***
თავჩახრილი იჯდა მარიამი საქანელაზე. ალექსანდრეს რეაქციას ელოდებოდა იცოდა ელოდა რიმ რაღაც საშინელებას ეტყოდა ისევ დაუძახებდა მოუხერხებელს რაღაცნაირად ეშინოდა მისი რეაქციის და სცხვენოდა...
-ბროლისაა?? -უთხრა ალექსანდრემ სუცულით და მის წინ ჩაიმუხლა... -მარიამმა გაოგნებულმა ახედა არ ელოდა მსგავს შეკითხვას! -რა გაგიკვირდა კონკიაში ასე არ არის?? -ალექსანდრემ ისევე სიცილით უთხრა მარიამს რომელის ჯერ კიდევ გაოგნებული იყო..
-კი ასეა -დამორცხვილად თქვა მარიამმა..
-მერე ბროლისაა? (ალექსანდრე) -ეკითხებოდა და იცინოდა.. რა სჭირდა ამ ბიჭს??? მგონი რაღაც შეიცვალა მასში..
-კი! (მე) -ვუთხარი და გავუღიმე თამასში თამაშით ავყევი.. მეგონა მასში რაღაცამ გაიღვიძა.. მისი ეს რეაქცია კი რატომღაც ძალიან მსიამოვნებდა და მაინც რა სანახავი იყო ჩაცუცქული ალექსანდრე...
-ნებას მომცემთ?? (ალექსანდრე) -ჰკითხა და გაუღიმა..
-რათქმაუნდა.. (მე) -ვუთხარი და მოკეცილი ფეხი გავშალე.. თან ჩამოშლილი თმა ყურს იქით გადავიწიე... თან ისე მეღიმებოდა... ალექსანდრემ მარიამს გაუღიმა და ფეხსაცმელი მოარგო..
-წარმოუდგენელია ზუსტად გეტევათ...(ალექსანდრე)- უთხრა და გაიცინა.. მარიამი გაოგნებული უყურებდა მის რეაქციას რა ხდებოდა უჟმური ალექსანდრე რამ შეცვალა?? მაგრამ გულის სიღრმეში ისე ძალიან უხარიდა არ ვიცი რა დაემართა ამ გოგოს რაღაც ძალიან ახარებდა...
-მადლობთ (მე) -რატომღაც მხოლოდ და მხოლოდ მადლობით შემოვიფარგლე... ალექსანდრე ფეხზე წამოდგა და მისკენ გადაიწია მარიამს წელზე ხელი მოხვია და წამოაყენა..
-ხელი რიმ გაგიშვა ხომ არ დაეცემი? (ალექსანდრე) -ახლა ეს არ იყო ირინიით ნათქვამი სიტყვები მასში რაღაც შეცვლილიყო...
-ბოდიშით მე მართლა არ მინდოდა (მე) -დარცხვენილი უყურებდა და თავს მაღლა არ წევდა..
-საკმარისია ამდენი ბოდიში.. -მარიამს ალექსანდრემ თავი მაღლა ააწევინა და თვალებში ჩააშტერდა...
-მაგრამ მაინც ბოდიშით! (მე) -ვუთხარი და რატიმღაც ვიგრძენი რომ ავტირდებოდი ამიტომ თვალები მაგრად დავხუჭე... -უცებ ალექსანდრე მარიამის ბაგეებს წაეტანა.. -მარიამმა ამაზე თვალები ჭყიტა არ იცოდა რა გაეკეთებინა ეს ხომ მისთვის პირველი იყო ვერ ხვდებოდა ამ დროს რა უნდა გაეკეთებინა.. მაგრამ ალექსანდრე არა და არ ანებებდა მისი ტუჩებს თავს მეტი და მეტი უნდოდა.. უცებ მარიამი მოდუნდა და კოცნას კოცნით უპასუხა... მარიამ რას შვები ეკითხებოდა თავის თავს... (მარიამი).. გაჩერდი გაჩერდი ალექსანდრე გონს მოდი.. ეუბნებოდა საკუთარ თავს ალექსანდრე მაგრამ ეს ბიჭიც ვერ ჩერდებოდა რაღაც დაემართა... უცებ ალექსანდრე მოსწყდა მარიამის ტუჩებს... მარიამი გაოგნებული იდგა ალექსანდრე სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდაა.. მერე უცებ დაიხარა და ყურთან უჩურჩულა..
-რომ გკითხონ ნამდვილი ანგელოზი ხარ... -ჩასჩურჩულა და თავი მმაღლა ასწია თვალებში ჩახედა ისევ ისეთი ღვარძლი იკითხებოდა მის თვალებში.. -არადა სინამდვილეში არაფრით დანსხვავედბი სხვებისგან! ეს დაიმახსოვრე! (ალექსანდრე) უთხრა და გატრიალდა... როგორი ირონიიით სავსე იყო ეს სიტყვები როგორ ცდებოდა მარიამი როდესაც ფიქრობდა რომ მასში რაღაც შეიცვალა არა ის ისევ ის ალექსანდრე იყო... -მარიამი ჩამოჯდა საქანელაზე გაოგნებული იყო არ ელოდა მსგავს შოკში იყო ჩავარდნილი ჯერ პირველი კოცნა, მერე კი ასეთი დამცირება ის ხომ მართლაც ძალიან ზრდილობიანი გოგონა იყო ყველასგან გამორჩეული ის მართლაც არ გავდა სხვებს! იჯდა გაქვავებული და ცრემლები თავისთვის მოსდიოდა...


***
-ალექსანდრე აქ ხარ?? (ბექა) -დახურული ბაღისკენ მიდიოდა სადაც წეღან მარიამი და ალექსანდრე ერთად იყვნენ!
-ვერ მხედავ? (ალექსანდრე) -ჩვეული უხეშობა
-უჟმური! მარიამი სად არის? -კითხა და თვალებით მისი ძებნა დაიწყო..!
-არ ვიცი სად არის! -უთხრა და მრისხანედ გახედა..
-კი მაგრამ ტასომ მითხრა... (ბექა) -სიტყვის დამთავრება არ აცდა
-ტასომ არასწორად გითხრა არ არის იქ მარიამი იყო მაგრამ წავიდა! -უთხრა და მუშტი შეკრა ამოისუნთქა და განაგრძო! -წამოდი რა წავიდეთ! (ალექსანდრე) უთხრა და ხელმკავი გაუყარა მერე კი უკან გაიხედა...
-კარგი წავიდეთ თანაც მარიამსაც ვნახავთ (ბექა) -თქვა და გაიღიმა.. ალექსანდრეს ამის მოსმენაზე ძრღვები დაებერა არ უნდოდა ბექა მარიამს გაკარებოდა რატომ? ან რატომ დაუმალა რომ იქ იყო მარიამი? რატომ მოატყუა? რა უნდოდა? ამ ბიჭს თვითონ არ დაამცირა ეს საწყალი გოგო 2 ჯერ.. და წეღან ხომ საერთოდ...


***
-კარგათ ბრძანდებოდეთ (ბატონი ირაკლი)
-სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა (დედა) -ჩემი მშობლები მასპინძლებს ემშვიდობებოდნენ მეც მათთან ერთად ვიდექი არაფრის თავი არ მქონდა მომხდარის გამო კიდევ შოკში ვიყავი.. ჩემს ფიქრებში ვიყავი როცა ანასტასიას სიტყვებმა გამომაფღიზლეს..
-მარიამ ჩვენთან კიდევ ხომ მოხვალ? (ანასტასია) -უთხრა და მოეხვია..
-რათქმაუნდა მოვალ ჩემო ლამაზო (მე) -გამიჭირდა ამის თქმა მაგრამ პატარა ქალპატონს ვერ ვაწყენინებდი ის ისეთი საყვარელი იყო... ალექსანდრე კი ისეთი ავი თვალებით მიყურებდა მხოლოდ ერთხელ გავაპარე მისკენ თვალები ისე სურვილიც კი არ მქონდა მისთვის შემეხედა!

*** (2 დღის შემდეგ)
-გისმენთ (მე) -ვიღაცის ზარმა გამომაღვიძა არადა რა კარგად მეძინა.. უკვე გულში ვლანძღავდი ზარის ავტორს!
-ალო მარიამ (ანასტასია) -უცებ თვალები ვჭყიტე გამიხარდა ამ ბავშვის ხმის გაგონება და ბალიშიდან თავი ამოვაძვრინე..
-ანასტასია ჩემო გოგო შენ ხარ ? რიმ იცოდე როგორ გამიხარდა შენი ხმის გაგონება (მე) -მართლაც ძალიან გამიხარდა ძალიან მომენატრა ეს ოატარა გოგო..
-ხო მარიამ მე ვარ.. ძალიან მომენატრე და მაგიტომ დაგირეკე.. -მითხრა და ტელეფონშივე მივხვდი როგორ დაიმორცხვა.
-მეც ძალიან მომენატრე ჩემო ლამაზო (მე)
-მართლა ? (ანასტასია)
-მაგას კითხვა უნდა? (მე) -ვითომ გაბრაზებული ტონით ვკითხე ისე მართლა გამაბრაზა მისმა კითხვამ
-რავიცი (ანასტასია)
-კარგი დღეს რას შვები? (მე)
-რავიცი არაფერს (ანასტასია)
-ხიდა თუ არაფერს მაშინ გარეთ არაჩვეულებრივი ამინდია და წამოდი გავისეირნოთ (მე) -ვთქვი და მარიამის რეაქციას დაველოდე
-იი მართლაა -ძალიან გაუხარდა პატარა გოგონას
-ხო მართლა (მე)
-კარგი სად წავიდეთ ? (ანასტასია)
-სადმე მაგალითად მთაწმინდაზე ?? რას იტყვი? (მე) -ვუთხარი და მის პასუხს დაველოდე
-იიი კარგი მარიამ მადლობა რომ ასეთი კარგი ხარ (ანასტასია) -მითხრა და ტელეფონით კოცნა გამომიგზავნა
-ჩემო გოგო ეს შენ ხარ კარგი ასე ძალიან რომ მიყვარხარ ხო იცი? 3 საათისთვის გამოგივლი ჩემო ლამაზო (მე) -ვუთხარი და მეც ტელეფინით კოცნა გავუგზავნე
-ვიცი.. მეც ძალიან მიყვარხარ კარგი ნახვამდის მარიამ (ანასტასია)

***
მზადებაში ვიყავი მინდოდა ციტა ბავშურად ჩამეცვა... მაინც სასეირნოდ მივდიდოდი... თანაც გარეთ ისეთი კარგი მზე იყო საოცრად თბილოდა... ნუ ეს გასაკვირი არც იყო ახლა ხომ წელიწადის ყველაზე თბილი დრო ზაფხული იყო.. კარადა გამოვაღე და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე... არჩევანი არც ისე მოკლე გაშლილ ნაჭრის შავ კაბაზე და თეთრ ტოპიკ მაიკაზე შევაჩერე... მაღალი გეტრები ამოვიცვი და შავი NIKE-ს კედები ამოვიცვი.. რაც შეეხება თმას ორიცალი კოსა გავიკეთე მაკიაჟი კი არ მინდიდა... უკვე მზად ვიყავი ანასტასიას გავუარე და უკვე მთაწმინდის გზაზე ვიყავით...
-წამოდი ნაყინები ვიყიდოთ რაა (ანასტასია)
-წამო (მე) -მივედით მენაყინეთდან.
-მოგესალმებით (მე)
-გამარჯობათ (უცნობი)
-ორი ჩამოსასხმელი ნაყინი გვინდა )) მე შრეუი ანასტასია შენ ? (მე)
-მეც (ანასტასია)
-ორი შერეული (მე) -ვუთხარი მენაყინეს
-ახლავე მოგართმევთ (უცნობი) -სანამ ნაყინი მზადდებოდა ანასტასია და მე ვსაუბრებდით...
-მადლობთ (მე)
-გემრიელად მიირთვით (უცნობი) -ნაყინები გამოვართვით გამყიდველს და გემრიელად შევექცეოდით თანაც მივსეირნობდით და ვსაუბრობდით.. როდესაც ანასტასიამ მისი ძმა ალექსანდრე დაინახა
-მარიამ ნახე ალექსანდრე (ანასტასია)
-აბა ? (მე) -გამიხარდა მისი სახელის გაგონება მაგრამ თანაც ძალიან გაბრაზებული ვიყავი და მისი დანახვაც არ მინდიდა ვერაფრით ვპატიობდი მის საქციელს
-ალექქსსს (ანასტასია)
-ტასოოო (ალექსანდრე) -გაოგნებულმა გამოხედა ანასტასიას... როდესაც მმათთან მივედი ალექსანდრეს ვიღაც ბულგარულად ჩაცმული დატნალურებული გოგონა ამოდგომოდა გვერდით... გულში რაღაც ჩამწყდა მაგრამ არ შემიმჩნევია
-გამარჯობათ (მე)
-აქ რას აკეთებთ ? (ალექსანდრე) -მრისხანედ გამიმხედა.. -ახლა უკვე თავის შეკავებას აღარ ვაპირებდი..
-ვასეირნობთ ვუთხარი და თვალი თვალში გავუყარე (მე)
-მართლაა ? (ალექსანდრე) -ვითომ გაოცებულმა მკითხა..
-დიახ! (მე) -ვუთხარი ვითომ და დიდის ამბით მან კი სიცილად ამიგდო.
-ოჰჰ აუ რა ბავშვი ხარ ამ ცხოვრების იმენა აზზე არ ხარ! (ალექსანდრე) -მითხრა და სიცილი დაიწყო...
-ჰაჰ ალექს ასე რიგირ შეიძლება ბავშვს რეებს ეუბნები ? აცადე გემრიელად ჭამოს ნაყინი... -თქვა უცნობმა და ნაყინი განსაკუთრებით გაწელა.. -ალექსანდრემ მისი სიტყვების გაგონებაზე სიცილი შეწყვიტა... -ისეთი თვალებით გახედა რომ გიგინას პირში ენა ჩაუვარდა..
-სადაც არ გეკითხებიან იქ არ უნდა ჩაერიო ლილე! (ალექსანდრე) -მრისხანე ტონით უთხრა გოგონას თვალებიდან კი ცე ხლის ნაპერწკლები კადმოეყარა...
-არაუშავს! (მე) -ვუთხარი და გავიღიმე.. ალექსანდრემ გაოგნებულმა გამომხედა არ ელოდა ასეთ რეაქციას ჩემგა.. -კარგით მე და ანასტასია დაგტოვებთ ხელს აღარ შეგიშლით.- ვუთხარი და უკვე მე და ტასო წასვლას ვაპირებდით რომ ალექსანდრემ შეგვაჩერა...
-ლილე უკვე წასვლას აპირებს მოიცადეთ მეც თქვენთან ერთად წამოვალ.. (ალექსანდრე)
-კი მაგრამ ალექსს მე.. მე.. (ლილე)
-შენ მიდიხარ (ალექსანდრე) -უთხრა და გაეცალა.. მე კი გამარჯვებულივით გამეღიმა მესიამოვნა ალექსანდრესგან მსგავსი რეაქცია.. -წავედით ? (ალექსანდრე)
-კი წავედით -შეჰკივლა ანასტასიამ.. წამოვედით ლილე კი ისევ იმ ადგილას იდგა და თვალებიდან ცეცდლს აფრქვევდა...


***
-უკვე ვნანობ თქვენ რომ წამოგყევით თქვა ალექსანდრემ დაღლილი ხმით როცა სკამზე ჩამოვჯექით..
-მერე და რას მოგვყვებოდი? (მე) -გაბრაზებას ისევ არ გადაევლო
-ოჰ კლანჭები გამოაჩინე ? (ალექსანდრე) -პასუხის გაცემა ვერ მოვასწარი როდესაც ანასტასია ჩაგვერია საუბარში..
-ძამიკო წავალ რა ჩიფსებს ვიყიდი (ანასტასია)
-მიდი წადი და მალე მოდი -უთხრა ალექსანდრემ ანასტასიას მერე კი მე შემიმხედა.. ცოტა ხანს ჩუმად ვისხედით მერე კი ალექსანდრემ დაიწყო ლაპარაკი...
-ლილეს საქციელისთვის ბოდიშს გიხდი (ალექსანდრე) -ნახე რა სხვისი საქციელისთვის იხდუს ბოდიშს და თავისი საქციელისთვის ბოდიში სად წაიღო ამან უფრო გამაბრაზა მაგრამ თავი შევიკავე არ მინდოდა მეტი დაძაბულობა...
-არაუშავს! (მე) -ვუთხარი სასწრაფოდ
-ჩემზე გაბრაზებული ხარ? (ალექსანდრე) -ნახე რა რომ კითხულობს კიდეც
-არა რას ამბობ საბაბი როდის მომეცი? (მე) -ვუთხარი და გავუღიმე
-მატყებ? ტყვილიც რომ არ შეგიძლია.. -მითხრა და გაიღიმა.. ტყვილის დრის თვალებს სწრაფ სწრაფად ახამხამებ.. და ხელებს ერთმანეთში ბავშვივით ხლართავ.. (ალექსანდრე) -თვალები გამიშტერდა მონასმენზე ის მართალს ამბობდა ტყვილის დროს მართლაც ასე მომდიოდა ანდაც საიდან იცოდა? გადამრევს ეს ბიჭი...
-შენ.. შენ რიგორ საიდან იცი? (მე) -დაბნეულობა
-მე ყველაფერი ვიცი.. (ალექსანდრე) -ხმა აღარ ამომიღია მხოლო ის მიტრიალებდა თვაში რომ ალექსანდრე ჩემზწ ფიქრიბდა.. რა მიხაროდა რატომ მსიამოვნებდა ეს ფაქტი.. მაგრამ არც ის ინციდენტი არ მავიწყდებიდა რაც იმ დღეს ჩაიდინა მაშინ მან ყველაზე მეტად დამამცირა... პირველი კოცნა მომპარა და ისიც ყველა ჩვეულებრივ გოგოს შემადარა.. რამაც გული ძალიან მატკინა..
-მოვედიი (ანასტასია)
-მოდი ჩემო ლამაზი (მე) -ვუთხარი და გავუღიმე
-ანასტასია წამო იქმ ედა შენ სურათი დაგავიღოთ.. (ანასტასია)
-კი მაგრამ ვინ გადაგვიღებს ? (მე)
-ჩემი ძმა (ანასტასია) -თქვა და ძმას გახედა
-ოჰ გაგახსენდი მეც რომ ვარსებობ? (ალექსანდრე)
-კი მერე ჩვენ გადაგვიღებს მარიამი თქვა ანასტასიამ
-კარგი წავედით (მე) -სკამიდან ავდექით მივდიოდით უეცრად ფეხი რაღაცას წამოვდე და ალექსანდრეს ძლიერი ხელები რომ არა ძირს გავიშხლართებოდი..
-ძანდაბა ძანდაბა სულ როგორ ეცემი ქავთარაძე ?? -წამოიყვირა გამწარებულმა ალექსანდრემ...
-არა არა ძამიკო ის მხოლოდ შენს გვერდით ეცემა იცის რომ დაიჭერ.. -თქვა ანასტასიამ და გაიცინა.. ალექსანდრემ შემომხედა მე კი დაბნეულობისგან თვალებს აქეთ იქით ვაცეცებდი.. ალექსანდრე კიზევიდან დამცქეროდა... უკვე თავს ხრიდა ვხვდებოდი მივხვდი რასაც აპირებდა ასე რომ თავი გვერძე გავწიე და კადეგორიულად ვუთხარი..
-ხელი გამიშვი ალექსანდრე!! (მე)
-ოოჰ რო არა? (ალექსანდრე)
-გამიშვი მეთქი! (მე)
-ბოდიში სად წაიღე? (ალექსანდრე)
-ბოდიშიი (მე) -ვუთხარი დამორცხვილმა
-აუუ გამაგიჟებ რაა იმენა 2 წლის ბავშვი ხარ! (ალექსანდრე)
-სულ არ მაინტერესებს შენ რას ფიქრობ! (მე)
-კაი ერთი მართლა ? (ალექსანდრე) -მითხრა ვითომდა გაკვირვებულმა...
-ჰო მართლა ახლა ხელი გამიშვი მირეკავენ! -მადლობა ღმერთს ვიღაც მიერეკავდა თირემ ნამდვილად ხელებში ჩავადნებოდი ამ ბიჭს.. -ალექსანდრემ ხელი გამიშვა.. სასწრაფოდ ტელეფონს დავხედე და გამეღიმა.. ალექსანდრემ ამაზე უკმეხად გამიმხედა რაღაც ჩემი ღიმილი აშკარად არ მოეწონაა თვალებში რაღაც დიდი მრისხანება ჩაეღვარა.. რაღაცნაირად მესიამოვნა..
-მე დაგტივებთ თუ შეიძლება ვუპასუხებ და მოვალ.. (მე) ალექსანდრეს ეს აშკარად არ მოეწონდა და ნერვიულად კეფაზე ხელის სმა დაიწყოო..კეფაზე
-ალოო ლიკუ (მე)
-რას შვები გოგო სად ხარ (ლიკა) -ვითომ გაბრაზებულმა ჩამყვირა.. -ამაზე გამეცინდა უცებ თვალები ალექსანდრესკენ გამეპარა რომელიც აშკარად ბოროტული თვალებით მაკვირდებოდაა ახლამეც მისი გაღიზიანება დავიწყე.. აქეთ იქით დავდიოდი და ვიღიმოდი თმას ყურს იქით გადავიწევდი ხოლმე.. ალექსანდრე კი ვამჩნევდი ეს აშკარად არ სიამოვნებდა ტელეფონზე საუბარს მოვრჩი და მათკენ წავედი ალექსანდრემ ტასოს ყურში რაღაც ჩასჩურჩულა სანამ მივიდიდი..
-დიდი ბოდიშით ლაპარაკში გავერთე.. (მე) -ვუთხარი და გავიღიმე
-მარიამ ალექსანდრემ მთხივა მეკითხა თუ ვის ელაპარაკებოდი (ანასტასია) -ანასტასიას ნათქვამზე ალექსანდრემ თვალები დაქაჩა და ტასოს გაბრაზებულმა გამოხედა
-გოგო! (ალექსანდრე)
-რაიყო შენ არ მითხარი კითხეო? (ტასო)
-მე ეგრე გითხარი? სახში მოგივლი! (ალექსანდრე) -დაემუქრა ტასოს.. მე კი გამარჯვებულის სახით ვიდექი..
-კარგით დამშვუდდით... (მე) -ვთქვი და გავიღიმე
-ვინ იყო? (ალექსანდრე) -მკითხა გაბრაზებულმა! რამაც ძიან გამაბრაზა ამას რა უნდაა ???
-შეყვარებული! (მე) -არ ვიცი რა მომივიდა ისე გათამამებულად ვუთხარი ალექსანდრემ ჩემზე დაკვირვება დაიწყო მაგრამ არც ხელები გადამიჯვარედუნებია და არც თვალების ხამხამი დამიწყია... მის თვალებში დიდი მრისხანება ამოვიკითხე ძარღვები დაბერვოდა...
-უკვე გვიანაა წავედით (ალექსანდრე) -თქვა და მუშტი შეკრა
-ჯერ ადრეა (მე)- ვუთხარი და თვაი თვალში გავუყარე..
-არ მაინტერესებს შენთვის ადრეა თუ არა წავედით და მორჩა! (ალექსანდრე)
-კარგი აღარ შევეწინააღმდეგე უკვე მრთლაც გვუანი იყო 7 საათი ხდებოდა...

***
-მანქანაში ვისხედით ხმას არ ვიღებდით არც ერთი ყველა თავის ფიქრებში ვიყავით ალექსანდრე დრო და დრო გადმომხედავდა ხოლმე.. ტასო სახში დავტივეთ და ახლა მე გამომაცილა ვაჟბატონმა.. წინ მომიწია დაჯდომა..
-მოვედით -სიჩუმე ალექსანდრეს ხმამ დაარღვია.. მეც უცებ გამოვერკვიე.. ზუსტად ჩემი სახლის ჭიშკრის წინ ვიდექით..
-დიახ -ნერვიულად ვუპასუხე.. და ღვედის ახსნა დავიწყე მაგრამ გაიჭედა..
-ჯანდაბა ჯანდაბა ჯანდაბა! (მე) -ავნერვიულდი
-ასეთი მოუხერხებელი რატომ ხარ ქავთარაძე?? -სიცილით მითხრა ექსანდრემ
-არ ვიცი რატომღაც სულ შენთამ მემართემა ასე..(მე) -ვუთხარი დამნაშავესავით და თავი ჩავხარე...
-კარგი რა ტოოო..!-მითხრა და თავზე ხელი გადამისვა..
-ბოდიში ალექსანდრე (მე)
-ერთ ბოდიშსაც მომიხდი და აქვე დაგახჩობ ქავთარაძე! -მითხრა მუქარით..
-უკაცრავად (მე)
-ამის დედა შე**ცი -ხელი საჭეს დასცხო! -ნუ გამაგიჟებ რა!
-კარგი ჩემი წასვლის დროა ვთქვი და ისევ ღვედის ახსნა დავიწყე.. მაგრამ ვერ ავხსენი.. ღმერთო რა მჭირს..
-მოიცადე (ალექსანდრე) -მითხრა და ღვედს დასწვდა უცებ მომხსნა...
-უი ასეთი ადვილი იყო? (მე) -უცებ სერიოზულად წამოვიძახე -ალექსანდრეს ამაზე სიცილი აუტყდაა...
-რა გაცინებს? (მე) -ვკითხე გაბრაზებულმა
-რა საყვარელი ხარ ტოო.. მითხრა და უეცრად ჩემსკენ გადმოიხარა და ლოყაზე მაკოცა მერე კი ისე გამიღიმა თავი არც გაუწვია ლოყაზე ცხვირი გამიხახუნა...
-ახლა წადი და შენი ვიტომ და შეყვარებულიც მომიკითხე (ალექსანდრე) -მითხრა და ლოყაზე მიჩმითა.. მეც გაოგნებულმა გავხედე...
-ვითომდა ? -ვუთხარი ურცხვად
-ამმ. -მითხრა და გიაცინა.. -კარგი მიდი დაიძინე ფეხები არაფერს წამოკრა.. მანქანიდან გადავედი და კარები მივკედე ალექსანდრემ კი ისევ მომაძახა.
-არ დაგავიწყდეს ვითომ და შეყვარებულის მოკითხვა... მერე კი ისე თი სისწრაფით მოსწყდა ადგილს რომ თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი ისე მოსწყდა ჩემს თვალთა ხდევას!

***
-სახში შევედი საწოლში ვიწექი და ვფიქრობდი დღევანდელ დღეზე.. იმ ლილეზე.. ჩემს დაბნეულებებზე.. ლოყაზე კოცნაზე.. ტყვილის დროს რაც მემართებოდა ისიც კი იცოდა.. მერე კიდევ ბოლოდ მომხდარზე ვითომ და შეყვარებული როგორ საიდან მიხვდა ვიწექი და ვფიქრობდი... როცა ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა
-"ფეხები გადააჯვარედინე„ -რა საიდან როგორ მიხვდა?? ესეც იცოდა ღმერთო ჩემო როგორ საიდან??? ან ჩემი ნომერი საიდან იცოდა.. მან ყველაფერი იცოდა ჩემზე...
-"ახლა დაიძინე ნუღარ ფიქრობ <3 ტკბილი ძილი„ -შეტობინებას დითხანს ვუყურებდი მერე კი არც კი ვიცი როდუს ჩამეძინა....