არსებობს ერთი ბიჭი რომელიც მაწუხებს კარგა ხანია. მეორე დთეს საშინელ ხასიათზე ვიყავი.
სკოლაში სწაფი ნაბიჯით მიმავალს მესმის ხმა:
-ეეე, მარო! (ლაშა)
გადავკოცნე -რაშვები?! (მე)
-არაფერს! რა გჭირს? (ლაშა) რაღაც ვერხარ.
-არა, არაფერი, წავალ ხო? (მე)
-კაი, თურამე აქავარ (ლაშა)
-მადლობა, (ვაკოცე)
სკოლაში გოგოები მომეგებნენ
-აბა დაიწყე! (ერთად)
-არდამელაპარაკოთ! (მე)
მთელი დღე კლასიდან არგავსულვარ და არავის დავლაპარაკებივარ. ერთად მოუთათბირიათ რადგან გვანცამ იცოდა ზემოთხსენებულ ბიჭზე და გაკვეთილების ბოლოს თორნიკე კათან დამხვდა.
-როგორ ხარ მარიამ? (თორნიკე)
-არცისეკარგად შენ? (მე)
-არამიშავს, აბა რაგჭირს? (თორნიკე)
-არაფერი, რაუნდამჭირდეს (მე)
-ვიცი ყველაფერი, არ დამიმალო (თორნიკე)
-არაფერი არიცი შენ (მე) თან გზა გადავკვეთე
-ცდები, ვიცი და კიდევ ბევრს გავიგებ (მომაძახა თორნიკემ)


მთელი კვირა თავს ვარიდებდი ყველას, ვცდილობდი სწრაფად გავსულიყავი სკოლიდან და არაფერზე მელაპარაკა.
მართალია, ბევრს არვლაპარაკობ, მაგრამ, ჩემი არყოფნა საგრძნობლად შესამჩნევი გახდა.
სამშაბათს 27 თებერვალს სკოლის გზაზე:
-უკვე აღარც გვესალმები მარო? (ლაშა)
-ვერც შეგამჩნიეთ, გადავკოცნე
-სად დაიკარგე? რა გჭირს? ვის ემალები? ღორნიკე გეძებს (ლაშა)
-დიდი დრო უნდა მაგის მოყოლად, კაი წავე! (მე)
-არა, ქალბატონო! აქ დარჩები, წამომყევი (ლაშა)
-სად? მაგვიანდება რა! (მე)
-სკოლას ვაცდენთ! სალაპარაკო გვაქვს (ლაშა)
-არგედავები (დავთანხმდი, ჩხუბს აზრი არქონდა, მაინც ის მოიგებდა)
და ჰოი საოცრებავ იმ კაფეში მიმიყვანა სადაც თორნიკემ და იგივე ადგილძე დამსვა.
-დაიწყებ თუ? (იჭვნეულად გადმომხედა)
-აუ ისეთი არაფერია, უბრალოდ ერთი... (მე)
-გავალ უცებ ხო? დამელოდე (ლაშა)
თავი დავუქნიე და განჯარაში გავიხედე უცებ ჩემი ხელი აიღო და გააგრძელეო მითხრა.
-ერთი ბიჭია, არვიცი რაუნდა, მისი თითოეული სიტყვა ბერვებს მიწამლავს, თავს საშინლად მაგრძნობინებს და გულს მტკენს, ვერავის ვეუბნები!
უცებ ხელი გამიშვა, გვერდით მომიჯდა, ჩამეხუტა და
-ტელეფონის ნომერი, სახელი გვარი!
-აჰ, არა იყოს, მოვგვარდები (მე თან მაგრად ჩავეხუტე)
-რაღაც არგეტყობა, ჰა მიდი ეხა
-კაი (ყველაფერი ვუთხარი და გავიაზრე, რომ ჩემს გვერდით მჯდომი ლაშა არიყო, ავიხედე და აღმომხდა)
-თორნიკე? შენ აქ საიდან? ლაშა სადარის? ან.. (მე)
კაი, მევთხოვე, არ გაბრაზდე (კიდე ჩამეხუტა)
კაი წავედი მე. გადაეცი რომ ვნახავ (მე)
ანასტასიას დავურეკე და ვთხოვე გოგოებთან ერთად ამოსულიყო.
-ცოცხალი ხარ შენ? (ანასტასია)
-სადახარ საერთოდ? (გვანცა)
-და რაგგონია მაგით რასაკეთებ? (ელენე)
-ერთიწუთით ნუ! (მე) შემოდით მალე
ყველაფერი მოვუყევი და ბიჭების იდეა მოეწონათ.
-არა, ნუ რამყავს! ოქრო! და უსირცხვილო ჩაეხუტე ხო? (ანასტასია)
-ანასტასია, რადღეშიხარ? (შეუბღვირა ელენემ)
-კაი ხო ვხუნრობ (ანასტასია)
ვილაპარაკეთ და დაიშალეთ.


#3 მარტი
რაღაცნაირად კარგად ვიყავი, თორნიკესთანაც ყველაფერი მწყობრში ჩადგა, თითქოს რაღაც იყო.
სკოლაში შევედი და რასვხედავ თაკო (ჩემი კლასელი) ეხვევა "თორნიკეს" ისიც ხელებს უფათურებს, მაგრამ, რა უფლება მქონდა მისთვის საყვედური მეთქვა. კიბეებზე ავირბინე და გიო დამეჯახა.
-მარუს რახდება? რაგჭირს ე? (გიო)
-თორნიკე სადარი? (მე) ხელები მოვხვიე
-აქ უნდა იყოს, რაარი რო? აი მოდის, წამო (გიო)
-არა! არუთხრა რო გკითხე, მე მე წავედი (მე)
-მარო! (თორნიკე)
დავაიგნორე და ხმა შემომესმა.
-რა გააკეთე ბიჭო? (გიო)
-რავიცი , გუშინდელზე ვითომ? (თორნიკე)
-არა, მაგითო არიქნება, გვანცას ვეტყვი გაიგოს (გიო)
მეც, არდავაყოვნე და გვანცას ყველაფერი მოვუყევი, ინფორმაციაც მალე გავრცელდა.
გავიგე რომ თორნიკეს ჩემი ნახვა უნდოდა და ბიჭები არუშვებდნენ, ძალიან კარგი, რადგან არმინდა უაზრო წინადადებებით ავივსო. თავი ცივ ფანჯარას მივადე. მალე დავწექი და დამეძინა.


#8 მარტი
თორნიკე არმინახავს, არც თვითონ შეუწუხებია თავი. დილით ზარი მაღვიძებს. ლაშა იყო.
-მარო როგორხარ? გილოცავ კუკლაჩკა (ლაშა)
-კარგად, შენ? მადლობა დიიდ (მე)
-არამიშავს. ეხა მისმინე დღეს ბიჭებს რესტორანში მიგვყავს გოგოები, ხო წამოხვალ? (ლაშა)
-არა! აბა მე რამინდა იქ? კარგად გაერთეთ წავე (მე)
გავუთიშე და გავიაზრე, რომ ისგავაკეათე რაზეც ლაშა ბრაზდება და ავნერვიულლდი. ცოტა ხანში კარზე ბრახუნია.
-ლაშა? რახდება? (მე)
-შენ, აი, შენ რა გააკეთე? (ლაშა)
-შემო, რა იყო? (მე)
-ვის გაუთიშე ტელეფონო? ჰა? (ლაშა)
-ბოდიში, არმ.. (მე)
ტუჩზე თითი ამაფარა.
-ვსო, 8 ზე გამოგივლის გიო, მზად დახვდი (ლაშა)
-არათქო! ვთქვი გასაგებად (მე)
-მაროოოო! ახუტებ. გაიწიე შემომიშვი (ლაშა)
-არა, კაი რა დაფიქრდი, ხელს შეგიშლით, ხოიცი რო არმიყვარს, ჰა 1 საათი მეტი ვერგავჩერდები (მე)
-წამოგიყვან პირადად, შენთავსვფიცავარ გთხოვ ნუ (ლაშა)
-კაი, კაი! რახარ? (მე)
მაკოცა და წავიდა!

-მარუს მზად.... ჯანდაბა რალამაზიხარ. გილოცავ (გიო)
-მადლობა, გვანცა არაეჭვიანო (მე დავეკრიჭე)
-წამო, წამო. (გადამკოცნა)
მალე შევიკრიბეთ და დავსხედით, მე მარტო დამსვეს, მეორე მხრიდან კი ლაშა მომიჯდა.
-აბა, კუკლაჩკა! არ დაიგრუზო, საჩუქარი გვაქვს. (ლაშა)
და თორნიკე გაოჩნდა. ხელი დავავლე კურტკას და წასასვლელად მოვემზადე, როცა ლაშამ ხელზე მომიჭირა.
-დაჯექი, ნუმახვეწებ! (ლაშა)
თორნიკე მომიახლოვდა. გადაკოცნა უნდოდა, უკან გავიწიე
-საპირფარეშოში გავალ (მე)
უკან ვბრუნდებოდი, როცა ვიღაცამ ხელი დამავლო
-მისმინე, მარიამ! (თორნიკე)
-არა, გამატარე, მეჩქარება (მე)
-პატარა ხარ ძალიან (თორნიკე) პირზე ხელი ამაფარა და დაიწყო. ისეთი დაუკვირვებელი ხარ, რომ ვერც კი მიხვდი იმ დღეს თაკოს თუ ვიღაცაა მე რომ არ ვეხუტებოდი, მეტიც მე გზაში შენს უკან მოვდიოდი. მაგრამ კალიდორში რამოხდა ვერმივხვდი, მერეკიდე ბიჭები შენთან არმიშვებდნენ, დაწყნარდესო, ახლა კიდე თუარგითხარი შენ დაწყნარების არფერი გეტყობა,
-ნე, მიხსნი, არხარ ვალდებული, ისე გამეხარდა (მე)
-აჰაჰაჰა (თორნიკე)
ჩამეხუტა.

ოდნავ მოგვიანებით სცენიდან ვიღაც მიხმობდა.
-ვინარის? (მე ლაშას ვკითხე)
-თორნიკე, აჰაჰაჰ (ლაშა)
-გაგიჟდა? (მე)
-წამო. (ლაშა)
სცენაზე "ამაგდო" და თორნიკემ დაიწყო:
-ძვირფასო მარიამ, ოთხი თვეა შნზე თავდავიწყებით ვარ შეყვარებული, ისეთი საყვარელი და დინჯი ხარ, მეტი რომარ შეიძლება. დიდი მოლაპარაკე არვარ ასერომ მინდა გითხრა თუ გთხოვო: იქნები ჩემი, ჩემი შე...შეყვარებული?
თან დიდი, წითელი, ხასხასა ვარდები მომაწონდა.
დავიბენი, არვიცოდი რაუნდა მეთქვა და ჩავეხუტე.
აქედან დაიწყო ჩვენი რომანი, ყველაზე ლამაზი და კარგი.
უერთმანეთოდ არსად არდავდიოდით და არაფერს არვაკეთებდით.