_ელენე?_კიდევ ერთხელ ამოილაპარაკა და სახე გაებადრა
_კი..კი ელენე_სიცილით დაილაპარაკა მანაც და იოანეს კარგად დააკვირდა_ძალიან მეცნობი..ძალიან..
_იოანე აბესაძე_ჩაილაპარაკა
_იოანე აბესაძე.._გაიმეორა მანაც_იოანე.._გონებაში ჩაიხედა წარმოუდგა პატარა ხუჭუჭთმიანი პუტკუნა ბიჭი და გულში სიყვარული ჩაეღვარა_ჩემი იოანე ხარ?_ცრემმორეულმა ამილაპარაკა
_შენი?_ჩაიცინა ბიჭმა_ჰომ შენი იოანე ვარ.._ამოილაპარაკა და ძლიერ კუნთებში მოიქცია ელენეს სუსტი სხეული_პატარა ელენე..
_იოანე მართლა შენ ხარ?ჩამოხვედი?_გაიაზრა ყველაფერი და ბიჭს გაბრწყინებული თვალებით შეხედა ,უფრო ძლიერად მიეკრო უნდოდა ბიჭისთვის მონატრება და სიყვარული ეგრძნობინებინა,იოანეც ამავეს ცდილობდა
_ელენე.._კიდევ ერთხელ ამოილაპარაკა
_ძალიან მაგარი ბიჭი ხარ_ღიმილით გახედა ელენემ,ყოველთვის თამამი იყო,ახლა კი ასეთი სექსუალური ძმა რომ ნახა სიამაყე მოემატა..და ძმას ფიქრებ დარცხვენის გარეშე გაადნო თითქოს ისევ ხუთი წლის იყო,ის პატარა გოგო იყო რომელიც იოანეს სულ მუდამ აწიწკნიდა ხუჭუჭა თმებს და ისე ხშირად ქაჩავდა თმებს რომ ბიჭს რამის ბუნებრივად გაუსწორა თმები,თმების გახსენებაზე ტავზე მოავლო თვალი...
_თმები.._გულისწყვეტით ამოილაპარაკა
_გამეზრდება_წამში მიუხვდა ბიჭი ფიქრებს_და შემდეგ მომქაჩე ხოლმე..
_ძალიან მიყვარდა შენი თმები..
_აქ როგორ გაჩნდი პატარა ქალბატონო?_ფეხზე წამოდგა იოანე და ელენესაც მიეხმარა წამოდგომაში_ძალიან მშია აჭარულ ხაჭაპურზე დაგპატიჟებ ძალიან მომენატრა.
_კარგი წავიდეთ_თქვა გოგონამ და ბიჭს წელზე ხელი მოხვია მიეხუტა_ძალიან მომენატრე ძამიკო...
_ჩემო პატარა,მახსოვს შენი დაძახებული ჯამიტო..გახსოვს როგორ გვიყვიროდი ხოლმე თან რომ არ დაგვყავდი ხოლმე..სენ ჩემი პატარა დაიკო ხარ.._და ისიც მიეკრო გოგონას
ბევრი ისაუბრეს,ძალიან ბევრი ისაუბრეს,ელენე უყურებდა იოანეს და თვალს ვერ აშორებდა უნდოდა ბიჭი სულ მის გვერდით ყოფილიყო,მისდამი სიყვარული კვლავ იგრძნო,იგრძნო როგორ უყვარს თვითვეული მათგანი,წლების შემდეგ თვითვეული მის გულშია ღრმად კი არის მაგრამ დაცულია,,მის სიყვარულს არაფერი ემუქრება ის სულ იქნება ელენეში...უყურებდა გაღიმებული იოანეს და ბოლო ხმაზე იცინოდა ყველაფერზე,გაიხსენეს ერთად გატარებული წლები,ცალცალკე გატარებული წლები,ყველაფერი ყველაფერი რაც კი ლაპარაკმა მოიტანა
_იყავი თამთას საფლავზე აბლათ ხომ?_სევდიანად ამოილაპარაკა იოანემ,ელენეს თითქოს რაღაც ჩაარტყეს ტავშიო,_მე ახლა ვაპირებ წასვლას..როგორცკი აქ ჩამოვედი მაშინვე მიდოდა მაგრამ ზღვამ გამიტ...
_რა?_გამოერკვა ელენე და იოანეს სიყუვა სეაწყვეტინა_ვის საფლავზე?რომელი ტამთას საფლავზე?_ცრემლი მოადგა თვალზე
_ჩვენი თამთას საფლავზე..ხომ გახსოვს თამთა?_გაკვირვებით შეხედა
_ჩემი თხაფთა აღარ არის?_განადგურებულმა ამოილაპარაკა და ხელები უღონოდ ჩამოუშვა
_არ იცოდი ელე?
_არა.._თავი გაიქნია
_წავიდეთ მის საფლავზე კარგი..იქ მოიკითხე ნახე..გაეხარდება დარწმუნებული ვარ..
_არ ვარ მზად მის საფლავზე გასასვლელად_ამოიტირა გოგონამ,იოანე მასთან მივიდა და ცაეხუტა
_ძალიან მიყვარხარ პარატა ქალბატონო_და შუბლზე აკოცა..ელენეს სასტიკად ეტკინა ტამთას სიკვდილი,წამოუდგა მასთან გადტაებული დრო და გული შეეკუმშა მტკივნეულად ამოისლუკუნა და იოანეს უფრო მეტად ძლიერად მიეკრო.
_როგორ?_ამოიკრუსუნა
_ავარიაში მოყვა.._განადგურებულმა ამოილაპარაკა
_მტკივა რომ თქვენს გვერდით არ ვიყავი ამ დროს,,მტკივა რიმ მასთან მხოლოდ ხუთი წელი გავატანე..ძალიან მტკივა თამთა_და ტირილი დაიწყო ვეღარ გაჩერდა.
სასაფლაოდან განადურებული დაბრუნდა ორივე ,ელენემ თხოვა დღეს ჩვენთან დარჩი,ახლა ისე ვარ მარტო დარჩენა არ შემიძლიაო.იოანეც დაეთანხმა ოღონდ ჯერ ოჯახს ვნახავ და ორ საათში შენთან გამოვალო...იმ საღამოს ზურა მუშაობდა...ზურა ნიკას და ელენეს მამაა,იოანემ და ელენემ ბევრ მულტფილმს უყურეს იმ საღამოს,ნაყინიც ბევრი ჭამეს დაბოლოს ელენეს იოანეს მზარზე ჩაეძონა
ასე გავიდა ნახევარუ წელი..იოანე ცოტა მოეშვა დაუბრუნდა ნორმალურ ცხოვრებას..ომის შემდეგ ძალიან იყო გაღიზიანებული ყოველი მხრიდან საფრთხეს მოელოდა.ელენესთან ერთად ცოტა მოეშვა ,გამხიარულდა.ყოველდღე ერთად იყვნენ ელენე და იოანე.ჭკუაიდან გადაიყვანა ელენე იოანე..რა გაიზარდე ასეთი ბაბნიკიო დაცსინოდა გოგო.ბიჭების შესახებ ახალი ვერაფერი გაიგეს..ოჯახის წევრები უკვე გიჟდებოდნენ ნერვიულობისგან ერთი წელი მიიწურა და მეორე დაიწყო მაგრამ ისინი არსად ჩანდნენ..იოანე და ელენე ხმამაღლა არ ამბობდნენ,ვერც ერთმანეთს ეუბნებოდნენ მაგრამ ეშინოდათ,საშინლად ეშინოდათ ვაითუ ყველაფერი სავალალოდ დასრულდა და ....არა არა ბოლომდე ვერც ფიქრობდნენ ამაზე იმ დონემდე ეშინოდათ წარმოდგენისაც კი.გაზაფხული ილეოდ,ელენემ ეროვნულები ჩააბარა და სტუდენტიც გახდა,,თბილისში მოუწია წამოსვლა,იოანე თილისში ვერ გადმობარგდა მაგრამ დას დაპირდა შეძლებისდაგვარად ხშირად გინახულებო..დაიწყო სწავლა,ელენე თბილიოსში,იოანე ბათუმში,ნიკა,ერეკლე და დემეტრე კი კაცმა არ იცის ახლა სად არიან და როგორ არიან.ერთ დრეს ელენეს გვიან მოუწია სახლში დაბრუნება,კორპუსტან მისულმა თავისი სახლის ფანჯარას ახედა გაკვირვებულმა როდესაც სინათლე შეამჩნია.ალბათ იოანე ჩამოვიდაო გაიფიქრა და გახარებული შევარდა სადარბაზოში,ლიფტს როდემდე ველოდოო და სირბილით აირბინა კიბეები,ელენე ჯაშების ბინაში ცხოვრობდა,მათ არ ქონდათ თბილისში ბინდა ამიტომ უფროსმა ჯაშმა შესტავაზა "შვილო ტყუილად რატომ უნდა იხადო ქირაში ფული,შენ ჩვენი შვილიც ხარ,ჩენს ბინაში იცხოვრე,თამთა აღარ არის და დემეტრეც არ არის ჩვენტან არც ჩვენ ვართ თბილისში მცხოვრელები და ამიტომ წადი და იცხოვრე არც შენ შეაწუხებ არავის და არც შენ შეგაწუხებს ვინმე" ელენეს ძალიან ერიდებოდა მაგრამ ბოლოს უფროსებმა დაიტანხმეს და ახლა ჯაშების ბინაში ცხოვრობს,ქოშინით ავიდა მეეცხრე სართულამდე,ზარი დარეკა,წელში მოიღუნა ,ხელები მუხლებზე დაიდო და ღრმად სუნთქვა დაიწყო,კარი მელა გააღეს ელენეს გაეღიმა ძირს იყურებოდა სულს ითქვამდა
_იოანე ჩემო ბიჭო ჩამოხვედი?როგორ გამახარე რომ იცოდე?_დაილაპარაკა და მთელი ძალით დაეტაკა ბიჭს,ეს არ იყო იოანე სრულიად სხვა სურნელი ასდიოდა,მის გულის ფეტქვასაც კი სხვა რითმი ქონდა,უცნობის მკერდზე მიკრულმა ახედა თავზე მდგარ ფიქურას და ენა ჩაუვარდა..მას ძალიან ნაცნობი თვალები უყურებდნენ მაგრამ ამავდროულად ძალიან უცნობიც..ნელა ჩამოსცილდა ბიჭს და კიტხვისნიშნიანი თვალებით გახედა,ბიჭიც გაკვირვებული იყო ათვალიერებდა გოგონას რომელსაც ზუსტად იმ ფერი თვალები ქონდა ,,რა ფერის თვალებსაც ხედავდა ავღანეთში ყოფნისასელენე გამოერკვია პირველი.
_ვინ ხარ?_ხმაჩამწყდარმა კიტხა
_მე?_გაიკვირვა ბიჭმა_შენ ვინ ხარ?იოანეს საიდან იცნობ?ან იოანე სად არის?
_შენ ვინ ხარ?_არ შშეიმჩნია ბიჭის კიტხვები
_დემეტრე ჯაში...ამ სახლის პატრონი..
_კარგი კაცო კი არ ვიცოდი.._გაიცინა გოგონამ მაგრამ თავში გაუელვა "დემეტრე ჯაში" და გაშეშდა _დემეტრე...?
_ვინ ხარ?_მობეზრებით იკიტხა ბიჭმა
_ელენე..ელე
_ძალინა კარგი ელენე .აბა მიტხარი აქ რა გინდა?იოანე სახლში არ არის?_უინტერესოდ და უხეშად ცაილაპარაკა
_მე..მე ვა..._არ დააცადა
_ალბათ იოანეს მორიგი გოგო ხარ არა?რამდენჯერ ვუთხარი რამდენჯერ გავაფრთხილე_ისედაც დაბერილი ძარღვები დაებერა ბიჭს
_რა?რას გულის_გაბრაზდა ელენე არც ამჯერად აცადა წინადადების დამთავრება
_ბევრჯერ გავაფრთხილე ჩემი ძმა რომ აქ თავისი გასართობი გოგოები არ ამოეყვანა.._ახლა ელენემ შეაწყვეტინა..ბრაზისგან კანკალი დაიწყო..უკვირდა საკუტარი ტავის ამდენი როგორ ალაპარაკა
_მორჩი დემეტრე_გაყინული ხმით უთხრა
_კარგი ერთი დასერიოზულდი კიდეც_გაღიზიანდა ბიჭი_წადი_ეს თქვა და კარები ცხვირწინ მოუხურა.ელენეს სიბრაზისგან სახეზე ალმური მოედო..ისე მოეშალა ნერვები ტავი ასტკივდა..კიდევ ერთხელ დააზარუნა..კიდევ..კიდევ..კიდევ მაგრამ რეაქცია ერთიდა იგივე ყურადღებას არ აქცევდა ზარს დემეტრე..
_თუ გგონია ხვეწნას დაგიწყებ ცდები..ახსნაც არ დამაცადე..მე არ ვიცნობდი ასეთ დემეტრეს_ამოიტირა და კიბეზე ჩამოჯდა,იოანეს დაურეკა:
_გისმენ ჩემო გოგო
_დემეტრე ჩამოიდა?
_ჯაში?
_აბა ვინ იოანე?ჩამოვიდა და სახლში არ შემიშვა.._ამოიტირა
_რა?ნუ ტირი ჩემო ლამაზო..აუხსენი ვინც ხარ..ვერ გიცნო ალბათ..
_ვერ მიცნო ჰო ვერ მიცნო..მაგრამ არც ახსნის საშვალება მომცა.შეურაცყოფა მომაყენა და კარგი ცხვირ წინ მომიხურა აღარ მიღებს..რა ვქნა?_ამოიკნავლა საწყლად
_მოვაგვარებ ჩემო პატარა..ახლავე დავურეკავ სახლის ტელეფონზე..დამელოდე ცოტა ხანს!_და გაუთიშა,ელენე ისე იყო დაღლილი მარტო რამისთვის თავი მიედო მაშინვე ძილი ეკიდებოდა...წინა ღამე ათია გამოცდის გამო,დღე გამოცდა და ბიბლიოთეკა.სასწაულად გადაღლილი იყო ნეტავი კი აქამდე როგორ იდგა ფეხზე..ცივ კედელს ტავი მიადო.ერმა და თვალები მილუნა...
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
დემეტრტე ავღანეთიდან მეორე დაბრუნდა,ძალიან ნერვიულობდა ბიჭებზე თითქმის წელიწად ნახევარია მათ შესახებ არაფერი გაუგია მხოლოდ ნიკას სახელს და გვარს მოკრა მხოლოდ ყური ისიც ვერ გაიგო რასტან დაკავშირებით ახსენეს,ამ ფიქრებმა რამის გააგიჟა,ფიქრობდა ნიკას რამე ხომ არ დაემართაო,ნერვიულონდა ბოლოსდაბოლოს ამ ყველაფრის წამომწყები თავად იყო.თბილისში გვიან ჩამოვიდა.ისე იყო პირდაპირ ბათუმში ნამდვილად ვერ წავიდოდა ამიტომ თბილისში სახლს მიაშურა..სახლში შესულმა იგრძნო თამთას სუნი და კიდევ რაღაც მაგრამ ამისთვის ყურადღების გამახვილებაც ვერ მოასწრო როცა კარზე ზარია და მის კართან ვიღაც უცნობი გოგონა ,რატომღაც მისდამი სიყვარული ჩაუდგა გულში მაგრამ არ შეიმჩნია
.ძალიან გაბრაზდა იოანეზე.კარი ცხვირწინ მიუხურა..სახლში მეორედ შემოტირალებულმა შემაჩნია რომ ბინა სრულიად სხვაგვარად გამოიუირებოდა..მაგიდაზე ქალის სუნამო იდო,ტახტზე ქალის მანტო გადაკიდებული ჩაფიქრდა.ფიქრი ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინა
_გისმენთ?_ჩაილაპარაკა ხმამოგუდულმა
_დემე ძმაო_ჩაყვირმა გახარებულმა იოანებ_გააღე ახლავე კარები!ჩქარა!როგორ გამეხარდა შენი ხმის გაგება ძალიან მიყვარხარ ძმაო_ბიჭი ყვიროდა სიხარულისგან
_რა გაყვირებს გადარეულო რა იყო?აქ ხარ?_დემეტრესაც ძალიან გაეხარდა იოანეს ხმის გაგება
_არა ელენეა მანდ..კარები რომ ცხვირ წინ მოუხურე..გაუღე ახლავე..._იოანე ხმას ვერ იცვლიდა უნდოდა ოზულად ეტქვა მაგრამ ძალიან გაახარა ძმის ხმის გაგონებამ
_რა გინდა ბიჭო?წესიერად ამიხსენი რა..არ მაქვს ახლა შენი თავი..
_კარგი კარგი.რ გამითიშო..ელენე გახსოვს?
_ვინ?
_ჩვენი პატარა ელენე..ელებე ავალიანი?
_ჩვენი პატარა ელენე როგორ არ მახსოვს.მერე?
_კარგი მას მიუხურე ცხვირ წინ_ახლა კი მკაცრად უთხრა
_როგორ?
_როგორც გაიგე!შემოიყვანე ახლავე...



აბა როგორია?მაპატიეთ დაგვიანებისთვის?პრობლემები მქონდა და ამიტომ ვერ დავდე..ეს თავიც ანიტას დამსახურებაა რომ შემახსენა ...ანიტა მოლოდინს ნამდვილად ვერ გაგიცრუებდი..ხატია(A) შენ შემოდიხარ თუ არა საიტზე მაგრამ დიდი ბოდიში შენ..უბრალოდ წინა მოთხრობის დამთავრების მუზა ვერ დავიჭირე მაპატიე.დიდი ბოდიში ასევე natia_natia შენ ისტორიას რომ ვერ გავაგრძელე და ძალიან დიდი მადლობა რომ ჩემს ყველა ნაჯღაბნს კითხულობ და მიფასებ..სამივეს უდიდესი მადლობა ჩემგან ..ყოველთვის ველოდები თქვენს შეფასებებს მე