დილით ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გამომაფხიზლა.. მოჭუტული თვალებით დავხედე ტელეფონის ეკრანს და როგორც კი დედაჩემის ნომერი ამოვიკითხე თვალები ვჭყიტე და მალევე ვუპასუხე
-ხო დე
-როგორ ხარ დედას სიხარულო
-კარგად დე შენ როგორ ხარ?
მთქნარებით ვუთხარი და ლოგინზე გავსწორდი...
-კარგად დე ხო არ მოიწყინე მარტო?
სიცილით მკითხა და პასუხის მოლოდინში გაჩერდა
-კაი რა დე ნინუცას და საბას ხელში რა მომაწყენს...
არც მე დავაკელი სიცილი და ვარსკვლავის ფორმაში გაწოლილ ნინუცას გავხედე...
კიდე ბევრი უაზრობაზე ველაპარაკე მონატრებულ დედას და ბოლოს ბედნიერმა გადავხედ უკვე გაღვიძებულ ნინუცას და მის წაშლილ სიფათზე სიცილი ამივარდა...
-რა გაყროყინებს?
ძილიგან დაბოხებული ხმით მკითხა და აბურდული თმები მოიქექა...
-სარკეში ჩაიხედე და მიხვდები
ძლივს მოვითქვი სული და ამერად მე გავწექი ვარსკვლავის ფორმაში ლოგინზე...
ნახვარ საათში ორივენი სამზარეულოშ ვიჯექით და ვფიქრობდით უქმე დღე როგორ გაგვეტარებინა..
-შენ ანდრიას არ უნდა შეხვდე?
დიდხნიანი დუმილი დაარღვია ნინუცამ და ჭიქა მაგიდაზე დააბრუნა...
-ჯერ არ დაურეკავს და ველოდები..
მხრები ავიჩეჩე და ფანჯარაში გავიხედე...
გუშინდელთან შედარებით დღეს საშინელი ამინდი იყო..
-სტასიკ მე წავალ და საღამოს გამოვალ და ის რაც გაიფიქრე არ გაბედო...
თითის ქნევით გამაფრთხლა და კარები გაიხურა...
იმ ადამიანთა რიცხვში შევდივარ, რომლებიც უბრალოდ გიჟდებიან წვიმიან ამინდში სეირნობაზე...
როგორ ხასიათზეც არ უნდა ვიყო, ნებისმიერ დროს გარეთ გასვლა და სეირნობა ყველაზე მეტად მამშვიდებს..
გაბრაზდბული ვარ მშვიდდები,
ზედმეტად აცანცარებული ვარ მაინც ვმშვიდდები...
არც ამჯერად მიმიქცევია ნინუცასთვის ურადღბა, ჯინსი, კედები, უბრალო ზედა და ტყავის ქურთუკი ჩავიცვი ტელეფონი და ყურსასმენი ავიღე და გარეთ გავედი...
ხალხი გარბოდა, ცდილობდნენ წვიმას გაქცეოდნენ და რაც შეიძლება ნაკლებად დასველებულიყვნენ...
ამის შემხედვარეს გამეცინა და ნაბიჯებ მომატების მაგივრად უფრო მოვუკელო... იქვე პარკში ჩამოვჯექი და ისევ ხალხს გავხედე...
რამდნი უცნაური ადამიანი ცხოვრობს ამ საქათვლოში ჩემი ჩათვლით...
მაგალითად ის ქალი, წვიმაში ზის და იმ ლამაზ იებს ყიდის, გამვლელები კი ისე ჩაივლან ზედაც არ შეხედავენ და თავიანთ გზას გაარძელებენ, ან თუნდაც მე ვზივარ ღია ცის ქვეში, სველ სკამეიკაზე, თავზე მაწვიმს და იდიოტივით მეღიმება..
მანქანები სწრაფად მოძრაობენ, წვიმამაც უფრო უმატა და ხალხის ნაბიჯებმაც...
-როგრც ჩანს მარტო მე არ ვარ დარტყმული...
გვერდიდნ ბოხი ბარიტონი გავიგე და მეც დენდარტყმულივით მივატრიალე თავი..
-იგივე შემიძლია გითხრა...
იმილით ვუთხარი მომღიმარ ანდრიას და გაწუწული თმა უკან გადავიწიე..
-შეიძლება?
ხელით სკამისკენ მიმითითა და მეც თანხმობის ნიშნად გვერდზე ჩავიწიე...
-ლამაზია არა?
ცისკენ აიხედა და თვალები ოდნავ მოჭუტა..
-ხო მზეც გამოდის უკვე...
ვითომც არაფერი ისე ვთქვი და თავი დავხარე...
-ხოო... ინტერვოუზე რა ქენი მოფიქრე კითხვები?
ინტერესიანი თვალებით გადომხედა და წინ ჩამოშლილი თმა ყურზე გადამიწია...
როცა მისი თითები ჩემ კანს შეეხო, მაშინვე გაიგზავნა გამაფრთხილებელი რეცეფტორები ტვინში და კანიც დამეხორკლა, რასაც ანდრეას ჩაღიმება მოყვა...
-არა, კითხვები არ მინდა, რასაც მომიყვები შენ თავზე და საერთოდ ბიზნესზე კონკრეტული კიხვების გარეშე იმას დავწერ..
ჩემი იდეით აღფრთოვანებულმა უცებ წამოვიძახე და გაღიმებულმა გავხედე ანდრიას...
-კი ბატონო
ისიც თავის ქნევით დამეთანხმა და ფართოდ გაიღიმა..
ნახევარი საათი ორივ ჩუმად ვისხედით და მორბენალ ხალს ვუყურებდით, რომლებიც იმის მიუხედავად რომ წვიმამ გადაიღო მაინც ჩქარა დადიოდნენ...
დუმილი მხოლოდ ანდრეას ტელეფონმა დაარღვია...
-ხო ნინუცა .... -.... - ვის მოსაძებნად? -..... - ჩემთანაა... -.... -კარგი მოვალთ...
ტელეფონი ჯიბეში ჩაიბრუნა და მე გადმომხედა
-დამერხა
სრული სერიოზულობით ვთქვუი და ფეხზე წამვდექი..
-დაგვერხა - ნათქვამი შემისწორა და ისიც წამოდგა... -თავისთან გველოდება..
ოხვრით ამოილაპარაკა და თვალებში ჩამხედა...
"ღმერთო მომასულიერე როგორი მწვანეა..."
ჩემთვის გავუფიქრე და უაზრო აზრების გასაფანტად თავი გავაქნიე...
ფეხით ავუყევით აღმართს და სადღაც ოც წუთში უკვე სახლთან ვიდექით...
ორივემ ღრმად ჩავისუნთქეთ და ლექციის მოსასმენად მოვემზადეთ...
-ჩვენ ამას შევძლებთ
ვითომ თავისთვის ჩაილაპარაკა, მაგრამ ღიმილ შეპარული სახით გადმომხედა...
კარები შევაღეთ და მაშინვე თვალში მოგვხვდა აქეთ იქით მოსიარულე ნინუცა, რომელიც თავისთვის რაღაცეებს ქოთქოთებდა და ხელებს უმისამართოდ იქნევდა ჰაერში...
-ოჰ მობრძანდნენ უმაქნისები... -როგორც ჩვევია "ვითომ" ჩხუბი დაიწყო და გაბრაზების ნიშნად ხელები გულზ გადაიჯვარედინა - ერთი სად დაბოდიალობთ მაცოდინა რა, ორმა დარტყმულმა იპოვა ერთმანეთი და ეშველა სამყაროს.. ხომ გაგაფრთხილეთ არა ორივე რო არ წასუიყავი ამ წვიმაში გარეთ, ეხლ კიდე იდექით და იკანკალეთ მაგ სველი ტანსაცმლით.... ანდრია შენ შედი გიორგია ტანსაცმელი აიღე რამე, ქალბატონო შენ კი წამომყევი მოგაშავებ რამეს რო არ გაიყინო...
მოჩვნებითი სიბრაზით გვითხრა ორივეს და თავისი ოთახისკენ წავიდა...
ღიმილით გადავხედე ანდრიას და უკან მივყევი გაბრაზებულ დაქალს...
-ჩემი ნუციტო...
როგორც მჩვევია ხოლმე მისი შემორიგება ისე დავიწყე და უკნიდან ჩავეხუტე...
მაშინაც კი ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა და მეც უფრო ფართოდ გავიკრიჭე...
-აფერისტი ხარ..
სიცილით მითხრა და უფრო ძლიერად ჩამეხუტა...
-ეეე გოგო ვის გაუგია სვანი და აფერისტი...
-მერე ვინ გითხრა რომ სვანი ხარ, მეგრელი ხარ გაქანებული...
ამის თქმა იყო და ოთახიდან გავარდა...
ვერ ვიტან, როცა სუფთა სვანს მადარებნ მეგრელს და ნინუცაც ყოველთვის ამ გზით ცდილობს ხოლმე ჩემს გამწარებას....
ტანზე უცებ გამვცვალე და მისაღებში გავედი..
-საბამ დამირეკა ხუთ წუთში მანდ ვარ უნდა დავლიოთ ბევრიო...
სამზარეულოდან გამომძახა ნინუცამ და ყავის მოდუღება განაგრძო.
-მეც მინდა რა ნუციტო
-მოიცა სვანის ავა მოითმენს ბიზნესმენის ვერა..
მსაიობურად ჩაილაპარაკა და ყავის ფინჯნით გამვიდა სამზარეულოდან, ანდრიას წინ დაუდო და უაზრო ხუმრობის გამო თავში წამრტყმაც დაიმსახურა...
-სტასიკ ხო იცი არა ნაბიჯებზე ვცნობ მესამე დარტყმულს და სანამ სახლი გააყრუა ზარით გაუღე რა...
ვედრებით გადმომხედა ნინუცამ და ფხები სავარძელზე აკეცა..
ბუზღუნით წამვდექი ფეხზე და კარები რასაც ქვია გამვგლიჯე...
საბაც მაშინვე შემოვარდა და და ირდაპირ მისაღებისკენ გავარდა..
-გაუმარჯოს ანასტასია, ის სად აგდია უნდა ვცემო..
პარკები პატარა მაგიდაზე დააწყო და მოცინარი ნინუცა ბეჭზე გადაიგდო..
-დამსვი გამოტვინებულო...
ბოლოხმაზე გაკიოდა ნინუცა და მუჭებს ურტყამდა ზურგზე...
როგორც კი დასვა მაშინვე გავარდა სამზარეულოში ნინუცა და მეც თან გამიყოლა...
-ამის გამო უნა გავამწარო საბა მწარედ, გავამზადოთ საჭმელები და საბას რაც შეიძლება მეტი მარილი...
თითის ქნევით გამაფრთხილა და პარკების ამოლაგება დაიწყო...
ერთ საათში ყველაფერი გამზადებული იყო და მაგდაც გაწყობილი... ანდრია და საბა რაღაცაზე გამწარბულები იცინოდნენ და უკვე მერამდენე ჭიქას სვამდნენ სათვალავი ამერაია...
-აუ რა უბედურებაა ეს...
განწირულმა იკივლა საბამ და ტვალეტში გავარდა..
ნინუცა სიცილისგან უკვე ძირს იწვა, არც მე არ ვიყავი ნაკლებ მდომარეობაში ანდრია კი ორივეს გაკვირვებული გვიყურებდა და გაკვირვებულმა წაბები მაღლა აზიდა...
-მოგკლავთ ხვალ, ეხლა მაგის თავი არ მაქ...
პირის წმენდით შემოვიდა საბა და სკამზე დაესვენა...
-აუ მეძინება...
ბუზღუნით ამოვილაპარაკე და თავი საზრგს მივადე...
-მეც
ერთხმაში წამოიძახეს ანდრიამ და ნინუცამ და ისინიც საზურგეს მიეყრდნენ...
-აუ მოდი სიმართლე თუ მოქმედება ვითამაშათ რა...
უცებ წამოიყვირა საბამ და კიდევ ერთი ჭიქა დალია..
-მოიცა რა
ხელი აიქნია ნინუცამ, თავი საბას კისერში დამალა და სიზმრების სამყაროში გადაეშვა...