თვაზიანად და ნაზად დავაკაკუნე მის ოთახის კარზე.
-შეიძლება ბებო?
-შემო, შემო.
-ბეე რას შვრები?
-არაფერს რავიცი შენ?
-მეც არაფერს ეხლახანს ავდექი.
-შვილო მერე ჭამე რამე.
-აუ ბებო რა უნდა გამასუქო ?!
-ცარიელა ძვლები ხარ, კაი ეხლა.
-უჰ ხო კარგი.
-შვილო რაღაც უნდა მოგცე,სიმართლეს გაიგებ დღეს, ყველაფერს. რისი თქმაც ვერ შეძლო ის უნდა გითხრა... ნუ ამ დღიურში ნახავ ყველაფერს.
-ვაჰ მომეცი აბა... უჯრიდან ამოიღო ძველი რვეული, ყდა ამოვარდნილი...
-ეს დედაშენის დღიურია, მითხრა გოგო რომ მეყოლება გოგოს მიეციო... და მინდა რომ შენ მოგცე. შემდეგ შენს დასაც გადასცემ, რომ წაიკითხოს.
-რა დედაჩემს დღიურიც ჰქონდა? რამაგარია შეიძლება წავიკითხო? უკვე?
-კი რათქმაუნდა.
-მთელი 2 საათი დედაჩემის დღიურს ვკითხულობდი და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი,ეს როგორ დამიმალა ? და არ მითხრა? ვერც გავიგებდი ანუ? ოჰჰ...ცრემლები ღაპაღუპით მოდიოდა. მე.. ვაიმე... მამაჩემი არ ჰყვარებია! მამაჩემს კი სიგიჟემდე უყვარდა! მე თურმე არვარ მამაჩემის შვილი, მამაჩემი ვიღაც დათო დადიანია... ვაიმე ღმერთო ჩემო, ცუდადვარ გული ამოვარდნას მაქვს..
---ეკატერინეს დღიური---
31 დეკემბერი: დღეს ახალ წელს ერთად შევხვდით უზომოდ ბედნიერი ვარ.
13 იანვარი:გავიგე რომ ორსულად ვარ. ეს ჩვენი სიყვარულის ნაყოფია. ერთი სული მაქვს როდის ვეტყვი...
25 იანვარი:იძულებული ვარ რომ სხვას გავყვე ცოლად.
-------------------------------------------------------------------------------რატომ გააკეთა ეს? ერთი და იგივე კითხვები თავში ტრიალებდა. წამოვხტი მოვიწმინდე ცრემლები, წავედი ბებოსთან შევუვარდი ოთხში, ეს ერთდერთი ადამიანი იყო რომელსაც შეეძლო სიმართლე ეთქვა.
-ბებო რაც წერია აქ სიმართლა? რატომ? რატომ გაყვა სხვას? რატომ აღარაა ნახსენები აქ დათო? ან სადაა? ვინაა? სად ცხოვრობს? ცოცხალია?
-ადრე თუ გვიან უნდა გაგეგო, ყველაფერს მოგიყვები. დათო და ეკატერინე პატარაობიდან ერთად იყვნნენ, მაგრამ გამოჩნდა ვიღაც ნიკა რომელსაც შეუყვარდა, ეკა და დაემუქრა თუ ცოლად არ გაყვებოდა მოკლავდა მამაშენს. და ეკას ისე ძლიერ უყვარდა ვერ გაწირავდა. გადაწყვიტა გაჰყოლოდა, იცოდა ნიკამ რომ ბავშვს ელოდებოდა მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად, მიიღო დედაშენი. დათო კი..
-რა დათო? და ანუ მარიამი ? ნიკას შვილია?
-ხო, ნიკასია. დათომკი რა ექნა? მაგანაც მერე სხვა მოიყვანა ჯიბრით. ახლა კი ბიჭი ყავს 21 წლის.
-რაა?.. გამოვვარდი სახლიდან გიჯივით... მივდიოდი ჩემს ფიქრებში თვალებზე კი ცრემლი არ შემმშრალებია რასქვიაა... ო ღმერთო, არ მეგონა ესეც თუ მოხვდებოდა. მამაჩემი.. ნეტავ აქ ცხოვრობს?, გული როგორ მტკივა ენით ვერ ავღწერ, რატომ ასე რატომ მოიქცა ნიკა, მამას ვეძახდი სინამდვილეში კი მამაჩემი არ ყოფილა ეს ჩემთვის ისეთი ძნელი მომსასმმენია რომ რავიცი. ჩემმცა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა უკვე. ნეტავ იცის რომ? ცოცხალი ვარ? ძალა გამოცლილი ვარ.ჩემი გული ნამსხვრევებადაა ნაქცევი.. მივდივარ მაგრამ არვიცი სად მივდივარ გზაც კი არვიცი, უბრალოდ მივდივარ ჩემი ფიქრები კი მომდევენ... ხო ამინდიც ხელს მიწყობდა, მოიღრუბლა და უცებ დასცხო წვიმამ. ჩემთან ერთად ცაც ტიროდა. მეკი ასე გაუნძრევვლად ვიდექი კლდეზე და ტბას გადავყურებდი, მაკანკალებდა მაგრამ სიცივეს ვერ ვგრძნობდი. ძმა მყავს ესეეიგი? 21 წლისჩმი ტოლი, ანუ დედაჩმი გათხოვდა თუ არა ეგრევე მოიყვანა ცოლი. რა ექნა? მას ვერ დავადანაშაულებ. რადგან დედაჩემი წავიდა. დედაჩემმა მიატოვა ყველაფრის მიუხედავად. ახლა მამაჩემს ცხოვრება ექნება აწყობილი ! არანაერი სურვილი არ მაქვს რომ დავუნგრიო... ჩემს სიცოცხლეს კი აზრი აღარ აქვს. დავიღრიალე მთლი ხმით... უცებ უკნიდან თბილი ხელი ვიგრძენი. რაღაცამ ძლიერად ჩამავლო ხელი და გამომათრია. მანამ მივიხედებოდი რაღაც მაგრამ, რომ მივიხედე ვიღაც. შემოვტრიალდი და...
-რას აკეთბ აქ გოგო გაგიჟდი? ამ წვიმაშიი? ვერხედავ გაწუწულ ვირთხას გევხარ თანაც, აქ რა ჯანდაბა გინდა? ეს კლდე ნერლნელა იშლება, აქედან ქვები ცვივა. კანკალებ ფეხზე ძლივს დგეხარ.!
-შენს ნერვებზე არ ვარ დამანებე თავი.!
-გოგო გამოვიარე აქ ძმაკაცთან ერთად დაგინახე. წამოდი ჩაჯექი მანქანაში თავსხმა წვიმააა!!!! მეც დავსველდი უკვე.
-ძალით წამათრია ფეხები არ მიდიოდნენ. ვერ ვგრძნობდი სიცივისგან.ჩავჯექით მანქანაში მეკი გაშტერებული თვალიდან ისევ ცრემლი მომდიოდა ღაპაღუპით.
-რაგჭირს ეხლა თქვი?
-ბიჯო ეს ვინაა?
- გაჩერდი ერთი წუთით, ტოო ვახ ჩემი. ჩემი მეგობარია.
-რალამაზი გოგოა ო.ო ბარბს გავს ტოო...
-მაგის დრო არაა ეხლა!ანანო რა გჭირს?
---ბედისწერა---
-ვახელ თვალს და ვხედავვ.. იმ უცნობ ბიჭს მანქანაში, რომ იჯდა. (ვიღაც კაცი ამბობს სიცხე აქვს)
-უცებ წამოვხტი აქ რამინდა? ალექსანდრე სად წამომიყვანე? სასწრაფოდ დამაბრუნე სახლში!
-გოგო ცუდად გახდი მანქანაში და გაბოს დედა ექიმია რა და მაგ პონტში მოგიყვანე თან ახლოს ვიყავით.ცუდად ხარ ისევ.
-წამიყვანე.
-კაი მოიცა გაიცანი ეს დათოა გაბოს მამა, ეს კი დედამისია ნინო.
-დდდაათო?? ენა ამებნა..
-კაი აბა წავედით ჩვენ წავიყვან.
-ხო მიდი წაიყვანე და აუცილებლად დაწვეს... ძალიან გააცივდა გამოჯამრთელებას გისურვებ.
---მამაჩემია---
-ალექსანდრე, რა გვარები არიან?
-დადიანი
-დდადიანი?
-ხო დადაინი რაიყო?
-ისევ ამიტყდა ტირილი...
-რაგჭირს გოგო რატომ იკლავ თავს ტირილით???
-გვერდით მინდოდა მყოლოდა ისეთი ვიღაც, ვისთვისაც შემეძლო მოყოლა.. ვეღარ გავძელი და ბღავილით ვთქვი... მოვუყევი ყველაფერი დაწვრილებით.
-რააა?
-მეც ეეგეთი რეაქცია მქონდა... ისევ მოვრთე ტირილი.
-ანანო უნდა დამშვიდდე (ჩამეხუტა)
-მიმიყვანა სახლში. ოთხამდე მიმაცილა.
-ბებიაშენს მე მოვუყვები თავს ნუ დაიღლი, მიდი დაწექი დაიძინე დაისვენე და მე მივხედავ ყველაფერს.
-ალექსანდრე..
-?
-მადლობა...
-საპასუხოდ ღიმილი მივიღე... დავწექი და ყველაფერზე ვფიქრობდი, ყველაფერი ცუდი ჩემს თავს რატომ უნდა გადახდეს? რატომ? ხომ შეიძლება რომ უბრალოდ ასე არ მომხვდარიყო, ცხოვრება რა დაუნდობელია... ნეტავ საერთოდ არ გავჩენილიყავი ! ჩავძაღლებულიყავი და უფრო მოვრთე ტირილი.ორი გამოსავალი მაქვს ! ან ძლიერი უნდა ვიყო ან სუსტი და უსსუსური.!ყოველთვის ძლიერი ვიყავი. ცხოვრებას უკან უკან მივყავარ.თუ გამოვჩნდები მამაჩემის ცხოვრებაში ოჯახი დაენგრევა მეკი ეს არ მინდა. ვიცხოვრებ ისე თითქოს არ გამიგია ეს აბავი... რა სისუელლეა? ისე მოვიქცე რომ ეს ამბავი არ გამიგია? რა დებილი ვარ... ისევ მოვრთე ტირილი...

--ბებო გაიღვიძეე ! რა გჭირსს? სიცხე გაქვს... რა დაგემართაა?
-ვახელ ნელნელა თვალს დაა... ბებოს ვხედავ, ნუთუ ეს ყველაფერი კოშმარი იყო?
-^_^ გამარჯობათ ! გაძლევთ უფლებას რომ თქვენ გადაწვიტოთ სიზმარი იყოს ეს ყველაფერი თუ რეალობა?ანუ ეს დღიური და რამე? თქვენ გადაწყვიტეთ მიყავრხართ! <3 (კაიხო სულცოტათი უაზრო გამოვიდა ეს თავი ^^) თუ მოინდომებთ ახლიდან დავწერ მეორე თავს ^.^