისკენ შევბრუნდი.
-რა ახლა?-თითქოს ჩემმა ხმამ რეალობაში დააბრუნა.
-ახლა რას გრძნობ?გიყვარს?-მთელი სხეულით მისკენ შევბრუნდი.
-ახლა?-წამით დაფიქრდა-არ ვიცი,არაფერი ვიცი.
-თათო....
-თემო ცუდად ვარ-შეკრული თითები ტუჩებთან ახლოს მიიტანა-დავვიბენი,ერთდოულად ყველაფერი ვიცი და თან არაფერი,ავირიე,გონებაში აიზილა ყველაფერი.
-მესმის შენი თათო-ხელი მისკენ წავიღე,რომ ცრემლები მომეწმინდა მისთვის,მაგრამ ოდნავ თავი განზე გასწია,მივხვდი არ სურდა ჩემი შეხება,ღმრად ამოვიხვნეშე და ხელი დაბლა დავწიე-იფიქრე.... იფიქრე რამდენიც გინდა და როდემდეც გინდა,უბრალოდ იცოდე,რომ მე თემო ბერიძე შენ დაგელოდები,მე შენს იქით გზა არ მაქვს,მე მხოლოდ შენ მჭირდები,შენ მინდიხარ,შენ მიყვარხარ.ან შენ ან არავინ,გესმის?მე შენ მიყვარხარ,გახსოვდეს ვერ შეგელევი ,არ შემიძლია.ყველაფერს დავთმობ და შეველევი ,ოღონდ შენ არა.
-თემო..... დიდი ხანია?
-რა?
-დიდი ხანია, რაც ასე ფიქრობ ჩემზე?
-გულწრფელად გითხრა?
-ჰო.
-აი იმ დღიდან,რაც მე ჯეიმს ბონდი გავხდი და შენ მატა ჰარი-ორივეს გაგვეღიმა ამ მოგონებაზე და ეს მოგონება სამმამაგად სასიამოვნო იყო,ორივეს გვეხებოდა,ორივეს გვახსოვდა და ორივესთვის კარგი მოგონება იყო.
-მე მაშინ დანიშნული ვიყავი.
-ვიცი და სწორედ ამიტომ გავჩერდი,თორემ დღეს სულ სხვა წარსული გვექნებოდა ორივეს და რაც მთავარია საერთო.
-დარწმუნებული ხარ?
-რათქმაუნდა,ჯეიმს ბონდურად-ვთქვი და თვალი ჩავუკარი.
-აგენტი 007
-გაუმჯობესებული.
-რათქმაუნდა.
-თათო,წეხან თქვი ,რომ შენს ცხოვრებას და წარსულს სხვა თვალით შეხედე ახლა,როცა მეხსიერება დაგიბრუნდა,გულწრფელად მიპასუხებ ერთ კითვაზე?
-გააჩნია კითხვას
-მაშინ......იმ დროს.....ერთხელაც არ გიფიქრია ჩემზე?რომ მეცადა ბედი,მქონდა შანსი?
გაჩუმდა,თვალებში ჩამაცქერდა,თითქოს სულში შემიძვრა,ჯერ კიდევ დაუნახავის და მაოუცნობის ხილვა სურდა თითქოს,თვალები რამოდენიმე წამით დახუჭა,ღმრად ჩაისუნთქა,კვლავ გაახილა და შემომიბრუნდა:
-არა
-გასაგებია-ვთქვი და მართლაც,რომ გასაგები იყო ჩემთვის ყველაფერი,მისი ენა სხვას ამბობდა გული და გონება კი სხვას,მე ამას მის თვალებში ვხედავდი ვკითხულობდი.
-დავიღალე დავიძინებ ცოტას-თქვა და უკანა სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო,თავი კი გვერდზე გადააგდო.ეს მხოლოდ თავდაცვა იყო ჩემი კითხვებისაგან,აღარ სურდა მეტი .
ოთხი იყო დაწყებული ჩვენი კორპუსის ეზოში ,რომ შევედით,ფრთხილად შევაფხიზლე თათია.პატარა ხელში აიყვანა,მე ჩანთებს დავწვდი და კიბეებს ავუყევით.გიორგის და ლიას გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა ჩვენს დანახვაზე და თან ამ შუაღამისას.
-ხომ მშვიდობაა?
-საბას,ხომ არაფერი დაემართა?
-ხომ არ იტკნეთ რამე?
-გაგძარცვეს?
დაგვაყარეს კითხვები.პირველ რიგში საბა დავაწვინეთ,მეერე კი მისაღებში მოვიყარეთ ყველამ თავი.წინ ხანგრძლივი და მტტკივნეული საუბარი გველოდა.განსაკუთრებით კი დედა-შვილს.
საშინელება იყო ჩემთვის და შოკი მამაჩემისათვის იმ ყველაფერის უფრო დეტალებში მოყოლა და გახენება ,რაც თათომ გადაიტანა.საუბრის ბოლოს მომიბრუნდა.
-დრო მჭირდება იმის გასააალიზებლად და საპატიოდ თუ რა წვლილი შეიტანე იმ ღამით იმ ყველაფერში,რაც ეს ბოლო თვეებია ჩემს თავს ხდება-შინაგანად ველოდი მისგან ამას,მაგრამ მაინც მტკივნეული იყო.
-მზად ვარ-დამნაშავემ ჩავილაპარაკე და კედელს მივეყუდე.
-დედა-პირველად დაუძახა ლიას დედა-ხვალ ბათუში მივდივარ.
.............................