ბიჭი და გოგო:
- ახლა დავიჯერე რომ ამბობენ სიყვარული ამოუცნობიაო.
- ეგ სასაცილოა და მე არ მჯერა.
- არც მე მჯეროდა მაგრამ,რასაც მოგიყვები იმის მერე დაიჯერებ.
- ასეთი რა არის?
- ჩვენს კლასში ერთი გოგო მომეწონა...
- მერე მე აქ რა მინდა?ის დაგეპატიჟა არ ჯობდა?
- იქნებ დამამთავრებინო?!
- ბოდიში.გააგრძელე.
- ამას შენ იმიტომ გეუბნები რომ სხვა არავინ დამიჯერებს.
- რატო? თუმცა ლამაზი რომ ყოფილიყო ყველას სიხარულით ამცნობებდი არა?
- შეიძლება...
- კაი მიდი მოყევი მაინც აქ ვართ და...
- ის უცნაურია,რაღაცით ამოუცნობი,სახლში სხვაა სკოლაში სხვა,არ ვიცი რა ავირიე და გავიხლართე იმ გრძნობებში რასაც ის გრძნობს ჩემს მიმართ.
- უცნაურია შენნაირ ბიჭებს მეგონა ეგეთი გოგოებს არ უყურებდნენ, უფრო... ნუ ხო ხვდები რა...
- მეც ეგრე მეგონა.
- აზრი რამ შეგაცვლევინა?
- მისმა ახლოს გაცნობამ.ყველას აინტერესებდა სახლში მისვლის შემდეგ რას აკეთებდა ის,თამაში შემოგვთავაზეს მე წავაგე და სურათებს ვუღებდი რას აკეთებდა აბსოლიტურად,ყველაფერს.
- ის სურათები ვინმეს მიეცი?
- კი..._ძნელი მისახვედრი არ იყო ვინ არის ის გოგო.ცრემლები გადმოსცვივდა პასუხის მოსმენის შემდეგ.
- ეს რატომ გააკეთე?_ნამტირალევი ხმით თქვა.
- მე არ დამიმთავრებია,მიცემას ვაპირებდი მაგრამ მერე გადავიფიქრე რადგან ეს მე არ მსურდა და აი იცინიც._პაკეტი გაუწოდა სადაც ფოტოები იდო.
- არ მაინტერესებს შენ რა გინდოდა და რა არა,მადლობა ფოტოებისთვის და გილოცავთ ის მიიღეთ რაც გინდოდათ ორშაბათიდან მაგ სკოლაში აღარ ვისწავლი._გამოათვა ფოტოები.გასვლა დააპირა.
- არა ანა გთხოვ არ წახვიდე._შებრუნებულს ხელზე ხელი მოკიდა.
- კიდე რა დაგრჩა სათქმელი?!დავიღალე შემეშვით რა?_დაუყვირა. ადგილზე გაშეშდა ნიკა.ტირილით და სწრაფი ნაბიჯით გაშორდა კაფეს.ნიკა მალევე მოვიდა გონს მაგრამ ანა იქ აღარ დახვდა სწრაფად გადაიხადა ანგარიში არც დაკვირებია რა მდენი იყო.ატირებულ გოგოს თვალს ებინდება და კაფიდან შორს მანქანა ეტაკება.კომაში იყო სამი დღე.როცა გაიღვიძა უნდოდა მისი ამბავი არავის გაეგო,თავში გამუდმებით ნიკას სიტყვები უტრიალებს.მოსწონდა ნიკა თანაც ძალიან და მისმა ამ საქციელმა გაანადგურა.ნიკამ გაიგო ავარიის ამბავი და იმ წუთიდა არ მოშორებია მის პალატას.ამ შემთხვევამ გოგო ძალიან დააზიანა.დამოუკიდებლად ვეღარ გადაადგილდებოდა,ამასთან დაბრმავდა თუმცა ყველაფრის გამოსწორების შანსი იყო თანაც ძალიან დიდი.ანამ ამის შესახებ რომ გაიგო ინერვიულა მაგრამ ბედს მაინც შეეგუა და ცდილობდა შეჩვეოდა,ყველაზე იოლად გამოზდიოდა ადამიანთა ხმების დამახსოვრება ამიტომ ყველას თხოვდა ელაპარაკათ მისი ამ უნარის შესახებ არავინ არ იცოდა.ნიკამ გარედან დიდი ხნის დაკვირვების შემდეგ გადაწყვიტა შესულიყო ეგონა ვერ იცნობდა და უფრო მაგიტომ გარისკა:
- გამარჯობა ანა._ნიკა ხმის გაგონების თანავე დაფიქრდა.
- რომელი ხარ?_ამ კითხვამ უფრო გაათამამა.
- ლაშა ვარ.როგორ ხარ?_დაბნევის გარეშე უაპასუხა წინასწარ მომზადებული პასუხი.
- არა ნიკა როდის მერე გახდი ლაშა?შენი ხმა გამუდმებით თავში მიტრიალებს მახსენდება ის სიტყვები და შენ ის ადამიანი ხარ ვის გამოც შევრცხვი,ინვალიდის ეტლს მივეჯაჭვე და დავბრმავდი ამიხსენი კიდევ დაგრჩა რამე რაც ჯერ არ დაგიშავებია ჩემთვის?_ნელ-ნელა სიბრაზე შეერია ხმაში.-გაეთრიე პალატიდან და აღარასოდეს დაგინახო არც ჩემს პალატაში და არც ჩხოვრებაში!თუმცა როგორ დაგინახავ მე ხო დავბრმავდი!_უსიტყოდ ისმენდა ყველაფერს ნიკა რადგან თვითონაც დამნაშავედ თვლიდა თავს,მაგრამ ამის ხმამაღლა მოსმენამ გაანადგურა თვალებიც კი აევსო ცრემლით,მალევე მოერია თავს და უთხრა:
- წავალ ოღონდ ერთი პირობით.
- რა პირობით?
- ერთი თხოვნა შემისრულე.
- კარგი და როცა გახვალ ექიმს დაუძახე._თანდათან მშვიდდებოდა. ამის გაგონებაზე ბიჭი უფრო ახლოს მიიწია და ლოგინზე ჩამოუჯდა.
- მიხარია ასე რომ ფიქრობ!კარგია...
- რა არის კარგი იმდენი რომ მოახერხე რომ ვეღარ გიტან?
- არა ეგ კარგი როგორ იქნება?!
- არ ვიცი შენ მითხარი.
- ეგ კი არა ჩემი სურვილის შესრულების შანსი რომ მომეციის არის კარგი._კიდევ უფრო ახლოს მიიწია,სახიდან თმა გადაუწია ყურს უკან, ნელა შეეხო მის ტუჩებს და დაუკოცნა ნაზად აგემოვნებდა გოგოს ტკბილ ბაგეებს,ორ წუთში შორდება რადგან ჰაერი აღარ ყოფნის და ყურში ჩასჩურჩულა - მიყვარხარ _გოგოს სიხარულის ცრემლი წამოუვიდა.ამდენი წელი ელოდა ამ მომენტს და მაშინ აუხდა როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ელოდდა.უკვე კართან იყო მისული როცა შემობრუნდა და უთხრა:
- თავს არასოდეს დაგანებებ იმას რომ თავი დავანებოტ რომ ამ დღეში ჩემს გამო ხარ მიყვარხარ კიდეც და არ ვაპირებ ახლა დანებებას.
- რაც გინდა ის გიქნია ახლა კი დამტოვე და ექიმს დაუძახე.ძალიან გაბრაზებული ვარ ძალიან!_ცრემლები მოიწმინდა.ნიკამ კარი გაიხურა, ექიმს დაუძახა.ანი მარტო ელაპარაკა:
- ექიმო მინდა კუჭის დაპატარავების ოპერაცია გავიკეთო მაინც აქ ვარ.
- კარგი როგორც შენ გინდა._დაასრულეს მოკეთ.ამ ოპერაციის ფული როგორც იქნა შეაგროვეს,ამასთან დანარჩე ოპერაცებზეც ფიქრობდნენ.ნიკა გვერდიდან არ შორდებოდა თუმცა ის მას ვერ ხედავდა უხმოდ ასრულებდა ყველას თხოვნას თუ მოთხოვნას.ასეთ "წამებაში" გადის ორი წელი,აიც გამოჯამრთელდა,როცა თვალებში გამოსახულება დაულაგდა და ის დაინახა ჯერ შეეშინდა და გაბრაზდა მაგრამ მერე ყველაფერი მოუყვეს რასაც მისთვის აკეთებდა და გააცნობიერა რომ არა სიბრალულის არამედ სიყვარულის გამო გააკეთა ეს.მალე ინვაკიდის ეტლიდანაც ადგა.იდეალურ ტანზეც იყო.უამრავი ტკივილის გადატანა მოუხდა როცა ცდილობდა ფეხზე გაევლო და მაინც ამ მძიმე დროსაც მის გვერდით იყო ნიკა.ერთმანეთი კიდევ უფრო შეუყვარდათ.არ დაქორწინებულან რადგან ფიქრობდნენ რომ ამით მათი სიყარული ძლიერი არ იქნებოდა და დროსთან ერთად გაქრებოდა.ერთმანეთი რომ არ მოსწყენოდათ სახვა სასიყვარულო ურთიერთობებიც ჰქონდათ თუმცა ბოლოს ყოველთვის ერთად იყვნენ ერთ სახლში და ერთ საწოლში.ორი შვილი ჰყავდათ 5 წლის სხვაობით.ჯერ ბიჭი შემდეგ გოგო.ორმოცი წლის ასაკში დაქორწინდნენ ერთმანეთი უზომოდ და გადაუყვარებლად უყვარდათ.წარსულის ტკივილითა და სიყვარულით სავსე დღეებს ახლა სიხარულით იხსენებენ საღამოს ვახშმის შემდეგ როცა ყველა ერთად ბუხრის წინ სავარძლებში ისვენებენ.