***

-რამდენი ხალხია მარშუტკაში ავიდეთ ? (მე)
-ხო წამოდი მარიამ ავიდეთ აბა აქ ხომ არ ვიდგებით შემდეგი კი ვინ იცის როდის მოვა (ლიკა)
-ჰო შენც მართალი ხარ (მე)
-მარშუტში ავედით ძალიან ბევრი ხალხი იყო ადგილები სუ შევსებული იყო და ამიტომ მე და ჩემს საუკეთესო მეგობარს ფეხსე მოგვიწია დგომა. ისე ეს კარგიც იყო ყოველთვის მერჩივნა მე ვმდგარიყავი ვიდრე სხვები!
-აა ვაიმე -ჩემი გრძელი შავი თმა ვიღაცის ჩანთაზე წამოსდომოდა და საშინლად მტკიოდა როცა თავს ვხრიდი.. -დავიხარე რათა ჩემი თმა გამომეწიწკნა (უხეშად რომ ვთქვათ) გადავიხარე
-ძალიან დიდი ბოდიში ჩემი თმა თქვენს ჩანთას წამოედო ქალბატონო (მე) -ვუთხარი და თბილად გავუღიმე
-არა რას ამბობ შვილო -მითხრა საშუალო ასაკის მეტად სანდომიანმა ქალბატონმა და გამიღიმა.. ჩემი თმა გავანთავისუფლე მისი ჩანთიდან და უნდა გავსწორებულიყავი როცა მარშუტკა მოსახვევში შევიდა და უეცრად გადავვარდი...
-ვაიმეე -წამოვიყვირე
-ფუ ამის დედა შე**ცი წესიერად ვერ მიმგზავრია! -უეცრად ვიღაცის ბოხმა ხმამ ძალიან მრისხანედ და შემზარავად წამოიყვირა..
-ვაიმე ძალიან ძალიან დიდი ბოდიშით არ მინდოდა -ვუთხარი დარცხვენილმა
-ჰაჰ მგონი ძალიან მოგწონს ჩემს კალთაში ყოფნა არა ? იქნება საჯდომი აწიო ?? -შემომხედა და საოცარი ირონიით მითხრა მერე ამათვალიერ ჩამათვალიერა -არა თუ გინდა იჯექი მე პრობლემა არ მაქ -მითხრა და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
-თქვემ თქვენ ისეთი ისეთი უზრდელი ხართ -ვუთხარი ბრაზ მორეულმა
-ჰაჰ გამომივიდა მამა აბრამის ბატკანი , გეგონება არ სიამოვნებდეს ჩემს კალთაში ჯდომა ქალბატონს გონი ისე მოვეწონე ადგომასაც არ აპირებს -ღვარძლი ერთიანად გადმოანთხია -უცებ დამოვერკვიე და სასწრაფოდ წამოვხტი , ყოველთვის ძალიან თავშეკავებული ვიყავი და ზიზღს ზიზღით ასასდროს ვპასუხობდი მივუბრუნდი უცნობს და ზრდილობიანად ვუთხარი
-ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით არ მინდოდა -ვუთხარი და უკვე თითქმის დაცარიელებულ მარშუტში სადაც ლიკას უკვე ადგილი დაეკავებინა გვერდით მივუჯექი -უკნიდან მომესმა ხმა
-კარგი რა ალექსანდრე ნუ ხარ ასეთი უხეში ერ დაინახე როგორ შერცხვა შენ კიი..
-შემეშვი რა დემე ეგეთებს ეგრე უნდა ელაპარაკო! ეგეც ჩვეულებრივი 21-თე საუკუნის გათავხედებული გოგოა! ვერ ხედავ კალთაში ჩამიხტა!
-ალექსანდრე ეს ხომ მისი ბრალი არ იყო! (დემე)
-აუ მოკეტე რა! მეირეთ მარშუტკით აღარ ვიმგზავრებ ეს მანქანაც რაღა ახლა გამიფუჭდა! ამის დედაც! სასწრაფოდ ახალი უნდა ვიყიდო (ალექსანდრე)
-ერთი კვირისწინ არ იყიდე ბიჭო? (დემე)
-მერე რა! ხოდა დაძველდა (ალექსანდრე)
-მათი საუბრის მოსმენაში ვიყავი გართული როდესაც ლიკამ მანიშნა ჩავდივართო
-მარიამ ჩავედით (ლიკა)


****
-კარგი ლიკა მე წავედი უკვე ძალიან დავიღალე ფეხები ისე მტკივა ამდენი სიარულისგან (მე) -ვუთხარი საოცრად დაღლილმა
-აუ ხო მიდი მეც წავედი -მანაც ასევე დაღლილი ხმით მითხრა -გნახავ მერე
-კაიი (მე) -ლიკას სახლიდან ჩემს სახლამდე ძალიან ცოტა მანძილი იყო ასე რომ ფეხით გავუყევი გზას მივდიოდი და დღევანდელ დღეზე ვფიქრობდი უცნობზე ვფიქრობდი და ვერ გამეგო როგორ შეიძლებოდა ადამიანი ასეთი ღცარძლითა და ბოროტებით სავსე ყოფილიყოს... ალბათ ერთი გატუტუცებული მამიკოს ფულებით მობლატავე ახალგაზრდა ბიჭია როგორც ყველა..
-მოვედიიი -წამოვიყვირე სახში შესულმა
-მარიამ დედა რა კარგია რომ მოხვედი ჩქარა გაემზადე მამაშენი რაღაც დახურულ წვეულებაზეა დაპატიჟებული და ჩვენც უნდა წაბიდეთ ხომ იცი არა -მითხრა დედამ და ნაცად გამიღიმა რომელიც უკვე მზადებაში იყო
-კარგი წავალ გავემზადებ -ვუთხარი და ჩემი ოთახის კენ წავედი მართალია დიდად არ მიყვარდა დახურული წვეულებები საოცრად მოსაწყენი იყო.. მაგრამ რას ვიზავთ მამაჩემი ბიზნესმენი იყო და ხშირად გვიწევდა მსგავს წვეულებებზე სიარული არ მიყვარდა მაგრამ უარსაც ვერ ვამბობდი რადგან დედა ყოველთვის მეუბნებოდა: მამას ყველაფერში ხელი უნდა შევუწყოთო.. ასე რომ არასდროს ვაპროტესტებდი რომ წასვლა არ მინდოდა ეს ხომ უბრალოდ წვეულება იყო.. ხო მართლა მე ვარ მარიამ ქავთარაძე ვარ 18 წლის სტუდენტი ვსწავლობ ნუ რათქმაუნდა მეც მამის კვალს გავყები და ბიზნესს მოვკიდე ხელი თანაც ყოველთვის მიზიდავდა ეს საქმე! ვარ მაღალი , გამხდარი, მაქვს გრძელი ძავი თმა, დიდი თაფლისფერი თვალები რომელსაც მწვამე ფერიც დაჰკრავს, გრძელი შავი წვრილი წარბები და სწორრი აპრეხილი ცხვილი.. დიდი წითელი ტუჩებით.. მამა ერეკლე ქავთარაძე (ბიზნესმენი) დედა ნათია ონიანი (დიასახლისი) არ მყავს არც და და არც ძმა სამწუხაროდ.. მაგრამ საოცრად კარგი მშობლები რომლებიც ჩემთვის ყველაზე ძვირფასები არიან!.. -მივედი ჩემს კარადასთან გამოვაღე და კაბის არჩევა დავიწყე (საერთოდ ძალიან დახვეწილი გემოვნება მაქ სხვანაირად არც შეიძლეება) არჩევანი მოკლე წითელ კაბაზე შევაჩერე უკან ამოღებული წინ არცისე ამოღებული იყო.. არიყვარს ზედმეტად ბულგარული კაბები.. შევარჩიეწვრილ ქუსლზე შავი მაღლები წინ მაღალი პლათფორმით შავი მძივებით გაფორმებული... -კაბა გადავიცვი მაღლებზეც ჩევდექი
-ოუმოკლედ რა არჩვეულებრივი ფეხები და საჯდომი მაქ დავიწყე ჩემი თავის ქება -ახლა მაკიაჟს და თმას მივხედოთ -თმის დავარცხნა ყოველთვის მიჭირდა იმიტომ რომ რადგან ძალიან გრძელ იყო საჯდომს დაბლა გიშერივით შავი თმა მქონდა.. დავივარცხნე და უბრალოდ ჩამოვიშალე მაკიაჟს რაც შეეხება.. არაფერი გამიკეთებია მხოლოდ და მხოლოდ ცოტა ტონალურით შემოვიფარგლე..
-მარიამ დე მზად ხარ (დედა) -შემოვიდა ჩემს ოთახში ვაუ დედიკო რა ლამაზი ხარ დღეს რაღაც განნსაკუთრებულად გამოიყურები.. შემაქო დედაჩემმა
-ოოჰ მათი რაც დედაა ის შვილია ასეთი ლამააზი რომ ხარ იმიტომ გყავარ მეც ასეთი -ვთქვი და დედაჩემიც შევაქე და თავიც შევიქე
-ოჰ რა ხარ რა.. -მითხრა დედაჩემმ და გაიღიმა.. -კარგი წავედით მამაშემი უკვე მოვიდა (დედა)
-კარგი წავედით -ვუთხარი და შავი ხელჩანთა მოვიმარჯვე

****
-მოგესალმებით ბატონო ერეკლე -მოგვესალმა საოცრად კარგი გარეგმობის 40-45 წლამდე მამაკაცი რომელსაც მხარს ასევე საოცრად ლამაზი ქალბატონი უმშვენებდა ალბათ ამათი სახლია და წვეულებაც ამათი დაგეგმილია (გავიფიქრე ჩემთვის)
-მოგესალმებით (მამა) -მანაც თავაზიანათ დაუკრა თავი ქალსა და კაცს
-ერეკლე ეს ჩემი მეუღლეა ანა კობახიძე, ეს კი ჩემი ქალიშვილი ანასტასია არაბულია.. -გაგვაცნო ბატონმა თავისი ოჯახი.. ახლა კი მამა ჩვენ მოგვიტრიალდა
-ეს ბატონი ირაკლი არაბულია.. (მამა)
-სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა -თავაზიანად გაუღიმა დედაჩემმა მათ და თავი დაუკრა მე უბრალოდ გავიღიმე
-ეს ჩემი მეუღლე ნათია ონიანია და ჩემი ქალიშვილი მარიამ ქავთარაძე (მამა)
-სასიამოვნოა (ერეკლე)
-ასევე (დედა)
-ძალიან ლამაზი ქალიშვილი გყავთ (ქალბატონი ანა)
-მადლობათ (მე) - ვუთხარი დამორცხვილმა
-ორაკლი შემი ვაჟი სად არის ? (მამა)
-ჰოო მას ცოტა აგვიანდება (ბატონი ერეკლე)
-კარგი (მამა) - დედაჩემმა და ქალბატონმა ანამ ერთმანეთს კარგათ გაუგეს და ერთმანეთში საუბრობდნენ მე კი პატარა 12 წლის ანასტასიასთან ერთად სახლს ვათვალიერებდი..
-მარიამ შენ რამდენი წლის ხარ ? (ანასტასია)
-მე 18-ის ვარ -ვუთხარი და თბილად გავუღიმე
-აუ რა კარგია (ანასტასია) -თქვა აღტაცებით საოცრად საყვარელი ბავშვი იყო ამავ დროულად ძალიან ლამაზი
-შენც მალე გაიზრდები (მე) -ვუთხარი და ნაზად გავუღიმე .. მერე კიდევ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ საოცრად საყვარელი და კარგი ბავშვი იყო ძალიან შემიყვარდა უკვე ეს პატარა ანგელოზი..
-ვაა დასიკო -უცებ ტასოსთანნ ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭი მოვიდა და გვერდით ჯამოუჯდა -როგრ ხარ პატარა ქალბატონო უთხრა და მაგრად მოეხვიაა
-მე პატარა არ ვარ ბექა! (ანასტასია) -ვითომ გაბრაზებით უთხრა
-არა დიდი ხარ -უთხრა სიცილით და პატარა ცხვირცე მოუჭირა
-მეტკინა (ანასტასია) -ტუჩები გამოზნიქა როგორც ბავშვებს სჩვევიათ -ხო მართლა ბექა ეს მარიამია ჩემი მეგობარი,მეგობარ -თვა და მე გამომხედა მეკი თბილად გავუღიმე იმის ნიშნად რომ ჩვენ მართლაც მეგობრებივიყავით უკვე.. მარიამ ეს კი ბექაა ჩემი აუტანელი ბიძაშვილი! -ჩქვა და ბექას გახედა ხელებ გადაჯვარედინებულმა
-გოგო აუტანელს მოგცემ მე შენ -თქვა და უჩმიტა -მოგესალმებით მე ბექა ნებიერიძე ვარ ანასტასიამ სწორად აღნიშნა მისი ბიძაშვილი წამოდგა და ხელზი ჩამომართვა როგორც ჯელტმენებს სჩვეოდათ (ჩვენში დარჩეს და საოცრად მამაკაცური და სიმპატიური იყო )
-სასიამობნოა -ვუთხარი და გავუღიმე
-ჩემთვის უფრო სასიამოვნოა მითხრა და მანაც თბილად გამიღიმა -ხო მართლა არაჩვეულებრივი ღიმილი გაქვთ -მითხრა და ისევ ანასტასიას გვერძე ჩამოჯდა
-მადლობთ თქვენც ვუთხარი და თავი მორცხვად ჩავხარე... მას ჩემი ეს რეაქცია არ გამოპარვია და გაეღიმა
-ჰა გოგო სად არის შენი უჟმური ძმაა (ბექა) -კითხა ანასტასიას და გემრიელად გადაიხარხარა
-არ ვიცი ალბათ მალე მოვა (ანასტასია)
-სუ ყველგან აგვიანებს ეგ (ბექა)
-ოჰ შენ ხო რას ამბობ რა (ანსტასია)
-ოოჰ პატარა ქალბატონს ენა დაუგრძელებია ერთხელაც იქნება მოგაჭრი (ბექა) -ვითომ და დაემუქრა
-კი კი აბა (ანასტასია) -მერე ნახავ ალექსანდრე რას გიზავს! -უთხრა და გამარჯვებულის სახით გადახედა -ალექსანდრე? ეს სახელი უკვე მეორეთ მესმა დღეს და უეცრად უსიამოვნო ჟრუუანტელმა დამიარა..
-ალექსანდრე ვინ არის ანასტასია ? (მე) -ვიკითხე მორცხვად
-ალექსანდრე ჩემი ძმაა მარიამ -მითხრა და მომეხვია
-ხო ალექსანდრე მისი უჟმური ძმაა (ბექა) -თქვა და ისევ გადაიხარხარა -ხო და ახლა შეიძლება მეც მოგეხვიოთ ? (ბექა) -თქვა და გაეცინა
-არა! (ანასტასია) -უჟმური ალექსანდრე დილანდელ ბიჭს მომაგინებდა მაგრამ ეს შეუძლებელი იყო.. ვთქვი და ბექასა და ანასტასიას საუბარში ჩავები ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ საოცრად სასიამოვნო მხიარული ბიჭი იყო ბექა საერთო ენა გამოვნახეთ უკვე ფაქტიურად მეგობრები ვიყავით.. ანასტასიაც ძალიან კარგი გოგონა იყო ძალიან შემიყვარდა უკვე ეს გოგონა ჩემს ფიქრებში ვიყავი როდესაც ანასტასიას ნათქვამმა მომიყვანა გონს
-მარიამ წამოდი ეზოში გავიდეთ -მითხრა და გამიღიმა
-კარგი წამოდი ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი

***
-ძალიან ლამაზი ბაღი გაქვთ ანასტასია (მე)
-ჰო აქ ყველაფერს დედა უვლის (ანასტასია) -ლაპარაკში ვიყავით გართული უეცრად ფეხი ქვას რომ წამოვკარი და ვიღაცასთან ერთად ძირს დავეცი ... თავი წამოვწი სახეში არც შემიხედავს მცხვენოდა ის კი დავაფიქსირე რომ საოცრად მამაკაცური და ნავარჯიშევი სხეული იყო ჩემს ქვწვით მოქცეული
-ფუუ ამის დედაც ეს რა დღე მაქ ტოოო უკვე მეორედ მეცემ ვიღაც -ნაცნობი ხმის ბარიტონი მოხვდა ჩემს ყურთა სმენას ..- თავი წამოვწიე და მამაკაცს შევხედე მანაც შემომხედა ცოტახანს გაოგნებული მიყურებდა მერე კი ისევე უხეშად მომმართა
-აქაც შენ ?? ეს რა ჯანდაბაა! -თქვა ისევე უკმეხად და ღვარძლით სავსე ხმით.. მაგრამ მაინც რა საოცრად ხვდებოდა ჩემს ყურთა სმენას მისი ხმა არაჩვეულებრივი ხმის ტემბრი ჰქონდა მისთვისვე შესაფერისი საოცრად ბოხი და მამაკაცური ხმა ქონდა... უძიროდ შავი ნაცრისფერში არეული თვალები მოკლე შავი თმა არაჩვეულებრივი ტუჩები.. -ოღმერთო მარიამ რას აკეთებ გამოფღიზლდიი
-აღარ ადგებიი ? -წამოიყვირა გამწარებულმა ალექსანდრემ
-მე.. მე.. ბოდიშით ბოდიშით -ვუთხარი ისევ დარცხვენილმა და თავი ჩავხარე სადაც იყო ტირილს დავიწყებდი
-ფუ ამის დედა შე**ცი.. -თქვა და ხელები წელზე მომხვია უცებ ჩემიანად ადგა ამიყვანა თვალებში შემომხედა ცოტახანს თვალებში მიყურებდა და ჩემს სახეს ათვალიერებდა.. მეგონა რაღაც ადამიანურმა გაიღვიძა მასში მაგრამ ვცდებოდი
-ხელი რომ გაგიშვა მიწაზე მყარად დგომას შეძლებ?? -მითხრა ისევე ირონიით და სარკაზმით გაჟღენთილი ხმით
-მე.. მე.. დიახ ვუთხარი და თვალები თავხუჭე რათა ცრემლები არ წამომსვლოდა
-მარიაამმმ -ყვირილით მორბოდა ჩვენსკენ ანასტასია -მარიამ მარიამ კარგად ხარ ???
-კი კი კარგად ვარ (მე)
-კარგად იქმება აბა რა ზედ დამეცა -თქვა ისევწ უხეშად ალექსანდრემ -და ახლა ძმაც რომ მოიკითხო ურიგო არ იქნებოდა (ალექსანდრე) -მასში რაღაც ადამიანურს გაეღვიძა ალბათ ძალიან უყვარდა ანასტასია (აჰა და ძმა ყოფილან როგორ შეიძლება ამ უჟმურის და იყოს ანასტასია საოცრად თბილი და საყვღელი გოგონა) ანასტასიასთან მივიდა შელში აიყვანა და დააბზრიალა ძამიკოს სიხარულოო ეუბნებოდა გულში იკრავდა და ლოყებს უკოცნიდა თან ისე საოცრად უღიმოდა -ოღმერთო მღიამ რა გჭირს??
-კარგი ალექსანდრე დამსვი!! (ანასტასია)
-ოოჰ რაიყო ? (ალექსანდრე) -კითხა და გაუღიმა
-არაფერი დამსვი (ანასტასია) -ალექსანდრემ ანასტასია დასვა თუ არა გოგონა მაშინვე მე მომიბრუნდა
-მარიამ ეს ალექსანდრეა ძემი ძმა წეღან რომ გითხარი და ბექამ ვითომ და უჟმურად რომ შერაცხა -ალექსანდრემ თვალები დაქაჩა -ალექსანდრე ეს კი მარიამია ჩემი მეგობარი
-ოჰ ანასტასია ვითომ უჟმურად შერაცხა? (მე) -ვუთხარი და მობეზრებილად გადავაქნიე თავი -ამაზე ალექსანდრეს გაფართოვებული და მრისხანე მზერა მოხვდა ჩემს თვალებს
- ოჰ მოუხერხებელი ნახეე! -თქვა და გადაიხარხარ
-ვაიმე შენ იცინი თუ მეჩვენება? (მე) -გაოგნებული გავხედე -ამაზე სიცილი შეწყვიტა და გამომხედა
-თვალში ზედმეტად აღარ გამეჩხირო! (ალექსანდრე) -მითხრა უხეშად ამაზე თავი დაბლა ჩავხარე
-კიდევ ერთხელ ბოდიში (მე)
-ოჰ ნახე უცებ ზრდილობიანი გოგოს როლიც მოირგო ქალბატონმა! (ალექსანდრე) -თქვა და გამომხედა
-თქვენ თქვენ ისეთი ისეთი (მე) -სათქმელს თავს ვერ ვაბავდი
-რაა რაა? (ალექსანდრე)
-უხეში ხართ! (მე) -ვუთხარი და აწყლიანებული თვალებით ავხედე -ამაზე შეკრთა ალბათ ჩემი თვალები შენიშნა.. მაგრამ ახლაც შევცდი
-ოღონდაც ახლა ეგ ნიანგის ცრემლები არ გადმოყარო რა! (ალექსანდრე) -მითხრა ისევე ჩვეულებრივი ხმით
-ალექსანდრეე! -დაიყვირა ანასტასიამ -იქნებ ცოტა ზრდილობა გამოიჩინო ჩემი მეგობრის მიმართ?
-ხმას დაუწიე გოგო! -ასევე დაუყვირა ალექსანდრემ დას.. ამაზე ანასტასიას თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა და მე მომეხუტა -ალექსანდრეს ამაზე მზერა დაუთბილდა
-ანასტასია მაპტიე დაიკო)) შენც ხომ დამიყვირე არა? -უთხრა და მე ამომხედა მრისხანე თვალებით
-ბოდიში ძამიკო ანასტასიამ უთხრა და მოეხვია ამაზე მე გამეღიმა ალექსანდრეს ჩემი ღიმილი არ გამოპარვია და მასაც ტუჩის კუთხაში ჩაეღიმა...
-ვააიმეეე -წამოვიყვირე მე -გაბრწყინებული თვალებით
-რა მოხდა ?? -შეშინებულმა წამოიყვირა ალექსანდრემ და გამომხედა
-ის ის ხის საქანელაა ანასტასია? -ალექსანდრეს კითხვისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია
-ჰოო რაიყო სიცილით მითხრა პატარა ქალბატონმა
-ვააიმე წამო რა წამო ვიკატაოთ!! ვუთხარი გახარებულმა და მკლავში ხელი ჩავავლე და სირბილით გავიქეცი მაღლებით ალექსანდრეს გაოგნებული მზერაც დავაფიქსირე...
-ალექს გაიცანი მარიამი? (ბექა)
-მხვდა პატივი! (ალექსანდრე)
-ოოჰ უჟმურო! მერე ნახე რა კარგი გოგოაა არ დავმალავ და ძალიან მომწონს! -ალექსანდრეს ამის გაგონებაზე ძარღვები დაებერა თვალებში საოცრად დიდი მრისხანება დაბუდებოდაა...
-უფრო კარგად უნდა გავიცნო მათთან წავალ (ბექა) არ წამოხვალ?? მიუბრუნდა და კითხა
-არა სტუმრებს ვნახავ მერე შემოგიერთდებით თქვა ბრაზ მორეულმა ალექსანდრემ -არა მაინც რა აბრაზებდა ნეტა ამ ბიჭს რავიცი რავიც ვნახოთ რა მოხდება...

მარიამ/ალექსანდრე
-ვაიმე რა კარგიაა -ბავშვივით უხაროდა მარიამს საქანელაზე ჯდომა ნეტა გენახათ რა სილამაზე იშლებოდა მის გარშემო ნიავი გრძელ თმას უწეწავდა და დაოცრად იცინოდა... ალექსანდრე კი ამას ჩუმად უყურებდა ტკბებოდა მისი სილამაზით გულში ნელ ნელა რაღაც უთბებოდა რა ხდებოდაა ალექსანდრეს გულში???? -უცებ მარიამს ფეხსაცმელი გასძვრა რომელიც პირდაპირ ალექსანდრეს წინ დაეცაა.. მარიამმა ახლაღა შენიშნა ალექსანდრეე და სიცილიც შეწყვიტაა.. რაღაცნაირათ მარიამს ალექსანდრესი ეშინოდა საქანელა ნელა ირხეოდა... -ალექსანდრე ნელა დაიხარა და მარიამის ფეხსაცმელი ხელში მოიქცია მერე კი მხრებში გასწორდა და მისკენ გაემართა.. მარიამმა ამაზე თავი ჩახარა...