-იქნებ ცოტა გავისეირნოთ?! (თორნიკე)
-კარგი როგორც გინდა "სიხარულო" (გავიცინე და შევხედე)
გაჩერდა და ყურება დამმიწყო. დიდხანს იდგა გაჩერებული და თვალებში მაშტერდებოდა. მეც შევხედე, თითქოს რაღაც მიბიზგებდა მისკენ და უფრო ახლოს მივყავდი. არ ვიცი რას ვაკეთებდი ან ის რატომ იქცეოდა ასე. ჩაფიქრებული ვიყავი და ფიქრებიდან მისმა ბოხმა ხმამ გამომიყვანა.
-მაოცებს შენი მწვანე თვალები!!! (თორნიკე)
უხერხულად გავუღიმე და მზერა შევცვალე. მინდოდა გამეგო რას ფიქრობდა ის ჩემზე ან საერთოდ, ახლა ამ წუთას რაზე ფიქრობდა, რატომ მექცეოდა ასე თბილად, მე მას ხომ არც ვიცნობდი წესივრად. მაგრამ ერთი ვიცოდი, მის გვერდით თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი.
-სახლში წავიდეთ თუ ვიყოთ ისევ? (თორნიკე)
-სახლში წავიდეთ, ცოთა შემცივდა. (მე)
-აიღე ქურთუკი არ გამიცივდე! (მითხრა და გაიცინა)
ქურთუკი გაიხადა და მხრებზე მომახვია. რატომღაც გული ამიჩქარდა.
სახლში მალე მივედით. ხმა არ ამოუღია შუბლზე მაკოცა და წავიდა.
-მოვედი ნინო. (მე)
-სად იყავი აქამდე ლიკა? (სანდრო;მამა)
-მარიამთან ვიყავი მამა დამერე გიორგის ძმაკაცმა გამომაცილა, ცოტა გავისეირნეთ. შენ სამსახურიდან ასე ადრე მოხვედი მამა? (მე)
თითქოს ეს კითხვა არ გაუგია სანდროს, არაფერი მიპასუხა და ტელევიზორის ყურება განაგრძო.
-კარგი ბიჭია? (ნინო;დედა)
-კარგი რაა დედა, უბრალოდ გავისეირნეთ. ვსო. (თითქოს მესიამოვნა მისი კითხვა)
ზემოთ ავედი და ტანსაცმელი გამოვიცვალე. ათის ნახევარი იყო. უაზროდ ვიჯექი სახლში და ფილმის ყურება გადავწყვიტე. ლეპტოპი ავიღე თუ არა მობილურმა დარეკა. უცხო ნომერი იყო, გამიკივირდა.
-გისმენთ. (მე)
-თორნიკე ვარ. უაზროდ ვზივარ და ვიფიქრე ლიკა გამოვა თქო, თან მე და ჩემი ძმა ვართ და გიორგის ველოდებით მარიამიც მოვა... კაროჩე ამოხვალ შენც? (თორნიკე)
-კარგი. მეც უაზროდ ვარ და გამოვალ მალე. (მე)
მალევე ჩავიცვი საგარეო ტანსაცმელი, ფეხზე ბათინკები ამოვიცვი, ნინო და სანდრო გავაფრთხილე გავდივარ თქო და თორნიკესკენ ავიღე გეზი. დამავიწყდა მეკითხა კონკრეტულად სად ცხოვრობდა, დავურეკედა პლეხანოვიდან ოც წუთში ნახალოვკაში გავჩნდი. ცოტახანს ვიარე შემდეგ კი დავინახე სადარბაზოს წინ მდგარი თორნიკე. კიდევ ერთხელ გადამკოცნა და მაღლა ავედით. მისი ბინა მეოთხე სართულზე იყო... შევედი თუ არა თვალები დავაჭყიტე, სახლში არავინ არ იყო. თორნიკეს შევხედე და დასჯილი ბავშვივით დახარა თავი.
-თორნიკე, რას ნიშნავს ეს? (გული მიკანკალებდა)
-ლიკა მომისმინე, რომ მეთქვა მარტო ვარ სახლში მაოდი თქო უხერხულად გამომდიოდა. (თორნიკე)
-კარგი მაგრამ რატომ ამომიყვანე? ჩვენ რა გვინდა აქ ერთად?(სითბო დავატანე სიტყვებს)
მნიშვნელოვანი რაღაც უნდა გითხრა, მინდოდა მარტოები ვყოფილიყავით და ჩვენ გველაპარაკა, არ მინდოდა ყოველივე ეს ქუჩაში მომხდარიყო. გამიგე ლიკა. (ნაღვლიანად მითხრა თორნიკემ)
-კარგი დაწყნარდი. მესმის ყველაფერი, გისმენ. (მე)
ქურთუკი გავიხადე და დავარძელზე რბილად დავეშვი. ვნერვიულობდი, გული აჩქარებული მქონდა. თვალებში ცრემლები მიდგებოდა, არ ვიცოდი რათომ მაგრამ თავს ვერ ვაკონტროლებდი. ნერვიულობამ ამიტანა, ტანში კი ჟრუანტელმა დამიარა და მივხვდი რაღაცას ვგრძნობდი მის მიმართ. თორნიკეს შევხედე.
-გისმენ, გისმენ თორნიკე. (მე)
-შემიყვარდი, ძალიან შემიყვარდი. (თორნიკე)
ხმით თან თავს იდანაშაულებდა და თანაც ისეთი გულწრფელი იყო რომ ჩემს მოლოდინს გადააჭარბა.
-მთელი დღეა, შენზე ვფიქრონ, დილიდან საღამომდე სულ თვალწინ მიდგახარ. (მე)
ვეღარ დავმალე ჩემი ემოციები, გრძნობები და ცრემლები წამომივიდა. მომვარდა, გვერდით მომიჯდა და ხელები შემომხვია, სიცილი აუტყდა. ცრემლები სევიმშრალე, სახე ამერია და თორნიკეს მკვლელი მზერა ვესროლე.
-სულელო. რა გატირებს? (უმატა სიცილს)
-არ ველოდებოდი ასეთ განვითარებას, ჩვენ ხომ სამი-ოთხი დღეა რაც ერთმანეთს ვიცნობთ, როგორ? ან მე რა მჭირს? შენს დანახვაზე გულის ცემა რატომ მეცვლება? სუნთქვა რატომ მიხშირდება? რა მომდის? (მე)
-გიყვარვარ, შენც ისევე შეგიყვარდი პირველი დანახვიდან როგორც მე. (თორნიკე)
თქვა და უფრო ძლიერად ჩამეხუტა... ხმას არ ვიღებდი. ცოტახანი ჩუმად ვიჯექით, შემდეგ ისევ მან დაარღვია სიჩუმე.
-მითხარი, სიმართლე მითხარი რას გრძნობ? მართალივარ?! შენც გიყვარვარვარ? (თორნიკე)
-თორნიკე... კი, კი მიყვარხარ. აი ასე უცებ, ამ სამ დღეში შემიყვარდი დაგინახე თუ არა. (მე)
-ანუ ერთად ვართ?! (მითხრა და ტუჩის კუთხეში მაკოცა)
თავი ავწიე, თვალებში ჩავაშტერდი და კითხვაზე კითხვით ვუპასუხე.
-და შენ გინდა ეს? (მე)
-წარმოუდგენლად! (გადაჭრით თქვა)
თავი მისკენ შმატრიალებინ, ნაზად შემახო თავისი თბილი ტუჩები ჩემს ცხელ ტუჩებზე. ხელითმაში შემიცურა და მისკენ მიმწია, უფრომაგრად მაკოცა. ტუჩებიდან ყელზე გადმოვიდა ნაზად მკოცნიდ, მაჟრიალებდა, სუნთქვა გამიხშირდა და თავის კონტროლი ბოლომდე რომ არ დამეკარგა მალევე ავწიე თავი.
-ძალიან მიყვარხარ. (მე)
-მეც უსასრულოდ... ასე უცებ პირველად შემიყვარდა გოგო. (თორნიკე)
-იმედია შენს გრძნობებში დარწმუნებული ხარ. (გავიცინე და შევხედე)
-რა თქმა უნდა წიწილა. (თქვა და კიდევ ერთხელ მაკიცა)



"აი მეხუთე თავიც. იმედი მაქვს საინტერესო გამომივიდა. ველოდები თქვენს შეფასებას და კიდევ დიდიბოდიში დაგვიანებისთვის, დრო აღარ მქონდა."