-იქნებ არ ღირს? დაფიქრდი გთხოვ..
-უნდა წავიდე ანა, სხვა გზა არ მაქვს...
-სხვა გაზა ყოველთვის არსებობს...
-მაგრამ ეხლა არა..
-ეტყვი?
-ალბათ კი... ეხლა კი წავალ, მშვიდობით ანა...

********
ამ ამბიდან სამი წელი გავიდა.... სამი წელია გერმანიაში ვცხორობ და მხოლოდ და მხოლოდ მაქსმა შემიფარა თავისთან სახლში, რომ იმ სიცივეში გარეთ არ გავყინულიყავი, დღეს კი მე და მაქსის ისეთი ურთიერთობა გვაქვს ნებისმიერ და ძმას შეშურდება...
სამი წელია სიყვარული დავკარგე, მაგრამ მყავს პატარა, რომელიც მიხანგძლივსბს ცხოვრებას ამ დამპალ სამყაროში...
-დე მამიკოს ხო ვუყვარვარ?
როგორც ყოველ საღამოს ძილის წინ, ლუკამ მკითხა და პატარა ხელები გულზე მიიდო...
-კი დე მამიკოს უყვარხარ და გპირდები, რომ აუცილებლად ნახავ... ახლა კი დაიძინე...
შუბლზე ვაკოცე და ოთახში შუქი ჩავუქრე..
ჩუმად გამოვაღე უჯრა და იქიდან პატარა ყუთი გამოვიღე..
მაგიდასთან დავჯექი და უკვე მერამდენედ დავიწყე ძველი ნივთების თვალიერება....
თითები ნელა გადავუსვი სურათს და მომღიმა წყვილს დავაკვირდი...
სიმწრისგან გამეცინა და ცრემლებმაც არ დააყოვნა...
სურათი ამოვატრიალე და გაკრული ხელით დაწერილ წარწერას დავაკვირდი
"ლიზა და დემეტრე
სამუდამოდ"
-დე ისევ მამიკოს შურათებს უყურებ?
სამზარეულოში ფეხშიშველა შემოვარდა ლუკა და ფეხზე პატარა ხელი დამადო.. ცრემლები სწრაფად მოვიწმინდე და გაღიმბულმა გადავხედე...
-ხო დე მამიკოს სურათებს ვნახულობ შენც გინდა?
თავი ღიმილით დამიქნია და კალთაში ჩამიჯდა...
მის ასაკთან შედარებით ძალიან ჭკვიანია... ლაპარაკობს ქართულად, თუმცა ცოტა უჭირს და ასევე გერმანულად...
სურათი პატარა ხელებში მოიქცია და დააკვირდა...
-ეშ შენ ხალ ქო? - თითით გოგოზე მანიშნა და გაღიმბულმა ამომხედა, თავი დასტურის ნიშნად დავუქნიე და გავუღიმე.. -ეშ კი მამიკო ქო?
თითით დემტრეზე მანიშნა და სურათს უკეთესად დააკვირდა...
-კი დე ეს მამიკოა...
-დე მამიკოს ლა ქვია?
არასდროს კითხავს ეს ჩემთვის და ცოტა არ იყოს დავიბენი... ვერ მივხვდი უნდა მეთქვა თუ არა, საბოლოოდ კი მხოლოდ ხელში ავიყვანე და ისევ ლოგინში დავაბრუნე...
-დაიძინე დედას ბიჭო ხვალ ნათლია უნდა ვნახოთ...
შუბლზე ვაკოცე და ოთახიდან გამოვედი...
ლეპტოპი გავხსენი და მაშინვე ანას გადავურეკე...
-ჩემი გოგო როგორ მომენატრე...
არ დააყოვნა პასუხი და მაშინვე ჩვეული სიმხიარულით მიპასუხა...
-მეც მომენატრე მეც...
ღიმილი ვერ შევიკავე და წეღანდელი ცუდად ყოფნა ჯანდაბაშ გავუშვი...
-აუ ქორწილისთვის ხო ჩამოხვალ?
ისევ მისთვის სანტერესო თემას მიუბრუნდა და გაფართოებული თვალებით გადმომხედა...
-ის იქნება?
-ხო იცი ლიზა, რომ დემეტრე და კოტე მეგობრები არიან და აუცილებლად იქნება...
-ვიცი მაგრამ....
-მაგრამ ბავშის ამბავი ისევ არ გითქვამს... რას აპირებ ლიზა ბავშვი უკვე სამი წლის ხდება.... აზრზე ხარ დემეტრე რო ამას გაიგებს რა ამბები დატრიალდება?
-ხოდა ვცდილობ რო არ გაიგოს...
მოთმინება დაკარგულმა ხმა ვეღარ გავაკონტროლე და ცოა უხშად მომივიდა...
-მომისმინე ლიზა... ლუკა გაჭრილი ვაშლივით გავს მამამის, ამიტომ რთული იქნება იმის უარყოფა, რომ ლუკა დემტრეს შვილი არაა...
-ვიცი ანა ვიცი...
-ანუ ჩამოხვალთ?
-არ ვიცი...
ამის თქმა იყო და უცებ გამითიშა....
ლეპტოპი დავხურე და დასაძინებლად წავედი...
დილით რომ გავიღვიძე ლუკას უკვე ეღვიძა და ლოგინში თავისთვის თამაშობდა...
-დედას დიდი ბიჭი...
-დე ნათლიაშთან ჩავიდეთ ლა...
ხტუნაობა დაიწყო და მაშინვე კარადასთან მივარდა..
-მოდი დე ჯერ ტანსაცმელები ჩავალაგთ და მერე წავიდეთ კაი?
თავი თანხმობის ნიშნად დამიქნია და თავისი უჯრა გამოაღო..
ორ საათში ყველაფერი ჩალაგებული გვქონდა, მხოლოდ სახლიდან გასვლაღა გვრჩებოდა...
-მიდიან ჩემი სიყვარულები?
ოთახშ მაქსი შემოვიდა და ლუკა ხელში დაატრიალა..
-ნათლიას ვაჟკაცი მიდის? ხო არ დამივიწყებ ნათლი?
ლუკამ უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია და მთელი ძალით ჩაეხუტა...
-წამო აეროპორტში გაგიყვანთ...
ლუკა ძირა ჩამოსვა და ჩემოდნები აიღო...
სევდა ნარვი მზერა მოვავლე სახლს და კარები გაოვიხურე...
სამ საათში უკვე თვითფრინავში ვისხედით და აფრენა ველოდებოდთ...
გულის ერთ ნაწილს რაღაცნაირად არ უნდოდა აქაურობის დატოვება, მაგრამ მეორე სიხარულით მეცხრე ცაზე იყო, რომ ამდენი ხნის მერე ისევ შეეძლებოდა ფილტვები თბილისის ჰაერით აევსო...
-დე მამას ვნახავთ?
აფრენისთანავე მკითხა ლუკამ და მზერა ისევ ფანჯრისკენ გადაიტანა...
-კი დე ნახავ...
შეპარული ღიმილით ვუთხარი და თვალები დავხუჭე...
რომ გავღვიძე თვითფრინავი უკვე ეშვებოდა, ლუკა ერთ ადგილას იჯდა და გადიდებული ვალეით უყურებდა არე მარეს..
-მე ცემ მამიკოს ვნაქავ...
უკან მჯდომ ქალს მიუტრიალდა და გაღიმებულმა უთხრა...
ქალმა თავზე ხელი გადაუსვა და ერთიცალი კანფეტი მიცა..
ოგრც კი თვითფრინავიდან გამვიდა მამიკო მამიკოს იძახოდა და ბედნიერებისგან დაფრინავდა...
მხაროდა რომ ლუკასესე უყვარდა მამამისი,მაგრამ რა რეაქცია ექნებოდა მამას ბავშვზე ძალიან მაშინებდა..
ტაქსი გავაჩერე და მისამართი ვუკარნახე... სახლის კარები როგორც კი შევაღე ვიგრძენი ნესტის და ობის სუნი, მაგრამ მაიც მშობლიური სახლის სურნელი...
მშობლები რომ გარდაიცვალნენ 17 წლის ვიყავი და მარტო ცხოვრებას მიჩვეული ვარ...
დედაჩემის მშობლები შვილიშვილად არასდროს მთვლდნენ ამიტომ ჩემ მოვლაზე დიდად თავი არ შეუწუხებიათ, მამას მშობლები კი ადრე გარდაიცვალნენ...
ერთადერთი ოჯახი მხოლოდ ანა და მისი ძმა საბა იყვნენ და არიან...
მოგონებები სწრაფად უკუ ვაგდე და ლუკას მივუბრუნდი, რომელსაც დაღლილობისგან თვალები ნახევრად დახუჭული ჰქონდა...
-წამო დე დავიძინოთ მერე ანა ნათლია უნდა ვნახოთ...
ანას ხსენებისას სახე უცებ გაებადრა და სირბილით გაიქცა ოთახისკენ..
საათს რომ დავხედე დილის რვა საათი იყო, ამიტომ ცოტა გამოძინების დრო მქონდა... საღამოს კი უკვე ანას ქორწილი იყო....
ნელა მივუწექი ლუკას გვერდზე და სიზმრების სამყაროში გადავეშვი..




გამარჯობათ ბავშვებო <3 დავბრუნდი ახალი ისტორიით <3 იმედია მოგწონებათ... ღირს გაგრძელება?